Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 1166/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1

M. K.

I. w okresie od 2 czerwca 2020 roku do 24 września 2020 roku w K., w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, będąc Prezesem Spółek (...) Sp. z o.o. z/s w (...), NIP (...) oraz (...) sp. z o.o. przy ul. (...), (...)-(...) T., NIP (...) użył jako autentycznych faktur VAT, podrobionych w zakresie wystawcy faktury i okoliczności faktycznych mogących mieć znaczenie dla określenia wysokości zobowiązania podatkowego, opiewających na łączną kwotę brutto 147 135,08 zł wystawionych przez rzekomych następujących sprzedawców:

– Zakład (...) – nr (...) z dnia 02.06.2020r. na kwotę netto 11 760,00 zł VAT 2.704,80 zł, brutto 14 464,80 zł,

– Zakład (...) – nr (...) z dnia 06.06.2020r. na kwotę netto 11 760,00 zł VAT 2.704,80 zł, brutto 14 464,80 zł,

– Zakład (...) – nr (...) z dnia 15.06.2020r. na kwotę netto 12 165,50 zł VAT 2.798,07 zł, brutto 14 963,57 zł,

– Zakład (...) – nr (...) z dnia 15.06.2020r. na kwotę netto 12 165,50 zł VAT 2.798,07 zł, brutto 14 963,57 zł,

– Zakład (...) – nr (...) z dnia 10.07.2020r. na kwotę netto 11 830,00 zł VAT 2.720,90 zł, brutto 14 550,90 zł,

– Zakład (...) – nr (...) z dnia 16.07.2020r. na kwotę netto 12 083,50 zł VAT 2.779,21 zł, brutto 14 862,71 zł,

- Firma Usługowo Handlowa (...) S. T. – nr (...) z dnia 09.09.2020r. na kwotę netto 11 999,00 zł, VAT 2.759,77 zł, brutto 14758,77 zł,

- Firma Usługowo Handlowa (...) S. T. – nr (...) z dnia 14.09.2020r. na kwotę netto 11 890,00 zł, VAT 2.734,70 zł, brutto 14624,70 zł,

- Firma Usługowo Handlowa (...) S. T. – nr (...) z dnia 21.09.2020r. na kwotę netto 11 890,00 zł, VAT 2.734,70 zł, brutto 14624,70 zł,

- Firma Usługowo Handlowa (...) S. T. – nr (...) z dnia 24.09.2020r. na kwotę netto 12 078,50 zł, VAT 2.778,06 zł, brutto 14856,56 zł,

w ten sposób, że w/w faktury o których wiedział, że potwierdzają transakcje, które w rzeczywistości nie miały miejsca, polecił zaewidencjonować w rejestrze zakupów VAT, a następnie uwzględniając wynikające z nich kwoty rzekomego nabycia towarów w deklaracji VAT-7 za miesiące czerwiec, lipiec, wrzesień 2020 roku złożył w urzędzie skarbowym, przez co w nieuzasadniony sposób dokonał powiększenia podatku naliczanego i uszczuplił należny podatek od towarów i usług w kwocie 27 513,08 zł

- tj. czyn z art. 271a § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk

II. w okresie od 2 czerwca 2020 roku do 24 września 2020 roku w K., w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, będąc Prezesem Spółek (...) Sp. z o.o. z/s w (...), NIP (...) oraz (...) sp. z o.o. przy ul. (...), (...)-(...) T., NIP (...) posłużył się nierzetelnymi dokumentami w postaci faktur VAT podrobionych w zakresie okoliczności faktycznych mogących mieć znaczenie dla określenia wysokości zobowiązania podatkowego wystawionych przez:

– Zakład (...) – nr (...) z dnia 02.06.2020r. na kwotę netto 11 760,00 zł VAT 2.704,80 zł, brutto 14 464,80 zł,

– Zakład (...) – nr (...) z dnia 06.06.2020r. na kwotę netto 11 760,00 zł VAT 2.704,80 zł, brutto 14 464,80 zł,

– Zakład (...) – nr (...) z dnia 15.06.2020r. na kwotę netto 12 165,50 zł VAT 2.798,07 zł, brutto 14 963,57 zł,

– Zakład (...) – nr (...) z dnia 15.06.2020r. na kwotę netto 12 165,50 zł VAT 2.798,07 zł, brutto 14 963,57 zł,

– Zakład (...) – nr (...) z dnia 10.07.2020r. na kwotę netto 11 830,00 zł VAT 2.720,90 zł, brutto 14 550,90 zł,

– Zakład (...) – nr (...) z dnia 16.07.2020r. na kwotę netto 12 083,50 zł VAT 2.779,21 zł, brutto 14 862,71 zł,

- Firma Usługowo Handlowa (...) S. T. – nr (...) z dnia 09.09.2020r. na kwotę netto 11 999,00 zł, VAT 2.759,77 zł, brutto 14758,77 zł,

- Firma Usługowo Handlowa (...) S. T. – nr (...) z dnia 14.09.2020r. na kwotę netto 11 890,00 zł, VAT 2.734,70 zł, brutto 14624,70 zł,

- Firma Usługowo Handlowa (...) S. T. – nr (...) z dnia 21.09.2020r. na kwotę netto 11 890,00 zł, VAT 2.734,70 zł, brutto 14624,70 zł,

- Firma Usługowo Handlowa (...) S. T. – nr (...) z dnia 24.09.2020r. na kwotę netto 12 078,50 zł, VAT 2.778,06 zł, brutto 14856,56 zł,

w ten sposób, że w/w faktury, o których wiedział, że potwierdzają transakcje, które w rzeczywistości nie miały miejsca, polecił zaewidencjonować w rejestrze zakupów VAT, dopuszczając w ten sposób do nierzetelnego prowadzenia księgi (...) Sp. z o.o. z/s w (...), NIP (...) oraz (...) sp. z o.o. przy ul. (...), (...)-(...) T., NIP (...), a następnie uwzględnić wynikające z nich kwoty rzekomego nabycia towarów w deklaracji VAT-7: za miesiące czerwiec, lipiec i wrzesień 2020r. złożonej w urzędzie skarbowym przez co w nieuzasadniony sposób dokonał powiększenia kwoty podatku naliczanego, w wyniku czego uszczuplił należny do zapłaty podatek od towarów i usług w łącznej kwocie 27 513,08 zł

- tj. czyn z art. 56 § 1 kks, art. 62 § 2a kks, art. 61 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks, art. 7 § 1 kks i art. 6 § 2 kks

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. Oskarżony M. K. pełnił funkcję prezesa zarządu wielu spółek, w tym był Prezesem Zarządu (...) Sp. z o.o. z/s w T. od 10 maja 2019r. oraz (...) Sp. z o.o. z/s w B. od 13 lutego 2020r. W okresie objętym zarzutami był osobą odpowiedzialną za reprezentowanie tych spółek i ich sprawy finansowo - księgowe. Regularnie przebywał w biurze spółki, przywoził faktury, zajmował się rozliczeniami gotówkowymi i przelewami.

Spółka (...) Sp. z o.o. z/s w T. działała od 15.05.2015r. (początkowo pod inną nazwą i z inną siedzibą), a (...) Sp. z o.o. z/s. w B. od 18.05.2011r. W obu z nich na przestrzeni lat tj. od ich rejestracji do objęcia zarządu przez oskarżonego zachodziło wiele zmian strukturalnych i rejestrowych, w tym następowały cykliczne zmiany na stanowisku Prezesa Zarządu, które uprzednio obejmowały głównie osoby powiązane rodzinnie (noszące to samo nazwisko M.).

2. W okresie od 2 czerwca 2020 r. do 24 wrzenia 2020 r. w K. M. K. jako prezes obu spółek użył jako autentycznych faktur VAT, podrobionych w zakresie wystawcy faktury i okoliczności faktycznych mogących mieć znaczenie dla określenia wysokości zobowiązania podatkowego, opiewającego na łączną kwotę brutto 147.135,08 zł. wystawionych przez rzekomych następujących sprzedawców :

– Zakład (...) – nr (...) z dnia 02.06.2020r. na kwotę netto 11 760,00 zł VAT 2.704,80 zł, brutto 14 464,80 zł,

– Zakład (...) – nr (...) z dnia 06.06.2020r. na kwotę netto 11 760,00 zł VAT 2.704,80 zł, brutto 14 464,80 zł,

– Zakład (...) – nr (...) z dnia 15.06.2020r. na kwotę netto 12 165,50 zł VAT 2.798,07 zł, brutto 14 963,57 zł,

– Zakład (...) – nr (...) z dnia 15.06.2020r. na kwotę netto 12 165,50 zł VAT 2.798,07 zł, brutto 14 963,57 zł,

– Zakład (...) – nr (...) z dnia 10.07.2020r. na kwotę netto 11 830,00 zł VAT 2.720,90 zł, brutto 14 550,90 zł,

– Zakład (...) – nr (...) z dnia 16.07.2020r. na kwotę netto 12 083,50 zł VAT 2.779,21 zł, brutto 14 862,71 zł,

- Firma Usługowo Handlowa (...) S. T. – nr (...) z dnia 09.09.2020r. na kwotę netto 11 999,00 zł, VAT 2.759,77 zł, brutto 14758,77 zł,

- Firma Usługowo Handlowa (...) S. T. – nr (...) z dnia 14.09.2020r. na kwotę netto 11 890,00 zł, VAT 2.734,70 zł, brutto 14624,70 zł,

- Firma Usługowo Handlowa (...) S. T. – nr (...) z dnia 21.09.2020r. na kwotę netto 11 890,00 zł, VAT 2.734,70 zł, brutto 14624,70 zł,

- Firma Usługowo Handlowa (...) S. T. – nr (...) z dnia 24.09.2020r. na kwotę netto 12 078,50 zł, VAT 2.778,06 zł, brutto 14856,56 zł,

Oskarżony wiedział, że wyżej wskazane faktury potwierdzają transakcje, które w rzeczywistości nie miały miejsca, a mimo tego zaakceptował je i polecił ich zaewidencjonowanie w rejestrze zakupów VAT, a następnie uwzględniając wynikające z nich kwoty rzekomego nabycia towarów w deklaracji VAT-7 za miesiące czerwiec, lipiec, wrzesień 2020 roku oraz w ewidencji (...)_VAT. Deklaracje te zostały złożone w urzędzie skarbowym, przez co w nieuzasadniony sposób oskarżony dokonał powiększenia podatku naliczanego i uszczuplił należny podatek od towarów i usług w kwocie 27 513,08 zł.

3. Ww. podmioty figurujące jako wystawcy faktur którymi posłużył się oskarżony nie wystawiły ich, nie zajmowały się w ogóle sprzedażą wskazanych w nich towarów, nie współpracowały z oskarżonym ani ze spółkami, którymi on zarządzał. Podpisy na nich zamieszczone w miejscu wystawcy nie odpowiadają podpisom osób działających z ich ramienia. Zostały one wystawione z pominięciem wykorzystywanych w tych firmach systemów księgowych, numeracji, druków oraz pieczątek. Z ramienia wystawcy faktur tych nie wykazano w (...) i nie zadeklarowano podatku należnego z tytułu wynikającej z nich sprzedaży. Wobec powyższego urzędy skarbowe prowadziły czynności wyjaśniające i kontrole podatkowe.

4. Faktury którymi posłużył się oskarżony nie odzwierciedlały realnych transakcji gospodarczych, zostały wytworzone jedynie dla celów podatkowych. Przewidywały płatność gotówkową, a poszczególne faktury opiewały w sposób celowy na kwoty oscylujące wokół maksymalnego progu płatności gotówkowych obowiązujących pomiędzy podmiotami gospodarczymi. Płatność potwierdzano fikcyjnie wystawianymi dokumentami KP i zleceniami. W procederze, w którym czynny udział brał oskarżony wykorzystano i posłużono się danymi podmiotów działających w podobnej branży co spółki oskarżonego tj. przemysł drzewny, produkcja palet.

5. Oskarżony w zakresie źródła pochodzenia przedmiotowych faktur powoływał się na osobę o danych Z. S., która zmarła w dniu 15.08.2020r.

6. Oskarżony M. K. ma 68 lat i posiada wykształcenie wyższe, z zawodu europeista. Żonaty, posiadający na utrzymaniu dwójkę dzieci. Emeryt, uzyskujący świadczenie w wysokości 560 zł. Bez majątku. Nie leczył się psychiatrycznie ani odwykowo. Uprzednio karany.

Dokumentacja skarbowa

wydruk

pieczątki

faktura

częściowo wyjaśnienia oskarżonego

zeznania świadka I. W. (1)

zeznania świadka E. M.

zeznania świadka J. P.

zeznania świadka M. M.

wydruk

protokół przeszukania z zał.

Dokumentacja skarbowa

Oświadczenie

Wzory pieczątek i faktur

Zeznania świadka S. T. (2)

Zeznania świadka P. T.

Protokół pobrania materiału porównawczego

Zeznania świadka J. R.

Protokół przeszukania z zał.

Opinia z zał.

Faktury wraz z dokumentami KP

Zlecenie

Odpis skrócony aktu zgonu

dane osobo - poznawcze

informacja z K.

380-411, 418-437, 440-449, 452-483

55, 56-62, 181-220, 331-356

221

42v, 222-223

272v-273, 490v

84v-85

129v

361v-362

165v-166, 535

167-174

177-180

1, 3, 25-30, 34, 35, 41,86-88, 94-95, 101,106-108, 113-127, 225-238, 244-261, 306, 314-328, 366-368, 380-411, 418-437

4, 31, 36, 96

32, 37-40, 81, 97-100, 148-149, 286

75v, 135v, 150-151, 534

279v, 535v-536

77-78, 137-138, 281-285, 378-379

79v, 146v, 374v-375, 534v-535

153-163, 297-301,

302-304

511-513

11-16, 45-48, 90-93, 103v-105, 109-112

24

310

272

532-533

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

M. K.

jw.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Fakt, iż oskarżony posługując się przedmiotowymi fakturami nie miał wiedzy o ich uprzednim podrobieniu i nieautentyczności dokumentowanych nimi transakcji.

wyjaśnienia oskarżonego

273

OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

wyjaśnienia oskarżonego

zeznania świadków S. T. (2), P. T., J. R., I. W. (2), E. M., M. M. i J. P.

dowody z dokumentów

Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Jednocześnie podał, iż to on odpowiadał za stronę formalną – dokumentową działalności spółek, faktury sprawdzał pod względem formalnym, finansowym i matematycznym, w tym sprawdzał czy ogólnie wszystko się zgadza. Wskazał jednocześnie, iż w zakresie dostarczania towaru korzystał z usług pośredników, obchodził go jedynie towar, nic więcej. Nie interesowało go pochodzenie towaru. Co do sposobu płatności wskazał, iż były one gotówkowe, gdyż płatności do 15000 zł mogą być gotówkowe, a dopiero wyższe zakupy musiałyby przechodzić przez konto.

Sąd odmówił w tym zakresie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, bowiem są one sprzeczne z pozostałym, zebranym w sprawie wiarygodnym materiałem dowodowym. Stanowiły one przyjętą przez niego linię obrony, dążącą do uniknięcia lub ew. zminimalizowania grożącej mu odpowiedzialności karnej. Oskarżony w swoich wyjaśnieniach jednoznacznie przyznał, iż to on decydował o dokonywaniu transakcji i wprowadzeniu do obiegu przedmiotowych faktur. Wskazane przez niego okoliczności związane z korzystaniem z usług pośrednika mają w tym zakresie znikome znaczenie albowiem to oskarżony jako Prezes Zarządu i jedyny organ upoważniony do reprezentacji spółek ponosił w tym zakresie odpowiedzialność, to on zlecał księgowanie faktur o co najmniej wątpliwym pochodzeniu. Jego wyjaśnienia choć odpowiednio nakierunkowane i próbujące przerzucić odpowiedzialność na inną osobę - która de facto w momencie wystawienia części faktur już nie żyła- jedynie potwierdzają jego nieuczciwe praktyki w zakresie tzw. nielegalnego obrotu fakturami mającymi na celu wywołanie niepolegających na prawdzie okoliczności faktycznych mogących mieć znaczenie dla określenia wysokości należności publicznoprawnej lub jej zwrotu albo zwrotu innej należności o charakterze podatkowym. C. materiały dowodowego zebranego w sprawie ewidentnie świadczy o tym, iż oskarżony czynił jedynie pewne pozorne działania służące zatuszowaniu przestępczego procederu. Oskarżony zdaje się nie uświadamiać skali swojego działania i szkody nim wyrządzonej – nastawiony jest jedynie na osiągnięcie korzyści majątkowych z pominięciem obowiązujących przepisów prawa i zasad rachunkowości.

Za wiarygodne sąd uznał zeznania tych świadków, opierając na nich poczynione w sprawie ustalenia faktyczne. Brak jest jakichkolwiek podstaw by podważać ich zeznania. Są one logiczne, wzajemnie spójne oraz z materiałem dowodowym w postaci dokumentów. Najistotniejsze, z punktu widzenia wyjaśnień oskarżonego, są zeznania świadków stojących na czele firm, które rzekomo wystawiły na rzecz spółek prowadzonych przez oskarżonego faktury tj. J. R. i S. T. (2). Obaj zgodnie zeznali, że ich firmy nigdy nie wystawiały na rzecz (...) Sp. z o.o. z/s. w B. oraz (...) Sp. z o.o. z/s w T. żadnych faktur i nigdy nie sprzedawali tym spółkom towarów widniejących na okazanych im fakturach. Nie zajmują się sprzedażą towarów w nich wskazanych. Sąd oparł się również na zeznaniach świadka M. M. będącej pracownikiem firmy zajmującej się obsługą księgową spółek oskarżonego. Zeznania tego świadka przyczyniły się do potwierdzenia okoliczności związanych z faktycznym udziałem oskarżonego we wprowadzeniu przedmiotowych faktur do obrotu. Świadek bowiem wskazała na okoliczności związane z fizycznym dostarczaniem faktur przez oskarżonego i wykonywaniem przez niego czynności związanych z ich akceptacją oraz jego decyzyjność w zakresie spraw finansowo-ksiegowych. Zeznaniom pozostałych świadków w osobach pracowników US polegającym w głównej mierze na relacjonowaniu przebiegu postępowań skarbowych również należało przypisać przymiot wiarygodności albowiem wynikały one z wykonywanych przez nich czynności służbowych i znalazły odzwierciedlenie w sporządzonej dokumentacji.

W ocenie Sądu na przymiot wiarygodności zasługują również dokumenty załączone do akt sprawy. W związku z faktem, iż zostały one sporządzone bądź to przez właściwe organy, w granicach przysługujących im kompetencji oraz w formie przewidzianej przez przepisy, bądź też ich treść nie była podważana, a Sąd z urzędu nie dopatrzył się powodów dla odmówienia im wiarygodności czy też nie znalazł żadnych podstaw do podważenia ich autentyczności, czy prawdziwości zawartych w nich twierdzeń. Zostały one sporządzone przez uprawnione osoby oraz organy w ramach przysługujących im uprawnień w sposób rzetelny i fachowy, a także korespondują ze sobą, jak i innymi dowodami uznanymi za wiarygodne, tworząc spójną całość. W związku z czym Sąd w pełni oparł się na nieosobowym materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie. Zgromadzony materiał dowodowy w postaci dokumentów poza dokumentami wytworzonymi dla celów fikcyjnego obrotu towarów (faktury) zostały sporządzony przez powołane do tego osoby i nie zachodzą wątpliwości odnośnie ich autentyczności.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

jw.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

M. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zebrany w toku postępowania materiał dowodowy pozwala w sposób niebudzący wątpliwości przyjąć, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów, kwalifikowanych odpowiednio z kodeksu karnego skarbowego, jak i kodeksu karnego. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy będący przedmiotem oceny i analizy sądu przesądził o przypisaniu oskarżonemu winy umyślnej za popełnienie zarzucanych mu czynów. Sąd w tym zakresie przyjął bezpośredni zamiar oskarżonego.

W złożonych w Urzędzie Skarbowym deklaracjach podatkowych podatku od towarów i usług oskarżony podał nieprawdę odnośnie faktu wystawienia 10 faktur VAT na łączną wartość 147 135,08 zł z tytułu zakupu tarcicy suchej sosnowej, co do której łączny podatek VAT podlegający odliczeniu wyniósł 27 513,08 zł. Wskazane w tych fakturach dostawy nie zostały potwierdzone wiarygodnymi dowodami, a rzekomi wystawcy wskazali jednoznacznie, że faktury te, jak i same towary nie zostały przez nich dostarczone. Oskarżony przy tym nieprzypadkowo każdą z faktur posłużył się w zakresie wykazania obrotu towarami o wartości brutto zbliżonej do 15 000 zł przewidującą płatność gotówkową, co znacznie ułatwiło pozorowanie dokonania transakcji jako nieobjętej przepływem bezgotówkowym.

Ustalony stan faktyczny tworzy spójną, logiczną całość, poszczególne dowody wzajemnie się uzupełniają i potwierdzają. Na podstawie tego stanu faktycznego wina i okoliczności popełnienia przypisanego oskarżonemu przestępstwa skarbowego, jak przestępstwa powszechnego polegającego na użyciu jako autentycznych podrobionych faktur VAT nie budzą wątpliwości.

Oskarżony zdecydował się zostać prezesem spółek z ograniczoną odpowiedzialnością i w związku z tym ciążyły na nim obowiązki związane z rozliczeniami Spółek, w tym ze Skarbem Państwa z tytułu podatków. Zgodnie bowiem z treścią art. 103 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnik tego podatku zobowiązany jest do obliczenia i wpłacania kwoty należnego podatku właściwemu organowi podatkowemu.

Należność oskarżonego wobec Skarbu Państwa z tytułu zaniżonego podatku VAT wyniosła łącznie 27 513,08 złotych. Kwestionowane w niniejszym postępowaniu faktury nie odzwierciedlają prawdziwych zdarzeń gospodarczych i miały służyć jedynie zaniżeniu należnego podatku. Jednocześnie oskarżony nierzetelnie prowadził księgi podatkowe, w ten sposób by tworzyć pozory istnienia podstaw do zwolnienia podatkowego, które faktycznie nie powinno nastąpić.

Zgodnie z treścią art. 56 § 1 k.k.s. podatnik, który podając organowi podatkowemu deklarację zataja prawdę, przez co naraża podatek na uszczuplenie podlega karze grzywny, pozbawienia wolności lub obu tym karom łącznie. Zgodnie z treścią art. 61 § 1 k.k.s. karalne jest nierzetelne prowadzenie ksiąg podatkowych. Nierzetelnym prowadzeniem tych ksiąg obejmuje się sytuacje, gdy księgi prowadzone są niezgodnie ze stanem rzeczywistym, jak wynika z treści art. 53 § 22 k.k.s. Ponadto posługiwanie się nierzetelnymi fakturami penalizowane jest przez art. 62 § 2a k.k.s., który stanowi, iż kto fakturę lub rachunek wystawia w sposób nierzetelny albo takim dokumentem się posługuje, a kwota podatku wynikająca z faktury albo suma kwot podatku wynikających z faktur jest małej wartości (art. 53 § 14 k.k.s.) podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie. Oskarżony działał w wykonaniu tego samego zamiaru i z wykorzystaniem tej samej sposobności, stąd też zasadnie przyjęto w akcie oskarżenia, że działał w warunkach czynu ciągłego określonych w art. 6 § 2 k.k.s.

Natomiast zgodnie z art. 9 § 3 k.k.s. za przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe odpowiada, jak sprawca, także ten, kto na podstawie przepisu prawa, decyzji właściwego organu, umowy lub faktycznego wykonywania zajmuje się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, osoby fizycznej, osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, co zdecydowało o przypisaniu oskarżonemu odpowiedzialności w zakresie pełnienia funkcji Prezesa Zarządu i faktycznego zajmowania się sprawami gospodarczymi spółek.

W przypadku zbiegu przepisów należy stosować art. 7 § 1 k.k.s. wg którego jeżeli ten sam czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach kodeksu, przypisuje się tylko jedno przestępstwo skarbowe lub tylko jedno wykroczenie skarbowe na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. Zgodnie § 2 powołanego przepisu w wypadku określonym w § 1 sąd wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, a jeżeli zbiegające się przepisy przewidują zagrożenia takie same - na podstawie przepisu, którego znamiona najpełniej charakteryzują czyn sprawcy. Powyższe spowodowało, iż Sąd wymierzył oskarżonemu karę w zakresie przestępstwa skarbowego na podstawie art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 2 k.k.s.

Rozważania te prowadzą do wniosku, że zakwalifikowanie w akcie oskarżenia przypisanego oskarżonemu czynu jako przestępstwa skarbowego z art. 56 § 1 kks, art. 62 § 2a kks, art. 61 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks, art. 7 § 1 kks i art. 6 § 2 kks było słuszne.

Ustawodawca uznał, że powyższe unormowania z k.k.s. nie pełnią wystarczającej funkcji prewencyjnej. Wobec tego spenalizowano czyny prowadzące do niewpłacania podatków albo wyłudzania ich nienależnego zwrotu w przepisach powszechnego prawa karnego.

Istotną zmianą w zakresie odpowiedzialności za wystawianie i posługiwanie się tzw. pustymi fakturami było niewątpliwie wejście w życie ustawy z dnia 10 lutego 2017 r. o zmianie ustawy Kodeks Karny i innych ustaw (Dz.U. poz. 244), która wprowadziła przepis art. 270a k.k. Przepis ten przewiduje odpowiedzialność karną za fałsz materialny dokumentu w postaci faktury i stanowi, iż kto w celu użycia za autentyczną, podrabia lub przerabia fakturę w zakresie okoliczności faktycznych mogących mieć znaczenie dla określenia wysokości należności publicznoprawnej lub jej zwrotu albo zwrotu innej należności o charakterze podatkowym lub takiej faktury jako autentycznej używa podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.karę od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności za wystawienie nierzetelnej faktury.

Jednym z motywów rządowego projektu tej ustawy była potrzeba ochrony wiarygodności faktur oraz dochodów budżetu Państwa z podatku od towarów i usług – poprzez penalizację czynów „na przedpolu” przestępstw i wykroczeń skarbowych przeciwko obowiązkom podatkowym.

Proceder fałszerstwa dokumentów jest nieodłącznym elementem działalności przestępczej w sferze finansów. Następstwem fałszowania takich nośników informacji, jak faktury, rachunki, oświadczenia, deklaracje, księgi podatkowe itp., jest pomniejszanie należnych dochodów budżetowych. Dochodzi do tego wskutek wprowadzania organów administracji skarbowej w błąd co do informacji istotnych dla poboru poszczególnych podatków, zwłaszcza o przedmiocie opodatkowania, działalności gospodarczej czy majątku podatnika. Faktura pełni szczególną rolę w konstrukcji podatku od towarów i usług. Ten dokument staje się przedmiotem czynności przestępczych w postaci fałszerstwa, prowadzącego do niedeklarowania podatku należnego albo wyłudzania zwrotu podatku. Wykrycie sfałszowanych faktur umożliwia określanie zobowiązań podatkowych, od których poniesienia uchylał się wystawca bądź odbiorca owych faktur.

Należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 108 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna, która wystawi fakturę z wykazaną kwotą podatku, jest obowiązana do jego zapłaty. Zakłada się prewencyjną funkcję tego unormowania, tj. zapobieganie bezpodstawnemu odliczeniu podatku przez odbiorcę faktury. Wystawienie faktury wykazującej kwotę podatku powoduje też powstanie obowiązku podatkowego z tego tytułu. Nierzetelność faktury może polegać na tym, że nie dokumentuje ona żadnej czynności albo dokumentuje czynność wprawdzie dokonaną, lecz pomiędzy innymi podmiotami niż w niej określone. Nierzetelną jest też faktura, w której wykazano czynność nieprawidłowo opisaną przez wystawcę (np. błędne określenie jej przedmiotu, nieuwzględnienie zwolnienia od podatku). Na wystawcy takich faktur ciąży obowiązek zapłaty kwoty wykazanego podatku, a odbiorcy nie przysługuje prawo do jej odliczenia. Jedynie korekta faktury albo tzw. anulowanie (przed jej wydaniem odbiorcy) wyeliminuje negatywne konsekwencje z art. 108 ust. 1 u.p.t.u. Sankcją prawnopodatkową odliczenia kwoty podatku naliczonego z nierzetelnych faktur jest dodatkowe zobowiązanie podatkowe (art. 112c w zw. z art. 112b u.p.t.u.). Wynosi ono 100% kwoty zaniżenia zobowiązania podatkowego albo zawyżenia kwoty zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego, zawyżenia kwoty różnicy podatku do obniżenia kwoty podatku należnego za następne okresy rozliczeniowe, lub wykazania kwoty zwrotu różnicy podatku lub kwoty zwrotu podatku naliczonego, lub kwoty różnicy podatku do obniżenia za następne okresy rozliczeniowe, w miejsce wykazania kwoty zobowiązania podatkowego podlegającego wpłacie na rachunek urzędu skarbowego, gdy kwoty te wynikają w całości lub w części z obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty zwrotu podatku naliczonego wynikające z faktur, które: 1) zostały wystawione przez podmiot nieistniejący, 2) stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane – w części dotyczącej tych czynności, 3) podają kwoty niezgodne z rzeczywistością – w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością, 4) potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i art. 83 Kodeksu cywilnego – w części dotyczącej tych czynności. Te unormowania mają oddziaływać prewencyjnie – zapobiegać bezpodstawnemu odliczaniu podatku. Dodatkowego zobowiązania nie stosuje się wobec podatników będących osobami fizycznymi, jeśli z tytułu odliczenia kwoty podatku z takiej faktury podlegałyby odpowiedzialności karnej lub karno-skarbowej.

W obecnie (jak i w dacie czynu oskarżonego) obowiązującym art. 270a k.k. przewidziano odpowiedzialność za przestępstwo tzw. fałszu materialnego, zaś w art. 271a k.k. – fałszu intelektualnego dokumentu w postaci faktury. Zgodnie z art. 270a § 1 k.k. odpowiedzialności karnej w typie podstawowym przestępstwa podlega ten, kto w celu użycia za autentyczną podrabia lub przerabia fakturę w zakresie okoliczności faktycznych mogących mieć znaczenie dla określenia wysokości należności publicznoprawnej lub jej zwrotu albo zwrotu innej należności o charakterze podatkowym lub takiej faktury jako autentycznej używa. Kwota należności ogółem jest sumą wartości netto towaru lub usługi oraz kwoty podatku od towarów i usług (art. 106e ust. 1 pkt 11–15 u.p.t.u.).

W art. 271a § 1 k.k. przewidziano natomiast czyn zabroniony polegający na wystawieniu faktury lub faktur zawierających kwotę należności ogółem, której wartość lub łączna wartość jest znaczna, poświadczając nieprawdę co do okoliczności faktycznych mogących mieć znaczenie dla określenia wysokości należności publicznoprawnej lub jej zwrotu albo zwrotu innej należności o charakterze podatkowym lub na użyciu takiej faktury lub faktur.

Od strony podmiotowej przestępstwo z art. 270a k.k. ma charakter powszechny, a przestępstwo z art. 271a k.k. – powszechny jedynie wobec sprawcy, który używa faktury wykazującej nieprawdziwe okoliczności; sam fakt wystawienia takiej faktury nadaje mu charakter indywidualny co do czynu. Zastosowanie znajdują tu bowiem przepisy art. 106b–106d u.p.t.u., zgodnie z którymi wystawić fakturę może tylko osoba uprawniona. Przykładem kryminologicznym sprawcy przestępstwa naruszającego te przepisy jest podmiot niebędący podatnikiem podatku od towarów i usług, który nie dokonuje w rzeczywistości czynności podlegających opodatkowaniu, lecz wystawia faktury je dokumentujące. (...) lub „przerobić” fakturę można z zamiarem bezpośrednim – kierunkowym, a „użyć” jej jako autentycznej – z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym. Przestępstwo z art. 271a k.k. może być popełnione w obu postaciach umyślności. Oznacza to, że sprawca ma świadomość poświadczenia okoliczności prawnie znaczącej jako niezgodnej z prawdą i chce tego, albo gdy taką możliwość przewiduje i godzi się na nią. Dodatkową dolegliwością przewidzianą przez art. 277b k.k. jest możliwość wymierzenia obok kary pozbawienia wolności grzywny w wysokości do 3000 stawek dziennych. Przedmiotem czynu z art. 270a i 271a k.k. jest faktura, czyli – zgodnie z art. 115 § 14a k.k. – dokument, o jakim mowa w art. 2 pkt 31 u.p.t.u. Przestępstwa związane z fałszerstwem faktur mają postać wieloodmianową. Czynności sprawcze w art. 270a k.k. to podrobienie lub przerobienie faktury w celu użycia jej za autentyczną. Nie jest więc przestępstwem z tego przepisu fałszowanie faktury w innym celu. Podrobieniem faktury jest jej sporządzenie przy zachowaniu pozoru, jakoby pochodziła od innej osoby, aniżeli sprawcy. Natomiast przerobienie to nadanie autentycznej fakturze innej treści niż pierwotna. Zatem fałszowanie dokumentu w rozumieniu art. 270a § 1 k.k. może polegać na sporządzeniu imitacji dokumentu albo na dokonywaniu zmian w autentycznym dokumencie, np. poprzez wyskrobywanie lub dopisywanie jego fragmentu, zamianę pierwotnych danych. Te czynności sprawcze mogą dotyczyć jedynie okoliczności faktycznych o istotnym znaczeniu dla określenia wysokości czy zwrotu należności publicznoprawnej, w tym o charakterze podatkowym. Użycie fałszywej faktury oznacza tu skorzystanie z jej funkcji dokumentacyjnej. Czynnością sprawczą przestępstwa z art. 271a k.k. jest poświadczenie nieprawdy lub użycie faktury dokumentującej nieprawdziwe okoliczności. Poświadczenie nieprawdy wystąpi w sytuacjach wskazanych w art. 86 ust. 3a pkt 4 u.p.t.u., czyli wystawienia faktury przez podmiot nieistniejący lub wykazania informacji niezgodnych z rzeczywistością (np. o czynności niedokonanej w ogóle lub w części, albo o nieprawdziwej cenie). Przestępstwa wyżej wskazane mogą być popełnione jedynie w formie działania. Podrabianie lub przerabianie faktury ma charakter materialny, zaś użycie takiej faktury – charakter formalny, tak jak czyn zabroniony z art. 271a k.k.

Podkreślić także należy autonomiczność unormowań prawa karnego skarbowego w systemie prawa karnego, wynikającą z odmiennych rodzajowo, merytorycznych i aksjologicznych podstaw odpowiedzialności. Ta odrębność została sformalizowana: uregulowano katalog czynów zabronionych o określonym nazewnictwie. Odróżnia je też przedmiot ochrony prawnej oraz polityka kryminalna i fiskalna. Dlatego w doktrynie i orzecznictwie przeważa stanowisko, że przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe są spenalizowane wyłącznie w k.k.s., względnie też, iż przepisy k.k.s. mają charakter legis specialis wobec Kodeksu karnego. Zauważyć należy, że art. 270a, 271a i 277a–277d umiejscowiono w rozdziale XXXIV k.k. „Przestępstwa przeciwko wiarygodności dokumentów”. Chociażby z tego względu wydaje się, że ochronę dobra w postaci interesu majątkowego Skarbu Państwa winny gwarantować unormowania k.k.s. Wprowadzenie do unormowań k.k. przestępstwa fałszu dokumentów w postaci faktur (art. 270a i 271a k.k.) sprawia, że taki zakres kryminalizacji wyznaczony zespołem znamion czynu zabronionego jest w zasadzie tożsamy z uregulowaniami k.k.s. Dopuszczalny jest zbieg kwalifikacji prawnych ustawy karnej powszechnej i skarbowej w odniesieniu do tego samego czynu zabronionego (art. 8 § 1 k.k.s.). Oto jeżeli ten sam czyn będący przestępstwem skarbowym lub wykroczeniem skarbowym wyczerpuje zarazem znamiona przestępstwa lub wykroczenia określonego w przepisach karnych innej ustawy, stosuje się każdy z tych przepisów. Wobec tego, że zachowanie sprawcy jednocześnie wyczerpuje znamiona obu typów czynów zabronionych, jego odpowiedzialność za te czyny jest równoległa. Przepis art. 8 k.k.s. jest wyjątkiem od reguły z art. 6 § 1 k.k.s. i zasady multiplikacji przestępstw z art. 11 § 1 k.k. w odniesieniu do zbiegu realnego przepisów określających znamiona przestępstwa skarbowego oraz powszechnego. Stanowisko wyrażone w uzasadnieniu projektu omawianej tu nowelizacji Kodeksu karnego prowadzi do wniosku, że dany zespół zachowań podmiotu, choć jest jednym czynem w sensie ontologicznym, to przy zastosowaniu art. 8 § 1 k.k.s. staje się w ujęciu normatywnym dwoma czynami: jest przestępstwem powszechnym i skarbowym jednocześnie. Zgodnie z art. 8 § 2 k.k.s. wykonaniu podlega tylko najsurowsza z kar, co nie stoi na przeszkodzie wykonaniu środków karnych lub innych środków orzeczonych na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.

Niewątpliwie nowe konstrukcje prawne w zakresie karalności fałszerstwa faktur mają pełnić funkcję prewencyjną, zapobiegając w szczególności niedeklarowaniu kwot podatku należnego albo wyłudzeniom zwrotu podatku od towarów i usług. Sankcje za przestępstwa z art. 270a k.k. i 271a k.k. są bardziej dolegliwe od przewidzianych w k.k.s., gdzie maksymalny wymiar kary pozbawienia wolności to 5 lat (art. 27 § 1 k.k.s.), nadto większą represyjność w tym zakresie k.k. potęguje treść art. 277a i 277b k.k. Omawiane przestępstwa mają nadto charakter umyślny. Dla przypisania sprawstwa niezbędne jest tu wykazanie znamion przedmiotowych fałszu materialnego lub intelektualnego oraz ich znamion podmiotowych (zamiaru). Sprawca musi mieć zatem pełną świadomość, że podrabia lub przerabia fakturę, używa jej jako autentycznej, bądź podaje nieprawdę co do okoliczności mogących mieć znaczenie dla określenia wysokości należności publicznoprawnej lub jej zwrotu albo zwrotu innej należności o charakterze podatkowym.

Przedmiotem ochrony przestępstwa z art. 270a k.k. jest wiarygodność faktur w ujęciu materialnym, a więc ich autentyczność. Dalszym przedmiotem ochrony jest prawidłowość uiszczania należności publicznoprawnych.

Wobec powyższego oraz na kanwie okoliczności przedmiotowej sprawy oskarżanemu M. K. wbrew postulatowi prokuratora zawartemu w akcie oskarżenia należało przypisać odpowiedzialność z art. 270a kk a nie z art. 271a kk. Za powyższym przemówiło wykazanie działania oskarżonego polegającego użyciu jako autentycznych podrobionych faktur zawierających kwotę należności ogółem których wartość łączna nie jest znaczna (w rozumieniu art. 115 § 5 i 7 k.k.).

Uwzględniając, więc iż oskarżony w krótkich odstępach czasu podejmował (w z góry podjętym zamiarem) czynności stanowiące realizację przestępstwa z art. 270a k.k. czyn ten należało zakwalifikować również z art. 12 § 1 k.k. Nie ulega wątpliwości, iż oskarżonemu przy użyciu każdej z faktur przyświecał jeden zamiar uszczuplenia należnego podatku, który następnie został wykazany podczas składania deklaracji podatkowych oraz sporządzania ewidencji (...)_VAT.

Stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu był znaczny, a zachowanie oskarżonego zasługuje na potępienie i dezaprobatę. Należy bowiem zwrócić uwagę, że oskarżony poprzez uchylanie się od uiszczenia podatku VAT doprowadził do uszczuplenia tego podatku na kwotę 27 513,08 złotych.

Stopień winy jest znaczny, gdyż oskarżony działał umyślnie, z zamiarem celowego uszczuplenia należnego podatku VAT tj. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Znaczny stopień społecznej szkodliwości determinowany był nadto sposobem działania sprawcy, który w sposób świadomy popełnił przestępny czyn oraz fakt, iż jego działania godziły w interesy innego podmiotu.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy będący przedmiotem oceny i analizy sądu pozwala na przypisanie oskarżonemu winy za popełnienie zarzucanego mu przestępstwa, albowiem w czasie swego bezprawnego, karalnego i karygodnego czynu – mając możliwość podjęcia decyzji zgodnej z prawem – nie dał posłuchu normie prawnej.

☐

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.7.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. K.

pkt 1,4

pkt 2

Pkt 3

Pkt 5

Pkt 6

Mając na uwadze powyższe wespół ze znacznym stopniem społecznej szkodliwości zarzucanego oskarżonemu czynu oraz znacznym stopniem winy i w korelacji z określonymi w art. 53 k.k. dyrektywami wymiaru kary sąd wymierzył oskarżonemu na podstawie art. 270a § 1 kk w zw. z art. 57b kk (przewidującego zaostrzoną odpowiedzialność za dopuszczenie się przestępstwa w warunkach czynu ciągłego tj. powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia do podwójnej wysokości górnej granicy ustawowego zagrożenia) karę 8 miesięcy pozbawienia wolności i na podstawie art. 33 § 2 k.k. (przewidującego możliwość orzeczenia kary grzywny obok kary pozbawienia wolności w przypadku dopuszczenia się czynu w celu osiągniecia korzyści majątkowej) oraz mając na uwadze treść art. 277b k.k. wymierzono karę grzywny w wysokości 150 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 40,00 złotych.

Sąd uznał, iż kara powinna przekonać oskarżonego i ogół społeczeństwa, że popełnianie przestępstw nie jest opłacalne i zamiast spodziewanych korzyści przynosi dolegliwości i ewentualnie konieczność naprawienia wyrządzonej szkody. Celem kary jest również kształtowanie w społeczeństwie szacunku dla norm prawnych i słusznych interesów innych osób oraz wskazywanie, że zasady rozliczeń podatkowych zostały ustalone po to, by je przestrzegać, a nie lekceważyć i uchylać się od ich spełnienia.

Biorąc pod uwagę powyżej omówione kryteria wymiaru kary Sąd uznał, że karą adekwatną, sprawiedliwą i spełniającą cele zapobiegawcze i wychowawcze powinna być kara 8 miesięcy pozbawienia wolności i 150 stawek dziennych grzywny. Wysokość jednej stawki ustalono w wysokości 40 złotych, uwzględniając możliwości finansowe oskarżonego. Z uwagi na uprzednią - na datę czynu - niekaralność oskarżonego na karę pozbawienia wolności uznać należało, że wykonanie kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego nie jest bezwzględnie konieczne do przekonania go o konieczności przestrzegania porządku prawnego. Wobec czego Sąd warunkowo zawiesił wykonanie kary na okres 2 lat próby, który jest niezbędny do weryfikacji prognozy kryminologicznej wobec oskarżonego i spełnia wymagania z art. 69 § 1 k.k.

Wymierzając oskarżonemu karę za przestępstwo skarbowe Sąd miał na względzie fakt, żeby dolegliwość kary była adekwatna do stopnia winy oskarżonego i uwzględniała stopień szkodliwości społecznej czynu oraz realizowała cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do sprawcy, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (art. 12 § 2 k.k.s.).

Wskazać należy, że funkcją kary orzekanej wobec sprawcy przestępstwa jest jego wychowanie i zapobieżenie powrotowi do przestępstwa, a cele te - w szczególności zapobiegawczy - mogą być zrealizowane wyłącznie poprzez jej dolegliwość mającą uzmysłowić sprawcy swoistą nieopłacalność powrotu na drogę przestępstwa. Kara zawsze zatem musi zatem stanowić dolegliwość, do tego sprowadza się jej istota. W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara grzywny w wymiarze 40 stawek dziennych po 120 zł każda, spełni swoje zadania w sferze prewencji indywidualnej, a zatem, przyczyni się do tego, by oskarżony nie popełnił przestępstwa skarbowego w przyszłości, jak też w dziedzinie prewencji ogólnej, a mianowicie wpłynie na przeświadczenie o nieuchronnej i sprawiedliwej karze za popełnione przestępstwo.

Stopień winy oskarżonego Sąd ocenił jako znaczny, albowiem oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu będąc osobą pełnoletnią i brak jest podstaw – w świetle zgromadzonego w aktach materiału dowodowego - do twierdzenia, aby w chwili czynu oskarżony nie mógł rozpoznać jego znaczenia lub pokierować swoim postępowaniem. Wobec tego, nie było żadnych okoliczności umniejszających jego winę.

Do okoliczności obciążających zaliczono:

- znaczny stopień winy oraz społecznej szkodliwości czynu,

- wyczerpanie czynami oskarżonego kilku przepisów ustawy Kodeks karny skarbowy,

- uprzednią karalność.

Wymierzając oskarżonemu karę grzywny, Sąd kierował się dyrektywami określnymi w art. 13 k.k.s., uwzględniając rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu zabronionego, rodzaj i stopień naruszenia ciążącego na sprawcy obowiązku finansowego, jego motywację i sposób zachowania się, właściwości i warunki osobiste. Zgodnie z art. 23 § 3 k.k.s. ustalając stawkę dzienną, Sąd wziął pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe.

W ocenie Sądu wymierzenie oskarżonemu kary grzywny w rozmiarze 40 stawek dziennych po 120 zł każda jest wystraczające do tego by uznać ją za karę sprawiedliwą, wymierzoną w granicach winy i współmierną do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego.

Przy ustalaniu stawki dziennej grzywny, Sąd wziął pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe (art. 23 § 3 k.k.s.). Stawka dzienna nie mogła być niższa od 1/30 minimalnego wynagrodzenia ani przekraczać jej czterystukrotności. W takim stanie rzeczy, kierując się dyrektywami z art. 23 § 3 k.k.s., określono wysokość stawki dziennej na poziomie 120 zł. Liczba stawek dziennych w ramach orzeczonej kary grzywny za przestępstwo skarbowe jest adekwatna.

Grzywna wymierzona w tej wysokości będzie istotną i wystarczającą dolegliwością finansową dla oskarżonego, który jest osobą karaną. Doskonale zdawał sobie sprawę z konsekwencji nieodprowadzania podatku.

Na podstawie art. 8 § 2 i 3 kks wykonaniu podlegała kara orzeczona w punkcie 1. jako surowsza (gatunkowo i ilościowo).

Czyniąc zadość wymogom art. 72 k.k. Sąd za zasadne uznał orzeczenie środka probacyjnego w postaci pisemnego informowania kuratora o przebiegu okresu próby co 6 miesięcy, co przyczyni się do dyscyplinowania postawy oskarżonego w okresie próby.

Na podstawie art. 44 § 2 kk orzeczono przepadek na rzecz Skarbu Państwa poprzez pozostawienie w aktach sprawy dowodów rzeczowych w postaci: faktury nr (...) z dnia 2 czerwca 2020r i faktury nr (...) z dnia 15 czerwca 2020r., faktur/rachunek (...) oraz pieczątki spisanej w spisie i opisie rzeczy z dnia 02.06.2022r. zapisanych pod poz Drz. 902-903/22 i (...)- (...). Przedmioty te służyły i były przeznaczone do popełnienia przestępstwa.

1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 7

O kosztach sądowych i opłacie Sąd orzekł na podstawie art. 627 k.p.k.i art. 624 § 1 k.p.k. Z uwagi na sytuację materialną oskarżonego, w szczególności jego możliwości zarobkowe oraz sytuację osobistą i rodzinną sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 2000 złotych tytułem częściowych kosztów sądowych. Sąd przy tym znalazł podstawy do uznania, że uiszczenie ich w całości byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną (posiadanie na utrzymaniu dwójki dzieci), majątkową (brak majątku większej wartości) i wysokość deklarowanych dochodów (utrzymywanie się z emerytury).

1Podpis

sędzia Joanna Urbańska –Czarnasiak