Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IIAKa 78/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Z. G. z (...) w sprawie (...)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja prokuratora:

Prokurator zarzucił wyrokowi obrazę przepisów postępowania karnego, a mianowicie art. 7 k.p.k. i art. 366 § 1 k.p.k., wywierającą wpływ na treść orzeczenia, co polegało na przyjęciu, że dowody w postaci zeznań świadków P. W. (1) i funkcjonariusza policji A. K., oraz opinie biegłej z zakresu medycyny sądowej, nie pozwalają na przypisanie oskarżonemu M. I. winy w zakresie zarzuconego mu usiłowania zabójstwa P. W. (1) tj. popełnienia przestępstwa kwalifikowanego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. i art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. podczas, gdy z prawidłowo i wnikliwie ocenionych dowodów, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, z ustaleniem w konsekwencji wszystkich istotnych okoliczności sprawy wynika, że pozostający pod działaniem alkoholu oskarżony, w inicjującej, krytycznie istotnej fazie zdarzenia działał z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonego, albowiem w sposób zaskakujący gwałtownością działania zadał pokrzywdzonemu cios stosunkowo dużym nożem kuchennym o długości całkowitej 26 cm, a długości ostrza 12 cm, kierując to uderzenie w lewą stronę klatki piersiowej, w linii środkowo-obojczykowej, a zatem w okolicy serca, stanowiącego bez wątpliwości narząd o podstawowym znaczeniu z punktu widzenia zachowania funkcji życiowych, co świadczy o tym, że w tej fazie podjętego działania sprawca co najmniej przewidywał i godził się z tym, że zadając tak ukierunkowany cios może doprowadzić do zgonu P. W. (1), a nadto zamiar pozbawienia życia tego pokrzywdzonego potwierdził następnie, artykułując to słownie wobec interweniującego funkcjonariusza Policji.

Apelacja obrońcy:

Obrońca zarzuciła wymierzenie oskarżonemu kary rażąco niewspółmiernej, tj. surowej - kary 4 lat pozbawienia wolności, która to kara nie uwzględnia w należyty sposób wszelkich okoliczności sprawy, w tym okoliczności łagodzących takich, jak: wyrażenie przez oskarżonego skruchy, przyznanie się przezeń do popełnienia zarzucanego mu czynu (którego opis
i kwalifikacja prawna odpowiadają stanowisku oskarżonego), właściwości i warunków osobistych oskarżonego, sposobu życia przed i po popełnieniu przestępstwa, a także postawy w postępowaniu przygotowawczym oraz jurysdykcyjnym, aktualnej sytuacji osobistej oskarżonego, prowokacyjnego zachowania się samego pokrzywdzonego, skutków, które po jego stronie nastąpiły, celów wychowawczych
i zapobiegawczych, które to zostaną osiągnięte poprzez wymierzenie oskarżonemu kary w niższym wymiarze, tj. 3 lat pozbawienia wolności, która to kara stanowi adekwatną
i wystarczającą reakcję prawnokarną, w należyty sposób realizującą cele stawiane karze.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zasadny okazał się zarzut prokuratora, odnośnie nieprawidłowego przypisania oskarżonemu jedynie przestępstwa dokonania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego i to z zamiarem ewentualnym, w sytuacji gdy prawidłowo oceniony materiał dowodowy w szczególności zeznania pokrzywdzonego P. W. (2), zeznania świadka A. K. w powiązaniu z opinią biegłej z zakresu medycyny sadowej nakazywały zakwalifikowanie czynu oskarżonego jako przestępstwa usiłowania zabójstwa z zamiarem ewentualnym w kumulacji z dokonaniem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego.

Jak słusznie podniósł prokurator nie można zgodzić się ze stanowiskiem Sądu I instancji wyrażonym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że brak jest wystarczających przesłanek do przyjęcia, że oskarżony działał w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonego.

Wprawdzie Sąd I instancji słusznie wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że elementem pozwalającym na odróżnienie zamiaru w tych dwóch typach przestępstw jest strona podmiotowa, którą rekonstruuje się na podstawie okoliczności zdarzenia, rodzaju użytego narzędzia i sposobu posłużenia się nim, jednak z okoliczności tych w realiach niniejszej sprawy wyciągnął nieprawidłowe wnioski jakoby narzędzie i siła z jaką działał sprawca nie wystarczyły, aby przyjąć zamiar usiłowania zabójstwa w postaci zamiaru wynikowego, co Sąd uzasadnia głęboką i wieloletnią przyjaźnią pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym oraz tym, że pokrzywdzony udał się do miejsca zamieszkania oskarżonego w stanie dużego wzburzenia, co mogło u oskarżonego choć bezpodstawnie antycypować atak ze strony pokrzywdzonego i atak nożem był w ocenie Sądu wyprowadzony bez przemyślenia wymierzony spontanicznie. Nieprawidłowo Sąd I instancji usprawiedliwia również wyartykułowanie przez oskarżonego wobec funkcjonariusza Policji zamiaru zabicia P. W. (2), stanem znacznej nietrzeźwości oskarżonego w tym czasie i pozostawaniem jeszcze pod wpływem emocji towarzyszących zdarzeniu.

Słusznie wskazał prokurator w apelacji, że wprawdzie pokrzywdzony udał się do miejsca zamieszkania oskarżonego będąc zdenerwowanym, gdyż zamierzał wyjaśnić nieporozumienie do jakiego doszło pomiędzy oskarżonym a matką jego dziecka będącą siostrą pokrzywdzonego, ale oskarżony został o tym poinformowany telefonicznie przez siostrę pokrzywdzonego, w związku z czym nie został w żaden sposób zaskoczony i nie działał spontanicznie, odpierając chociażby wyimaginowany nawet atak. Wręcz przeciwnie atak taki nie miał miejsca. Oskarżony poinformowany telefonicznie, że pokrzywdzony zmierza do jego miejsca zamieszkania uzbroił się natomiast w nóż kuchenny o całkowitej długości około 26cm, a długości ostrza 12cm i kiedy tylko pokrzywdzony otworzył drzwi od razu bez żadnej wymiany zdań, bez uprzedzenia ugodził nożem pokrzywdzonego w lewą stronę klatki piersiowej w linii środkowo – obojczykowej, a zatem w okolicy serca. Oskarżony co znamienne nie zaprzestał po tym niebezpiecznym ciosie ataku na pokrzywdzonego tylko dalej próbował ugodzić tym nożem próbującego obezwładnić go pokrzywdzonego w czasie tej szarpaniny powstałej na tle obezwładniania oskarżonego i próby wyrwania mu niebezpiecznego narzędzia jakim był nóż. Winy oskarżonego nie może umniejszać, tak jak przyjął Sąd I instancji fakt, że drugi cios nie był już przez oskarżonego zamierzony a zadany w udo pokrzywdzonego w trakcie szamotaniny. Z zeznań pokrzywdzonego wynikało bowiem, że oskarżony „cały czas rzucał się do niego z tym nożem”, w czasie gdy z bratem oskarżonego próbował go obezwładnić i zabrać mu ten nóż, a gdy się przewrócili to oskarżony „ugodził go tym nożem w udo” (k.93). To właśnie podjęta prze pokrzywdzonego próba obrony i wyrwania noża z rąk oskarżonego, w trakcie czego pokrzywdzony doznał również poranienia rąk, mogła nie doprowadzić do zadania kolejnego zagrażającego życiu pokrzywdzonego ciosu. Oskarżony nie wypuścił bowiem noża z rąk po zadaniu pierwszego ciosu, a wyrwanie tego noża z rąk oskarżonego nie było łatwe i wymagało nawet pomocy ze strony brata oskarżonego, który ostatecznie pomógł pokrzywdzonemu obezwładnić oskarżonego.

Oskarżony krzyczał też wprawdzie do pokrzywdzonego, „że ma już więcej nie przychodzić”, ale było to już po tym jak oskarżonego po obezwładnieniu zamknięto w mieszkaniu, trudno więc z tej okoliczności wyciągać wniosek, że oskarżony nie chciał zabić pokrzywdzonego, a chodziło mu tylko oto, aby więcej do niego nie przychodził.

Rację należy przyznać skarżącemu, że o zamiarze oskarżonego w okolicznościach niniejszej sprawy świadczy oprócz użycia niewątpliwie niebezpiecznego narzędzia w postaci noża o długości ostrza 12cm, dokonanie gwałtownego i zaskakującego ataku poprzez ugodzenie pokrzywdzonego tym nożem w okolice krytycznie ważnych dla życia narządów. Przy czy jak wynikało z opinii biegłej z zakresu medycyny sądowej skierowany przez oskarżonego w klatkę piersiową pokrzywdzonego cios zadany był przy ustawieniu klingi noża w pozycji zbliżonej do prostopadłej powierzchni klatki piersiowej, a z uwagi na fakt uszkodzenia nie tylko ciała pokrzywdzonego, ale również dwóch warstw ubrania w postaci koszulki i bluzy można stwierdzić, że cios zadany w klatkę piersiową był zadany z co najmniej umiarkowaną energią oraz z pewnym zamachnięciem lub tzw. dopchnięciem, a nóż najprawdopodobniej był trzymany mocno, zdecydowanie, w pozycji usztywnionej. Ważne jest także twierdzenie biegłej, że w przypadku nieudzielenia pomocy medycznej pokrzywdzonemu istniało duże prawdopodobieństwo jego zgonu.

Nie można więc zgodzić się z ustaleniem Sądu I instancji, że działając w taki sposób oskarżony musiał przewidywać jedynie, że spowoduje u pokrzywdzonego „poważną krzywdę” w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, a nie przewidywał, że doprowadzi do zgonu pokrzywdzonego.

Wbrew stanowisku wyraźnemu przez Sąd I instancji oskarżonego nie może usprawiedliwiać działanie pod wpływem emocji i stan nietrzeźwości. Wręcz przeciwnie stan nietrzeźwości w tej sytuacji to okoliczność obciążająca, skoro oskarżony sam wprawił się w ten stan. Artykułowanie przez oskarżonego wobec interweniującego funkcjonariusza Policji zamiaru dokonania zabójstwa pokrzywdzonego również pośrednio wskazuje na ten zamiar, skoro oskarżony pod wpływem tych samych emocji i w takim samym stanie nietrzeźwości dopuścił się ataku na pokrzywdzonego. Zeznania funkcjonariusza A. K., któremu oskarżony po zdarzeniu w trakcie interwencji przekazał werbalnie swój zamiar również powinny mieć znaczenie dla oceny winy oskarżonego i jego zamiaru. Oskarżony oświadczył przecież funkcjonariuszowi, jak ustalił Sąd I instancji, że jest świadomy tego co zrobił, że usiłował dokonać zabójstwa, zrobił to celowo i tego nie żałuje, ponadto gdyby miał możliwość, zrobiłby to jeszcze raz, ale tym razem skutecznie.

W ocenie Sądu apelacyjnego, dokonana przez Sąd I instancji interpretacja słów oskarżonego, że pomimo przyznania się oskarżonego do dokonania zarzucanego mu czynu, oskarżony nie przyznał się, że działał w zamiarze zabójstwa, gdyż wybrzmiało to w mowie końcowej obrońcy, jest nieuprawniona. Oskarżony może wprawdzie, jak zdaje się usprawiedliwiać go Sąd I instancji, nie rozumieć niuansów związanych z odróżnieniem zarzutu usiłowania zabójstwa z zamiarem ewentualnym od zarzutu popełnienia przestępstwa z art.156k.k., ale nikt inny jak tylko oskarżony znał swój rzeczywisty zamiar i skoro go wyartykułował najpierw wobec interweniującego funkcjonariusza, później przyznając się do zarzucanego mu czynu, to trudno te okoliczności bagatelizować.

Okoliczności natomiast jakie Sąd poczytał dla usprawiedliwienia oskarżonego i umniejszenia jego winy w postaci wzajemnych bliskich relacji pomiędzy oskarżonym i pokrzywdzonym, burzliwej przyjaźni pomiędzy nimi, obecnie braku pretensji ze strony pokrzywdzonego wobec oskarżonego za popełniony czyn nie mogły mieć istotnego znaczenia dla ustalenia winy i zamiaru oskarżonego w momencie krytycznego zdarzenia, a mogły jedynie mieć znaczenie i wpływ na wymiar kary wobec oskarżonego.

W tej sytuacji należało ustalić, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art.13§1k.k. w zw. z art.148§1k.k. w zb. z art.156§1pkt2k.k. w zw. z art.11§2k.k. w ten sposób, że w dniu (...) r. w C. gm. G., działając z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia P. W. (1) ugodził pokrzywdzonego dwukrotnie nożem kuchennym o długości około 26 cm, powodując ranę kłutą uda prawego oraz ranę kłutą klatki piersiowej po stronie lewej skutkiem czego spowodował obrażenia zagrażające życie pokrzywdzonego w postaci masywnej odmy lewostronnej krwiaka opłucnej i niedodmy lewego płuca stanowiące chorobę realnie zagrażającą życiu, lecz zamierzonego celu pozbawienia życia nie osiągnął z uwagi na udzieloną pomoc medyczną pokrzywdzonemu.

Rację ma bowiem skarżący, że prawidłowa ocena zeznań pokrzywdzonego, świadka A. K. i opinii biegłej z zakresu medycyny sądowej prowadzi do wniosku, że pozostający pod działaniem alkoholu oskarżony działał z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonego, albowiem w sposób gwałtowny z zaskoczenia bez uprzedzenia zadał pokrzywdzonemu cios stosunkowo dużym nożem kuchennym o długości całkowitej 26cm a długości ostrza 12cm, kierując to uderzenie w lewą stronę klatki piersiowej w linii środkowo – obojczykowej, a zatem w okolice serca, stanowiącego narząd o podstawowym znaczeniu dla życia. Oskarżony musiał więc przewidywać i godzić się z tym, że zadając tak ukierunkowany cios może doprowadzić do śmierci pokrzywdzonego, który to zamiar potwierdził następnie, artykułując to słownie wobec interweniującego funkcjonariusza Policji.

Zdaniem Sądu apelacyjnego ponieważ nawet najniższa kara przewidziana za przypisane oskarżonemu przestępstwo czyli kara 8 lat pozbawienia wolności, w okolicznościach niniejszej sprawy przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności łagodzących o których już była mowa wyżej, na które wskazała też obrońca w apelacji i Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, byłaby niewspółmiernie surowa z uwagi na relacje łączące pokrzywdzonego z oskarżonym, brak żalu po stronie pokrzywdzonego wobec oskarżonego, skruchę wyrażoną przez oskarżonego, dotychczasowa niekaralność oskarżonego, Sąd przy zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary z art.60§2i§6pkt2k.k., na podstawie art.14§1k.k. w zw. z art.148§1k.k. i art.11§3k.k., wymierzył oskarżonemu karę 5 lat pozbawienia wolności, uznając, iż kara w takim wymiarze jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego, uwzględniając działanie oskarżonego z zamiarem ewentualnym; stopnia społecznej szkodliwości jego czynu, mając na uwadze rozmiar i charakter obrażeń ciała spowodowanych u pokrzywdzonego; spełni swe cele prewencyjne wobec oskarżonego i jest karą sprawiedliwą.

Z tych też powodów, które zdecydowały o wymierzeniu wobec oskarżonego przez Sąd apelacyjny takiej a nie innej kary, Sąd nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego jakoby kara wymierzona oskarżonemu przez Sąd I instancji była karą rażąco surową. Zwłaszcza wobec zmiany kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu przez Sąd apelacyjny, zachodziła nawet potrzeba podwyższenia orzeczonej wobec oskarżonego kary. Sąd apelacyjny nie uznał jednak za zasadne orzeczenie wobec oskarżonego kary w wymiarze 10 lat pobawienia wolności, tak jak wnioskował o to prokurator.

Tak wymierzona wobec oskarżonego kara – 5 lat pozbawienia wolności – nie jest w ocenie Sądu ani karą rażąco surową, ani rażąco łagodną. Wskazać bowiem należy, że w rozumieniu art.438pkt4k.p.k. rażąca niewspółmierność kary zachodzi wówczas, gdy orzeczona kara bądź suma zastosowanych kar zasadniczych i środków karnych wymierzonych przez sąd za przypisany oskarżonemu czyn nie uwzględnia należycie stopnia szkodliwości społecznej czynów oraz nie wypełnia w wystarczającej mierze celów kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma uczynić w stosunku do osoby skazanej. Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wówczas, gdy z punktu widzenia nie tylko sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna lub zbyt łagodna. Podkreślić w tym miejscu należy, że zmiana kary w instancji odwoławczej nie może następować w każdym przypadku, lecz wyłącznie wówczas, gdy kara orzeczona nie daje się akceptować z powodu różnicy między nią a kara sprawiedliwą, która to różnica jest zasadnicza i rażąca. Rażąca niewspółmierność kary jest uchybieniem w zakresie konsekwencji prawnych czynu, a zatem realnie można o niej mówić wówczas, gdy suma zastosowanych kar i środków karnych, wymierzonych za popełnione przestępstwo, nie odzwierciedla należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie zapewnia spełnienia celów kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Ponadto, orzeczona kara lub środek karny mogą być uznane za niewspółmierne, gdy nie uwzględniają w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnionego czynu, jak i osobowości sprawcy (wyrok SN z dnia 30 czerwca 2009r., (...), OSNwSK 2009/1/1255). Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (wyrok SN z dnia 22 października 2007r., (...) 75/07, LEX nr 569073).

Wniosek

Wniosek prokuratora o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie oskarżonego winnym popełnienia przestępstwa za art. 13§1k.k. w zw. z art.148§1k.k. i art.156§1pkt2k.k. w zw. z art.11§2k.k.
i wymierzenie mu kary 10 lat pozbawienia wolności, a w pozostałej części i o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Wniosek obrońcy o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu w punkcie 1 kary 3 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd uznał w części za zasadne zarzuty prokuratora i przyjął, że prawidłowa ocena wyjaśnień oskarżonego, zeznań pokrzywdzonego, świadka A. K. i opinii biegłej z zakresu medycyny sądowej prowadzi do wniosku, że oskarżony działał z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonego i spowodował u niego ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej jego życiu. Wskazane wyżej powody zdecydowały natomiast o wymierzeniu wobec oskarżonego za przypisany mu czyn przez Sąd apelacyjny kary 5 lat pozbawienia wolności. Sąd nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego jakoby kara wymierzona oskarżonemu przez Sąd I instancji była karą rażąco surową. W szczególności nie można zgodzić się z podnoszonymi przez obrońcę okolicznościami jakoby oskarżonego usprawiedliwiać miało prowokacyjne zachowanie pokrzywdzonego, gdyż w ocenie Sądu nic takiego nie miało miejsca. Wobec zmiany natomiast kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu przez Sąd apelacyjny, zachodziła nawet potrzeba podwyższenia orzeczonej wobec oskarżonego kary. Sąd apelacyjny nie uznał jednak za zasadne orzeczenie wobec oskarżonego kary w wymiarze 10 lat pobawienia wolności, tak jak wnioskował o to prokurator. Zdaniem Sądu apelacyjnego nawet najniższa kara przewidziana za przypisane oskarżonemu przestępstwo czyli kara 8 lat pozbawienia wolności, w okolicznościach niniejszej sprawy przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności łagodzących o których już była mowa wyżej, byłaby niewspółmiernie surowa.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Opis czynu tak jak zarzucono oskarżonemu w akcie oskarżenia, orzeczony wobec oskarżonego terapeutyczny system odbywania kary i orzeczony środek zabezpieczający w postaci terapii uzależnień. Dokonane zaliczanie tymczasowego aresztowania na poczet kary wymierzonej oskarżonemu. Orzeczenia dotyczące dowodów rzeczowych. Zwolnienie oskarżonego od kosztów sądowych.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Ponieważ prawidłowa ocena ujawnionych w sprawie dowodów, w szczególności wyjaśnień oskarżonego, zeznań pokrzywdzonego, świadka A. K. i opinii biegłej z zakresu medycyny sądowej pozwalała na przyjęcie, że oskarżony działał z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonego i spowodował u niego ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej jego życiu, opis czynu zarzuconego oskarżonemu aktem oskarżenia należało uznać za prawidłowy.

Orzeczony wobec oskarżonego terapeutyczny system odbywania kary jak i orzeczony środek zabezpieczający w postaci terapii uzależnień nie były przez skarżących kwestionowane. Podobnie jak nie kwestionowane i prawidłowe były orzeczenia o dowodach rzeczowych i zaliczaniu tymczasowego aresztowania na poczet kary wymierzonej oskarżonemu.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Zmiana opisu przypisanego oskarżonemu czynu, zmiana kwalifikacji prawnej czynu oskarżonego przez przyjęcie, że oskarżony działał z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonego i spowodował u pokrzywdzonego ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej jego życiu. Przyjęcie więc kwalifikacji prawnej czynu oskarżonego z art.13§1k.k. w zw. zart.148§1k.k.w zb. z art.156§1pkt2k.k. w zw. z art.11§2k.k. Wymierzenie za tak przypisany oskarżonemu czyn, przy zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary, na podstawie art.14§1k.k. w zw. z art.148§1k.k. w zw. z art.11§3k.k. w zw. z art.60§2i§6pkt2k.k., kary 5 lat pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

Prawidłowa ocena ujawnionych w sprawie dowodów, w szczególności zeznań pokrzywdzonego, świadka A. K. i opinii biegłej z zakresu medycyny sądowej pozwalała na przyjęcie, że oskarżony działał z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonego i spowodował u niego ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej jego życiu, tak jak zarzucił to prokurator w akcie oskarżenia. Zmiana kwalifikacji prawnej czynu oskarżonego pociągała za sobą konieczność wymierzenia oskarżonemu za tak kwalifikowany czyn nowej kary pozbawienia wolności, którą Sąd wymierzył przy zastosowaniu nadzwyczajnego jej złagodzenia.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

O odpowiedzialności karnej oskarżonego Sąd orzekał stosując prawo materialne obowiązujące w chwili czynu oskarżanego, przy zastosowaniu art.4§1k.k., gdyż obecnie przypisane oskarżonemu przestępstwo zagrożone jest surowszą kara pozbawienia wolności, której dolna granica wynosi 10 lat.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Mając na uwadze trudną sytuację materialną oskarżonego Sąd zwolnił go w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, przy zastosowaniu przepisu art.634k.p.k. w zw. z art.624§1k.p.k.

7.  PODPIS

A. W. M. Ś. M. K.