Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 2/24

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

J. M.

przy ustaleniu, iż oskarżona w ramach zarzuconych jej czynów dopuściła tego, że w G., w woj. (...)- (...), w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru sprawując obowiązki położnej środowiskowej - podstawowej opieki zdrowotnej w Caritas Archidiecezji W. Centrum (...) w G.:

- w okresie od dnia 15 grudnia 2021 roku do dnia 27 stycznia 2022 roku poświadczyła nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, w ten sposób, iż będąc osobą uprawnioną do wystawienia dokumentacji dotyczącej opieki położniczej nad małoletnimi A. S. (1) i A. S. (2) oraz ich matką J. S., dokonała wpisu w ww. dokumentacji potwierdzającego odbycie trzech wizyt patronażowych u powyższych osób w dniach 15 grudnia 2021 roku, 29 grudnia 2021 roku oraz 27 stycznia 2022 roku, w sytuacji gdy w rzeczywistości odbyła osobiście jedną wizytę patronażową w przychodni Centrum (...) w G., a następnie użyła tej dokumentacji w ten sposób, że za pośrednictwem pracodawcy Caritas Archidiecezji W. Centrum (...) w G. przekazała powyższe dane o odbytych wizytach (...) Narodowego Funduszu Zdrowia w O.,

- w okresie od dnia 23 lipca 2021 roku do dnia 13 września 2021 roku poświadczyła nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, w ten sposób, iż będąc osobą uprawnioną do wystawienia dokumentacji dotyczącej opieki położniczej nad małoletnią A. P. oraz jej matką M. P. (1), dokonała wpisu w ww. dokumentacji potwierdzającego odbycie pięciu wizyt patronażowych u powyższych osób w dniach 23 lipca 2021 roku, 28 lipca 2021 roku, 19 sierpnia 2021 roku, 06 września 2021 roku, 13 września 2021 roku, w sytuacji gdy w rzeczywistości odbyła osobiście jedną wizytę patronażową w miejscu zamieszkania ww. osób oraz jedną wizytę w przychodni Centrum (...) w G., a następnie użyła tej dokumentacji w ten sposób, że za pośrednictwem pracodawcy Caritas Archidiecezji W. Centrum (...) w G. przekazała powyższe dane o odbytych wizytach (...) Narodowego Funduszu Zdrowia w O.,

- w okresie od dnia 3 września 2021 roku do dnia 21 października 2021 roku poświadczyła nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, w ten sposób, iż będąc osobą uprawnioną do wystawienia dokumentacji dotyczącej opieki położniczej nad małoletnim P. G. oraz jego matką J. Ł., dokonała wpisu w ww. dokumentacji potwierdzającego odbycie czterech wizyt patronażowych u powyższych osób w dniach 03 września 2021 roku, 24 września 2021 roku, 11 października 2021 roku i 21 października 2021 roku, w sytuacji gdy w rzeczywistości odbyła osobiście jedną wizytę patronażową w miejscu zamieszkania ww. osób oraz jedną wizytę z wykorzystaniem systemów teleinformatycznych (teleporadę), a następnie użyła tej dokumentacji w ten sposób, że za pośrednictwem pracodawcy Caritas Archidiecezji W. Centrum (...) w G. przekazała powyższe dane o odbytych wizytach (...) Narodowego Funduszu Zdrowia w O.,

- w okresie od dnia 12 stycznia 2022 roku do dnia 28 lutego 2022 roku w G., w woj. (...)- (...), w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, poświadczyła nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, w ten sposób, iż będąc osobą uprawnioną do wystawienia dokumentacji dotyczącej opieki położniczej nad małoletnim A. S. (3) oraz jego matką R. S., dokonała wpisu w ww. dokumentacji potwierdzającego odbycie trzech wizyt patronażowych u powyższych osób w dniach 12 stycznia 2022 roku, 14 lutego 2022 roku i 25 lutego 2022 roku, w sytuacji gdy w rzeczywistości odbyła osobiście jedną wizytę patronażową w miejscu zamieszkania ww. osób oraz jedną wizytę z wykorzystaniem systemów teleinformatycznych (teleporadę), a następnie użyła tej dokumentacji w ten sposób, że za pośrednictwem pracodawcy Caritas Archidiecezji W. Centrum (...) w G. przekazała powyższe dane o odbytych wizytach (...) Narodowego Funduszu Zdrowia w O.,

- w okresie od dnia 11 kwietnia 2022 roku do dnia 25 kwietnia 2022 roku w G., poświadczyła nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, w ten sposób, iż będąc osobą uprawnioną do wystawienia dokumentacji dotyczącej opieki położniczej nad J. N., dokonała wpisu w ww. dokumentacji potwierdzającego odbycie trzech wizyt w ramach edukacji przedporodowej u ww. osoby w dniach 11 kwietnia 2022 roku, 15 kwietnia 2022 roku i 25 kwietnia 2022 roku, w sytuacji gdy w rzeczywistości odbyła osobiście jedną wizytę w przychodni Centrum (...) w G., a następnie użyła tej dokumentacji w ten sposób, że za pośrednictwem pracodawcy Caritas Archidiecezji W. Centrum (...) w G. przekazała powyższe dane odbytych wizytach (...) Narodowego Funduszu Zdrowia w O.,

tj. przestępstwa wyczerpującego kwalifikacje art. 271 § 1 k.k. w zb. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 12 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

J. M. ma obecnie 65 lat, świadczy usługi w zakresie opieki położniczej w Centrum (...) w G. - (...)Caritas oraz w Poradni Położniczo Ginekologicznej w G. przy Szpitalu (...) w B..

W okresie od 1 stycznia 2000 r. do 7 grudnia 2028 r. była zatrudniona w Caritas Archidiecezji W. na podstawie umowy o pracę, a od 7 stycznia 2019 r. świadczy swoje obowiązku z ramach umowy zlecenia

Z wykonywanej pracy osiąga dochód około 3.000 zł netto miesięcznie.

Pracuje także na umowie zlecenie w Poradni Położniczo Ginekologicznej w G. przy Szpitalu (...) w B., gdzie osiąga dochód 1.000 zł. Ponadto jest już także na emeryturze, którą otrzymuje w wysokości 3.048 zł. Jest mężatką. Mąż jest na emeryturze. Posiada dwójkę, dorosłych dzieci na własnym utrzymaniu.

Do obowiązków oskarżonej wykonującej obowiązki położnej w ramach umowy zlecenia zgodnie z załącznikiem do Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 16 sierpnia 2018 roku w sprawie standardu organizacyjnego opieki okołoporodowej (Dz.U.2018.1756) należało zapewnienie ciągłej profesjonalnej opiekę w miejscu zamieszkania albo pobytu położnicy oraz noworodka. Ocena stanu zdrowia położnicy i noworodka określona w powyższym zakresie odnotowana jest w dokumentacji medycznej. Obowiązkiem położnej wynikającym z wskazanych powyżej przepisów jest wykonanie nie mniej niż czterech wizyty (pierwsza wizyta odbywa się nie później niż w ciągu 48 godzin od otrzymania przez położną zgłoszenia urodzenia dziecka).

Oskarżona posiada bardzo dobrą opinię w miejscu pracy.

W latach 2021-2022 oskarżona będąc zatrudniona jako położna w Caritas Archidiecezji W. Centrum (...) w G. sprawowała opiekę położniczą nad małoletnimi A. S. (1) i A. S. (2) oraz ich matką J. S., małoletnią A. P. oraz jej matką M. P. (1), małoletnim P. G. oraz jego matką J. Ł., małoletnim A. S. (3) oraz jego matką R. S., a także nad J. N.. Ta ostatnia zrezygnowała z jej usług podpisując dek laracje o wyborze innej położnej.

Wymieniona w ramach wskazanej opieki wypełniała dokumentację medyczną w związku z odbyciem wizyt patronażowych oraz wizyt w ramach edukacji przedporodowej u powyższych osób, a następnie dane te przekazywała do (...) Narodowego Funduszu Zdrowia w O. za pośrednictwem swojego pracodawcy - Caritas Archidiecezji W. Centrum (...) w G..

Oskarżona J. M. w dokumentacji medycznej wykazała odbycie trzech wizyt patronażowych w dniach 15.12.2021 r., 29.12.2021 r. 27.01.2022 r. u małoletnich A. S. (1) i A. S. (2) oraz ich matki J. S.. Natomiast w rzeczywistości odbyła osobiście jedną wizytę patronażową w przychodni Centrum (...) w G..

Oskarżona J. M. w dokumentacji medycznej wykazała odbycie pięciu wizyt patronażowych w dniach 23.07.2021 r., 28.07.2021 r., 19.08.2021 r. 06.09.2021 r. i 13.09.2021 r. u małoletniej A. P. oraz jej matki M. P. (1). Natomiast w rzeczywistości odbyła osobiście jedną wizytę patronażową w miejscu zamieszkania ww. osób oraz jedną wizytę w przychodni Centrum (...) w G..

Oskarżona J. M. w dokumentacji medycznej wykazała czterech wizyt patronażowych w dniach 03.09.2021 r., 24.09.2021 r., 11.10.2021 r. i 21.10.2021 r. u małoletniego P. G. oraz jego matki J. Ł.. Natomiast w rzeczywistości odbyła jedną wizytę patronażową w miejscu zamieszkania ww. osób oraz jedną wizytę z wykorzystaniem systemów teleinformatycznych (teleporadę).

Oskarżona J. M. w dokumentacji medycznej wykazała odbycie trzech wizyt patronażowych w dniach 12.01.2022 r., 14.02.2022 r. i 28.02.2022 r. u małoletniego A. S. (3) oraz jego matki R. S.. Natomiast w rzeczywistości odbyła osobiście jedną wizytę patronażową w miejscu zamieszkania ww. osób oraz jedną wizytę z wykorzystaniem systemów teleinformatycznych (teleporadę).

Oskarżona J. M. w dokumentacji medycznej wykazała odbycie także trzech wizyt w ramach edukacji przedporodowej w dniach 11.04.2022 r., 15.04.2022 r. i 25.04.2022 r. u J. N.. Natomiast w rzeczywistości odbyła osobiście jedną wizytę w przychodni Centrum (...) w G..

Oskarżona za pośrednictwem pracodawcy Caritas Archidiecezji W. Centrum (...) w G. przekazała powyższe dane o odbytych wizytach (...) Narodowego Funduszu Zdrowia w O., w wyniku czego nastąpiła wypłata nienależnego świadczenia przez (...) Narodowego Funduszu Zdrowia w O. w związku z wypłatą środków pieniężnych za przeprowadzone przez nią wizyty patronażowe i udzielone świadczenia zdrowotne.

oświadczenie oskarżonej k. 364-365, 458

kserokopia umów zlecenia z dnia 7 stycznia 2019 r. k. 100, z dnia 7 kwietnia 2019 r. k. 101, z dnia 1 stycznia 2020 r. k. 102, z dnia 31 grudnia 2020 r. k. 104, z dnia 21 grudnia 2022 r. k. 18-18v

informacja z Caritas Archidiecezji W. k. 18

zeznania świadków D. S. k. 465-465v, K. G. k. 465v-466, B. P. k. 466, A. T. k. 466-46v

dokumentacja z Narodowego Funduszu Zdrowia k. 353

zeznania B. T. k. 22v, 94, 177-177v, 460-461v,

zeznania D. L. k. 150v-151, 465

zeznania J. S. k. 297v-298, 461v-462

zeznania M. P. (1) k. 310v-311, 464-464v

informacja z Caritas Archidiecezji W. k. 153

dokumentacja położnej środowiskowej k. 170-176

zeznania J. Ł. k. 328-329, 516-517

zeznania R. S. k.320v-321, 464v-465

Informacja z Caritas Archidiecezji W. k. 153

Dokumentacja położnej środowiskowej k. 168-169

Informacja z Caritas Archidiecezji W. k. 18

Deklaracja wyboru świadczeniodawcy k. 47

Dokumentacja położnej środowiskowej k. 54

Zeznania J. N. k. 301v-302, 462v-463

M. P. (2) k. 34-35v, 463-464

Informacja z NFZ (...) w O. k. 527-527v, 542-543

informacja wraz z sprawozdaniami z Caritas Archidiecezji W. k. 531-539

dokumentacją pochodzącą z Narodowego Funduszu Zdrowia Oddział w O. k.353

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

wyjaśnienia oskarżonej

zeznania świadków:

J. S.

M. P. (1)

J. Ł.

R. S.,

J. N.

dokumentacja medyczna

dokumentacja z Narodowego Funduszu Zdrowia

zeznania świadków:

B. T., D. L., a także D. S., K. G., B. P., A. T., M. P. (2), M. H.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej, w zakresie w jakim wskazywała ona, iż wszystkie podane przez nią w dokumentacji medycznej wizyty odbyły się w podanych terminach i w podanej formie oraz zgodnie z obowiązującymi ówcześnie przepisami. W ocenie Sadu wyjaśnienia oskarżonej w tym zakresie stanowią przyjęta przez nią linię obrony mająca uchronić ja od odpowiedzialności karanej za zarzucone jej czyny. Do wniosku takiego Sąd doszedł po dokonaniu analizy całokształtu zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego. Wyjaśnienia oskarżonej sprzeczne są bowiem ze zgromadzoną w niniejszej sprawie dokumentacją medyczną, informacjami uzyskanymi od Narodowego Funduszu Zdrowia, pracodawcy oskarżonej, a także z zeznaniami przesłuchanych w niniejszej sprawie świadków, w osobach pacjentek czy przełożonej oskarżonej, a także osoby zajmującej się wprowadzeniem danych otrzymywanych przez położne do systemu Narodowego Funduszu Zdrowia.

Sąd podzielił natomiast wyjaśnienia oskarżonej w zakresie tego, iż motywacją jej działania nie była chęć uzyskania korzyści majątkowej zarówno dla siebie jak i dla swojego pracodawcy ani osobistej. Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie dostarczył żadnych dowodów na tą okoliczność.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków J. S., M. P. (1), J. Ł., R. S. i J. N.. Ich zeznania były konsekwentne przez cały okres postepowania, wzajemnie się uzupełniały jak i znajdowały odzwierciedlenie w dokumentacji medycznej. Brak zatem jakichkolwiek powodów, dla których wymienione miałby zeznawać nieprawdę na niekorzyści oskarżonej.

Przesłuchana J. S. trzykrotnie w postepowaniu w charakterze świadka J. S. zeznała, iż po urodzeniu w dniu 25.11.2021 roku A. i A. S. (2) była objęta opieką położniczą przez J. M.. Z relacji świadka wynika, iż oskarżona J. M. nie obyła osobiście wizyty patronażowej w jej miejscu zamieszkania, jak też nigdy nie widziała małoletnich A. i A. S. (2). Na prośbę położnej udała się do przychodni (...) w G., gdzie podczas wizyty osobistej położna wypełniała dokumentację, a następnie dała jej do podpisu różne dokumenty. Wymieniona nie wykluczyła, że dana wizyta mogła mieć miejsce w dniu 15.12.2021 r. Następnie przed Świętami Bożego Narodzenia 2021 roku oskarżona zadzwoniła do J. S. na jej numer telefonu i zapytała o zdrowie małoletnich. W toku przesłuchania świadka po okazaniu dokumentacji medycznej J. S. zeznała, iż zawarte tam informacje nie są prawdziwe. J. S. oświadczyła, iż oskarżona J. M. wykonując obowiązki położnej nie przeprowadzała badania jej oraz małoletnich. Ponadto wbrew temu co zostało zapisane w dokumentacji medycznej w dniu 29.12.2021 r. małoletni nie byli karmieni mlekiem B.. Końcowo oświadczyła, że nie kontaktowała się osobiście, ani telefonicznie z oskarżoną w dniach 29.12.2021 r. oraz 27.01.2022 r. (k. 2-3, 125-132, 297-298, 461v-462).

Świadek M. P. (1) zeznała, iż po urodzeniu córki A. P. oskarżona odbyła osobiście jedną wizytę patronażową w jej miejscu zamieszkania. Podczas wizyty J. M. wypełniała dokumentację, a następnie dała jej do podpisu kilka dokumentów. M. P. (1) zeznała także, że w sierpniu 2021 roku przyszła do przychodni (...) w G. po zaświadczenie uprawniające do otrzymania świadczenia z tytułu urodzenia dziecka, tzw. „becikowego", gdzie na miejscu spotkała J. M.. Oskarżona nigdy nie kontaktowała się z nią telefonicznie. Po okazaniu dokumentacji medycznej świadkowi, M. P. (1) zeznała, że nie jest ona w pełni prawdziwa. Dodała, że wizyta osobista położnej w jej miejscu zamieszkania mogła się odbyć w dniu 23.07.2021 r., zaś wizyta w przychodni (...) w G. w dniu 19.08.2021 r. Zdaniem świadka wizyty patronażowe w dniach 28.07.2021 r., 06.09.2021 r. oraz 13.09.2021 r. nie odbyły się, co prowadzi do wniosku, że przedstawiona dokumentacja medyczna w tym zakresie nie jest rzetelna (k. 60-61, 108-111, 310-311, 464-464v).

Świadek J. Ł., matka P. G., podała, iż po urodzeniu syna była objęta opieką położniczą przez J. M.. Z zeznań świadka wynika, iż oskarżona odbyła osobiście wizytę patronażową w miejscu zamieszkania ww. w dniu 03.09.2021 r. Podczas wizyty położna wypełniała dokumenty, które następnie dała do podpisu kobiecie. Ponadto J. M. kontaktowała się jeden raz telefonicznie ze świadkiem w dniu 21.10.2021 r. i pytała o zdrowie dziecka. Oskarżona więcej nie kontaktowała się ze świadkiem. Po okazaniu dokumentacji medycznej J. Ł. zeznała, że wskazane wizyty położnicze w dniach 24.09.2021 r. oraz 11.10.2021 r. nie miały miejsca, a dane zawarte w ww. dokumentacji były ogólne, które oskarżona uzyskała podczas pierwszej wizyty. Dodała także, że po urodzeniu syna spotkała dwukrotnie oskarżoną podczas wizyt kontrolnych w dniach 31.08.2021 r. i 07.09.2021 r. u ginekolog R. w gabinecie w G., gdzie oskarżona pracuje w rejestracji. Podczas tych spotkań nie rozmawiała z położną na temat dziecka (k. 75-76, 170-171, 328-329, 516v-517).

Świadek R. S., matka A. S. (3), podała, że J. M. około 2 tygodnie po porodzie przyjechała do jej miejsca zamieszkania celem odbycia wizyty patronażowej. Ponadto oskarżona kontaktowała się jednokrotnie telefonicznie ze świadkiem. R. S. nie pamiętała daty ww. rozmowy telefonicznej. Oskarżona nie kontaktowała się więcej z kobietą. Po okazaniu dokumentacji medycznej R. S. wskazała, iż wizyty patronażowe w dniach 14.02.2022 r. i 20.02.2022 r. nie odbyły się. Przy tych datach w dokumentacji wskazana została waga małoletniego, w sytuacji gdy A. S. (3) nie był ważony przez położną. Podniosła także, że informacje zawarte w dokumentacji medycznej przy wizytach z dnia 14.02.2022 i 20.02.2022r. zostały podane oskarżonej podczas jej pierwszej wizyty patronażowej (k. 88-89, 168-169, 320-321, 464v-465).

Z zeznań świadka J. N. wynika natomiast, że przed urodzeniem córki H. N. podpisała deklarację wyboru położnej podczas wizyty w przychodni (...) w G.. Był to jedyny raz kiedy widziała się osobiście z oskarżoną. W niedługim okresie postanowiła zmienić położną, w związku z czym podpisała dokument deklaracji wyboru nowej położnej - M. P. (2). J. N. nie informowała o zmianie położnej, bowiem dowiedziała się, że takie dane zostaną przekazane położnej z przychodni (...) za pośrednictwem NFZ. Przed urodzeniem dziecka gdy była na wizycie u M. P. (2) oskarżona zatelefonowała do niej i zapytała czy jest w szpitalu. Wówczas J. N. poinformowała J. M., że nie znajduje się w szpitalu, czuje się dobrze i że nie może rozmawiać. Po okazaniu dokumentacji medycznej J. N. zeznała, że nie była osobiście na wizytach u położnej w dniach 15.04.2022 r. i 25.04.2022 r. Oskarżona przy podpisywaniu deklaracji zbadała kobietę przy użyciu detektora płodu. Z relacji J. N. wynika, iż nigdy więcej nie została zbadana przez J. M.. Podniosła także, że nie podawała oskarżonej informacji o żylakach, czy też obrzękach. Zdaniem świadka dane zawarte w dokumentacji medycznej w tym zakresie nie były prawdziwe. Oprócz wskazanej wizyty osobistej J. N. nie odbyła innych wizyt u oskarżonej. Jak wskazała J. N. po wyborze przez nią położnej M. P. (2) nie była u oskarżonej. Po jakimś czasie okazało się, że w systemie widniały zdublowane wizyty u dwóch położnych M. P. (2) oraz J. M. (k. 30-31, 34-35, 37-38, 46, 47-54, 301-302, 338, 462v-463).

Zeznania wymienionych osób ściśle korespondują ze zgromadzoną w niniejszej sprawie dokumentacją medyczną, która potwierdza, iż oskarżona dokonywała w niej wpisów wizyt, które się nie odbywała w ogóle, bądź nie w takiej formie jaką wymagała przepisy i to zarówno chodzi o wpisywanie wizyt w formie teleporad jak i wpisywanie wizyt przy okazji kontrolnych u ginekologa w gabinecie w G., gdzie oskarżona pracuje w rejestracji (k.51-54, 125-132, 168-169, 170-171).

Zeznania wskazanych powyżej świadków korespondują także z dokumentacją pochodzącą z Narodowego Funduszu Zdrowia Oddział w O. (k.353), z której jednoznacznie wynika, iż zleceniodawca, na podstawie dostarczonych mu przez oskarżoną comiesięcznych sprawozdań (k.531-539) wprowadził niezgodne z rzeczywistością dane, skutkujące wypłatą zleceniodawcy oskarżonej świadczeń nienależnych. Sąd dał wiarę wskazanej dokumentacji, nie znajdując podstaw do jej podważenia, nie była ona także kwestowana przez strony.

Sąd dał także wiarę zeznaniom świadka B. T., D. L., a także D. S., K. G., B. P., A. T.. Zeznania wymienionych osób nie były kwestionowane przez strony. Zeznania B. T. i D. L. pozwoliły Sądowi na ustalenie, jaki był system rozliczania się zleceniodawcy oskarżonej z Oddziałem Narodowego Funduszu Zdrowia. Świadkowie zeznawali jedynie na okoliczności związane z wykonywaniem przez siebie czynności służbowych.

Na wiarę zasługiwały także zeznania M. P. (2) i M. H.. Insynuacje oskarżonej, że niniejsza sprawa jest wynikiem spisu wymienionych przeciwko niej, nie znalazły żadnego potwierdzenia w materiale dowodowym. Wymieniona jest wprawdzie konkurencyjną dla oskarżonej położną na terytorium B. i G. i w swych zeznaniach punktowała nieprawidłowości w sposobie wykonywania obowiązków przez oskarżoną jednakże jej zeznania nie były kluczowym dowodem potwierdzającym winę oskarżonej w zakresie stawianych jej zarzutów. Nie miała zatem zasadniczego znaczenia dla ustalenia jej odpowiedzialności za dokonane przestępstwa.

Tak samo potraktować należało zeznania M. H., funkcjonariusza policji prowadzącego czynności podczas prowadzonego przez prokuraturę śledztwa. Wymienieniony wykonywał jedynie swoje czynności służbowe, nie był osobiście zainteresowany konkretnym rozstrzygnięciem niniejszej sprawy. Brak jakichkolwiek podstaw do kwestionowania jego zeznań.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Omówione w pkt 2.1.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Prokuratura zarzuciła J. M. popełnienie pięciu przestępstw z art. 271 § 3 k. k. w zw. z art. 271 § 1 k. k. w zb. z art. 286 § 1 k. k. w zw. art. 11 § 2 k. k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

W ocenie Sądu zachowanie oskarżonej nie wyczerpało wszystkim znamion zarzuconych jej przestępstw.

Przestępstwo oszustwa można popełnić tylko umyślnie i tylko z zamiarem bezpośrednim. W doktrynie i orzecznictwie jednoznacznie wskazuje się, że oszustwo jest przestępstwem kierunkowym, gdyż warunkiem odpowiedzialności jest działanie lub zaniechanie sprawcy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Zamiar bezpośredni o szczególnym zabarwieniu związanym z celem działania sprawcy oznacza, że elementy przedmiotowe oszustwa musza mieścić się w jego świadomości i muszą być objęte jego wolą. Sprawca oszustwa nie tylko musi chcieć uzyskać korzyść majątkową, lecz musi także chcieć użyć w tym celu określonego sposobu działania czy zaniechania. W związku z tym do przestępstwa oszustwa nie dochodzi zarówno wtedy, jeżeli jeden z przedstawionych elementów nie jest objęty świadomością sprawcy, jak i wówczas, jeżeli któregoś z nich sprawca nie chce, lecz tylko się godzi. W przypadku działania sprawcy w zamiarze ewentualnym nie dochodzi więc do popełnienia występku oszustwa przewidzianego w art. 286 § 1 k.k. (por. np. wyrok SN z dnia 19 lipca 2007 r., V KK 384/06, Biul. PK 2007/14/33).

każde

Wskazać należy, iż nie każde wprowadzenie w błąd i doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem jest równoznaczne z działaniem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Gdyby tak było to należałoby uznać, że ustawodawca zbędnie zawarł w treści przepisu art. 286 § 1 k.k. sformułowanie „w celu osiągnięcia korzyści majątkowej”. Ponadto byłoby to rażąco sprzeczne z poglądami wyrażanymi od lat w doktrynie i judykaturze, które traktują znamię działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej za znamię mające wręcz kluczowe znaczenie dla uznania danego zachowania za przestępstwo oszustwa (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 lutego 2019 r., II KK 179/18). Wskazuje się wszak trafnie, że „przestępstwo oszustwa określone w art. 286 § 1 k.k. jest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych . Jego znamiona podmiotowe znacznie wybiegają poza samo zachowanie się zewnętrzne sprawcy, »(...) nadając mu sens szczególny, bez którego zachowanie sprawcy jest z punktu widzenia prawa karnego irrelewantne" (D. Pleńska, O. Górniok (w:) System Prawa Karnego..., t. 4, s. 419). Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca, podejmując zachowanie, musi mieć wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która ma stanowić rezultat jego zachowania. Takie ujęcie znamion strony podmiotowej wyklucza możliwość popełnienia oszustwa z zamiarem wynikowym (por. wyrok SN z dnia 20 lipca 2007 r., III KK 29/07, LEX nr 307787 oraz wyrok SN z dnia 19 lipca 2007 r., V KK 384/06)« (M. Dąbrowska – Kardas, P. Kardas, Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278 - 363 k.k., pod red. A. Zolla, WK 2016, komentarz do art. 286, teza 90). Sąd Najwyższy podkreślał zaś, że „oszustwo jest przestępstwem kierunkowym, gdyż warunkiem odpowiedzialności jest działanie czy zaniechanie sprawcy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Zamiar bezpośredni o szczególnym zabarwieniu związanym z celem działania sprawcy oznacza, że elementy przedmiotowe oszustwa muszą mieścić się w świadomości sprawcy i muszą być objęte jego wolą. Sprawca oszustwa nie tylko musi chcieć uzyskać korzyść majątkową, lecz musi także chcieć użyć w tym celu określonego sposobu działania czy zaniechania. W związku z tym do przestępstwa oszustwa nie dochodzi zarówno wtedy, jeżeli jeden z przedstawionych elementów nie jest objęty świadomością sprawcy, jak i wówczas, jeżeli któregoś z nich sprawca nie chce, lecz tylko się godzi. W przypadku działania sprawcy w zamiarze ewentualnym nie dochodzi więc do popełnienia występku oszustwa przewidzianego w art. 286§ 1 k.k.” (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 kwietnia 2007 r., III K 362/02, LEX nr 296749).

W ocenie Sądu oskarżona, podając w dokumentacji przedstawianej zleceniodawcy większej ilości wizyt niż odbyte, lub podając inne formy wizyt, nie działała w celu osiągniecia korzyści majątkowej i to w rozumieniu at. 115 § 4 k.k. tj. korzyści zarówno dla siebie jak i kogoś innego.

Trudno wyjaśnić motywację oskarżonej, może było to związane z okresem pandemii, z chęcią ochrony małoletnich przed skutkami takich wizyt, może było to związane z pewną rutyną zawodową, czy pewną lekkomyślnością bądź niedbalstwem jednakże ciężko dopatrzeć się w jej działaniu w celu osiągnięcia dla swojego zleceniodawcy korzyści majątkowej. Zwłaszcza, iż wysokość pobranego przez zleceniodawcę oskarżonej nienależnego świadczenia jest bardzo niewielka. Ponadto z pism Caritas Archidiecezji W., dołączonych do akt sprawy, wynika, iż oskarżona nie otrzymała żadnego dodatkowego wynagrodzenia z tytułu świadczenia opieki nad wymienionymi w zarzucie osobami, a umowa zlecenia, w oparciu, o którą świadczy swoje usługi, gwarantuje jej stałe miesięczne wynagrodzenie niezależne od liczy pacjentek i wizyt w danym miesiącu (k.97). W realiach niniejszej sprawy świadczenie wypłacone przez NFZ zleceniodawcy oskarżonej nie stanowiły korzyści majątkowej dla pracodawcy oskarżonej, a były nienależnie pobranym świadczeniem, które w obecnym stanie, w związku ze stwierdzeniem mniejszej ilości wizyt powinno zostać zwrócone Narodowemu Funduszowi Zdrowia. Konkludując należy zatem stwierdzić, że czyn oskarżonej nie wypełnia znamion przestępstwa z art. 286 § 1 k.k., który to przepis został wskazany w kwalifikacji prawnej zarzuconego oskarżonej czynu.

Przyjęcie natomiast, iż oskarżona nie działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej spowodowało także brak znamienia wskazanego w kolejnym przepisie zarzuconym oskarżonej, a mianowicie w art. 271 § 3 k.k. Wprawdzie w tym przepisie jest mowa także o korzyści osobistej ale także i działania w celu osiągnięcia w takiej korzyści Sąd nie dopatrzył się w zachowaniu oskarżonej.

Korzyść osobista tradycyjnie rozumiana jest jako „wszelkie dobro niemające charakteru majątkowego, właściwie (przynajmniej bezpośrednio) nieprzeliczalne na pieniądze, ale dogodne dla przyjmującego lub zaspokajające jakąś jego potrzebę” (przykładowo R. Góral, Kodeks..., s. 306). Ostatnio w doktrynie pojawiła się alternatywna próba zdefiniowania korzyści osobistej jako „świadczenie o charakterze niemajątkowym, poprawiającym sytuację sprawcy przestępstwa (lub osoby przyjmującej świadczenie, zaspakajające jego potrzebę i nieposiadające wyraźnej wartości ekonomicznej”, przy czym kryterium zaspokojenia potrzeby właściwe jest wyłącznie w przypadku świadczeń na rzecz osoby fizycznej (podmioty zbiorowe, takie jak np. osoby prawne, nie posiadają bowiem swoich potrzeb) – zob. M. Iwański, Odpowiedzialność..., s. 60–67 i 81. Kryterium rozróżnienia korzyści majątkowej od osobistej może stanowić rodzaj potrzeby, którą dana korzyść zaspokaja; jeżeli zaspokaja ona w większym stopniu potrzebę materialną, mamy do czynienia z korzyścią majątkową, jeżeli niematerialną – z korzyścią osobistą. Jako kryterium pomocnicze podaje się także możliwość wyrażenia danej korzyści kwotą pieniężną (zob. szerzej P. Wiatrowski, Pojęcie korzyści..., s. 96 i n.). Innym kryterium odróżniającym te obie korzyści jest kryterium wartości ekonomicznej i przeliczalności na pieniądz (zob. m.in. J. Majewski [w:] Kodeks karny..., red. W. Wróbel, A. Zoll, s. 970; M. Iwański, Odpowiedzialność..., s. 67–73). Jeżeli zatem wartość określonego świadczenia da się w sposób jednoznaczny i obiektywny wyrazić w pieniądzu, to stanowi ono korzyść majątkową. Korzyść osobista ma stanowić korzyść w oczach przeciętnego człowieka, nie tylko korzyść wyłącznie dla poszczególnej jednostki (tak zdaje się O. Górniok [w:] Kodeks karny..., red. A. Wąsek, s. 58, z powołaniem na J. Makarewicza i A. Spotowskiego).

Należałaby odpowiedzieć na pytanie jaką korzyść osobistą oskarżona mogłaby odnieść lub odniosła przedkładając dokumentacje, w której poświadczała większą ilość wizyt niż odbywała. Z takim działaniem nie była przecież związana pespektywa awansu, czy uznanie w oczach pracodawcy, gdyż oskarżoną nie była rozliczana za ilość pacjentek i ilość odbytych u niej wizyt. W ocenie Sądu, o korzyści osobistej można by jedynie mówić w momencie gdy nie jechała na wizytę do pacjentek (więcej czasu, itp.) ale nie w momencie gdy przedkładała dokumentację zleceniodawcy.

W ocenie Sądu natomiast zachowanie oskarżonej wypełniło zmaniona przepisu art. 271 § 1 k.k.

Zgodnie z treścią art. 271 § 1 k.k. karze podlega funkcjonariusz publiczny lub inna osoba uprawniona do wystawienia dokumentu, która poświadcza w nim nieprawdę, co do okoliczności mającej znaczenie prawne. Natomiast zgodnie z art. 115 § 14 k.k. dokumentem jest każdy przedmiot lub inny zapisany nośnik informacji, z którym jest związane określone prawo, albo który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne.

Strona przedmiotowa przestępstwa określonego w art. 271 § 1 k.k. polega na tym, że funkcjonariusz publiczny lub inna osoba uprawniona do wystawienia dokumentu poświadcza w nim nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne. Poświadczać oznacza „stwierdzać, poręczać (...) (zwykle prawdziwość, wiarygodność, tożsamość kogo lub czego). Sprawca poświadcza osobie trzeciej nieprawdę co do określonej w art.271 kk okoliczności w wystawianym przez siebie dokumencie, a nie oświadcza nieprawdę co do danej okoliczności we własnym interesie (zob. wyrok SN z dnia 24 października 1996 r., V KKN 147/96, OSNKW 1997, nr 1–2, poz. 8). Osoba dopuszczająca się tego czynu działa wprawdzie we własnym imieniu, ale w cudzej sprawie. Poświadczenie nieprawdy może polegać na potwierdzeniu okoliczności, która nie miała miejsca, lub na przeinaczeniu rzeczywiście zaistniałej bądź na zatajeniu okoliczności, która powinna być zaświadczona w wystawianym dokumencie (por. wyrok SN z dnia 25 listopada 2004 r., WA 24/04, OSNwSK 2004, poz. 2206). Określone w art.271 § 1 kk poświadczenie nieprawdy musi odnosić się do okoliczności mającej znaczenie prawne, a nie prawnie obojętnej. Przedmiotem czynu penalizowanego wart.271 kk jest dokument. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 października 1996 r., V KKN 63/96, OSP 1998, z. 7–8, poz. 147, stwierdził, że: „Pojęcie dokumentu używane w art. 266 k.k. [z 1969 r., obecnie art. 271 k.k. – przyp. J.P.-F.] ma węższy zakres niż ogólne pojęcie dokumentu zdefiniowane w art. 120 § 13 k.k. [z 1969 r., obecnie art. 115 § 14 k.k. – przyp. J.P.-F.]. Dokument, o którym mowa w art. 266 k.k. [z 1969 r., obecnie art. 271 k.k. – przyp. J.P.-F.], musi nie tylko odpowiadać cechom wymienionym w art. 120 § 13 k.k. [z 1969 r., obecnie art. 115 § 14 k.k. – przyp. J.P.-F.], lecz ponadto musi to być dokument, który jest wystawiony przez funkcjonariusza publicznego lub inną osobę upoważnioną do tego, a ponadto w swojej treści zawierający poświadczenie, któremu przysługuje cecha zaufania publicznego, a w związku z tym domniemanie prawdziwości. Do takich dokumentów należą przede wszystkim dokumenty urzędowe w znaczeniu nadanym temu pojęciu przez art. 244 k.p.c. i art. 76 k.p.a., a ponadto inne dokumenty, którym taką moc dowodową nadają inne przepisy".

Podmiotem przestępstwa przewidzianego w art. 271 § 1 k.k. jest funkcjonariusz publiczny lub inna osoba uprawniona do wystawienia dokumentu. Sąd Najwyższy na gruncie kodeksu karnego z 1969 r. w wielu orzeczeniach wskazywał konkretne kategorie osób, którym przysługuje takie uprawnienie. Źródło upoważnienia do wystawiania dokumentów przez inne osoby, o których mowa w przepisie sankcjonującym poświadczenie nieprawdy, znajduje się w ustawie lub aktach prawnych niższego rzędu, które regulują różne dziedziny działalności ludzkiej. Upoważnienie to może także zdaniem Sądu Najwyższego wynikać z istoty zajmowanego stanowiska bądź wykonywania określonego zawodu lub określonej działalności albo z polecenia przełożonego dysponującego takim upoważnieniem. Źródło uprawnienia do wystawienia dokumentu może zatem wynikać z przepisów prawa, polecenia przełożonego, który zgodnie z prawem może przekazać innej osobie takie uprawnienie, a ponadto z wyroku sądowego lub innej decyzji organu władzy państwowej lub z treści umowy.

Pojęcie innej osoby uprawnionej do wystawienia dokumentu należy interpretować wąsko, obejmując nim wyłącznie te osoby, które na mocy szczególnej regulacji otrzymują prawo do sporządzenia dokumentu, któremu – podobnie jak w przypadku dokumentów sporządzanych przez funkcjonariuszy – przysługuje cecha zaufania publicznego (zob. też A. Marek, Kodeks..., nt 4 do art. 271; wyrok SN z 3.12.1997 r., V KKN 296/96, Prok. i Pr. 1998/4, poz. 6; postanowienie SN z 15.03.2013 r., V KK 433/12, LEX nr 1300043). Źródłem uprawnienia może być norma prawna o charakterze generalnym, wyrok sądowy lub inna decyzja organu władzy państwowej. Sprawcą przestępstwa z art. 271 może być także osoba wystawiająca dokument w imieniu innego podmiotu, który otrzymał taką kompetencję na mocy przepisu prawnego (np. zakład pracy) – zob. też uchwała SN z 12.03.1996 r., I KZP 39/95, OSNKW 1996/3–4, poz. 17.

W ocenie Sądu, oskarżona spełnia wymogi innej osoby uprawniającej do wystawienia dokumentu. Albowiem zgodnie z art. 18 Ustawy z dnia 15 lipca 2011 r. o zawodach pielęgniarki i położnej (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 814) położna ma obowiązek prowadzenia i udostępniania dokumentacji medycznej na zasadach określonych w ustawie z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. Uprawnienie takie wynika także z art. 23 i 24 Ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 581).

Tym samym uznać należy, iż jest oskarżona była uprawniona do wystawienia dokumentacji medycznej w rozumieniu art. 271 § 1 k.k.

Nie ulega wątpliwości także, iż wystawiana przez oskarżoną dokumentacja medyczna jest dokumentem w rozumieniu art. 271 § 1 k.k. Przyjmuje się bowiem, iż rubryki w dokumentacjach lekarskich, powinny odzwierciedlać rzeczywiście przeprowadzone badania specjalistyczne i wnioski z nich wypływające. Za takie wpisy nie może ponosić odpowiedzialności lekarz prowadzący, jeśli to nie on, a lekarz dysponujący inną specjalnością medyczną, przeprowadzał badania medyczne. To lekarz prowadzący badania dokonując wpisów lekarskich w dokumentacji medycznej ponosi odpowiedzialność za ich wiarygodność. Sporządzony, w toku postępowania o przyznanie świadczeń z ubezpieczenia społecznego, wpis o określonej treści lekarskiej, nawet znajdujący się w zbiorczej dokumentacji lekarskiej, jako potwierdzający okoliczności mające znaczenie prawne, musi być uznany za dokument w świetle treści art. 115 § 14 k.k. Takiemu dokumentowi przypisana jest cecha zaufania publicznego (wyrok SN z 30.09.2008 r., WA 39/08, OSNwSK 2008, nr 1, poz. 1940.

Sąd nie miał także wątpliwości, iż zawarcie w treści dokumentów przedstawianych zleceniodawcy większej ilości wizyt niż odbyte u pacjentów i wskazanie innej ich formy było poświadczeniem nieprawdy w rozumieniu art. 271 § 1 k.k. Poświadczeniem nieprawdy jest bowiem podawaniem obiektywnie nieprawdziwych, niezgodnych z rzeczywistością danych. Poświadczyć nieprawdę można tylko w odniesieniu do okoliczności dających się ocenić w kategorii prawdy i fałszu (Konarska-Wrzosek Violetta (red.), Kodeks karny. Komentarz, wyd. III, Opublikowano: WKP 2020)

Oskarżona w okresie objętym zarzutem była położną wykonującą pracę na umowę zlecenie w Caritas Archidiecezji W. w O. i tym samym osobą uprawnioną do sporządzania dokumentacji medycznej pacjentów. Zachowanie oskarżonej polegało na wpisywaniu w dokumentację liczby i rodzaju wizyt u pacjentów objętych opieką mimo, iż wizyty te, w datach zapisów faktycznie się nie odbywały bądź nie odbywały się w formie przewidzianej przez przepisy. Dokumentacja medyczna poświadczająca ilość tych wizyt miała istotne znaczenie gdyż była przekładna zleceniodawcy, który przekazywał ja do NFZ w O. i była ona podstawą do wypłaty środków pieniężnych za prowadzone wizyty patronażowe i udzielone świadczenia zdrowotne.

Zgodnie bowiem z załącznikiem nr 3 - „Wykaz świadczeń gwarantowanych położnej podstawowej opieki zdrowotnej oraz warunki ich realizacji" Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 24 września 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej (Dz.U. 2021.540) świadczenia gwarantowane położnej podstawowej opieki zdrowotnej obejmują: 1) wizytę realizowaną w warunkach ambulatoryjnych w bezpośrednim kontakcie ze świadczeniobiorcą lub na odległość przy użyciu systemów teleinformatycznych lub systemów łączności; 2) wizytę realizowaną w domu świadczeniobiorcy, w przypadkach uzasadnionych medycznie; 3) wizytę patronażową, zgodnie z warunkami określonymi w części II; 4) wizytę profilaktyczną; 5) poradę realizowaną w warunkach ambulatoryjnych w bezpośrednim kontakcie ze świadczeniobiorcą lub na odległość przy użyciu systemów teleinformatycznych lub systemów łączności; 6) poradę realizowaną w domu świadczeniobiorcy, w przypadkach uzasadnionych medycznie. W związku z epidemią wirusa SARS-CoV-2 w dniach 30.03.2020 r., 03.06.2020 r. i 23.10.2020 r. Konsultant Krajowy w dziedzinie pielęgniarstwa ginekologicznego i położniczego dr hab. n. o zdr. G. P. wydał „Zalecenia w stanie epidemii wirusa SARS-CoV-2 wywołującego chorobę COVID-19 dla położnych rodzinnych/położnych podstawowej opieki zdrowotnej". Z ww. dokumentów wynika, iż pierwsza wizyta patronażową powinna odbyć się w miejscu pobytu matki i dziecka, nie później niż w ciągu 48 godzin od otrzymania przez położną zgłoszenia urodzenia dziecka do podmiotu leczniczego, natomiast kolejne wizyty mogą być udzielane z wykorzystaniem systemów teleinformatycznych lub innych systemów łączności wyłącznie w sytuacji, gdy zakres niezbędnych czynności do zrealizowania na rzecz pacjentki i jej dziecka, nie wymaga osobistej obecności położnej. Oskarżona poświadczyła nieprawdę we wskazanej wyżej dokumentacji medycznej w zakresie odbycia wizyt patronażowych w ten sposób, iż wskazała odbycie większej ilości wizyt niż w rzeczywistości miały miejsce podczas sprawowania jako położna POZ opieki położniczej nad małoletnimi A. S. (1) i A. S. (2) oraz ich matką J. S., małoletnią A. P. oraz jej matką M. P. (1), małoletnim P. G. oraz jego matką J. Ł., małoletnim A. S. (3) oraz jego matką R. S.. Ponadto J. M. poświadczyła nieprawdę w powyższej dokumentacji co do przeprowadzonych wizyt w ramach edukacji przedporodowej i udzielonych świadczeń zdrowotnych J. N..

Uznanie, że oskarżona będąc uprawnioną do wystawienia dokumentów, poświadczała w nich nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne spowodowało przypisanie oskarżonej popełnienia przestępstwa z art. 271 § 1 k.k.

Oskarżonej w ramach czynów zakwalifikowanych z art. 286 § 1 k.k. zarzucono, iż przekazała dane o odbytych wizytach (...) NFZ w O.

Sąd uznał, iż wprawdzie czynu oskarżonej nie można zakwalifikować z art. 286 § 1 k.k. z uwagi na brak znamienia działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej jednakże w związku z tym, iż nie tylko poświadczyła ona nieprawdę w sporządzanej przez siebie dokumentacji ale także przedstawiając ją zleceniodawcy, używała tej dokumentacji, jej zachowanie wyczerpuje także znamiona przepisu art. 273 k.k.

Pojęcie używania sprowadza się do wykorzystywania funkcji, jakie może pełnić podrobiony lub przerobiony dokument. Użyciem dokumentu będzie przedstawienie go osobie uprawnionej do kontroli czy zrealizowanie na jego podstawie określonego świadczenia, wprowadzenie do rejestru, dokonanie na jego podstawie określonej operacji księgowej, przedłożenie organowi prowadzącemu określone postępowanie dowodowe. Jak podkreślił Sąd Najwyższy: „Wprowadzenie [...] dokumentu do obrotu prawnego to posłużenie się tym dokumentem, rozumiane jako jego przedłożenie władzy, osobie fizycznej lub prawnej, dla wykazania wynikających z dokumentu swoich praw, istnienia stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne” (wyrok SN z 15.10.2002 r., III KKN 90/00, LEX nr 56839).

Zgodnie z zasadą skargowości sąd nie może wyjść poza granice aktu oskarżenia, ponieważ zasada skargowości inicjatywę ścigania wkłada wyłącznie w ręce prokuratora i to prokurator zakreśla ramy oskarżenia. Zakaz wyjścia poza granice oskarżenia oznacza zatem niemożność orzekania poza granicami zdarzenia faktycznego, będącego przedmiotem postępowania. W wypadku dokonania w wyroku odmiennego niż w akcie oskarżenia określenia daty i miejsca zdarzenia, przy ocenie czy w konkretnej sprawie ramy oskarżenia zostały przekroczone, nie przesądza jeszcze identyczność dobra prawnego będącego przedmiotem zamachu, identyczność oskarżonych i pokrzywdzonych, a nawet identyczna kwalifikacja prawna. Tożsamość czynu zarzucanego i przypisanego jest bez wątpienia kluczową kwestią w procesie karnym, zgodnie bowiem z zasadą skargowości wyrażoną w art. 14 kodeksu postępowania karnego, sąd nie może wyjść poza granice oskarżenia, ponieważ inicjatywa ścigania należy do oskarżyciela. Podstawowym kryterium dla tożsamości czynu jest tożsamość zdarzenia faktycznego. W orzecznictwie niejednokrotnie wypowiadano pogląd, że nie narusza tożsamości czynu odmienne ustalenie przez sąd orzekający, w porównaniu z aktem oskarżenia, sposobu działania sprawcy, decydujące jest natomiast, by ocena taka zamykała się w ramach tego samego zdarzenia faktycznego. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że „granice oskarżenia zostają utrzymane dopóty, jak długo w miejsce czynu zarzuconego, w ramach tego samego zdarzenia faktycznego (historycznego) można przypisać oskarżonemu czyn nawet ze zmienionym opisem i jego oceną prawną, ale mieszczący się w tym samym zespole zachowań człowieka.

W ocenie Sądu pojęcie „przekazała”, użyte przez prokuraturę w akcie oskarżenia jest pojęciem tożsamym z pojęciem „użyła” wskazanym przez Sąd w przypisanym oskarżonej czynie.

Sąd przypisał oskarżonej popełnienie jednego czynu wyczerpującego kwalifikację prawną przepisów 271 § 1 k.k. w zb. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 12 § 1 k.k. Wszystkie zawarte w pkt od I do V zachowania oskarżonej popełnione były w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru. Gdyby wyrok był wyrokiem skazującym, a nie warunkowo umarzającym postępowanie, Sąd skazałby oskarżona za popełnienie ciągu przestępstw z art. 91 § 1 kk.

☐

1.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

1.4.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

Zmiana opisu czynów i przyjętej kwalifikacji pozwoliła Sądowi na rozważenie czy wobec oskarżonej zachodzą przesłanki z art. 66 k.k. i 67 k.k. umożliwiające warunkowe umorzenie postepowania. Oba bowiem czyny przypisane oskarżonej nie są zagrożone karami powyżej 5 lat pozbawienia wolności. Przestępstwo z art. 271 § 1 k.k. zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat, a przestępstwo z art. 273 k.k. karą grzywny, kara ograniczenia wolości albo karą pozbawienia wolności do 2 lat.

Sąd po przeanalizowaniu całokształtu okoliczności sprawy uznając winę oskarżonej na mocy art. 66 § 1 k.k. w zw. z art. 67 § 1 k.k. warunkowo umorzył postępowanie karne na okres próby wynoszący 1 roku. Na takie rozstrzygnięcie wpłynęło tło tej sprawy i jej okoliczności. Należało mieć na uwadze, dotychczasowy sposób życia oskarżonej, prowadzenia nienagannego trybu życia, a także to, iż całe swoje dorosłe życie pracowała zawodowo i dalej to czyni będą już na emeryturze. Nie była ona wcześniej karana, nie utrudniała postępowania karnego. Wina i społeczna szkodliwości, w ocenie Sądu, nie są znaczne, ma na to wpływ to, iż był to okres pandemii, oskarżona działa z chęci ochrony małoletnich dzieci, nienależne świadczenie jakie nastąpiło po stronie zleceniodawcy oskarżonej jest bardzo niewielkie. Powyższe pozwala na uznanie, iż popełnione przez nią przestępstwo miało charakter jednorazowy i nie cechuje się wysokim stopniem społecznej szkodliwości. Dotychczasowy tryb życia oskarżonej pozwala na przyjęcie, iż w przyszłości nie wejdzie ona w konflikt z prawem, a warunkowe umorzenie postępowania karnego będzie środkiem wystarczającym do osiągnięcia celów z zakresu prewencji indywidualnej i generalnej. Jednocześnie takie rozwiązanie wobec postawy jaką prezentowała w toku postępowania stanowić ma również dla niej wyraźny sygnał ostrzegawczy o braku akceptacji ze strony wymiaru sprawiedliwości dla tego typu zachowań. Dodatkowo postępowanie karne będzie dla niej przestrogą na przyszłość, a ustanowiony okres próby zmotywuje ją do przestrzegania porządku prawnego i jest odpowiedni do podjęcia postępowania gdyby ponownie naruszyła przepisy prawa.

Dla realnego odczucia przez oskarżoną, że popełniła ona przestępstwo, a jej sprawstwo zostało w pełni wykazane, Sąd na mocy art. 67 § 3 k.k. zobowiązał ją do uiszczenia kwoty 1.000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. W ocenie Sądu jest to dolegliwość, którą oskarżona z jednej strony odczuje, jednak leży one w jej możliwościach zarobkowych. Orzeczona kwota nie przekracza jej możliwości finansowych, ale jest na tyle wysoka, by odczuła ona jej dolegliwość, co jest istotą środka probacyjnego. Jest to wymierny znak dla oskarżonej, że naruszenie prawa wiąże się z konkretnymi niedogodnościami i w żadnym razie nie uchodzi zupełnie bezkarnie. Sąd stanął na stanowisku, że zasądzenie świadczenia od oskarżonej na rzecz tej organizacji wywoła u niej jednak świadomość bezprawności jego zachowania oraz konieczności przestrzegania porządku prawnego. Ponadto świadczenie to ma charakter probacyjny ale także charakter zadośćuczynienia społecznego z popełnione przestępstwo. Wysokość świadczenia nie jest zdaniem sądu wygórowana patrząc na dochody oskarżonej i może ona je z pewnością uiścić. Natomiast nie zrealizowanie świadczenia będzie w okresie próby mogło skutkować podjęciem postępowania karnego, a w konsekwencji wydaniem wyroku skazującego.

☐

1.5.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.6.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt III

Uwzględniając wynik postępowania karnego oraz sytuację finansową oskarżonej Sąd na podstawie art. 629 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. w zw. z art. 7 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 złotych tytułem opłaty i obciążył ją wydatkami poniesionymi w sprawie w kwocie 791,92 złotych. Uiszczenie przez nią wskazanych kwot, w sytuacji gdy otrzymuje ona emeryturę oraz wynagrodzenia z tytułów umów zlecenia, nie narazi oskarżonej ani jej najbliższych na istotny uszczerbek w utrzymaniu.

1Podpis