Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 225/19

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

A. S.

lewego, złamania ściany zatoki klinowej, liczne złamania i wyłamania zębów, urazu klatki piersiowej: złamania żebra I oraz II po stronie lewej, urazu kończyny dolnej lewej: złamania kości strzałkowej oraz kostki bocznej i przyśrodkowej, stanowiących ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu w rozumieniu W dniu 14 lipca 2018 roku w W. na wiadukcie Mostu Ł. (nad ulicą (...)) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 3 ust. 1 oraz art. 21 ust. 1 Ustawy Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że prowadząc samochód osobowy marki S. o nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności oraz przekroczył dopuszczalną prędkość ustanowioną na danym odcinku drogi, czym nieumyślnie spowodował wypadek drogowy polegający na potrąceniu pieszej A. T., a następnie najechał na stojący pojazd marki O. o nr rej. (...), w wyniku czego A. T. doznała obrażeń ciała w postaci urazu głowy: krwiaka przymózgowego w lewej okolicy czołowo-skroniowej, obecności krwi w przestrzeni podpajęczej, ogniska stłuczenia mózgu, urazu twarzoczaszki: wieloodłamowego złamania lewej zatoki szczękowej, wieloodłamowego złamania żuchwy, złamania wyrostka jarzmowego kości szczękowej oraz łuku jarzmowego art. 156 § 1 pkt 2 kk, czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 177 § 2 kk ( czyn przypisany)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 14 lipca 2018 roku A. T., kierując samochodem osobowym marki O. o numerze rejestracyjnym (...), poruszała się w kierunku Ż. od strony (...), chcąc zjechać na wiadukcie Mostu Ł. (nad ulicą (...)). Pokrzywdzona podróżowała sama.

zeznania pokrzywdzonej A. T.

82-83, 237-240, 349-351

W tym samym czasie, oskarżony kierujący samochodem osobowym marki S. o numerze rejestracyjnym (...) poruszał się w kierunku zjazdu z Mostu Ł. (nad ulicą (...)). Oskarżony podróżował sam.

częściowe wyjaśnienia oskarżonego A. S.

235-237

Około godziny 15:00 pokrzywdzona będąc na wiadukcie Mostu Ł. (nad ulicą (...)), na skutek awarii samochodu marki O., zatrzymała pojazd, po czym poinformowała telefonicznie o tym fakcie swojego narzeczonego T. K., który miał wezwać na miejsce pomoc drogową. Pokrzywdzona następnie udała się do bagażnika, aby poszukać trójkąta ostrzegawczego.

W tym samym czasie i na tym samym odcinku oskarżony nie zachował należytej ostrożności, albowiem prowadząc samochód osobowy marki S. nie obserwował należycie drogi i ponadto przekroczył dopuszczalną prędkość ustanowioną na wiadukcie Mostu Ł., która wynosiła 30 km/h, po czym z chwilą gdy zauważył stojący samochód pokrzywdzonej zaczął gwałtownie hamować, niemniej stracił on panowanie nad samochodem. Pokrzywdzona próbowała odskoczyć celem uniknięcia potrącenia, jednkaże oskarżony nieumyślnie spowodował wypadek drogowy polegający na jej potrąceniu, a następnie najechał na stojący pojazd marki O. o nr rej. (...).

szkic z miejsca wypadku drogowego

71

materiał poglądowy

72

zeznania pokrzywdzonej A. T.

82-83, 237-240, 349-351

opinia z rekonstrukcji wypadków wraz z protokołami symulacji ruchu oraz opinia uzupełniająca

113-140v, 670-758

projekt organizacji ruchu

609-623

opinia psychologiczna z zeznań pokrzywdzonej

892-898

ustna opinia biegłego R. S.

903-922

opinia biegłego z rekonstrukcji wypadków

1008-1081, 1143-1148

ustna opinia biegłego K. Ł.

1123-1127

Uczestnicy tego zdarzenia drogowego byli trzeźwi.

protokół oględzin miejsca wypadku drogowego

4-5v

protokół badania stanu trzeźwości oskarżonego wraz ze świadectwem wzorcowania

6-7v

protokół pobrania krwi od pokrzywdzonej

12-12v

opinia toksykologiczna

87-89

W wyniku zdarzenia drogowego, samochód marki O. (...) należący do pokrzywdzonej posiadał wgniecenia zderzaka tylnego, wgniecenie błotnika tylnego od strony prawej i połamanie plastiku ozdobnego bagażnika z prawej strony, zbite światło na zderzaku tylnej prawej strony.

Z kolei samochód marki S., którym kierował oskarżony, posiadał odkształconą pokrywę komory silnika i zarysowania po stronie lewej, rozbity reflektor, popękany i wyrwany z mocowania, odkształcony przedni lewy błotnik, rozbitą szybę w prawym dolnym narożniku.

protokół oględzin pojazdu O. (...)

8-9v

protokół oględzin pojazdu S.

10-11v

Inni uczestnicy ruchu drogowego udzielili pierwszej pomocy, następnie na miejsce zdarzenia przybyła Straż Miejska, która wezwała służby ratunkowe, Policję oraz służby porządkowe. Pokrzywdzonej A. T. została udzielona pomoc medyczna, a następnie została przewieziona do szpitala. Na miejsce zdarzenia przybył brat i ówczesny partner pokrzywdzonej oraz rodzice oskarżonego.

kserokopia notatników służbowych funkcjonariuszy Straży Miejskiej

46-49, 51-54

zeznania świadka M. J.

56-56v, 84-84v, 316-320

zeznania świadka B. C.

58-58v, 79-79v, 553-556

zeznania świadka G. M.

60-61, 574-577

zeznania świadka T. K.

295-297

zeznania świadka J. Ł.

558

zeznania świadka Ł. P.

559-560

zeznania świadka E. M.

575-579

zeznania świadka W. S.

763-764, 874-875

Na skutek zderzenia A. T. doznała obrażeń ciała w postaci urazu głowy: krwiaka przymózgowego w lewej okolicy czołowo-skroniowej, obecności krwi w przestrzeni podpajęczej, ogniska stłuczenia mózgu, urazu twarzoczaszki: wieloodłamowego złamania lewej zatoki szczękowej, wieloodłamowego złamania żuchwy, złamania wyrostka jarzmowego kości szczękowej oraz łuku jarzmowego lewego, złamania ściany zatoki klinowej, liczne złamania i wyłamania zębów, urazu klatki piersiowej: złamania żebra I oraz II po stronie lewej, urazu kończyny dolnej lewej: złamania kości strzałkowej oraz kostki bocznej i przyśrodkowej, stanowiących ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 kk

dokumentacja medyczna

100

opinia sądowo - lekarska

77

Oskarżony A. S. urodził się (...). Jest osobą dotychczas nie karaną. Posiada prawo jazdy kategorii B od 25.09.2015 r. Dwukrotnie notowany jako sprawca wykroczeń drogowych. Ma wykształcenie średnie, kawaler, bezdzietna. Pozostaje na utrzymaniu rodziców z uwagi na podjęte studia wyższe.

częściowe wyjaśnienia oskarżonego A. S.

235-237

sprawozdanie SPP

183-184

informacja z Krajowego Rejestru Karnego

182, 228, 880, 925, 1141

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

A. S.

j.w.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Zatrzymanie pojazdu pokrzywdzonej na skutek najechania przez nią na krawężnik w wyniku poślizgnięcia się na „plamie oleju”

dokumentacja szkodowa nadesłana przez (...)

332-347, 395-505

OCena DOWOdów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

częściowe wyjaśnienia oskarżonego A. S.

Na przymiot wiarygodności zasługiwały w części wyjaśnienia, w których oskarżony potwierdził fakt kierowania samochodem marki S. i uczestniczeniu w zdarzeniu, albowiem w tym zakresie korespondowały one z zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

zeznania pokrzywdzonej A. T.

Relacja pokrzywdzonej odnośnie sytuacji poprzedzającej moment wypadku była spójna, logiczna, rzeczowa i konsekwentna. Pokrzywdzona od pierwszego jej przesłuchania podkreślała to, że kierujący pojazdem S. nie patrzył w jej kierunku, spoglądał w bok, stąd wraz z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości nałożyło się na nieuniknięcie przez niego potrącenia pokrzywdzonej. Pokrzywdzona z uwagi na utratę przytomności nie pamiętała szczegółów po zaistnieniu wypadku drogowego. Niemniej jej zeznania odnośnie doznanych przez nią obrażeń korelują z dowodami z dokumentów w postaci dokumentacji medycznej.

szkic z miejsca wypadku drogowego

Obiektywny, zgromadzony przez uprawnionych funkcjonariuszy Policji. Przedstawiony dowód zilustrował usytuowanie pojazdów uczestników zdarzenia.

materiał poglądowy

Obiektywny, zgromadzony przez uprawnionych funkcjonariuszy Policji. Przedstawione fotografie ujawniły widoczne ślady hamowania, usytuowanie pojazdów, czy chociażby prędkość obowiązującą na danym odcinku drogi, tj. 30 km/h.

opinia z rekonstrukcji wypadków wraz z protokołami symulacji ruchu oraz opinia uzupełniająca

Biegły R. S. sporządził opinię z rekonstrukcji wypadków, w której ocenił poprawność zachowania kierujących pojazdami, określił bezpośrednią przyczynę wypadku, wskazał uczestnika naruszającego zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Z przedmiotowej opinii wynika wprost, że zachowanie oskarżonego było nieprawidłowe, bowiem nie zachował należytej i wymaganej daną sytuacją drogową ostrożności oraz przekroczył prędkość dopuszczalną ustanowioną na danym odcinku drogi (k. 138v). Biegły wskazał również, że gdyby oskarżony poruszał się z prędkością dopuszczalną albo mniejszą, to nie musiałby wykonywać żadnych manewrów obronnych (k. 140). Nadto do opinii biegłego zostały dołączone protokoły stymulacji ruchu, wskazujące, że oskarżony mógł jechać w granicy ok. 46,6 km/h.

Przyjęta przez biegłego metoda badawcza nie pozostawiała żadnych wątpliwości. Biegły wyczerpująco uzasadnił źródło przyjętych założeń. Opinia została sporządzona w sposób rzetelny i prawidłowy oraz była logiczna, wewnętrznie niesprzeczna i jednoznaczna w swych wnioskach odnośnie bezpośredniej przyczyny wypadku jaką było naruszenie zasad ruchu drogowego przez oskarżonego. Opinia uzupełniająca, wykonana przy wykorzystaniu dokumentacji architektonicznej tego odcinka jezdni, potwierdziła, że kierujący pojazdem przy prędkości nawet 40 km/h miał możliwość uniknięcia potrącenia pieszej. Opinia ta również zawierała wielowariantową ocenę ruchu pojazdu, także przy założeniu, że kierujący najechał na „plamę substancji ropopochodnej”.

projekt organizacji ruchu

Obiektywna, sporządzona przez uprawnione podmioty w granicach ich kompetencji

opinia psychologiczna z zeznań pokrzywdzonej

Sąd podziela wnioski zawarte w opinii psychologicznej pozwalających ocenić zdolność wypowiedzi pokrzywdzonej. Opinia ta jest jasna i szczegółowa, a także zawiera wnikliwe wnioski. Opinia została przeprowadzona z uwagi na zaburzenia neurologiczne pokrzywdzonej spowodowane wypadkiem drogowym. Niemniej jednak analiza wypowiedzi i zachowania pokrzywdzonej wskazuję, że poziom jej rozwoju intelektualnego jest adekwatny do wieku biologicznego. Nadto zdolność w zakresie postrzegania, zapamiętywania i odtwarzania faktów oraz zjawisk są zasadniczo prawidłowe.

ustna opinia biegłego R. S.

Biegły potwierdził swoje wnioski zawarte w opinii pisemnej, jak również odpowiedział na zadawane mu pytania podczas rozprawy w dniu 09.11.2021 r. Opinia ustna biegłego jest rzetelna, zgodna z jego wiedzą i doświadczeniem zawodowym.

Pisemna i ustna opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków i techniki motoryzacji K. Ł.

Sąd uznał opinię biegłego K. Ł. z dziedziny ruchu drogowego w specjalności rekonstrukcji wypadków drogowych i techniki motoryzacji za w pełni wiarygodną. Należy określić je jako szczegółowe i wydane w oparciu o zgromadzony w niniejszej sprawie bogaty materiał dowodowy, w tym w szczególności z uwzględnieniem zeznań świadków, protokołów oględzin uczestniczących w wypadku pojazdów, oględzin miejsca zdarzenia, w tym dokumentacji fotograficznej, a także na podstawie analizy zdarzenia z uwzględnieniem fachowej wiedzy oraz jego doświadczenia zawodowego. W ocenie Sądu biegły wysunął klarowne wnioski prowadzące do rekonstrukcji przebiegu wypadku, w tym ustalenia wzajemnego usytuowania obu pojazdów oraz prędkości w momencie zderzenia, torów ruchów uczestników wypadku, miejsca kolidowania, a także oceny zachowania uczestników wypadku i możliwości uniknięcia zderzenia. Ekspertyza zawierała jasne i logiczne wnioski, poprzedzone wyczerpującą analizą i wyjaśnieniem sposobu dochodzenia przez biegłego do końcowych konkluzji. Ponadto biegły zastosował nie tylko metodę szacowania prędkości, jakiej użył biegły R. S., ale także opracował opinię analizując deformację pojazdów uczestniczących w kolizji. Wnioski płynące z obydwu metod, w tym także przy założeniu, że kierujący S. jechał po oblodzonej jezdni, są co do zasady spójne. Prędkość 30 km/h dawała mu rzeczywistą możliwość uniknięcia wypadku.

Biegły w opinii wskazał, że gdyby oskarżony zachował maksymalną dopuszczalną prędkość 30 km/h to niezależnie od nawierzchni (sucha, mokra, z naniesioną plamą o współczynniku przyczepności lodu) pojazd nie utraciłby zadanego toru jazdy, a zatem kierujący byłby w stanie wykonać manewr obronny w postaci omijania, niezależnie od panujących warunków pogodowych, jak również stanu jezdni.

Biegły odpowiedział także na uzupełniające pytania obrony, które to mogły mieć wpływ na ocenę prawnokarną zaistniałego zdarzenia. Odpowiedzi te Sąd uznał za kompletne, nie wymagające dalszego uzupełnienia. Kolejne formułowane przez obronę wątpliwości nie znajdowały uzasadnienia w materiale dowodowym, były one wyłącznie hipotetyczne. Warto w tym miejscu wskazać, że prędkość 30 km/h, w miejscu w którym doszło do wypadku, nie jest prędkością nakazaną, lecz maksymalną dopuszczalną. Oskarżony jako młody, jeszcze niedoświadczony kierowca, winien tym bardziej w takiej sytuacji drogowej wzmóc ostrożność, bo takie ograniczenia należą do rzadkości, a prędkość maksymalna 30 km/h jest na tyle „wolna”, że pozwala na podjęcie manewrów obronnych nawet przy niesprzyjających warunkach drogowych, jak np. oblodzenie, do którego w opinii odnosił się biegły.

protokół oględzin miejsca wypadku drogowego

Wiarygodny dokument, sporządzony zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa przez uprawnione osoby. Sąd nie powziął żadnych wątpliwości co prawidłowości wykonania tej czynności i utrwalenia jej wyników, dlatego nie odmówił temu dowodowi mocy dowodowej i wiarygodności.

protokół badania stanu trzeźwości oskarżonego wraz ze świadectwem wzorcowania

Dowody wiarygodne, dokumenty sporządzone przez właściwe organy, w odpowiedniej formie, spójne z pozostałym materiałem dowodowym. Brak podstaw do ich kwestionowania. Oskarżony został przebadany na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu z wynikiem 0,00 mg/l.

protokół pobrania krwi od pokrzywdzonej

Dowód wiarygodny, dokument sporządzony przez właściwe organy, w odpowiedniej formie, spójny z pozostałym materiałem dowodowym. Brak podstaw do jego kwestionowania. Dowód przeprowadzony z uwagi na brak możliwości przebadania pokrzywdzonej alkomatem na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu.

opinia toksykologiczna

Sąd uznał opinię biegłego z dziedziny toksykologii za w pełni wiarygodną. Podczas badania toksykologii krwi u pokrzywdzonej stwierdzono stężenie midazolamu na poziomie 17,12 ng/ml, co potwierdza jego medyczne zastosowanie przez lekarza SOR w dawce 2x5 mg w dniu 14.07.2018 r. po zdarzeniu drogowym, w którym uczestniczyła. Wyłączając ujawnioną w badaniu obecność tego środka, we krwi pokrzywdzonej nie ujawniono innych środków działających podobnie do alkoholu, środków odurzających czy substancji psychotropowych oraz alkoholu etylowego.

protokół oględzin pojazdu O. (...)

Dokument rzetelny, sporządzony w związku ze zdarzeniem drogowym, które miało miejsce w dniu 14.07.2018 r., nie budzący wątpliwości co do prawdziwości zawartych w nim danych.

protokół oględzin pojazdu S.

Dokument rzetelny, sporządzony w związku ze zdarzeniem drogowym, które miało miejsce w dniu 14.07.2018 r. Zawiera opis uszkodzeń pojazdu, którym kierował oskarżony w dniu zdarzenia, dokument nie rodzący wątpliwości co do kompletności zawartych w nim informacji.

kserokopia notatników służbowych funkcjonariuszy Straży Miejskiej

Dowody nie budzące wątpliwości co do ich wiarygodności, sporządzone w przewidzianej dla tego dokumentów formie, spójne z zeznaniami funkcjonariuszy, którzy te zapiski w notatnikach sporządzali.

zeznania świadka M. J.

W ocenie Sądu, za w pełni wiarygodne uznać należało zeznania świadka M. J. – funkcjonariusza Straży Miejskiej, który w sposób spójny przedstawił znane mu i zaobserwowane przez niego okoliczności. Zdaniem Sądu, jego zeznania były obiektywne, świadek nie wprowadzał do nich treści „przerysowujących” rzeczywisty przebieg wydarzeń czy też elementów, które sugerować by mogły jakiekolwiek jego emocjonalne zaangażowanie w tej sprawie. W depozycjach tego świadka, w jego spontanicznej wypowiedzi (k. 317) znamienne jest to, że po przybyciu na miejsce wypadku nie kojarzył żadnej okoliczności, która szczególnie zagrażałaby bezpieczeństwu w ruchu. Z pewnością, gdyby na miejscu zdarzenia występowała „plama oleju” o rozmiarach, jak podaje oskarżony (k. 317), to okoliczność ta – zdaniem Sądu – byłaby dostrzeżona świadka.

zeznania świadka B. C.

W ocenie Sądu, za w pełni wiarygodne uznać należało zeznania świadka B. C. – funkcjonariusza Straży Miejskiej, która w sposób spójny przedstawiła znane jej i zaobserwowane przez nią okoliczności. Świadek zabezpieczała miejsce zdarzenia do czasu przyjazdu służb. Zdaniem Sądu, jej zeznania były obiektywne, świadek nie wprowadzała do nich treści „przerysowujących” rzeczywisty przebieg wydarzeń czy też elementów, które sugerować by mogły jakiekolwiek jej emocjonalne zaangażowanie w tej sprawie.

zeznania świadka G. M.

Zeznania świadka są spontaniczne, logiczne, konsekwentne, szczegółowe, dokładnie opisujące zaobserwowane zdarzenie. Co prawda świadek nie widziała momentu samego zdarzenia, niemniej na miejscu zdarzenia znalazła się bezpośrednio po potrąceniu pokrzywdzonej, niezwłocznie udzieliła jej też pierwszej pomocy. Świadek przyznała, że pogoda była dosyć nieprzyjemna, mżyło. Przyznała też, że było ślisko i że jej zdaniem wynikało to z tego, że padał deszcz. Jej relacje były też obiektywne, nie była ona związana z którymkolwiek z uczestników tego zdarzenia. Z zeznań świadka nie wynika natomiast forsowana przez obronę teza odnośnie występowania plamy substancji ropopochodnej, która wpłynęłaby na bezpieczeństwo jazdy czy przyczepność kół.

zeznania świadka T. K.

Zeznania wiarygodne na okoliczność uprzedniej awarii pojazdu należącego do pokrzywdzonej, świadek potwierdził także, iż bańka po oleju znajdująca się w pobliżu samochodu pokrzywdzonej należała do niej,

Odnośnie świateł awaryjnych świadek zeznał, że uzyskał informację o funkcjonariusza straży miejskiej, iż zostały one wyłączone z uwagi na zabezpieczenie miejsca zdarzenia. Powyższej okoliczności nie potwierdził żaden z obecnych i przesłuchanych funkcjonariuszy, niemniej nie można wykluczyć sytuacji, w której do takiej wyłączenia doszło, w szczególności, że konsekwentnie pokrzywdzona przyznawała tę okoliczność, było to także spójne z zeznaniami T. K., który zwracał uwagę pokrzywdzonej na taką potrzebę, nie można też wykluczyć, że doszło do samoistnego wyłączenia tych świateł na skutek uderzenia. Okoliczność, czy światła były włączone czy też nie, nie miała w tym przypadku znaczenia, skoro do zdarzenia doszło w porze dziennej, pokrzywdzona stała przed pojazdem, a odległość, z jakiej mogła być widoczna była na tyle duża, że pozwalała na jej ominięcie. To nie brak tych świateł przyczynił się do potrącenia pokrzywdzonej, na co wskazują opinie biegłych z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych.

zeznania świadka J. Ł.

W ocenie Sądu, za w pełni wiarygodne uznać należało zeznania świadka funkcjonariusza Policji, który w sposób spójny przedstawił znane mu i zaobserwowane przez niego okoliczności. Świadek opisał wykonywane przez siebie czynności służbowe. Jego depozycje były obiektywne, świadek nie wprowadzał do nich treści „przerysowujących” rzeczywisty przebieg wydarzeń czy też elementów, które sugerować by mogły jakiekolwiek jego emocjonalne zaangażowanie w tej sprawie. Świadek jest doświadczonym funkcjonariuszem Policji zajmującym się zabezpieczaniem materiałów dowodowych w sprawach wypadków drogowych od 28 lat. Jego relacje co do stanu nawierzchni, występowania i rozmiarów plam ropopochodnych ocenić należało jako wiarygodne. Świadek nie stwierdził, aby na jezdni znajdowały się rozlane substancje za wyjątkiem – jak to określił – drobnych plam, znajdujących się bliżej lewej krawędzi jezdni. Świadek – mimo indagowania go przez obrońcę – nie formułował ocen zebranego materiału dowodowego, podkreślił, że w protokole oględzin nanosi to co widzi i nie dokonuje selekcji istotnych elementów. Wyraźnie przez świadka stanowiska co do tego, że przy jeździe z prędkością 30 km/h nie doszłoby do wypadku, nie skutkuje zdaniem Sądu odebraniem waloru wiarygodności tym depozycjom, tym bardziej, że była to odpowiedź świadka na zadane mu przez obrońcę wprost pytanie.

zeznania świadka Ł. P.

Relacje w pełni wiarygodne, świadek jako funkcjonariusz Policji wykonywał w związku z tym zdarzeniem drogowym czynności służbowe, przedstawił sposób sporządzania przez niego dokumentacji i odnotowywania w protokole oględzin informacji dotyczących np. występowania śladów substancji ropopochodnych, płynów eksploatacyjnych, czy też dostrzeżonych uszkodzeń. Zeznania te były rzeczowe i spójne, niemniej z uwagi na to, że świadek nie był przesłuchiwany na etapie postępowania przygotowawczego, a dopiero sądowego – jego depozycje nie mogły być szczegółowe co do tego konkretnego zdarzenia, który w sposób spójny przedstawił znane mu i zaobserwowane przez niego okoliczności. Świadek opisał wykonywane przez siebie czynności służbowe. Zdaniem Sądu, jego zeznania były obiektywne, świadek nie wprowadzał do nich treści „przerysowujących” rzeczywisty przebieg wydarzeń czy też elementów, które sugerować by mogły jakiekolwiek jego emocjonalne zaangażowanie w tej sprawie.

zeznania świadka E. M.

Zeznania świadka były spontaniczne, logiczne, konsekwentne, szczegółowe, dokładnie opisujące zaobserwowane zdarzenie. Co prawda świadek nie widziała momentu samego zdarzenia, niemniej jednak niezwłocznie udzieliła pierwszej pomocy oskarżonemu, który był roztrzęsiony. Relacje świadka były obiektywne, nie była ona związana z którąkolwiek ze stron sporu. Z jej depozycji nie można też wyprowadzić wniosków co do tego, że występowanie jakiejkolwiek plamy substancji ropopodobnej mogły wpłynąć na tor jazdy oskarżonego. Sama bowiem miała przejechać po takiej plamie, w ogóle jej nie dostrzegając. Świadek potwierdziła natomiast okoliczność, że w tym miejscu „nikt nie stosuje się do tego ograniczenia do 30 km/h- 40 km/h”. Powyższe twierdzenie jest jedynie niesprzeczne z wnioskami wyprowadzonymi przez biegłych z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, którzy określili szacunkową prędkość powyżej dopuszczalnej normy.

zeznania świadka W. S.

W ocenie Sądu, za w pełni wiarygodne uznać należało zeznania świadka funkcjonariusza Policji, który w sposób spójny przedstawił znane mu i zaobserwowane przez niego okoliczności. Świadek opisał wykonywane przez siebie czynności służbowe dotyczące oględzin pojazdu. Depozycje te nie wniosły też do sprawy takich okoliczności, które rzutowałyby na ocenę zachowania któregokolwiek z uczestników tego zdarzenia drogowego, w szczególności nie dawały odpowiedzi na pytanie odnośnie przyczyn „zablokowania się koła” w pojeździe pokrzywdzonej. Okoliczność ta nie miała jednak znaczenia dla oceny prawnokarnej zachowania oskarżonego, albowiem pojazd pokrzywdzonej pozostawał unieruchomiony w czasie, gdy najechał na niego pojazd kierowany przez oskarżonego.

dokumentacja medyczna

Wiarygodne w całości, nie budziła zastrzeżeń natury prawnej i faktycznej, a żadna ze stron nie kwestionowała ich treści. Dowód na okoliczność doznanych obrażeń przez pokrzywdzoną.

opinia sądowo - lekarska

Wiarygodna, opracowana przez osobę legitymującą się odpowiednim przygotowanie zawodowym, wnioski opinii były jasne, pełne, pozbawione sprzeczności i należycie umotywowane. Brak podstaw do kwestionowania treści opinii, która pozwoliła ustalić zakres obrażeń doznanych przez pokrzywdzoną.

sprawozdanie SPP

Dowód wiarygodny, dokument sporządzony przez właściwe organy, w odpowiedniej formie, spójny z pozostałym materiałem dowodowym. Brak podstaw do jego kwestionowania. Dowód ujawnił dwukrotne notowanie oskarżonego jako sprawcy wykroczeń drogowych oraz fakt, że oskarżony był młodym kierowcą, bowiem posiadał prawo jazdy niespełna trzy lata.

informacja z Krajowego Rejestru Karnego

Dokument sporządzony w oparciu o dane zgromadzone w systemie informatycznym

Zeznania S. J.

Depozycje wiarygodne, potwierdzające okoliczność, że nawierzchnia jezdni w chwili gdy zjawił się na miejscu wypadku była śliska, co było połączeniem deszczu i płynów eksploatacyjnych pochodzących z rozbitych samochodów. Świadek potwierdził też to, co zostało utrwalone na zdjęciach, że część przedmiotów przechowywanych w bagażniku samochodu pokrzywdzonej znalazło się także pod wiaduktem, na wysokości tego miejsca, gdzie doszło do potrącenia. Świadek potwierdził także, że radio umieszczone w kieszeni kolumny na skutek uderzenia wypadło, co dodatkowo wskazuje, że siła tego uderzenia była znaczna.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1

częściowe wyjaśnienia oskarżonego A. S.

Wyjaśnienie oskarżonego, z których wnioskować należałoby o nietypowej sytuacji drogowej, nietypowych trudnościach bądź okolicznościach, których nie mógł przewidzieć, albo na które nie miał wpływu, w szczególności co do występowania „plamy substancji ropopochodnej”, nadzwyczaj śliskiej nawierzchni, która spowodowała poślizg, nie znalazły potwierdzenia w materiale dowodowym. Weryfikacja tych twierdzeń skutkowała wywołaniem dodatkowych opinii biegłych z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, niemniej przedstawione przez biegłych opinie nie dają podstaw do wnioskowania, że stan nawierzchni w miejscu zdarzenia był taki, który powodowałby niekontrolowany przez oskarżonego ruch pojazdu, którym kierował.

Niewiarygodne są depozycje oskarżonego, co do okoliczności samego zdarzenia, w których to A. S. negował przekroczenie przez niego prędkości, podkreślając, że jechał do 30 km/h, czy też kierowanie swojej winy na warunki atmosferyczne i niewłaściwe usytuowanie samochodu pokrzywdzonej. Oskarżony w swych depozycjach wskazał " Pokrzywdzoną dostrzegłem w tym samym momencie w którym wpadłem w poślizg. Stała za zakrętem w punkcie w którym nie widziałem jej od początku. Samochód stał po prawej stronie wiaduktu a pani stała za samochodem z otwartym bagażnikiem coś szukając w bagażniku i rozmawiając przez telefon." Wyjaśnienia te są sprzeczne z zeznaniami świadka T. K., który potwierdził fakt, że rozmawiał z pokrzywdzoną, jednakże rozłączył się celem wezwania do niej pomocy drogowej, a następnie próbując wykonać do niej telefon, próba połączenia nie powiodła się. Nadto, oskarżony próbował udowodnić, że stracił panowanie nad samochodem, bowiem " na drodze był rozlany olej po lewej stronie wiaduktu który rozchodził się lekko na prawą stronę". Twierdzenie te jest sprzeczne z opinią biegłego z rekonstrukcji wypadków (k. 1143-1148v). Biegły w opinii wskazał, że gdyby oskarżony zachował maksymalną dopuszczalną prędkość 30 km/h to niezależnie od nawierzchni (sucha, mokra, z naniesioną plamą o współczynniku przyczepności lodu) pojazd nie utraciłby zadanego toru jazdy, a zatem kierujący byłby w stanie wykonać manewr obronny w postaci omijania, niezależnie od panujących warunków pogodowych, jak również stanu jezdni.

Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie stanowiły przyjętą przez niego linię obrony.

zeznania J. S.

Zeznania świadka odnoszą się do sytuacji, z którą zetknęła się ona już po zdarzeniu, kiedy przybyła na miejsce wypadku, gdzie byli obecni już funkcjonariusze Policji. Na miejscu byli po pojawieniu się straży miejskiej, po tym jak zdążyły zareagować świadkowie G. M. i E. M.. W czasie, gdy przeprowadzane były czynności zaczął padać deszcz, czego dowodem są zdjęcia obrazujące, że bezpośrednio pod autami jest nawierzchnia sucha. Niewątpliwie w takim przypadku, gdy pojawia się opad deszczu, łączy się on z normalnymi zanieczyszczeniami ulicy i dochodzą do tego jeszcze płyny eksploatacyjne z pojazdów, jak również – co mogło nastąpić – także z bańki przewożonej przez pokrzywdzoną, to nawierzchnia jest śliska. Ilość osób, która pojawiła się na miejscu zdarzenia, jak też przejeżdżające obok pojazdy, mogły doprowadzić do dodatkowego rozprzestrzenienia się tych substancji.

zeznania I. S.

Argumentacja jak w odniesieniu do zeznań J. S.

zeznania świadka M. S. i sporządzona przez niego opinia techniczna

Świadek sporządzał opinię techniczną na zlecenie oskarżonego. Dokument ten, mimo sporządzenia go przez biegłego wpisanego na listę biegłych sądowych, stanowi jedynie dokument prywatny. Twierdzenia, które pojawiły się w tym dokumencie, wymagały zatem ich zweryfikowania przez powołanego przez Sąd biegłego, dysponującego odpowiednim przygotowaniem zawodowym. Po zapoznaniu się z tym dokumentem, biegły sądowy odniósł się do okoliczności dotyczących wpływu istnienia jakichkolwiek substancji wpływających na przyczepność kół, jak również na stwierdzone deformacje blach w pojeździe.

Dokumentacja szkodowa nadesłana przez (...)

Dokumentacja ta wskazuje na kalkulacje naprawy, która koncentrowała się na wyliczeniu kosztów robót blacharsko-lakierniczych. Nie wskazuje na analizę ewentualnych uszkodzeń mechanicznych, w tym na ocenę układu hamulcowego czy też układu kierowniczego. Dokumentacja nie stwierdza, że obydwa te układy były sprawne, co miałoby potwierdzać tezę, że uszkodzenie koła było wynikiem najechania na krawężnik po uprzednim poślizgu na „plamie oleju”. O takim przebiegu zdarzenia przeczą zeznania pokrzywdzonej, która neguje, aby najechała na „plamy oleju” (k. 238)

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

A. S.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przestępstwa z art. 177 § 2 k.k., dopuszcza się ten, kto naruszając chociażby nieumyślnie zasady bezpieczeństwa m.in. w ruchu lądowym powoduje nieumyślnie wypadek jeżeli następstwem wypadku jest śmierć innej osoby albo ciężki uszczerbek na zdrowiu. Przedmiotem ochrony w wypadku przestępstwa określonego w art. 177, jest bezpieczeństwo życia i zdrowia ludzi, uczestniczących m.in. w ruchu lądowym. Jest to przestępstwo skierowane wprost przeciwko życiu lub zdrowiu w sytuacji uczestniczenia w ruchu lądowym („Kodeks Karny – Część Szczególna”, K. Buchała, A. Zoll, Zakamycze 2000, s. 394).

Czynność sprawcza, stanowiąca znamię typu czynu zabronionego określonego w art. 177 § 2 k.k., jest dwuczłonowa. Pierwszy człon polega na naruszeniu zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Drugi człon polega na spowodowaniu skutku w postaci zgonu albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Znamieniem strony przedmiotowej spowodowania wypadku jest naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu. Pojęcie tych zasad obejmuje zarówno zasady ujęte w przepisach prawa drogowego jak też wynikające z istoty bezpieczeństwa w ruchu zasady prakseologiczne odnoszące się do danej sfery ruchu ( por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 1975 r., V KZP 2/74, mimo zmiany Kodeksu karnego nie tracąca na aktualności). Zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym są regułami, które w oparciu o wiedzę i doświadczenie określają sposób korzystania z danej dziedziny ruchu, sprowadzający związane z tą dyscypliną ryzyko dla życia lub zdrowia człowieka do stopnia społecznie tolerowanego. Reguły te nie gwarantują bezpieczeństwa, ale ich przestrzeganie minimalizuje zagrożenie do granic, w których bardziej wartościowe od zagrożenia są korzyści społeczne, związane z możliwością korzystania z ruchu lądowego, wodnego lub powietrznego („Kodeks Karny – Część Szczególna”, K. Buchała, A. Zoll, Zakamycze 2000, s. 395). Zasady bezpieczeństwa dotyczące ruchu drogowego określone zostały w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. - Dz. U. z 2005r. nr 108, poz. 908). Naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu może być zarówno umyślne jak i nieumyślne, natomiast wynikające stąd skutki dotyczące życia, zdrowia muszą być objęte wina nieumyślną.

Czynność sprawcza podmiotu przestępstwa określonego w art. 177 k.k. ma polegać na spowodowaniu opisanego w art. 177 § 1 lub 2 kk skutku. W szczególności sprawca musi naruszyć tę regułę bezpieczeństwa ruchu, która miała zabezpieczać przed zniszczeniem dobro prawne, na tej drodze, na której w rzeczywistości do zniszczenia doszło. Nie każde więc naruszenie reguły bezpieczeństwa może być podstawą przypisania skutku. Konieczne jest zatem ustalenie, że pomiędzy stwierdzonym naruszeniem zasad bezpieczeństwa w ruchu a zaistniałym wypadkiem zachodzi związek przyczynowy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 Listopada 1998r., V KKN 303/97).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, na podstawie zgromadzonego w toku niniejszej sprawy materiału dowodowego, bezsprzecznym jest fakt, oskarżony kierując w miejscu i czasie wskazanym w komparycji wyroku, samochodem osobowym marki S. o nr rej. (...), umyślnie naruszył zasady w ruchu drogowym i nieumyślnie spowodował wypadek, w następstwie którego A. T., na skutek jej potrącenia przez oskarżonego, doznała obrażeń ciała w postaci urazu głowy: krwiaka przymózgowego w lewej okolicy czołowo-skroniowej, obecności krwi w przestrzeni podpajęczej, ogniska stłuczenia mózgu, urazu twarzoczaszki: wieloodłamowego złamania lewej zatoki szczękowej, wieloodłamowego złamania żuchwy, złamania wyrostka jarzmowego kości szczękowej oraz łuku jarzmowego lewego, złamania ściany zatoki klinowej, liczne złamania i wyłamania zębów, urazu klatki piersiowej: złamania żebra I oraz II po stronie lewej, urazu kończyny dolnej lewej: złamania kości strzałkowej oraz kostki bocznej i przyśrodkowej, stanowiących ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 kk.

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że art. 3 ust. 1 zd. 1 ustawy - Prawo o ruchu drogowym stanowi, że „uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę”. O takiej szczególnej ostrożności jest mowa m.in. w art. 21 ust. 1 tejże ustawy, który stanowi, że "organ zarządzający ruchem na drogach może zmniejszyć lub zwiększyć, za pomocą znaków drogowych, prędkość dopuszczalną pojazdów obowiązującą na obszarze zabudowanym."

W świetle wniosków końcowych opinii biegłych z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych nie budzący wątpliwości jest fakt, że oskarżony przekroczył maksymalną dopuszczalną prędkość na wiadukcie Mostu Ł., jak też nie zachował należytej ostrożności podczas jazdy obserwując drogę. Prędkość 30 km/h godzinę jest prędkością niewielką, dającą czas na baczne obserwowanie drogi i podjęcie manewrów obronnych, a zatem gdyby oskarżony dostosował prędkość do tej wielkości, to miałby możliwość ominięcia pokrzywdzonej bez konieczności hamowania. Następstwem zachowania się oskarżonego było potrącenie pokrzywdzonej A. T., przygotowującej się do rozstawienia trójkąta ostrzegawczego, a następnie najechanie na stojący pojazd marki O. o nr rej. (...).

Biorąc pod uwagę powyższe argumenty, Sąd uznał, iż oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu zabronionego z art. 177 § 2 kk.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. S.

I

I

Stopień zawinienia przez oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu jest znaczny. Mimo, że w dacie popełnienia tego czynu był młodym kierowcą, niemniej na tyle już doświadczonym, aby doskonale rozumieć powody ograniczeń w prędkości poruszania się pojazdów i ewentualnych konsekwencjach naruszenia tych zasad. Nie znajdował się także w sytuacji nadzwyczajnej, która powodowałaby, że konieczne było poruszanie się z prędkością wyższą niż 30 km/h. Przy wymiarze kary, jako okoliczność obciążającą Sąd uwzględnił stopień naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, jak również rozmiar szkód wyrządzonych naruszeniem zasad bezpieczeństwa, nie tylko materialnych, ale głównie osobowych.

Z tych względów stopień społecznej szkodliwości tego czynu należało uznać za znaczny. Mając na względzie dyrektywy wymiaru kary oraz stopień winy i stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, sąd kierował się przede wszystkim koniecznością wyboru właściwego środka reakcji karnej, dzięki któremu zostaną osiągnięte względem sprawcy cele wychowawcze. Art. 37a k.k. stanowi, jeżeli ustawa przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, można zamiast tej kary orzec grzywnę albo karę ograniczenia wolności, o której mowa w art. 34 § 1a pkt 1 lub 4. k.k. Przepis art. 37a k.k. jest tzw. modyfikatorem ustawowego zagrożenia karą, powodując, że przestępstwa zagrożone karą pozbawienia wolności nie przekraczającą 8 lat są zarazem zagrożone alternatywnie grzywną albo karą ograniczenia wolności.

Daje to Sądowi możliwość orzeczenia kary łagodniejszego rodzaju, aniżeli pozbawienie wolności, w szczególności w takich sytuacjach, gdy uznaje, że inna, łagodniejsza rodzajowo kara spełni swe funkcje wychowawcze względem sprawcy.

Mając na względzie wiek sprawcy, dotychczasową niekaralność, realizowane w czasie orzekania studia wyższe, uznać należało, że kara pozbawienia wolności przewidziana za przestępstwa z art. 177 § 2 k.k. jest karą nieadekwatną, albowiem nadmiernie surową. Zważywszy jednak na te same okoliczności oraz fakt, że oskarżony nie uzyskuje własnych dochodów, orzec należało wobec niego karę ograniczenia wolności w wymiarze 8 miesięcy, po 20 godzin takiej nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w stosunku miesięcznym, a zatem pozwalającym mu na jednoczesne realizowanie programu studiów dziennych. Kara grzywny nie byłaby bowiem adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego, od którego w danych okolicznościach można i należało oczekiwać, że będzie w pełni respektował zasady ruchu drogowego. Stopień naruszenia zasad bezpieczeństwa, wynikający nie tylko z przekroczenia dopuszczalnej prędkości, ale także w zaniechaniu obserwowania drogi w miejscu, gdzie taki obowiązek wynikał już z samego ukształtowania jezdni (łuk drogi) powoduje, że nie do zaakceptowania byłoby orzeczenie takiej kary z poszanowaniem celu kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Tym bardziej, że naruszenie tych zasad doprowadziło do rozległych negatywnych następstw dla pokrzywdzonej, która tę nonszalancję oskarżonego okupiła znacznym cierpieniem fizycznym i długotrwałym leczeniem.

Zdaniem Sądu w stosunku do oskarżonego zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna wyrażająca się w przekonaniu, że oskarżony będzie w przyszłości przestrzegać porządku prawnego i nie dopuści się ponownie popełnienia przestępstwa, pomimo orzeczenia kary wolnościowej.

Tak orzeczona kara uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego, jak również czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, jednocześnie kształtując świadomość prawną.

A. S.

II

I

Sąd na podstawie art. 46 § 2 k.k. zasądził od oskarżonego A. S. na rzecz pokrzywdzonej A. T. kwotę 15.000 zł (piętnaście tysięcy złotych) tytułem nawiązki.

W myśl art. 46 § 2 k.k. sąd orzeka nawiązkę, gdy nałożenie obowiązku naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę napotyka trudności. W niniejszej sprawie rozmiar odniesionych obrażeń ciała, jak też rozmiar cierpień fizycznych poniesionych przez pokrzywdzoną, tudzież ustalenie wartości szkód materialnych, napotykało istotne trudności, bo wymagające przeprowadzania dodatkowych dowodów, których realizacja jest czasochłonna i niejednokrotnie nie dająca kategorycznych odpowiedzi. Dlatego też Sąd zdecydował o zasądzeniu nawiązki dla pokrzywdzonej, wysokość którego to świadczenia nie jest symboliczna, uwzględniająca rozmiar odniesionego przez pokrzywdzoną fizycznego cierpienia, jednocześnie nie zamykającą drogi do dochodzenia dalszych roszczeń, o które notabene wystąpiła na drogę sądową.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Na podstawie art. 626 § 1 kpk, art. 627 kpk oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 2 ust. 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 8.887,85 zł (osiem tysięcy osiemset osiemdziesiąt siedem złotych 85/100) tytułem zwrotu wydatków oraz kwotę 180,00 zł (sto osiemdziesiąt złotych 00/100) tytułem opłaty, nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonego od obowiązku ich poniesienia. Należy wskazać, że wysokość tych wydatków warunkowana była koniecznością weryfikowania przyjętej przez oskarżonego linii obrony, formułowaniem kolejnych wątpliwości, co wymagało weryfikowania ich przez biegłych sądowych. Nie zachodzą natomiast żadne powody, dla których skutki finansowe naruszenia porządku prawnego miałyby obciążać rachunek Skarbu Państwa.

Podpis

sędzia Justyna Koska-Janusz