Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 12 sierpnia 2021 r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący: Paweł Hochman

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 12 sierpnia 2021 r.

sprawy z wniosku M. O.

z udziałem J. M., E. M. (1)

o założenie księgi wieczystej

na skutek apelacji wniesionej przez wnioskodawcę

od postanowienia Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 1 marca 2021 r. sygn. akt PT1P/000102309/20

postanawia: oddalić apelację.

Sygn. akt II Ca 506/21

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 1 marca 2021 roku Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. oddalił skargę wnioskodawcy M. O. na postanowienie referendarza sądowego z dnia 25 stycznia 2021 roku, którym oddalono jego wniosek o założenie księgi wieczystej dla spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu niemieszkalnego, tj. garażu nr (...) położonego w P. przy ulicy (...).

W uzasadnieniu wskazał, że zgodnie z § 107 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 15 lutego 2016 roku w sprawie zakładania i prowadzenia ksiąg wieczystych w systemie informatycznym (Dz. U. z 2016 r., poz. 312 z późn. zm.) założenie księgi wieczystej dla spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu dokonuje się na wniosek zawierający m.in. powołanie tytułu nabycia tego prawa. Do wniosku dołącza się dokumenty stwierdzające nabycie prawa wymienionego w ust. 1 oraz dokumenty stanowiące podstawę oznaczenia lokalu (ust. 2).

Sąd Rejonowy stwierdził, że do wniosku nie dołączono dokumentów stwierdzających, że spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu niemieszkalnego nr (...) (garażu) położonego w P. przy ulicy (...) o powierzchni (...) m ^{( 2)} przysługuje J. i E. małżonkom M., którzy prawo to sprzedali M. O. w drodze umowy sprzedaży z dnia 3 lipca 2020 roku, sporządzonej w Kancelarii Notarialnej w P. przed notariuszem Z. K. Nr rep. (...)

Dokumentem tym nie może być zaświadczenie (...) w P. z dnia 15 czerwca 2020 roku, albowiem nie wskazuje ono, na jakiej podstawie ww. małżonkowie nabyli powyższy lokal. Ponadto w umowie sprzedaży nie wskazano dokumentów, na podstawie których Sąd mógłby stwierdzić, że uprawnionymi z tytułu spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu niemieszkalnego nr (...) w postaci garażu są J. i E. M. (2).

Nie wykazano również odpowiednimi dokumentami, że J. i E. M. (2) są następcami prawnymi M. M. (1), której spółdzielcze własnościowe prawo do ww. garażu przysługiwało na podstawie przydziału garażu z dnia 18 lipca 1996 roku.

Zdaniem Sądu Rejonowego żądanie wnioskodawcy, aby to sąd zwrócił się do (...) o nadesłanie dokumentów stwierdzających nabycie przez J. i E. małżonków M. spółdzielczego własnościowego prawa do przedmiotowego lokalu niemieszkalnego w postaci garażu, czy też przejścia ww. prawa na tychże małżonków jest nieuzasadnione, albowiem z treści art. 626 ⁸ § 2 k.p.c. wynika, że obowiązek przedłożenia dokumentów stanowiących podstawę wpisu w księdze wieczystej ciąży na wnioskodawcy.

Taka wąska kognicja sądu wieczystoksięgowego jest w pełni uzasadniona, gdyż zapobiega przewlekłości postępowania, zważywszy, że gdyby sąd ten miał gromadzić dokumenty będące podstawą wpisu, to postępowanie znacznie by się wydłużyło, co prowadziłoby do wypaczenia podstawowej funkcji ksiąg wieczystych. Sąd rozpoznający wniosek o założenie księgi wieczystej ma wobec tego jedynie obowiązek zbadania tego wniosku oraz obowiązek zbadania dołączonych do niego dokumentów. Badanie to ogranicza się do formy i treści tych dokumentów. Ma ono na celu ustalenie, czy mogą one z punktu widzenia prawa, stanowić podstawę uznania, że określone prawo powstało, uległo zmianie lub wygasło i stan ten może być ujawniony w księdze wieczystej.

Dalej Sąd I instancji wskazał, że twierdzenia skarżącego, że istnieje niemożność samodzielnego uzyskania ww. dokumentów są co najmniej przedwczesne. Zagadnienie dotyczące tajemnicy danych jest uregulowane w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 roku o ochronie danych osobowych. Zakres podmiotowy określa art. 3 ww. ustawy. Jest niewątpliwe, że pod uregulowania objęte ustawą podpadają m.in. spółdzielnie mieszkaniowe. Organem do rozpatrywania spraw dotyczących danych osobowych jest Generalny Inspektorat Danych Osobowych (art. 8 ust. 1). Jego kompetencje określa przepis art. 12 i art. 18 ustawy. Organ ten jest władny m.in. do wydania decyzji w przedmiocie udostępniania danych osobowych.

Jak wynika z akt sprawy skarżący nie zainicjował postępowania administracyjnego zmierzającego do uzyskania danych osobowych ze spółdzielni mieszkaniowej, a sama trudność w uzyskaniu dokumentu nie zwalnia strony z jego dołączenia do wniosku. Takiego wyjątku nie przewiduje bowiem art. 626 ⁸ § 2 k.p.c. 

Od powyższego postanowienia wniósł w dniu 10 maja 2021 roku apelację wnioskodawca M. O.. Apelujący zarzucił postanowieniu:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego w postaci § 107 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 15 lutego 2016 roku w sprawie zakładania i prowadzenia ksiąg wieczystych w systemie informatycznym poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w niniejszej sprawie, skutkujące uznaniem przez Sąd I instancji, że wnioskodawca nie powołał skutecznie tytułu nabycia prawa będącego przedmiotem niniejszej sprawy;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść w zakresie, w jakim Sąd I instancji przyjął, że wnioskodawca nie załączył do wniosku dokumentów stwierdzających, że spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu niemieszkalnego numer (...) (garażu) położonego w P. przy ulicy (...) o powierzchni (...) m ² przysługuje J. i E. małżonkom M., które to prawo zostało następnie skuteczne sprzedane na jego rzecz.

Ponadto apelujący wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentu w postaci odpisu aktu notarialnego sporządzonego przez notariuszem M. K. dnia 15 października 2001 roku, repertorium A numer (...) na okoliczność darowania J. i E. małżonkom M. garażu samochodowego będącego przedmiotem niniejszej sprawy przez M. i R. małżonków M. – na okoliczność posiadania przez J. i E. małżonków M. tytułu prawnego do garażu w chwili jego sprzedaży na jego rzecz w dniu 3 lipca 2020 roku.

Wskazując na powyższe apelujący wniósł o zmianę skarżonego postanowienia i uwzględnienie wniosku, bądź też o jego uchylenie skarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 626 ⁸ § 2 k.p.c. kognicja sądu wieczystoksięgowego jest zawężona, albowiem ogranicza się do badania jedynie treści i formy wniosku, dołączonych do wniosku dokumentów oraz treści księgi wieczystej.

W postępowaniu wieczystoksięgowych sąd nie może prowadzić postępowania dowodowego wykraczającego poza granice, które zostały zakreślone w art. 626 ⁸ § 2 k.p.c., ani uwzględniać dalszych okoliczności niewynikających ze wskazanych w tym przepisie dowodów.

Zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą sąd wieczystoksięgowy może orzekać wyłącznie na podstawie materiału dowodowego w postaci dokumentów dołączonych do wniosku, co wyklucza ich późniejsze przedstawienie (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2009 roku, III CZP 80/19, Legalis Nr 179228 oraz postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 2018 roku, V CSK 243/18, Legalis Nr 1871149, z dnia 26 kwietnia 2013 roku, II CSK 506/12, Legalis Nr 741803 i z dnia 12 maja 2016 roku, I CSK 207/15, Legalis Nr 1488798).

W świetle powyższego uznać należało, że wniesiona przez wnioskodawcę apelacja nie może prowadzić do zmiany zaskarżonego postanowienia.

Wymagany do założenia księgi wieczystej dla spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu niemieszkalnego, tj. garażu nr (...) położonego w P. przy ulicy (...) dokument w postaci odpisu zawartej w formie aktu notarialnego umowy darowizny z dnia 15 października 2001 roku, na mocy której M. i R. M. darowali będący przedmiotem niniejszej sprawy garaż samochodowy J. i E. M. (1) wnioskodawca załączył bowiem dopiero do apelacji, co wykluczało uwzględnienie tego dowodu przy ustalaniu zasadności zgłoszonego przez wnioskodawcę żądania.

Podkreślić przy tym należy, że rozstrzygnięcie Sądu II instancji nie wyłącza możliwości złożenia przez wnioskodawcę kolejnego wniosku o założenie księgi wieczystej.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.