Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: II AKa 606/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 grudnia 2022 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący

SSA Michał Marzec

Sędziowie

SSA Wojciech Kopczyński

SSA Piotr Pośpiech (spr.)

Protokolant

Mateusz Dejas

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Katowicach

po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2022 r. sprawy

1.  R. J. , syna K. i K., urodzonego (...) w Z., oskarżonego o czyny z art. 244 k.k., art. 258 § 1 k.k., art. 55 ust. 1 i 3 z dn. 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 55 ust. 1 i 3 ust. z dn. 29 lipa 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i inne

2.  M. C. , syna H. i A., urodzonego (...) w Z., oskarżonego o czyn z art. 56 ust. 1 i 3, art. 59 ust. 1 ust. z dn. 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 62 ust. 2 ust. z dn. 29 lipa 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii;

3.  D. M. , syna J. i H., urodzonego (...) w Z., oskarżonego art. 56 ust. 1 i 3, art. 59 ust. 1 ust. z dn. 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

4.  K. M. , syna R. i R., urodzonego (...) w Z., oskarżonego o czyn z art. 56 ust. 1 i 3, art. 59 ust. 1 ust. z dn. 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

5.  R. P. syna J. i Z., urodzonego (...) w Z., oskarżonego art. 56 ust. 1 i 3, art. 59 ust. 1 ust. z dn. 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

6.  D. P. , syna W. i K., urodzonego (...) w Z., oskarżonego o czyny z art. 56 ust. 1 i 3 oraz art. 59 ust. 1 ust. z dn. 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

7.  P. S., syna Z. i E., urodzonego (...) w Z., oskarżonego o czyny z art. 56 ust. 1 i 3 ust. z dn. 29 lipa 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 62 ust. 1 i 2 ust. z dn. 29 lipa 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji obrońców

od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach

z dnia 2 sierpnia 2021 roku, sygn. akt IV K 66/20

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- w pkt 7 jako podstawę wymiaru kary łącznej wymierzonej oskarżonemu R. J. wskazuje przepis z art. 91 § 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k.

- w pkt 20 jako podstawę prawną skazania oskarżonego M. C. wskazuje przepis art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

- w pkt 25 jako podstawę prawną skazania oskarżonego D. M. wskazuje przepisy art. 56 ust. 1 i art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

- w pkt 34 jako podstawę prawną skazania oskarżonego D. P. wskazuje przepisy art. 56 ust. 1 i art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

2.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy

3.  zasądza od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Gliwicach) na rzecz adwokata T. B. – Kancelaria Adwokacka w G. kwotę 885,60 (osiemset osiemdziesiąt pięć 60/100) złotych, w tym 23 % VAT, tytułem obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu M. C. w postępowaniu odwoławczym;

4.  zasądza od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Gliwicach) na rzecz adwokata M. P. – Kancelaria Adwokacka w G. kwotę 885,60 (osiemset osiemdziesiąt pięć 60/100) złotych, w tym 23 % VAT, tytułem obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu R. P.w postępowaniu odwoławczym;

5.  zasądza od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Gliwicach) na rzecz adwokata S. M. – Kancelaria Adwokacka w G. kwotę 885,60 (osiemset osiemdziesiąt pięć 60/100) złotych, w tym 23 % VAT, tytułem obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu D. P. w postępowaniu odwoławczym;

6.  zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.

SSA Piotr Pospiech SSA Michał MarzecSSA Wojciech Kopczyński

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 606/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 2.08.2021 r. sygn. akt IV K 66/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

z apelacji obrońcy K. M.:

- mającego wpływ na treść wyroku błędu w ustaleniach faktycznych, polegającego na nieustaleniu, iż w stosunku do oskarżonego K. M. zachodzą przesłanki do nadzwyczajnego złagodzenia orzeczonej wobec niego kary w sytuacji, gdy prawidłowa analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego powinna prowadzić do wniosku, iż w stosunku do osoby oskarżonego K. M. w oparciu o art. 60 § 3 k.k. oraz art. 60 § 2 pkt 2 k.k. wystąpiły takie przesłanki.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- z treści wniesionej apelacji wynika, że skarżący kwestionował ustalenia faktyczne wyłącznie w zakresie, w jakim zabrakło w nich przyjęcia okoliczności, pozwalających zastosować wobec K. M. dobrodziejstwo nadzwyczajnego złagodzenia kary z art. 60 § 3 k.k.

- zgodnie z treścią tego przepisu „Sąd stosuje nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet może warunkowo zawiesić jej wykonanie w stosunku do sprawcy współdziałającego z innymi osobami w popełnieniu przestępstwa, jeżeli ujawni on wobec organu powołanego do ścigania przestępstw informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotne okoliczności jego popełnienia”.

- w orzecznictwie „powszechną stała się taka interpretacja słowa "ujawni", użytego w art. 60 § 3 k.k., która kładzie nacisk zarówno na element obiektywny (ujawnienie jako uczynienie jawnymi informacji dotychczas nieznanych organowi ścigania), jak i na element subiektywny (nakazuje uwzględnianie subiektywnego przekonania sprawcy, tj. jego wyobrażenia, że organ ścigania jeszcze nie dysponuje informacjami, które ma on do przekazania).(wyrok SN z dnia 17.06.2021 r., sygn. V KK 45719, publ. LEX nr 3253696)

- w świetle powyższych uwag zarzut obrońcy oskarżonego dotyczący błędnych ustaleń faktycznych, a odnoszących się do braku przesłanek z art. 60 § 3 k.k., wobec niezastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, nie mógł być skuteczny.

- analiza materiału dowodowego w przedmiotowej sprawie pozwala na uznanie, że w niniejszej sprawie nie zaistniały okoliczności uzasadniające konieczność nadzwyczajnego złagodzenia kary wobec K. M..

- postawa oskarżonego w toku prowadzonego postępowania, przyznanie się przez niego do winy i złożenie wyjaśnień pozostawały bowiem w ścisłym związku z wcześniejszym ujawnieniem innych obciążających go dowodów.

- stan dowodów w sprawie i chronologia zdarzeń nie pozwala na przyjęcie, że to oskarżony K. M. ujawnił wobec organu powołanego do ścigania przestępstw informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstw oraz istotne okoliczności ich popełnienia (art. 60 § 3 k.k.). Organy ścigania wiedzę taką uzyskały bowiem w pierwszym rzędzie na podstawie materiałów kontroli operacyjnej i częściowo wyjaśnień poszczególnych współsprawców - głównie R. J. i A. B., a relacje przedstawiane przez oskarżonego jedynie potwierdziły ich procesowe wypowiedzi.

Wniosek

o zmianę wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o karze orzeczonej wobec oskarżonego K. M. poprzez orzeczenie tej kary zgodnie z art. 60 § 6 pkt 3 k.k., a w przypadku orzeczenia wobec oskarżonego K. M. kary pozbawienia wolności o jej orzeczenie w wysokości umożliwiającej warunkowe zawieszenie jej wykonania, a następnie o warunkowe zawieszenie orzeczonej wobec oskarżonego K. M. kary pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadny zarzut nie dawał podstaw do wydania przez sąd odwoławczy wyroku reformatoryjnego w kierunku wskazanym w apelacji obrońcy.

3.2.

z apelacji obrońcy R. P.:

- obrazy przepisów postępowania, a to naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów tj. art. 7 k.p.k., mającej wpływ na wydany wyrok i dokonanie oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego na zasadach dowolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- konsekwentne w orzecznictwie wyrażany jest pogląd, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (post. S.N. z dnia 11.04.2018 r., sygn. IV KK 104/18, Lex nr 2498022).

- idąc dalej należy stwierdzić, że zarzut obrazy przepisu art. 7 k.p.k. może okazać się skuteczny tylko wówczas, gdy jego autor wskaże, na czym konkretnie polegało przekroczenie granic swobodnej oceny, tj. ocena których dowodów kłóciła się z zasadami doświadczenia życiowego lub była wbrew wskazaniom wiedzy względnie była sprzeczna z regułami logicznego rozumowania. Nie czyni natomiast zadość powyższym wymogom dokonanie przez apelującego własnej wybiórczej oceny dowodów i poczynienie w środku odwoławczym w oparciu o taką ocenę własnych ustaleń. W przekonaniu Sądu Apelacyjnego, taki właśnie charakter, tj. ogólnikowy, polemiczny i charakteryzujący się "wybiórczością" oceny ma podniesiony przez pełnomocnika zarzut obrazy art. 7 k.p.k.

- w niniejszej sprawie Sąd Okręgowy w Gliwicach dokonał właściwej oceny materiału dowodowego, mając na uwadze treść art. 7 k.p.k., i w następstwie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego R. P.odnośnie przypisanego mu czynu.

- obrońca podstawą swojego zarzutu uczynił wyjaśnienia oskarżonego twierdząc, że na ich podstawie nie sposób uznać oskarżonego winnym popełnienia przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 i art. 59 ust. 1 w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 kk. w zw. z art. 65 § 1 k.k. Odmówienie wiary tym depozycjom, z których wynikało, że znacznie mniejsze ilości narkotyków kupował on tylko i wyłącznie na swoje potrzeby, doprowadzić miało z kolei do niezasadnego skazania R. P.

- tymczasem wbrew twierdzeniom obrońcy - Sąd I instancji dokonał pełnej i wszechstronnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego,

- wynika z niej, że niekorzystne ustalenia faktyczne dla oskarżonego wynikają z krytycznej oceny jego (niekonsekwentnych) wyjaśnień, a nade wszystko z uznanych za wiarygodne wyjaśnień R. J. i A. B., wspartych informacjami zawartych w materiałach niejawnych. To właśnie z tych dowód wynika jasno, że R. P. brał udział w obrocie substancjami psychotropowymi w znacznej ilości w postaci amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 1.800 g oraz środkami odurzającymi w znacznej ilości w postaci marihuany w ilości nie mniejszej niż 570 g.

- taka argumentacja wskazana w uzasadnieniu nie budzi żadnych zastrzeżeń, a zatem zarzuty obrońcy uznać należało jedynie za polemikę z prawidłowym stanowiskiem Sądu I instancji, tym bardziej że w żaden sposób nie zakwestionował dowodów obciążających oskarżonego.

- prawem oskarżonego i obrońcy jest kwestionowanie ustaleń faktycznych oraz ocenę materiału dowodowego, która stanowiła podstawę tych ustaleń. Co do zasady stanowisko zarówno oskarżonego, jak też i jego obrońcy charakteryzuje subiektywizm, zaś sąd dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego zobowiązany jest kierować się obiektywizmem.

- niemniej słuszność wydanego przez Sąd I instancji rozstrzygnięcia może zostać podważona o ile wykazane zostanie, że nie kierował się on zasadą obiektywizmu przy rozpoznaniu sprawy, a co za tym idzie przy ocenie materiału dowodowego. Nie jest przy tym wystarczające wybiórcze wskazanie jedynie części dowodów i w oparciu o tak przedstawiony materiał dowodowy wskazanie własnej wersji wydarzeń, pozostającej w opozycji do tej, która ustalona została przez Sąd. Taka sytuacja miała zaś miejsce właśnie w odniesieniu do zarzutów zawartych w apelacji wywiedzionej na korzyść R. P.

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadny zarzut nie dawał podstaw do wydania przez sąd odwoławczy wyroku reformatoryjnego lub kasatoryjnego w kierunku wskazanym w apelacji obrońcy.

3.3.

z apelacji obrońcy oskarżonego R. P.

- błąd w ustaleniach faktycznych, wyrażający się w przyjęciu, iż na podstawie przeprowadzonych dowodów oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, w szczególności uczestniczył w obrocie substancjami psychotropowymi w znacznej ilości w postaci amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 1.800 g oraz środkami odurzającymi w znacznej ilości w postaci marihuany w ilości nie mniejszej niż 570 g, które nabył podczas wielokrotnych transakcji od działających wspólnie i w porozumieniu - R. J. i A. B., a następnie sprzedał je nieustalonym osobom, a także działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielał innym nieustalonym osobom wskazane substancje psychotropowe oraz środki odurzające przy czym z popełnionego przestępstwa uczynił sobie źródło dochodu, w sytuacji kiedy zebrany materiał dowodowy nie wskazuje na taki zakres sprawstwa i winy oskarżonego.

- rażącej niewspółmierności kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- podniesiony zarzut błędu co do ustaleń faktycznych ma charakter wtórny do sygnalizowanego wcześniej przez obrońcę uchybienia związanego z naruszeniem art. 7 k.p.k.

- z treści podniesionego zarzutu wynika bowiem, że skarżący, jako podstawowy zarzut wniesionego środka odwoławczego, uczynił ten dotyczący wadliwej oceny dowodów, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia. Zarzut ten następnie de facto powtórzył w formie zarzutu dotyczącego błędnych ustaleń faktycznych.

- w jego ocenie dowolna ocena poszczególnych dowodów miała doprowadzić do wadliwych wniosków co do popełnienia przezR. P. przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 i art. 59 ust. 1 w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 kk. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

- tymczasem w doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że błąd w ustaleniach faktycznych co do zasady może mieć miejsce tylko wówczas, gdy na podstawie prawidłowo przeprowadzonych i prawidłowo ocenionych dowodów sąd wadliwie ustalił fakty, które legły u podstaw skarżonego wyroku.

- w zaistniałej sytuacji należało przyjąć, że we wniesionym środku odwoławczym nachodzą na siebie dwie podstawy odwoławcze z art. 438 k.p.k.

- taka konstrukcja zarzutów apelacyjnych jest jednak nieprawidłowa. Zarzut odwoławczy formułuje się zasadniczo do jednego konkretnego uchybienia w myśl zasady jedno uchybienie - jeden zarzut. Jeżeli jednak podnoszone zarzuty pozostają ze sobą w związku przyczynowym technika ta powinna być nieco odmienna - zarzut powinien dotyczyć uchybienia o charakterze pierwotnym, natomiast nie stawia się wówczas dodatkowo zarzutu w stosunku do jego następstw, czyli dalszych uchybień (uchybień wtórnych). Uchybienia wtórne, będące następstwem uchybienia pierwotnego, świadczą bowiem o istotności (relewantności) zarzutu pierwotnego, skoro jego zaistnienie powoduje dalsze konsekwencje. Z tego powodu uchybienia wtórne powinny zostać wykorzystane przez skarżącego jako podstawa do wykazania, że zarzucane uchybienie pierwotne mogło mieć wpływ na treść orzeczenia z uwagi na jego następstwa w sferze związanej z prawidłowością wydanego orzeczenia (por. D. Świecki, "Postępowanie odwoławcze w sprawach karnych", Wolters Kluwer, W-wa 2016, wyd. 3, s.132)

- wobec powyższego wystarczające zatem będzie odwołanie się do argumentów zaprezentowanych już w tym zakresie w uzasadnieniu niniejszego wyroku (pkt 3.2), a z których wynika, że na podstawie prawidłowo zgromadzonego, a następnie ocenionego materiału dowodowego, w pełni uprawnionym było wyciąganie wniosków, co do zrealizowania przez oskarżonego znamion przestępstwa art. 56 ust. 1 i 3 i art. 59 ust. 1 w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 kk. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

- natomiast w zarzucie dot. rażącej niewspółmierności kary apelujący podnosił, że Sąd Okręgowy wymierzył karę zbyt dolegliwą, ponieważ nie rozważył w sposób kompleksowy dyrektyw wymiaru kary, nie uwzględniając faktu wcześniejszej niekaralności oskarżonego.

- zważyć w tym miejscu należy, że w orzecznictwie SN przyjmuje się, że rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy orzeczona kara nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest zatem spełniana tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną, a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (wyrok SN z dnia 30.06.2009 r., sygn. WA 19/09, OSNwSK 2009/1/1255).

- z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika zaś, że sąd przy ustalaniu stopnia szkodliwości społecznej czynów przypisanychR. P. uwzględnił naruszenie dobra prawnego, okoliczności popełnienia czynu, w tym znaczną ilość amfetaminy i marihuany, w której obrocie uczestniczył, motywację oskarżonego, umyślność działania, a także jego rolę przy popełnienia przestępstwa również w kontekście zachowań pozostałych współsprawców.

- tym samym, sąd pierwszej instancji uczynił zadość wymogom określonym w art. 53 § 1 k.k., tym bardziej, że wymierzając karę sąd miał na względzie także to, że wymiar kary wymierzanej oskarżonemu za przypisane mu przestępstwa limitowany jest stopniem winy,

- jakkolwiek w pisemnym uzasadnieniu sąd wprost nie napisał o wcześniejszej niekaralności oskarżonego to jednak miał na uwadze szeroko rozumiane okoliczności osobiste, które miały wpływ na wymiar kary.

- ponadto należy mieć na uwadze, że kara 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu oscyluje zdecydowanie w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, skoro przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii przewiduje możliwość wymierzenia kary od 2 do 12 lat pozbawienia wolności, a przepis z art. 65 § 1 k.k., mający tutaj zastosowanie nie pozwala na orzeczenie jej w wysokości ustawowego minimum.

- generalnie zatem wymierzona sprawcy poważnego przestępstwa kara będzie spełniać swój cel zapobiegawczy, polegający na zapobieżeniu popełnienia przez niego nowego czynu zabronionego, ale także cel wychowawczy, polegający na trwałej zmianie postawy sprawcy wobec wartości chronionych przez prawo oraz cel ogólny w postaci kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

- z tych względów apelacja obrońcy oskarżonego nie została uwzględniona.

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadny zarzut nie dawał podstaw do wydania przez sąd odwoławczy wyroku reformatoryjnego lub kasatoryjnego w kierunku wskazanym w apelacji obrońcy.

3.4.

obrońcy oskarżonego D. P.:

- błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia, a polegający na przyjęciu przez sąd I instancji błędnej kwalifikacji prawnej zarzucanego oskarżonemu D. P. czynu, po eliminacji znamienia znacznej ilości oraz uczynienia sobie stałego źródła dochodu tj. art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 3 k.k. podczas gdy czyn oskarżonego powinien zostać zakwalifikowany jako wyczerpujący znamiona przypadku mniejszej wagi, stypizowanego w ust. 2 art. 56 rzeczonej ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, albowiem okoliczności faktyczne sprawy oraz materiał dowodowy w niej zgromadzony, a dotyczący D. P. , w tym przede wszystkim jego wyjaśnienia oraz ilość i rodzaj posiadanych przez niego substancji psychotropowych i odurzających, w porównaniu do tychże okoliczności dotyczących pozostałych współoskarżonych, przemawia za potraktowaniem czynu przypisanego oskarżonemu D. P., jako wypadku mniejszej wagi i w konsekwencji orzeczeniem wobec oskarżonego kary w wymiarze łagodniejszym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- niniejsze rozważania należy zacząć od przypomnienia, że Sąd Okręgowy w Gliwicach skazał D. P. za popełnienie przestępstwa z art. 56 ust. 1 oraz z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Tym samym nie zaakceptował kwalifikacji zaproponowanej w akcie oskarżenia gdzie prokurator zarzucał mu popełnienie przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 oraz z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

- dokonana zmiana polegała m.in. na odstąpieniu od przyjęcia, iż oskarżony uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych oraz środków odurzających, co skutkowało zmianą kwalifikacji z art. 56 ust. 1 i 3 na art. 56 ust. 1 ww. ustawy.

- niemniej obrońca wnosił o to, aby przestępcze zachowanie oskarżonego potraktować jako wypadek mniejszej wagi kwalifikowany z art. 56 ust. 2 ww. ustawy

- przypomnieć w tym miejscu należy, iż nie istnieje skodyfikowany katalog kryteriów pozwalających na uznanie czy w danej sytuacji wystąpił wypadek mniejszej wagi. Ustawodawca nie zdefiniował tego pojęcia, stąd aktualne w kwestii kwalifikowania określonych zachowań jako wypadku mniejszej wagi pozostają reguły wypracowane przez orzecznictwo i doktrynę.

- nie ulega wątpliwości fakt, że o przyjęciu wypadku mniejszej wagi winny decydować te okoliczności, które zaliczane są do znamion czynu zabronionego, charakteryzujących stronę przedmiotową i podmiotową czynu (uchwała S.N. z dnia 15.07.1971 r., sygn. VI KZP 42/70, OSNKW 1971, z. 11, poz. 163). Oceny tej nie należy natomiast wiązać z osobowością sprawcy, ani z trybem jego poprzedniego życia, zachowaniem po popełnieniu przestępstwa czy z nagminnością takich czynów, albowiem nie są to znamiona przestępstwa.

- specyfika czynów naruszających przepisy ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii do takich znamion ocennych, różnicujących podstawy odpowiedzialności pomiędzy typem podstawowym a uprzywilejowanym zalicza jako główne kryteria: kryterium ilościowe oraz kryterium jakościowe, tj. rodzaj środka narkotycznego (wyrok S.A. w Warszawie z dnia 25.12.2007 r., sygn. II AKa 78/07, LEX nr 1641022, wyrok S.A. w Gdańsku z dnia 12.12.2019 r., sygn. II AKa 338/19, LEX nr 3208595)

- biorąc pod uwagę wskazane okoliczności, zdaniem sądu odwoławczego, nie sposób uznać, aby w przypadku oskarżonego można było zakwalifikować przypisany mu czyn jako typ uprzywilejowany analizowanego przestępstwa.

- pamiętać należy, iż czyn ten stanowił niejako zwieńczenie bez mała 5 miesięcznego okresu w którym D. P. dopuszczał się wielu szeregu pojedynczych zachowań, podczas których uczestniczył w obrocie amfetaminą (tzw. twardym narkotykiem) w ilości nie mniejszej niż 80 gram oraz marihuaną (miękkim narkotykiem) w ilości nie mniejszej niż 38 gram. Taka ilość narkotyków zawierała porcje, które były w stanie odurzyć odpowiednio kilkuset oraz ponad stu konsumentów. (w przybliżeniu z 1 grama amfetaminy powstaje 8 porcji dilerskich, a z 1 grama marihuany 4 takie porcje). Takie spostrzeżenia nie pozwala przyjąć, aby czyn popełniony przez oskarżonego był na tyle błahy, aby móc uznać go za wypadek mniejszej wagi.

- jak wspomniano to wcześniej przy ocenie, czy mamy do czynienia z wypadkiem mniejszej wago bierze się pod uwagę tylko i wyłącznie okoliczności związane z danym czynem, a nie osobą sprawcy. Z tego więc powodu takie okoliczności jak wcześniejsza niekaralność, świadomość naganności lub wyrażona skrucha nie mogły mieć znaczenia dla przyjętej kwalifikacji.

- tak więc ocena analizowanego czynu, dokonana z szerszej perspektywy, wyklucza sugerowane przez obrońcę rozstrzygnięcie.

Wniosek

o zmianę wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu D. P. kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 2 lata oraz kary grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych przy stawce równoważnej kwocie 30 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadny zarzut nie dawał podstaw do wydania przez sąd odwoławczy wyroku reformatoryjnego lub kasatoryjnego w kierunku wskazanym w apelacji obrońcy.

3.5.

z apelacji obrońcy oskarżonego D. P.:

- rażącej niewspółmierności kary, wyrażającej się w wymierzeniu oskarżonemu D. P. kary 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary grzywny 100 stawek dziennych przy stawce równoważnej 30 zł, która to kara nie uwzględnia w sposób dostateczny występujących po stronie oskarżonego okoliczności łagodzących takich jak: uprzednia niekaralność oskarżonego z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, postawy oskarżonego w toku całego postępowania, polegającej na nie utrudnianiu czynności postępowania, a przede wszystkim na konsekwentnym przyznaniu się do winy, w tym potwierdzeniu istotnych okoliczności popełnienia przestępstwa, takich jak potwierdzenie częściowych transakcji ze współoskarżonym R. J. i jego ówczesną konkubiną A. B., śladowej i incydentalnej roli oskarżonego jaką pełnił w popełnianiu przestępstwa, tj. uczestniczenia w obrocie nieznacznej ilości zabronionych substancji psychotropowych oraz środków odurzających, jednakże bez uczynienia sobie z przestępstwa stałego źródła dochodu oraz wyrażenia przez oskarżonego żalu i skruchy - co w ocenie apelującego powinno prowadzić do wymierzenia oskarżonemu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania oraz kary grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych przy stawce równoważnej 30 zł, która to kara spełniłaby w stosunku do oskarżonego cele kary, zwłaszcza przy uwzględnieniu prezentowanej przez oskarżonego postawy w toku postępowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- sąd odwoławczy nie podzielił zarzutu skarżącego dotyczącego orzeczenia w stosunku do oskarżonego kar rażąco surowych.

- rażąca niewspółmierność kary zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwo, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary

- przy badaniu takiego zarzutu należy też baczyć na granice, w jakich kara za dane przestępstwo może zostać orzeczona i w jakich niejako "proporcjach" pozostaje kara wymierzona przez Sąd I instancji względem granic pozostawionych sędziowskiemu uznaniu, ponieważ niemniej istotne znaczenie dla oceny, czy w istocie kara wymierzona sprawcy jest współmierna, czy też rażąco niesprawiedliwa, ma stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej w ustawie za określony występek lub zbrodnię.

- w niniejszej sprawie, wbrew twierdzeniom autora apelacji, Sąd Okręgowy w Gliwicach ferując rozstrzygnięcie w zakresie kary dotyczącej D. P. uwzględnił wszystkie okoliczności istotne dla jej wymiaru, prawidłowo je ocenił oraz nadał im właściwe znaczenie. Należy podzielić zapatrywania i przytoczoną argumentację na okoliczność ukształtowania kar, a rozstrzygnięcie w tym zakresie uznać za niewątpliwie słuszne i sprawiedliwe.

- przy ustalaniu rozmiaru społecznej szkodliwości przestępczego zachowania oskarżonego sąd uwzględnił bowiem wszystkie okoliczności z art. 115 § 2 k.k. i nadał im właściwą rangę, o czym przekonuje lektura pisemnego uzasadnienia. A zatem uwagi sądu nie uszła żadna z okoliczności wyznaczających rozmiar społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Kształtując karę sąd miał również w polu widzenia warunki i właściwości osobiste oskarżonego.

- mając na względzie przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podstawy i przesłanki wymiaru kary, sąd odwoławczy nie może przyjąć, jak tego chcą skarżący, iż orzeczona przez Sąd Okręgowy kara jest rażąco niewspółmierna i niesprawiedliwa w świetle okoliczności popełnienia przestępstw oraz osobowości oskarżonego. Niewątpliwie w rozpoznawanej sprawie w stosunku do oskarżonego mamy do czynienia z nagromadzeniem okoliczności obciążających m.in. wcześniejszej wielokrotnej karalności oskarżonego za różnego rodzaju przestępstwa. Jednocześnie sąd miał w polu widzenia okoliczności łagodzące w tym, że oskarżony w zasadzie przyznał się do winy (chociaż twierdził, że większości narkotyki były zakupywane na jego potrzeby), a także wyrażoną skruchę i żal.

- okoliczności wynikająca ze zmiany opisu czynu i wyeliminowanie znamion znacznej ilości oraz działania w uczynienia sobie z przestępstwa stałego źródła dochodu znalazły swoje odzwierciedlenie w łagodniejszej kwalifikacji z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, a w konsekwencji również w niższym wymiarze kary.

- mając ponadto na względzie ustawowe zagrożenie przewidziane w przepisie art. 56 ust. 1 ww. ustawy tj. od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności, który to przepis stanowił podstawę wymiaru kary, orzeczonej kary 1 roku i 2 miesiecy pozbawienia wolności - a zatem w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, przy jednoczesnym orzeczeniu grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, nie sposób traktować jej jako nadmiernie surowej.

- podzielić, zatem należy przekonanie sądu meriti, że orzeczenie wobec oskarżonego kara pozbawienia wolności we wskazanym wyżej wymiarze oraz kara grzywny jawią się jako konieczne dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

Wniosek

o zmianę wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu D. P. kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 2 lata oraz kary grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych przy stawce równoważnej kwocie 30 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadny zarzut nie dawał podstaw do wydania przez sąd odwoławczy wyroku reformatoryjnego lub kasatoryjnego w kierunku wskazanym w apelacji obrońcy.

3.6.

obrońcy oskarżonego P. S.:

- obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art 7 k.p.k. (szczegółowo opisany w apelacji)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- zarzut powyższy należy uznać za całkowicie chybiony. Sąd I instancji, przy analizie i ocenie zgromadzonych dowodów, w tym dowodu z wyjaśnień A. B., w pełni respektował zasadę swobodnej oceny dowodów zawartą w art. 7 k.p.k. Analiza ta i ocena nie zawierały błędów natury faktycznej, czy logicznej i respektowały również zasady wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego.

- w tym miejscu podkreślić należy, że z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wynika w sposób jednoznaczny, że sąd meriti miał na uwadze specyfikę dowodu w postaci obciążających wyjaśnień składanych przez osoby uczestniczące w dokonywaniu opisanych przez nich przestępstw.

- niewątpliwie ocena tego rodzaju dowodów wymaga skrupulatności i Sąd Okręgowy w Gliwicach wnikliwie je przenalizował i ocenił, dokonując ich weryfikacji przy uwzględnieniu standardów wypracowanych przez orzecznictwo, którymi winna się odznaczać ocena dowodu z tzw. pomówienia i zasadnie doszedł do wniosku, że wyjaśnienia A. B. są konsekwentne i zgodne co do zasady jak i zasadniczej większości szczegółów zdarzeń objętych aktem oskarżenia. Zauważyć też wypada, że współoskarżona pomawiała nie tylko P. S., ale także i inne osoby, które w dużej mierze przyznały się do winy i zostały skazane w toku tego postępowania.

- apelująca w żaden sposób nie wskazała, jakim to wskazaniom z art. 7 k.p.k. miałby uchybić Sąd Okręgowy przy ocenie ww. wskazanych depozycji. Sąd uznał wyjaśnienia współoskarżonej w tym zakresie za przekonywujące, jak również nie znalazł powodów, dla których A. B. miałaby bezpodstawnie pomawiać P. S., a obrońca w najmniejszym stopniu nie wykazał, by wskazane relacje nie posiadały ww. przymiotów.

- sama możliwość uzyskania na podstawie art. 60 k.k. nadzwyczajnego złagodzenia kary, w żaden sposób nie dyskredytuje złożonych wyjaśnień w charakterze podejrzanych, a następnie oskarżonych.

- z utrwalonego orzecznictwa wynika bowiem w sposób jednoznaczny, że mały świadek koronny to osoba popełniająca przestępstwa, gdyż w przeciwnym wypadku nie można by zastosować wobec niego art. 60 k.k. Stanowisko to znajduje pełne oparcie w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który w postanowieniu z dnia 4.04.2018 r. (sygn. akt V KK 92/2018, Lex 2488728) zasadnie stwierdził, że z niczego nie wynika to, że osoba pomawiająca innego sprawcę o dokonaniu określonych czynów musi czynić to całkowicie bezinteresownie. Ze swojej istoty zatem, składanie tego typu wyjaśnień wiąże się z jakąś "premią" w procesie końcowym, chociażby jest okolicznością łagodzącą braną pod uwagę przy wymiarze kary. Tak więc to nie bezinteresowność jest tu kryterium, które podlega wprost ocenie Sądu, lecz wiarygodność tych wyjaśnień.

- dla sądu odwoławczego istotne jest także, że depozycje A. B. wcale nie są jedynym dowodem przypisania winy i sprawstwa P. S.. Oskarżonego obciążają bowiem materiały niejawne, a nade wszystko fakt posiadania przez niego znacznych ilości substancji psychotropowych i środków odurzających, które ujawniono podczas przeszukania pomieszczeń do niego należących. Jego tłumaczeniu o tym, że przechowywał je dla innej osoby należy uznać za naiwne i nie potwierdzone żadnymi innymi dowodami. Tymczasem wniosek wynikający z faktu dysponowania przez niego 1087 sztuk tabletek ekstazy, 2.652,09 grama amfetaminy i 1.575,66 grama marihuany wydaje się być oczywisty. Taka ilość narkotyków wskazywać musi na udział ich właściciela w procederze obrotu nimi, a więc nabywaniu ich celem dalszej odsprzedaży. Rozumowanie takie jest tym bardziej zasadne w przypadku osoby, u której oprócz środków odurzających i substancji psychotropowych ujawniono także przepis na tzw. pastę, a więc sposób na ich pomnożenia, tak aby nie traciły swojej mocy.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu uczestniczenia w obrocie środkami psychotropowymi w znacznych ilościach, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadny zarzut nie dawał podstaw do wydania przez sąd odwoławczy wyroku reformatoryjnego lub kasatoryjnego w kierunku wskazanym w apelacji obrońcy.

3.7.

z apelacji obrońcy P. S.:

- błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, a polegający na błędnym przyjęciu, iż oskarżony w okresie od 27.06.2018 r. do dnia 20.08.2018 r. uczestniczył w obrocie substancjami psychotropowymi w znacznej ilości, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci materiałów niejawnych w żaden sposób nie wynika, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu i brał udział w całym procederze oraz uczestniczył w rozmowach telefonicznych prowadzonych pomiędzy współoskarżonymi.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- podniesiony zarzut błędu co do ustaleń faktycznych ma charakter wtórny do sygnalizowanych wcześniej przez obrońcę uchybienia związanego z naruszeniem art. 7 k.p.k.

- z treści podniesionego zarzutu wynika bowiem, że obrońca, jako podstawowy zarzut wniesionego środka odwoławczego, uczynił ten dotyczący wadliwej oceny dowodów, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia.

- zarzut ten następnie de facto powtórzył w formie zarzutu dotyczącego błędnych ustaleń faktycznych. W jego ocenie dowolna ocena poszczególnych dowodów miała doprowadzić do wadliwych wniosków co do popełnienia przez P. S. przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 i art. 59 ust. 1 w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 kk. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

- tymczasem błąd w ustaleniach faktycznych co do zasady może mieć miejsce tylko wówczas, gdy na podstawie prawidłowo przeprowadzonych i prawidłowo ocenionych dowodów sąd wadliwie ustalił fakty, które legły u podstaw skarżonego wyroku.

- w zaistniałej sytuacji należało przyjąć, że we wniesionym środku odwoławczym nachodzą na siebie dwie podstawy odwoławcze z art. 438 k.p.k.

- taka konstrukcja zarzutów apelacyjnych jest nieprawidłowa. Zarzut odwoławczy formułuje się zasadniczo do jednego konkretnego uchybienia w myśl zasady jedno uchybienie - jeden zarzut. Jeżeli jednak podnoszone zarzuty pozostają ze sobą w związku przyczynowym technika ta powinna być nieco odmienna - zarzut powinien dotyczyć uchybienia o charakterze pierwotnym, natomiast nie stawia się wówczas dodatkowo zarzutu w stosunku do jego następstw, czyli dalszych uchybień (uchybień wtórnych). Uchybienia wtórne, będące następstwem uchybienia pierwotnego, świadczą bowiem o istotności (relewantności) zarzutu pierwotnego, skoro jego zaistnienie powoduje dalsze konsekwencje. Z tego powodu uchybienia wtórne powinny zostać wykorzystane przez skarżącego jako podstawa do wykazania, że zarzucane uchybienie pierwotne mogło mieć wpływ na treść orzeczenia z uwagi na jego następstwa w sferze związanej z prawidłowością wydanego orzeczenia (por. D. Świecki, "Postępowanie odwoławcze w sprawach karnych", Wolters Kluwer, W-wa 2016, wyd. 3, s.132)

- wobec powyższego wystarczające zatem będzie odwołanie się do argumentów zaprezentowanych już w tym zakresie w uzasadnieniu niniejszego wyroku (pkt 3.6), a z których wynika, że na podstawie prawidłowo zgromadzonego, a następnie ocenionego materiału dowodowego, w pełni uprawnionym było wyciąganie wniosków, co do realizacji przez oskarżonego znamion przestępstwa art. 56 ust. 1 i 3 i art. 59 ust. 1 w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 kk. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu uczestniczenia w obrocie środkami psychotropowymi w znacznych ilościach, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadny zarzut nie dawał podstaw do wydania przez sąd odwoławczy wyroku reformatoryjnego lub kasatoryjnego w kierunku wskazanym w apelacji obrońcy.

3.8.

z apelacji obrońcy oskarżonego P. S.:

- rażącej niewspółmierności orzeczonej kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- lakoniczność sformułowanego zarzutu, jak również brak jego uzasadnienia, nie powala na sądowi odwoławczemu na dokładną kontrolę skarżonego rozstrzygnięcia i na szersze rozważania w tym zakresie.

- niemniej należy mieć na uwadze, że przy ocenie kary przez pryzmat jej ewentualnej rażącej niewspółmierności nie można nie uwzględniać granic, w jakich kara za dane przestępstwo może być orzeczona i w jakich niejako "proporcjach" pozostaje kara orzeczona względem granic pozostawionych sędziowskiemu uznaniu. Zatem stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo uznać należy za czynnik mający niebagatelne znaczenie przy całościowej ocenie, czy konkretna kara jest niewspółmierna, i to rażąco.

- w przypadku P. S. kara 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności została wymierzona na podstawie przepisu z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, który statuuje dla sprawcy przewidzianego tam przestępstwa karę od 2 do 12 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny. Jednocześnie należy mieć na uwadze, że w wyroku w podstawie wymiaru kary został przywołany również przepis art. 65 § 1 k. nakazujący wymierzać karę powyżej dolnego zagrożenia przewidzianego dla danego typu czynu zabronionego.

- zatem kara wymierzona w pobliżu dolnej granicy ustawowego zagrożenia nie mogła zostać uznana niewspółmiernie surową chociażby z przytoczonych powyżej względów.

Wniosek

o zmianę wyroku i złagodzenie wymierzonej oskarżonemu kary, względnie o wymierzenie oskarżonemu kary mieszanej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadny zarzut nie dawał podstaw do wydania przez sąd odwoławczy wyroku reformatoryjnego lub kasatoryjnego w kierunku wskazanym w apelacji obrońcy.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

w pkt 34 zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy w Gliwicach dokonał błędnej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego D. P.. Uznał mianowicie oskarżonego za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt XIX części wstępnej wyroku, a więc za winnego popełnienia przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 oraz z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., chociaż jednoczenie wyeliminował z opisu czynu znamię znacznej ilości oraz uczynienia sobie stałego źródła dochodu.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

sąd odwoławczy poprawił kwalifikacje prawną przypisanego czynu, dostosowując ją do zmienionego opisu i jako podstawę prawną skazania oskarżonego D. P. wskazał przepisy art. 56 ust. 1 i art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

zaskarżony wyrok utrzymano w mocy poza zmianami opisanymi w pkt 5.2 uzasadnienia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

bezzasadne zarzuty zawarte w apelacjach obrońców nie dawały podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku lub też jego uchylenia i przekazani sprawy do ponownego rozpoznania, zwłaszcza że nie zaistniały ku temu podstawy z art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k., a ponadto sąd odwoławczy, dokonując z urzędu kontroli poza granicami wniesionego środka odwoławczego, nie znalazł innych podstaw z art. 439 k.k. i art. 440 k.p.k. do wydania orzeczenia reformatoryjnego lub kasatoryjnego.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

- w pkt 34 jako podstawę prawną skazania oskarżonego D. P. wskazano przepisy art. 56 ust. 1 i art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Zwięźle o powodach zmiany

- sąd odwoławczy działając z urzędu, na podst. art. 455 k.p.k., zmienił zaskarżony wyrok i poprawił błędną kwalifikację prawną czynu przypisanego oskarżonemu D. P. z przyczyn wskazanych w pkt 4 uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 4 i 5

na podst. art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982 r. Prawo o adwokaturze oraz § 4 ust. 3, § 17 ust. 2 pkt 5 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądzono na rzecz adw. M. P. i adw. S. M. kwoty po 885,60 zł, w tym 23 % VAT, tytułem poniesionych kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonym przez nich odpowiednio oskarżonym R. P. i D. P. w postępowaniu odwoławczym.

pkt 6

art. 636 § 1 k.p.k. w przypadku nieuwzględnienie apelacji obrońców nakazuje obciążenie oskarżonych poniesionymi kosztami postępowania. Sąd Apelacyjny w Katowicach na podst. art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolnił jednak K. M., R. P., D. P. i P. S. od ponoszenia wydatków i opłat za postępowanie odwoławcze uznając, że z powodu trudnej sytuacji materialnej części z nich, a także konieczności odbycia przez nich kar pozbawienia wolności, ich uiszczenie byłoby zbyt uciążliwe i stanowiło nadmierny ciężar finansowy.

7.  PODPIS

SSA Piotr Pośpiech SSA Michał Marzec SSA Wojciech Kopczyński

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego K. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

pkt 28 wyroku, w którym skazano oskarżonego za popełnienie przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 oraz art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. na karę 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz 150 stawek dziennych grzywny po 30 zł każda.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

Zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego R. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

pkt 31 wyroku, w którym skazano oskarżonego za popełnienie przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 oraz art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. na karę 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz 150 stawek dziennych grzywny po 30 zł każda.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

Zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego D. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

pkt 34 wyroku, w którym skazano oskarżonego za popełnienie przestępstwa z art. 56 ust. 1 oraz art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. na karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny po 30 zł każda.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

Zmiana

1.14.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego P. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

pkt 36 wyroku, w którym skazano oskarżonego za popełnienie przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 oraz art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 180 stawek dziennych grzywny po 30 zł każda.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana