Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 294/24

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

G. J.

1. W dniu 28 października 2023 roku, około godz. 17:00 18:00, w C., przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z A. A. (1) i A. Z., dokonał rozboju na J. W. w ten sposób, iż używał przemocy wobec pokrzywdzonego - po uprzednim zrzuceniu go na podłogę, biciu rękami i kopaniu po całym ciele oraz głowie doprowadził J. W. do stanu bezbronności, a następnie dokonał kradzieży telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości 150 zł, w następstwie czego J. W. doznał obrażeń głowy w postaci krwiaka przymózgowego podtwardówkowego okolicy ciemieniowej lewej, co spowodowało naruszenie czynności ośrodkowego układu nerwowego na okres powyżej 7 dni oraz doznał obrażeń ciała w postaci podbiegnięć krwawych czoła po stronie prawej, podbiegnięć krwawych i otarć naskórka okolicy łuku brwiowego prawego, podbiegnięć krwawych i otarć naskórka obu policzków, otarć naskórka pleców oraz obrzęku części grzbietowej ręki lewej w okolicy podstawy palców drugiego i trzeciego, co naraziło do na nastąpienie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,

tj. o przestępstwo z art. 280 § 1 kk.

2. W dniu 28 października 2023 roku, około godz. 17:00 18:00, w C., przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z A. A. (1) i A. Z., dokonał naruszenia miru domowego w ten sposób, iż szarpiąc za zamknięte drzwi mieszkania nr (...) wdarł się do jego wnętrza, czym działał na szkodę J. W.,

tj. o przestępstwo z art. 193 § 1 kk.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 28 października 2023 roku G. J. z A. A. (1) i A. Z., około godziny 17:00 18:00, udali się do miejsca zamieszkania J. W., tj. lokalu mieszkalnego przy ulicy (...) w C..

Przybywszy na miejsce sforsowali siłą drzwi wejściowe do mieszkania, niszcząc je przy tym.

Na miejscu zastali pokrzywdzonego J. W., po czym wspólnie i w porozumieniu pobili go w ten sposób, że po przewróceniu go na podłogę okładali go rękami i kopali po całym ciele oraz głowie oraz skradziono mu telefon komórkowy(...) o wartości 150 zł, który posiadał w mieszkaniu.

Po zdarzeniu pokrzywdzony zgłosił się do Izby Przyjęć Szpitala (...) w C., gdzie wykonano mu badanie tomografii komputerowej głowy, które wykazało krwiak przymózgowy podtwardówkowy okolicy ciemieniowej lewej.

Pokrzywdzony został przewieziony do (...) Wojewódzkiego Szpitala (...) w T.. Po konsultacji neurochirurgicznej J. W. został przyjęty do (...) i pozostawał tam hospitalizowany w okresie od 28 października 2023 roku do 30 października 2023 roku.

W dniu 29 października 2023 roku pokrzywdzony został poddany oględzinom osoby, z których sporządzono protokół wraz z dokumentacją fotograficzną. W czasie oględzin stwierdzono u J. W. podbiegnięcia krwawe i otarcia naskórka twarzy, otarcia naskórka pleców i obrzęk części grzbietowej ręki lewej.

Na podstawie wyżej wymienionej dokumentacji medycznej pokrzywdzonego i protokołu oględzin rozpoznano u J. W.: krwiak przymózgowy podtwardówkowy okolicy ciemieniowej lewej, podbiegnięcia krwawe czoła po stronie prawej, podbiegnięcia krwawe i otarcia naskórka okolicy łuku brwiowego prawego, podbiegnięcia krwawe i otarcia naskórka obu policzków, otarcia naskórka pleców oraz obrzęk części grzbietowej ręki lewej w okolicy podstawy palców drugiego i trzeciego.

Oskarżony był uprzednio karany za kradzież po nielegalnym wkroczeniu na teren prywatny orzeczeniem sądu w (...) (B. and K. M.) z dnia 7 sierpnia 2013 roku w sprawie (...) (...).

Zeznania pokrzywdzonego J. W.

k. 14-16, k. 120, k. 323

Wyjaśnienia oskarżonego G. J.

k. 185-188, k. 189, k. 322-322v

Protokół badania stanu trzeźwości z 28.10.2023r.

k. 6

Protokoły oględzin miejsca z 28.10.2023r. i 29.10.2023r. z materiałem poglądowym i śladami

k. 7-13, k. 37-38, k. 40, k. 124-136

Tablica poglądowa nr 1

k. 19

Protokół przeszukania osoby z 19.10.2023r.

k. 22-23

Protokół przeszukania pomieszczeń mieszkalnych z 29.10.2023r.

k. 24-25

Protokół oględzin osoby z 29.10.2023r.

k. 29-32

Tablica poglądowa nr 2

k. 60

Tablica poglądowa nr 3

k. 61

Protokół oględzin osoby z 30.10.2023r.

k. 69-72

Protokół zatrzymania rzeczy z 30.10.2023r.

k. 74-76

Dokumentacja medyczna dot. pokrzywdzonego J. W.

k. 82, k. 121

Opinia sądowo-lekarska z 30.10.2023r.

83-84

Dane dot. oskarżonego G. J.

k. 145, k. 197-200

Karta karna

k. 146-146v, k. 202

Protokół okazania osoby

k. 161

Pismo A. A. z 22.12.2023r.

k. 166-167

Zeznania świadka S. L.

k. 33-34, k. 86-90, k. 323v

Zeznania świadka M. H.

k. 49-50

Zeznania świadka D. H.

k. 53-54

Zeznania świadka S. Ś.

k. 57-58

Zeznania świadka E. N.

k. 62-63, k. 350v

Zeznania świadka A. A. (1)

k.66-68, k. 79-80, k. 105, k. 323v-324

Zeznania świadka A. Z.

k. 98-100, k. 104, k. 178-178v, k. 350v

Zeznania świadka K. Z.

k. 26-27

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

Wyjaśnienia oskarżonego G. J.

Oskarżony G. J. w toku prowadzonego śledztwa nie przyznał się do zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów. Skorzystał z prawa do złożenia wyjaśnień.

Wyjaśnił, że w październiku 2023 roku przyjechał ze swoją ówczesną dziewczyną N. Z. (prywatnie kuzynką A. Z.) do m. B., celem obejrzenia jej mieszkania. Wtedy przyszła do nich A. Z. i A. A. (1), którego widział pierwszy raz. A. Z. zaproponowała wspólny wyjazd do C. do, jak się potem okazało, J. W.. Pojechali we trójkę, tj. G. J., A. Z. i A. A. (1). Chcieli załatwić jakąś sprawę z pokrzywdzonym, którego oskarżony znał. Po dotarciu na miejsce oskarżony został na zewnątrz budynku.

Podczas posiedzenia Sądu w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania G. J. ponownie nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu przestępstw i skorzystał z prawa do odmowy złożenia wyjaśnień.

Na rozprawie głównej oskarżony częściowo przyznał się przed Sądem do zarzucanych czynów i wyjaśnił, że razem z A. A. (1) pobili J. W.. Natomiast nie przyznał się do wtargnięcia do mieszkania i kradzieży telefonu komórkowego. Twierdził, że wyważenia drzwi dokonał A. A. (1), po czym pierwszy zaczął bić pokrzywdzonego, a oskarżony próbował go od niego odciągnąć. Następnie wyjaśnił, że po opuszczeniu mieszkania J. W. A. A. (1) spytał go "czy chce telefon", który nagle wyciągnął z kieszeni. Odmówił, a telefon został wyrzucony w żywopłot.

Sąd częściowo dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, w którym przyznał, że cała trójka sprawców była na miejscu zdarzenia i że wspólnie pobili J. W.. Ponadto, oskarżony potwierdził zgłoszoną przez pokrzywdzonego kradzież jego telefonu komórkowego.

Natomiast Sąd, na podstawie zebranego materiału dowodowego w sprawie, nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w pozostałej części. Jego wyjaśnienia nie korespondowały z resztą dowodów, w szczególności z zeznaniami świadków, w tym samego pokrzywdzonego, którego zeznania były najobszerniejsze. To pokrzywdzony widział, kto do niego przyszedł i kto go zaatakował. Znał te osoby. Sąd nie znalazł powodu, dla którego miałby nie wierzyć pokrzywdzonemu. Z relacji oskarżonego i pozostałych sprawców wynikało, że wzajemnie, albo próbowali się chronić, albo chociaż od samych siebie oddalić widmo konsekwencji grożących za popełnione czyny.

Zeznania pokrzywdzonego J. W.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonego J. W. . Jego zeznania były spójne z zeznaniami pozostałych świadków: M. H., D. H., S. L.. Korespondowały także w jasny sposób z resztą zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym protokołami oględzin osób, miejsca, dokumentacją medyczną i opinia sądowo-lekarską.

Zeznania świadka A. A. (1)

A. A. (1) w toku postępowania przygotowawczego zeznał, że częściowo zawinił w całym zdarzeniu z dnia 28 października 2023 roku. Był na miejscu razem z pozostałą dwójką sprawców. Nie przyznał się natomiast do naruszenia miru domowego pokrzywdzonego. Zeznał, że to nie on szarpał za klamkę drzwi, tylko G. J.. On sam wszedł jako ostatni do mieszkania. Bicia dokonywali G. J. i A. Z., on zaś próbował ich odciągnąć od pokrzywdzonego. Później dodał, że drzwi wejściowe do mieszkania były cały czas otwarte i nikt nie musiał ich forsować. Nic nie wiedział o żadnym telefonie komórkowym.

Sąd nie dał wiary zeznaniom A. A. (1), ponieważ były ze sobą niespójne i sprzeczne z resztą zebranego materiału dowodowego w sprawie. W toku postępowania przygotowawczego zeznał, że nie bił pokrzywdzonego, chociaż, jak sam stwierdził, mógł go parę razy przypadkowo uderzyć podczas szamotaniny, jaka wywiązała się w mieszkaniu J. W.. Przed sądem świadek zeznał, że każdy z trójki sprawców uderzył pokrzywdzonego. Nie był w stanie wskazać ile razy.

Zeznania świadka A. Z.

W ocenie Sądu A. Z. od początku próbowała chronić G. J.. W toku prowadzonego śledztwa w spawie zaznała, że oskarżonego w ogóle nie było na miejscu zdarzenia.

Powtórzyła to przed Sądem na posiedzeniu w przedmiocie zastosowania wobec niej tymczasowego aresztowania w wyodrębnionej sprawie. Dodała wtedy, że nie wie kto to jest, że go nie zna.

Podczas przesłuchania jej jako świadka w sprawie w dniu 5 lutego 2024 roku znów zmieniła swoją wersję i przyznała wprost, że zna G. J., który był partnerem jej kuzynki, N. Z..

Na kanwie tych dowodów Sąd nie uznał zeznań świadka jako wiarygodnych. Świadek zeznawała niespójnie, często zmieniając wersję wydarzeń i zasłaniała się niepamięcią lub niewiedzą.

Zeznania świadków: M. i D. H., S. L., E. N. i S. Ś.

Sąd przyjął zeznania reszty świadków: M. H., D. H., S. L., E. N. i S. Ś. za wiarygodne, ponieważ znajdowały odzwierciedlenie z zebranym w aktach sprawy materiałem dowodowym i wzajemnie ze sobą korespondowały. Uzupełniały się także z zeznaniami J. W..

Protokoły oględzin, dokumentacja medyczna, opinia sądowo-lekarska

Sąd przyznał walor wiarygodności wszystkim dowodom z dokumentów dołączonych do akt sprawy, ponieważ zostały sporządzone przez kompetentne do tego osoby. Sąd nie znalazł podstaw, by podważyć ich wiarygodność. Żadna ze stron postępowania nie wnosiła zastrzeżeń w tym zakresie.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I, II

G. J.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Występek opisany w art. 280 § 1 kk, tj. rozbój, jako szczególna postać kradzieży może być popełniony tylko z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim kierunkowym, gdzie celem sprawcy jest zamiar przywłaszczenia cudzej rzeczy. Sprawca, zabierając rzecz, chce ją przywłaszczyć, a więc postąpić z nią jak właściciel. Dąży do uzyskania trwałego władztwa nad rzeczą. Sprawca może ukraść rzecz dla innej osoby albo z zamiarem jej porzucenia. Zamiar przywłaszczenia sprawca musi powziąć najpóźniej w trakcie stosowania środków rozbójniczych (wyr. SN z 12.1.2011 r., III KK 230/10, Prok. i Pr. – wkł. 2011, Nr 7–8, poz. 7; wyr. SA we Wrocławiu z 17.11.2010 r., II AKa 310/10, Prok. i Pr. – wkł. 2011, Nr 7–8, poz. 23; wyr. SN z 2.2.2017 r., III KK 222/16, OSNKW 2017, Nr 5, poz. 20).

Głównym więc przedmiotem ochrony art. 280 § 1 kk jest mienie. Pobocznie jednak ustawa w tym przepisie chroni także zdrowie, wolność i nietykalność cielesną człowieka.

Sąd orzekając w niniejszej sprawie zakwalifikował czyn oskarżonego jak stanowiący występek z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 157 §1 kk i art. 11 § 2 kk.

Przedmiotem ochrony występków z art. 157 § 1-3 kk jest zdrowie człowieka. Podmiotem tych czynów może każda osoba zdolna do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a więc jest przestępstwo powszechne.

Jak wskazuje A. Błachnio ([w:] Kodeks karny. Komentarz, red. J. Majewski, Warszawa 2024, art. 157), „naruszenie czynności narządu ciała” to spowodowanie innego, niż przewidziany w art. 156 § 1 kk, urazu narządu człowieka (np. ręki, oka, wątroby), zakłócającego jego normalne funkcjonowanie. Uraz taki może polegać zarówno na zewnętrznym uszkodzeniu narządu, jak i na zmianach wewnętrznych (złamania, uszkodzenia narządów). „Rozstrój zdrowia” stanowi zakłócenie czynności funkcji organizmu pokrzywdzonego, jednak bez naruszenia integralności ciała. Naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia z art. 157 § 1 kk muszą trwać dłużej niż 7 dni (wniosek a contrario z § 2), w przypadku zaś § 2 – poniżej tego okresu. Naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia (z § 1) z jednej strony stanowi mniejszą dolegliwość niż skutki zachowania opisane w art. 156 § 1 kk, z drugiej zaś charakteryzuje się większą dolegliwością niż te z art. 157 § 2 kk. Czas trwania naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia powinien być ustalony konkretnie, w odniesieniu do każdego indywidualnego przypadku. Należy podkreślić, że omawiany siedmiodniowy termin, stanowiący rozgraniczenie między średnim a lekkim uszczerbkiem na zdrowiu, nie oznacza czasu, na jaki wystawione jest zwolnienie lekarskie, a czas trwania skutku. Okres przebywania na zwolnieniu lekarskim może być zarówno dłuższy, jak i krótszy i absolutnie nie może stanowić kryterium decydującego. W praktyce wstępną ocenę w tym zakresie będzie wydawał biegły na podstawie przeprowadzonego badania, historii leczenia, okoliczności czynu.

Natomiast przedmiotem ochrony art. 193 kk jest prawo człowieka do spokojnego zamieszkiwania, wolnego od zakłóceń przez osoby niepożądane; ta ochrona rozciąga się także na korzystanie z lokali użytkowych i innych pomieszczeń, które pozostają w dyspozycji danej osoby w sposób stały lub przejściowy. Człowiek ma prawo do decydowania o tym, kto może przebywać w miejscach, w których jest on gospodarzem. Decyzja ta może być podejmowana w imieniu własnym (np. jako właściciela domu) bądź w imieniu innej osoby fizycznej, prawnej czy innego podmiotu zbiorowego (np. prezes zarządu spółki wynajmującej lokal, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza. Przestępstwo naruszenia miru domowego może być popełnione zarówno przez działanie („wdziera się”), jak i przez zaniechanie („wbrew żądaniu osoby uprawnionej miejsca takiego nie opuszcza”). „Wdarcie się” należy odróżniać od „włamania”, choć są to pojęcia bliskie. Przez wdarcie się należy rozumieć wejście w dowolny sposób do cudzego miejsca chronionego, wbrew woli uprawnionego (zob. M. Mozgawa [w:] M. Budyn-Kulik, P. Kozłowska-Kalisz, M. Kulik, M. Mozgawa, Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2024, art. 193).

Analizując materiał dowodowy w sprawie, nie ulegało wątpliwości Sądu, że G. J. swoim zachowaniem wypełnił znamiona zarzucanych mu w akcie oskarżenia czynów.

Współsprawstwo polega na wspólnym wykonaniu czynu zabronionego przez co najmniej dwie osoby pozostające w porozumieniu. Porozumienie winno istnieć w czasie popełniania czynu zabronionego. Może zostać zawarte wcześniej lub nawet w trakcie czynu. Nie jest wymagana żadna szczególna forma porozumienia. Może do niego dojść nawet w sposób dorozumiany.

Bezspornym było, że oskarżony, wspólnie i w porozumieniu z A. Z. i A. A. (1) udali się do miejsca zamieszkania J. W. i wdarli się do jego mieszkania siłą, nieproszeni, niszcząc przy tym drzwi wejściowe. Następnie razem pobili w sposób brutalny pokrzywdzonego, czego efektem były powstałe w jego organizmie: krwiak przymózgowy podtwardówkowy okolicy ciemieniowej lewej, podbiegnięcia krwawe czoła po stronie prawej, podbiegnięcia krwawe i otarcia naskórka okolicy łuku brwiowego prawego, podbiegnięcia krwawe i otarcia naskórka obu policzków, otarcia naskórka pleców oraz obrzęk części grzbietowej ręki lewej w okolicy podstawy palców drugiego i trzeciego. Należy stwierdzić, że w wyniku zdarzenia z 28 października 2023 roku J. W. doznał naruszenia czynności narządu ciała (ośrodkowego układu nerwowego) trwającego powyżej 7 dni. Oskarżony zdawał sobie sprawę z możliwych konsekwencji swoich działań, czyli utraty zdrowia, a może nawet życia J. W. i godził się na to.

Sąd wyeliminował z opisu czynu doprowadzenie do stanu bezbronności. Jak wskazuje się w doktrynie oraz orzecznictwie, dla przyjęcia, że ktoś został doprowadzony do stanu bezbronności znaczenie ma wprawdzie subiektywne odczucie ofiary, nie wystarczy to jednak do uznania, że sprawca zrealizował to znamię, znaczenie bowiem ma też w tym zakresie zobiektywizowana ocena charakteru czynu i związanych z nim okoliczności (zob. KK, Art. 280 SPK T. 9 red. Zawłocki 2024, wyd. 3). Zgodnie z treścią art. 280 § 1 kk przestępstwo rozboju popełnia ten, kto kradnie, używając przemocy wobec osoby lub grożąc natychmiastowym jej użyciem albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności. Zastosowany spójnik „albo” stanowi alternatywę rozłączną. Słusznie więc dokonuje się rozgraniczenia pomiędzy doprowadzeniem do stanu nieprzytomności lub bezbronności i użyciem przemocy, chociaż często bywa, że oba te elementy występują jednocześnie. Stan bezbronności, w jakim znajdują się ofiary po zastosowaniu przemocy, nie stanowi stanu bezbronności jako znamienia rozboju określonego w art. 280 § 1 kk, albowiem zastosowanie przemocy wobec osoby stanowi w tym przypadku środek (sposób) zawładnięcia przez sprawcę rzeczą, co przesądza, że właśnie ten element decyduje o wypełnieniu znamienia rozboju w zakresie sposobów oddziaływania na osobę. Doprowadzenie człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności w rozumieniu art. 280 § 1 kk to zachowania, które nie polegają na użyciu przemocy wobec osoby. Spowodowanie stanu bezbronności polega na tym, że pokrzywdzony, mający do tej pory możliwość obrony lub ucieczki, zostaje jej pozbawiony. W świetle niniejszej sprawy należy zauważyć, że nie ustalono, iż oskarżony wraz z resztą współsprawców doprowadzili J. W. do stanu bezbronności w sposób inny niż stosując przemoc (np. nie podali mu alkoholu lub innego środka odurzającego albo psychotropowego, mogącego wyłączyć świadomość pokrzywdzonego i tym pozbawić go możliwości obrony). Sąd ustalił, że sprawcy działali wspólnie i w porozumieniu, zadawali pokrzywdzonemu ciosy w sposób, który skutkował wieloma uszkodzeniami ciała J. W., a co za tym idzie, m.in. naruszeniem narządu ośrodkowego układu nerwowego na okres dłuższy niż 7 dni. Sąd zwrócił jednak uwagę na fakt, że J. W., mimo brutalnego pobicia, pozostawał przytomny i przez cały czas trwania ataku starał się bronić przed zadawanymi ciosami.

Jasny dla Sądu był także fakt, że współsprawcy zabrali z mieszkania pokrzywdzonego jego telefon komórkowy. Zrobili to w sposób nieuprawniony. Oskarżony wypełnił tym samym znamiona przestępstwa rozboju.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

G. J.

I

I

Sąd uznał oskarżonego G. J. za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia czynu z tym ustaleniem, że z opisu czynu wyeliminował doprowadzenie do stanu bezbronności oraz że stanowił on występek z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 157 § 1 kk i art. 11 § 2 kk i za to na mocy art. 11 § 3 kk w zw. z art. 280 § 1 kk wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd wymierzył oskarżonemu karę 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 kk Orzeczona kara mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, a także uwzględnia cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara winna osiągnąć w stosunku do oskarżonego oraz warunki i właściwości osobiste oskarżonego. Ponadto orzeczona kara spełnia rolę w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, a Sąd, wymierzając karę oskarżonemu, miał na uwadze także zasady prewencji ogólnej.

G. J.

II

II

Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia czynu, tj. występku z art. 193 § 1 kk i za to na mocy art. 193 § 1 kk wymierzył mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 kk Orzeczona kara mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, a także uwzględnia cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara winna osiągnąć w stosunku do oskarżonej oraz warunki i właściwości osobiste oskarżongo. Ponadto orzeczona kara spełnia rolę w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, a Sąd, wymierzając karę oskarżonej, miał na uwadze także zasady prewencji ogólnej.

G. J.

III

I, II

Na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk Sąd połączył jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone wobec oskarżonego w punktach I i II wyroku i wymierzył mu kare łączną 3 (trzech) lat pozbawienia wolności.

Zdaniem Sądu wymierzona kara będzie wystarczająca do osiągniecia wobec oskarżonego celów zapobiegawczych i wychowawczych. Jednocześnie orzeczona kara w odpowiedni sposób wpływa na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa. Trzeba także zaznaczyć, że jest to kara, która nie przekracza stopnia winy i społecznej szkodliwości przestępstw, których dopuścił się oskarżony.

G. J.

IV

I, II

Sąd, na podstawie art. 63 § 1 kk, na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania od 14 lutego 2024r. godz. 01:30 do 16 lipca 2024r.

G. J.

V

I

Na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego J. W. 150 zł (sto pięćdziesiąt złotych) tytułem naprawienia szkody.

Kwota 150 złotych zasądzona tytułem obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody stanowi równowartość szkody jaką poniósł pokrzywdzony w wyniku przestępstwa, stąd też zasadne było orzeczenie jej w tej wysokości na rzecz pokrzywdzonego.

G. J.

VI

I, II

Na podstawie art. 46 § 2 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego J. W. nawiązkę w wysokości 2000 zł (dwa tysiące złotych).

Orzekając nawiązkę w wyżej wymienionej kwocie, Sąd wziął pod uwagę stopień zawinienia oskarżonego i proporcje doznanej krzywdy przez pokrzywdzonego.

Orzeczenie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w niniejszej sprawie (zgodnie z art. 46 § 1 kk) było bowiem znacznie utrudnione, gdyż wymagałoby przeprowadzenia szeregu dowodów w celu oszacowania rozmiaru rzeczywistej krzywdy pokrzywdzonego.

Wskazać należy, że w myśl art. 46 § 3 kk orzeczenie odszkodowania lub zadośćuczynienia na podstawie art. 46 § 1 kk albo nawiązki na podstawie art. 46 § 2 kk nie stoi na przeszkodzie dochodzeniu niezaspokojonej części roszczenia w drodze postępowania cywilnego.

G. J.

VII

I, II

Na podstawie art. 41a § 1 kk i art. 43 § 1 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego zakaz zbliżania się na odległość mniejszą niż 50 (pięćdziesiąt) metrów i kontaktowania się z J. W. na okres 4 (czterech) lat.

Z uwagi na charakter czynów popełnionych przez oskarżonego Sąd uznał za konieczne faktyczne odizolowanie oskarżonego od pokrzywdzonego i powstrzymanie go od kontaktu z nim.

W ocenie Sądu, powyższy zakaz zapewni realną ochronę pokrzywdzonego przed popełnieniem w przyszłości przestępstwa na jego szkodę.

Orzeczenie zakazu zapewni J. W. komfort psychiczny potrzebny do normalnego funkcjonowania.

1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Oskarżony korzystał z pomocy obrońcy z urzędu, o którego wynagrodzeniu orzeczono na podstawie § 17 ust. 2 pkt. 3 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U. z 2024 r., poz. 764).

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IX

Oskarżonemu niniejszym wyrokiem wymierzono karę bezwzględnego pozbawienia wolności. Sąd, w myśl art. 624 § 1 kpk, zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej, a wydatkami poniesionymi obciążył Skarb Państwa, ponieważ uznał, że obciążenie oskarżonego kosztami postępowania, przy jednoczesnym braku możliwości zarobkowania, byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe. Oskarżony nie posiada majątku, utrzymywał się z prac dorywczych osiągając z tego tytułu miesięczny dochód w wysokości 2000 zł.

1.Podpis