Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 469/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1

B. S.

Będąc prezesem zarządu spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ż. – płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, w okresie od 21 lutego 2022 roku do 20 czerwca 2022 roku w Ż., czynem ciągłym w wykonaniu tego samego zamiaru nie wpłacał w imieniu spółki w terminie do dnia 20. następnego miesiąca na rachunek Urzędu Skarbowego w Ż. zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wynagrodzeń wypłaconych pracownikom, pobranych w kolejnych miesiącach od stycznia 2022 roku do maja 2022 roku w łącznej wysokości 36 141,00 złotych, czym naruszył przepis art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2021 roku, poz. 1128 z późn. zm.), tj. przestępstwo skarbowe z art. 77 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i art. 9 § 3 k.k.s.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

(...) (ART. 423 § 1A K.P.K. W ZW. ZW ART. 424 § 4 K.P.K.)

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

(...) (ART. 423 § 1A K.P.K. W ZW. ZW ART. 424 § 4 K.P.K.)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

(...) (ART. 423 § 1A K.P.K. W ZW. ZW ART. 424 § 4 K.P.K.)

OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

(...) (ART. 423 § 1A K.P.K. W ZW. ZW ART. 424 § 4 K.P.K.)

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

(...) (ART. 423 § 1A K.P.K. W ZW. ZW ART. 424 § 4 K.P.K.)

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

B. S.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z art. 77 § 2 k.k.s. w zw. z art. 77 § 1 k.k.s. płatnik lub inkasent, który pobranego podatku nie wpłaca w terminie na rzecz właściwego organu, jeżeli kwota niewpłaconego podatku jest małej wartości, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych; wskazać przy tym należy, że zgodnie z art. 53 § 30 k.k.s. terminy „płatnik” oraz „inkasent” winny być odczytywane zgodnie ze znaczeniem nadanym im w ustawie z 29 sierpnia 1997 roku – Ordynacja podatkowa . I tak według treści art. 8 o.p. płatnik to osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu; z kolei inkasent to osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana do pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu (art. 9 o.p.).

Zgodnie z art. 38 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym płatnicy przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Stosownie do art. 6 § 2 k.k.s. dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru lub z wykorzystaniem takiej samej sposobności, uważa się za jeden czyn zabroniony; w zakresie czynów zabronionych polegających na uszczupleniu lub narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej za krótki odstęp czasu uważa się okres do 6 miesięcy.

Ostatecznie wskazać należy na treść art. 9 § 3 k.k.s., który stanowi, że za przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe odpowiada, jak sprawca, także ten, kto na podstawie przepisu prawa, decyzji właściwego organu, umowy lub faktycznego wykonywania zajmuje się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, osoby fizycznej, osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej.

W niniejszej sprawie w sposób niebudzący wątpliwości Sądu ustalono, że B. S. pełnił funkcję prezesa jednoosobowego zarządu spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ż., a zatem na mocy przywołanego art. 9 § 3 k.k.s. był odpowiedzialny w perspektywie karnoskarbowej za działania spółki, którą kierował. Wykazano równocześnie, że we wskazanym w zarzucie okresie przedmiotowa spółka nie odprowadzała (nie wpłacała) na rachunek US w Ż. zaliczek na podatek PIT pobranych z tytułu wynagrodzeń wypłaconych pracownikom, które to zaliczki były pobierane w kolejnych miesiącach od stycznia 2022 roku do maja 2022 roku w łącznej wysokości 36 141,00 złotych.

W ocenie Sądu powyższym zachowaniem B. S. zrealizował wszelkie znamiona typu czynu z art. 77 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i art. 9 § 3 k.k.s. – zarówno przedmiotowe, jak i podmiotowe (wykazany został zamiar bezpośredni). Jego czyn był bezprawny, karalny, karygodny i zawiniony. W sprawie nie ujawniły się żadne okoliczności wyłączające karalność lub winę oskarżonego. W szczególności jednoznacznie wskazać należy, że od B. S. można było wymagać zachowania zgodnego z prawem; zła kondycja finansowa prowadzonej przez niego spółki i kontynuowanie jej działalności pomimo tego faktu nie może przy tym stanowić skutecznego usprawiedliwienia do lekceważenia podstawowych obowiązków podatkowych wobec Skarbu Państwa. Skarb P. nie jest bowiem instytucją pomocową, o zobowiązaniach wobec której można niejako zapomnieć w przypadku trudności finansowych, a pobrane zaliczki podatkowe z wynagrodzeń pracowników traktować jako środki na działalność operacyjną przedsiębiorstwa; Skarb Państwa nie jest również instytucją kredytową, która pożycza nieradzącemu sobie na rynku przedsiębiorcy stosowne środki w ramach milczącego przyzwolenia na nierealizowanie względem niego przewidzianych prawem zobowiązań podatkowych i kredytowanie z tak „zaoszczędzonych” środków bieżącej działalności biznesowej. Szeroko pojęte zobowiązania podatkowe winny być realizowane zgodnie z obowiązującym prawem; w przypadku braku środków na ich realizację (np. w wyniku nieradzenia sobie z prowadzaniem przedsiębiorstwa w danej konfiguracji rynkowej wobec zbyt silnej konkurencji, nieudolnego zarządzania, czy też nietrafionych decyzji inwestycyjnych), przedsiębiorca winien niezwłocznie wprowadzić stosowne plany naprawcze lub zawiesić/zlikwidować prowadzoną przez siebie działalność. Każdy przedsiębiorca musi być przy tym przekonany, że każde naruszenie zasad podatkowych spotka się z odpowiednio dotkliwą reakcją aparatu państwowego – zarówno na gruncie czysto podatkowym, jak i karnoskarbowym. Powyższe okoliczności doprowadziły Sąd do przypisania B. S. odpowiedzialności za zarzucony mu przez oskarżyciela publicznego czyn.

☐

1.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

----------------------

----------------------

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

----------------------

☐

1.4.  Warunkowe umorzenie postępowania

----------------------

----------------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

----------------------

☐

1.5.  Umorzenie postępowania

----------------------

----------------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

----------------------

☐

1.6.  Uniewinnienie

----------------------

----------------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

----------------------

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

B. S.

1

1

Stosownie do art. 23 § 1 k.k.s. wymierzając karę grzywny, sąd określa liczbę stawek oraz wysokość jednej stawki dziennej; najniższa liczba stawek wynosi 10, najwyższa – 720. W niniejszej sprawie Sąd orzekł karę grzywny w wymiarze nieznacznie większym niż wnosił o to oskarżyciel publiczny – tj. wymiarze 70 stawek dziennych, przy przyjęciu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 130 złotych – albowiem uznał, że za wymiarem takim przemawiał zgromadzony w sprawie materiał dowodowy.

Wymierzając karę grzywny Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary wyrażonymi w art. 13 § 1 k.k.s. oraz art. 23 § 3 k.k.s.

Zgodnie z art. 13 § 1 k.k.s. wymierzając karę sąd uwzględnia w szczególności rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu zabronionego, rodzaj i stopień naruszenia ciążącego na sprawcy obowiązku finansowego, jego motywację i sposób zachowania się, właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem czynu zabronionego i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza gdy czynił starania o zapobieżenie uszczupleniu należności publicznoprawnej lub o jej późniejsze wyrównanie; ustalając stawkę dzienną, sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe; stawka dzienna nie może być niższa od jednej trzydziestej części minimalnego wynagrodzenia ani też przekraczać jej czterystukrotności (art. 23 § 3 k.k.s.).

W wymiarze kary grzywny należy niewątpliwie uwzględniać także stopień winy – rozumianej jako możliwość postawienia zarzutu, że w sytuacji oskarżonego modelowy obywatel nie podjąłby decyzji o popełnieniu czynu zabronionego (por. W. Wróbel, A. Zoll, Polskie prawo karne. Część ogólna, Kraków 2012, s. 179). Stopień ten Sąd ocenił jako wysoki. Oskarżony jest bowiem osobą stosunkowo dobrze wykształconą (wykształcenie średnie techniczne), o braku stwierdzonych defektów intelektualnych, prosperującą na rynku jako menadżer, a zatem osobą, od której można było w pełni wymagać zgodnego z prawem zachowania.

Stopień społecznej szkodliwości czynu (por. art. 53 § 7 k.k.s.) Sąd uznał za średni. W ocenie Sądu czyn oskarżonego uderzył w jeden z podstawowych obowiązków podmiotów prowadzących działalność gospodarczą
– obowiązek podatkowy. Warto zauważyć, że działalność całego aparatu państwowego finansowana jest m.in. z danin publicznych, w tym w szczególności podatków stanowiących dochód Skarbu Państwa; czyn uderzający w realizację obowiązków podatkowych uderza zatem pośrednio w funkcjonowanie państwa per se. Nieodprowadzanie przewidzianych prawem obciążeń podatkowych przez danego przedsiębiorcę stanowi nadto próbę nieuprawnionego zachwiania równowagi rynkowej pomiędzy nim a działającymi zgodnie z prawem jego konkurentami, którzy przestrzegają prawa podatkowego.

W wymiarze kary Sąd uwzględnił wszystkie ww. okoliczności. W szczególności Sąd wziął pod uwagę, że swym działaniem oskarżony chciał uniknąć jednego z podstawowych obowiązków należących do przedsiębiorców – obowiązku odprowadzania podatków od swojej działalności; Jako istotną okoliczność na niekorzyść oskarżonego Sąd poczytał jego uprzednią karalność za czyny o tożsamej kwalifikacji prawnej: zgodnie z karą karna (k. 24) oskarżony był dotychczas dwukrotnie karany za czyn z art. 77 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s., odpowiednio w kwietniu i maju 2022 roku. Czynu będącego przedmiotem karnoprawnego wartościowania w niniejszej sprawie dopuścił się on zatem już po ukaraniu ww. wyrokami. Warto zauważyć, że rzeczonymi wyrokami ukarano zachowania z okresu luty-maj 2019 roku oraz marzec 2020-styczeń 2022 roku. Powyższe w sposób jednoznaczny wskazuje, że oskarżony traktował Skarb Państwa swoistą instytucję pomocową, tj. przez długi okres pobierał on (prowadzona przez niego spółka) zaliczki na podatek dochodowy od wynagrodzeń swoich pracowników, lecz ich nie odprowadzał, a finansował z nich bieżącą działalność przedsiębiorstwa; jak już wyżej wskazano tego typu zachowanie nie znajduje żadnego uzasadnienia w świetle prawa i wymaga stosownego ukarania. W perspektywie wymiaru kary ww. chronologia wskazuje na brak refleksji w zachowaniu oskarżonego oraz na konieczność zwiększenia represji karnej względem wcześniejszych, w istocie nieskutecznych, jego ukarań. Ustalając wymiar kary Sąd miał również na uwadze fakt, że należność publicznoprawna objęta zarzutem nie została dotychczas uregulowana. Sąd nie dopatrzył się przy tym okoliczności odciążających sprawcę.

Wymierzona kara, w ocenie Sądu, jest karą właściwą by odpowiednio uzmysłowić oskarżonemu, że przestrzeganie wymogów prawa, w tym podczas prowadzenia działalności gospodarczej, nie jest „możliwością”, czy „zaproszeniem” a obowiązkiem każdej osoby. Orzeczona kara jest nadto karą właściwą, aby dać odpowiedni przekaz społeczny, że zachowania naruszające porządek prawny spotkają się z odpowiednią i zdecydowaną reakcją aparatu państwowego go broniącego. Orzeczona kara nie jest przy tym zbyt surowa w świetle charakteru czynu, jego następstw oraz konglomeratu towarzyszących mu okoliczności.

Wymierzona kara w zakresie wysokości przyjętej przez Sąd stawki dziennej jawi się przy tym jako odpowiednio skorelowana z dochodami oskarżonego, jego możliwościami zarobkowymi, stanem posiadania oraz sytuacją rodzinną. Warto odnotować, że przez przesłankę „możliwości zarobkowych” należy rozumieć zdolności sprawcy do uzyskania dodatkowych dochodów. Przesłanka ta nabiera szczególnego znaczenia, gdy albo sprawca nie posiada dochodów, mimo że ich uzyskiwanie jest możliwe, albo gdy osiąga niskie dochody w porównaniu do swoich możliwości celem uniknięcia ustalenia przez sąd wyższej stawki grzywny (np. zarząd spółki kapitałowej obniża tymczasowo wynagrodzenie prezesa, na jego wniosek, do dziesiątej części wynagrodzenia dotychczasowego) (tak P. Kardas, G. Łabuda, T. Razowski, K odeks karny skarbowy. Komentarz, komentarz do art. 23 k.k.s., LEX 2017.). W ocenie Sądu tego też rodzaju sytuacja zaktualizowała się w niniejszej sprawie, albowiem oskarżony pomimo deklarowania stosunkowo niskich, wręcz zahaczających o prawo do pomocy społecznej dochodów, pod względem faktycznym posiada duże możliwości zarobkowe.

1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

B. S.

2

1

Zgodnie z art. 24 § 1 k.k.s. za karę grzywny wymierzoną sprawcy przestępstwa skarbowego czyni się w całości albo w części odpowiedzialną posiłkowo osobę prawną, jeżeli sprawcą czynu zabronionego jest zastępca tego podmiotu prowadzący jego sprawy jako pełnomocnik, zarządca, pracownik lub działający w jakimkolwiek innym charakterze, a zastępowany podmiot odniósł albo mógł odnieść z popełnionego przestępstwa skarbowego jakąkolwiek korzyść majątkową.

Zastosowanie ww. regulacji wymaga przy tym wcześniejszego pociągnięcia do odpowiedzialności posiłkowej danego podmiotu – organ postępowania przygotowawczego 9 sierpnia 2023 roku wydał takie postanowienie w stosunku do (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ż..

Zauważyć należy, że treść art. 24 § 1 k.k.s. jednoznacznie wskazuje na obligatoryjność zastosowania ww. instytucji przez sąd orzekający w danej sprawie („czyni się odpowiedzialną”).

Wobec tego, że:

1) B. S. przypisano opisany powyżej czyn;

2) był (jest) on prezesem jednoosobowego zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ż.;

3) (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ż. z popełnienia czynu przypisanego B. S. osiągnęła wymierną korzyść majątkową;

4) w stosunku do (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ż. zostało wydane postanowienie o pociągnięciu do odpowiedzialności posiłkowej

– Sąd uznał za ziszczone przesłanki, o których w treści art. 24 § 1 k.k.s. i za karę grzywny wymierzoną B. S. uznał w całości odpowiedzialną posiłkowo (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ż..

B. S.

3

1

Stosownie do treści art. 24 § 5 k.k.s., niezależnie od nałożenia odpowiedzialności posiłkowej, sąd zobowiązuje podmiot, który uzyskał korzyść majątkową, do jej zwrotu w całości albo w części na rzecz Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego; nie dotyczy to korzyści majątkowej podlegającej zwrotowi na rzecz innego uprawnionego podmiotu.

Podobnie jak w przypadku instytucji odpowiedzialności posiłkowej z art. 24 § 1 k.k.s., również instytucja zobowiązania do zwrotu korzyści przewidziana w treści art. 24 § 5 k.k.s. jest instytucją, do zastosowania której zobligowany jest sąd orzekający w danej sprawie, a jej niezastosowanie stanowi obrazę prawa materialnego („sąd zobowiązuje”).

Jeśli zatem w sprawie ustalono, że w wyniku działania oskarżonego (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ż. uzyskała korzyść majątkową w kwocie 36 141,00 (a korzyść taką niewątpliwie uzyskała, skoro nie odprowadziła na właściwe konto Urzędu Skarbowego w Ż. pobranych z wynagrodzeń wypłacanych pracownikom zaliczek na podatek dochodowy; spółka ta mogła zatem niejako finansować swoją działalność ze środków de facto publicznych, tj. środków które lege artis powinny znaleźć się na rachunku Urzędu Skarbowego w Ż.), a ww. korzyść nie została dotychczas Skarbowi Państwa zwrócona, to treść art. 24 § 5 k.k.s. obligowała Sąd do wydania stosownego wyrzeczenia w zakresie zobowiązania rzeczonej spółki do zwrotu przedmiotowej kwoty na rzecz Skarbu Państwa.

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

W sprawie nie znalazła zastosowania instytucja przewidziana w treści art. 33 § 1 k.k.s. (orzeczenie wobec sprawy przepadku równowartości korzyści majątkowej), albowiem brak było ku temu podstaw prawnych. Słusznie wskazuje się w piśmiennictwie, że istotnie desygnatem korzyści majątkowej jest również uszczuplona czynem zabronionym należność publicznoprawna. Trafnie zauważa jednak G. Ł., że „ pierwsza przesłanka orzeczenia przepadku korzyści majątkowej, tj. osiągnięcie przez sprawcę owej korzyści, w istotny sposób ogranicza możliwość stosowania tego środka karnego w prawie karnym skarbowym. Zważyć bowiem należy, że doniosła grupa sprawców przestępstw skarbowych nie odnosi korzyści majątkowej z jego popełnienia. Przykładowo główny księgowy działający w imieniu i na rzecz spółki kapitałowej, który nie dokona w terminie zapłaty pobranego podatku, nie odnosi korzyści z popełnionego przez siebie przestępstwa skarbowego z art. 77 § 1 lub 2 k.k.s. Korzyść odnosi bowiem spółka. Podobnie członek zarządu spółki kapitałowej, który dopuści się czy to wprowadzenia w błąd organu podatkowego, czy to nierzetelności w deklaracji, w wyniku czego powstanie zaległość podatkowa, nie odnosi swoim przestępstwem skarbowym z art. 76 § 1 lub 2 k.k.s. względnie z art. 56 § 1 lub 2 k.k.s. korzyści majątkowej. Korzyść ta przypada spółce. Wszędzie tam, gdzie sprawca jest osobą różną od podmiotu zobowiązanego do uiszczenia należności publicznoprawnej (z reguły chodzi o przypadki obejmowane konstrukcją z art. 9 § 3 k.k.s.), art. 33 k.k.s. – by użyć znanego określenia W. W. – strzela poza cel. Niczego nie zmienia domniemanie z art. 33 § 2 k.k.s., bowiem w rozważanych sytuacjach sprawca nie obejmuje we władanie mienia, nie uzyskuje do niego również jakiegokolwiek tytułu w czasie lub po popełnieniu przestępstwa skarbowego” (tak G. Łabuda, komentarz do art. 33 k.k.s. [w:] P. Kardas, G. Łabuda, T. Razowski, K odeks karny skarbowy. Komentarz, LEX 2017). Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę w pełni popiera powyższe zapatrywane prawne. Innymi słowy, gdy przykładowo sprawcą czynu z art. 77 § 2 k.k.s. jest osoba prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą – obligatoryjne zastosowanie znajduje instytucja z art. 33 § 1 k.k.s., a jej niezastosowanie przez orzekający w danej sprawie sąd stanowi obrazę prawa materialnego; jeśli zaś sprawcą tożsamego czynu jest prezes spółki kapitałowej, to instytucja ta nie znajduje zastosowania. Taka też sytuacja miała miejsce na kanwie niniejszej sprawy.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

(...) (ART. 423 § 1A K.P.K. W ZW. ZW ART. 424 § 4 K.P.K.)

1Podpis