Pełny tekst orzeczenia

3UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 55/24

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

D. W.

12 lipca 2023 roku w N., na terenie parkingu sklepu (...), działając w celu utrzymania się w posiadaniu skradzionych w przedmiotów w postaci 2 butelek B. 0,7 litra o łącznej wartości 109,98 zł oraz wentylatora (...) wartości 19,99 zł bezpośrednio po dokonanej kradzieży użyła wobec pracownika ochrony D. K. przemocy polegającej na odpychaniu rękoma oraz szarpaniu za odzież, przy czym czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi

12 lipca 2023 roku w N. na terenie magazynu sklepu (...) uderzyła D. K. w twarz, a także drapała rękami pokrzywdzonego po twarzy i szyi w wyniku czego wymieniony doznał obrażeń ciała w postaci: otarcia naskórka na nosie, w okolic lewego policzka i szyi po prawej stronie, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na okres poniżej siedmiu dni w myśl art. 157 § 2 k.k. t

w miejscu i czasie jak w punkcie Ib wyroku tym samym działaniem tj. uderzeniem w twarz pokrzywdzonego D. K. dokonała uszkodzenia jego okularów w wyniku czego powstały straty w wysokości nie wyższej niż 800 (osiemset) złotych

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

12 lipca 2023 roku w godzinach popołudniowych D. K. przebywał na terenie dyskontu Biedronka przy ulicy (...) w N., gdzie pracował jako ochroniarz. Około godziny 14:30 D. K. obserwując monitoring sklepowy dostrzegł, iż nieznana mu kobieta (którą to okazała się być oskarżona D. W.) włożyła do swojego plecaka dwie butelki alkoholu B. o pojemności 0,7 l – wartość 54,99 złotych za sztukę oraz wentylator o wartości 19,99 złotych. Następnie kobieta ta przeszła z tak wypełnionym plecakiem przez linię kas i udała się w kierunku parkingu położonego na zewnątrz sklepu.

Notatka urzędowa k. 1

Zeznania świadka D. K. k. 3-4, k. 125-126

Wyjaśnienia oskarżonej D. W. k. 24-26, k. 124-125

Nagranie z kamer nasobnych k. 49 -57

W reakcji na dostrzeżoną przez siebie kradzież D. K. postanowił zatrzymać kobietę. W tym celu wybiegł ze sklepu i dogonił oskarżoną na parkingu w odległości około 30 metrów od drzwi wejściowych. Wówczas D. K. poinformował D. W. o swoich ustaleniach i poprosił ją, aby udała się z nim do sklepu.

Notatka urzędowa k. 1

Zeznania świadka D. K. k. 3-4, k. 125-126

Nagranie z kamer nasobnych k. 49 -57

Gdy D. W. wracała wraz z D. K. w kierunku dyskontu, oskarżona w pewnym momencie chcąc utrzymać się w posiadaniu skradzionego mienia odepchnęła pokrzywdzonego. Wówczas to D. K. złapał oskarżoną za ręka i tak prowadził ją do sklepu. Jeszcze przed wejściem do sklepu (...) ponownie zdecydował się na próbę oddalenia poprzez szarpanie z ochroniarzem. Owe próby okazały się bezskuteczne i D. W. zrezygnowana rzuciła o ziemie swoim plecakiem, w którym znajdowały się skradzione przedmioty.

Notatka urzędowa k. 1

Zeznania świadka D. K. k. 3-4, k. 125-126

Częściowo wyjaśnienia oskarżonej D. W. k. 24-26, k. 124-125

Nagranie z kamer nasobnych k. 49 -57

Na skutek tego uderzenia rozbiciu uległa jedna butelka alkoholu. Druga butelka jak i wentylator zostały w stanie nieuszkodzonym przekazane do dalszej sprzedaży.

Notatka urzędowa k. 1

Zeznania świadka D. K. k. 3-4, k. 125-126

Zeznania J. B. k. 81-82, k. 126

Niedługo później D. K. wprowadził oskarżoną na teren sklepu, gdzie odebrał jej plecak, który umieścił w pokoju socjalnym. Na tym jednak ów incydent się nie zakończył, gdyż oskarżona D. W. poczuła nagły spadek cukru, wówczas zażądała jej wypuszczenia i przekazania słodkiego napoju. W efekcie odmowy ze strony pokrzywdzonego, oskarżona zaczęła się szarpać z ochroniarzem. W trakcie tego szarpania D. W. między innymi uderzyła D. K. w nos, uszkadzając jego okulary o wartości 1000 złotych. Owo uszkodzenie polegało na ułamaniu ramka oprawy okularów. Oskarżona także drapała pokrzywdzonego po głowie i kręgosłupie W tym czasie oskarżona D. W. głośno krzyczała zwracając na siebie uwagę innych pracowników sklepu.

Notatka urzędowa k. 1

Częściowo zeznania świadka D. K. k. 3-4, k. 125-126

Protokół oględzin D. K. k. 9-13

Zeznania J. B. k. 81-82, k. 126

Finalnie J. B. zdecydowała się doglądnąć sytuacji w pomieszczeniu służbowym i wraz z inną pracownicą przekazała D. W. cukierek. Następnie na miejsce został wezwany patrol policji, a także karetka pogotowia ratunkowego, która zabrała D. W. na szpitalny oddział ratunkowy.

Zeznania świadka D. K. k. 3-4, k. 125-126

Wyjaśnienia oskarżonej D. W. k. 24-26, k. 124-125

Zeznania J. B. k. 81-82, k. 126

Na skutek tego zdarzenia D. K. doznał stłuczenia twarzy, nosa i okolicy kręgosłupa lędźwiowego. Obrażenia te naruszyły czynności narządu ciała pokrzywdzonego na okres nie przekraczający 7 dni. Natomiast pokrzywdzony sam dokonał bez kosztowego naprawienia okularów korekcyjnych, poprzez sklejenie ramki oprawy. Przez te zabiegi okulary do dziś są przez pokrzywdzonego używane, a ich wartość uległa jedynie niewielkiemu zmniejszeniu, z uwagi na niemożność dokonania ich pełnego odgięcia.

Zeznania świadka D. K. k. 3-4, k. 125-126

Protokół oględzin D. K. k. 9-13

Opinia J. M. k. 36

D. W. ma 27 lat. Oskarżona jest panną. D. W. posiada wykształcenie średnie, a wykonuje zawód trenera personalnego. Niemniej głównym źródłem utrzymania się oskarżonej pozostają świadczenia socjalne. D. W. na swoim utrzymaniu posiada 6 letniego syna K.. Oskarżona była dwukrotnie karana za przestępstwa kradzieży, w tym na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Oskarżona D. W. leczyła się psychiatrycznie oraz odwykowo. Niemniej w chwili czynu posiadała zachowaną zdolność do rozpoznania jego znaczenia oraz pokierowania swoim postępowaniem. D. W. nie jest właścicielką nieruchomości ani wartościowych rzeczy ruchomych.

Wyjaśnienia oskarżonej D. W. k. 24-26, k. 124-125 w zakresie danych osobo poznawczych

Karta karna k. 28-29

Opinia J. M. k. 36

Zaświadczenie o stanie majątkowym k. 42

Notatka o oskarżonej k. 43

Opinia sądowo – psychiatryczna k. 58-60

1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Wyjaśnienia oskarżonej D. W.

D. W. zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i w toku rozprawy głównej jedynie częściowo przyznawała się do zarzucanego jej przestępstwa. Mianowicie oskarżona przyznała fakt dokonania przez nią kradzieży alkoholu i wentylatora. D. W. natomiast stanowczo zaprzeczyła jakoby tego dnia miała po kradzieży naruszyć nietykalność cielesną pokrzywdzonego. Przeciwnie oskarżona wskazała, iż po jej ujęciu na terenie parkingu dobrowolnie poszła wraz z D. K. do środka sklepu. Zarazem D. W. wskazała, iż po wejściu do sklepu został odebrany jej plecak. D. W. zaprzeczyła, jakoby przed tym faktem miała w jakiś sposób odpychać pokrzywdzonego, szarpać się z nim czy też podejmować próbę ucieczki. Natomiast opisując zdarzenia z wnętrza sklepu (...) podała, iż padła ona ofiarą nieuzasadnionej agresji ze strony ochroniarza, który nie tylko zbagatelizował jej prośby o wydanie czegoś słodkiego w celu podniesienia poziomu cukru, lecz także uniemożliwił jej próby samodzielnego wzięcia takiego przedmiotu poprzez szarpanie ją czy też finalnie rzucenie o podłogę. Oskarżona w toku swoich depozycji eksponowała swój zły stan fizyczny w momencie zatrzymania. D. W. zwracała także uwagę na brak przedstawienia zapisów nagrania z monitoringu sklepu (...), pomimo jej wniosków dowodowych w tym zakresie. Sąd Rejonowy ocenił wyjaśnienia D. W. jako jedynie częściowo wiarygodne. W tym zakresie należy zważyć, iż w treści tych wyjaśnień oskarżona jawi się jako osoba roszczeniowa, niekrytyczna wobec swojego zachowania, starająca się przedstawić się w roli ofiary, o czym mowa zresztą w opinii biegłych lekarzy psychiatrów. Do tego wyjaśnienia D. W. są niekonsekwentne. Wypada bowiem zwrócić uwagę, iż oskarżona wskazując, iż nie stwarzała żadnych problemów w związku z doprowadzeniem jej na teren sklepu, całkowicie pominęła fakt, iż to ona dokonała rozbicie jednej z butelek alkoholu. Fakt ten zresztą D. W. całkowicie potwierdziła w innym miejscu swoich wyjaśnień. E. nie można twierdzić, iż oskarżona nie stawiała oporu pokrzywdzonemu w drodze do sklepu. Przeciwnie wobec takiej, a nie innej postawy oskarżonej znacznie bardziej wiarygodne jawią się zeznania D. K., który opisywał, iż D. W. jeszcze na terenie parkingu, będąc na terenie sklepu próbowała odpychać go, szarpać w celu zrealizowania zamiaru ucieczki. W ocenie Sądu Rejonowego wiarygodności pokrzywdzonego nie może podważyć brak przekazania nagrania z kamer monitoringu. Tego rodzaju logika byłaby niekonsekwentna i w przypadku pokrzywdzonego nakazywałaby wsparcie jego relacji dodatkowym materiałem dowodowym przy braku takiego obowiązku w odniesieniu do relacji oskarżonego. Dalej trzeba było uwzględnić wymowę nagrań z kamer nasobnych interweniujących funkcjonariuszy policji. Na tych nagraniach słychać efekt rozpytania D. K., który na gorąco relacjonował przebieg zdarzenia. Zarazem na tym nagraniu dostrzegalna jest też wzburzona, częściowo agresywna postawa D. W.. Wypada też zwrócić uwagę na depozycje złożone przez świadek J. B., która wskazała iż właśnie bardzo agresywny sposób zachowania się oskarżonej, spowodował fakt, iż bała się ona podejść do oskarżonej, a tym bardziej wręczyć jej szklany przedmiot. Brak jest też żadnego racjonalnego motywu, aby D. K. miał stosować przemoc wobec D. W.. Warto w tym miejscu spostrzec, iż pokrzywdzony niemal natychmiast po wejściu wraz z oskarżoną na teren sklepu o całym zajściu zawiadomił policje. Toteż świadek zdawał sobie sprawę z niezwłocznego przybycia funkcjonariuszy. Nadto świadek doskonale zdawał sobie sprawę z objęciem tych pomieszczeń zasięgiem sklepowego monitoringu. Wypada również zwrócić uwagę, iż przedłożony przez oskarżoną zapis czynności ratunkowych nie odpowiada jej wyjaśnieniom, zwłaszcza w odniesieniu gdzie podano, iż to sama oskarżona miała wstrzyknąć sobie insulinę k. 122 (rubryka badanie) Co więcej całkowita negacja stosowania przez D. W. przemocy wobec D. K. jest rażąco sprzeczna z protokołem oględzin ciała pokrzywdzonego, jego okularów czy wreszcie wynikami opinii złożonej przez J. M.. Do tego koniecznym jest zwrócenie uwagi, iż na twarzy, rękach pokrzywdzonej nie widać śladów rzekomej przemocy ze strony pokrzywdzonego, które widać na nagraniu z kamer nasobnych funkcjonariuszy policji. Ponadto wypada zwrócić uwagę, iż oskarżona D. W. odmiennie opisywała przebieg tego zdarzenia będąc rozpytywana przez funkcjonariuszy policji. Brak było natomiast powodów do podważenia depozycji podejrzanej w aspekcie braku posiadania przez nią plecaka z resztą skradzionych rzeczy już na terenie sklepu. Zeznania D. K. w tym zakresie były co prawda niepewne, świadek wahał się tutaj z udzieleniem odpowiedzi na pytanie. Jednakże J. B. potwierdziła, iż rzeczy te były złożone już wówczas w osobnym pomieszczeniu. Potwierdza to także efekt rozpytania uczestników zdarzenia, zapis nagrania z kamer nasobnych czy też zapis notatki urzędowej. Podobnie samo przyznanie D. W. do kradzieży tych przedmiotów również było oczywiste w realiach tego postępowania, podobnie jak podane przez oskarżoną dane osobopoznawcze, które korelowały z ustaleniami prowadzącego dochodzenie. To wszystko spowodowało, iż Sąd Rejonowy jedynie w niewielkiej części posłużył się wyjaśnieniami złożonymi przez D. W. w trakcie rekonstrukcji stanu faktycznego w tej sprawie.

Zeznania D. K.

W znacznej mierze Sąd Rejonowy ustalając stan faktyczny oparł się na danych przekazanych przez świadka D. K.. Świadek ten jest osobą obcą dla oskarżonej. Nie miał on więc żadnego powodu, aby kłamać, bezpodstawnie obciążając oskarżoną. Dalej wskazać należy, iż świadek swoją relacje przedstawiał w sposób rzeczowy, zobiektywizowany. Świadek na rozprawie relacjonował w sposób spokojny, metodyczny. Oczywiście Sąd Rejonowy dostrzega pewne nieścisłości w zeznaniach świadka o charakterze wewnętrznym bądź też odnoszącym się do zapisu efektów jego rozpytania dokonanego w trakcie interwencji funkcjonariuszy policji. Niemniej fakt ten jest całkowicie zrozumiały biorąc pod uwagę upływ dużej ilości czasu od inkryminowanego zdarzenia, czy też wielością kradzieży ujawnionych przez świadka. Tutaj należy jednak podkreślić, iż D. K. od samego początku konsekwentnie stwierdzał, iż D. W. jeszcze na terenie parkingu stosowała wobec niego przemoc polegającą na szarpaniu, prób odepchnięcia celem ucieczki ze skradzionym mieniem. Zaznaczyć przy tym należy, iż fakt odebrania oskarżonej plecaka niezwłocznie po jego rzuceniu, licował z wymową notatki urzędowej, zapisem nagrania z kamer nasobnych czy też zeznaniami J. B., która na rozprawie jasno oznajmiła, iż w czasie szarpaniny na terenie pomieszczenie służbowego plecak oskarżonej znajdował się już w innym pomiesczeniu, a to pokoju socjalnym. Wypada przy tym zwrócić uwagę, iż D. K. zeznając nie prezentował konfrontacyjnej postawy. Świadek w odróżnieniu od oskarżonej nie wyolbrzymiał przebiegu zajścia i skutków z nim związanych – wskazując chociażby, iż w sposób niemal bezkosztowy naprawił uszkodzone okulary, które w niewielki sposób pogorszyły swoje właściwości. Zeznania świadka D. K. co do zasady są zgodne także z efektem jego rozpytania przez funkcjonariuszy policji. Do tego przekazana przez D. K. wersja zdarzenia jest zbieżna z protokołem oględzin jego ciała i opinią biegłego J. M.. Podkreślić przy tym należy, iż także w świetle zasad doświadczenia życiowego i reguł logicznego rozumowania to wersja przedstawiona przez D. K. jawi się jako dużo bardziej prawdopodobna, aniżeli niekonsekwentne w wielu miejscach wyjaśnienia D. W.. Zarazem należy zważyć, iż w świetle kategorycznego ustalenia, iż po wyrzuceniu plecaka oskarżona straciła nad nim władztwo podważyć należało zeznania D. K. w zakresie jakim pokrzywdzony upatrywał w stosowaniu przez oskarżoną przemocy chęcią utrzymania się w posiadaniu skradzionych przedmiotów. Fakt ten przez to prowadził do wyodrębnienia dwóch osobnych zachowań oskarżonej. Wyżej wskazane okoliczności prowadziły do uznania zeznań D. K. w dużej mierze za wiarygodne i przydatne do poczynienia ustaleń faktycznych w tej sprawie.

zeznania złożone przez świadek J. B..

Jako wiarygodne należało ocenić zeznania złożone przez świadek J. B.. Świadek jest dla oskarżonej osobą obcą. J. B. nie łączą także żadne bliższe relacje z D. K.. Przez to nie można skutecznie twierdzić, aby świadek ta miała być osobą stronniczą. Przeciwnie J. B. w sposób rzeczowy i konsekwetny przedstawiła zanotowane w jej pamięci zdarzenia. Świadek w swoich zeznaniach odwoływała się jedynie do zdarzeń, których była bezpośrednim uczestnikiem. Fakt ten biorąc pod uwagę jej uboczną role w tym zdarzeniu, zmniejszał nieco przydatność tychże zeznań. Niemniej świadek wskazała, iż oskarżona zachowywała się już podczas pobytu w sklepie w sposób bardzo agresywny, a jej agresja była posunięta do tego stopnia, iż J. B. bała podać oskarżonej szklane naczynie. Do tego cenne dla tego procesu było oświadczenie J. B. z rozprawy głównej, iż plecak oskarżonej w chwili jej interwencji znajdował się już w osobnym pomieszczeniu, co potwierdza fakt jego odebrania, po ciśnięciu nim o ziemie przez oskarżoną jeszcze przed wejściem do sklepu. Zeznania świadek J. B. są jasne, spójne, logicznie. Depozycje te korelują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Owe depozycje są pozbawione jakichkolwiek sprzeczności, a także pozostają zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Rzeczone zeznania nie zostały także skutecznie podważone przez żadną ze stron tego procesu. Tym samym brak było podstaw do podważenia wiarygodności relacji złożonych przez J. B., które miały jednakże jedynie subsydiarne znaczenie dla losów tego procesu.

depozycje złożone przez świadka S. H.

Jako nie mająca żadnego znaczenia dla poczynienia przez Sąd wyżej opisanych ustaleń faktycznych należało ocenić depozycje złożone przez świadka S. H.. Świadek ten nie pracował w tym sklepie w chwili zdarzenia. S. H. nie był uczestnikiem inkryminowanej sytuacji, a swoje spostrzeżenia odnosił jedynie do faktu następczych jego działań związanych z próbą zabezpieczenia monitoringu. Równocześnie wzgląd na treść zeznań tego świadka sprawiał, iż nie można było przeprowadzić dowodu z owych nagrań, gdyż brak jest możliwości jego przeprowadzenia z uwagi na awarie sprzętu monitoringu. Fakt ten jednak w żaden sposób nie mógł wpłynąć czy to dodatnio czy ujemnie na ocenę zeznań/wyjaśnień przeciwstawnych stron tego procesu. Wypada zaznaczyć, iż D. K. od dłuższego czasu pracuje jako kierowca zawodowy, przez co nie mógł mieć ewentualnego wpływu na potencjalne celowe machinacje przy tym nagraniu, co wydaje się w tym miejscu być jedynie czystą spekulacją.

Opinia J. M.

Sąd Rejonowy uznał za przydatną opinie biegłego lekarza ortopedy odnoszące się do charakteru i przyczyn obrażeń ciała D. K. z dnia 12 lipca 2023 roku. Biegły w tych opiniach w sposób precyzyjny odpowiedział na pytania zadane przez organ procesowy, a jego stwierdzenia są koherentne z znajdującą się w aktach sprawy dokumentacją medyczną pokrzywdzonego i jego oświadczeniami wiedzy. Brak po stronie biegłego jest też jakichkolwiek przymiotów dezawuujących przydatność i wiarygodność niniejszej opinii, która pomimo pewnej lakoniczności odpowiada wymaganiom statuowanym przed tego rodzaju dokumentami procesowymi. Co więcej należy zaznaczyć, iż jej treść nie była w żaden sposób kwestionowana przez strony tego procesu. Stąd też opinia ta posłużyła jako dowód na rozmiar i charakter obrażeń J. K., doznanych na skutek inkryminowanej aktywności oskarżonego.

Opinia biegłych psychiatrów

W ocenie Sądu Rejonowego w pełni przydatna dla poczynienia ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie była opinia biegłych psychiatrów M. B. oraz H. B.. Biegli ci w sposób kompletny odpowiedzieli na zadane im przez organ procesowy pytania dotyczące zdrowia psychicznego oskarżonej D. W. w chwili czynu jak i jej zdolności do udziału w niniejszym procesie karnym Jednocześnie w toku tego procesu nie ujawniła się żadna okoliczność podważająca kompetencje biegłych do sporządzania tego rodzaju dokumentów procesowych jak również brak było podstaw do powzięcia wątpliwości, co do ich bezstronności w tej sprawie. Sąd nie ma także zastrzeżeń odnośnie obranej przez biegłych metodologii badań oraz zgodności opracowanych przez nich wniosków końcowych z wynikami badania ambulatoryjnego. Co więcej żadna ze stron tego procesu w żaden sposób nie kwestionowała treści zawartych w powyższym dokumencie procesowym. Opinia ta odpowiada jednocześnie wymogom określonym w art. 201 k.p.k. Biegli ci odpowiedzieli w sposób pełny na wszystkie pytania organu procesowego. Co więcej wnioski końcowe tej opinii odpowiadają wynikom przeprowadzonego przez biegłych badania. W opinii tej brak jest także jakichkolwiek dyskwalifikujących ją sprzeczności. Do tego sposób dojścia do wniosków końcowych został przedstawiony językiem zrozumiałym dla osób nie posiadających wiedzy specjalnej z zakresu psychiatrii. Stąd też Sąd Rejonowy ustalając okoliczności wymagające wiedzy specjalistycznej związanej ze zdrowiem psychicznym oskarżonej oparł się w pełni na opinii sądowo – psychiatrycznej sporządzonej przez biegłych lekarzy M. B. i H. B..

notatkę urzędową ,protokół zatrzymania oskarżonej, odpisy prawomocnych wyroków i postanowień, kartę medycznych czynności ratunkowych, protokół oględzin ciała pokrzywdzonego oraz zapis nagrania z kamer nasobnych funkcjonariuszy policji ,kartę karną D. W., notatkę o oskarżonej czy zaświadczenie o jej stanie majątkowym

Sąd Rejonowy uznał za przydatny także pozostały materiał dowodowy zgromadzony w toku czynności postępowania przygotowawczego tj. notatkę urzędową ,protokół zatrzymania oskarżonej, odpisy prawomocnych wyroków i postanowień, kartę medycznych czynności ratunkowych, protokół oględzin ciała pokrzywdzonego oraz zapis nagrania z kamer nasobnych funkcjonariuszy policji ,kartę karną D. W., notatkę o oskarżonej czy zaświadczenie o jej stanie majątkowym. Należało zważyć, iż przedmiotowe dokumenty zostały sporządzone przez właściwe ku temu osoby, w przepisanej przez prawo formie. Co więcej ich treść nie była w żaden sposób kwestionowana przez którąkolwiek ze stron tego postępowania. Tym samym również te dowody posłużyły w odtworzeniu przebiegu inkryminowanego zdarzenia oraz pozyskaniu informacji o oskarżonej.

1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Ia,b,c

D. W.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

D. W. została oskarżona o to, że w dniu 12 lipca 2023 r. w N., na terenie dyskontu spożywczego Biedronka w N. przy ul. (...), w celu utrzymania się w posiadaniu zabranej bezpośrednio po dokonaniu kradzieży napoju alkoholowego w ilości 2 (dwóch) sztuk B. 0,7 litra o łącznej wartości 109,98 zł oraz wentylatora (...) wartości 19,99 zł, użyła wobec pracownika ochrony D. K. przemocy polegającej na odpychaniu rękoma oraz szarpaniu za odzież, a także uderzaniu i drapaniu rękami po twarzy i szyi w wyniku czego wymieniony doznał obrażeń ciała w postaci: otarcia naskórka na nosie, w okolic lewego policzka i szyi po prawej stronie, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na okres poniżej siedmiu dni po myśli art. 157 §2 kk, gdzie w wyniku kradzieży alkoholu spowodowała straty w kwocie 109,98 złotych na szkodę (...) S.A. z siedzibą w K., a także w wyniku uderzenia pięścią w nos spowodowała uszkodzenie okularów marki (...) poprzez wyłamanie zawiasu po prawej stronie powodując straty w kwocie 1000 złotych na szkodę D. K., przy czym przyjęto, że czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi tj. o przestępstwo z art. 281 k.k. w zw. z art. 283 k.k. i art. 157 § 2 k.k. i art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Zgodnie z treścią art. 281 k.k. występku kradzieży rozbójniczej dopuszcza się ten to, w celu utrzymania się w posiadaniu zabranej rzeczy, bezpośrednio po dokonaniu kradzieży, używa przemocy wobec osoby lub grozi natychmiastowym jej użyciem albo doprowadza człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności. Zarazem pamiętać należy, iż typ ten posiada swój wypadek mniejszej wagi określony w art. 283 k.k.

Nie ulega żadnych wątpliwości, iż omawiany występek jest typem powszechnym tj. typem zdatnym do popełnienia przez ogół osób ponoszących odpowiedzialność na zasadach ujętych w kodeksie karnym. Zarazem trzeba stwierdzić, iż przedmiotowy występek jest typem kwalifikowanym przestępstwa kradzieży. Owo stwierdzenie implikuje nie tylko jego materialny charakter, lecz także konieczność wypełnienia wszystkich znamion przewidzianych dla typu podstawowego oraz okoliczności obostrzającej odpowiedzialność karną, jaką w tym wypadku jest spełnienie szczególnych znamion modalnych w okresie bezpośrednio po kradzieży. Warto też wspomnieć, iż przestępstwo kradzieży rozbójniczej nie jest typem kontrawencjonalizowym, przez to odpowiedzialność karna za jego popełnienie jest niezależna od wartości skradzionej rzeczy, a nikła wartość może stanowić jeden z elementów skłaniających organ procesowy do przyjęcia, iż poszczególne zdarzenie stanowiło wypadek mniejszej wagi. Z uwagi na wyżej podkreśloną łączność tego występku z przestępstwem kradzieży należy wskazać pokrótce, iż przez kradzież w polskim porządku prawa karnego rozumiemy aktywność sprawcy polegającą na wyjęciu spod władztwa posiadaczy, danej cudzej rzeczy ruchomej, a następnie objęcie władztwa nad tym przedmiotem. Co więcej owa aktywność musi być podjęta w celu przywłaszczenia danej cudzej rzeczy ruchomej. Natomiast z kradzieżą rozbójniczą mamy do czynienia wówczas gdy sprawca w celu utrzymania się zabranej rzeczy wykonuje jeden z określonych zachowań tożsamych zresztą z zmamieniami czasownikowi przestępstwa rozboju (różnicę tutaj stanowi moment i cel owych aktywności sprawczych). W aspekcie tej sprawy Sąd Rejonowy ograniczy się do zdefiniowania pojęcia przemoc wobec osoby. Jako przemoc wobec osoby rozumie się każde oddziaływanie fizyczne na osobę w celu przełamania jej woli władania rzeczą/powrotu do władania rzeczą. Co ważne inaczej niż w dawnym porządku prawnym ustawodawca nie ograniczył przemocy relewantnej na gruncie tego przepisu do gwałtu, a więc szczególnie intensywnej przemocy. Tym samym każde oddziaływanie fizyczne na pokrzywdzonego podejmowane w celu utrzymania się w posiadaniu zabranej rzeczy będzie relewantne dla przestępstwa kradzieży rozbójniczej. Do tego należy zwrócić uwagę, iż dla bytu tego przestępstwa niezbędne jest aby sprawca stosował ową przemoc bezpośrednio po dokonaniu kradzieży – a więc w świetle teorii zaboru – objęciu władztwa nad kradzionym przedmiotem. W doktrynie podkreśla się, iż ową bezpośredniość należy utożsamiać z kwestią jednego zdarzenia historycznego. W szczególności za kradzież rozbójniczą nie może uchodzić sytuacja, kiedy to sprawca po kilku dniach w innym miejscu używa przemocy aby utrzymać się w posiadaniu zabranej rzeczy. Jednocześnie podkreśla się w orzecznictwie, iż spełniony jest wymóg bezpośredniości gdy owa przemoc jest stosowana w trakcie pościgu podjętym za sprawcą niezwłocznie po dokonaniu przez niego kradzieży, chociażby osoby te oddaliły się z miejsca wyjęcia owej rzeczy spod władztwa. Należy także pamiętać o tym, że owa przemoc ma zostać użyta po to aby utrzymać się w posiadaniu skradzionej rzeczy – zamiar szczególny kierunkowy. Równocześnie trywialnym jest stwierdzenie, iż mieści się w zakresie desygnatów tego pojęcia sytuacja kiedy sprawca, chce stosując przemoc fizyczną uniemożliwić ujęcie własnej osoby, umożliwiając kontynuacje ucieczki wraz ze skradzionym mieniem. Natomiast odnosząc się do wykładnie pojęcia wypadku mniejszej wagi należy podkreślić, iż zarówno w doktrynie jak i orzecznictwie sądów powszechnych wskazuje się, że przyjęcie wypadku mniejszej wagi jest usprawiedliwione w sytuacji, kiedy to stopień społecznej szkodliwości zachowania formalnie wypełniającego znamiona typu podstawowego w sposób znaczący odbiega od typowego stopnia społecznej szkodliwości związanej z danym rodzajem przestępstwa. Tym samym nie ulega wątpliwości, iż dla rozważenia możliwości przyjęcia wypadku mniejszej wagi konieczna była analiza inkryminowanego zdarzenia poprzez kwantyfikatory stopnia społecznej szkodliwości opisane w art. 115 § 2 k.k., wedle których przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Natomiast zgodnie z treścią art. 157 § 2 k.k. na gruncie tego przepisu penalizowane jest powodowanie naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonego lub rozstroju zdrowia na okres trwający nie dłużej niż 7 dni. W przedmiotowym kontekście należy zwrócić uwagę, iż przedmiotowy występek jest typem powszechnym, materialnym. Odnośnie samego znamienia czasownikowego należy podkreślić, iż słowo powodować jest najpojemniejszym określeniem skutkowości. Przez co należy stwierdzić, iż każde zachowanie będące zdolne do obiektywnego przypisania skutku mieści się w zakresie znaczeniowym słowa powodować. Natomiast odnośnie pozostałych znamion tego czynu należy wskazać, iż naruszenia czynności narządów ciała w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego muszą powodować osłabienie funkcjonowania danego narządu. Nie stanowi zatem przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. spowodowanie obrażeń, które to w żaden sposób nie wpływają na funkcjonowanie pokrzywdzonego. Tego typu oddziaływanie penalizowane być może jedynie na gruncie art. 217 k.k. Nie budzi natomiast żadnych wątpliwości, iż omawianego występku można dopuścić się w obydwu formach zamiaru określonych w art. 9 § 1 k.k.

Nadto D. W. została oskarżona o popełnienie przestępstwa zniszczenia mienia. Znamiona przedmiotowe i podmiotowe to występku zostały przez ustawodawcę stypizowane w art. 288 § 1 k.k. Według tego przepisu kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Już rudymentarna analiza tego przepisu pozwala stwierdzić, iż powyższe przestępstwo jest typem powszechnym skutkowym tj. takim, który może zostać zrealizowany przez każdy podmiot zdolny do odpowiedzialności karnej, a do jego dokonania potrzebne jest wystąpienie relewantnego skutku w postaci zmiany w otaczającej nas rzeczywistości, a owa zmiana ma się przejawiać w zniszczeniu, uszkodzeniu lub uczynieniu rzeczy niezdatnej do użytku. W tym miejscu warto wskazać, iż zarówno w orzecznictwie jak i doktrynie prawa karnego wskazuje się, iż wspomniany przepis udziela prawno karnej ochrony nie tylko właścicielowi rzecz, lecz także jego posiadaczowi. Niemniej jednak do stwierdzenia jego popełnienia niezbędne jest wykazanie, iż owa rzecz stanowiła rzecz cudzą w odniesieniu do mienia sprawcy. Z uwagi na brak czasownikowego dookreślenia strony przedmiotowej w treści art. 288 k.k. należy przyjąć, iż tego występku można dopuścić się w obydwu postaciach zamiaru o jakich jest mowa w art. 9 k.k. Co ważne po 1 października 2023 roku przestępstwem jest jedynie zniszczenie przedmiotu o wartości przenoszącej kwotę 800 złotych. Natomiast uszkodzenie o mniejszej wartości (koszt przywrócenia do stanu poprzedniego, bądź różnica w wartości uszkodzonego i nieuszkodzonego sprzętu) stanowi jedynie wykroczenie z art. 124 § 1 k.w

Na samym wstępie niniejszych rozważań należy wskazać, iż czyn opisywany przez oskarżyciela publicznego jako jeden, kwalifikowany kumulatywnie składał się de facto z dwóch osobnych zespołów zachowań, które winny być odmiennie ocenione z uwagi na inny cel stosowania przez oskarżoną przemocy. Koniecznym jest bowiem zastrzeżenie, iż cel utrzymania się przez D. W. w utrzymaniu skradzionego alkoholu i wiatraka, który popchnął ją do szarpania i popychania D. K. zdezawuował się w momencie, kiedy to D. W. rzuciła owym plecakiem o podłogę, a plecak ten został objęty władztwem przez ochroniarza, a następnie pracowników sklepu. Później stosowana przez oskarżoną przemoc, skutkująca powstaniem obrażeń ciała, uszkodzeniem okularów. Wypada przy tym zastrzec, iż owe akty przemocy fizycznej nie stanowiły jednej całości, lecz różniło je zarówno miejsce działania sprawcy jak i czas. Inny był także przede wszystkim motyw działania oskarżonej D. W., co musiało skutkować przyjęciem wielości czynów.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszego procesu Sąd Rejonowy zważył, iż pierwsze z wyodrębnionych zachowań D. W. sprowadzające się do popychania i szarpania D. K. w celu ucieczki z plecakiem, w którym znajdowały się rzeczy uzyskane w drodze kradzieży niewątpliwie wypełniło znamiona zarzucanego występku kradzieży rozbójniczej. Mianowicie bezsporne w tej sprawie jest fakt, iż D. W. dokonała wyjęcia spod władztwa sklepu (...) alkoholu i wentylatora o łącznej wartości 139,97 złotych, w ten sposób że schował na terenie sklepu te przedmioty do plecaka, a następnie wyszła z nim na zewnątrz sklepu – gdzie objełą nad przedmiotem kradzieży nieskrępowane władztwo. Następnie należy wskazać, iż w ocenie Sądu Rejonowego D. W. użył wobec pracownika ochrony D. K. przemocy fizycznej. Tak tylko należy interpretować powyższe ustalenia faktyczne, gdzie dowiedziono, iż oskarżona szarpał pokrzywdzonego, popchnęła go zmierzając do ucieczki. Co więcej należy zwrócić uwagę na kontekst tego działania tj. fakt podjęcia przez D. K. pościgu za sprawcą kradzieży, jego powodzenia materializującego się w dogonieniu sprawcy i podjęciu zachowań zmierzających do jej zatrzymania. Zrozumiałym jest zarazem, iż pokrzywdzony mógł i wręcz powinien stosować w takim przypadku środki przymusu bezpośredniego w postaci chwytów obezwładniających. Natomiast wyżej wymienione działania D. W. miały jednoznacznie na celu uwolnienie się od ochroniarza i kontynuacje ucieczki ze skradzionym mieniem. Warto tutaj zaznaczyć, iż zachowania oskarżonego nie można potraktować jako odruch bezwarunkowy wywołany chwytem pokrzywdzonego. Stąd też Sąd Rejonowy uznał, iż owa przemoc była stosowana właśnie w zamiarze utrzymania się w posiadaniu skradzionej cudzej rzeczy ruchomej. W związku z powyższym należało stwierdzić, iż D. W. swoim zachowaniem zrealizował znamiona występku z art. 281 k.k.

Racje miał też oskarżyciel publiczny wskazując, iż zachowanie to stanowiło wypadek mniejszej wagi. W tym miejscu trzeba odwołać się przede wszystkim do niewielkiej intensywności przemocy fizycznej stosowanej przez oskarżoną. W ocenie Sądu Rejonowego za przyjęciem typu podstawowego nie przemawia także wartość skradzionej rzeczy, który to przedmiot nie przenosi swoja wartością progu różnicującego przestępstwo od wykroczenia w przypadku kradzieży zwykłej. Nadto należy wskazać, iż przemoc była stosowana wobec ochroniarza, który podjął czynności zmierzające do ujęcia D. W.. Tym samym ogół okoliczności przedmiotowych i podmiotowych tego typu czynu zabronionego pod groźbą kary uprawniał Sąd Rejonowy do zakwalifikowania go jako przypadku mniejszej wagi określonego w art. 283 k.k.

Stwierdzenie to implikowało ocenę stopnia karygodności tego zachowania, będącej przecież jednym z elementów konstrukcyjnych pojęcia przestępstwa. Kwantyfikatory stopnia społecznej szkodliwości zostały przez ustawodawcę wymienione w art. 115 § 2 k.k. Zgodnie z tym przepisem przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy stwierdził, iż zachowanie oskarżonego było społecznie szkodliwe w stopniu średnim. Na powyższe stwierdzenie składały się następujące okoliczności przedmiotowe czynu tj. stosunkowo niewielkie natężenie przemocy stosowanej przez D. W.. Za przyjęciem średniego stopnia społecznej szkodliwości tego czynu przemawiała także stosunkowa niewielka wartość skradzionego mienia. Nie można też było pominąć faktu, że finalnie J. M. POlska poniosła jedynie niewielką straty w wyniku oddziaływania oskarżonej. Zarazem nie sposób mówić o znikomym stopniu społecznej szkodliwości w sytuacji gdy sprawca ukradł rzecz o wartości przenoszącej 139 złotych, a więc bliskiej progu kontrawencjonalizacji, a do tego szarpała, popychała, obezwładniającego ją ochroniarza. To wszystko prowadziło do stwierdzenia, iż czyn oskarżonego był karygodny w rozumieniu art. 1 § 2 k.k., aczkolwiek okoliczności przedmiotowe tego przestępstwa w połączeniu z niewielkim stopniem winy uprawniały do przyjęcia, iż czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi.

Czyn oskarżonej D. W. był także zawiniony w świetle normatywnej teorii winny statuowanej w art. 1 § 3 k.k. W tym zakresie niezbędne jest stwierdzenie, iż oskarżoną jest osobą dorosłą, zdającą sobie sprawę z konstytucyjnej ochrony mienia. Co więcej zakaz naruszania prawa własności powinien być u oskarżonej szczególnie dobrze zinternalizowany biorąc pod uwagę fakt, iż wcześniej dwukrotnie był skazywany za przestępstwa przeciwko temu dobru prawnemu. Nadto trzeba odnieść się do faktu, iż w świetle opinii biegłych psychiatrów D. W. miała w pełno zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu oraz pokierowania sowim postepowaniem. Do tego należało wspomnieć, iż wina oskarżonej nie była ograniczana poprzez inne aspekty jak działanie w stanie wyższej konieczności czy innej anormalnej sytuacji motywacyjnej. Analiza akt przedmiotowej sprawy nie dawała podstaw do stwierdzenia, iż D. W. była w jakimś sposób zmuszony do dokonania tej kradzieży, a następnie stosowania przemocy wobec interweniującego ochroniarza. Przede wszystkim nie sposób uznać, iż zachowanie D. K. było w jakimkolwiek stopniu prowokujące względem oskarżonej. Stąd też Sąd Rejonowy przyjął, iż w realiach przedmiotowego procesu można postawić oskarżonemu relewantny zarzut braku posłuchu dla normy sankcjonującej.

Mając na względzie wysłowioną wyżej argumentacje Sąd Rejonowy w punkcie Ia wyroku uznał D. W. za winną tego, że 12 lipca 2023 roku w N., na terenie parkingu sklepu (...), działając w celu utrzymania się w posiadaniu skradzionych w przedmiotów w postaci 2 butelek B. 0,7 litra o łącznej wartości 109,98 zł oraz wentylatora (...) wartości 19,99 zł bezpośrednio po dokonanej kradzieży użyła wobec pracownika ochrony D. K. przemocy polegającej na odpychaniu rękoma oraz szarpaniu za odzież, przy czym czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi tj. czynu stanowiącego występek z art. 281 k.k. w zw. z art. 283 k.k.

Ustalony stan faktyczny potwierdził także, iż samo pozbawienie oskarżonej władztwa nad skradzionymi rzeczami nie skutkowało dalszym bezprawnym zachowaniom oskarżonej. Tutaj należy zwrócić uwagę, iż już na terenie sklepu, a konkretnie w magazynie (...) ponownie naruszyła nietykalność pokrzywdzonego decydując się zadać mu uderzenie w twarz, a następnie szarpać go i drapać. Owo działanie spowodowało u D. K. skutki, o których mowa w art. 157 § 2 k.k. Fakt ten został przy tym potwierdzony relewantną opinią biegłego lekarza J. M.. Nie ulega przy tym wątpliwości, ze zachowanie to było bezprawne. Oskarżona nie działała bowiem już w zamiarze utrzymania się w posiadaniu zatrzymanej rzeczy, a motywem jej zachowania była osobista niechęć wobec D. K., względnie realizacja innego niewyeksponowanego dotąd powodu. Wypada zarazem stanowczo wskazać, iż gołosłowna jest argumentacja D. W. jakoby owa szarpanina miała na celu jedynie zapewnienie możliwości podniesienia poziomu cukru, gdyż przecież D. K. na żądanie oskarżonej poprosił innego pracownika o przyniesienie słodkiej przekąski. Zwrócić też trzeba uwagę na zapis w karcie medycznych czynności ratunkowych, z której to informacji wynika, iż oskarżona sama dokonała wstrzyknięcia szybko działającej insuliny. E. nie sposób mówić, aby D. W. działała w stanie wyższej konieczności. Tym samym należy ocenić, iż zachowanie D. W. było zawinione. Zarazem oczywistym jest, iż spowodowanie tego rodzaju uszkodzeń ciała wobec pracownika ochrony, wykonującego jedynie swoje obowiązki służbowe, w żaden sposób nie prowokującego oskarżonej było zachowaniem karygodnym w rozumieniu art. 1 § 2 k.k. Stopień społecznej szkodliwości tego czynu plasuje się na średnim poziomie z uwagi na znikome skutki oddziaływania oskarżonej. Czyn oskarżonej polegającej na uderzeniu pokrzywdzonego w twarz jak i szarpaniu go drapaniu, należy także ocenić jako umyślny popełniony w zamiarze bezpośrednim. Podkreślić przy tym należy, iż oskarżyciel publiczny słusznie wskazał w akcie oskarżenia, iż występek z art. 157 § 2 k.k. stanowił ten sam czyn co uszkodzenie okularów stanowiących własność pokrzywdzonego. W warunkach niniejszej sprawy nie można było jednak pominąć oświadczenia D. K. z rozprawy głównej, w świetle którego samodzielnie naprawił on te okulary nie ponosząc w tym zakresie w zasadzie żadnych kosztów poza własną pracą. Do tego okulary te są przez niego używane, a ich stan jedynie w niewielkim stopniu odbiega od stanu sprzed wypadku. Przy tym konieczne jest zwrócenie uwagi, iż D. K. wartość tych okularów ocenił na kwotę 1000 złotych. Zatem biorąc pod uwagę ich niemal bezkosztowe przywrócenie do stanu używalności, brak istotnych różnic w ich użytkowaniu, nie sposób jest ocenić aby szkoda wywołana działaniem D. W. przenosiła kwotę 800 złotych. Tego rodzaju rozumowanie pozostawałoby sprzeczne z podstawowymi zasadami doświadczenia życiowego. Zarazem z uwagi na konieczność włożenia przez D. K. pewnego nakładu pracy w naprawę okularów oraz brak pełnego przywrócenia stanu poprzedniego wskazywał na zaistnienie pewnego rodzaju szkody. Niemniej wartość tej szkody nie przenosi kwoty 800 złotych, a więc czyn ten realizował znamiona wykroczenie z art. 124 § 1 k.w. pozostającego w zbiegu idealnym z przestępstwem uszkodzenia ciała pokrzywdzonego D. K.. Stąd też Sąd Rejonowy był zobligowany w ramach jasnego zarzutu opisanego w skardze oskarżycielskiej do prawnego karnego rozliczenia zarówno uszkodzenia ciała D. K. jak i też uszkodzenia jego okularów. Jedyną dopuszczalną metodą takiego rozwiązania było odseparowania opisu poszczególnych skutków związanych z jednym zachowaniem D. W. i ujęcie ich w osobnych podpunktach wyroku, z uwagi na niedopuszczalność kumulatywnego zbiegu wykroczenia z przestępstwem. Zarazem pamiętać należy, iż instytucja idealnego zbiegu przestępstwa i wykroczenia znajduje swoje uregulowanie w kodeksie wykroczeń, a konkretnie w art. 10 tego aktu prawnego, gdzie podano, iż w takim przypadku sąd skazuje osobno za wykroczenie i za przestępstwo lecz wykonaniu podlega jedynie kara najsurowsza. Mając te względzie te okoliczności Sąd Rejonowy w punkcie Ib wyroku uznał D. W. za winną tego, że 12 lipca 2023 roku w N. na terenie magazynu sklepu (...) uderzyła D. K. w twarz, a także drapała rękami pokrzywdzonego po twarzy i szyi w wyniku czego wymieniony doznał obrażeń ciała w postaci: otarcia naskórka na nosie, w okolic lewego policzka i szyi po prawej stronie, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na okres poniżej siedmiu dni w myśl art. 157 § 2 k.k. tj. czynu stanowiącego występek z art. 157 § 2 k.k, a w punkcie Ic wyroku uznał oskarżoną za winną tego, że miejscu i czasie jak w punkcie Ib wyroku tym samym działaniem tj. uderzeniem w twarz pokrzywdzonego D. K. dokonała uszkodzenia jego okularów w wyniku czego powstały straty w wysokości nie wyższej niż 800 (osiemset) złotych tj. czynu stanowiącego wykroczenie z art. 124 § 1 k.w. w zw. z art. 2 § 2 k.w. Wypada przy tym dostrzec, iż w odniesieniu do czynu przypisanego w punkcie Ic wyroku to przepisy obowiązujące po 1 października 2023 roku są dla sprawcy korzystniejsze, gdyż podniesiony został próg kontrawencjonalizacji.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

D. W.

Ia

Ia

Przestępstwo kradzieży rozbójniczej przypisane D. W. w punkcie Ia wyroku zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Wskazać przy tym trzeba, iż w realiach niniejszej sprawy z uwagi na zmianę dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k. korzystniejsze dla oskarżonej były przepisy obowiązujące przed 1 października 2023 roku. Wypada przy tym trzeba, iż równocześnie z uwagi na wymiar górnej granicy ustawowego zagrożenia, realnym było wymierzenie oskarżonemu kary nieizolacyjnej na podstawie art. 37a § 1 kk. Owa możliwość zresztą aktualizowała dyrektywę określoną w art. 58 § 1 k.k., wedle której karę pozbawienia wolności w przypadku tego rodzaju zagrożenia karą można orzec tylko i wyłącznie wówczas gdy żadna inna kara nie spełni celów kary tj. celów związanych między innymi z realizacją dyrektyw prewencji generalnej oraz indywidualnej. Zarazem należy przypomnieć, iż dyrektywy sądowego wymiaru kary zostały wysłowione przez ustawodawcę w art. 53 k.k. Według tego przepisu sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, zwłaszcza w razie popełnienia przestępstwa na szkodę osoby nieporadnej ze względu na wiek lub stan zdrowia, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego. Wymierzając karę sąd bierze także pod uwagę pozytywne wyniki przeprowadzonej mediacji pomiędzy pokrzywdzonym a sprawcą albo ugodę pomiędzy nimi osiągniętą w postępowaniu przed sądem lub prokuratorem. W ocenie Sądu Rejonowego średni stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonej D. W. w połączeniu z jej przymiotami i właściwościami osobistymi wskazał na brak konieczności wymierzenia w tej sprawie kary pozbawienia wolności. Co prawda Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, iż oskarżona w przeszłości była dwukrotnie karana za przestępstwa przeciwko mieniu. Jednak owe czyny były popełnione w dość długim czasie przed inkryminowanym zdarzeniem. Do tego koniecznym jest zwrócenie uwagi, iż w oskarżona w przeszłości nie uchylała się od wykonywania kary o charakterze wolnościowym. Należy wziąć przy tym uwagę, iż stosowana przez nią przemoc nie zagrażała realnie życiu pokrzywdzonego czy spowodowaniu poważnych następstw medycznych. Przeciwnie przemoc ta miała stosunkowo niskie natężenie. Nie można pominąć także faktu, iż oskarżona zdaje sobie sprawę z czynników kryminogennych jakim jest jej uzależnienie od alkoholu i środków odurzających i czyni kroki niezbędne, aby wyeliminować tę zasadniczą przyczynę konfliktu z prawem o czym świadczy wielokrotne poddawanie się przez oskarżoną różnego rodzaju terapiom. Stan zdrowia oskarżonej nie wyklucza wykonywanie przez nią prostych prac dorywczych, o czym świadczy choćby fakt, iż D. W. pomimo cukrzycy była w stanie wykonywać zawód trenera personalnego związany per se z aktywnością fizyczną. W ocenie Sądu Rejonowego to właśnie kara ograniczenia wolności będzie karą najlepiej realizującą funkcje prewencyjną wobec oskarżonej. D. W. poprzez konieczność wykonywania prac społecznych przez okres 8 miesięcy będzie wystarczająca uświadomiona o nieopłacalności naruszania reguł obowiązującego prawa. Tego rodzaju kara będzie przystawać również do stopnia społecznej szkodliwości jej czynu, gdzie wina D. W. nie była w żaden sposób limitowana. Należy przy tym zwrócić uwagę, iż kara ta odbywana w wymiarze 24 godzin w stosunku miesięcznym nie będzie dezawuować możliwości podjęcia przez oskarżoną odpłatnego zatrudnienia, co jest celowe w korekcji jej postawy życiowej, a także wywiązania się ze środków kompensacyjnych orzeczonych tym wyrokiem. W związku z powyższym Sąd Rejonowy w punkcie Ia wyroku wymierzył D. W. karę 8 miesięcy ograniczenia wolności w postaci obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 godzin w stosunku miesięcznym.

D. W.

Ib

Ib

Nie powtarzając wywodów ogólnych odnoszących się do problematyki wyboru i określenia sposobu reakcji karnej, Sąd Rejonowy skonstatował, iż karą adekwatną do występku przypisanego D. W. w punkcie Ib wyroku będzie kara 4 miesięcy ograniczenia wolności. W ocenie Sądu Rejonowego nie znaczny stopień społecznej szkodliwości tego czynu, wyklucza wymierzenie w warunkach tej konkretnej sprawy kary pozbawienia wolności. Kara pozbawienia wolności byłaby bowiem absurdalnie wysoką odpłatą oskarżonej za niewielkie obrażenia, które spowodowała na ciele pokrzywdzonego. W tym aspekcie należało zwrócić uwagę, iż D. W. w przeszłości nigdy nie była karana za przestępczość z użyciem przemocy czy skierowaną przeciwko zdrowiu pokrzywdzonych. Zarazem biorąc pod uwagę istniejącą u pokrzywdzonej nieprawidłową osobowość to kara ograniczenie wolności jako kara, z którą związany jest pewny element kontroli ze strony kuratora zawodowego jak i kara, której wykonanie jest rozłożone w czasie, w większy sposób przyczyni się do społecznej readaptacji D. W., aniżeli kara grzywny. Jak już wspomniano powyżej w realiach niniejszej sprawy brak jest okoliczności dotyczących stanu zdrowia oskarżonej, które uniemożliwiałaby jej wykonanie tej kary w pierwotnym jej kształcie. Do tego kara ograniczenia wolności w wymiarze 4 miesięcy jest karą adekwatną do skutków wywołanych przez D. W. jej bezprawnym zachowaniem. Kara ta uwzględnia również niecodzienną motywacje oskarżonej. Te aspekty przyczyniły się do wymierzenia D. W. w punkcie Ib wyroku kary 4 miesięcy ograniczenia wolności w postaci obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 godzin w stosunku miesięcznym.

D. W.

Ic

Ic

W punkcie Ic wyroku Sąd Rejonowy uznał za zasadne wymierzenie D. W. w reakcji na wykroczenie z art. 124 § 1 k.w. kary ograniczenia wolności w wymiarze 24 godzin. Wypada przy tym pamiętać, iż wykroczenie to zostało popełnione w warunkach idealnego zbiegu wykroczenia z przestępstwem (przypisanym w punkcie Ib) wyroku, a przez to zgodnie z art. 10 § 1 k.w. wykonaniu będzie podlegać tylko surowsza kara, a to z uwagi na jej wymiar kara 4 miesięcy ograniczenia wolności wymierzona w punkcie Ib uzasadnianego wyroku.

D. W.

II

Ia

Na skutek kradzieży rozbójniczej przypisanej D. W. w punkcie Ia wyroku doszło do powstania szkody w mieniu pokrzywdzonego J. M. Polska. Szkoda ta jest równowartością butelki alkoholu, który to oskarżona D. W. rozbiła w trakcie szarpaniny z ochroniarzem. Pozostały skradziony towar tj. druga butelka alkoholu oraz wentylator wrócił do dalszej sprzedaży. Toteż w realiach tej sprawy z uwagi na relewantny wniosek oskarżyciela publicznego zawarty w piśmie przewodnim wniesionym wraz z aktem oskarżenia, koniecznym było orzeczenie stosownego środka kompensacyjnego w postaci obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem.

D. W.

III

Ib,c

Nie ulegało także wątpliwości, iż poprzez działanie oskarżonej doszło do wyrządzenia swego rodzaju krzywdy i szkody w mieniu D. K.. Wartości te są niemierzalne. Niemniej nie można bagatelizować faktu, iż oskarżony doznał stłuczenia twarzy, zadrapań, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jego ciała. Do tego musiał ponieść nakład czasu związany z naprawą swoich okularów, które mimo jego starań nie odzyskały pełni swoich właściwości. To wszystko sprawiło, iż celowym było orzeczenie wobec oskarżonej D. W. nawiązki kompensacyjnej na rzecz D. K. w kwocie 1250 złotych. Wskazać przy tym należy, iż podstawą jej odpowiedzialności jest art. 415 k.c. W niniejszej sprawie brak jest okoliczności ekskulpujących oskarżoną. Do tego D. K. nie przyczynił się swoich zachowaniem do powstania szkody w rozumieniu art. 362 k.c. Natomiast na wysokość przyznanego świadczenia miał wpływ nałożenie się materialnych jak i niematerialnych skutków owego oddziaływania D. W.. Fakt poczynienia przez nią agresywnych niczym nie sprowokowanych zachowań wobec osoby, która wcześniej przykładnie wykonywała swoje obowiązki pracownicze ujawniając dokonaną kradzież, a następnie ujmując jej sprawcę. Stąd też w punkcie III wyroku Sąd orzekł wobec oskarżonej nawiązkę na rzecz D. K. w wysokości 1250 złotych.

D. W.

IV

ia, Ib

Biorąc pod uwagę, iż występki przypisane w punktach Ia, Ib wyroku zostały popełnione w warunkach realnego zbiegu przestępstw, treść art. 85 § 1 k.k. obligowała Sąd Rejonowy do orzeczenia kary łącznej. Natomiast w zakresie podstaw jej wymiaru należy zaznaczyć, iż zgodnie z treścią art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym po 24 czerwca 2020 roku sąd wymierza karę łączną w granicach od powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 20 lat pozbawienia wolności; karę pozbawienia wolności wymierza się w miesiącach i latach. Tym samym w realiach tego postępowania dolny wymiar kary łącznej ograniczenia wolności wynosił 9 miesiący – jak wymiar powyżej najsurowszej kara podlegającą łączeniu (punkt Ia wyroku), a górny jej wymiar stanowił suma wszystkich kar podlegających łączeniu tj. rok. Natomiast dyrektywy wymiaru kary łącznej zostały określone w art. 85 a k.k. W tym miejscu trzeba zastrzec, iż z uwagi na niekorzystną dla skazanych zmianę dyrektyw wymiaru kary łącznej z dniem 1 października 2023 roku konieczne i w tym miejscu było zastosowanie ustawy z chwili przypisanych oskarżonej czynów. Według ówczesnego brzmienia tego przepisu orzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Jak wskazuje się w judykaturze oraz doktrynie prawa karnego przy określeniu wymiaru kary łącznej należy rozważyć następujące okoliczności : rodzaj dobra prawnego zagrożonego bądź naruszonego przez każde z przestępstw, tożsamość czasową danych zachowań, tożsamość pokrzywdzonych, łączną wartość szkody wymierzonej owym bezprawnym zachowaniem, a także warunki i właściwości sprawcy, jego postawę po wydaniu wyroków oraz potrzebę społecznego oddziaływania sposobem reakcji karnej. W tym miejscu trzeba w sposób stanowczy zaznaczyć, iż w świetle powyższych kryteriów zasadą przyświecającą wydaniu kary łącznej winna być tzw. zasada asperacji, a oddziaływania zasady absorpcji oraz kumulacji winno być ograniczone do sytuacji wyjątkowych, kiedy to ogół powyższych przesłanek wskazuje na konieczność odpowiednio maksymalnego absorbowania wymiaru kary czy też jej kumulacji. W realiach niniejszej sprawy Sąd Rejonowy zastosował zasadę asperacji i wymierzył oskarżonej D. W. karę łączną ograniczenia wolności w wymiarze 10 miesięcy. Tutaj należało uwzględnić z jednej strony ( na korzyść oskarżonego) zwartość czasową występków przypisanych w tym wyroku, dopuszczenie się ich w podobnym sposobie działania. je. Z drugiej strony należało uwzględnić, iż D. R. jest osobą wielokrotnie karaną, toteż poprzestanie na karze równej dolnemu wymiarowi możliwej do orzeczenia kary łącznej, miałoby negatywny wydźwięk społeczny i nie realizowałoby postulatu efektywnego wpływu na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd Rejonowy miał na względzie z drugiej strony także postawę oskarżonej w toku procesu, która w międzyczasie poddała się terapii w związku z uzależnieniem. Konsekwentnie w punkcie IV wyroku w miejsce jednostkowych kar ograniczenia wolności wymierzonych w punktach Ia, Ib wyroku wymierzono D. R. karę łączną 10 miesięcy ograniczenia wolności w postaci obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 godzin w stosunku miesięcznym.

D. W.

V

IV

W punkcie V wyroku Sąd Rejonowy zobowiązany był do zaliczenia na poczet kary efektywnie wykonywanej tj. kary łącznej ograniczenia wolności okresu rzeczywistego pozbawienia wolności D. W. w sprawie, która 12 lipca 2023 roku o godzinie 14:50 została zatrzymany przez funkcjonariuszy policji., a następnie zwolniono ją o godzinie 18:40 tego samego dnia Okoliczność ta każe zastosować normę przewidzianą w art. 63 § 1 k.k. i zaliczenia na poczet kary łącznej ograniczenia wolności okresu rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonej D. W..

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VI

Natomiast z uwagi na złożenie przez obrońcę oskarżonej D. W. adwokat A. S. oświadczenia o braku opłacenia przez oskarżonego udzielonej mu pomocy prawnej Sąd Rejonowy przyznał obrońcy oskarżonemu stosowne wynagrodzenie. Przy określeniu tego wynagrodzenia Sąd Rejonowy orzekał w oparciu o stawki wymienione w rozporządzeniu o opłatach za czynności adwokatów przyjmując w pełni argumentacje wyrażoną w wyroku TK z 23.4.2020 r SK 66/19 czy postanowieniu SN z 7.1.2021 r., I CSK 598/20. W tym zakresie należy wskazać, że rzeczony obrońca reprezentowała D. W. tylko na etapie postępowania jurysdykcyjnego. Jednocześnie z uwagi na fakt, iż Trybunał Konstytucyjny zakwestionował jedynie wysokość stawek zawartych w rozporządzeniu ministra sprawiedliwości w sprawie kosztów nieopłaconej pomocy udzielonej przez adwokata z urzędu, koniecznym było powiększenie przyznanego obrońcy wynagrodzenia o stawkę podatku VAT wynoszącego 23%. Dlatego też w punkcie VI wyroku Sąd przyznał obrońcy oskarżonej adwokat A. S. kwotę 1033,20 złotych tytułem nieodpłatnej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej D. W. z urzędu w toku dotychczasowego procesu karnego.

VII

Natomiast mając na względzie stosunkowo nieduży ładunek społecznej szkodliwości zachowań przypisanych oskarżonej, jej bardzo złą kondycje finansową, konieczność łożenia na utrzymanie małoletniego syna, kontynuacji leczenia, o którym wspomniano w opinii psychiatrycznej Sąd Rejonowy działając na podstawie art. 424 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżoną D. W. od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w całości.

Podpis