Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 5 kwiecień 2022 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sądu Apelacyjnego Gwidon Jaworski

Protokolant: Karolina Jach

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej del. do Prokuratury Regionalnej w Katowicach Jolanty Tałaj

po rozpoznaniu w sprawie R. C. (C.)

zażalenia wniesionego przez obrońcę detencjonowanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Rybniku

z dnia 30 grudnia 2021 roku, sygn. akt III Ko 250/21

w przedmiocie dalszego stosowania środka zabezpieczającego

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k., art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k., art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.w. oraz art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku – Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2019 roku, poz. 1513 j.t.), § 4 ust. 1 i 3 oraz § 19 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2019 roku, poz. 18 j.t.)

postanawia:

1.  utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie;

2.  zasądzić od Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w Rybniku) na rzecz adwokata K. K. (Kancelaria Adwokacka w R.) kwotę 147,60 zł (sto czterdzieści siedem złotych sześćdziesiąt groszy), w tym 23 % podatku VAT, tytułem zwrotu kosztów obrony detencjonowanego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3.  zwolnić R. C. od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego i obciążyć nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Zażalenie obrońcy nie zasługiwało na uwzględnienie, bowiem analiza akt przedmiotowej sprawy pozwala przyjąć, że ustalenia faktyczno-prawne Sądu I instancji są w pełni poprawne. Sąd Okręgowy w Rybniku prawidłowo uznał, że w niniejszej sprawie w dalszym ciągu istnieje konieczność stosowania wobec R. C. środka zabezpieczającego w postaci umieszczenia w zakładzie psychiatrycznym o podstawowym stopniu zabezpieczenia, a przekonanie to jest w pełni zasadne.

Obrońca w wywiedzionym środku zaskarżenia sformułował zarzuty obrazy przepisów postępowania mających wpływ na jego treść, a to art. 204 § 1 k.k.w. i art. 7 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.w., jak również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, że w dalszym ciągu zachodzi konieczność pobytu podejrzanego w zakładzie psychiatrycznym, jednakże przeprowadzona kontrola odwoławcza nie potwierdziła ich zasadności.

W pierwszej kolejności wskazać trzeba, że przedstawiona sądowi I instancji opinia jest pełna, spójna, rzetelna, nie zawiera sprzeczności i została wydana przez specjalistów właściwych dla schorzeń występujących u detencjonowanego, dlatego też brak jest podstaw do kwestionowania jej treści i prawidłowości. Okoliczność, że opinia nie jest przekonywująca dla obrony nie musi wszak stanowić przesłanki dopuszczania opinii uzupełniającej bądź też zupełnie nowej opinii innych biegłych. Podstawy do zakwestionowania opinii nie stanowi także to, że została ona sporządzona przez tych samych psychiatrów, którzy opiniowali podejrzanego poprzednio. Jednocześnie wypada zasygnalizować, że z treści protokołu posiedzenia, które odbyło się 30 grudnia 2021 r., wynika, że podejrzany zgadzał się z tym, że powinni go przebadać dotychczasowi lekarze.

Zespół dwóch biegłych psychiatrów oraz psychologa w sporządzonej opinii wskazał, że podejrzany jest leczony z rozpoznaniem zaburzeń schizoafektywnych - typ mieszany oraz zespołu uzależnienia od alkoholu i uzależnienia od leków uspakajających. R. C.zachowuje kontakt werbalny lecz jest on skąpy i powierzchowny, nie uczestniczy spontanicznie w rozmowie. Podejrzany skupia się na własnych potrzebach, a w celu ich realizacji posuwa się gróźb i szantażu. Jest bezkrytyczny wobec swojej choroby psychicznej i mechanizmów uzależnienia od alkoholu. Nie jest także zainteresowany wiedzą na temat swoich zaburzeń. Istotną okolicznością jest także, brak motywacji do kontynuowania leczenia psychiatrycznego, odwykowego i utrzymywania abstynencji od alkoholu. Od poprzedniego badania stan psychiczny detencjowanego nie uległ poprawie, pacjent jak wynika z treści opinii po opuszczeniu szpitala miałby trudności w zaadaptowaniu się do warunków i wymogów społeczeństwa, podkreślić trzeba, brak zdolności do samodzielnego funkcjonowania, nadzorowania leczenia i terapii oraz utrzymywania abstynencji. Biegli ocenili, że po wyjściu ze szpitala podejrzany powróciłby do nadużywania alkoholu i leków oraz zaprzestał leczenia psychiatrycznego, co w konsekwencji skutkowałoby nawrotem ostrych objawów choroby.

Sąd a quo prawidłowo ustalił stan faktyczny w sprawie i podzielając wnioski powyższej opinii trafnie ocenił, że nadal utrzymuje się wysokie prawdopodobieństwo popełnienia przez detencjonowanego czynów zabronionych o znacznej społecznej szkodliwości społecznej, wynikających właśnie z motywacji chorobowej.

Odnosząc się zaś do niewskazania w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia okoliczności dotyczących wysokiego prawdopodobieństwa popełnienia przezR. C.ponownie czynu o znacznej społecznej szkodliwości, stwierdzić należy, że zarzut ten jest niezasadny. Takie ustalenia w niniejszej sprawie Sąd poczynił i nie można odmówić im słuszności. Samo zaś zachowanie podejrzanego w trakcie pobytu w szpitalu, na co powołuje się obrona i jego deklaracje co do utrzymywania abstynencji są w realiach niniejszego postępowania niewystarczające do zakwestionowania prawidłowego rozstrzygnięcia sądu a quo.

Reasumując, w ocenie sądu odwoławczego dokonana przez sąd I instancji ocena zgromadzonego materiału dowodowego, w tym także opinii biegłych lekarzy psychiatrów i biegłego psychologa jest prawidłowa i zgodna z zasadami prawidłowego rozumowania, doświadczenia życiowego, logiki i wskazań wiedzy. W konsekwencji stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy należycie ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i wyciągnął z niego prawidłowe wnioski, co przesądziło o kierunku wydanego rozstrzygnięcia.

Zważywszy zatem, że zażalenie nie zawierało argumentów, które mogłyby stanowić podstawę do wzruszenia zaskarżonego postanowienia zgodnie z intencją obrońcy, Sąd Apelacyjny orzekł jak w części dyspozytywnej. O kosztach postępowania odwoławczego i kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielnej z urzędu podejrzanemu orzeczono na mocy powołanych przepisów.

ZARZĄDZENIE

- odpis postanowienia z pouczeniem o prawomocności doręczyć detencjonowanemu ,

- zwrócić akta sprawy.

Katowice, dnia 5 kwietnia 2022 roku