Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt

II AKa 366/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawa-P. w W. z dnia 26 kwietnia 2021 r., w sprawie sygn. V Ko 304/19, w przedmiocie odszkodowania i zadośćuczynienia wynikłego z pozbawienia wolności J. W. (3)

za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego – zasądzonych na rzecz J. W. (2) i J. W. (1).

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ pełnomocnik Skarbu Państwa-Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ pełnomocnik wnioskodawców

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść wnioskodawców

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

☐

☐

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty apelacji pełnomocnika wnioskodawców:

I.  zarzuty naruszenia przepisów art. 8 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. w zw. z art. 445 § 1 kc i art. 448 kc oraz art. 2, art. 62 i 32 Konstytucji RP,

II.  zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie orzeczonej kwoty zadośćuczynienia.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadne

☐ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W odniesieniu do apelacji pełnomocnika wnioskodawców, który wniósł o sporządzenie uzasadnienia sądu apelacyjnego, należy stwierdzić, że zarzuty apelacji pełnomocnika J. W. (2) i J. W. (1), dotyczące kwoty stosownej rekompensaty za cierpienia doznane w stalinowskich więzieniach przez ojca wnioskodawców, były częściowo zasadne i skutkowały podwyższeniem tej kwoty z 420.000 złotych łącznie, do 800.000 złotych łącznie.

Sąd Okręgowy, nie naruszył przepisów Konstytucji, ani art. 8 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Przepisy tej ustawy są wyrazem konstytucyjnych założeń demokratycznego państwa prawnego urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej – art. 2 Konstytucji, równego traktowania obywateli – art. 32 oraz prawa spadkobierców do dochodzenia roszczeń przysługujących osobie bezpośrednio prześladowanej - do odszkodowania i zadośćuczynienia za krzywdy wyrządzone przez funkcjonariuszy komunistycznych. W tym kontekście, a także w świetle przepisów kodeksu cywilnego stanowiących o odpowiedniej sumie zadośćuczynienia – ar. 445 kc i art. 448 kc, sąd odwoławczy oceniał jedynie ową odpowiedniość rekompensaty za krzywdy wyrządzone J. W. (3) w wyniku pozbawienia go wolności za działalność na rzecz niepodległości Polski. Sąd Apelacyjny uznał częściowo zarzut pełnomocnika wnioskodawców i stanowisko prokuratora o zbyt niskiej kwocie zadośćuczynienia i podwyższył je z kwoty łącznej 420.000 zł do kwoty 800.000 zł, uznając taką kwotę za odpowiednią do krzywd doznanych przez J. W. (3).

Sąd Okręgowy ustalił prawidłowo powód aresztowania i więzienia J. W. (3) od 10 kwietnia 1952 r. (zatrzymanie w W.), do 30 października 1955 r.(skrócenie kary w wyniku amnestii i warunkowe zwolnienie). Sąd stwierdził, że pokrzywdzony niewątpliwie działał na rzecz niepodległego bytu Państwa polskiego i wyłącznie z tego powodu był poszukiwany, zatrzymany i skazany. W ustaleniach faktycznych, które przełożyć się powinny na ocenę rozmiaru krzywdy, zabrakło jednak uwzględnienia znaczenia pewnych elementów, które miały znaczenie dla sytuacji osobistej, rodzinnej i społecznej pokrzywdzonego, a które uznał sąd odwoławczy, jako wymagające zaznaczenia i wyższej rekompensaty.

Ustawa z 23 lutego 1991 r., zwana ustawą lutową, powstała z idei naprawienia krzywd, wyrządzonych obywatelom powojennej Polski przez organy władzy publicznej (reżim komunistyczny), odpowiedzialne za prześladowania przeciwników politycznych. Ustawę uchwalono wprawdzie kilka lat przed uchwaleniem nowej Konstytucji demokratycznego państwa – 2 kwietnia 1997 r.- ale niewątpliwie realizuje ona zasady tej Konstytucji, zwłaszcza zasadę sprawiedliwości społecznej i zasadę odpowiedzialności państwa za bezprawne działania jego organów i funkcjonariuszy. Ustawa lutowa poszła z czasem znacznie dalej, obejmując odpowiedzialnością odszkodowawczą działalność niepodległościową w okresie od 17 września 1939 r. do 31 grudnia 1989 r., a w tym także represji wobec mieszkańców Polski, których dopuściły się organy i funkcjonariusze obcego państwa - Związku Radzieckiego. Zmiany części przepisów ustawy zmierzały do pełnej realizacji zasad konstytucyjnych, będąc jednocześnie wyrazem obowiązywania w Rzeczpospolitej Polskiej, po 1989 r., praw podstawowych jednostki, spisanych po II wojnie światowej przez Narody Zjednoczone, w dniu 10 grudnia 1948 r., w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, a następnie w dniu 4 listopada 1950 r. w Rzymie - w uchwalonej przez Radę Europy- Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (obecnie Europejska Konwencja Praw Człowieka).

Pan J. W. (3), walczący po II wojnie światowej przeciwko władzom komunistycznym, niewątpliwie działał na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, będąc od 1944 r. żołnierzem Narodowego Zjednoczenia Narodowego, a następnie Polskiego Narodowego Zjednoczenia Wojskowego. Za walkę z komunistycznym reżimem był prześladowany: aresztowany, poddany śledztwu przez organy bezpieczeństwa, oskarżony i skazany wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 23 września 1952 r., sygn. Sr. 600/52 na karę łączną 12 lat więzienia, z której odbył 3 lata, 8 miesięcy i 20 dni. Został warunkowo zwolniony w wyniku amnestii i objęty wieloletnią obserwacją milicji i służby bezpieczeństwa, co ograniczało jego możliwości kształcenia się w wyższej uczelni, wyboru miejsca pracy czy swobodnego uczestnictwa w życiu publicznym. Osoby, z przeszłością taką, jak J. W. (3), były napiętnowane przez cały okres Polski Ludowej, co mogło być powodem tego, że pokrzywdzony nie przekazał synom prawie żadnych informacji o swojej przeszłości, walce i więzieniu. Okoliczności śledztwa i odbywania kary, pozostałe w sferze pamięci, doświadczeń i emocji bezpośredniego pokrzywdzonego, który zmarł przed postępowaniem odszkodowawczym, są więc niemożliwe do precyzyjnego ustalenia. Sądy odtwarzają je na podstawie ocalałych dokumentów archiwalnych, opracowań historycznych i ukształtowanego kontaktem z takimi sprawami doświadczenia orzeczniczego, jednak, brak bezpośredniej relacji o poczuciu i przeżyciu krzywdy przez samą ofiarę, czyni postępowanie roszczeniowe uboższym dowodowo i sprawia, że rekompensata zasądzona na rzecz następców, nie ma tego elementu, który odnosiłby się do wynagrodzenia krzywdy osobie nią najbardziej dotkniętej. Wprawdzie, co do zasady odszkodowanie i zadośćuczynienie z ustawy lutowej, o które wnioskowali następcy, orzeka się w wysokości, która przysługiwałaby osobie walczącej i represjonowanej, ale w rzeczywistości, sprawy te są często pozbawione elementu dowodowego, którym jest świadectwo samej ofiary o zdarzeniach i przeżyciach kształtujących osobiste czy rodzinne poczucie dojmującej krzywdy. W niniejszej sprawie zabrakło tego elementu, gdyż J. W. (3) skrzętnie ukrywał okres więzienny i partyzancki przed członkami rodziny, a na pewno przed synami J. i J., którzy są wnioskodawcami. Motywem takich zachowań ofiar była ochrona rodziny i zrozumiała niechęć do wracania pamięcią do traumatycznych przeżyć.

Bezprawność ścigania i skazania J. W. (3), została stwierdzona w postanowieniu Sądu Okręgowego w Białymstoku z 28 lutego 2019 r., w którym na podstawie ustawy lutowej, stwierdzono nieważność wyroku sądu wojskowego z 23 września 1952 r. To z kolei, dało synom nieżyjącego już pokrzywdzonego (zmarł w 1988r.) podstawę do dochodzenia roszczeń wynikłych z bezprawnego pozbawienia wolności, w oparciu o art. 8 ust. 1 tej ustawy.

Sąd Okręgowy w Warszawie rozważył okoliczności sprawy wskazane przez wnioskodawców, zarówno co do powodów i okresu pozbawienia wolności, jak i nieludzkiego traktowania więźniów politycznych w więzieniach i aresztach komunistycznych lat 40 / 50-tych XX wieku. Sąd wziął pod uwagę młody wiek J. W. (3) (27 lat) w chwili aresztowania, przerwanie nauki, prawdopodobne pogorszenie zdrowia warunkami więzienia i wyczerpującą pracą. Sąd uzasadnił wysokość przyznanej kwoty, biorąc pod uwagę skutki przejść wnioskodawcy w stalinowskich więzieniach i obozie przymusowej pracy w B., w ciężkich warunkach.

Uznanie roszczenia w tak wysokiej kwocie, o którą wnioskowali synowie uprawnionego, bez możliwości ujawnienia dodatkowych elementów pokrzywdzenia, byłoby nieuzasadnione. O krzywdzie wnioskowano na podstawie obiektywnych i niekwestionowanych faktów, które sąd I instancji zasadniczo prawidłowo ustalił, a które skarżący jedynie powtórzyli w postępowaniu apelacyjnym, nie wskazując istotnych rozbieżności. Błędne jest tylko ustalenie dotyczące daty zatrzymania, które według Sądu Okręgowego nastąpiło w lutym, a nie w kwietniu 1952 r. Jest to pomyłka, która nie miała znaczenia dla ustalenia zadośćuczynienia. Uzasadnienie apelacji pełnomocnika wnioskodawców nie wskazuje nawet na ten błąd, tylko posługuje się argumentami natury ogólnej, mówiącymi o warunkach więzień stalinowskich oraz nawiązuje do teoretycznych zasad kształtowania zadośćuczynienia, sprawiedliwości społecznej i wdzięczności osobom walczącym o niepodległość państwa. Znaczna część apelacji poświęcona jest porównaniu zasądzonego w niniejszej sprawie zadośćuczynienia z wyższymi kwotami przyznanymi w innych sprawach przez sądy krajowe. Posłużenie się w zestawieniu wybranych celowo wyroków, przypadkiem współczesnej sprawy T. Komendy, nie stanowi żadnego wsparcia dla żądania kwoty ponad 2,5 mln zł za uwięzienie J. W. (3) w latach 50-tych ubiegłego wieku. Także sama metoda porównywania krzywd różnych osób, w różnych okresach i warunkach, z różnych powodów i podstaw, jest nieskuteczna i nie była podstawą zmiany zaskarżonego orzeczenia.

Sąd odwoławczy kształtował swoją ocenę w ramach obiektywnych faktów powiązanych ściśle z sytuacją pokrzywdzonego J. W. (3), a dostrzegłszy elementy dotkliwszej krzywdy, postanowił podwyższyć zadośćuczynienie. Należy tu zaakcentować moment i okoliczności zatrzymania pokrzywdzonego. Od dłuższego czasu nie przebywał on już w rodzinnych stronach na P. (pochodził z P.), gdzie był poszukiwany za działalność partyzancką (m.in. za akcja zbrojne przeciw milicji i ORMO). Życie w niepewności i osaczeniu, niemożność swobodnego kontaktu z rodziną, była niewątpliwie dotkliwa, tym bardziej, że J. W. (3) miał w okolicach Ł. narzeczoną i wyznaczoną na Wielkanoc 1952 datę ślubu. Młodzi narzeczeni i ich rodziny zaproszone na tę uroczystość, wiązali z tym małżeństwem nadzieję na nowe, szczęśliwe życie. Według zeznań siostry J. W. (3), rodzina zjechała się z różnych stron na ślub, nie wiedząc w większości, że zaledwie 2-3 dni wcześniej został on aresztowany w W.. Wiadomość ta spadła nagle na najbliższych pokrzywdzonego, a dla niego samego rozpoczęła dramatyczny, kilkuletni pochód przez stalinowskie więzienia, śledztwo, proces, karę, aż do niewolniczej pracy w kopalni węgla. Świadek E. S., ciotka wnioskodawców, relacjonowała rozpacz matki J. W. na wieść o jego aresztowaniu i trwające latami przygnębienie, widoczne zwłaszcza w czasie kolejnych świąt i spotkań rodzinnych. Należy przy tym brać pod uwagę ostracyzm społeczny dotykający skazanych i ich rodzin, wynikający zarówno z propagandy, określającej patriotów wrogami ludu i państwa, zdrajcami czy bandytami, jak i z obaw, że kontakt z osobami buntującymi się przeciwko nowej władzy, ściągnie kłopoty na sąsiadów i znajomych. Poczucie osamotnienia i kontrolowania życia więźnia i całego jego otoczenia, stanowiło dodatkową dolegliwość i brak perspektyw, zwłaszcza przy wymiarze tak surowej i niesprawiedliwej kary, jaką otrzymał pokrzywdzony. Aresztowanie J. W. (3) przerwało, jak cięcie, plany małżeńskie, które były nieomal w zasięgu ręki i cieszyły narzeczonych i rodzinę. Przerwało bezpowrotnie nadzieje na ukończenie studiów technicznych i możliwość swobodnego wyboru pracy. Działalność partyzancka i skazanie, naznaczyło J. W. znamieniem wroga ustroju, do końca jego życia i trwającego komunizmu. W tomie VII akt znajduje się charakterystyka/analiza środowiska podziemnego, wykonana w 1977 r., przez Komendę Miejską Milicji Obywatelskiej w B., w której wciąż uwzględniano skazanie J. W. (3) z lat 50-tych, w kontekście ,,elementu” wymagającego obserwacji komunistycznych organów bezpieczeństwa. Pokrzywdzony niewątpliwie zdawał sobie z tego sprawę, dlatego zachowywał ostrożność do tego stopnia, że nie opowiedział o swoich losach nawet synom.

J. W. (3), zwolniony warunkowo z B., w dniu 30 października 1955 r., z okresem próby do 10 grudnia 1958 r. (zobowiązany do informowania milicji i sądu o każdej zmianie miejsca zamieszkania), udał się wprost do narzeczonej, pobrali się, zamieszkali w W., gdzie pracował i wychował dwóch synów. Nie podzielił się z najbliższymi swoją historią i przeżyciami. Najwyraźniej unikał przenoszenia swej traumy na rodzinę, dzięki czemu jego synowie wzrastali bez świadomości kontroli ze strony służby bezpieczeństwa, aż do własnych doświadczeń, jako dorośli ludzie. J. W. (3) zmarł w 1988 r., mając 63 lata, niedomagając na zdrowiu. Synowie, J. i J., wystąpili o jego rehabilitację, odszkodowanie i zadośćuczynienie po 30 latach od śmierci pokrzywdzonego.

Powyższe okoliczności, nie dość akcentowane przez sąd I instancji, w kontekście krzywdy, stały się dla sądu odwoławczego podstawą do podwyższenia kwoty zadośćuczynienia, prawie dwukrotnie, tj. do łącznej kwoty 80.000 złotych. Kwotę tę uznał przed Sądem Apelacyjnym prokurator i w istocie wniosek taki był zasadny. Nie ma wprawdzie idealnego wzorca oceny ludzkiego cierpienia, jednak stosując kryteria obiektywne i nie dysponując dowodem z relacji samego pokrzywdzonego, ani nie mogąc bezpośrednio jemu zrekompensować krzywdy, orzeczona ostatecznie kwota jest odpowiednia, w rozumieniu prawa cywilnego, ustawy lutowej oraz zasad konstytucyjnych.

Żądanie wyższej kwoty zadośćuczynienia nie zostało wykazane. Jest ono oparte na subiektywnej interpretacji faktów dotyczących pokrzywdzonego, wiedzy ogólnej o represjach powojennych oraz porównywaniu kwot zasądzanych w innych sprawach, Argumenty takie były nieskuteczne.

W związku z powyższym, Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku, zmieniając częściowo wyrok sądu I instancji w zakresie kwot zadośćuczynienia, utrzymując w mocy pozostałe rozstrzygnięcia.

Wnioski pełnomocnika wnioskodawców:

1.  o zmianę wyroku i zasądzenie tytułem zadośćuczynienia kwoty łącznej 2.520.000 zł, ewentualnie

2.  o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania,

3.  zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania apelacyjnego,

☐ zasadny

☒ częściowo zasadne

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uchylenie wyroku, z powodu zarzutów apelacji, został uznany za niezasadny, ponieważ w sprawie zebrano materiał dowodowy i ustalono niekwestionowane fakty, w oparciu o które sąd odwoławczy mógł wydać wyrok reformatoryjny w zakresie zadośćuczynienia, natomiast o kosztach postępowania orzeczono zgodnie z wnioskiem, gdyż obciążenie nimi Skarbu Państwa, wynika wprost z ustawy.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy wyrok sądu okręgowego w części zasądzającej odszkodowanie w kwotach po 75.931 zł na rzecz każdego ze spadkobierców pokrzywdzonego – synów J. i J. W. (1), na podst. art. 8 ust. 1 ustawy z 23 lutego 1991 r.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Podano w pkt 3.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zasądzone przez sąd I instancji zadośćuczynienie w kwotach po 210.000 zł na rzecz J. W. (2) oraz J. W. (1), podwyższono do łącznej kwoty 800.000 zł, tj. po 190.000 zł więcej dla każdego z wnioskodawców.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody tej zmiany wyroku przedstawiono w pkt 3.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt 3 i 4

Sąd Apelacyjny obciążył wydatkami za postępowanie odwoławcze Skarb Państwa, zgodnie z art. 13 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r.

Wniosek pełnomocnika wnioskodawców, zgłoszony w pisemnej apelacji, o zwrot kosztów pomocy prawnej udzielonej w postępowaniu odwoławczym, był zasadny, ponieważ pełnomocnicy ustanowieni w tym postępowaniu, brali udziału w rozprawach sądu odwoławczego. Zwrot kosztów ustanowienia pełnomocników w kwotach 240 i 288 zł ,przyznano na podst. Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. o stawkach adwokackich, z uwzględnieniem obecności poszczególnych pełnomocników na terminach rozpraw apelacyjnych.

7.  PODPISy

SSA Marzanna A. Piekarska – Drążek

SSA Anna Zdziarska SSA Małgorzata Janicz

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawców

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie, sygn. V Ko 304/19

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

zmiana