Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 342/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Świdnicy z 6 czerwca 2023 r. sygn. akt III K 133/22 dotyczący M. D. (1)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. D. (1)

dotychczasowa niekaralność

dane z krajowego rejestru karnego

(...)

2.1.1.2.

M. D. (1)

poprawne zachowanie w trakcie pobytu w izolacji

opinia o skazanym Dyrektora Aresztu Śledczego w O. z dnia 19.06.2024 r.

(...)- (...)

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

dane z krajowego rejestru karnego

dokument obiektywny, niekwestionowany przez strony podchodzący z zasobów Krajowego rejestru karnego

2.1.1.2

opinia o skazanym Dyrektora Aresztu Śledczego w O. z dnia 19.06.2024 r.

Opinia sporządzona przez uprawnionego przedstawiciela Służby Więziennej opisująca (według standardów opinii o osadzonym) zachowanie oskarżonego w trakcie stosowanego w sprawie tymczasowego aresztowania − dowód niekwestionowany przez strony .

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Prokurator Prokuratury (...)w O.zaskarżył wyrok na niekorzyść oskarżonego i na podstawie art. 438 pkt 1a, 3 i 4 k.p.k. zarzucił :

1. obrazę przepisów prawa materialnego w innym przypadku niż w zakresie kwalifikacji prawnej czynu, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 86 § 1 kk poprzez wymierzenie kary łącznej powyżej sumy kar jednostkowych orzeczonych za zarzucone oskarżonemu czyny, tj. orzeczenie kary łącznej w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności, gdy suma kar jednostkowych pozbawienia wolności wymierzonych oskarżonemu za poszczególne czyny wynosiła 2 lata 11 miesięcy pozbawienia wolności,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, a sprowadzający się do mylnego uznania, iż w przedmiotowej sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek przemawiający za zastosowaniem wobec oskarżonego M. D. (1) na podstawie art. 60 § 1 i 2 kk instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, podczas gdy oskarżony dopuścił się zbrodni zabójstwa działając z zamiarem bezpośrednim, uprzednio planując jej dokonanie w takich okolicznościach, które zwalniałyby oskarżonego od odpowiedzialności karnej i przygotowując się do jej popełnienia, w tym brak wyrażenia przez oskarżonego żalu i skruchy, stoją w opozycji do możliwości zastosowania wobec niego dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary,

3. rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego M. D. (1) za przypisany mu czyn z art. 148 § 1 kk polegającą na zastosowaniu wobec oskarżonego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary i orzeczeniu wobec w/wymienionego kary w wymiarze 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności, podczas gdy przypisany oskarżonemu stopień winy, ustalony stopień społecznej szkodliwości czynu, jego motywacja i sposób działania, rodzaj użytego narzędzia, ilość zadanych pokrzywdzonemu ciosów nożem i ich siła, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa nakazywały wymierzyć oskarżonemu karę pozbawienia wolności w surowszym wymiarze.

☒ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1.

Podniesiony zarzut obrazy prawa materialnego to jest art. 86 § 1 k.k. jest oczywiście słuszny, gdyż przepis ten stanowi, iż sąd wymierza karę łączną w granicach powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy. Skoro sąd I instancji za zbrodnię z art. 148 § 1 k.k. wymierzył karę 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności zaś za występek z art. 202 §4b k.k. karę 3 miesięcy pozbawienia wolności to wymierzona kara łączna na poziomie 3 lat pozbawienia wolności przekracza sumę kar jednostkowych. Mając jednak na uwadze zmiany dokonane przez sąd odwoławczy w zakresie wymiaru kary za przestępstwo z art. 148 § 1 k.k. błąd Sądu meriti nie miał istotnego znaczenia.

Ad.2.

Za niezasadny uznano zarzut błędnego -zdaniem skarżącego prokuratora przyjęcia warunków do zastosowania art. 60 § 1 i 2 k.k. przy wymierzonej karze odnoszącej się do dokonanej zbrodni zabójstwa. Nie ma racji skarżący prokurator, który zarzucał niewłaściwe ustalenie Sądu meriti, co do możliwości zastosowania wobec oskarżonego dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary po myśli przywołanych podstaw art. 60 § 1 i 2 k.k. Dokonując kontroli instancyjnej pod kątem postawionego zarzutu, Sąd Apelacyjny oczywiście rozważał czy w świetle przyjętej odpowiedzialności oskarżonego za dokonanie zbrodni zabójstwa ojczyma działając z zamiarem bezpośrednim przemyślanym (z premedytacją) zasadne jest stosowanie jakiejkolwiek ulgi w zakresie właściwej represji karnej adekwatnej do stopnia szkodliwości społecznej czynu i stopnia zawinienia sprawcy. Rozważając okoliczności obciążające - w szczególności ustalony i zaakceptowany w postępowaniu odwoławczym zamiar bezpośredni działania, przy wykorzystaniu okoliczności rozpoczętej i prowadzonej przez pokrzywdzonego awantury domowej (o czym będzie mowa w dalszej części uzasadnienia), ale także uwzględniając okoliczności korzystne dla sprawcy w postaci anormalnej sytuacji życiowej związanej z koniecznością radzenia sobie z różnymi sytuacjami w rodzinie patologicznej (ojczym i matka nadużywali alkoholu), uwzględniając również to, iż oskarżony jest sprawcą młodocianym i orzeczenie nawet najniższej kary (8 lat pozbawienia wolności) byłoby rozstrzygnięciem niewspółmiernie surowym, Sąd Odwoławczy uznał, że in concreto zachodzą przesłanki do zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary. Skarżący prokurator przecenia przywołane okoliczności (brak żalu i skruchy) jako okoliczności wyłączające możliwość zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary. Przede wszystkim należy mieć na uwadze zaburzoną osobowość oskarżonego, trudności w wyrażaniu emocji i empatii, o czym wskazywał w postępowaniu przygotowawczym biegły psycholog. Natomiast jak wynika z opinii o skazanym z Aresztu Śledczego w O. M. D. (1) krytycznie ocenia dokonane przestępstwa. Pamiętać należy, że nadzwyczajne złagodzenie kary może być zastosowane wobec młodocianego w przypadku, gdy zachodzą warunki z art. 54 § 1 k.k., a niewątpliwie w stosunku do oskarżonego M. D. takie warunki zachodzą. Oskarżony przecież nigdy nie był karany sądownie, w miejscu zamieszkania posiadał opinię pozytywną, po opuszczeniu aresztu tymczasowego podjął pracę, a zatem jego zachowanie przed czynem przestępczym i po czynie odpowiada prawidłowym zachowaniom społecznym. W całej rozciągłości sąd I instancji miał rację, gdy wymierzając karę oskarżonemu kierował się przesłanką z art. 54 § 1 k.k., a więc przede wszystkim tym, aby sprawcę wychować. Sąd Odwoławczy w całości podziela takie zapatrywanie, bowiem jak wynika z opinii Dyrektora Aresztu Śledczego w O. stosunek oskarżonego do popełnionych przestępstw jest krytyczny. Brak uzewnętrznienia tego stosunku na etapie postępowania sądowego wynikać może z zaburzonych cech osobowości, o których wspomniała biegła psycholog.

Ad. 3.

Natomiast za zasadny uznano zarzut orzeczenia kary rażąco niewspółmiernie łagodnej za przypisane oskarżonemu przestępstwo z art. 148 § 1 k.k., przede wszystkim wymierzona kara z zastosowaniem maksymalnego nadzwyczajnego złagodzenia jest niesprawiedliwa i nie mogła się ostać. Wymierzona kara musi spełniać przesłanki kary sprawiedliwej, a zatem takiej, która nie przekracza stopnia winy i jednocześnie odpowiada stopniowi społecznej szkodliwości czynu, ale także uwzględnia potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzona M. D. (1) kara niewątpliwie nie spełniła tej ostatniej przesłanki, albowiem przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności obciążających oskarżonego i odciążających orzeczona kara 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności za zabójstwo ojczyma jawi się jako kara rażąco łagodna. Kara orzeczona na tym poziomie nie spełnia także elementów wychowawczych, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, albowiem jego poważne zaburzenia osobowości wymagają długotrwałej terapii, która nie mogłaby być prawidłowo zrealizowana przy tak niskiej orzeczonej karze pozbawienia wolności. Zgodzić się należało z argumentami skarżącego prokuratora, w tym z przywołanym w uzasadnieniu apelacji orzecznictwem Sądu Najwyższego, iż wymierzona kara ma z jednej strony uświadamiać sprawcy fakt naruszenia obowiązujących norm społecznych i poprzez swą dolegliwość jaka łączy się z jej wykonaniem stanowić bodziec zniechęcający do popełnienia czynów naruszających prawo i uzasadniających przekonanie, iż popełnienie przestępstwa się nie opłaca. Kara ma także oddziaływać na wpływanie i kształtowanie postaw moralnych społeczeństwa tak by nie powstało przekonanie, że sprawca poważnego przestępstwa uniknął de facto kary adekwatnej do spowodowanego bezprawia. Mając na uwadze przedstawione wyżej okoliczności, ale przede wszystkim występujące u oskarżonego psychopatyczne zaburzenia osobowości jak brak autorytetów, nieumiejętność czerpania z własnego doświadczenia, skupianie się na sobie z ignorowaniem potrzeb innych, skłonność do pochopnych i nietrafnych ocen, lekceważenie nauki brak zainteresowania pracą − wszystkie te okoliczności sprzeciwiają się tak łagodnemu potraktowaniu oskarżonego jak uczynił to sąd I instancji.

Wniosek

Prokurator wniósł o :

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu M. D. (1) za przypisane mu przestępstwo z art. 148 § 1 kk kary 13 lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 85 kk i 86 kk kary łącznej 13 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek prokuratora o podwyższenie kary pozbawienia wolności za przypisaną M. D. zbrodnię zabójstwa był zasadny o tyle, że orzeczona kara 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności była rażąco łagodna. Nie zasługiwał jednak na uwzględnienie wniosek o wymierzenie oskarżonemu M. D. (1) za dokonaną zbrodnię art. 148 § 1 k.k. kary 13 lat pozbawienia wolności, gdyż kara w tej wysokości byłaby rażąco niesprawiedliwa i nie uwzględniała wskazanych powyżej przesłanek i okoliczności łagodzących wynikających z potrzeby wymierzenia kary przy zastosowaniu art. 60 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 54 § 1 k.k. Z podobnych powodów niezasadny jest wniosek o orzeczenie kary łącznej na poziomie 13 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności.

3.2.

Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych: Z. P. i D. P. adw. E. Z. - zaskarżył wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze i braku orzeczenia nawiązki, zarzucając ww. orzeczeniu:

1. rażącą niewspółmierność kary 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, o której mowa w pkt. I zaskarżonego wyroku, orzeczonej względem oskarżonego przy zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary, w sytuacji, gdy wina i społeczna szkodliwość czynu są znaczne, a w świetle nieodwracalnych skutków w postaci śmierci pokrzywdzonego S. P., braku przeprosin wobec pozostałych pokrzywdzonych oraz skruchy w postawie oskarżonego, uzasadnione jest przypuszczenie, że brak jest pozytywnej prognozy kryminologicznej wobec oskarżonego i społecznego odczucia sprawiedliwej kary za straszliwy czyn oskarżonego,

2. obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 46 § 1 i 2 k.k. poprzez jego niezastosowanie i zaniechanie orzeczenia względem oskarżonego nawiązek na rzecz pokrzywdzonych - oskarżycieli posiłkowych w kwocie co najmniej po 50.000 zł, podczas gdy stopień społecznej szkodliwości, wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie winny być osiągnięte wobec oskarżonego, przemawiały za orzeczeniem na rzecz każdego z pokrzywdzonych-oskarżycieli posiłkowych środka kompensacyjnego w postaci nawiązki w granicach 50.000 zł.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1.

Podniesiony zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej kary za dokonaną zbrodnię z art. 148 § 1 k.k. jest całkowicie słuszny, a argumenty przemawiające za trafnością tego zarzutu Sąd Odwoławczy zawarł rozpoznając tożsamy zarzut apelacji prokuratora (zob. sekcja 3.2 , Ad. 3).

Ad.2.

Podniesiony zarzut obrazy przepisów prawa materialnego to jest art. 46 § 1 i 2 k.k. poprzez jego niezastosowanie i nieorzeczenie od oskarżonego nawiązek na rzecz pokrzywdzonych - oskarżycieli posiłkowych jest całkowicie nietrafny. Przywołany przepis stanowi bowiem, że w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka ... obowiązek naprawienia w całości albo w części wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienie za doznaną krzywdę. § 2 tego przepisu stanowi, że jeżeli orzeczenie obowiązku określonego w § 1 jest znacznie utrudnione, sąd może orzec zamiast tego obowiązku nawiązkę w wysokości do 200000 zł na rzecz pokrzywdzonego, a w razie jego śmierci w wyniku popełnionego przez skazanego przestępstwa nawiązkę na rzecz osoby najbliższej, których sytuacja życiowa wskutek śmierci pokrzywdzonego uległa znacznemu pogorszeniu. W razie gdy ustalono więcej niż jedną taką osobę nawiązkę orzeka się na rzecz każdej z nich. Przede wszystkim wskazać należy, że sąd I instancji nie dopuścił się naruszenia norm wynikających z przywołanego przez skarżącego przepisu. Co do zasady orzeczenie odszkodowania, zadośćuczynienia lub też nawiązki jest fakultatywne, a zatem sąd może dokonać takiego zasądzenia, ale nie musi. W przypadku tego orzeczenia nie można mówić o naruszeniu prawa materialnego. Art. 46 § 1 k.k. przewiduje wprawdzie obowiązek Sądu stosownego zasądzenia, ale wyłącznie na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej. Jednak tę normę prawną należy odczytywać łączenie z art. 49a k.p.k., który stanowi, że pokrzywdzony a także prokurator, może aż do zamknięcia przewodu sądowego na rozprawie głównej złożyć wniosek o którym mowa w art. 46 § 1 k.k.. In concreto w przedmiotowej sprawie pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych składając pismo o wstąpieniu do procesu w charakterze oskarżycieli posiłkowych nie zgłosił żadnego żądania o zasądzeniu zadośćuczynienia czy też nawiązki (zob. k. 1185-86), następnie w trakcie trwającego postępowania sądowego nie złożył takiego oświadczenia do protokołu rozprawy i dopiero w tzw. głosach końcowych stron − po zamknięciu przewodu sądowego oświadczył, że wnosi o surową karę, karę sprawiedliwą, orzeczenie nawiązki na każdego z oskarżycieli posiłkowych po 50000 zł (zobacz karta 1454/2). W tej sytuacji sąd meriti miał pełną podstawę prawną do nieorzekania o nawiązce na rzecz pokrzywdzonych. Skoro zatem postąpienie Sądu I instancji było zgodne z obowiązującymi przepisami prawa to podniesiony zarzut jako nietrafny, nie mógł być uwzględniony.

Wniosek

Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności, uznanej przez Sąd za odpowiednią i w odczuciu społecznym sprawiedliwą, bez zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary oraz nawiązek na rzecz pokrzywdzonych-oskarżycieli posiłkowych w kwocie 50.000 zł,

2. zasądzenie od oskarżonego na rzecz oskarżycieli posiłkowych, kosztów reprezentacji udzielonej przez profesjonalnego pełnomocnika przed Sądami I i II instancji - według norm przepisanych.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1.

Wniosek pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych o orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności w wysokości uznanej przez sąd odwoławczy za odpowiednią i w doczuciu społecznym sprawiedliwą był częściowo zasadny, w tym znaczeniu że uznano, iż wymierzona kara 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności raziła łagodnością, stąd potrzeba podwyższenia kary do poziomu kary odpowiedniej i sprawiedliwej. Niezasadny był wniosek o orzeczenie kary w granicach ustawowego zagrożenia bez zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary - z przyczyn wskazanych przy argumentach odnoszących się do tej instytucji, a podniesionych przy apelacji prokuratora. Z przyczyn podanych powyżej ( Ad.2.)nie mógł być uwzględniony także wniosek o orzeczenie na rzecz pokrzywdzonych nawiązek w kwocie po 50000 zł.

Ad. 2.

Nie mógł być uwzględniony także wniosek opisany w pkt. 2 apelacji to jest zasądzenie od oskarżonego na rzecz oskarżycieli posiłkowych kosztów reprezentacji udzielonych przez pełnomocnika przed sądem I instancji, albowiem takiego żądania skarżący pełnomocnik w postępowaniu przed sądem I instancji nie złożył. Okoliczność złożenia takiego wniosku w apelacji od wyroku jest bezskuteczna, o tyle że Sąd Odwoławczy nie może zmienić w tym zakresie orzeczenia Sądu I instancji (nieistniejącego w wyroku), zwłaszcza wobec braku sformułowania jakiegokolwiek w tym przedmiocie zarzutu. Przede wszystkim stosowne żądanie pełnomocnik powinien był złożyć do właściwego sądu.

3.3.

Obrońca oskarżonego adw. M. M. zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego i na podstawie art. 438 pkt 2 i 4 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił :

1. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wyroku, a to:

a. 7 k.p.k. sprowadzającą się do dowolnego i arbitralnego przyjęcia, w zakresie inkryminowanej podsądnemu zbrodni zabójstwa, iż przewidywanie przez oskarżonego potrzeby podjęcia obrony przed fizyczną napaścią ze strony pokrzywdzonego i przygotowywanie się na nią, wyklucza możliwość przyjęcia działania przezeń w ramach kontratypu obrony koniecznej, podczas gdy ocena zachowania oskarżonego oraz bezspornych okoliczności faktycznych w jakich doszło do użycia przezeń noża, jednoznacznie wskazuje na to, że podsądny od strony podmiotowej in tempore crimini odpierał bezprawny i bezpośredni zamach, kierując się wyłącznie wolą obrony przed niebezpieczeństwem powodowanym zachowaniem pokrzywdzonego;

b. art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k. poprzez oddalenie na rozprawie w dniu 06.06.2023r. wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego z dnia 18.04.2023r. w wyniku arbitralnego i dowolnego przyjęcia, iż okoliczność, która ma być nim udowodniona nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, a nadto w sposób oczywisty zmierza do przedłużenia postępowania, podczas gdy, wniosek obrony zmierzał do ustalenia, czy w dniu badania psychologicznego, oskarżony znajdował się pod wpływem leków uspokajających, a w efekcie do oceny wartości poznawczej opinii psychologicznej z dnia 27.12.2021 r. (k. 897 i nast. akt), która to okoliczność mogła mieć znaczenie dla dokonania rzetelnej oceny strony podmiotowej inkryminowanej oskarżonemu zbrodni;

2. rażącą surowość kary w wymiarze 3 miesięcy pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu za popełnienie występku z art. 202 § 4b kk, podczas gdy taki stopień prawnokarnej reakcji nie uzasadniały okoliczności podmiotowe i przedmiotowe inkryminowanego podsądnemu zachowania, w tym przede wszystkim, przyświecająca oskarżonemu motywacja, sposób jego działania, czy też jego zachowanie - zarówno przed, jak też i po popełnieniu przypisanego mu czynu, które to okoliczności oceniane kompleksowo i we wzajemnym ich powiązaniu winne prowadzić do oceny jako niewysokich stopnia społecznej szkodliwości oraz stopnia winy i w efekcie do wymierzenia podsądnemu kary o nieizolacyjnym charakterze.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1.

Za nietrafny uznano podniesiony w pkt. 1 apelacji zarzut obrazy przepisów prawa procesowego, a w szczególności art. 7 k.p.k. poprzez przyjęcie, iż oskarżony nie działał w warunkach obrony koniecznej pomimo, ustalenia że odpierał bezpośredni bezprawny zamach skierowany na niego oraz dlatego, że ustalenie działania z zamiarem bezpośrednim zabójstwa wyklucza możliwość działania w warunkach obrony koniecznej. Podniesiony zarzut należy oceniać również w kontekście zawartego w uzasadnieniu apelacji stwierdzenia obrońcy gdzie wskazuje: „ustalenia faktyczne poczynione przez sąd okręgowy w ramach niniejszego postępowania są niemal w całej rozciągłości trafne. Natomiast nietrafny jest ten fragment ustaleń Sądu, który odnosi się do strony podmiotowej zbrodni zabójstwa". Zdaniem skarżącego błędne było przyjęcie przez sąd, że "wykluczone jest przyjęcie działania warunkach obrony koniecznej w przypadku, gdy odbierający zamach uprzednio przewidywał możliwość nastąpienia kolejnego ataku i przygotował się na jego odparcie" - cytat z uzasadnienia apelacji.

Zdaniem Sądu Odwoławczego skarżący obrońca oskarżonego pomimo, że podnosi wyłącznie zarzut obrazy przepisów prawa procesowego − art. 7 k.p.k. to w istocie kwestionuje także ustalenia faktyczne poczynione przez sąd I instancji właśnie w zakresie zamiaru działania oskarżonego. Zatem w pierwszej kolejności Sąd Odwoławczy zobligowany jest do oceny słuszności lub nie naruszenia art. 7 k.p.k. Skarżący podnosi, iż sąd meriti wadliwie ocenił dowody w postaci pamiętnika sporządzanego przez oskarżonego na komputerze, jak również informacji zawartych w książce będącej podręcznikiem walki wręcz użyciem noża. Z treści uzasadnienia apelacji wynika, iż skarżący stoi na stanowisku, iż sąd I instancji dokonał oceny tych dowodów w sposób dowolny, bowiem niekorzystny dla oskarżonego. Argumenty przedstawione przez obrońcę nie są jednak trafne i nie były przekonywujące. Pamiętać należy, że zarzut obrazy art. 7 k.p.k. i w związku z tym dokonanie błędnych ustaleń faktycznych, może być skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający – oceniając dowody – naruszył zasady logicznego rozumowania, nie uwzględnił przy ich ocenie wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a tym samym dokonał oceny dowolnej, a nie oceny swobodnej, spełniającej wymagania wskazanej wyżej dyrektywy procesowej. Natomiast ocena dowodów z zachowaniem powyższych kryteriów, pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., a w konsekwencji brak jest podstaw do kwestionowania dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych i końcowego rozstrzygnięcia sądu meriti. Na podstawie przeprowadzonych przez sąd I instancji dowodów, w tym też tych kontestowanych przez obrońcę, miał prawo sąd meriti wyprowadzić wniosek o celu z jakim działał oskarżony, to jest zamiarze bezpośrednim zabójstwa. Sąd I instancji wyraźnie wskazał, że oskarżony chciał dokonać zabicia ojczyma niejako przy sposobności, przy wykorzystaniu pojawiającej się często agresji pokrzywdzonego w trakcie wszczynanych awantur domowych. Przywołane przez sąd I instancji okoliczności oraz dowody w sposób zgodny z wymogami art. 7 k.p.k prowadzą do takiego właśnie prawidłowego ustalenia. Dość wskazać, że oskarżony zachował się w krytycznym dniu w sposób zgodny ze wskazówkami zawartymi w książce pod tytułem "Powal i zabij". Można przytoczyć niektóre zalecenia tej książki, które niewątpliwie oskarżony zrealizował w trakcie dokonanego przestępstwa ”dźgaj, aż padnie bez względu gdzie zostaniesz trafiony, gdy padnie musisz go zlikwidować (karta 1166//2), lewa strona przeciwnika jest głównym celem ataku nożem, kontynuuj dźganie przeciwnika w odsłonięte miejsce tak wiele razy jak to tylko możliwe". Także zapisy z pamiętnika oskarżonego uprawniają do ustalenia o zamiarze zabójstwa − "siedzę tam z nożem w ręce, czekam aż wpadnie do pokoju gotowy żeby go zabić (karta 1169 − 1170), cały czas czekam za drzwiami z nożem czekając, aż uderzy ją znowu i zacznie dopieprzać się do mnie tak żebym miał wymówkę żeby go zabić, mam trochę myśli samobójcze i szybko zaczynam mieć coraz bardziej wywalone, więc codziennie czekam aż da mi pretekst żebym go zabił„. Jeśli uwzględni się, że oskarżony w dniu zdarzenia dysponował nożem ukrytym w kieszeni, nadto jak wynika z filmu z chwili czynu oskarżony stał w progu swojego pokoju gotowy do ataku (manipulacja rękami), który nastąpił bezpośrednio po upewnieniu się oskarżonego, że agresywne krzyki pokrzywdzonego nagrały się na telefonie komórkowym, to całkowicie uprawnione jest przesądzenie o przemyślanym wcześniej wykonaniu zamiaru zabicia ojczyma. W tej sytuacji oczywiście nietrafny jest zarzut rzekomo błędnego ustalenia faktycznego jakoby oskarżony działał w warunkach obrony koniecznej, bowiem takowej w przedmiotowej sprawie nie ustalił sąd I instancji i brak jest podstaw do czynienia takich ustaleń również na etapie postępowania odwoławczego. Nie stwierdza się zatem naruszenia art. 7 k.p.k. w zakresie poczynionych, a wskazanych wyżej istotnych ustaleń faktycznych, gdyż przywołane przez sąd meriti dowody w zupełności potwierdzają poczynione ustalenia o zamiarze działania oskarżonego w zamiarze bezpośrednim zabójstwa. Nie ma racji skarżący także w sytuacji, gdy wskazuje że wadliwe jest wykluczenie przez sąd I instancji działania w warunkach obrony koniecznej, w sytuacji działania w warunkach zamiaru zabójstwa pokrzywdzonego. Jak już na wstępie wskazano sformułowany przez skarżącego zarzut jest dość nieprecyzyjny, bowiem jednocześnie zarzuca obrazę prawa procesowego i błąd w ustaleniach faktycznych w zakresie strony podmiotowej przypisanego czynu. Jest oczywistym, że jeżeli oskarżony M. D. (3) nie miał zamiaru zabicia swojego ojczyma to w sytuacji jak ustalił to sąd I instancji, gdy został zaatakowany przez pokrzywdzonego we własnym pokoju to wyciągając nóż i zadając ciosy rzeczywiście bronił się przed napastnikiem (formalnie działał w warunkach obrony koniecznej), rzecz jednak w tym, że sąd meriti ustalił przecież trafnie, że oskarżony zamierzał zabić ojczyma i wykorzystał do zrealizowania tego celu sytuację, w której został właśnie zaatakowany. W takiej zaś sytuacji, gdy oskarżony chce dokonać zabójstwa, w warunkach, które tylko z pozoru wyglądałyby na obronę to nie działa w warunkach obrony koniecznej o której mowa w art. 25 § 1 k.k., a jedynie w sposób skryty realizuje zamierzony cel działania to jest zabicie innego człowieka. Sąd Odwoławczy mając na uwadze zebrane w sprawie dowody, poczynione na ich podstawie ustalenia faktyczne w całej rozciągłości akceptuje zarówno ustalenia Sądu meriti jak i ocenę prawną zachowania się oskarżonego.

Również drugi podniesiony zarzut obrazy przepisów postępowania karnego z art. 170 § 1 pkt. 2 i 5 k.p.k. z powodu oddalenia wniosku dowodowego w zakresie ustalenia rodzaju pobieranego przez oskarżonego leku nie jest trafny, a sąd meriti w trakcie rozprawy w dniu 6 czerwca 2024 r. (karta 1454) ustalił w drodze rozpytania oskarżonego, że podczas pobytu w areszcie zażywał co wieczór jedną tabletkę hydroksyzyny − leku uspokajającego. Brak jest jakichkolwiek podstaw do twierdzenia, iż lek ten miał wpływ na wypowiedzi składane wobec biegłych, a w szczególności biegłego psychologa. Przypomnieć należy, że również biegli psychiatrzy wydając opinię nie stwierdzili żadnego zakłócenia czynności psychicznych u badanego. Mając to na uwadze sąd uznał, iż podniesiony zarzut jest nietrafny, albowiem skarżący nie wykazał w żaden sposób, by zażywanie tego leku miało wpływ zarówno na wynik opinii sądowo - psychologicznej jak i też rozstrzygnięcie końcowe w sprawie.

Ad.2

Zarzut rażącej niewspółmierności to jest rażącej surowości kary orzeczonej za występek z art. 202 § 4b k.k. na poziomie 3 miesięcy pozbawienia wolności jest całkowicie nietrafny. Sąd I instancji rozstrzygając o sprawstwie i winie oskarżonego w zakresie tego występku ocenił w sposób właściwy zarówno wysoki stopień szkodliwości społecznej tego typu czynu jak i stopień zawinienia (w pełni umyślne działanie oskarżonego). Oceniając te elementy przestępstwa w ramach swobodnego sędziowskiego uznania miał prawo orzec karę przewidzianą w ramach alternatywnych sankcji tego występku. Wymierzając karę pozbawienia wolności na poziomie 3 miesięcy sąd nie orzekł kary rażąco surowej, gdyż mógł wymierzyć karę do 2 lat pozbawienia wolności. Nadto dodać należy, że zarzut rażącej niewspółmierności kary może być skutecznie podniesiony wyłącznie wtedy, gdy kara orzeczona w sposób oczywisty jest niewspółmierna i przekracza wymiar kary koniecznej (tak m. in.: wyrok SN z dnia 16 lutego 2009r., II K 132/05, LEX nr 725034).

Wniosek

Obrońca wniósł o wydanie wyroku reformatoryjnego i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu z art. 148 §1 k.k. oraz o orzeczenie kary o nieizolacyjnym charakterze za występek z art. 202 § 4b k.k. z odpowiednimi modyfikacjami części dyspozytywnej wyroku w zakresie pozostałych rozstrzygnięć.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ Sąd Odwoławczy nie stwierdził naruszenia przepisów prawa procesowego jak również sugerowanego przez obrońcę błędu w zakresie ustaleń faktycznych - działania w warunkach obrony koniecznej, zatem wniosek o uniewinnienie oskarżonego od zbrodni zabójstwa jest całkowicie niezasadny.

Na uwzględnienie nie zasługuje także wniosek o orzeczenie kary nieizolacyjnej za przypisany występek z art. 202 § 4 b k.k. Pamiętać należy, że przestępstwo to zagrożone jest karą grzywny, karą ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Sąd wymierzył karę w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, a zatem uwzględnił wyższy stopień społecznej szkodliwości tego czynu i wysoki stopień zawinienia sprawcy. Orzeczona kara pozbawienia wolności odpowiada zatem dyrektywom art. 53 k.k. i art. 54 k.k. Dodać nadto należy, że w sytuacji orzeczenia kary izolacyjnej za zbrodnię zabójstwa niecelowym byłoby orzekanie kary innego rodzaju za przypisany występek z art. 202 § 4 b k.k.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Sąd odwoławczy nie stwierdził występowania okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu, a określonych w art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k., w art. 455 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy utrzymał wyrok Sądu Okręgowego w Świdnicy w następującym zakresie :

II. oskarżonego M. D. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku to jest czynu z art. 202 § 4b k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 202 § 4b k.k. wymierza mu karę 3 (trzech miesięcy) pozbawienia wolności,

IV. na podstawie art. 41 § 1a k.k. orzeka wobec oskarżonego M. D. (1) zakaz zajmowania wszelkich stanowisk oraz prowadzenia działalności związanych z wychowaniem, edukacją, leczeniem małoletnich lub z opieką nad nimi na okres 5 lat,

VI. zwalnia oskarżonego M. D. (1) od ponoszenia kosztów sądowych zaliczając wydatki w sprawie na rachunek Skarbu Państwa.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku w zakresie podniesionych zarzutów i wniosków zawartych w apelacji w zakresie występku z art. 202 §4b k.k. doprowadziła do stwierdzenia, iż sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób rzetelny, dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w zakresie tego przestępstwa, przy czym ustalenia te wynikają z prawidłowo dokonanej oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów osobowych i dowodów z dokumentów. Ocena ta uwzględnia zasady wynikające z art. 410 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. , których to przepisów jak wynika z wcześniejszej części uzasadnienia (sekcja 3) sąd I instancji nie naruszył. Skoro argumenty podniesione w apelacji nie mogły być uwzględnione, to należało utrzymać w mocy rozstrzygnięcie dotyczące przesądzenia o sprawstwie i winie oskarżonego i orzeczonym środku karnym w zakresie tego występku.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Apelacyjny orzekł następująco:

I. zmienia zaskarżony wyrok wobec M. D. (1) w ten sposób, że:

a. wymierzoną oskarżonemu w pkt. I części rozstrzygającej karę pozbawienia wolności podwyższa do 6 lat,

b. stwierdza utratę mocy kary łącznej orzeczonej w punkcie III części rozstrzygającej;

II. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III. na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 października 2023 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k. łączy kary pozbawienia wolności orzeczone w pkt I.a. tego wyroku i w pkt II. zaskarżonego wyroku i wymierza M. D. (1) karę łączną 6 (sześciu) lat i jednego miesiąca pozbawienia wolności, na poczet której na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 28 sierpnia 2021 r. godz. 12:50 do 10 stycznia 2022 r. godz. 10:30.

Zwięźle o powodach zmiany

Uwzględniając zarzut oskarżyciela publicznego i oskarżycieli posiłkowych w zakresie rażącej niewspółmierności kary wymierzonej za zabójstwo S. P., Sąd odwoławczy podwyższył wymiar kary do 6 lat pozbawienia wolności. Stwierdzić należy, że wymierzona pierwotnie kara raziła łagodnością i nie odpowiadała wymogom prewencji indywidualnej jak również generalnej. Konieczne było podwyższenie wymiaru kary do poziomu wypełniającego dyrektywy art. 53 § 1 k.k. i 54 § 1 k.k. Orzeczona w postępowaniu odwoławczym kara z pewnością nie przekracza stopnia zawinienia oskarżonego, uwzględnia okoliczności obciążające (zamiar działania, przygotowanie, nieodwracalny skutek przestępstwa), ale też okoliczności łagodzące (dobra opinia środowiskowa, niekaralność). Również w ocenie Sądu Apelacyjnego w sprawie zaistniały podstawy do zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary, gdyż najniższy ustawowy wymiar kary byłby jednak niewspółmiernie surowy. Uwzględnić należało bowiem okoliczności rodzinne w jakich zaistniało zdarzenie i warunki życia młodego oskarżonego w tej patologicznej rodzinie, co niewątpliwie zaciążyło na ukształtowaniu się u niego nieprawidłowych cech osobowości, co miało przecież wpływ na dokonanie przestępstwa.

Tak wymierzona kara spełnia też cele kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, wypełnienie tego celu nie powinno się bowiem sprowadzać do prostego spełnienia oczekiwań społecznych, które to oczekiwania pozbawione informacji szczegółowych o czynie i sprawcy, w większości przypadków hołdują zasadzie "oko za oko, ząb za ząb". Bez wątpienia w przedmiotowej sprawie każdy uczestnik postępowania może inaczej postrzegać naganność dokonanego czynu, a także konieczność sprawiedliwej odpłaty. Efektem tego jest: apelacja obrońcy, apelacja Prokuratora i oskarżycieli posiłkowych, które jak się okazuje skutecznie zarzuciły rażącą łagodność orzeczonej kary. Konsekwencją zmiany kary jednostkowej było orzeczenie na nowo kary łącznej, którą Sąd Odwoławczy orzekł z zastosowaniem możliwej absorbcji. Dalszą konsekwencją jest zaliczenie na poczet kary łącznej okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w tej sprawie.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności:

IV.

V.

zasądza od oskarżonego M. D. (1) na rzecz oskarżycieli posiłkowych Z. P. i D. P. po 1200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu odwoławczym;

zwalnia oskarżonego od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego, które zalicza na rachunek Skarbu Państwa.

Zasądzono od oskarżonego na rzecz oskarżycieli posiłkowych po 1.200 zł tytułem poniesionych przez nich kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym. Wysokość wynagrodzenia wynika z § 11.2 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r , poz.1800 z późn. zm.).

Podstawą prawną zwolnienia oskarżonego od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego jest art. 624§1 k.p.k. tj. brak możliwości ich uiszczenia z uwagi na długoterminową karę izolacyjną.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator Prokuratury (...)w O.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość rozstrzygnięcia

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych adw. E. Z.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie co do kary i nawiązki

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego adw. M. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość rozstrzygnięcia

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana