Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 395/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

M. R.

w dniu 20 kwietnia 2023 roku w Zakładzie Karnym w K., gm. G., w woj. (...), w celu zmuszenia funkcjonariuszy (...) w O. M. T., K. K., S. W., M. B., Ł. P., R. G., K. W. i Ł. Ż. do zaniechania prawnej czynności służbowej, polegającej na przeprowadzeniu kontroli celi mieszkalnej, groził im pozbawieniem życia oraz uszkodzeniem ciała, a ponadto w tym samym miejscu i czasie znieważył wyżej wymienionych funkcjonariuszy publicznych słowami powszechnie uznanymi za obelżywe podczas i w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych, przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne

tj. o przestępstwo z art. 224 § 2 k.k. w zb. z art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

M. R. ma obecnie 45 lat, jest rozwodnikiem, posiada dorosłą już córkę. Oskarżony ma wykształcenie podstawowe, nie ma wyuczonego zawodu. Przed osadzeniem w zakładzie karnym wymieniony podejmował prace dorywcze w branży budowanej, nie pracował na podstawie umowy o pracę. Zajmował się także handlem używanymi samochodami. Miał przyznaną rentę socjalną z uwagi na operację kręgosłupa, która miała miejsce w 2011 roku i ze względu na padaczkę urazową. Teraz nie otrzymuję tej renty.

Oskarżony od dnia 20 listopada 2018 roku przebywa w zakładach karnych i aresztach śledczych. Obecnie w Areszcie Śledczym w O. gdzie do dnia 22 czerwca 2033 r. odbywa karę 17 lat pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem łącznym wydanym przez Sąd Okręgowy w Warszawie w sprawie o sygn. akt XVIII 288/20. Następnie ma do wykonania jeszcze trzy kary z wyroków wydanych przez Sąd Rejonowy w Wołominie w sprawie o sygn. akt V K 213/18, Sąd Rejonowy w Pruszkowie o sygn. akt II W 471/19 oraz przez Sąd Rejonowy Warszawa dla Miasta Stołecznego w Warszawie w sprawie o sygn. akt V K 1007/20. Ostateczny koniec kary przypada na dzień 16 września 2033 r.

W dniu 20 kwietnia 2023 roku oskarżony osadzony był w Zakładzie Karnym w K.. Przebywał w celi (...) w oddziale (...), wspólnie z D. L., B. K., R. Z., Ł. G., Ł. J. i E. K.. Tego dnia miała być przez funkcjonariuszy (...) w O. przeprowadzona kontrola cel mieszkalnych. Skazani o kontroli nie byli uprzedzeni.

Kontrolę przeprowadzali funkcjonariusze (...) w O. w osobach M. T., K. K., S. W., M. B., Ł. P., R. G., K. W. i Ł. Ż.. Wspomagani byli przez funkcjonariuszy Zakładu Karanego w K. w osobach wychowawcy oddziału (...) D. G., dowódcy zmiany A. Z., wychowawcy oddziału penitencjarnego (...) B. J., T. K., inspektora działu ochrony K. P.. Po otwarciu drzwi celi (...) przez osadzeni zostali wezwani do opuszczenia celi. W trakcie dokonywania przez funkcjonariuszy (...) w O. kontroli pobieżnej jeden z osadzonych B. K. odmówił poddania się kontroli, nie stosował się do wydawanych poleceń oraz połknął przedmiot, który posiadał w ręku i wyniósł z celi i bez zezwolenia wrócił do celi. Część funkcjonariuszy (...) w O. udała się za wymienionym do celi mieszkalnej aby dokonać jego kontroli. W tym czasie oskarżony M. R. zaczęł zachowywać się w sposób donośny, wulgarny, agresywny. Kwestionował kontrolę jak i sposób jej dokonywania. Wykrzykiwał w stosunku do funkcjonariuszy wulgarne słowa, znieważając ich, ponadto groził im pozbawieniem życia oraz uszkodzeniem ciała. Nawoływał innych osadzonych do buntu, uderzał w drzwi innych cel mieszkalnych. Powoływał się na wpływy oraz na przynależność do podkultury więziennej.

Funkcjonariusze (...) w O. oraz zakładu karnego cały czas próbowali wyegzekwować prawidłowe zachowanie u oskarżonego. Nakazali mu jak i innym osadzonym zawrócenie się twarzą do ściany, następnie założyli kajdanki na ręce trzymane z tyłu. W tym czasie przeprowadzona była kontrola wnętrza celi oraz kontrola osobista wyprowadzonych z celi osadzonych. Oskarżony nie uspokajał się, jego agresja cały czas rosła.

Na oskarżonego za jego zachowanie została nałożona kara dyscyplinarna umieszczenia na okres 14 dni w celi izolacyjnej i jeszcze tego samego dnia został przetransportowany do Aresztu Śledczego w O.. Kara dyscyplinarna umieszczenia na okres 14 dni w celi izolacyjnej została także nałożona na osadzonego B. K. za odmowę poddania się kontroli, nie stosowanie się do wydawanych poleceń połknięcie przedmiotu i powrót do celi bez zezwolenia.

oświadczenie oskarżonego k. 121-121v, 263

opinia z zakładu karnego k. 246-252

informacja z zakładu karanego w K. k. 244

zeznania pokrzywdzonych:

M. T. k.40, 263v

K. K. k.27, 58v, 264v-265 S. W. k.22, 56v, 265v-266,

M. B. k.49, 267,

Ł. P. k.61, 267v-268,

R. G. k. 17, 46, 266v-267

K. W. k.67, 267v

Ł. Ż. k. 12, 54, 266-266v

zeznania świadków:

D. G. k. 35v, 268-269

A. Z. k.95, 269-269v

B. J. k. 418-418v,

T. K. k. 419-419v

K. P. k. 419v-420

zapis monitoringu k. 302

wniosek o wymierzenie kary dyscyplinarnej oskarżonemu k. 311-312

opinia psychologiczna k. 313-314

informacja dotycząca wymierzenia kary dyscyplinarnej B. K. k. 398- 400

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

wyjaśnienia oskarżonego

zeznania pokrzywdzonych

Z

eznania świadków: D. G., A. Z., B. J., T. K. K. P.

zeznania B. K., T. W., R. Z., Ł. J. E. K.

oświadczenie T. W.

karta karna

wyrok oraz dane o odbyciu kary

dokumentacja z zakładu karanego

opinia z ZK

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, w których zaprzeczył on, iż dopuścił się zarzuconego mu czynu. W ocenie Sadu wyjaśnienia M. R. stawią przyjętą przez niego linię obrony mającą uchronić go od odpowiedzialności za zarzucony czyn. Twierdzenia wymienionego zostały podważone znaczną częścią materiału dowodowego w postaci zeznań pokrzywdzonych, bezpośrednich świadków zdarzenia, a także zapisem monitoringu, jak również dokumentacją z zakładu karnego.

Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonych funkcjonariuszy, nie znajdując powodów, dla których miałby odmówić im wiarygodności. Zeznania pokrzywdzonych co do istotnych okoliczności dotyczących tego, iż zostali oni znieważeni wulgarnymi słowami przez oskarżonego oraz tego, iż wymieniony groził im pozbawianiem życia i uszkodzeniem ciała korespondują ze sobą. Ponadto zeznania te zasługują na wiarygodność, gdyż znajdują potwierdzenie w dowodach z dokumentów w postaci notatek służbowych, sporządzonych bezpośrednio po zdarzeniu (k. 2-4) oraz wniosku dyscyplinarnego (k. 311-316). Za wiarygodnością zeznań pokrzywdzonych przemawia także ponadto okoliczność, że nie mieli oni interesu faktycznego w złożeniu zeznań obciążających oskarżonego. Oczywiście Sąd dostrzega pewne różnice w zeznaniach pokrzywdzonych, jednakże nie dotyczą one istotnych, mających wpływ na treść zarzutu postawionego oskarżonemu, a wynikają prawdopodobnie z ilości przeprowadzonych kontroli i odległości czasowej od dnia zdarzenia. W ocenie Sądu brak powodów dla których wymienieni pokrzywdzeni mieliby fałszywie pomawiać oskarżonego o czyny, których on się nie dopuścił. Wskazać należy, iż sprawa uszkodzeń ciała oskarżonego w trakcie transportu do Aresztu Śledczego w O. w dniu 20 kwietna 2023 roku jest przedmiotem innego postepowania. Jednakże wskazać należy, iż nie ma ona wpływu na tok niniejszego postepowania dlatego też Sąd nie dopuścił dowodów na tą okoliczność. Podkreślenia wymaga to, iż dokumentacja dotycząca zachowania oskarżonego wobec funkcjonariuszy (...) w O. została sporządzona przed wniesieniem zawiadomienia przez oskarżonego o popełnieniu na jego szkodę przestępstwa. To świadczy natomiast o tym, iż nie polegają na prawdzie twierdzenia oskarżonego, iż niniejsza sprawa jest formą zemsty na nim za oskarżenie części funkcjonariuszy (...) o pobicie jego osoby podczas transportu.

Wskazać należy iż zeznania pokrzywdzonych potwierdzone zostały twierdzeniami innych obecnych na miejscu zdarzenia funkcjonariuszy służby więziennej w osobach D. G., A. Z., B. J., T. K. i K. P.. Zeznania tych osób wzajemnie ze sobą korespondują, potwierdzając sprawstwo oskarżonego w zakresie postawionego mu zarzutu. Wymienieni potwierdzają agresywne, wulgarne zachowanie oskarżonego wobec funkcjonariuszy (...) w O. przeprowadzających kontrolę celi mieszkalnej (k. 268, 269, 418, 419) a także wypowiadane przez niego groźby wobec funkcjonariuszy (k.267v, 269, 419).

Zeznania pokrzywdzonych jak i wskazanych świadków potwierdzone zostały także zapisem monitoringu, na którym zostało uwidocznione zdarzenie z udziałem oskarżonego. Wprawdzie zapis ten nie posiada dźwięku, jednakże nie ma, w ocenie Sądu, jakichkolwiek wątpliwości, iż zachowanie oskarżonego jest agresywne wobec pokrzywdzonych, nie stosuje się on do wydanych pleceń, kwestionuje samą kontrolę jak i sposób jej wykonywania. Istotną także kwestią wynikająca z tego zapisu jest to, iż podczas opisanego zachowania oskarżonego na korytarzu obecnych jest 8 funkcjonariuszy (...) i wobec nich oskarżony kieruje zarówno słowa jak i gesty (k. 302).

Sąd nie dał wary także wyjaśnieniom oskarżonego, w których podawał, iż motywacją jego zachowania było pobicie przez funkcjonariuszy (...) osadzonego B. K..

Po pierwsze, żaden z funkcjonariuszy ani (...) ani ZK w K. nie potwierdził, aby wymieniony został pobity przez dokonywujących kontrolę. Świadek D. G. – wychowawca oddziału (...) zaprzeczył aby B. K. zgłaszał tego dnia jakiekolwiek dolegliwości, a tym bardziej wynikające z pobicia (k.269). Jego zeznania potwierdził K. P. – inspektor działu ochrony (k.420). Po drugie nadesłana z Zakładu Karanego w K. dokumentacja także nie potwierdza aby wymieniony tego dnia doznał jakikolwiek obrażeń czy zgłaszał jakieś dolegliwości (k.397). W końcu, wyjaśnień oskarżonego nie potwierdza także zapis monitoringu, z którego wynika, iż faktycznie osadzony B. K. wyprowadzony z celi, dokonuje połknięcia jakiegoś przedmiotu, zostaje wprowadzony do celi, gdzie dokonywana jest jego kontrola, następnie samodzielnie wychodzi z celi i na jego twarzy ani ciele nie widać jakichkolwiek oznak pobicia (k.302). Fakt nieregulaminowego zachowania się B. K., połknięcia przedmiotu, nie stosowania się do poleceń potwierdza także nadesłana z Zakładu Karanego w K. dokumentacja, z której wynika, iż wymieniony właśnie za takie zachowanie został ukarany karą porządkową w postaci umieszczenia na okres 14 dni w celi izolacyjnej (k.399-400).

Sąd nie dał wiary także zeznaniom przesłuchanych w niniejszym postepowaniu na wniosek oskarżonego osadzonych B. K., T. W., R. Z., Ł. J. i E. K., zajmujących wspólnie z nim tego dnia celę. Wskazać należy, iż zeznania wymienionych w świetle zeznań pokrzywdzonych, pozostałych funkcjonariuszy służby więziennej, zapisu monitoringu i także dokumentacji z zakładu karanego nie brzmią wiarygodnie. W ocenie Sądu wymienieni w charakterystyczny, solidarny dla osadzonych w zakładach karanych sposób próbowali swoim zeznaniami polepszyć sytuację prawną oskarżonego M. R..

Na wiarę nie zasługują także, przede wszystkim z powodów podanych powyżej, zeznania B. K., w których podaje on, iż został pobity przez funkcjonariuszy (...) w O..

Dowodem zaprzeczającym sprawstwo M. R. nie może być także złożone, przez niego do akt sprawy, oświadczenie napisane przez świadka T. W. (k.261), złożone na okoliczność rozmowy dwóch funkcjonariuszy służby więziennej, że ze strony oskarżonego nie padały groźby. Okoliczności sporządzenia jak i posiadania przez oskarżonego takiego oświadczenia budzą zasadnicze wątpliwości. Przesłuchany na tą okoliczność świadek T. W. nie podał żadnych istotnych okoliczności mających uprawdopodobnić prawdziwość podanej przez siebie w tym oświadczeniu sytuacji.

Sąd dał wiarę dowodowi z dokumentu w postaci karty karnej, gdyż jego autentyczność oraz prawdziwość nie zostały zakwestionowane.

Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów w postaci odpisów wyroków i danych o terminach wykonywania kar oraz o wymierzeniu kar dyscyplinarnych przez oskarżonego, gdyż ich autentyczność oraz prawdziwość nie zostały zakwestionowane.

Sąd dał wiarę dowodowi w postaci opinii z zakładu karnego w K., gdyż jego autentyczność oraz prawdziwość nie zostały zakwestionowane.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Dowody omówione w pkt 2.1

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przestępstwo znieważenia z art. 226 § 1 k.k. jest przestępstwem skierowanym przeciwko godności osobistej człowieka. Przepis ten chroni godność osobistą funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Ustawodawca nie sprecyzował jednak co należy rozumieć pod pojęciem „znieważa”, nie wskazał sposobów zachowania sprawcy mieszczących się w tym pojęciu. Biorąc pod uwagę przedmiot ochrony udzielanej przez ten przepis, za zniewagę uważa się zachowanie uwłaczające godności, wyrażające lekceważenie lub pogardę dla człowieka. O tym czy zachowanie to ma charakter znieważający, decydują dominujące w społeczeństwie oceny i normy obyczajowe (tak w: W. Kulesza, Zniesławienie i zniewaga, s. 165-169). Najczęściej zniewaga ma formę wypowiedzi słownej w postaci użycia słów wulgarnych czy epitetów pod adresem pokrzywdzonego, ale może być wyrażona także za pomocą symbolu, rysunku. Znieważenia można dokonać, działając tylko z zamiarem bezpośrednim. Znieważenie musi mieć miejsce podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych.

Czyn określony w art. 224 § 2 k.k. polega z kolei na zmuszaniu funkcjonariusza publicznego albo osoby przybranej mu do pomocy do przedsięwzięcia lub zaniechania prawnej czynności służbowej. Czynność sprawcza wymaga tu zastosowania przemocy lub groźby bezprawnej. Czynność służbowa oznacza "każdą czynność, która realizuje zadania instytucji państwowych lub samorządowych i dla której wykonania przewidziane są jakieś normy proceduralne, a powierzana jest z reguły do wykonywania funkcjonariuszom publicznym" (O. Górniok (w:) Kodeks..., s. 30). Czynność służbowa będzie z reguły tą czynnością, do której przeprowadzenia kompetentny jest dany funkcjonariusz publiczny. Typ czynu zabronionego określony w art. 224 § 2 jest przestępstwem bezskutkowym (A. Zoll (w:) Kodeks..., s. 725). Dla dokonania tego przestępstwa wystarczające jest wypowiedzenie groźby bezprawnej lub zastosowanie przemocy motywowane chęcią osiągnięcia określonego w przepisie celu. Osiągnięcie tego celu, tj. zmuszenie funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej do określonego postępowania, jakkolwiek ma wpływ na stopień społecznej szkodliwości zachowania sprawcy, nie stanowi znamienia komentowanego typu czynu zabronionego. Przedmiotem czynności wykonawczej jest funkcjonariusz publiczny lub osoba do pomocy mu przybrana. Jest to przestępstwo umyślne, które można popełnić działając wyłącznie z zamiarem bezpośrednim (tzw. przestępstwo kierunkowe).

Na podstawie całokształtu okoliczności sprawy należy ocenić, iż zachowania oskarżonego M. R. wyczerpało znamiona występku z art. 226 § 1 k.k., albowiem oskarżony wypowiadając słowa wskazane na k. (k.12, 17, 22, 28, 35, 40, 61,67) znieważył słowami wulgarnymi i powszechnie uważanymi za obelżywe funkcjonariuszy (...) w O. podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych polaczących na dokonywaniu kontroli celi mieszkalnej, w której przebywał oskarżony. Brak jakichkolwiek wątpliwości, że funkcjonariusze Służby Więziennej należą do grona funkcjonariuszy publicznych w rozumieniu art. 115 § 13 k.k. Ponadto zachowanie oskarżonego wypełniło także znamiona występku z art. 224 § 2 k.k., gdyż oskarżony groził pozbawieniem życia i uszkodzeniem ciała wskazanym funkcjonariuszom Służby Więziennej w celu zmuszenia go do do zaniechania podjętych i prawnie wykonywanych czynności służbowych polegających na dokonywaniu kontroli celi mieszkalnej, które to groźby wzbudziły u pokrzywdzonych uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione.

Zarzucanego przestępstwa oskarżony dopuścił się w warunkach recydywy podstawowej. Zgodnie z art. 64 § 1 kk przestępstwo zostaje popełnione w warunkach recydywy podstawowej wówczas, gdy jest podobne do przestępstwa umyślnego popełnionego przez sprawcę uprzednio, za które został on skazany na karę pozbawienia wolności w rozmiarze co najmniej 6 miesięcy, karę w takim wymiarze odbył, a od odbycia kary do popełnienia nowego przestępstwa nie upłynął jeszcze okres pięciu lat. Oskarżony wyrokiem Sądu Rejonowego Warszawa Praga – Północ z dnia 10 września 2019 r, sygn. akt VIII K 524/17 został skazany został m.in. za przestępstwo z art. 224 § 2 kk na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a zatem przestępstwo umyślne podobne do przestępstwa (również umyślnego), którego dotyczy niniejsza sprawa. Karę tą oskarżony odbył w okresie od 18 sierpnia 2020 r. do dnia 12 lutego 2022 r (k.88, 246, 134-136).

Oskarżony jest człowiekiem dorosłym. W toku postępowania nie ujawniono żadnych okoliczności, które mogłyby u niego wyłączać lub ograniczać zdolność rozpoznania znaczenia dokonanych czynów i pokierowania swoim postępowaniem. M. R. dysponował możliwością oceny swoich zachowań pod względem faktycznym i prawnym, w chwili ich dokonywania miał wolną wolę i mógł zachować się zgodnie z normami prawnymi. Nie zaistniały także w przedmiotowej sprawie żadne szczególne okoliczności, które wyłączałyby bezprawność przestępstwa mu przypisanego. Oskarżony miał zatem świadomość, iż popełniając przypisany mu czyn narusza porządek prawny. M. R. obejmował zatem swą świadomością wszystkie znamiona przypisanego mu czynu. Mógł zatem powstrzymać się od przedmiotowych zachowań, mimo to chciał ich dokonać.

☐

1.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

1.4.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.5.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.6.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. R.

Pkt I

Pkt II

Rozważając wymiar kary wobec oskarżonego sąd wziął pod uwagę następujące okoliczności. Na niekorzyść oskarżonego sąd wziął pod uwagę popełnienie czynu bez usprawiedliwionych przyczyn. W ten sposób należy wszakże ocenić popełnienie przez oskarżonego czynu w związku z kontrolą celi, do której przeprowadzenia funkcjonariusze Służby Więziennej są w pełni uprawnieni. Na niekorzyść oskarżonego Sąd wziął pod uwagę popełnienie przez niego czynu w obecności innych skazanych osadzonych w zakładzie karnym, co niewątpliwie przyczynia się do obniżenia autorytetu funkcjonariuszy Służby Więziennej. Na niekorzyść oskarżonego sąd wziął pod uwagę uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego za popełnienie innych czynów. Przy wymiarze kary nie sposób nie mieć na uwadze dotychczasowego sposobu życia oskarżonego. Zachowania oskarżonego absolutnie nie były bowiem zachowaniami przypadkowymi i incydentalnymi. Dowodem zdemoralizowania oskarżonego jest jego uprzednia karalność, skutkująca zresztą działaniem w warunkach powrotu do przestępstwa. Stąd też kategorycznie stwierdzić należy, iż oskarżony nie wykazał żadnej refleksji nad swoim dotychczasowym życiem, a wręcz przeciwnie kontynuował agresywny tryb życia i to w trakcie odbywania wcześniej orzeczonych kar w zakładzie karnym, w którym popełnianie przestępstw jest dla niego czymś zwyczajnym, zaś ewentualne wyroki skazujące są swoistym ryzykiem wpisanym w taki styl życia. Sąd wziął pod uwagę również okoliczność, iż zachowania oskarżonego nie były w żaden sposób sprowokowane przez pokrzywdzonych. Sąd miał na względzie także stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego. Zważywszy na okoliczności działania, agresję i wyzwiska kierowane do funkcjonariuszy służby więziennej należało uznać, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego jest znaczny.

Z kolei na korzyść oskarżonego sąd wziął pod uwagę nagły zamiar przyświecający oskarżonemu, gdyż popełnił czyn w reakcji na kontrolę celi. Nie ma wszakże dowodów na to, że zachowaniu oskarżonego towarzyszył zamiar przemyślany.

Mając na uwadze wymienione okoliczności sąd wymierzył oskarżonemu za popełniony występek karę 4 miesięcy pozbawienia wolności. Zdaniem sądu wymierzona kara jest adekwatna do znacznego stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu, nie przekracza stopnia winy oskarżonego, ocenianego podobnie jako znaczny. Wymierzona kara odpowiada dyrektywie prewencji indywidualnej, gdyż poprzednia karalność oskarżonego uzasadnia wniosek, że czyn ten nie był wyjątkiem na tle jego dotychczasowego sposobu życia. Kara ta spełnia wreszcie wymagania dyrektywy prewencji ogólnej, gdyż uświadamia ona społeczności, w której oskarżony obecnie przebywa, a więc osadzonym w zakładzie karnym, że znieważenie funkcjonariusza Służby Więziennej spotyka się z reakcją organów wymiaru sprawiedliwości.

W związku z tym, że pokrzywdzeni M. T. i Ł. Ż. złożyli wnioski o orzeczenie od oskarżonego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, Sąd na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobligowany był do orzeczenia na rzecz tych pokrzywdzonych zadośćuczynienia. Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonych zadośćuczynienia za doznaną krzywdę po 500 zł. Ich rozmiar ma wymiar symboliczny z uwagi na nieposiadanie przez oskarżonego dochodów. W pozostałym zakresie pokrzywdzeni mogą dochodzić swoich roszczeń w postępowaniu cywilnym.

1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

O kosztach pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu orzeczono na podstawie § 17 ust. 2 pkt 3, § 20, § 4 ust. 1 i 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 763 – pkt III)

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych sąd zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa wydatków poniesionych przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa, i nie wymierzył mu opłaty. Sąd miał na względzie to, iż oskarżony jest obecnie osadzony w zakładzie karnym (pkt IV).

1.1Podpis