Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 64/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Opolu z 17 listopada 2022 r. sygn. akt III K 165/ 21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

T. D. (1)

oskarżony nie był karany sądownie

dane o karalności

(...)

2.1.1.2.

T. D. (1)

pozytywna opinia o oskarżonym

opinia z Aresztu Śledczego w O. z 21.03.2024r

(...)

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

karta karna

dokument obiektywny, niekwestionowany przez strony podchodzący z zasobów Krajowego rejestru karnego

2.1.1.2

opinia z Aresztu Śledczego w O. z 21.03.2024r.

Opinia sporządzona przez uprawnionego przedstawiciela Służby Więziennej opisująca (według standardów opinii o osadzonym) zachowanie oskarżonego w trakcie stosowanego w sprawie tymczasowego aresztowania − dowód niekwestionowany przez strony

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Prokurator (...)w O.zaskarżył wyrok na niekorzyść oskarżonego, co do kary jednostkowej za przypisane oskarżonemu przestępstwo z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w konsekwencji orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności i na niekorzyść oskarżonego w części dotyczącej orzeczenia o względem oskarżonego środków kompensacyjnych w postaci obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem na rzecz pokrzywdzonych S. D., F. G., K. T., N. A. i B. T. oraz na korzyść oskarżonego w zakresie orzeczenia środka kompensacyjnemu na rzecz pokrzywdzonego A. G. :

na podstawie art. 427 k.p.k. i art. 438 pkt. 1 a i 4 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

I. rażącą niewspółmierność kary wyrażającą się w wymierzeniu oskarżonemu T. D. (1) za zarzucany mu występek kwalifikowany z art. 284§2 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. w zw. z art. 12§1 k.k. w zw. z art 65§1 k.k. (punkt I części dyspozytywnej wyroku) kary 1 roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności i w konsekwencji rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z uwagi na nie wnikliwe rozważenie nielicznych, istniejących okoliczności łagodzących nadanie im nadmiernej wagi przy kształtowaniu wymiaru kary, a uwzględnienie przy tym szeregu przesłanek, które powinny wpłynąć na zaostrzenie represji karnej w postaci wielkości kwoty przywłaszczonych środków pieniężnych, wysokiego stopnia demoralizacji oskarżonego ,wielości przestępczych zachowań podejmowanych w ramach czynu ciągłego, długiego okresu przestępczego działania, działania w warunkach art. 65§1 k.k., przez co wymierzona kara jednostkowa jest niewspółmiernie łagodna, gdyż ukształtowana została przez najniższym możliwym wymiarze 1 roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności co zdeterminowało też wysokość kary łącznej pozbawienia wolności' również razi rażącą niewspółmiernością.

II. naruszenie przepisów prawa materialnego a to art. 361§2 k.c. w zw. z art 415 k.c. w zw. z art. 46§1 k.k. polegające na tym, iż pomimo poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych obligujących do orzeczenia środków kompensacyjnych w postaci obowiązku naprawienia szkody w całości kompensujących wysokość szkód doznanych przez pokrzywdzonych w wyniku przestępczego zachowania oskarżonego uwzględniających również następstwa popełnionych czynów zabronionych nie orzeczono obowiązku naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego B. T., orzeczono je w zaniżonej wysokości na rzecz pokrzywdzonych S. D., K. T., F. G., N. A., a w zawyżonej wysokości na rzecz pokrzywdzonego A. G..

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. I.

Zarzut rażącej niewspółmierności wymierzonej kary za czyn przypisany oskarżonemu w pkt. 1 części rozstrzygającej wyroku to jest za przestępstwo z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. jest całkowicie zasadny, albowiem wymierzona za ten czyn kara roku i miesiąca pozbawienia wolności razi wyjątkową łagodnością. Sąd I instancji jak słusznie zauważył skarżący nie uwzględnił należycie okoliczności obciążających, a w szczególności wielości osób pokrzywdzonych, wysoką kwotę przywłaszczonych pieniędzy − 2.318.419,75 zł, nie uwzględnił w sposób właściwy okoliczności, iż oskarżony czynu dopuścił się warunkach czynu ciągłego w okresie 3 lat, co powinno być istotną okolicznością obciążającą i nie wziął pod uwagę także okoliczności, iż działał warunkach art. 65 § 1 k.k. a zatem z procederu pobierania pieniędzy z cudzych kont bankowych uczynił sobie stałe źródło dochodów. Wszystkie te okoliczności powodują, że właściwą sankcją odpowiadającą zarówno stopniowi zawinienia jak również szkodliwości społecznej czynu musi być kara odpowiadająca wadze dokonanego przestępstwa. Kara wymierzona w granicach minimum ustawowego takiego waloru nie spełnia i nie wypełnia podstawowej zasady sankcji karnej wynikającej z art. 53 § 1 k.k. a mianowicie, że kara winna być orzekana na takim poziomie, aby właściwie kształtować świadomość prawną społeczeństwa. Orzeczenie kary na granicy minimum ustawowego możliwe byłoby jedynie wtedy, kiedy w dacie wyrokowania wyrządzona przez oskarżonego szkoda byłaby w całości naprawiona. Takie okoliczności jednak w sprawie nie zaistniały, albowiem pomimo tego, iż oskarżony uznał swoje długi to tylko częściowo jedynie naprawił szkodę , a wielkość szkody wyrządzonej do naprawionej jest bardzo duża. Przedstawione powyżej okoliczności na które słusznie zwrócił uwagę skarżący Prokurator powodowały konieczność podwyższenia kary za przypisane oskarżonemu przestępstwo do 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a w konsekwencji podwyższenie także kary łącznej do poziomu 3 lat pozbawienia wolności.

Ad. II.

Za częściowo zasadny uznano także zarzut prokuratora obrazy prawa materialnego to jest art. 361 § 2 k.c. w zw. z art. 415 k.c. i związku z art. 46 § 1 k.k. co do wysokości orzeczonych na rzecz pokrzywdzonych środków kompensacyjnych. Aby doprowadzić do naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody, sąd I instancji dokonał błędnej oceny okoliczności faktycznych i prawnych sprawy, w szczególności w sposób niewłaściwy ocenił skutki prawne ugody notarialnej zawartej przez oskarżonego z pokrzywdzonymi w szczególności w przypadku pokrzywdzonych B. T. (1) i S. D. gdzie wystąpiono i pozyskano sądową klauzulę wykonalności, co do tych porozumień i tylko w stosunku do tych pokrzywdzonych zachodzi przesłanka klauzuli antykumulacyjnej. Co do pozostałych pokrzywdzonych takie okoliczności nie zachodzą, nadto należało przy ustalaniu wielkości środka kompensacyjnego uwzględnić częściowe naprawienie szkody przez oskarżonego i tak w stosunku do K. T. 24.624,46 zł, A. G. 31.236,58 zł, B. T. 133.753 zł 90 gr i S. D. 109.526,08 zł. Na wysokość należnego odszkodowania wpływ miały także odsetki pobrane przez Urząd Skarbowy w związku z nieterminowym uregulowaniem należności podatkowych przez pokrzywdzonych. Ponieważ czynności tych winien był dokonywać oskarżony, a nie czynił tego w sposób zgodny z prawem, co znalazło wyraz w punktach VII − XI aktu oskarżenia to naliczone odsetki obciążają oskarżonego, które należało uwzględnić w wysokości należnego środka kondensacyjnego. Nieco inaczej przedstawia się sytuacja z tak zwaną opłatą prolongacyjną, którą uiszczali pokrzywdzeni na rzecz Urzędu Skarbowego w zawiązku z ubieganiem się o rozłożenie na raty należności podatkowych. Zdaniem Sądu Odwoławczego tego rodzaju opłata nie jest szkodą w rozumieniu art. 46 k.k. wynikającą z popełnionego przez oskarżonego przestępstwa i dlatego też nie powinien on ponosić materialnej odpowiedzialności za tego rodzaju opłaty finansowe. Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła. Poza sporem jest, że skoro oskarżony w sposób nienależyty regulował zobowiązania podatkowe w imieniu pokrzywdzonych, to konsekwencje związane z koniecznością uregulowania owych należności podatkowych także odsetkami za zwłokę obciążają oskarżonego, natomiast opłata prolongacyjna, która jest dobrowolna i zależna wyłącznie od wyboru podatnika nie może go obciążać, gdyż nie jest to normalne następstwo wynikające z czynu niedozwolonego, który jest podstawą dochodzonego odszkodowania. Stąd też Sąd Apelacyjny dokonując korekty wielkości należnych pokrzywdzonym odszkodowań uwzględnił, co do zasady kwotę główną to jest wielkość przywłaszczonych środków pieniężnych oraz odsetki za zwłokę w uiszczeniu należności podatkowych i pomniejszył o spłatę dokonaną przez oskarżonego na poszczególnego pokrzywdzonego. Stąd też wielkość środka kompensacyjnego należna pokrzywdzonym przedstawia się następująco:

a. B. T. (2) - 19.891,16 zł. Kwota ta wynika z następującego obliczenia 548.122,16 zł (suma przywłaszczonych pieniędzy) + 51.198 zł (suma odsetek karnoskarbowych za zwłokę) - 579.429 zł (uznanie długu z klauzulą wykonalności).

b. S. D. - 159.265,14 zł. Kwota ta wynika z następującego obliczenia 657.238,14 zł (suma przywłaszczonych pieniędzy) + 49.630 zł (suma odsetek karnoskarbowych za zwłokę) - 547.603 zł (uznanie długu z klauzulą wykonalności).

c. F. G. - 589.976,62 zł. Kwota ta wynika z następującego obliczenia 578.428,62 (suma przywłaszczonych pieniędzy) + 11548zł (odsetki karnoskarbowe za zwłokę).

d. A. G. - 28.934,06 zł . Kwota ta wynika z następującego obliczenia 60.170,64 zł (suma przywłaszczonych pieniędzy) - 31.236,58 zł (częściowe naprawienie szkody).

e. K. T. - 531.662,73 zł. Kwota ta wynika z następującego obliczenia 474.460,19 zł (suma przywłaszczonych pieniędzy) + 81.827 zł (suma odsetek karnoskarbowych za zwłokę) - 24.624,46 zł (częściowe naprawienie szkody).

f. N. A. - 33.204 zł - wielkość przywłaszczonych pieniędzy.

Wniosek

Podnosząc powyższe zarzuty, na podstawie art. 437 § 2 k.p.k. i art. 434§1 k.p.k. Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

l. wymierzenie oskarżonemu T. D. (1) za przypisany mu występek kwalifikowany z art. 284§2 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. w zw. z art. 12§1 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. /punkt 1 części dyspozytywnej wyroku/kary 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i w konsekwencji ary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 4 lat pozbawienia wolności.

2. orzeczenie wobec oskarżonego T. D. (1) środków kompensacyjnych w postaci obowiązku naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonych w następujących wysokościach:

- B. T. (2) -— 42.932,16 złotych,

- S. D. — 181.230, 14 złotych,

- K. T. — 546.634,73 złotych,

- F. de Giorgi — 592.429,62 złotych,

- A. G. — 28.934,06 złotych,

- N. A. — 33.204,00 złotych

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn podanych powyżej częściowo zasadny był wniosek o podwyższenie kary jednostkowej oraz kary łącznej do poziomu 3 lat pozbawienia wolności. Tylko częściowo zasadne okazały się wnioski o podwyższenie wysokości środków kompensacyjnych na rzecz pokrzywdzonych.

3.2.

Obrońcy oskarżonego adw. A. M. i adw. I. G. (1) zaskarżyli wyrok w części tj. w zakresie czynów opisanych w pkt III — VI części wstępnej wyroku i pkt 8 części dyspozytywnej wyroku na korzyść oskarżonego. Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucili:

I. Obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. art. 424 § 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego w niniejszej sprawie z pominięciem oceny stopnia społecznej szkodliwości czynów zarzuconych oskarżonemu w pkt III — VI części wstępnej wyroku, i brak oceny stopnia społecznej szkodliwości powyższych czynów, a w konsekwencji.

II. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia polegający na przyjęciu, że stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego opisanych w pkt III-VI części wstępnej wyroku jest wyższy niż znikomy w sytuacji gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że zarówno wynajmujący nieruchomości, których dotyczyły umowy najmu i protokoły zdawczo odbiorcze jak i pokrzywdzeni akceptowali działania oskarżonego i nie wyrażali co do nich sprzeciwu, a nadto umowy zostały prawidłowo zrealizowane i rozliczone, przez co żadna ze stron nie odniosła wymiernej szkody z działań oskarżonego.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. I.

W ocenie Sądu Odwoławczego podniesiony zarzut obrazy wskazanych przepisów prawa procesowego tylko częściowo jest trafny, a mianowicie ten dotyczący obrazy art. 424 § 2 k.p.k. w zakresie braku wykazania w pisemnym uzasadnieniu wyroku okoliczności wskazujących na stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu w pkt. III − VI części wstępnej wyroku. Co do pozostałych wskazanych przepisów czyli art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. to trudno dopatrzyć się ich naruszenia zwłaszcza, że sam apelujący nie wskazał w czym upatruje wadliwego zastosowania tych przepisów w związku z przyjęciem sprawstwa, winy i wszystkich cech przestępstw opisanych w punktach III − VI części wstępnej wyroku. Odnosząc się natomiast do naruszenia art. 424 § 2 k.p.k. to wskazać należy, iż rzeczywiście w pisemnym uzasadnieniu wyroku sąd meriti w żadnym stopniu nie odniósł się do tej cechy przestępstw z art. 270 § 1 k.k. jakim jest stopień szkodliwości społecznej czynów przypisanych oskarżonemu. Podnieść jednak należy, że brak omówienia w pisemnym uzasadnieniu wyroku stopnia szkodliwości społecznej czynów (w zakresie poziomu tej szkodliwości) nie powoduje, że wydane w tym zakresie rozstrzygnięcie jest wadliwe. Sąd I instancji podejmując decyzję o przesądzeniu o sprawstwie T. D. (1) w zakresie tych czynów - polegających na podrobieniu podpisów pokrzywdzonych S. D., K. T. i B. T. i przyjmując odpowiedzialność oskarżonego w warunkach ciągu przestępstw z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wskazał, iż uznaje stopień społecznej szkodliwości tego ciągu przestępstw za wyższy niż znikomy skoro zdecydował się na wymierzenie kary 3 miesięcy pozbawienia wolności. Zgodnie bowiem z art. 1 § 2 k.k. nie stanowi przestępstwa czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwość jest znikoma, a contrario każdy czyn zabroniony którego szkodliwość społeczna jest wyższa niż znikoma stanowi przestępstwo, które może być ukarane sankcją karną przewidzianą w danym typie czynu zabronionego. Rzeczywiście sąd I instancji dokonując przesądzenia o sprawstwie i winie oskarżonego, co do czynów wchodzących w skład ciągu przestępstw nie odniósł się w sposób wymagany przepisem art. 424 k.p.k. do stopnia szkodliwości społecznej tych czynów. Ten brak − obraza przepisów prawa procesowego nie wywołuje jednak żadnych skutków w zakresie wydanego rozstrzygnięcia. Pamiętać bowiem należy, że zgodnie z art. 438 pkt 2 k.p.k. orzeczenie ulega uchyleniu lub zmianie w razie stwierdzenia obrazy przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia. Braki uzasadnienia pisemnego nigdy nie mają wpływu na treść wydanego wyroku, albowiem pisemne uzasadnienie wyroku jest dokumentem sprawozdawczym powstałym po wydanym już wyroku, a zatem po decyzji podjętej podczas narady nad wyrokiem. Z tego tylko powodu same wady pisemnego uzasadnienia nie mogą wpływać na istotę rozstrzygnięcia.

Ad.II.

Za niezasadny należało uznać także zarzut błędu, co do oceny stopnia szkodliwości społecznej czynów zarzuconych oskarżonemu w punkcie III − VI części wstępnej wyroku, co finalnie znalazło wyraz w przypisaniu oskarżonemu ciągu przestępstw z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i wymierzeniem kary 3 miesięcy pozbawienia wolności - pkt. 8 wyroku. Przyjęcie odpowiedzialności za występki popełnione w ramach ciągu przestępstw i wymierzenie stosownej kary pozbawienia wolności pozwala przyjąć, iż sąd I instancji ocenił stopień szkodliwości społecznej tych czynów jako wyższy niż znikomy pozwalający na wymierzenie sankcji karnej. Oceniając takie przesądzenie Sądu meriti pod kątem podniesionych zarzutów stwierdzić należy, iż przypisane czyny charakteryzują się jednak wysokim stopniem szkodliwości społecznej, a nie tak jak chce skarżący stopniem znikomym. Pamiętać należy, że przestępstwo z art. 270 § 1 k.k. należy do grupy przestępstw przeciwko wiarygodności dokumentów i co do zasady szkodliwość społeczna tego typu czynów wyraża się w tym, iż w obrocie prawnym powinny występować wyłącznie prawdziwe dokumenty. Dla istoty odpowiedzialności za ten typ przestępstwa bez znaczenia pozostają okoliczności, które niezasadnie podkreśla skarżący to jest wyrządzenie indywidualnej szkody pokrzywdzonym. Szkoda w ogóle nie jest tutaj znamieniem tego typu przestępstwa. O tym , że nie sposób jest racjonalnie przyjąć, iż stopień szkodliwości społecznej tych czynów był znikomy przemawia okoliczność wysoce obciążająca, że fałszerstwa dokonano w trzech dokumentach − umowach związanych z wynajmowanymi mieszkaniami i protokołem zdawczym odbiorczym, sfałszowanie podpisów dotyczyło 2 różnych osób, nadto dla wypełnienia wszystkich znamion tego typu czynu oskarżony wypełnił te dokumenty szeregiem indywidualnych danych dotyczących pokrzywdzonych, a zatem działał w zamiarze bezpośrednim co w samo sobie zwiększa stopień jego zawinienia. Podniesione przez oskarżonego argumenty, iż pokrzywdzeni zawodnicy zajmowali się sportem, a on wykonywał inne czynności związane z ich życiem codziennym i nie zawsze miał bezpośredni kontakt z tymi osobami tylko pogłębia stopień winy oskarżonego, bowiem świadczy o lekceważącym stosunku oskarżonego do obwiązującego prawa. Sąd Odwoławczy nie ma żadnej wątpliwości, że przyjęcie przez sąd meriti stopnia szkodliwości społecznej na poziomie warunkującym wymierzenie sankcji karnej jest oczywiste. Co do jej rodzaju i wymierzenia kary 3 miesięcy pozbawienia wolności to po pierwsze taka kara mieści się to w granicach ustawowego zagrożenia, a po drugie jest elementem sądowego wymiaru kary i brak jest jakichkolwiek podstaw w postępowaniu odwoławczym do podważenia tego rodzaju wymierzonej sankcji karnej. Zwrócić należy uwagę, że skarżący poza przytoczeniem słusznych orzeczeń Sądu Najwyższego i Sądu Apelacyjnego, co do odpowiedzialności z art. 270 § 1 k.k. jak i też oceny stopnia szkodliwości społecznej tego typu czynów nie wskazał żadnego przekonującego argumentu, który pozwalałby na inną ocenę stopnia szkodliwości społecznej. Z jednej strony podkreśla, że żaden z pokrzywdzonych nie kwestionował podpisanych przez oskarżonego umów, a z drugiej strony podnosi, że dobrem prawnie chronionym czynu zabronionego z artykułu 270 § 1 k.k. jest dobro prawne natury ogólnej to jest wiarygodność dokumentu przytaczając stosowne orzeczenie Sądu Najwyższego, że w takim postępowaniu brak jest indywidualnego pokrzywdzonego. Jednak przywołane argumenty nie są przekonywujące, pamiętać bowiem należy że z samego faktu, iż dany typ czynu zabronionego został opisany w części szczególnej k.k. i zawiera określoną sankcję karną wnioskować należy, iż ustawodawca z założenia przypisuje tego typu czynom karalnym pewien stopień szkodliwości społecznej wyższy niż znikomy, w innym wypadku określone zachowania te nie byłyby przedmiotem prawa karnego materialnego.

Wniosek

Mając na uwadze powyższe zarzuty obrońcy wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu w pkt III-VI części wstępnej wyroku i umorzenie postępowania w tym zakresie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na to, iż podniesione w apelacji argumenty obrońców oskarżonego nie były trafne, a ocena stopnia szkodliwości społecznej przypisanych czynów z art. 270 § 1 k.k. prowadzi do wniosku, iż na pewno ów stopień nie był znikomy niemożliwe było uwzględnienie wniosku końcowego obrońcy o umorzenie postępowania karnego w zakresie tych czynów.

3.3.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego K. adw. R. K. zaskarżył wyrok w części tj. co do środka kompensacyjnego na niekorzyść oskarżonego.

II. zgodnie z art. 427 § 2 k.p.k. wyrokowi zarzucił:

1. na podstawie art. 438 pkt 1a k.p.k. obrazę przepisów prawa materialnego w wypadku innym niż w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, tj. art. 46§1 k.k. w zw. z art. 361 § 1 k.c., poprzez błędną wykładnię odnośnych przepisów, polegającą na przyjęciu, że warunkiem orzeczenia obowiązku naprawienia szkody jest istnienie bezpośredniego związku przyczynowego pomiędzy przestępstwem a szkodą, podczas gdy z ugruntowanego stanowiska doktryny i orzecznictwa wynika, że odpowiedzialność odszkodowawczą uzasadnia zarówno związek przyczyno" bezpośredni, jak i pośredni, co doprowadziło Sąd Okręgowy do nieprawidłowej konkluzji, że opłaty prolongacyjne oraz odsetki za zwłokę w związku z koniecznością uregulowania zaległych zobowiązań podatkowych powstałych na skutek przestępstw Oskarżonego, nie podlegają obowiązkowi naprawienia szkody w trybie art. 46 § 1 k.k.;

2. na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zarzucił obrazę przepisów postępowania, tj. art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie w toku ustalania stanu faktycznego istotnej okoliczności ujawnionej na rozprawie głównej, a mianowicie faktu, że K. T. nigdy nie wystąpił o nadanie klauzuli wykonalności oświadczeniu oskarżonego o uznaniu roszczenia wynikającego z popełnienia przestępstwa, a więc nigdy nie było prowadzone postępowanie w sprawie o roszczenie wynikłe z przestępstwa popełnionego przez Oskarżonego, co skutkowało błędnym ustaleniem stanu faktycznego w tym zakresie, a co z kolei jest istotne dla prawidłowej oceny zmaterializowania się przesłanek z art. 415 § 1 k.p.k.;

3. na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. zarzucił obrazę przepisów postępowania, tj. art. 415 § 1 k.p.k., poprzez dokonanie błędnej wykładni polegającej na przyjęciu, że sąd nie może orzec obowiązku naprawienia szkody w sytuacji, gdy sprawca złożył uprzednio oświadczenie o uznaniu roszczenia wynikającego z popełnienia przestępstwa, które to oświadczenie nie było przedmiotem dalszego postępowania, podczas gdy treść art. 415 § 1 k.p.k. - tj. przepisu regulującego wyjątki od obowiązku wynikającego z art. 46 § 1 k.k.- wskazuje expressis verbis na zakaz orzekania obowiązku naprawienia szkody wyłącznie w dwóch sytuacjach:

1. jeżeli sprawa o roszczenie wynikające z przestępstwa toczy się (lis pendens)

2. sprawa została już prawomocnie rozstrzygnięta w innym postępowaniu (res iudicata) stanowiąc jednocześnie wadliwą wykładnię rozszerzającą wyjątku, naruszającą zasadę exceptiones non sunt extendendae);

co w konsekwencji doprowadziło do nieprawidłowego uznania, iż w niniejszej sprawie zastosowanie ma tzw. klauzula antykumulacyjna - pomimo tego, że nie toczy się sprawa o roszczenie wynikające przestępstwa ani taka sprawa nie została rozstrzygnięta - przez co Sąd Okręgowy w sposób błędny uznał, że związany jest zakazem orzeczenia obowiązku naprawienia szkody w pełnej wysokości,

4. na podstawie art. art. 438 pkt 2 k.p.k. zarzucił obrazę przepisów postępowania, tj. art. 424 §1 pkt 1 k.p.k., poprzez zaniechanie przedstawienia w uzasadnieniu wyroku ustalonego przez Sąd Okręgowy stanu faktycznego w zakresie sumarycznej wielkości szkody wyrządzonej K. T. przez oskarżonego, a także poprzez zaniechanie wskazania przyczyn faktycznych i prawnych, dla których w wyroku orzeczono wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem na rzecz K. T. w kwocie 26.886,19 zł, co całkowicie uniemożliwia prześledzenie procesu decyzyjnego Sądu Okręgowego w tym zakresie, a tym samym zbadanie jego poprawności.

☒ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad II.1.

Podniesiony zarzut obrazy prawa materialnego, w szczególności art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 361 § 1 k.c. należało uznać za trafny. Niewłaściwe było przyjęcie przez sąd I instancji, iż wyłącznie bezpośredni związek przyczynowo- skutkowy pomiędzy zdarzeniem a szkodą uzasadnia odpowiedzialność odszkodowawczą. Art. 46 § 1k.k. przewiduje, iż odszkodowanie lub zadośćuczynienie należne pokrzywdzonemu określa się według zasad prawa cywilnego, w tym wypadku obowiązuje podstawowa reguła wynikająca z art. 415 k.c. który to przepis wskazuje, że sprawca szkody zobowiązany jest do jej naprawienia. Dookreśleniem szkody powstałej w wyniku czynu niedozwolonego jest norma prawna wynikająca z art. 361 § 1 k.c., który to przepis wskazuje, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła. Jest to swoiste ograniczenie prawne odpowiedzialności osoby zobowiązanej do naprawienia szkody, jest ono jednak zdecydowanie szersze niż wykładnia pojęcia szkody na gruncie prawa karnego materialnego. Rzeczywiście do czasu zmian zasad odpowiedzialności karnej i odszkodowawczej w postępowaniu karnym dominował pogląd , że szkoda to wyłącznie wielkość wynikająca bezpośrednio z popełnionego czynu , jednakże wobec aktualnego brzmienia art. 46 § 1 k.k. do pojęcia szkody należy stosować zasady wynikające z prawa cywilnego, które z zasady jest szersze.

Ad II 2.-3 .

Za trafne należało uznać także argumenty podniesione w pkt. 2 i 3 zarzutów apelacji dotyczących obrazy przepisów postępowania i niewłaściwym ustaleniu, że oświadczenie o uznaniu przez oskarżonego roszczenia wynikającego z popełnionego przestępstwa, w sytuacji gdy pokrzywdzony nie wystąpił i nie uzyskał klauzuli wykonalności, co do tego oświadczenia, wyłącza możliwość zasądzenia odszkodowania po myśli art. 415 § 1 k.p.k.. Rację ma skarżący, gdy wskazuje, że podstawą do zastosowania klauzuli antykumulacyjnej wynikającej z art. 415 § 1 k.p.k. jest wystąpienie sytuacji, iż sprawa o roszczenie wynikające z przestępstwa toczy się (lis pendens) albo też gdy została prawomocnie rozstrzygnięta w innym postępowaniu( res iudicata). Takiego waloru nie wypełnia natomiast podpisanie przez oskarżonego oświadczenia o uznaniu długu. Mając te argumenty na uwadze rozstrzygnięcie Sądu I instancji zawarte w pkt. 5 części rozstrzygającej wyroku o nałożeniu w trybie art. 46 § 1 k.k. na oskarżonego T. D. obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego K. T. jedynie kwoty 26.886,19 zł było nieprawidłowe.

Ad. II .4.

Podniesiony zarzut należy uznać za całkowicie słuszny, a sąd I instancji rozstrzygając o obowiązku naprawienia szkody i wskazując w pkt. 5 wyroku wysokość tego obowiązku zobligowany był do pełnego uzasadnienia tej części rozstrzygnięcia, zwłaszcza jeśli wbrew treści art. 46 § 1 k.k. nakłada obwiązek nie co do pełnej szkody wynikającej z przestępstwa tylko w innej kwocie. Pisemne uzasadnienie wyroku jak słusznie podniósł pełnomocnik pokrzywdzonego, nie daje odpowiedzi na pytanie dlaczego w takiej właśnie kwocie nałożono obowiązek naprawienia szkody.

Jakkolwiek sąd meriti w pisemnym uzasadnieniu zawarł stwierdzenie, że w stosunku do tego pokrzywdzonego zastosował klauzulę antykumulacyjną, o której mowa w art. 415§1 k.p.k. to jednak w żadnym miejscu uzasadnienia nie wskazał do jakiej wysokości szkody oskarżony uznał roszczenie pokrzywdzonego, nie wskazał także wysokości odsetek karnych z tytułu nieterminowego uiszczenia należności podatkowych obciążających pokrzywdzonego K. T., a także nie odniósł się i nie wskazał wysokości tzw. opłat prolongacyjnych, które poniósł pokrzywdzony. Rozstrzygnięcie w tym zakresie jeżeli chodzi o motywy pisemne uzasadnienia jest niepełne i słuszne są te argumenty skarżącego, że nie można dokonać oceny procesu decyzyjnego i tym samym zbadania jego prawidłowości pod kątem faktów i przepisów prawa.

Wniosek

Mając na uwadze powyższe zarzuty, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 5 i orzeczenie wobec oskarżonego T. D. (1) obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz K. T. kwoty 595,392,07 zł.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek pełnomocnika pokrzywdzonego w znacznej części należało uznać za trafny i inaczej niż to rozstrzygnął sąd I instancji zasądzić od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego obowiązek naprawienia szkody, na którą składa się kwota główna przywłaszczonych pieniędzy to jest 474.460,19 zł, odsetki za zwłokę z tytułu nieterminowego uiszczenia należności podatkowych 81.827 zł pomniejszone o kwotę 24.624,46 zł (częściowe naprawienie szkody).

Jeżeli chodzi o tzw. opłatę prolongacyjną, którą uiścił pokrzywdzony K. T. (łącznie 14.612 zł ) na rzecz Urzędu Skarbowego w zawiązku z ubieganiem się o rozłożenie na raty należności podatkowych, to zdaniem Sądu Apelacyjnego orzekającego w tym składzie tego rodzaju opłata nie jest szkodą w rozumieniu art. 46 k.k. wynikającą z popełnionego przez oskarżonego przestępstwa i dlatego też nie powinien on ponosić materialnej odpowiedzialności za tego rodzaju opłaty finansowe. Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła. Poza sporem jest, że skoro oskarżony w sposób nienależyty regulował zobowiązania podatkowe w imieniu pokrzywdzonego to wszelkie konsekwencje związane z koniecznością uregulowania owych należności podatkowych także z odsetkami karnymi za zwłokę obciążają oskarżonego T. D. (1), natomiast opłata prolongacyjna która jest dobrowolna i zależna wyłącznie od wyboru podatnika nie może obciążać sprawcy przestępstwa, gdyż nie jest to normalne następstwo wynikające z czynu niedozwolonego, które jest przedmiotem dochodzonego odszkodowania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Sąd odwoławczy nie stwierdził występowania okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu, a określonych w art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k., w art. 455 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano w mocy wyrok Sądu I instancji, co do następujących rozstrzygnięć:

8. uznaje oskarżonego T. D. za winnego popełnienia zarzuconych mu czynów z art. 270 §1 k.k., opisanych w pkt III, IV, V i VI aktu oskarżenia i przyjmuje, że zostały one popełnione w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 §1 k.k., i za to na podstawie art. 270 §1 k.k. przy zast. art. 91 §1 k.k. wymierza oskarżonemu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

9. uznaje oskarżonego T. D. za winnego popełnienia zarzuconych mu w pkt VII, VIII, IX, X i XI aktu oskarżenia czynów, tj. przestępstw skarbowych z art. 56 §2 k.k.s. w zw. z art. 6 §2 k.k.s. w zw. z art. 9 §3 k.k.s. i przyjmuje, że zostały one popełnione w warunkach ciągu przestępstw z art. 37 § 1 pkt 3 kks i za to, na podstawie art. 56 §2 k.k.s. przy zast. art. 37 § 1 pkt 3 kks i art. 37 § 4 kks wymierza oskarżonemu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

10. uznaje oskarżonego T. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt XII aktu oskarżenia czynu, tj. przestępstwa z art. 276 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 276 k.k. wymierza oskarżonemu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

13. na podstawie 627 k.p.k. w zw. z § 11 ust. 1 i 2 pkt 5 w zw. z § 17 pkt 1 w zw. z art. § 11 ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie orzeka od oskarżonego T. D. (1) na rzecz:

a) oskarżyciela posiłkowego S. D. kwotę 2.160 (dwa tysiące sto sześćdziesiąt) złotych tytułem ustanowienia pełnomocnika w sprawie;

b) oskarżyciela posiłkowego B. T. kwotę 2.160 (dwa tysiące sto sześćdziesiąt) złotych tytułem ustanowienia pełnomocnika w sprawie;

c) oskarżyciela posiłkowego K. T. kwotę 2.160 (dwa tysiące sto sześćdziesiąt) złotych tytułem ustanowienia pełnomocnika w sprawie;

14. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego T. D. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Co do rozstrzygnięcia zawartego w pkt. 8 wyroku dotyczącego przyjęcia ciągu przestępstw z art. 270 § 1 k.k. to wobec nieuwzględnienia apelacji obrońcy oskarżonego i niepodzielania stanowiska o znikomym stopniu szkodliwości społecznej tych występków rozstrzygnięcie w zakresie przesądzenia o sprawstwie winie oraz wymierzonej karze jako słuszne utrzymano w mocy. Rozstrzygnięcia, co do przypisania oskarżonemu odpowiedzialności karnoskarbowej nie podlegało zaskarżeniu przez żadną ze stron postępowania, a sąd Odwoławczy z urzędu również nie stwierdził uchybień, które pozwalałyby albo powodowałyby konieczność zmiany tego rozstrzygnięcia. Podobnie poza zakresem apelacji pozostawało rozstrzygnięcie dotyczące przypisania sprawstwa i winy czynu z art. 276 k.k. i w tym zakresie Sąd Odwoławczy nie podejmował działań z urzędu, wobec braku ku temu podstaw prawnych. Poza zakresem zaskarżenia pozostawały rozstrzygnięcia dotyczące kosztów postępowania.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Apelacyjny po rozpoznaniu apelacji stron postępowania orzekł następująco:

I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że :

1. za podstawę wszystkich rozstrzygnięć przyjmuje przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym do 15 listopada 2018 roku oraz przepisy kodeksu karnego skarbowego w brzmieniu obowiązującym do 15 października 2018 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

2. w podstawie prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 1 części rozstrzygającej w miejsce art. 12 §1 k.k. przyjmuje art. 12 k.k., a wymierzoną za ten czyn karę pozbawienia wolności podwyższa do 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy, stwierdzając utratę mocy kary łącznej orzeczonej w pkt 11;

3. nałożone na podstawie art. 46 § 1 k.k. obowiązki naprawienia szkody opisane w pkt 2-5 i 7 części rozstrzygającej określa w ten sposób, że zasądza od oskarżonego T. D. (1) na rzecz:

a. B. T. kwotę 19.891,16 zł (dziewiętnaście tysięcy osiemset dziewięćdziesiąt jeden, 16/100),

b. S. D. kwotę 159.265,14 zł (sto pięćdziesiąt dziewięć tysięcy dwieście sześćdziesiąt pięć, 62/100),

c. F. G. kwotę 589.976,62 zł (pięćset osiemdziesiąt dziewięć tysięcy dziewięćset siedemdziesiąt sześć, 62/100)

d. A. G. kwotę 28.934,06 zł (dwadzieścia osiem tysięcy dziewięćset trzydzieści cztery, 6/100),

e. K. T. kwotę 531.662,73 zł (pięćset trzydzieści jeden tysięcy sześćset sześćdziesiąt dwa, 73/100),

f. N. A. kwotę 33.204 zł (trzydzieści trzy tysiące dwieście cztery);

II. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III. na podstawie art. 39 § 1 i 2 k.k.s. łączy kary pozbawienia wolności orzeczone w pkt 6, 8, 9 i 10 zaskarżonego wyroku i w pkt I.2. tego wyroku i wymierza oskarżonemu T. D. (1) karę łączną 3(trzech) lat pozbawienia wolności;

IV. na postawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 14.02.2019r, godz. 6.45 do 12.03. 2019r, godz. 14.10;

Zwięźle o powodach zmiany

Z uwagi na uwzględnienie apelacji prokuratora, a w szczególności tych zarzutów dotyczących wymiaru kary jednostkowej za przestępstwo z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. koniecznym stało się podwyższenie orzeczonej przez sąd i instancji kary pozbawienia wolności do 2 lat i 6 miesięcy, albowiem wymierzona przez sąd meriti kara raziła łagodnością. Szczegółowe argumenty dlaczego konieczne było podwyższenie kary za ten typ przestępstwa Sąd Apelacyjny przedstawił w sekcji 3.1 przy omówieniu apelacji prokuratora i w tym zakresie należy odesłać do podanych tam powodów podniesienia kary pozbawienia wolności . Wskazać jedynie należy, że przypisane przestępstwo miało charakter czynu ciągłego popełnionego w znacznym okresie czasu, co powoduje zarówno zwiększenie stopnia zawinienia sprawcy jak i też szkodliwości społecznej czynu. Kara wymierzona pierwotnie przez sąd I instancji, w ogóle nie uwzględnia wielkości wyrządzonej szkody, która przekracza kwotę 2000000 zł i tylko w niewielkim stopniu oskarżony zdołał ją naprawić. Jeżeli chodzi o rozstrzygnięcie dotyczące obowiązku naprawienia szkody to słuszne były argumenty podniesione w apelacji prokuratora oraz oskarżyciela posiłkowego, co do wielkości koniecznego zasądzenia. Sąd odwoławczy co do zasady uwzględniając większość argumentów skarżących zobligowany był do określenia na nowo wysokości koniecznego obowiązku naprawienia szkody, o czym rozstrzygnął w punkcie I.3 wyroku, a powody dla którego dokonał takiego orzeczenia zawarł w części uzasadnienia dotyczącej odniesienia się do zarzutów skarżącego prokuratora i pełnomocnika pokrzywdzonego K. T..

Zmiany dokonane w wyroku Sądu Odwoławczego spowodowały konieczność orzeczenia na nowo kary łącznej pozbawienia wolności, którą Sąd Apelacyjny wymierzył na poziomie 3 lat mając na uwadze wysokość kar jednostkowych orzeczonych za poszczególne przestępstwa, a także konieczność kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa oraz określając poziom kary na takim stopniu, który nie przekracza stopnia zawinienia oskarżonego, a jednocześnie jej wymiar będzie w stanie sprawić, iż rozpoczęty już proces resocjalizacyjny będzie w stanie wdrożyć oskarżonego do porządku prawnego.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V. zasądza od oskarżonego T. D. (1) na rzecz oskarżycieli posiłkowych S. D., B. T. po 1200 zł tytułem zwrotu kosztów ustanowienia pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym;

VI. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 20 zł tytułem wydatków postępowania odwoławczego oraz wymierza mu opłatę
w wysokości 400 zł za obie instancje.

Zasądzono od oskarżonego na rzecz oskarżycieli posiłkowych po 1.200 zł tytułem poniesionych przez nich kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym - na podst. art. 635 k.p.k w zw. z art. 627 k.p.k. Wysokość wynagrodzenia wynika z § 11.2 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r , poz.1800 z późn. zm.).

Zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 20 zł tytułem wydatków postępowania odwoławczego i wymierzono 400 zł opłaty od kary pozbawienia wolności za obie instancje - na podstawie art. 10.1 ustawy o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator (...)w O.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie, co do kary za czyn 1 i co do kary łącznej oraz co do środków kompensacyjnych

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońcy oskarżonego: adw. A. M. i adw. I. G. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie co do czynów zarzuconych oskarżonemu w pkt. III − VI aktu oskarżenia na korzyść oskarżonego

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego K. T. adw. R. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie co do środka kompensacyjnego

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana