Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 30 maja 2023r. Sąd Rejonowy w W., w sprawie z wniosku I. P. przy udziale S. S. o stwierdzenie nabycia spadku po E. S., stwierdził, że spadek po zmarłej dnia (...) roku w W. E. S. na podstawie ustawy nabyli syn S. S. oraz córka I. P. po (...) części. Podstawę rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego stanowiły ustalenia faktyczne wskazane i opisane w treści pisemnego uzasadnienia. Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd I instancji wskazał iż, wniosek o stwierdzenie nabycia spadku po E. S. zasługiwał na uwzględnienie, jednocześnie wskazał, że spadek po E. S. dziedziczą osoby powołane do spadku na podstawie ustawy a nie testamentu ustnego. Zgodnie bowiem z treścią art. 926§1 k.c. powołanie do spadku wynika z ustawy albo z testamentu, przy czym testament stanowi wyłączny sposób rozrządzenia majątkiem na wypadek swojej śmierci (art. 941 k.c.). Doniosłość prawna testamentu sprawiła, że ustawodawca przewidział zamknięty katalog form, w których testament może zostać sporządzony. Testament może być zatem zawsze sporządzony przez posiadającą zdolność testowania (zob. art. 944 i 945 k.c.) osobę w tzw. formie zwykłej (testament własnoręczny, notarialny lub spisany w obecności świadków i osoby urzędowej – zob. art. 949 – 951 K.c.). Wskazał nadto, iż w ściśle określonych sytuacjach testament może być jednak sporządzony w tzw. formie szczególnej. Jednym z takich testamentów szczególnych jest testament ustny, który może być ważnie sporządzony jedynie w dwóch przypadkach: 1) jeżeli istnieje obawa rychłej śmierci spadkodawcy albo 2) jeżeli wskutek szczególnych okoliczności zachowanie zwykłej formy testamentu jest niemożliwe lub znacznie utrudnione (art. 952 § 1 k.c.). Dodatkowo przepisy art. 952 § 2 i 3 K.c. wprowadzają terminy, w których należy stwierdzić treść testamentu ustnego pod rygorem jego bezskuteczności: spisanie treści testamentu ustnego przez świadków lub osobę trzecią w terminie roku od jego złożenia ((...) 2022 roku według uczestnika postępowania) lub przesłuchanie świadków przez sądem w terminie sześciu miesięcy od dnia otwarcia spadku ((...) roku), przy czym do zachowania terminu 6-miesięcznego, o którym mowa w art. 952 § 3 K.c., wystarczy, że przed jego upływem wniesiono do sądu pismo zawiadamiające o sporządzeniu przez spadkodawcę testamentu ustnego wraz z wnioskiem o przesłuchanie jego świadków. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, Sąd I instancji wskazał, że w terminie roku od dnia (...) roku, kiedy to E. S. miała według uczestnika postępowania sporządzić testament ustny, nie stwierdzono jego treści w sposób wskazany w art. 952§2 k.c., tj. nie spisano treści testamentu ustnego. Nadto wniosek o przesłuchanie świadków testamentu ustnego został zgłoszony w piśmie procesowym uczestnika postępowania, które zostało złożone w Sądzie w dniu (...) roku, a więc po upływie sześciu miesięcy od dnia otwarcia spadku. Oznacza to, że w zakreślonych przez ustawę terminach nie została utrwalona treść testamentu ustnego, na który powoływał się uczestnik postępowania, co sprawia, że testament taki jako bezskuteczny nie może stanowić podstawy postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku. Z uwagi na ryzyko związane z ewentualnymi nadużyciami związanymi z omawianą formą testamentu, w/w przepisy winny być interpretowane w sposób rygorystyczny i ścisły. W orzecznictwie (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2003 roku, sygn. akt V CKN 186/01, publ. Legalis) przyjęto między innymi, że Sąd spadku nie może przesłuchać w charakterze świadka testamentu ustnego osoby wskazanej po upływie sześciu miesięcy od otwarcia spadku. Takie brzmienie przepisu art. 952§3 k.c. sprawia, że dla terminu utrwalenia treści testamentu ustnego nie ma również znaczenia to, kiedy zainteresowany spadkobierca dowiedział się o fakcie sporządzenia testamentu ustnego. Powyższe oznacza, że w okolicznościach niniejszej sprawy wskazani przez uczestnika postępowania S. S. świadkowie testamentu ustnego w ogóle nie powinni byli zostać przesłuchani, a złożone przez nich zeznania nie mogą stanowić podstawy ustaleń faktycznych co do faktu sporządzenia i treści testamentu ustnego, na który powołuje się uczestnik postepowania. Podniósł, że zgodnie z art. 952§1 i 3 k.c. spadkodawca może oświadczyć ostatnią wolę ustnie przy jednoczesnej obecności co najmniej trzech świadków, a ustalenie treści tego testamentu powinno nastąpić w drodze zgodnych zeznań świadków. Tymczasem zeznania świadków co do jednoczesnej ich obecności w chwili składania przez E. S. oświadczenia ostatniej woli nie były zgodne: świadek G. J. wskazała, że E. S. mówiła o tym, że chce, aby to jej syn dziedziczył tylko w jej obecności, podczas gdy świadkowie G. C. i W. J. zeznali, że oświadczenie ostatniej woli zostało złożone przez E. S. w obecności wszystkich trzech świadków. O ile można by jeszcze przyjąć, że w dniu (...) roku z uwagi na pogarszający się stan zdrowia, E. S. mogłaby – z uwagi na obawę rychłej śmierci – sporządzić testament ustny, o tyle jego treść nie została utrwalona w sposób i w terminach określonych w art. 952§2 i 3 k.c., co czyni taki testament bezskutecznym. To sprawia, że Sąd na podstawie art. 931§1 zd. 1 k.c. stwierdził, że spadek po zmarłej w dniu (...) roku w W. E. S. na podstawie ustawy nabyli syn S. S. i córka I. P. po(...) części. Jednocześnie Sąd I instancji oddalił wniosek o przesłuchanie zgłoszonych przez wnioskodawczynię w piśmie z dnia (...) roku świadków, albowiem okoliczności, na które mieliby być oni przesłuchiwani (skonfliktowanie wnioskodawczyni z mieszkańcami J., którzy podpisali oświadczenie z dnia (...)roku złożone przez uczestnika postepowania na rozprawie w dniu (...) roku) - podobnie zresztą jak treść samego oświadczenia - nie mają znaczenia dla ustalenia faktu sporządzenia i treści testamentu ustnego oraz ustawowego porządku dziedziczenia po E. S.. Odnosząc się zaś do argumentacji podniesionej przez uczestnika postępowania w piśmie z dnia (...) roku co do braku pouczenia go o możliwości złożenia odpowiedzi na wniosek, wskazał , że zgodnie z art. 511 ^{( 2)} § 1 k.p.c. w postępowaniu nieprocesowym wniesienie odpowiedzi na wniosek o wszczęcie postępowania jest obowiązkowe, tylko gdy przewodniczący tak zarządzi. Charakter spraw o stwierdzenie nabycia spadku, gdy we wniosku wskazano dziedziczenie ustawowe w najbliższym kręgu rodzinnym, nie wymaga zaś, aby przed wyznaczeniem rozprawy przewodniczący zarządzał wymianę pism procesowych między stronami. Dodatkowo wskazał, że zgodnie z art. 661 § 1 K.c. każdy, kto dowie się o sporządzeniu testamentu ustnego oraz o braku spisania jego treści, obowiązany jest niezwłocznie zawiadomić o tym sąd spadku, w związku z czym uczestnik postępowania nie powinien był zwlekać ze zgłoszeniem wniosku o przesłuchanie świadków testamentu ustnego do chwili złożenia wniosku o stwierdzenie nabycia spadku przez jego siostrę.

Apelację od powyższego postanowienia wniósł uczestnik postępowania S. S., zaskarżając go w całości domagając się zmiany jego treści poprzez stwierdzenie, że spadek po zmarłej matce w całości na podstawie testamentu ustnego nabył on jako uczestnik wskazanego postepowania.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucił:

1.  ustalenie faktów niezgodnie z rzeczywistym stanem prawnym na skutek obrazy art. 233 §1 k.p.c., jakoby spadkodawczyni w dniu (...) nie sporządziła

testamentu ustnego, podczas gdy taki testament został skutecznie złożony, a fakt jego sporządzenia potwierdzili przed Sądem trzej świadkowie: G. J., G. C. i W. J.;

2.  nieustalenia istotnego faktu, a mianowicie tego, czy testament ustny został w sposób przewidziany prawem potwierdzony - zgodnie z art. 952§2 k.c.;

3.  obrazy przepisów art. 670§1 k.p.c. poprzez orzeczenie o stwierdzeniu nabycia spadku z ustawy z pominięciem otwarcia i ogłoszenia testamentu ustnego.

Dodatkowo pismem z dnia (...) w uzupełnieniu apelacji uczestnik dołączył do akt sprawy na kartach (...) kserokopię oświadczenia, którą miał mu przekazać świadek W. J..

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja uczestnika jako bezzasadna podlega oddaleniu.

Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które znajdują oparcie w zebranym materiale dowodowym, nie naruszając przy tym art. 233§1 k.p.c. w zw. z art. 13§2 k.p.c. Uczestnik w apelacji zarzucił wprawdzie naruszenie przez Sąd I instancji dyspozycji art. 233§1 k.p.c. poprzez błędną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, łącząc to z podnoszonym błędem w ustaleniach faktycznych ale rozwinięcie tego zarzutu nie dotyczy oceny dowodów ani ustaleń faktycznych, a sprowadza się do kwestionowania oceny prawnej (ważności czy też nieważności sporządzonego testamentu ustnego) i tym samym właściwego zastosowania prawa materialnego. Nie można zgodzić się z zarzutem naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 670§1 k.p.c., a przez to w konsekwencji naruszenia przepisu art. 952§2 k.c. Z treści powyższych zarzutów i uzasadnienia apelacji wynika, że skarżący uważa za ważny testament ustny z dnia (...) 2022r., a w związku z tym twierdzi, iż powinien stanowić on według niego podstawę nabycia spadku po zmarłej matce E. S.. Z powyższym stanowiskiem nie można się zgodzić. Wskazać należy, iż rozstrzygnięcie Sądu I instancji stwierdzające dziedziczenie spadku po E. S. na podstawie ustawy jest w pełni prawidłowe, a Sąd odwoławczy w całości podziela stanowisko w nim zawarte zarówno co do ustaleń faktycznych jak i oceny prawnej. Na wstępie wskazać należy, iż w postępowaniu o stwierdzenie nabycia spadku podlega ocenie ważność testamentu ustnego, także wtedy, gdy jego treść została stwierdzona w sposób określony w art. 952§2 i 3 k.c. (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1997 r., III CKN 310/97, OSNC 1998/7-8/115). Z uwagi na powyższe niezbędne jest poczynienie rozważań w zakresie formy testamentów, a także regulacji dotyczących testamentu ustnego. Wskazać przy tym należy, iż w myśl art. 958 k.c. testament sporządzony z naruszeniem przepisów zawartych w rozdziale II działu I tytułu III odnoszącym się do formy testamentu, jest nieważny, chyba że przepisy te stanowią inaczej. Testament jest jednostronną czynnością prawną na wypadek śmierci, przy czym Kodeks cywilny wprowadza dwa rodzaje formy testamentu: testamenty zwykłe i testamenty szczególne. Do testamentów zwykłych zalicza się testament własnoręczny - holograficzny (art. 949 k.c.), testament notarialny (art. 950 k.c.) i testament allograficzny (art. 951 k.c.). Testamentami szczególnymi są testament ustny (art. 952 k.c.), testament sporządzany na polskim statku morskim lub powietrznym (art. 953 k.c.) i testament wojskowy (art. 954 k.c.). Przy czym testamenty szczególne mogą zostać sporządzone jedynie w szczególnych, ściśle określonych w ustawie, okolicznościach (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 lutego 2000 r., I CKN 408/98, Lex nr 50854). Nadto, ich skuteczność zostaje ograniczona w czasie, mogą one utracić moc na skutek jego upływu liczonego od chwili ustania okoliczności uzasadniających ich sporządzenie (art. 955 k.c.). Zgodnie z art. 952§1 k.c. jeżeli istnieje obawa rychłej śmierci spadkodawcy albo jeżeli wskutek szczególnych okoliczności zachowanie zwykłej formy testamentu jest niemożliwe lub bardzo utrudnione, spadkodawca może oświadczyć ostatnią wolę ustnie przy jednoczesnej obecności co najmniej trzech świadków. Sporządzenie testamentu ustnego uzasadniają dwie - nawzajem wyłączające się – okoliczności, a każda z nich stanowi samodzielną i odrębną przesłankę sporządzenia testamentu ustnego. Po pierwsze, może on zostać sporządzony, jeżeli istnieje obawa rychłej śmierci spadkodawcy. Po drugie, testament ustny może być sporządzony, jeżeli - wskutek szczególnych okoliczności - zachowanie zwykłej formy testamentu jest niemożliwe lub bardzo utrudnione. W okolicznościach niniejszej sprawy nie ulega wątpliwości, że spadkodawczyni była osobą schorowaną w podeszłym wieku, bowiem w momencie sporządzania testamentu miała (...) lata. Sąd Okręgowy miał na uwadze, że sam wiek testatora, choćby zaawansowany, nie może być uważany za uzasadniający obawę rychłej śmierci w rozumieniu art. 952 § 1 k.c. (post. SN z 16.5.2018 r, I CSK 17/18, Legalis). Niemniej jednak nie można pominąć faktu, że testatorka po(...)dniach od sporządzenia testamentu zmarła, a zatem niewątpliwie jej stan zdrowia mógł uzasadniać jej obawę rychłej śmierci. W części ten fakt potwierdzają zeznania świadka G. J., która stwierdziła w tym dniu Pani E. była słaba, stan jej był ciężki, nie mogła trzymać długopisu, chciała sporządzić testament ale ona nie miała siły. Stan ten potwierdziła także G. C., która zeznała ze widziała wcześniej zmarłą dwa tygodnie wcześniej i była w lepszym stanie, stan zdrowia się jej pogarszał. W ocenie Sądu Okręgowego w okolicznościach niniejszej sprawy zaistniała tym samym przesłanka uzasadniająca obawę rychłej śmierci E. S.. Niewątpliwie bowiem testatorka w znaczeniu dosłownym przeczuwała nadchodzącą śmierć, na co wskazuje jej zachowanie związane z chęcią umówienia spotkania z notariuszem jednak przeszkodził jej w tym pogarszający się stan zdrowia. Okoliczność ta nie była kwestionowana przez uczestników postępowania. W tym zakresie Sąd II Instancji miał na względzie stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 7 stycznia 1992 r., III CZP 135/91, w której ten stwierdził, że „obawa rychłej śmierci spadkodawcy istnieje nie tylko wtedy, gdy jego stan zdrowia w chwili sporządzania testamentu sam przez się lub w powiązaniu z innymi okolicznościami, jak z podeszłym wiekiem albo z przewlekłym schorzeniem, czynił tę obawę realną w świetle doświadczenia życiowego, a zwłaszcza wiedzy lekarskiej, lecz także w sytuacji jedynie subiektywnego przekonania spadkodawcy co do rychłego jego zgonu”. Także SN w postanowieniu z dnia 25 lipca 2003 r., (V CK 120/02) wyraził z kolei pogląd, że „w stanach chorobowych, które nieuchronnie prowadzą do zgonu chorego, ustawową przesłankę obawy rychłej śmierci można uznać za spełnioną wówczas, gdy w stanie zdrowia następuje nagłe pogorszenie lub pojawiają się nowe rokowania wskazujące na nadzwyczajną bliskość czasową śmierci spadkodawcy.” Warto przytoczyć również pogląd wyrażony w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia z dnia 14 lutego 2019 r. (IV CSK 583/17) zgodnie z którym jeżeli w związku z kolejnym, odczuwalnym pogorszeniem stanu zdrowia, dotknięta śmiertelnym schorzeniem, osoba sporządza testament ustny, i w tym czasie istnieje już obiektywnie niebezpieczeństwo rychłej śmierci, nie można negować istnienia tej przesłanki tylko dlatego, że pogorszenie stanu zdrowia ma charakter ciągły, a nie nagły, i osoba nie wiedziała dokładnie o stopniu rzeczywistego zagrożenia”. Z powyższego wynika, że obawa rychłej śmierci może być rozpatrywana pod kątem obiektywnym (czy w świetle wiedzy lekarskiej istnieje ryzyko bliskiego zgonu spadkodawcy), jak również subiektywnym (jak to odczuwa sam testator). Niezależnie od powyższych wskazań podnieść należy, że nawet przy ustaleniach i przyjęciu, iż w dacie (...) 2022r. r. istniała u spadkodawczyni obawa rychłej śmierci, nie można i tak przyjąć, iż testament ten jest ważny. Jak bowiem słusznie wskazał Sąd Rejonowy, zgodnie z art. 952 § 1 in fine k.c. spadkodawca może oświadczyć ostatnią wolę ustnie przy jednoczesnej obecności co najmniej trzech świadków. Osoba „odbierająca” oświadczenie spadkodawcy powinna być świadoma swej roli świadka testamentu, w tym znaczeniu, że przez czas składania oświadczenia woli koncentruje na tym swoją uwagę (por. SN z 29.06.2010r., IIICSK 317/09, Lex 611828). Również w postanowieniu z 14.07.2005r. IIICK 688/04 (publ. Lex nr 380963) Sąd Najwyższy wyraził pogląd o konieczności świadomości swojej roli świadka testamentu przez osobę obecną przy składaniu oświadczenia. W zasadzie świadkiem powinna być osoba specjalnie wezwana do odegrania tej roli ale przyjmuje się, że rolę tę spełnia także sobą niewezwana o ile była obecna podczas składania oświadczenia woli. Może to być zatem osoba przypadkowa ale staje się ona świadkiem testamentu przez fakt, że testator podaje do wiadomości jej właśnie swoją ostatnią wolę. O tym czy dana osoba ma być świadkiem testamentu decyduje wola testatora, a nie inna osoba. W niniejszej sprawie wymóg jednoczesnej obecności trzech świadków nie został zachowany. Jak powyżej wskazano istnieją dwa sposoby stwierdzenia treści testamentu ustnego, od których zależy skuteczność takiego testamentu, pierwszy przewidziany w art. 952 § 2 k.c., drugi - w § 3 tegoż art. 952, oba sposoby są równorzędne, z tym że pierwszy w zasadzie wyprzeda drugi. Spisanie treści testamentu w trybie art. 952 § 2 k.c. czyni w zasadzie bezprzedmiotowym stwierdzenie treści takiego testamentu zeznaniami świadków złożonymi przed sądem, chyba że w postępowaniu sądowym udowodniono, że ze względu na wady tego pisma nie może ono być uważane za skuteczne stwierdzenie ostatniej woli spadkodawcy. W takim wypadku istnieje możliwość stwierdzenia treści testamentu na podstawie zeznań świadków, jeżeli nie upłynęło jeszcze sześć miesięcy od chwili otwarcia spadku, przy czym decydującą jest data złożenia wskazanego wniosku W przedmiotowej sprawie stwierdzenie treści testamentu przez przesłuchanie świadków z przyczyn oczywistych nie mogło mieć miejsca, gdyż od otwarcia spadku tj. dnia (...) do złożenia wniosku przez uczestnika o przesłuchanie świadków testamentu ustnego, które miało miejsce w piśmie procesowym uczestnika z dnia (...) złożonym jak wynika z prezentaty dnia (...) upłynęło przeszło 6 miesięcy. Zauważyć przy tym należy, że przepisy art. 952 § 2 i 3 k.c. należą do przepisów iuris stricti, które podlegają ścisłej wykładni. Oznacza to, że w sytuacji, gdy nie nastąpiło prawidłowe stwierdzenie treści testamentu ustnego, pismem określonym w art. 952 § 2 k.c. lub zgodnymi zeznaniami świadków testamentu w myśl art. 952 § 3 k.c., a upłynęły już terminy przewidziane w obu wymienionych przepisach, to treść testamentu ustnego nie może być już stwierdzona. W konsekwencji testament ustny pozostaje testamentem ważnym, lecz bezskutecznym, czyli nie wywrze żadnych skutków prawnych (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 2000 r., IV CKN 9/00, Legalis numer 54802). Skoro zatem sporządzony przez testament byłby bezskuteczny, powinno dojść do stwierdzenia dziedziczenia ustawowego. Sąd II instancji mając na uwadze szczegółową analizę zeznań świadków (przesłuchanych po upływie wyżej wskazanego ustawowego terminu) podobnie jak Sąd I instancji powziął uzasadnioną wątpliwość co do jednoczesnej obecności G. J., G. C. jak i W. J. podczas składania oświadczenia przez zmarłą E. S.. Przeczą temu zeznania wskazanych świadków. G. J. zeznała bowiem, że u zmarłej była sama a jak od niej wychodziła to przyjechał W. jednocześnie wskazała, iż G. C. tego dnia u zmarłej wogóle nie było. Nadto zeznania dwóch ostatnich świadków tj. G. C. jak i W. J., którzy co należy przypomnieć w swoich zeznaniach potwierdzali jednoczesną obecność wszystkich światków także różnią się zasadniczo co do kolejności w jakiej świadkowie stawili się u zmarłej. G. C. zeznała bowiem cytat: „ (...) poprosiła żebym do niej przyjechała , byli tam już G. i W.”, natomiast W. J. zeznał cytat: „Gdy przyjechałem , to obie Panie już były, nie pamiętam” . Mając to na uwadze nie sposób dać wiary, iż wymienione osoby zgodnie z dyspozycją art. 952§1 k.c. mogły być jednocześnie świadkami ostatniej woli zmarłej. Przeczą temu ich różne zeznania. Nadto wskazać należy, iż zgodnie z dyspozycją art. 381 k.p.c., Sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później. W wyroku z dnia 28 marca 2014 roku (sygn. akt II CSK 150/13) Sąd Najwyższy wskazał, że przewidziana przepisem art. 381 k.p.c. zasada dopuszczalności zgłoszenia przez stronę nowych faktów i dowodów w postępowaniu apelacyjnym, nakazuje sądowi drugiej instancji przeprowadzenie dowodów i uwzględnienie faktów, jeżeli opóźnienie w ich złożeniu zostało usprawiedliwione, nie zachodziła możliwość ich zgłoszenia już przed sądem pierwszej instancji, a potrzeba ich powołania wynikła później. Według dominującego stanowiska orzecznictwa niemożność skorzystania w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji z określonych okoliczności faktycznych lub środków dowodowych nie ma miejsca, gdy istniała obiektywna możliwość powołania ich w tym postępowaniu, a tylko na skutek opieszałości, zaniedbań, zapomnienia lub błędnej oceny potrzeby ich powołania strona tego nie uczyniła (postanowienia Sądu Najwyższego z 15 maja 1968 r., I CO 1/68, i z 10 lutego 1999 r., II CKN 807/98). Przepis art. 381 k.p.c. stwarza jedynie możliwość dowodzenia okoliczności wyłącznie faktycznych, wcześniej niemożliwych do wykazania z przyczyn obiektywnych. Występujący w art. 381 k.p.c. zwrot: "potrzeba powołania się na nowe fakty i dowody wynikła później" nie może być pojmowany w ten sposób, że potrzeba ich powołania może wynikać jedynie z tego, iż rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji jest dla strony niekorzystne, gdyż takie pojmowanie art. 381 k.p.c. przekreślałoby jego sens i rację istnienia. Potrzeba ta ma być następstwem zmienionych okoliczności sprawy, które są niezależne od zapadłego rozstrzygnięcia pochodzącego od sądu pierwszej instancji ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 29 września 2015 r., III AUa 256/15).W tym zakresie pominięta została przez Sąd II instancji w trybie art. 381 kpc kserokopia oświadczenia podpisana przez wskazanych świadków nosząca rzekomą datę 13 maja 2023r. Na uwagę w tym kontekście zasługuje także fakt, iż nie stanowiło ono załącznika do apelacji z dnia (...) a zostało dołączone do akt postępowania później bo dnia (...)jako przekazane uczestnikowi przez W. J.. Wskazać należy, iż jeśli wskazani świadkowie mieliby złożyć oświadczenie jak wynika z jego daty przed tym jak zapadło postanowienie Sądu I instancji winno było ono być przedłożone do akt postępowania o stwierdzenie nabycia spadku przed datą (...)Faktowi złożenia oświadczenia zawierającego ostatnią wolę spadkodawczyni przeczą jednak zeznania przesłuchanych świadków. Zatem oświadczenie nie ujawnione w toku postępowania przed Sądem I instancji jawi się jako złożone tylko i wyłącznie na potrzeby postępowania apelacyjnego i jako takie nie mogło wywrzeć oczekiwanego skutku przez uczestnika.

Wobec braku zasadności zarzutów sformułowanych w apelacji oraz nieujawnienia okoliczności, które winny być uwzględnione w toku postępowania II instancyjnego z urzędu, Sąd Okręgowy oddalił apelację uczestnika w oparciu o art. 385 k.p.c. jako bezzasadną.

(...) Ś., (...)

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

(...)

3. (...)

(...)