Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 474/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1

A. B.

I.w dniu 30 listopada 2022 roku, w godz. 18:20- 18:24, w P. przy ulicy (...), województwo (...), na ternie prywatnej posesji kierował groźby karalne pozbawienia życia i zdrowia wobec komornika Sądu (...) w P. (...) M. D. (1), które to groźby wzbudziły w pokrzywdzonym uzasadniona obawę, że zostaną spełnione, w tym samym miejscu i czasie naruszył mir domowy w ten sposób, że wdarł się na tern prywatnej ogrodzonej posesji należącej do M. D. (1) i pomimo żądań pokrzywdzonego terenu tego nie opuszczał, a także w dokonał umyślnego uszkodzenia mienia w ten sposób, że nieustalonym narzędziem wybił szybę ornamentową o wymiarach 150 cmx 0, 40 cm w drzwiach wejściowych domu jednorodzinnego powodując szkodę wobec M. D. (1) w kwocie 940 złotych , czym wyczerpał dyspozycję art. 190 § 1 kk w zb. z art. 193 kk w zb. z art. 288 §1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

II.w dniu 30 listopada 2022 roku za pośrednictwem wiadomości e-mail a także w rozmowach telefonicznych, w P., kilkukrotnie znieważył funkcjonariusza publicznego – komornika przy Sądzie (...) w P. (...) J. D. (1) podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, czym wyczerpał dyspozycję art. 226 § 1 kk .

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Komornik sądowy przy Sądzie (...) w P. (...) J. D. (1), na wniosek wierzyciela- spółdzielni mieszkaniowej, prowadził postępowanie egzekucyjne wobec dłużnika A. B.. W trakcie postępowania komornik dokonał zajęcia konta bankowego dłużnika, o czym pisemnie poinformował w/w, kierując w tym celu korespondencję na adres jego zamieszkania przy ul. (...). Powyższa korespondencja nie została przez A. B. odebrana, gdyż faktycznie przebywa on w domu matki przy ulicy (...). W listopadzie 2022 roku A. B. dowiedział się o zajęciu jego konta przez komornika sądowego J. D. (1). Oskarżony był w tym czasie poza miejscem swojego zamieszkania. Próbował się skontaktować telefonicznie z komornikiem, dzwoniąc na jego numer służbowy (...), celem wyjaśnienia sprawy, uzyskania informacji dlaczego zostało zajęte jego konto. Oskarżony mówił komornikowi J. D. (2), że nie ma żadnych długów, a on „zajebał mu kasę”, okradł go, kierując przy tym pod jego adresem wulgaryzmy i przekleństwa. W trakcie jednej z rozmów, J. D. (1) poprosił A. B., żeby w celu wyjaśnienia sprawy zgłosił się do kancelarii. W trakcie rozmów telefonicznych i drogą mailową, A. B. wyzywał komornika J. D. (1) słowami min. (...), (...), zwracał się do niego słowami (...) Oskarżony kierował maile na adres służbowy J. D. (1), maile były odbierane przez pokrzywdzonego jak i jego pracowników.

Po godzinie 18.00, dnia 30 listopada 2022 roku, A. B. wszedł na posesję M. D. (1) przy ulicy (...) w P.. Na ogrodzonej posesji pokrzywdzonego znajduje się jednorodzinny dom, w którym zamieszkuje komornik M. D. (1) wraz córką, na parterze w części domu znajduje się prowadzona przez w/w kancelaria komornicza. Do kancelarii prowadzi osobna brama, która w godzinach pracy kancelarii jest otwarta. Osobne wejście- furtka zamykana na elektromagnes prowadzi do części mieszkalnej domu. Na bramie otwieranej w godzinach urzędowania komornika M. D. (1) znajduje się tablica informująca o tym, że w tym miejscu zlokalizowana jest kancelaria, tablica informująca o siedzibie kancelarii komorniczej znajduje się też na elewacji budynku. Na tablicy wskazane są również godziny w jakich kancelaria jest czynna. A. B. po wejściu na posesję przy ulicy (...) skierował się do drzwi wejściowych prowadzących do części mieszkalnej domu. Zaczął uderzać w drzwi w których znajdowały się dwie ornamentowe szyby. Wskutek hałasu, krzyków oskarżonego pod drzwi od strony mieszkania podszedł M. D. (2), jego córka A. pobiegła sprawdzić drzwi prowadzące do kancelarii. Kiedy okazało się, że pod drzwiami prowadzącymi do kancelarii nikogo nie ma, A. D. (1) przybiegła do ojca stojącego pod drzwiami w które niezidentyfikowanym przedmiotem uderzał A. B.. Oskarżony krzyczał min.” D. czy to ty?. M. D. (2) powiedział wówczas, że nie nazywa się D. tylko, D., żeby odszedł. A. B. kiedy dowiedział się, że mieszkańcem posesji jest M. D. (2) a nie D., nadal uderzał w drzwi, min. w szybę, krzyczał, do M. D. (1), że go zabije. Pokrzywdzony mówił do oskarżonego żeby przestał, żeby odszedł, w przeciwnym razie zadzwoni po policję. W pewnym momencie pod wpływem uderzeń, szyba ornamentowa o wymiarach 150 cm x 40 cm w drzwiach wejściowych domu, została wybita przez oskarżonego. M. D. (1) powiedział do córki żeby przyniosła broń. Kiedy A. B. to usłyszał, uciekł z posesji pokrzywdzonego. M. D. (1) wezwał na miejsce policję. Wartość szkody poniesionej przez M. D. (1) w związku z wybiciem szyby w drzwiach wynosi 940 złotych.

Zeznania pokrzywdzonego J. D. (1)

Wydruki korespondencji mailowej

Zeznania pokrzywdzonego M. D. (1)

Zeznania świadka A. D. (1)

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. B.

Protokół oględzin miejsca

Dokumentacja fotograficzna

Opinia biegłego z zakresu wyceny ruchomości wraz z ustną uzupełniająca opinią

k. 13- 14, 246 odwr.

k. 15-20

k.7, 13 odwr.-14, 22 odwr., 23 odwr., 60 odwr.-61, 199-201

k. 37 odwr.-38, 201- 202

k. 34 odwr.- 35, 44 odwr.- 45, 69-70, 198 odwr.- 199

k. 8-9

k.96 (koperta)

k. 224- 230, 264 odwr.- 265

A. B. nie był uprzednio karany.

Dane o karalności

k.88

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Zeznania pokrzywdzonego J. D. (1)

Zeznania pokrzywdzonego M. D. (1)

Zeznania świadka A. D. (1)

Opinia biegłego z zakresu wyceny ruchomości wraz z ustną uzupełniającą opinią

Zeznania J. D. (1) stanowią pełnowartościowy materiał dowodowy i jako takie stanowią podstawę ustaleń faktycznych. W/w rzeczowo, dokładnie przedstawił zachowanie oskarżonego w dniu 30 listopada 2022 roku, kierowane pod jego adresem wyzwiska przez oskarżonego, a także odniósł się i nakreślił szerszy kontekst działania A. B. w związku z realizowanymi przez niego czynnościami egzekucyjnymi. Brak jakichkolwiek uchwytnych podstaw do przyjęcia, że sytuacja opisywana przez pokrzywdzonego rozegrała się w innych niż podane przez niego okolicznościach i jego zeznania stanowią tylko bezpodstawne pomówienia A. B.. Wręcz przeciwnie, podkreślenia wymaga, że relacje składane przez pokrzywdzonego są wyważone i rzeczowe. J. D. (1) nie miał żadnych powodów aby fałszywie obciążać A. B.. W/w realizował tylko swoje obowiązki służbowe, gdyby nie eskalacja działań A. B. i ciąg dalszy jego działań skierowany już wobec M. D. (1), nie wykluczone, iż pokrzywdzony nie złożyłby sam z własnej inicjatywy zawiadomienia do organów ścigania.

Zeznania M. D. (1) co do zasadniczych kwestii w zakresie zachowania A. B. na jego posesji przy ulicy (...), jako logiczne, rzeczowe, uznać należy za pełnowartościowy materiał dowodowy. Pokrzywdzony dokładnie opisał zachowanie A. B. w dniu 30 listopada 2022 roku. Oskarżony dobijając się do drzwi wejściowych prowadzących do pomieszczeń mieszkalnych M. D. (2), po poinformowaniu go, że nie nazywa się (...) tylko D., nie zmienił swojego zachowania. Informacja ta nie odwiodła go od dalszych działań, to jest formułowania gróźb pozbawienia życia i zdrowia kierowanych pod adresem M. D. (1), niereagowania na nawoływania do opuszczenia posesji, których kulminacyjnym momentem było wybicie szyby ornamentowej w drzwiach wejściowych. Dopiero wybicie szyby, prośba M. D. (1) skierowana do córki o przyniesienie broni z sejfu stanowiąca próbę odstraszenia napastnika, przyniosły pożądany efekt, w postaci oddalenia się oskarżonego z posesji pokrzywdzonego. Odnosząc się do oceny zeznań pokrzywdzonego sąd nie dał im wiary w zakresie rodzaju szyby w drzwiach wejściowych do domu którą wybił oskarżony, a także wartości szkody, wycenionej na kwotę około 4000 złotych, tuż przed zamknięciem przewodu sądowego skorygowaną o fakturę z dnia 7 lipca 2022 roku opiewającą na kwotę 2460 złotych. W tym zakresie sąd oparł się na opinii biegłego sądowego, który określił wartość szkody na kwotę 940 złotych. W kwocie tej zawiera się koszt szyby wybitej jak i dolnej, której wymiana jest konieczna z uwagi na walory estetyczne drzwi, w których szyby tworzą pewną całość, jak i ich montaż przez podmiot świadczący tego typu usługi przy uwzględnieniu ceny tych usług na rynku lokalnym.

Na pozytywną ocenę zasługują zeznania A. D. (1), która rzeczowo, logicznie zrelacjonowała zachowanie oskarżonego, w szczególności groźby pod adresem jej ojca M. D. (1) oraz wybicie szyby w drzwiach wejściowych prowadzących do prywatnego mieszkania pokrzywdzonego i jego rodziny.

Opinia biegłego jako pełna, logiczna, wewnętrznie niesprzeczna, przeprowadzona stosownie do wymogów i aktualnej wiedzy w danej dziedzinie, stanowi w ocenie sądu pełnowartościowy materiał dowodowy. Biegły w należyty sposób uargumentował swoje stanowisko, przedstawiając logiczny tok rozumowania prowadzący do sformułowania wniosków końcowych. Z opinii biegłego wprost wynika, iż wbrew zapewnieniom pokrzywdzonego co do rodzaju szyby wybitej przez oskarżonego, nie była to szyba hartowana lecz szyba zespolona jednokomorowa, zewnętrzna ornamentowa- kora brąz, wewnętrzna szyba zwykła przezroczysta. Podkreślenia wymaga, iż przy wydawaniu opinii biegły opierał się nie tylko na dokumentacji fotograficznej, ale miał do dyspozycji odłamek szkła z drzwi. Jego analiza pozwoliła na niebudzące wątpliwości stwierdzenie, że jest to zwykła szyba ornamentowa niehartowana. Naprawa zaś powstałych uszkodzeń polega na demontażu szyby zespolonej poprzez wyjęcie listewek ozdobno-mocujących od wewnętrznej strony drzwi. Do wyceny wartości naprawy została uwzględniona szyba zespolona z zewnętrzną szybą ornamentową, wewnętrzną przezroczystą zwykłą. Jakkolwiek powierzchnia szyby wynosi 0, 216 m2, jednakże w produkcji i wycenie przyjmuje się minimalną powierzchnię do obliczenia wartości wykonania wynoszącą 0, 3 m2. Wobec tego, że przedmiotowa szyba ma powierzchnię mniejszą, przy wycenie uwzględniono wskazaną wyżej powierzchnię minimalną. Koszt wykonania szyby o wskazanych wyżej parametrach wynosi 120 złotych. Do kosztów naprawy należy doliczyć koszty pierwszego pomiaru, demontażu i zamontowania nowej szyby, a także koszty dojazdu. Średni koszt takiej usługi kształtuje się na poziomie 350 złotych. Tym samym koszt naprawy zamyka się w kwocie 470 złotych. Wobec tego, iż w drzwiach znajdują się dwie szyby, dolna i górna, wybita zaś została tylko górna i trudnościami związanymi z doborem takiej samej szyby ornamentowej jak szyba dolna (niewybita), dla zachowania walorów estetycznych drzwi, koniecznym jest wymiana również dolnej szyby. Szyba dolna jakkolwiek nieco mniejsza od górnej, jednakże do jej wyceny stosuje się powierzchnię minimalną określona wyżej. W tym stanie rzeczy koszt wymiany szyby dolnej jest taki sam jak koszt wymiany szyby górnej.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. B.

Wyjaśnienia A. B. w zakresie w jakim przyznał się do znieważenia komornika sądowego J. D. (1) zasługują na akceptację. Pozostaje to w zgodzie z wyważoną i rzeczową relacją pokrzywdzonego J. D. (1) a także wydrukami korespondencji mailowej wysłanej przez oskarżonego na konto mailowe kancelarii komorniczej.

Protokół oględzin

Protokół zatrzymania

Dane o karalności

Wskazane źródła dowodowe stanowią udokumentowanie czynności procesowych, powstały zgodnie z normami przepisanymi w kodeksie postępowania karnego i dają rękojmię wiarygodności i rzetelności.

Dokument urzędowy sporządzony we właściwej formie i przez uprawniony podmiot.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. B.

W ocenie sądu nie zasługują na przymiot wiarygodności, aby uczynić z nich podstawę ustaleń faktycznych w sprawie, wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów popełniony na szkodę M. D. (2). Do konkluzji takiej prowadzi ich ocena dokonana w perspektywie dowodów zgromadzonych w sprawie, w szczególności rzetelnych co do zasadniczych kwestii zeznań pokrzywdzonego, świadka A. D. (1). Wyjaśnieniom oskarżonego zaprzeczającego aby groził M. D. (1) przeczą zarówno zeznania pokrzywdzonego jak i A. D. (2). W/w niezależnie od siebie wskazali, iż padały ze strony oskarżonego pod adresem M. D. (1) groźby. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, iż na postawę i zachowanie oskarżonego nie wpłynęła informacja od pokrzywdzonego, że nie jest osobą której szuka, bowiem nie nazywa się D. tylko D.. Wiedza co do osoby pokrzywdzonego, nie powstrzymała oskarżonego od dalszych działań, nie doszło po jego stronie do refleksji, dalej krzyczał, groził M. D. (1), krzycząc min. pod jego adresem, że go zabije, nie reagował na nawoływania do opuszczenia prywatnej posesji, uderzając przy tym niezidentyfikowanym przedmiotem w drzwi wejściowe do mieszkania pokrzywdzonego powodując ostatecznie wybicie ornamentowej szyby. W świetle zgromadzonych dowodów zapewniania oskarżonego o „nieumyślnym” wybiciu szyby jawią się jako nieprzekonywująca linia obrony, nie znajdująca żadnego oparcia w realiach sprawy. Przypomnieć w tym miejscu należy, iż oskarżony zawodowo zajmuje się świadczeniem usług szklarskich, tym samym co najmniej musiał zdawać sobie sprawę z konsekwencji swoich działań. Również zapewnienia oskarżonego, iż był przekonany, że przyszedł do J. D. (1), gdyż jego celem było spotkanie z komornikiem który zajął jego konto i wyjaśnienie sprawy, w realiach przedmiotowej sprawy nie znajdują akceptacji. Po pierwsze nie można tracić z pola widzenia faktu, iż oskarżony znał nazwisko komornika prowadzącego jego sprawę egzekucyjną. Jakkolwiek brzmienie nazwisk pokrzywdzonych (...), (...) jest podobne i w związku z tym przy dużej ekspresji emocji, może wprowadzać pewne zamieszanie, jednakże oskarżony został w sposób jednoznaczny powiadomiony przez pokrzywdzonego M. D. (1), że nie nazywa się D. tylko D.. Pomimo tej wiedzy oskarżony nie odstąpił od swoich działań. Po drugie dokonując oceny zachowania oskarżonego i złożonych na tą okoliczność wyjaśnień, nie można abstrahować od faktu, iż oskarżony mieszka na co dzień na sąsiedniej ulicy, tym samym niejednokrotnie przejeżdżał w okolicy miejsca zamieszkania M. D. (1). Kancelaria (...) zlokalizowana jest na ulicy na której dominują domy mieszkalne, incydentalnie znajdują się tam lokale użytkowe, jeżeli już tak, to na zasadzie incydentu, obok domów mieszkalnych. W tym stanie rzeczy, przy bardzo dobrze oznaczonym miejscu prowadzenia kancelarii komorniczej, zapewniania A. B. iż obiektem jego zainteresowania była kancelaria komornicza, nie wiedział, że obok mieszka komornik, nie mogą się ostać. O ile zgodzić się należy z tym, iż powodem wejścia na posesję była chęć wyjaśnienia sprawy egzekucyjnej, o tyle szereg okoliczności wymienionych wyżej, utwierdził oskarżonego, że dalsze swoje kroki i zachowania skierował już wobec M. D. (3), osoby w żaden sposób nie związanej z jego sprawą egzekucyjną, który nie znajdował się w swojej kancelarii komorniczej, tylko już po godzinach urzędowania, w miejscu swojego zamieszkania.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Analiza zgromadzonego materiału dowodowego w postaci rzeczowych co do zasadniczych kwestii zeznań pokrzywdzonych J. D. (1), M. D. (2), wiarygodnych zeznań świadka A. D. (1), protokołu oględzin miejsca, wydruków korespondencji mailowej, opinii biegłego z zakresu wyceny ruchomości, pozwoliła na przypisanie oskarżonemu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 190 § 1 kk w zb. z art. 193kk, w zb. z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk oraz czynu z art. 226 § 1 kk .

Czynność sprawcza naruszenia miru domowego polega na wdzieraniu się do cudzego domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia albo na ogrodzony teren lub nieopuszczenia takiego miejsca wbrew żądaniu osoby uprawnionej (art. 193 kk). Przy czym przez żądanie należy rozumieć stanowcze i wyraźne, a nie tylko dorozumiane wyrażenie woli osoby uprawnionej, aby dana osoba opuściła jego mieszkanie lub inne jego pomieszczenie albo należący do niego ogrodzony teren. Nieopuszczenie cudzego miejsca staje się bowiem bezprawne od chwili dotarcia do sprawcy żądania osoby uprawnionej opuszczenia miejsca, które do niej należy. Od strony podmiotowej przestępstwo naruszenia miru domowego może być popełnione wyłącznie umyślnie, zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym. Sprawca musi mieć bowiem świadomość, że wdziera się lub nie opuszcza miejsca będącego pod ochroną art. 193 KK (tj. miejsca cudzego), przy czym możliwa jest także sytuacja, w której sprawca, przewidując możliwość naruszenia miru domowego, godzi się na to, np. w celu odebrania pożyczonej rzeczy sąsiadowi wdziera się na jego teren wbrew jego woli. (por Komentarz do art. 193 Kodeksu Karnego, red. Grześkowiak2021, wyd.7/Hypś, Legalis). Stosownie do brzmienia art.190 § 1 kk, przestępstwo groźby karalnej godzi w wolność człowieka w sferze psychicznej (wolność od strachu, zastraszenia). Jego treścią jest grożenie innej osobie popełnieniem przestępstwa (zbrodni lub występku) na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej. Dla bytu przestępstwa groźby karalnej nie jest istotny rodzaj przestępstwa, którego popełnieniem sprawca grozi, ani cel, w jakim to czyni, a nawet rzeczywisty zamiar spełnienia groźby. W wyroku z dnia 24 sierpnia 1987 roku, sygn. I KR 225/87 (OSNKW 1988/3/21) Sąd Najwyższy uznał, że groźba karalna może być wyrażona przez każde zachowanie się sprawcy (zapowiedź słowna, zawarta w piśmie, wyrażona gestem), jeżeli uzewnętrznia ono w sposób niewątpliwy groźbę popełnienia przestępstwa. Warunkiem przestępności czynu jest aby groźba wzbudzała uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Subiektywna ocena jest konieczna, ale niewystarczająca, gdyż ustawa posługuje się zwrotem o uzasadnionej obawie. Decydować więc będą przesłanki odwołujące się do okoliczności i sposobu wyrażenia groźby, które mogą uzasadniać realną obawę, iż będzie spełniona. Zachowanie się sprawcy przestępstwa określonego w art. 288 § 1 kk przybierać może różne formy, wyliczone w tym przepisie i polegać na niszczeniu, uszkadzaniu lub czynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy. Przy czym zniszczenie i uszkodzenie rzeczy nie różnią się jakościowo, lecz tylko ilościowo i polegają na powodowaniu fizycznych zmian w strukturze rzeczy. W wypadku zniszczenia rzeczy zachodzi jej całkowite unicestwienie bądź uszkodzenie idące tak daleko, że rzecz przestaje przynależeć do tego rodzaju, do jakiego należała przed czynem. Uszkodzenie stanowi naruszenie substancji rzeczy bez jej unicestwienia (por. Komentarz do art. 288 kodeksu karnego (w:) M. Mozgawa (red.), M. Budyń-Kulik, P. Kozłowska- Kalisz, M. Kulik, Kodeks karny. Komentarz praktyczny, Oficyna 2010, wyd. III). Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że czyn określony w omawianym przepisie ma charakter umyślny. Umyślność może wystąpić zarówno w formie zamiaru bezpośredniego jak i ewentualnego. Ograniczenie strony podmiotowej wyłącznie do umyślności oznacza- co należy podkreślić- że nieumyślne zniszczenie, uszkodzenie lub uczynienie rzeczy niezdatną do użytku stanowić może podstawę odpowiedzialności odszkodowawczej na gruncie prawa cywilnego. Sprawca musi obejmować umyślnością desygnaty wszystkich znamion typu czynu zabronionego, w tym także skutek w postaci zniszczenia, uszkodzenia lub uczynienia niezdatną do użytku rzeczy, w stosunku do której podejmuje swoje zachowanie. Przy czym kryterium rozdzielającym odpowiedzialność za przestępstwo i za wykroczenie zniszczenia mienia jest wartość wyrządzonej szkody. Szkoda to w tym wypadku nic innego, jak różnica między wartością rzeczy przed i po zniszczeniu, uszkodzeniu lub uczynieniu jej niezdatną do użytku. Inaczej to samo ujmując, jest to koszt przywrócenia stanu sprzed popełnienia czynu zabronionego. Nie można zatem zgodzić się z konkluzją jakoby o wysokości szkody miała świadczyć wartość uszkodzonej rzeczy. Jest oczywiste, że wartość rzeczy nie zawsze jest tożsama z wysokością szkody, którą wyrządza się na skutek jej uszkodzenia (por. wyrok SN z 06. 02. 2018 roku, sygn. II KK 317/17, Legalis).

Z wiarygodnych i rzeczowych zeznań pokrzywdzonego M. D. (2), obecnej w mieszkaniu A. D. (1) wynika, iż A. B. wszedł na prywatną, ogrodzoną posesję M. D. (1), dobijał się do drzwi mieszkania pokrzywdzonego. Oznaczenie kancelarii komorniczej zlokalizowanej na tej samej posesji, nie nasuwały żadnej wątpliwości, że chodzi o mieszkanie prywatne pokrzywdzonego. A. B. nie opuszczał posesji należącej do pokrzywdzonego, mimo wyraźnego wyrażenia woli przez M. D. (1) w postaci żądania opuszczenia miejsca. Jednoznaczne i wyraźne nawoływania pokrzywdzonego do opuszczenia posesji, nie spotkały się z właściwą reakcją oskarżonego, wręcz przeciwnie A. B. nie tylko nie odszedł, ale groził pokrzywdzonemu, uderzał w drzwi wejściowe do mieszkania powodując ostatecznie wybicie szyby, dopiero słowa pokrzywdzonego skierowane do córki o przyniesieniu broni z sejfu spowodowały opuszczenie posesji przez A. B.. Oskarżony w trakcie tego zajścia groził M. D. (1). Jak już wcześniej zostało wykazane uczynił to pomimo, poinformowania go przez pokrzywdzonego, że nie nazywa się D.. Podkreślenia wymaga, iż oskarżony formułował groźby pod adresem pokrzywdzonego, uderzając w drzwi wejściowe jego mieszkania, nie reagując przy tym na żadne nawoływania do opuszczenia posesji. Wskazane przez oskarżonego działania w kontekście treści formułowanych pod adresem pokrzywdzonego gróźb, w sposób nie nasuwający żadnych wątpliwości uzasadniały subiektywną obawę M. D. (1), że groźby wypowiadane przez oskarżonego pod jego adresem mogą zostać spełnione, co znajdowało uzasadnienie wymienionymi okolicznościami. W świetle powyższych okoliczności, subiektywna obawa M. D. (1) odnośnie gróźb wypowiedzianych przez oskarżonego w dniu 30 listopada 2022 roku, znajdowała obiektywne uzasadnienie, czego zewnętrznym wyrazem były nie tylko zwerbalizowanie przez niego tych lęków, że groźby mogą zostać urzeczywistnione, ale również znajdowały one ucieleśnienie w konkretnym zachowaniu, a polegającym na wezwaniu policji i złożeniu zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa. W trakcie tego zdarzenia oskarżony posługując się niezidentyfikowanym narzędziem wybił szybę w drzwiach wejściowych pokrzywdzonego. Oskarżony na co dzień świadczący usługi szklarskie zdawał sobie sprawę, iż uderzając gwałtownie w szybę spowoduje jej wybicie. Nie powstrzymało go to jednak i kontynuował swoje zachowanie, którego kulminacyjnym momentem było wybicie szyby. Sąd dokonał zmiany kwalifikacji czynów przypisanych oskarżonemu poprzez przyjęcie, iż stanowią one jeden czyn wyczerpujący dyspozycję art. 190 § 1 kk w zb. z art. 193 kk w zb. z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Zdaniem sądu zasadnym jest przyjęcie w zakresie czynów z pkt. I, II i III kumulatywnej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu A. B.. Zauważyć bowiem należy, iż o istnieniu zbiegu rzeczywistego przepisów decyduje charakter czynu, który wykraczając poza krąg znamion jednego typu przestępstwa, wymaga dla pełnej charakterystyki prawnokarnej sięgnięcia do kilku przepisów sygnalizujących, iż czyn skierowany jest przeciwko kilku przedmiotom ochrony i jako taki przedstawia większy stopień społecznego niebezpieczeństwa. Zatem dla oddania zawartości bezprawia czynu zasadnym jest przyjęcie kumulatywnej kwalifikacji prawnej czynu.

Stosownie do treści art. 226 § 1 kk znamiona określonego tam występku wypełnia sprawca, który znieważa funkcjonariusza publicznego lub osobę do pomocy mu przybraną podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Oznacza to, iż przedmiotem odpowiedzialności jest jedynie taka zniewaga, która została dokonana podczas lub w związku z pełnieniem przez funkcjonariusza jego obowiązków służbowych. Znieważenie zachodzi podczas pełnienia przez funkcjonariusza publicznego obowiązków służbowych, gdy ma miejsce zbieżność czasowa i miejscowa zachowania sprawcy i wykonywania obowiązków służbowych przez funkcjonariusza publicznego. Znieważenie zachodzi również gdy jest dokonane w związku z pełnieniem przez funkcjonariusza publicznego jego obowiązków służbowych. Istota tego związku polega na tym, iż wykonywana przez funkcjonariusza czynność, mieszcząca się w ramach jego obowiązków służbowych, jest motywem działania sprawcy znieważenia funkcjonariusza. Odnosząc się zaś do samego znamienia znieważenia zauważyć należy, iż zniewaga może przybierać postać lżenia, wyszydzenia a nawet lekceważenia. Musi być jednak czymś więcej aniżeli nieprzyzwoitym zachowaniem się czy nietaktem. W orzecznictwie zwraca się uwagę na bezskutkowy charakter przestępstwa zniewagi i obiektywnie rozumianą, chronioną prawnokarnie, godność. I tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 lutego 1993 r. II KRN 24/92 (Wokanda, 1993/10/s.8) zajął stanowisko, iż chroniona godność pojmowana jest w sposób zobiektywizowany, określony przez powszechnie przyjęte normy kulturalno- obyczajowe. Rzeczowe kryterium oceny w tym względzie stanową zatem normy społeczne , a nie subiektywne mniemanie o sobie (indywidualne odczucie własnej godności określonej osoby , które z oczywistych powodów mogą być określane przez nadwrażliwość czy nadmierne wyobrażenia o swojej godności). Oskarżony podczas i w związku z wykonywaniem czynności służbowych przez komornika sądowego przy Sądzie (...) w P. (...) J. D. (1) prowadzącego jego sprawę egzekucyjną znieważył go w trakcie rozmów telefonicznych jak i korespondencji mailowej kierowanej na urzędowe konto mailowe komornika, kierując pod jego adresem obraźliwe słowa, min nazywając komornika” (...) (...)

W tym miejscu odnieść się należy do wniosku pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego o zakwalifikowanie zachowania A. B. wobec pokrzywdzonego z art. 224 § 2 kk. We wskazanym art. 224 § 2 kk ustawodawca penalizuje stosowanie przemocy lub groźby bezprawnej wobec funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej w celu zmuszenia do przedsięwzięcia lub zaniechania prawnej czynności służbowej. Dla dokonania tego czynu wystarczające jest wypowiedzenie groźby bezprawnej lub zastosowanie przemocy motywowane chęcią osiągnięcia określonego w przepisie celu. Jak wyżej zostało podniesione działanie sprawcy czynu z art. 224 § 2 kk stosującego przemoc lub groźbę bezprawną motywowane jest celem zmuszenia funkcjonariusza do przedsięwzięcia lub zaniechania prawnej czynności służbowej. W realiach przedmiotowej sprawy wniosek pełnomocnika nie może zostać uwzględniony. Jak już wcześniej zostało wykazane A. B. realizując swoje zachowanie wobec pokrzywdzonego, wiedział, iż nie jest to komornik J. D. (1) prowadzący jego sprawę egzekucyjną. M. D. (1) jest komornikiem, jednakże w chwili czynu nie realizował żadnych czynności urzędowych wobec oskarżonego (ani wcześniej nie prowadził żadnej jego sprawy). Nadto atak A. B. na pokrzywdzonego miał miejsce w miejscu zamieszkania M. D. (4), nie w trakcie wykonywania czynności służbowych, już po godzinach urzędowania kancelarii. Pokrzywdzony nie wykonywał wobec oskarżonego żadnych czynności urzędowych od których odstąpienia mógł się domagać A. B.. O powyższym fakcie oskarżony wiedział, bowiem jak zostało kilkukrotnie zasygnalizowane, już na samym początku zdarzenia M. D. (1) na pytanie A. B., powiedział mu że nie nazywa się (...) tylko (...). Fakt ten w żaden sposób nie wpłynął jednak na zachowanie oskarżonego, który dał upust swojemu niezadowoleniu i realizował swój przestępczy proceder wobec M. D. (1) w jego miejscu zamieszkania.

W świetle dokonanych ustaleń, stwierdzić należy, iż oskarżony miał możliwość zachowania się zgodnie z prawem,

a mimo to nie dał posłuchu normom prawnym. Nie zachodziły przy tym żadne okoliczności wyłączające jego winę. Mając powyższe na uwadze uznać należy, iż zachowania A. B. jako bezprawne, karalne, karygodne i zawinione stanowią przestępstwa.

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. B.

1, 2, 3

4

5

6

7

Kary jednostkowe:

- 10 miesięcy pozbawienia wolności za czyn wyczerpujący dyspozycję art. 190 § 1 kk w zb. z art. 193 kk w zb. z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, oraz

- kara 4 miesięcy pozbawienia wolności za czyn wypełniający dyspozycję art. 226 § 1 kk, w realiach przedmiotowej sprawy, są adekwatne tak do stopnia winy jak i społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu oraz uwzględniają okoliczności obciążające w postaci:

- liczby przypisanych przestępczych zachowań,

oraz okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonego w postaci:

-dotychczasowej niekaralności, przedmiotowa sprawa stanowi pierwszy konflikt z prawem A. B..

Kara łączna 1 roku pozbawienia wolności, wymierzona w oparciu o dyspozycję art. 85 § 1 kk, art. 86 § 1 kk uwzględnia bliski związek podmiotowy zachodzący pomiędzy przestępstwami przypisanymi oskarżonemu.

Sąd w oparciu o dyspozycje art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 kk zastosował wobec oskarżonego instytucję warunkowego zawieszenia kary na okres próby dwóch lat. W tym miejscu zwrócić należy uwagę, że podstawową przesłanką stosowania warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary, jest przekonanie sądu, że takie orzeczenie kary jest wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Stawiając prognozę kryminologiczną sąd bierze pod uwagę możliwość oddziaływania na skazanego w okresie próby. Przekonanie sądu o tym, że orzeczona kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie wystarczająca dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, ma być oparte przede wszystkim na postawie sprawcy, jego właściwościach i warunkach osobistych, dotychczasowym sposobie życia, oraz zachowaniu się po popełnieniu przestępstwa (wyrok SA w Katowicach z 10 lutego 2000 r., II Aka 5/2000,OSA 20001/1/1).

Odnosząc powyższe rozważania do realiów niniejszej sprawy, w ocenie sądu, zasadnym jest zastosowanie wobec A. B. instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący dwa lata. Nie można tracić z pola widzenia dotychczasowego sposobu życia oskarżonego, braku konfliktów z prawem. W tym miejscu podkreślić należy, że instytucja zawieszenia kary pozbawienia wolności nie oznacza bezkarności sprawcy, wręcz przeciwnie, bowiem obok elementu dobrodziejstwa stanowi bardzo ważny element motywujący do unikania zachowań sprzecznych z prawem, służy tym samym kształtowaniu prawidłowej postawy u oskarżonego. Oskarżony musi zdawać sobie sprawę, iż zachowania sprzeczne z prawem, w zależności od ciężaru gatunkowego, mogą skutkować obligatoryjnym bądź fakultatywnym zarządzeniem wykonania orzeczonej kary. Tylko od samego oskarżonego zależy jak wykorzysta on okres próby i jak będzie on przebiegał.

Obok kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, na podstawie art. 71 § 1 kk sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny w ilości 100 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 15 złotych. Ilość 100 stawek dziennych jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu, zaś wysokość jednej stawki dziennej określona na kwotę 15 złotych uwzględnia dyrektywy z art. 33 § 3 kk. Oskarżony uzyskuje regularne dochody z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej kształtujące się na poziomie 4000- 4500 złotych miesięcznie. Mając na uwadze powyższe, sąd skalkulował wysokość stawki dziennej na kwotę 15 złotych. Na marginesie zauważyć należy, iż w przypadku niemożności jednorazowej wpłaty zasądzonej kary grzywny, oskarżony może ją uregulować w ratach

Na podstawie art. 72 § 1 pkt. 1 kk sąd zobowiązał oskarżonego do pisemnego informowania sądu o przebiegu okresu próby co sześć miesięcy.

W oparciu o brzmienie art. 46 § 1 kk sąd zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody pokrzywdzonemu, poprzez zapłatę na rzecz M. D. (1) kwoty 940 złotych. Wartość szkody została zobiektywizowana opinią biegłego sądowego, która jako pełna jasna, logiczna, wewnętrznie niesprzeczna stanowi pełnowartościowy materiał dowodowy.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

Uwzględniając wniosek pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, sąd, na podstawie art. 627 kpk, zasądził na rzecz pokrzywdzonego M. D. (1) kwotę 1446, 48 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. (stosownie do brzmienia § 11 ust. 2 pkt 3, § 15 ust. 1, § 17 pkt. 1 Rozporządzenia MS z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokatów.

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

9

O kosztach postępowania sąd orzekł w oparciu o brzmienie art. 627 kpk w zw. z art. 2 ust. 1 pkt. 3 i 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U z 1983 r., Nr 49, poz. 223). W orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd może zwolnic (nie ma obowiązku) oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, jeżeli istnieją podstawy do uznania , że uiszczenie ich byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną majątkową i wysokość dochodów, jak również wtedy, gdy przemawiają za tym względy słuszności. Zachował swą aktualność pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w wyroku z dnia 5 lipca 1983 roku, (sygn. Rw 529/83, OSNKW 1-2/1984/21) mówiący, iż zwolnienie od kosztów postępowania za którąkolwiek instancję jest fakultatywne i ocenne, co obliguje sąd do wskazania występujących w sprawie okoliczności, które stanowią podstawę ustalenia, że uiszczenie kosztów postępowania byłoby zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów. Odnosząc powyższe rozważania do realiów przedmiotowej sprawy, za obciążeniem oskarżonego kosztami postępowania przemawiają okoliczności dotyczące sytuacji osobistej i majątkowej w/w. Oskarżony ma stałe, regularne źródło dochodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, kształtujące się na poziomie około 4000- 45000 złotych. W tym stanie rzeczy, sąd zestawiając wysokość deklarowanych przez oskarżonego miesięcznych dochodów, z wysokością kosztów sądowych w niniejszej sprawie, zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 680, 62 złotych tytułem zwrotu wydatków, oraz kwotę 330 złotych tytułem opłaty, tym bardziej, iż w przypadku niemożności jednorazowej wpłaty tytułem zasądzonych należności, oskarżony może wnioskować o rozłożenie płatności na raty.

6.  1Podpis