Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 1587/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1

P. F.

W dniu 8 września 2023 roku w godzinach 12:00 – 13:00 w T. przy ul. (...) na terenie firmy (...) umyślnie dokonał uszkodzenia okularów korekcyjnych w ten sposób, że uderzył C. U. w twarz, czym uszkodził mu okulary, powodując straty w wysokości 853 zł na szkodę C. U., co stanowiło wypadek mniejszej wagi.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. We wrześniu 2023 roku C. U. i P. F. byli pracownikami (...) (...). C. U. pracuje na stanowisku kierowca – pracownik produkcji. Obecnie P. F. nie pracuje ww. firmie. Siedziba (...) (...) mieści się w T. przy ulicy (...).

2. W dniu 8 września 2023 roku C. U. pracował w godzinach 7:00 – 15:00. W godzinach 12:00 – 13:00 C. U. wracał do siedziby firmy od klienta, u którego przeprowadzał prace serwisowe. W rozmowie telefonicznej dowiedział się, że inny pracownik (...) (...)pilnie potrzebuje samochodu.

3. Po przyjeździe do siedziby firmy pomiędzy C. U. i P. F. wywiązała się kłótnia. P. F. miał pretensje do C. U., że ten za późno zjechał do firmy. Następnie C. U. zaczął być popędzany przez P. F.. C. U. nie wytrzymał natłoku słów wypowiadanych przez P. F. i kazał mu się zamknąć oraz użył słów niecenzuralnych, co później powtórzył. Po słowach wypowiedzianych przez C. U. P. F. złapał go za prawy bark, po czym uderzył pięścią w twarz.

4. Na skutek uderzenia zostały uszkodzone okulary korekcyjne noszone przez C. U.. Z oprawek wyleciało jedno szkło, a ponadto wykrzywił się zausznik oraz front oprawek.

5. C. U. dokonał zakupu nowych okularów w takim samym standardzie, których całkowity koszt wyniósł 853 zł. Uszkodzone przez P. F. okulary miały ponad 4 lata.

6. C. U. ma wadę wzroku od urodzenia. Bez okularów ww. nie może prowadzić pojazdu z uwagi na ograniczenia w postaci kodu 01.01 (wymagana korekta wzroku w postaci okularów) zawartej w dokumencie prawa jazdy.

7. Do momentu wydania wyroku nie doszło do pojednania pomiędzy P. F. i C. U., a także wyrządzona szkodą nie została naprawiona w jakiejkolwiek części.

a) zeznania świadka C. U.

b) częściowo wyjaśnienia oskarżonego

c) zeznania świadka M. K.

d) protokół oględzin okularów

e) dokumenty związane z zakupem okularów korekcyjnych

a) k. 48 i k. 1-2, 28

b) k. 22-22v

c) k. 48v i k. 7-8

d) k. 13-16

e) k. 29-31

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.1-7

Zeznania świadka C. U.

W ocenie Sądu zeznania świadka C. U. zasługiwały na danie im wiary w całości. W swoich zeznaniach ww. przedstawił spójną wersję zdarzeń w jakich doszło do uszkodzenia jego okularów korekcyjnych. Przypisując odpowiedzialność za ten czyn P. F., jednocześnie świadek nie starał się umniejszać swoim zachowaniom, tj. że wdał się utarczkę słowną z P. F., a także że użył wobec niego kilkukrotnie słów niecenzuralnych, które wywołały reakcję oskarżonego. Wątpliwości Sądu nie budziły również zeznania świadka, które dotyczyły uszkodzonych okularów. Zakres uszkodzeń, na który wskazał świadek, pokrywał się z tymi, które widoczne są w protokole oględzin okularów.

1.1.1.1-7

Zeznania świadka M. K.

Za wiarygodne w całości Sąd uznał także zeznania świadka M. K.. W ocenie Sądu zeznania świadka są logiczne i spójne ze zgromadzonym materiałem dowodowym, w szczególności z uznanymi za wiarygodne zeznaniami świadka C. U.. M. K. nie uczestniczył bezpośrednio w zajściu do jakiego doszło między C. U. a P. F., jednak ww. po zdarzeniu zgłosili się do niego. Potwierdził, że P. F. przyznał się w rozmowie z nim, iż uderzył C. U. na skutek tego, że ten go obraził.

1.1.1.1-7

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego, w tej części w której pozostawały one zbieżne z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie. P. F. potwierdził, że w dniu 8 września 2023 roku między nim a C. U. doszło do wymiany zdań, podczas której C. U. użył wobec niego niecenzuralnych słów. Oskarżony potwierdził również, że szturchnął C. U. w prawy bark.

1.1.1.1-7

Protokół oględzin okularów i dokumenty związane z zakupem okularów korekcyjnych

Sąd dał wiarę wszelkim przeprowadzonym w sprawie dowodom z dokumentów. Przedmiotowe dokumenty nie były kwestionowane przez strony, zaś Sąd nie miał podstaw, aby podważyć ich wiarygodność.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1.3-4

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego

Sąd uznał za niewiarygodne twierdzenia oskarżonego, w jakim ten kwestionował przypisany mu czyn. Zdaniem P. F. nie uderzył on C. U., a jedynie szturchnął w prawy bark i do uszkodzenia okularów korekcyjnych należących do C. U. musiało dojść w inny sposób.

Niestety oskarżony, poza swoimi twierdzeniami że C. U. uszkodził okulary w inny sposób, w bardziej pogłębiony sposób nie uargumentował swojego stanowiska. Jednocześnie wskazał, że nie widział aby C. U. w coś uderzył albo rzeczone okulary spadły mu.

Powyższa wersja nie wytrzymuje w zestawieniu z zeznaniami świadka C. U. oraz M. K.. Z ustalonego stanu faktycznego wynika, że do uszkodzenia okularów korekcyjnych musiało dojść podczas przepychanki pomiędzy oskarżonym a C. U.. Brak jednak jakiekolwiek innego wiarygodnego zdarzenia niż uderzenie oskarżonego, które mogłoby spowodować w tym czasie uszkodzenie okularów należących do C. U..

Jednocześnie wyjaśnienia oskarżonego nie zasługiwały na uwzględnienie w części, w jakiej ten opisał zachowanie C. U.. W ocenie Sądu, biorąc całokształt okoliczności sprawy, zostało ono przez P. F. podkoloryzowane i w sposób nadmierny obciążało ww. świadka.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

I

P. F.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z art. 288 § 1 k.k. karze podlega ten kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku. Typem uprzywilejowanym tego przestępstwa jest wypadek mniejszej wagi (art. 288 § 2 k.k.). Zniszczenie, uszkodzenie lub uczynienie rzeczy niezdatną do użytku skutkujące szkodą majątkową nieprzekraczającą obecnie 800 zł stanowi wykroczenie z art. 124 k.w. Czyny stypizowane w art. 288 k.k. mogą być popełnione tylko umyślnie, w obu postaciach zamiaru i są przestępstwami powszechnymi, co oznacza że może popełnić je każdy. Ściganie przestępstwa określonego w art. 288 § 1 i 2 k.k. następuje na wniosek pokrzywdzonego.

W niniejszej sprawie doszło do uszkodzenia przez P. F. okularów korekcyjnych należących do C. U.. W ocenie Sądu oskarżony działał umyślnie w zamiarze ewentualnym, chcąc uderzyć C. U., jednocześnie przewidywał i godził się na to że może uszkodzić noszone przez ww. okulary korekcyjne. Okulary należące do C. U. zostały uszkodzone, tj. P. F. naruszył ich substancję, jednak bez jej unicestwienia (zniszczenia). Doszło do takiego uszkodzenia okularów które uniemożliwiało wykorzystywanie ich zgodnie z posiadanymi pierwotnie właściwościami i przeznaczeniem, dlatego konieczny był zakup nowych.

Kluczowe w niniejszej sprawie było ustalenie, czy szkoda po stronie C. U. wyniosła ponad 800 zł. Przyjęcie niższej wartości skutkowałoby odpowiedzialnością P. F. jedynie za wykroczenie. Na powyższe wskazywał obrońca oskarżonego, argumentując że uszkodzone okulary korekcyjne były używane kilka lat i nie przedstawiały wartości wyższej niż 800 zł.

Należy wskazać, że granicę pomiędzy wykroczeniem a przestępstwem w przypadku uszkodzenia rzeczy wyznacza wysokość szkody, a nie wartość uszkodzenia (zob. wyrok SN z dnia 22 października 1998 roku, III KKN 146/97, Lex nr 35103). Może zdarzyć się tak, że wartość szkody oraz wartość uszkodzenia rzeczy będą się pokrywały. Przez szkodę na gruncie art. 288 § 1 k.k. należy rozumieć zarówno rzeczywisty uszczerbek, jak i korzyść spodziewaną, a utraconą w wyniku przestępnego zachowania.

Biorąc pod uwagę powyższe uzasadnione jest ustalanie wysokości szkody w przypadku uszkodzenia okularów korekcyjnych poprzez wskazanie kosztów jakie zostały poniesione w celu ich wyrobienia np. koszt wizyty u okulisty lub optometrysty, koszt oprawek, koszt szkieł. Oczywiście poniesione wydatki mogą być korygowane w sytuacji, kiedy widoczna jest ich zbędność np. gdy zostały zakupione nieproporcjonalnie drogie oprawki.

W niniejszej sprawie naprawa uszkodzonych okularów korekcyjnych nie była możliwa, gdyż uniemożliwiały to zaistniałe pęknięcia i wykrzywienia. Przedstawione przez C. U. dokumenty wskazują, że poniesione przez niego koszty nie były nadmierne i starał się on dokonać zakupu nowych okularów w takim samym standardzie jakim wcześniej posiadał. Dodatkowo zwrócić należy uwagę, że wybrał salon optyczny w którym przy zakupie okularów przewidziane jest darmowe badanie wzroku. Nie można jednocześnie zapominać, że z uwagi na posiadaną wadę wzroku a także stanowisko na jakim był zatrudniony (kierowca – pracownik produkcji) zakup nowych okularów był czynnością której musiał dokonać możliwe szybko.

Powyższe zadecydowało o przyjęciu przez tutejszy Sąd wartości szkody jakiej doznał C. U. w wysokości 862 zł, a tym samym o odpowiedzialności P. F. za przestępstwo.

Jednocześnie Sąd uznał, że czyn przypisany P. F. stanowił wypadek mniejszej wagi (art. 288 § 2 k.k.). Istota wypadku mniejszej wagi sprowadza się do szczególnej charakterystyki zachowania, realizującego wszystkie znamiona przestępstwa określonego w typie podstawowym, która sprawia, że taki czyn sprawcy stanowi przestępstwo zasługujące na łagodniejsze potraktowanie.

W niniejszej sprawie za przyjęciem wypadku mniejszej wagi przemawiały okoliczności popełnienia czynu zabronionego. Charakteryzował się on niewielkim stopniem społecznej szkodliwości, a ponadto P. F. nie jest osobą wobec której za właściwe należy uznać zastosowanie kary pozbawienia wolności, a taką przewiduje art. 288 § 1 k.k. Jednocześnie Sąd w swojej perspektywie miał to, że na czyn popełniony przez oskarżonego miało pośrednio wpływ zachowanie pokrzywdzonego, którego niecenzuralne słowa wywołały nieproporcjonalną reakcję ze strony P. F..

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. F.

I

I

Sąd na podstawie art. 288 § 2 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył oskarżonemu karę w wymiarze 20 stawek dziennych grzywny, przy przyjęciu że wysokość jednej stawki dziennej wynosi 100 zł.

Na podstawie art. 4 § 1 k.k. Sąd nie zastosował art. 33 § 1a k.k. (wprowadzony od 1 października 2023 roku), który w niniejszej sprawie skutkowałby orzeczeniem wobec oskarżonego grzywny nie niższej od 50 stawek.

Wymierzając karę, Sąd miał na uwadze umiarkowany stopień winy. Oskarżony jest osobą dorosłą, rozumiał znaczenie czynu i mógł pokierować swoim postępowaniem w sposób zgodny z prawem.

Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości mniejszy niż umiarkowany. Przy powyższej ocenie Sąd wziął pod uwagę, że oskarżony naruszył nietykalność cielesną pokrzywdzonego poprzez uderzenie go, a dodatkowo zniszczył należące do niego okulary korekcyjne. Oskarżony działał umyślnie z zamiarem ewentualnym. Sąd miał na uwadze również nieskomplikowaną motywację i sposób działania oskarżonego, które prowadziły do zmniejszenia stopnia społecznej szkodliwości.

Sąd ustalając rodzaj kary i jej wymiar uwzględnił, że oskarżony był uprzednio karany, lecz nie za przestępstwo (k. 25-25v). Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował również zachowanie C. U., które wywołało działanie ze strony oskarżonego.

Sąd orzekł wobec oskarżonego karę grzywny w wymiarze 20 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 zł. Zdaniem Sądu grzywna orzeczona w takim wymiarze stanowi dolegliwość adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu jakiego dopuścił się oskarżony. Zdaniem Sądu kara najłagodniejsza rodzajowo spełni wszelkie cele stawiane reakcji penalnej za przestępstwo. Obecnie przejściowo oskarżony nie osiąga żadnych dochodów i utrzymuje się z oszczędności, ale mimo tego w ocenie Sądu będzie on w stanie ponieść karę w orzeczonym wymiarze. Liczba stawek dziennych w pełni oddaje charakter popełnionego przestępstwa oraz stopień społecznej szkodliwości oraz winy oskarżonego. Kwota jednej stawki dziennej zaś uwzględnia możliwości finansowe i zarobkowe oskarżonego oraz jego sytuację osobistą.

W ocenie Sądu, orzeczona kara stanowi sankcję odpowiednio dolegliwą, będzie realizować cele zapobiegawcze i wychowawcze i uzmysłowi nieopłacalność popełniania przestępstw w przyszłości.

P. F.

II

I

Zgodnie z art. 46 § 1 k.k. w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz C. U. kwotę 862 zł tytułem całkowitego obowiązku naprawienia szkody.

Zasądzona przez Sąd kwota odszkodowania w całości będzie rekompensowała szkodę poniesioną przez C. U.. Kwota 862 zł znajduje potwierdzenie w wydatkach jakie ww. poniósł celem zakupu nowych okularów. Przedłożone do akt niniejszej sprawy dokumenty nie budziły wątpliwości.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Na rozprawie w dniu 15 stycznia 2024 roku Sąd oddalił m.in. wniosek obrońcy oskarżonego o przekazanie sprawy prokuratorowi w trybie art. 344a § 1 k.p.k.

Obrońca oskarżonego wskazywał, że w niniejszej sprawie – pomimo zgłoszenia stosownego wniosku - zaniechano końcowego zaznajomienia podejrzanego z materiałami postępowania przed przesłaniem aktu oskarżenia. Obrońca oskarżonego wskazał, odwołując się do orzecznictwa, że stanowi to istotny brak postępowania przygotowawczego i którego jedyną możliwością naprawienia jest przekazanie sprawy prokuratorowi w celu uzupełnienia postępowanie (w tym przypadku dochodzenia). Powyższe uchybienie miało skutkować tym, że P. F. został pozbawiony możliwości zgłoszenia wniosków w trybie art. 321 § 5 k.p.k.

Tutejszy Sąd dostrzegł, że P. F. zgłosił żądanie końcowego zaznajomienia się z materiałami (k. 18), ale mimo to przed skierowaniem aktu oskarżenia organy postępowania przygotowawczego zaniechały zaznajomienia ww. z materiałami postępowania. Jednak obrońca oskarżonego zdaje się zapominać, że samo stwierdzenie zaistnienia istotnego braku postępowania przygotowawczego, nawet gdyby rzeczywiście zaistniało, nie jest wystarczające do zwrotu sprawy do uzupełnienia śledztwa. Ustawodawca wymaga bowiem, aby uzupełnienie owego braku przez sąd powodowało znaczne trudności. Dlatego zdaniem Sądu w niniejszej sprawie bezcelowe i sprzeczne z dyrektywą rozstrzygnięcia sprawy w rozsądnym terminie byłoby zwrócenie sprawy we wskazanym trybie w celu zaznajomienia oskarżonego lub jego obrońcy z materiałami postępowania przygotowawczego. Realia sprawy wskazywały bowiem, że brak zwrotu nie spowodowałby rzeczywistych trudności w jej rozpoznaniu. Podstawą tzw. zwrotu merytorycznego nie mogą stanowić jedynie hipotetyczne trudności (zob. postanowienie SN z dnia 20 maja 2019 roku, VI KZ 7/19, Lex nr 2664787), a w takich kategoriach należy traktować okoliczności wskazywane przez obrońcę oskarżonego.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. obciążył oskarżonego P. F. kosztami sądowymi w łącznej kwocie 270 zł.

Sąd nie znalazł podstaw w niniejszej sprawie do zwolnienia oskarżonego od opłaty sądowej oraz obciążenia wydatkami Skarbu Państwa. Odstępstwo od zasady ponoszenia kosztów sądowych przez oskarżonego w sprawach z oskarżenia publicznego ma charakter wyjątkowy. Decydując o takim zwolnieniu, sąd jest w szczególności zobowiązany do wskazania okoliczności, na podstawie których ustalił, że uiszczenie kosztów sądowych byłoby zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów. W rozpatrywanej sprawie tego typu szczególne okoliczności nie miały miejsca.

W niniejszej sprawie o zwolnieniu od obowiązku od pokrycia kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa nie mógł automatycznie przesądzić fakt, że obecnie – zgodnie z deklaracją oskarżonego (k. 21v) – pozostaje on bez pracy i utrzymuje się z oszczędności.

Na kwotę 270 zł składała się kwota 200 zł tytułem opłaty karnej, kwota 20 zł tytułem wydatków poniesionych w postępowaniu sądowym oraz kwota 50 zł tytułem wydatków za postępowanie przygotowawcze (art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych; § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 roku w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego; § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym).

6.  1Podpis

Sędzia Marcin Czarciński