Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 24 stycznia 2023 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący:Sędzia SA Michał Marzec

Protokolant: Magdalena Golyszny

przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej w Katowicach del. do Prokuratury Regionalnej w Katowicach Iwony Skrzypek

po rozpoznaniu w sprawie K. R. (R.)

skazanego za ciąg przestępstw z art. 178a § 4 k.k. i inne

zażalenia złożonego przez skazanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Sosnowcu

z dnia 1 grudnia 2022 roku, sygn. akt VI Kow 1539/22

w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na odbywanie kary pozbawienia wolności
w systemie dozoru elektronicznego

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. oraz art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.w.

postanawia:

1. utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie;

2. zwolnić skazanego od obowiązku uiszczenia wydatków postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Zażalenie skazanego nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny po przeprowadzeniu kontroli odwoławczej zaskarżonego orzeczenia, stwierdził, że wbrew zarzutom skarżącego poczynione przez sąd a quo ustalenia faktyczne i prawne są prawidłowe, a wydane postanowienie zasadne.

Przede wszystkim zaaprobować należy wyrażony w zaskarżonym orzeczeniu pogląd, że jakkolwiek skazany spełnia formalne wymogi do uzyskania zezwolenia na odbycie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego, to nie spełnia on wymogów materialnych określonych w przepisie art. 43 la § 1 i 3 k.k.w.

Stwierdzić należy, że wobec skazanego K. R. w istocie brak jest podstaw do sformułowania pozytywnej prognozy kryminologiczno – społecznej. Podkreślenia w tej mierze wymaga przede wszystkim okoliczność, że skazany nie jest sprawcą incydentalnym, będąc uprzednio kilkukrotnie karanym sądownie. Sąd I instancji prawidłowo wyeksponował także okoliczność, że wobec skazanego stosowane były w przeszłości kary wolnościowe, które podobnie jak i środki probacyjne, nie spełniły swej funkcji, nie wdrażając K. R. do przestrzegania porządku prawnego i powszechnie akceptowalnych norm społecznych. Zauważyć wreszcie trzeba, że to wyłącznie postawa skazanego, który będąc skazywany ma kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania, swoim zachowaniem doprowadził do zarządzenia ich wykonywania oraz finalnie objęcia ich wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Oświęcimiu w sprawie sygn. akt II K 390/20 i wymierzenia mu bezwzględnej kary pozbawienia wolności.

Rację ma również sąd I instancji eksponując w pisemnych motywach zaskarżonego postanowienia brak zaangażowania skazanego w proces własnej resocjalizacji, czego wyrazem jest odbywanie kary pozbawienia wolności w systemie zwykłym, bez motywacji do zmiany systemu jej odbywania, brak zgody na podjęcie leczenia odwykowego mimo zdiagnozowanego uzależnienia od środków odurzających i psychotropowych, co miało związek z przewinieniem dyscyplinarnym skazanego związanym z pozytywnym wynikiem testu na obecność środków odurzających przy przyjęciu do jednostki penitencjarnej.

W świetle naprowadzonych okoliczności słuszną jest konstatacja Sądu Okręgowego, że proces resocjalizacji skazanego powinien odbywać się w warunkach izolacji, tak by ukierunkować dalsze postępowanie K. R. na respektowanie obowiązującego porządku prawnego i ukształtowanie systemu wartości nie odbiegającego od norm przyjętych w społeczeństwie

Odnosząc się do argumentacji skarżącego, jakoby Sąd Okręgowy pominął okoliczności świadczące o prawidłowym przebiegu procesu jego resocjalizacji stwierdzić trzeba, iż nie zasługiwała one na uwzględnienie. Sąd penitencjarny prawidłowo ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy w tym opinię z zakładu karnego, która w żadnym punkcie nie wskazywała, aby skazany był nagradzany regulaminowo, odbywał karę w systemie programowanego oddziaływania czy wreszcie był zaangażowany w proces własnej resocjalizacji poza uczestnictwem w programie psychokorekcyjnym dla sprawców przestępstw prowadzenia pojazdów w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego. Skazany powoływał się zatem na okoliczności, które faktycznie nie występowały w procesie jego resocjalizacji. Równocześnie wyrażone w kontestowanym rozstrzygnięciu poglądy wprost wskazuje na brak po stronie skazanego samokontroli i samodyscypliny oraz na jego lekceważącą postawę wobec obowiązującego porządku prawnego.

Mając na względzie całokształt naprowadzonych wyżej okoliczności, należało podzielić wyrażony przez Sąd Okręgowy pogląd o konieczności resocjalizacji skazanego w warunkach zakładu karnego, gdyż odbycie przez wymienionego kary w systemie dozoru elektronicznego w istocie byłoby niewystarczające dla osiągnięcia celów kary.

O kosztach postępowania orzeczono według przepisów powołanych na wstępie.

Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny orzekł, jak w części dyspozytywnej postanowienia.