Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

SSA Marcin Schoenborn

Sędziowie

SA Piotr Filipiak

SO del. Teresa Jędrzejas – Paluch (spr)

Protokolant

Marta Jodłowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 389/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z 5 maja 2022 r., sygn. akt XVI K 194/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

Uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść orzeczenia, to jest:

- art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie błędnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego i zbytnią dowolność z zakresie jego oceny, w szczególności poprzez odmowę wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego oraz świadków J. M., J. N., M. N. (1), A. M., B. M. (1) oraz A. Z.- podczas gdy wyjaśnienia i zeznania świadków winny stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie w zakresie kręgu osób uczestniczących w urodzinach J. M. w 2014 r. oraz nocowania pokrzywdzonej M. K. (1) w miejscu zamieszkania oskarżonego w nocy z 18 na 19 stycznia 2014 r.,

- art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw,. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie błędnej analizy materiału dowodowego i zbytnią dowolność w zakresie jego oceny, w szczególności poprzez danie wiary wyjaśnieniom pokrzywdzonej M. K. (1) - podczas gdy wyjaśnienia te ewoluowały w toku postępowania do tego stopnia, że ich dokładna analiza wskazuje, iż niemożliwym jest dokonanie ustaleń faktycznych dokonanych przez sąd w oparciu o ich treść,

- art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie błędnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego i zbytnią dowolność w zakresie jego oceny, w szczególności poprzez przyjęcie, że powód nieobecności żony oskarżonego w dniu opisywanym przez pokrzywdzoną ma drugorzędne znaczenie, podczas gdy jest to jedna z kluczowych okoliczności dla ustalenia sprawstwa oskarżonego,

a w konsekwencji

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść polegający na niesłusznym przyjęciu, że:

- pokrzywdzona M. K. (1) uczestniczyła w urodzinach swojego wujka J. M. w dniu 18 stycznia 2014 r. w miejscowości B. wraz ze swoją mamą M. M. (1) i rodzeństwem K. M. i S. M., a następnie w celu opieki nad córką oskarżonego nocowała sama w miejscu zamieszkania oskarżonego oraz jego żony i teściów w miejscowości B.,

- w nocy z 18 na 19 stycznia 2014 r, oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu na szkodę 14 letniej wówczas pokrzywdzonej M. K. (1), która po imprezie urodzinowej swojego wujka J. M. miała nocować w miejscu zamieszkania oskarżonego oraz jego żony i teściów w miejscowości B..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Żaden z podniesionych w apelacji zarzutów naruszenia wskazanych przepisów procesowych w zakresie dokonanej przez sąd pierwszej instancji oceny zebranych dowodów jak również tego które z nich stanowiły podstawę dokonanych ustaleń faktycznych, stanowiąc podstawę uznania winy oskarżonego S. Z., nie zasługiwał na uwzględnienie, stanowiąc w istocie polemikę z prawidłowymi ustalaniami poczynionymi przez tenże sąd w oparciu o dowody ocenione z pełnym poszanowaniem zarówno art. 7 k.p.k. jak i art. 4 oraz art. 410 k.p.k.

Apelacja obrońcy oskarżonej, jakkolwiek zawiera zarzuty dotyczące oceny również innych dowodów, które zdaniem je autora winny dać sądowi pierwszej instancji asumpt do innej, niż dokonana, oceny materiału dowodowego, to w gruncie rzeczy sprowadza się do podważenia zasadności uznania przez sąd meriti wiarygodności zeznań pokrzywdzonej M. K. (1), a odmówienia wiary wyjaśnieniom oskarżonego S. Z.. Rozstrzygnięcie tej sprawy sprowadzało się bowiem w istocie do stwierdzenia czy wiarygodna jest w swoich depozycjach pokrzywdzona M. K. (1) zeznając, że po imprezie urodzinowej u wujka J. M. w B. w domu jej dziadków oskarżony S. Z. ją zgwałcił, czy też oskarżony S. Z., zaprzeczając by takie zdarzenie miało miejsce. Wszystkie inne dowody zebrane w sprawie, w tym zeznania członków rodziny M. zamieszkałej w B., miały znaczenie drugorzędne. Sąd drugiej instancji w tej zasadniczej kwestii w zupełności podziela ocenę dokonaną przez Sąd Okręgowy i uznaje ją za własną.

Tak mocno eksponowane w apelacji wątpliwości co do powodu nieobecności w domu podczas zdarzenia żony oskarżonego S. Z., a co za tym idzie co do daty nocowania przez pokrzywdzoną w domu oskarżonego, nie mogą skutecznie odciągnąć uwagi od istoty sprawy, a mianowicie tego, że przesłuchiwana przed sądem dwukrotnie pokrzywdzona M. K. (1) w zeznaniach, które przez dwóch różnych biegłych psychologów uznane zostały za wiarygodne z punktu widzenia psychologicznego, podała, że została przez swojego wujka S. Z. zgwałcona, kiedy miała niespełna 14 lat. Wcześniej zaś, w marcu 2016 r., zwierzyła się z tego psychologowi Z. Ś. z Ośrodka Wychowawczego w L., gdzie przebywała od 22 listopada 2014 r.

W pełni zasadnie sąd pierwszej instancji nie znalazł żadnych podstaw do poddania w wątpliwość wiarygodności zeznań pokrzywdzonej w tej zasadniczej kwestii. Jej wiarygodności nie mogły skutecznie podważyć zarówno wyjaśnienia oskarżonego jak też zeznania jego żony A. Z. oraz członków jej rodziny co do tego jakoby pokrzywdzonej, jej matki oraz rodzeństwa nie było na urodzinach J. M. w styczniu 2014 r. Słusznie wyeksponował sąd pierwszej instancji w pisemnym uzasadnieniu wyroku to, że pokrzywdzona M. K. (1) nie miała żadnego powodu do tego, żeby kłamać w tej sprawie, posądzając swojego wujka o popełnienie tak poważnego przestępstwa. Postępowanie to toczyło się przecież bez jej inicjatywy, a nawet wbrew jej woli i wyraźnie łączyło się dla niej ze znacznymi przeżyciami psychicznymi, gdyż zmuszona została do powrotu pamięcią do traumatycznych dla niej przeżyć sprzed wielu lat, podczas gdy chciała o tym zdarzeniu zapomnieć i bardzo żałuje, że zwierzyła się w tej sprawie byłemu mężowi, bo jak zeznała: "teraz się to ciągnie i muszę do tego wracać" (k. 574, 575, t. III).

Nie sposób żadną miarą uznać zasadności zarzutu apelacji co do tego jakoby zeznania pokrzywdzonej M. K. (1) ewoluowały w czasie postępowania do tego stopnia, że nie było możliwe dokonanie na ich podstawie ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd pierwszej instancji. Wszak pokrzywdzona za pierwszym i drugim przesłuchaniem w sposób w pełni spójny i konsekwentny przedstawiała przebieg wypadków z feralnego wieczora oraz nocy zeznając, że po imprezie urodzinowej wujka J. M. została na noc w domu dziadków, gdzie mieszkał również oskarżony wraz z rodziną, zaś jego żony a jej cioci nie było wówczas w domu, tam spożywali z oskarżonym alkohol, po który nawet udali się do sklepu, zaś kiedy źle się poczuła i położyła się do łóżka w jednym z pokoi, przyszedł tam oskarżony i przemocą odbył z nią stosunek płciowy. Wątpliwości, jakie mogły się zrodzić w wyniku ponownego i znacznie obszerniejszego przesłuchania pokrzywdzonej mogły dotyczyć wyłącznie tego czy do zdarzenia doszło przed czy po „spotkaniu wnuków”, jakie miało miejsce w czerwcu 2014 r. na posesji domu dziadków pokrzywdzonej w B., a co za tym idzie czy pokrzywdzona widziała się z oskarżonym jeszcze raz w 2014 r., czy też dopiero spotkali się na urodzinach jej siostry S. w 2019 r. Istotnie na rozprawie 13 stycznia 2022 r. pokrzywdzona zeznała początkowo, że "spotkanie wnuków" miało miejsce przed tym zdarzeniem, dodając nawet, że jest tego pewna, ale następnie po okazaniu jej zdjęcia z tego spotkania z datą z 23.06.2014 r. zeznała, że jednak nie pamięta dokładnie i możliwe, że odbyło się ono jednak w czerwcu 2014 r. Wziąwszy pod uwagę to, że pomiędzy tymi zdarzeniami a przesłuchaniem na rozprawie minęło 8 lat nie sposób z tej rozbieżności w zeznaniach pokrzywdzonej wyprowadzić wniosku o niewiarygodności jej zeznań co do istoty, a mianowicie co do tego, że została przez oskarżonego zgwałcona jak również co do tego kiedy to miało miejsce. Wszak z zeznań świadka M. M. (1) wynika, że do takiego „spotkania wnuków” doszło waśnie latem 2014 r., zaś ona wraz z pokrzywdzoną oraz drugą córką były na tym spotkaniu i widziały się wówczas z oskarżonym, który nawet miał proponować, żeby M. i jej młodsza siostra S. przyjechały do niego, kiedy żona pójdzie do szpitala rodzić drugie dziecko (k. 11, 305). W świetle zeznań M. M. (1) nie budzi więc wątpliwości to, że jednak pokrzywdzona po zdarzeniu ze stycznia 2014 r., to jest w czerwcu 2014 r., widziała się z oskarżonym na „spotkaniu wnuków” u dziadków w B.. To zaś, że pierwotnie zeznała inaczej można zrzucić na karb upływu 8 lat pomiędzy tym wydarzeniem a przesłuchaniem na rozprawie,

Wbrew zarzutom apelacji zasadnie również sąd pierwszej instancji nie uznał za powód do zanegowania prawdziwości zeznań pokrzywdzonej co do jej wykorzystania seksualnego przez oskarżonego tego, że zeznała ona, iż powodem nieobecności w domu feralnej nocy żony oskarżonego A. Z. było jej uczestnictwo w spotkaniu klasowym, podczas gdy ustalono, że spotkanie to miało miejsce jesienią 2014 r. Słusznie sąd meriti uznał, że powód nieobecności A. Z. w domu feralnej nocy ma drugorzędne znaczenie. To jaki powód wyjścia z domu A. Z. podał oskarżony a także sama A. Z. (która wedle relacji M. M. (1) uczestniczyła w początkowej fazie imprezy urodzinowej J. M.), to jest czy było to spotkanie klasowe czy też spotkanie organizacyjne przed spotkaniem klasowym (które wedle relacji A. Z. odbywało się początkiem roku- k. 286v) nie ma w rzeczywistości tak istotnego znaczenia, jakie starał się okoliczności tej nadać obrońca oskarżonego. Istotne jest bowiem to, że A. Z. w nocy z 18 na 19 stycznia 2014 r. w domu nie było. Również oskarżony S. Z. w swoich wyjaśnieniach potwierdził relację pokrzywdzonej co do tego, że nocowała ona u nich w domu pod nieobecność jego żony, z tym, że zdarzenie to umiejscowił we wrześniu 2014 r., kiedy A. Z. uczestniczyła w spotkaniu klasowym. Wskazać w tym miejscu należy na rozbieżność pomiędzy wyjaśnieniami oskarżonego a zeznaniami jego żony A. Z. co do tej kwestii. O ile bowiem oskarżony przyznał, że M. K. (1) nocowała u nich w domu pod nieobecność żony, która była wówczas na spotkaniu klasowym (k. 67) i było to we wrześniu 2014 r. (k. 479v), to A. Z. zeznała, że M. K. (1) nocowała u nich jeden raz, zaś ona była wtedy w domu (k. 215v).

Mając na uwadze konsekwencję w zeznaniach pokrzywdzonej M. K. (1) co do tego, że nocowała u oskarżonego pod nieobecność jego żony, a jej cioci A. Z. i że miało to miejsce nie we wrześniu 2014 r., tylko w styczniu 2014 r. po imprezie urodzinowej wujka J. M., a także w weekend przed rozpoczynającymi się feriami (które w 2014 r. rozpoczynały się dla woj. (...) 20 stycznia) jak również zbieżność jej zeznań z zeznaniami świadka M. M. (1), w pełni zasadnie, odmawiając tym samym wiary zarówno wyjaśnieniom oskarżonego S. Z. jak i zeznaniom jego żony A. Z. oraz członków jej rodziny J. M., J. N., M. N. (2), B. M. (1), B. M. (2) i A. M. co do tego, jakoby M. M. (1) wraz z pokrzywdzoną i jej rodzeństwem byli na urodzinach J. M. nie w styczniu 2014 r., tylko na jego 40- tych urodzinach w styczniu 2011 r., w pełni zasadnie Sąd pierwszej instancji ustalił, że na urodzinach J. M. w styczniu 2014 r. była zarówno pokrzywdzona M. K. (1) jak i jej matka oraz młodsze rodzeństwo jak również to, że po imprezie urodzinowej, mającej miejsce w sobotę 18 stycznia 2014 r., została ona na noc u oskarżonego, zaś jego żona A. Z. była wówczas nieobecna.

Wbrew zarzutowi zawartemu w apelacji obrońcy oskarżonego, prawidłowa ocena zeznań pokrzywdzonej i M. M. (1), w połączeniu z innymi zebranymi w sprawie dowodami, świadczy o tym, że co do daty urodzin J. M., w których uczestniczyła pokrzywdzona wraz z matką i rodzeństwem, a tym samym również co do daty zdarzenia będącego przedmiotem osądu w niniejszej sprawie, nie istnieją żadne wątpliwości, które miałyby być rozstrzygane na korzyść oskarżonego zgodnie z regułą wyznaczoną przez art. 5 § 2 k.p.k. Ocena dowodów dokonana z uwzględnieniem zasad doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania zasadnie doprowadziła sąd pierwszej instancji do wniosku, że zeznania zarówno żony oskarżonego jak i wskazanych powyżej członków jej rodziny miały na celu zdyskredytowanie zeznań pokrzywdzonej oraz świadka M. M. (1) i wsparcie linii obrony przyjętej przez oskarżonego, który z racji nie tylko więzów rodzinnych, ale też i miejsca zamieszkania jest im bliższy niż pokrzywdzona i jej matka.

Dla oceny zeznań zarówno samej pokrzywdzonej jak i jej matki M. M. (1) nie ma znaczenia to, że pokrzywdzona w czasie kolejnego przesłuchania przed Sądem zeznała, iż urodziny wujka J. M., w których wraz z matką i rodzeństwem uczestniczyła, były jego 50- ątymi urodzinami, czy też to, że M. M. (1) w czasie śledztwa zeznała, iż urodziny te były w 2013 r., co eksponuje obrońca oskarżonego w pisemnej apelacji, wskazując, że te nieścisłości świadczą o ewoluowaniu zeznań pokrzywdzonej i M. M. (1) dowodząc tego, że nie można dokonać na ich podstawie ustaleń faktycznych. Odnosząc się do tego zarzutu należy wskazać, że zarówno pokrzywdzona M. K. (1) jak i świadek M. M. (1), zeznając w ten sposób po 6 czy też po 8 latach od opisywanych zdarzeń, nie były pewne swoich wypowiedzi i zaznaczały to. Wszak M. M. (1) zeznała 22 stycznia 2020 r., że nie pamięta dokładnie, ale na urodzinach J. M. była wraz z córkami chyba w styczniu 2013 r. (k. 11v), po czym stając przed Sądem wskazała na rok 2014 r. i podała przyczyny, dla których umiejscowiła to zdarzenie właśnie w tym roku (k. 483v). Pokrzywdzona M. K. (1) zeznała z kolei, że były to bodajże 50 urodziny wujka J., zaznaczając jednak, że nie pamięta czy to były jego okrągłe urodziny (k. 575v). Bynajmniej tego rodzaju nieścisłości, występujące po tylu latach od zdarzenia, nie mogą prowadzić do oczekiwanego przez obrońcę oskarżonego wniosku o braku wiarygodności tych świadków, a wręcz przeciwnie, w realiach niniejszej sprawy, która zainicjowana została po upływie bez mała 6 lat od zdarzenia, świadczą o szczerości ich wypowiedzi i o tym, że zeznania nie zostały pomiędzy nimi uzgodnione.

Zasadnie zatem, nie znajdując podstaw do podważenia wiarygodności zeznań pokrzywdzonej a także mając w polu widzenia potwierdzające jej relację zeznania matki M. M. (1), zeznania byłego męża M. K. (2), zeznania byłej teściowej D. K. a także zeznania świadka Z. Ś., sąd pierwszej instancji ustalił, że kiedy pokrzywdzona M. K. (1), nocując z 18 na 19 stycznia 2014 r. w domu swojego wujka oskarżonego S. Z., pod nieobecność jego żony A. Z., po spożyciu alkoholu wraz z oskarżonym i po zwymiotowaniu w łazience, położyła się spać w jednym z pokojów, została przemocą doprowadzona przez oskarżonego do odbycia stosunku seksualnego.

Szczególnie ważkie dla oceny zeznań pokrzywdzonej były depozycje obiektywnego świadka Z. Ś.- psychologa z Ośrodka Wychowawczego w L., której pokrzywdzona po zajęciach na temat przemocy, w tym również seksualnej, zwierzyła się, że została zgwałcona przez swojego wujka, jednak prosiła o dyskrecję w tym względzie, co znalazło oparcie w zapisie uczynionym przez psycholog Z. Ś. w dzienniku indywidulanych oddziaływań psychologicznych pod datą 15.03.2016 r. Szanując wolę pokrzywdzonej odnośnie nieujawniania tego, że była ofiarą gwałtu, psycholog zamieściła w tym dzienniku ogólny zapis, że tego dnia przeprowadziła z M. M. (2) indywidualną rozmowę na temat „trudnych przeżyć z przeszłości” (k.17). Jako świadek natomiast rozwinęła ten temat i zeznała, że M. M. (2) zwierzyła się jej, iż została zgwałcona przez wujka.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie- o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności podniesionych w apelacji zarzutów wnioski zasadniczy oraz zgłoszony alternatywnie nie zasługiwały na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Niewspółmierna surowość kary orzeczonej za przypisane oskarżonemu S. Z. przestępstwo.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Jakkolwiek apelacja obrońcy oskarżonego S. Z. nie zawierała zarzutu orzeczenia wobec niego niewspółmiernie surowej kary pozbawienia wolności, to jednak Sąd odwoławczy stwierdził konieczność ingerencji na korzyść oskarżonego w orzeczenie o karze, poza granicami podniesionych zarzutów, na podstawie art. 440 k.p.k., dochodząc do wniosku, że utrzymanie w mocy całości, w tym również co do kary, zaskarżonego wyroku byłoby rażąco niesprawiedliwe. Sąd pierwszej instancji wziął co prawda pod uwagę, jako okoliczności łagodzące, upływ ponad 8 lat od daty czynu, prowadzenie przez oskarżonego ustabilizowanego trybu życia pozbawionego konfliktów z prawem a także niewielkie natężenie przemocy celem przełamania oporu pokrzywdzonej wobec odbycia z nim stosunku płciowego, jednak okoliczności te, w ocenie sądu odwoławczego, uwzględnił w sposób niewystarczający, co powoduje, że wymierzoną oskarżonemu karę 5 lat pozbawienia wolności uznać należy za karę rażąco niewspółmiernie surową. W ocenie Sądu Apelacyjnego, jako okoliczność, którą należało również wziąć pod uwagę kształtując wymiar kary jest to, że pokrzywdzona M. K. (1) przez wiele lat nie wyrażała woli ścigania S. Z. za popełnione na jej szkodę przestępstwo i do zainicjowania tego postępowania doszło nie z jej inicjatywny, a wręcz wbrew niej. Jakkolwiek z jej zeznań wynika, że trauma przeżyta przed laty za sprawą oskarżonego w dalszym ciągu jej towarzyszy (szczególnie wobec konieczności powrotu do tego zdarzenia) i nie przebaczyła mu tego co jej zrobił, jednak dla wyrobienia w niej przeświadczenia, że popełnione na jej szkodę przestępstwo spotkało się z zasłużoną karą, wystarczające będzie wymierzenie oskarżonemu kary w rozmiarze 4 lat pozbawienia wolności. Kara tej wysokości w stopniu wystarczającym uwzględnia również, słusznie oceniony przez sąd pierwszej instancji jako bardzo wysoki, stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa a także okoliczności jego popełnienia, w tym również wiek pokrzywdzonej i wykorzystanie zaufania, jakim obdarzała oskarżonego z racji powinowactwa, zaś dla samego oskarżonego będzie stanowiła wystarczająco surową reakcję na popełnione przestępstwo.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny, poza granicami podniesionych w apelacji zarzutów, na podstawie art. 440 k.p.k. zmienił zaskarżony wyrok, obniżając karę pozbawienia wolności wymierzoną oskarżonemu do 4 lat.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Skazanie oskarżonego S. Z. za przestępstwo z art. 197 § 3 pkt 2 k.k. jak również pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w zaskarżonym wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Nie znajdując podstaw do uwzględnienia zarzutów apelacji jak również nie dostrzegając innych uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy, poza rozstrzygnięciem o karze.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Z przyczyn wskazanych w sekcji 4.1. zmieniono zaskarżony wyrok poprzez obniżenie do 4 lat orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Z uwagi na perspektywę odbycia pozostałej części kary pozbawienia wolności oraz konieczność zabezpieczenia finansowego potrzeb rodziny na czas odbywania tej kary na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego.

7.  PODPIS

SSO del. Teresa Jędrzejas- Paluch SSA Marcin Schoenborn SSA Piotr Filipiak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego S. Z.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia Sądu I instancji

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana