Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 maja 2014 r.

Sąd Rejonowy w Pruszkowie III Wydział Rodzinny i Nieletnich

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Grażyna Paczesna

Protokolant: Magdalena Wójcik

Po rozpoznaniu w dniu 30 kwietnia 2014 r. w Pruszkowie

na rozprawie

sprawy z powództwa K. O.

przeciwkoR. P.

o alimenty

I. Zasądza – poczynając od dnia 27 listopada 2013 r. – tytułem alimentów od pozwanego R. P. na rzecz powódki K. O. kwotę 800 (osiemset) złotych miesięcznie, płatne do dnia 10-go każdego miesiąca z góry, z ustawowymi odsetkami w przypadku zwłoki w płatności którejkolwiek z rat,

II. W pozostałej części powództwo oddala,

III. Koszty postępowania pomiędzy stronami wzajemnie znosi,

IV. Odstępuje od obciążania pozwanego kosztami sądowymi, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa,

V. Wyrokowi w punkcie I-szym nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

UZASADNIENIE

W dniu 27 listopada 2013 r. pełnomocnik K. O. wniósł do Sądu Rejonowego w P.powództwo o zasądzenie od pozwanego R. P. na rzecz powódki tytułem alimentów kwotę 2.000 zł miesięcznie, poczynając od dnia wniesienia pozwu, płatną z góry do rąk powódki, do każdego 10-tego dnia miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w zapłacie którejkolwiek z rat oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik podał, iż Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 08 kwietnia 2013 r. w sprawie VII C 495/11 rozwiązał przez rozwód związek małżeński K. P. z R. P. z wyłącznej winy męża. Po rozwodzie sytuacja finansowa i materialna powódki uległa znacznemu pogorszeniu, a obecnie znajduje się ona w skrajnym niedostatku. W trakcie trwania małżeństwa to pozwany dostarczał środków utrzymania rodzinie, a powódka poświęciła się wychowaniu dziecka, co miało negatywny wpływ na rozwój jej kariery zawodowej. Na początku małżeństwa powódka pracowała jako higienistka stomatologiczna za miesięcznym wynagrodzeniem około 1050 zł miesięcznie. Z pracy tej zrezygnowała w wyniku zagrożonej ciąży. Po urlopie wychowawczym na krótko wróciła do pracy, jednak jej stanowisko zostało zlikwidowane. Poświęciła się wówczas wychowaniu dziecka, natomiast pozwany rzadko przebywał z rodziną i przeznaczał około 1 godziny dziennie na pomoc przy małoletnim. Aktualnie K. O. nie może pracować jako higienistka, ponieważ gabinety stomatologiczne preferują popołudniowe godziny pracy, co nie jest do pogodzenia z obowiązkami rodzicielskimi, jakie sprawuje wychowując 4 letniego syna. K. O. w okresie maj - listopad odbyła staż w Urzędzie Gminy N. zarabiając 850 zł netto miesięcznie, który nie został jej przedłużony. Aktualnie jest zarejestrowana w Urzędzie Pracy jako bezrobotna, cały czas szuka pracy. Jej źródło dochodu stanowi wynajem działki przy Al. (...) w S. w kwocie 500 zł oraz wynajem części działki pod kuchnię polową za 100 zł. Korzysta ona z pomocy matki oraz zapożycza się u znajomych. Pełnomocnik powódki podkreślił, iż w trakcie trwania małżeństwa małżonkowie żyli na wysokiej stopie m.in. wyjeżdżali co roku na wycieczki zagraniczne, weekendy, powódka chodziła do dobrego fryzjera itp. Ponadto mieszkali w mieszkaniu pozwanego, którego standard wykończenia jest o wiele wyższy niż obecne lokum pozwanej. Wskazał, iż pozwany pracuje na stanowisku kierownika Wydziału (...) w (...) i osiąga wynagrodzenie w kwocie 8.691,38 zł netto miesięcznie. Podniesiono, iż pozwany w trakcie małżeństwa mógł swobodnie rozwijać się zawodowo, podczas gdy powódka zajmowała się wychowaniem syna, w związku z czym ma obecnie trudności w znalezieniu pracy (k. 3-8).

W odpowiedzi na pozew wniesionej w dniu 17 marca 2014 r. pozwany podał, iż status majątkowy powódki zarówno przed zawarciem małżeństwa, w jego trakcie jak i po jego rozwiązaniu znajduje się na stałym wysokim poziomie. Fakt rozwiązania małżeństwa nie miał żadnego wpływu na dochody powódki uzyskiwane z wynajmu nieruchomości, której jest wyłącznym właścicielem. Wskazał, iż nieruchomość powódki w S. ma powierzchnię 5600 m ² , której wartość wynosi około 2 milionów złotych. Teren podzielony jest na 5 działek odgrodzonych od siebie płotami, na terenie tym znajduje się 5 budynków. Ponadto budynek mieszkalny o powierzchni 250 m ² podzielony jest na dwa oddzielne mieszkania. W pierwszym trójkondygnacyjnym zamieszkuje powódka, jej matka, ciotka oraz małoletni syn. Opłaty za jego utrzymanie są dzielone na trzy osoby. Drugi dwukondygnacyjny lokal o powierzchni 80 m ² jest przeznaczony pod wynajem, posiada oddzielne wejście, osobny podlicznik elektryczny, ma wyposażoną kuchnię, łazienkę i 3 pokoje. Podał, iż w trakcie trwania małżeństwa mieszkanie to było wynajmowane panu I. D. za kwotę 1000 zł miesięcznie. Ponadto budynek o powierzchni 70 m ² wraz z placem o powierzchni 400 m ² jest wynajmowany pod bar. W trakcie małżeństwa powódka otrzymywała z tego tytułu 1500 zł miesięcznie. Wskazał również na różnicę w metrażu tego lokalu - w umowie 40 m ², kiedy jest to 70 m ². Poza tym podał, iż powódka wynajmuje magazyn o powierzchni 165 m ² oraz plac o powierzchni 1.000 m ² pod działalność gospodarczą w postaci handlu euro-paletami. Za ten teren wskazał również wyższą kwotę najmu, jaką otrzymywała powódka w trakcie małżeństwa, a mianowicie 2.000 zł miesięcznie. Wyliczył, iż K. O. uzyskuje 4500 zł przychodu. Dodatkowo podał, iż 3000 m ² działki leży odłogiem. Podniósł w tym zakresie, iż powódka pobiera niewiarygodnie niski czynsz, co jest przejawem skrajnej niegospodarności w zarządzaniu swoim majątkiem. Wobec wysokich dochodów powódka nie jest zmotywowana do poszukiwania pracy. Wskazał, iż powódka ma wyższe wykształcenie w zakresie zarządzania nieruchomościami, uzyskała także tytuł magistra na Politechnice (...) na kierunku (...). Posiada samochód, zna obsługę komputera, wobec czego znalezienie pracy nie powinno stanowić dla niej większego problemu. (k. 82-93).

Na rozprawie w dniu 18 marca 2014 r. oraz w toku całego postępowania pełnomocnik powódki popierał powództwo. Na rozprawie w dniu 30 kwietnia 2014 r. pełnomocnik powódki cofnął wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka M. W. (k. 95, k. 165).

Na rozprawie w dniu 18 marca 2014 r. oraz w toku całego postępowania pozwany wnosił o oddalenie powództwa w całości. W dniu 30 kwietnia 2014 r. wyraził zgodę na cofnięcie wniosku dowodowego przez pełnomocnika powódki (k. 95, k. 165).

Przewodnicząca w toku postępowania nakłaniała strony do zawarcia ugody, jednak pozwany oświadczył, iż nie widzi możliwości w tym zakresie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem Sądu Okręgowego w W.z dnia 08 kwietnia 2013 r. w sprawie o sygn. akt VII C 495/11 rozwiązano przez rozwód związek małżeński pomiędzy R. P. a K. P. z winy męża. W wyroku tym Sąd ustalił udział ojca w utrzymaniu syna na kwotę 1.200 zł miesięcznie.

K. O. na początku trwania małżeństwa pracowała jako higienistka stomatologiczna do czasu zajścia w ciążę. Z powodu zagrożonej ciąży od czwartego miesiąca przebywała na zwolnieniu lekarskim. Po urlopie wychowawczym na krótko wróciła do pracy, bowiem otrzymała wypowiedzenie w związku z redukcją etatów. Jako higienistka zarabiała około 1000 zł miesięcznie. Od tego czasu nie pracuje. Wspólną decyzją małżonków pozostała w domu - zajmowała się wychowaniem syna. Przez około 5 lat wynajmowała mieszkanie w swojej nieruchomości panu D. w zamian za skoszenie trawy, palenie w piecu i ogólnej pomocy w różnego rodzaju pracach. Powódka chciała, aby płacił 300 zł miesięcznie czynszu, ale płacił tylko okazjonalnie, około rok temu wyprowadził się na żądanie powódki. Mieszkanie to nie nadaje się do zamieszkania, bowiem wymaga generalnego remontu, jest nieczynna toaleta.

Aktualnie powódka zarejestrowana jest w Urzędzie Pracy jako osoba bezrobotna. Od maja do listopada 2013 r. odbywała staż na stanowisku referenta w Urzędzie Gminy N. za wynagrodzeniem 850 zł miesięcznie, który nie został jej przedłużony. Obecnie nie może podjąć pracy w zawodzie higienistki stomatologicznej, gdyż gabinety stomatologiczne preferują popołudniowe godziny pracy, co wiązałoby się z brakiem kontaktu z dzieckiem. Poszukuje pracy w urzędach, jednak do tej pory nie otrzymała żadnej propozycji pracy. W tej chwili jej źródło dochodu stanowi najem działki za kwotę 500 zł oraz plac pod kuchnię polową za kwotę 100 zł miesięcznie. Od maja 2014 r. będzie wynajmować sklep za kwotę 500 zł. Otrzymuje także alimenty na małoletniego syna w kwocie 1.200 zł miesięcznie. Posiada samochód P. o wartości około 6.000 - 8.000 zł. Jest również właścicielką nieruchomości o powierzchni 5500 m ² w N., którą otrzymała tytułem darowizny od dziadków. Na tej nieruchomości znajduje się dom o powierzchni 250 m ², w którym mieszka powódka z synem, jej matka i ciotka. Koszty utrzymania domu to: gaz około 10.000 zł rocznie – 900 zł miesięcznie, światło 600 zł miesięcznie (woda jest podgrzewana prądem), podatek od nieruchomości to kwota 3.000 zł za rok. Utrzymanie syna to kwota około 1.600-1.800 zł miesięcznie, w tym wyżywienie 800 zł, ubranie 60 zł, ponad 800 zł dodatkowe zajęcia (logopeda, neurologopedia, język angielski), ostatnio dodatkowo zapłaciła 150 zł za jedno wypełnienie u stomatologa. Ponadto powódka chodzi z synem na basen za 60 zł. Środki czystości na siebie i syna to kwota około 50 zł miesięcznie. W koszty swojego miesięcznego utrzymania wlicza ubranie 200 zł, mieszkanie 400 zł, leki 100 zł, wyżywienie 800 zł, utrzymanie samochodu 500 zł. Ponadto spłaca kredyt w kwocie 150.000 zł zaciągnięty przez obydwoje małżonków w celu spłaty zachowku na rzecz stryja w wysokości 100.000 zł, który powódka spłaca sama. Rata kredytu to kwota 900 zł miesięcznie. Powódka mieszka z matką, która otrzymuje emeryturę w kwocie 1.700 zł oraz ciotką, której emerytura wynosi 1.400 zł. Koszty utrzymania domu są dzielone na cztery osoby – powódka ponosi połowę kosztów utrzymania.

Pozwany R. P. ma 34 lata. Zatrudniony jest na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku kierownika wydziału (...) w (...) za miesięcznym wynagrodzeniem 8.686,80 zł netto. Wynagrodzenie jest obciążone pożyczką zakładową – miesięczna rata wynosi 278 zł, która będzie spłacana do 30 czerwca 2016 r. Od 2014 r. jest w nowym związku małżeńskim. Jest współwłaścicielem (razem ze swoją babcią) mieszkania o powierzchni 46 m ^{( 2)} w W.. Koszty utrzymania mieszkania to 640 zł czynsz oraz około 500 zł pozostałe opłaty – gaz, prąd, ogrzewanie. Na swoje utrzymanie przeznacza około 2.000 zł na wyżywienie – jada w pracy i na mieście, ubranie 600 zł, lekarz 20 zł, środki czystości 100 zł. Spłaca kredyt za samochód obecnej żony w kwocie 60.000 zł – rata około 1.400 zł. Jego żona zarabia około 5.000 zł, otrzymuje 800 zł alimentów na córkę z poprzedniego związku. Pozwany spłaca karty kredytowe – dług zaciągnął na prawnika przy rozwodzie na 12.000 zł, który spłaca do chwili obecnej. Ponadto koszty paliwa to około 600 zł, zakup opon do samochodu – letnie i zimowe 4.000 zł, remont mieszkania 3.000 zł, około 300 zł przeznacza na rozrywkę oraz płaci 1.200 zł alimentów na syna oraz dokłada do utrzymania córki swojej obecnej żony około 200 zł. Do pracy jeździ autobusem oraz czasami chodzi pieszo, do syna dojeżdża samochodem.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: kopia wyroku w sprawie rozwodowej wraz z uzasadnieniem k. 9-22; kopia zaświadczenia o odbyciu stażu i otrzymywanym w tym czasie wynagrodzeniu powódki k. 23-25; kopia zaświadczenia z Urzędu Pracy powódki k. 26; kopie umów najmu powódki k. 27-30; zeznanie podatkowe za 2012 r. powódki k. 31-35; kopia decyzji o ustaleniu wysokości podatku od nieruchomości powódki k. 36; kopia umowy pożyczki powódki k. 38-44; historia operacji na rachunku bankowym powódki k. 45-47; kopia faktur powódki k. 50-57; zdjęcia nieruchomości powódki k. 88-93, k. 107, k. 111-115; zdjęcia mieszkania pozwanego k. 156-164; zaświadczenie o wynagrodzeniu pozwanego k. 94; zaświadczenie z biura nieruchomości k. 104; kopia wypisu z kartoteki budynków k. 109; wydruki maili powódki na okoliczność poszukiwania pacy k. 116-146; zeznania powódki k. 166-168; zeznania pozwanego k. 168-169.

Ustalenia Sądu znajdują uzasadnienie we wszystkich przeprowadzonych dowodach, które zostały powołane przy ustalaniu podstawy faktycznej w niniejszej sprawie. Jakkolwiek niektóre z dokumentów zostały złożone w kserokopiach, to jednak nic nie wskazuje na to, by ich treść nie odzwierciedlała wiernie treści dokumentów oryginalnych. Podnieść też należy, że strony wiarygodności i mocy dowodowej tych dowodów nie kwestionowały.

Zeznania stron były w przeważającej mierze wiarygodne. Sąd nie dał jedynie wiary zeznaniom pozwanego w zakresie osiąganych przez powódkę dochodów z wynajmu w trakcie trwania małżeństwa, bowiem nie zostały one w żaden sposób udowodnione przez pozwanego.

Sąd nie oparł się na złożonych do sprawy paragonach, albowiem nie są one rachunkami imiennymi wystawionymi na powódkę i nie stanowią one dowodu zakupu określonych rzeczy dla niej.

Określając koszty utrzymania powódki Sąd miał na względzie zasady doświadczenia życiowego, które pozwalają na określenie kosztów codziennego życia i zaspokajania takich potrzeb jak wyżywienie, ubranie, środki czystości i kosmetyki, koszty wypoczynku oraz rozrywki.

Sąd zgodnie z powyższym krytycznie ocenił przedstawione przez K. O. zestawienie kosztów swojego utrzymania i nie dał im w pełni wiary, co do wysokości wskazanych w nich kwot, jak również możliwości uzyskiwanych przez nią dochodów. Strona powodowa nie poparła w większości żadnymi dowodami powyższego zestawienia, a z zebranego materiału dowodowego nie wynika, by wskazane kwoty były faktycznie zasadne w podanych wysokościach

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Stosownie do treści przepisu art. 60 § 2 kro jeżeli jeden z małżonków został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia, a rozwód pociąga za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego, sąd na żądanie małżonka niewinnego może orzec, że małżonek wyłącznie winny obowiązany jest przyczyniać się w odpowiednim zakresie do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego, chociażby ten nie znajdował się w niedostatku.

W świetle przywołanego przepisu rozstrzygnięcie niniejszej sprawy w znacznej mierze determinowane było uprzednim rozstrzygnięciem w sprawie rozwodowej stron. Orzeczenie bowiem winy w rozkładzie pożycia po stronie pozwanego w sprawie rozwodowej powoduje, iż jego obowiązek alimentacyjny wobec byłej żony nie wygasa na skutek upływu czasu i nie jest uzależniony od wykazania przez nią niedostatku.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Okręgowego w W.z dnia 08 kwietnia 2013 r., w sprawie o sygn. akt VII C 495/11 związek małżeński zawarty pomiędzy R. P. a K. P. został rozwiązany przez rozwód z winy męża. A zatem wskazać należy, iż przy rozpatrywaniu przedmiotowej sprawy będzie miał zastosowanie przepis art. 60 § 2 kro, albowiem rozwód nastąpił z winy R. P.. Jak wskazywał Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 07 stycznia 1969 r. (sygn. akt II CR 528/68, opubl. OSNCP nr 10, poz. 179) artykuł 60 § 2 kro ma zastosowanie w każdym wypadku, gdy orzeczenie rozwodu następuje z winy jednego tylko małżonka, nie zmienia sytuacji fakt, że do rozkładu pożycia mogły się przyczynić inne jeszcze okoliczności nie zawinione przez żadnego z małżonków.

W takim stanie rzeczy należało porównać sytuacje, w jakiej K. O. znalazła się po rozwodzie z sytuacją, w jakiej by się znajdowała, gdyby małżeństwo stron funkcjonowało prawidłowo.

Zakładając, iż małżeństwo stron trwałoby nadal i pozwany nadal pokrywałby koszty utrzymania rodziny wskazać należy, iż sytuacja powódki uległa pogorszeniu. W tym miejscu podnieść należy, iż poprzednio potrzeby powódki zaspokajał w całości mąż. K. O. - wspólną decyzją małżonków - nie pracowała i zajmowała się dzieckiem i domem. Strony zamieszkiwały wspólnie w mieszkaniu pozwanego o powierzchni 46 m ².

Jednak wskazane przez K. O. wydatki na swoje utrzymanie Sąd uznał za znacząco zawyżone. Powódka nie wykazała, aby kwota 3.000 zł miesięcznie była rzeczywiście wydatkowana, w szczególności kwota 800 zł za wyżywienie nie znajduje w ocenie Sądu uzasadnienia.

K. O. określiła miesięczne koszty swojego utrzymania na kwotę około 3.000 zł, zaś od pozwanego R. P.dochodziła tytułem alimentów na swoją rzecz kwoty 2.000 zł miesięcznie. W ocenie Sądu kwota kosztów utrzymania wskazana przez powódkę nie odpowiada kosztom jej utrzymania. W ocenie Sądu miesięczne koszty utrzymania powódki ustalone w niniejszej sprawie zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego to kwota około 2.300 zł.

Sąd przyjął, iż rzeczywiste miesięczne wydatki powódki kształtują się na poziomie 2.300 zł. W kwocie tej znajdują pokrycie koszty takie jak: wyżywienie 400 zł, koszty mieszkania 400 zł, leczenie 50 zł, rata kredytu 900 zł, ubranie 80 zł, paliwo i utrzymanie samochodu 400 zł, środki czystości 20 zł, rozrywka w tym basen 50 zł.

W sprawie ustalono, iż powódka z tytułu wynajmu otrzymuje w sumie dochód 1.100 zł (w tym od maja doszedł czynsz za sklep). Do listopada 2013 r. otrzymywała wynagrodzenie w kwocie 850 zł miesięcznie, aktualnie jest bezrobotna, na utrzymanie syna otrzymuje 1.200 zł alimentów.

Reasumując w ocenie Sądu potrzeby powódki z pewnością od orzeczenia rozwodu nie zmniejszyły się, a wręcz przeciwnie, obecnie sama musi pokrywać koszty swojego utrzymania oraz w części także wspólnego dziecka stron.

Odnosząc się do kwestii posiadania znacznego majątku powódki na kwotę ponad 2.000 000 zł, którą podnosił pozwany - wskazać należy, iż z materiału dowodowego wynika, że powódka wystawiła na sprzedaż posiadaną nieruchomość już w 2010 r. za kwotę 1.300 000 - aktualnie jest to kwota 1.200 000 zł, jednak do chwili obecnej nie zgłosił się żaden nabywca. Oznacza to, iż nieruchomość ma znacznie niższą wartość aniżeli wskazywana przez pozwanego. Ponadto zgodzić się trzeba ze stanowiskiem pełnomocnika powódki, iż wspólnie z nią mieszkają jeszcze matka i ciotka, którym po ewentualnej sprzedaży trzeba będzie zapewnić mieszkania. Tym samym ze sprzedaży nieruchomości powódce nie pozostanie szczególnie znacząca kwota, która pozwoli na dostatnie życie, jeżeli nie znajdzie ona stałego zatrudnienia. Samo posiadanie majątku nie ma, więc większego w tym przypadku wpływu na to, iż obecnie powódka znalazła się w trudnej sytuacji materialnej i wymaga pomocy finansowej ze strony byłego męża, bowiem w niniejszej sprawie należy ustalić, czy wskutek rozwodu doszło do istotnego pogorszenia sytuacji powódki, zaś posiadanie przez nią majątku nie ma większego wpływu, ponieważ dysponowała nim także w trakcie małżeństwa.

Zdaniem Sądu Rejonowego w niniejszej sprawie brak jest podstaw do przyjęcia stanowiska pozwanego, iż sytuacja materialna powódki po rozwodzie nie uległa zmianie i nadal znajduje się na stałym wysokim poziomie, podobnie twierdzenie, iż powódka w czasie trwania małżeństwa otrzymywała z tytułu najmu wskazane przez niego kwoty oraz że obecnie w sumie jej dochód z tego tytułu wynosi około 4.500 zł. Powołane przez niego sumy nie zostały poparte żadnymi dowodami. Oczywiście - zdaniem Sądu - powódka przy dołożeniu należytej staranności powinna uzyskiwać wyższe dochody z najmu, biorąc pod uwagę położenie nieruchomości, niemniej kwota 4.500 zł pozostała tylko gołosłownym stwierdzeniem. Ponadto Sąd przyjął za wiarygodne zeznania powódki, iż mieszkanie o powierzchni 80 m ² nie nadaje się do zamieszkania, a tym bardziej wynajęcia. Powód nie kwestionował - w zakresie stanu tego mieszkania - zeznań K. O.. Ponadto powód wskazał, iż koszty paliwa, jakie ponosi powódka są zawyżone biorąc pod uwagę bliską jej miejscu zamieszkania komunikację i możliwość korzystania z niej. Powód nie zdołał jednak wykazać, dlaczego sam ponosi koszty dojazdu do syna jak obliczył – 800 km miesięcznie samochodem, skoro do pracy jeździ autobusem, a nawet czasami chodzi pieszo - i tym samym ponosi również wysokie koszty zakupu paliwa zamiast skorzystać z komunikacji miejskiej. Nie zasługuje również na aprobatę Sądu zarzut skrajnej niegospodarności podnoszony przez pozwanego wobec byłej żony w sytuacji dość swobodnego wydawania przez niego pieniędzy.

Z załączonego do akt zaświadczenia o zarobkach wynika, iż jego wynagrodzenie wynosi około 8.600 zł netto miesięcznie. Ponosi koszty czynszu 640 zł miesięcznie, pozostałe opłaty to około 500 zł, na wyżywienie przeznacza około 2.000 zł, ubranie 600 zł, do utrzymania córki obecnej żony dokłada 200 zł, środki czystości 100 zł, koszty paliwa 60 zł, na rozrywkę przeznacza 300 zł, rata kredytu za samochód żony 1.400 zł, alimenty na syna 1.200 zł, spłaca także kartę kredytową na której zaciągnął 12.000 zł kredytu w czasie rozwodu. Ponadto okresowo poniósł koszt zakupu opon do samochodu za 4.000 zł oraz remontu mieszkania 3.000 zł. Ponadto jego obecna żona zarabia około 5.000 zł oraz otrzymuje alimenty na córkę w kwocie 800 zł. Jak wynika z powyższego pozwany nie mieszka sam, a więc koszty utrzymania mieszkania, kredytu za samochód (z samochodu korzysta zapewne cała rodzina) oraz remontów, jak u powódki rozkładają się na wszystkich mieszkańców. A zatem ma on znacznie wyższe możliwości zarobkowe niż wykazywał.

Trzeba jednak pamiętać, iż jest powszechnie przyjętą w orzecznictwie regułą, iż małżonek uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia małżeńskiego nie jest obowiązany zapewnić byłemu małżonkowi równej ze sobą stopy życiowej, a ma się przyczynić w odpowiednim zakresie do zaspakajania jego usprawiedliwionych potrzeb, chociażby małżonek niewinny nie znajdował się w niedostatku (Wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 09 września 2009 r. (...), Lex 756661).

Biorąc pod uwagę ustalony w niniejszej sprawie stan faktyczny należy wskazać, iż w ocenie Sądu sytuacja majątkowa powódki po rozwodzie uległa pogorszeniu, samodzielnie musi ona pokrywać koszty swojego utrzymania oraz w części syna, a które były poprzednio ponoszone przez męża. Wyraźnie należy podkreślić, iż nie miała ona możliwości zdobycia doświadczenia zawodowego, jakie w czasie małżeństwa zdobywał pozwany, co z pewnością ma wpływ na osiągane przez niego dochody oraz to, że powódka ma trudności w znalezieniu jakiegokolwiek zajęcia. Trzeba zauważyć, iż posiadanie doświadczenia zawodowego jest obecnie niezbędnym elementem w procesie poszukiwania pracy – półroczny staż w urzędzie nie zapewni konkurencyjności na rynku powódki, dlatego - zdaniem Sądu - ma ona bardzo ograniczone możliwości w tym, aby w najbliższym czasie zdobyć stałe zatrudnienie. Jednak pamiętać należy także, iż powódka musi w pełni wykorzystywać własne możliwości zarobkowe i w miarę możliwości samodzielnie pokrywać koszty swojego utrzymania. Podnieść wypada również, że R. P. założył obecnie nową rodzinę i musi także jej zapewnić właściwy poziom życia.

Zasadą jest podobnie, iż powódka w sytuacji, kiedy rozwód został orzeczony z winy męża - nie musi wykazywać stanu niedostatku i ma prawo do bardziej dostatniego poziomu życia aniżeli tylko zaspokajanie usprawiedliwionych potrzeb. Jednak - jak wynika z akt sprawy rozwodowej - powódka nie prowadziła nadzwyczaj dostatniego trybu życia poza tym, że pozwany ponosił w całości koszty utrzymania rodziny. Pozwany w odpowiedzi na pozew wskazywał wypowiedź powódki podczas sprawy o rozwód, iż trudno było jej wyprosić od pozwanego choćby 10 zł oraz że nie kupowała drogich kosmetyków, ona sama wskazywała także, że musiała pracować „na czarno”, aby zdobyć własne pieniądze.

W ocenie Sądu R. P., jako winny rozpadu małżeństwa ma obowiązek przyczyniać się do utrzymania powódki w odpowiednim zakresie, która obecnie znalazła się w trudnej sytuacji finansowej. Biorąc pod uwagę jej potrzeby wydaje się, iż kwota 800 zł winna wystarczyć do zaspokojenia jej potrzeb oraz będzie motywować K. O. w procesie poszukiwania zatrudnienia.

Sąd zważył także, iż powódka ma możliwości zarobkowe, aczkolwiek z uwagi na konieczność opieki nad małoletnimi dzieckiem oraz brakiem doświadczenia zawodowego są one znacznie ograniczone, jednak stan ten nie będzie trwał wiecznie. Zwłaszcza biorąc pod uwagę, iż powódka zeznała, że poza aplikacjami wysyłanymi przez Internet składa dokumenty bezpośrednio m.in. w Urzędzie Miasta w T., w Urzędzie Gminy w N., do Policji w W.. Tłumaczenie powódki w odpowiedzi na zarzuty pozwanego, iż nie przedstawiła na to żadnych potwierdzeń, w ocenie Sądu są w pełni wiarygodne, bowiem – jak uczy doświadczenie życiowe - w większości urzędów państwowych dokumenty składane są osobiście w zaklejonych kopertach, tak więc nie może powódka mieć potwierdzenia ich złożenia. Wykazywanie inicjatywy w poszukiwaniu zatrudnienia przez K. O. pozwala przypuszczać, iż w efekcie znajdzie ona pracę, ewentualnie odbędzie dodatkowy staż, który pozwoli na zdobycie wymaganego doświadczenia zawodowego, którego nie posiadała dotychczas, nie miała możliwości zdobycia doświadczenia zawodowego, poświęcając się wychowaniu syna. Tak więc nie znajduje uznania Sądu zarzut podnoszony przez R. P., iż była żona nie poszukuje pracy w wystarczającym zakresie. Powódka powinna także w ocenie Sądu uzyskiwać wyższe dochody z tytułu najmu niż te wykazywane przez nią w toku postępowania. W sprawie brana była także pod uwagę okoliczność, iż wobec pozwanego zostały zasądzone alimenty na rzecz małoletniego syna w łącznej kwocie 1.200 zł miesięcznie, z czego pozwany wywiązuje się regularnie. Nie mogło również umknąć uwadze Sądu, iż pozwany obecnie posiada nową rodzinę, a zatem kwota 800 zł zdaniem Sądu stanowi górną granicę jego możliwości zarobkowych.

W ocenie Sądu powódka wykazując się należytą starannością w zakresie swoich możliwości zarobkowych jest w stanie uzyskać kwotę minimum 1.500 zł dochodu miesięcznie, dlatego kwota 800 zł alimentów pozwoli K. O. na zaspokojenie jej racjonalnych potrzeb.

Biorąc pod uwagę powyższe na podstawie art. 60 § 2 kro Sąd orzekł jak w punkcie I sentencji oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c., odstępując od obciążania pozwanego kosztami, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Koszty postępowania na zasadzie art. 100 k.p.c. wzajemnie zniesiono.

W przedmiocie nadania wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności Sąd Rejonowy orzekł stosownie do treści art. 333 § 1 pkt. 1 k.p.c.