Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 597/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

M. P.

18 lutego 2023 roku w N. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził M. M. do niekorzystnego rozporządzenia w kwocie 140 złotych w ten sposób, iż wystawiając na portalu społecznościowym F. ofertę sprzedaży radia, a następnie podejmując konwersacje z pokrzywdzonym wprowadził go w błąd co do możliwości i zamiaru wywiązania się z rzeczonej umowy sprzedaży, przyjąwszy, że czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

I

M. P.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

^{M. P. został oskarżony o to, że} w dniu 18 lutego 2022 roku działając w miejscu zamieszkania tj. w m. G., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem M. M. w ten sposób, ze za pośrednictwem F. wystawił ogłoszenie o sprzedaży radio marki V., a następnie pomimo dokonania przez pokrzywdzonego wpłaty 140 złotych przekazem na rachunek bankowy numer (...), nie dostarczył zamówionego towaru, urwał kontakt z pokrzywdzonym jak również nie zwrócił wpłaconych pieniędzy , czym działał na szkodę w/w tj. o występek z art. 286 § 1 k.k.

Zgodnie z treścią art. 286 § 1 k.k. przedmiotowego występku dopuszcza się ten, kto celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Nie ulega żadnych wątpliwości, iż omawiany czyn zabroniony jest typem powszechnym tj. takim, do którego popełnienia zdatny jest nieograniczone krąg podmiotów zdolnych do odpowiedzialności karnej. Podobnie bezsporne w doktrynie prawa karnego jest stwierdzenie, iż ów czyn zabroniony jest typem skutkowym, który materializuje się w poczynieniu przez pokrzywdzonego niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Co szczególnie istotne zwraca się uwagę, iż jest to typ konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo tym samym z owej niekorzystności rozporządzenia mieniem nie musi wynikać bezpośrednio szkoda dla podmiotu nim rozporządzającego. Niemniej przedmiotowa niekorzystność należy rozumieć w sposób obiektywny, jako powzięcie czynności choćby pośrednio niekorzystnej dla pokrzywdzonego. W orzecznictwie ten stan obrazuje się chociażby przykładami sytuacji, kiedy pokrzywdzony na skutek wprowadzenia w błąd udziela pożyczki osobie znacznie mniej majętnej aniżeli przedstawia się jego kontrahent. W takim przypadku dla zrealizowania owego znamienia przedmiotowego nie jest istotne czy pożyczka zostanie spłacona i w jakim terminie, lecz sam fakt owej niekorzystności wiąże się z udzieleniem świadczenia pieniężnego o bardziej ryzykownym charakterze, czego pożyczający nie wiedział w chwili rozporządzenia mieniem. Ważne jest natomiast ażeby owa okoliczność będąca przedmiotem błędu/niemożności pojęcia przedsiębranego działania miała relewantne znaczenie dla powzięcia owej decyzji w przedmiocie rozporządzenia mieniem. Natomiast, jako rozporządzenie mieniem należy rozumieć, jako wydanie dyspozycji o charakterze majątkowym prowadzącej do przejścia określonych składników mienia do dyspozycji innej osoby. Na gruncie przedmiotowego przepisu nie jest istotne czy osoba rozporządzająca mieniem na skutek inkryminowanego oddziaływania sprawcy dysponowała mieniem własnym czy też cudzym. Ustawodawca w art. 286 § 1 k.k. przewidział trzy równoważne prawno karnie formy doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem pokrzywdzonego. Mianowicie, jako zachowanie realizujące przedmiotowy występek należy rozumieć wprowadzenie w pokrzywdzonego w błąd tj. sytuacje, kiedy to sprawca kreuje w osobie dysponującej mieniem fałszywy obraz rzeczywistości, który ma znaczenia dla powzięcia decyzji o charakterze finansowym. Drugim równoprawnym sposobem realizacji znamion oszustwa jest wyzyskanie błędu tj. sytuacja, kiedy to sprawca wykorzystuje fakt, iż dysponent mienia z jakichkolwiek przyczyn niewłaściwie pojmuje istnienie okoliczności istotnej dla rozporządzenia mieniem, a sprawca o tym wie i nie robi nic w kierunku tego, ażeby owo niewłaściwe pojmowanie rzeczywistości zmienić, co więcej korzysta z tego błędnego stanu świadomości przedmiotu czynności wykonawczej. Ostatnim sposobem realizacji czynności wykonawczej jest wyzyskanie niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania, jako desygnat tego pojęcia należy rozumieć zachowania, kiedy sprawca doprowadza do niekorzystnego rozporządzenia mieniem podmiot, który w danej chwili nie jest w stanie zrozumieć/odczytać charakteru podejmowanej czynności. Owa niemożność może być o charakterze stałym bądź też czasowym. Może ona wynikać zarówno z zaburzeń psychicznych rozporządzającego mieniem, jego upośledzenia umysłowego czy też chociażby, co szczególnie istotne w tej sprawie z wady wzroku, która uniemożliwia odczytanie przedłożonego przez sprawce tekstu. Natomiast z uwagi na określenie, iż sprawca winien działać w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przedmiotowego występku można dopuścić się tylko i wyłącznie w ściśle określonym zamiarze bezpośrednim tj. tzw. zamiarze kierunkowym. Nie jest natomiast istotne dla czyją korzyść będzie działał sprawca. Tym samym, jako wypełniające znamiona tego występku należy ocenić zachowanie sprawcy, który nie miał na celu osiągnięcie korzyści majątkowej dla siebie, lecz osiągnięcia przysporzenia finansowego przez inną osobę, choćby niezdającą sobie sprawę z okoliczności przedmiotowego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonego. Jednocześnie należało zważyć, iż ustawodawca w art. 286 § 3 k.k. przewidział tzw. wypadek mniejszej wagi. Odnosząc się do tego problemu należy zwrócić uwagę, iż zarówno w doktrynie jak i orzecznictwie sądów powszechnych wskazuje się, że przyjęcie wypadku mniejszej wagi jest usprawiedliwione w sytuacji, kiedy to stopień społecznej szkodliwości zachowania formalnie wypełniającego znamiona typu podstawowego, w sposób znaczący odbiega od typowego stopnia społecznej szkodliwości związanej z danym rodzajem przestępstwa. Tym samym nie ulega wątpliwości, iż dla rozważenia możliwości przyjęcia wypadku mniejszej wagi konieczna była analiza inkryminowanego zdarzenia poprzez kwantyfikatory stopnia społecznej szkodliwości opisane w art. 115 § 2 k.k., wedle których przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Przenosząc owe rozważania natury teoretyczno- prawnej na grunt niniejszej sprawy należy w sposób kategoryczny stwierdzić, iż M. P. dopuściłsię zarzucanego mu występku oszustwa. Mianowicie w przypisanej mu w tym procesie transakcji wprowadził ona w błąd swojego kontrahenta, co do możliwości i zamiaru wywiązania się z umowy, zgodnie z którą otrzymał on od swojego kontrahenta tj. M. M. kwotę 140 złotych. Oskarżony do tego faktu przyznał się w sposób pełny, w trakcie przesłuchania w charakterze podejrzanego. W toku postępowania jurysdykcyjnego oskarżony nie zmienił swojego stanowiska procesowego. Dalej niewątpliwie swoim działaniem M. P. doprowadził do relewantnego na gruncie art. 286 § 1 k.k. skutku, sprowadzającego się do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Tak tylko można bowiem ocenić wykonanie dyspozycji przelewu bankowego przez pokrzywdzonego M. M., który to przelew nie miał i nie miał mieć ( w zamiarze oskarżonej) żadnego odzwierciedlenia w postaci realizacji zobowiązania wzajemnego. Dodatkowo o oszukańczym zamiarze oskarżonego świadczy także fakt, że podała ona zarówno w ogłoszeniu jak i danych do przelewu bankowego fałszywe dane osobowe, co również wskazuje na brak chęci z jej strony do wywiązania się z umowy sprzedaży. Oczywistym jest też stwierdzenie, że M. P. działał w zamiarze osiągniecia korzyści majątkowej, Jedynie w ten sposób można ocenić działanie polegające na celowym wprowadzaniu pokrzywdzonych w błąd i zaniechaniu z nimi kontaktu niezwłocznie po wykonaniu przez nich przelewów na rachunek będący w dyspozycji oskarżonej. Innymi słowy stwierdzić należy, że M. P. wypełnił wszystkie znamiona występku oszustwa. Niemniej jednak Sąd Rejonowy nie mógł uwzględnić kwalifikacji prawnej zaproponowanej przez oskarżyciela publicznego i przyjęcia, że owe czyny stanowiły typ podstawowy, a nie typ uprzywilejowany w postaci tzw. wypadku mniejszej wagi. W tym miejscu należy przypomnieć, iż kwalifikacji prawnej podlega tylko i wyłącznie poszczególny czyn zarzucony aktem oskarżenia, a nie zarzucony ciąg przestępstw czy też ogół kryminalnej aktywności sprawcy. Argumentacja ta odnosi się także do kwestii określenia rodzaju oraz wymiaru kary zasadniczej. Natomiast biorąc tę kwestie należy mieć na względzie fakt, iż na skutek przypisanego w tym postępowaniu przestępstwa M. M. doznał straty w wysokości 140 złotych. Tym samym wartość mienia zagrożonego tym występkiem nie była choćby na średnim poziomie. Oczywiście Sąd zdaje sobie sprawę, iż przestępstwo oszustwa nie jest typem kontrawencjonalizowanym, Jednakże w tego rodzaju przypadku to właśnie wysokość dobra prawnego naruszonego poprzez działanie sprawcy ma istotne znaczenie dla określenia stopnia społecznej szkodliwości czynu, co jak wykazano wyżej ma kluczowe znaczenie dla przyjęcia wypadku mniejszej wagi. Dalej należy zwrócić uwagę, iż kryteriami działającymi na niekorzyść M. P. nie mogą być takie kwestie jak działanie w zamiarze oszukańczym czy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, gdyż stanowią one przecież znamiona przypisanego występku. Analiza akt sprawy nie wykazała istnienia jakichkolwiek okoliczności natury przedmiotowej, które w istotny sposób katalizowałyby stopień społecznej szkodliwości tego czynu. Dodatkowo należy zwrócić uwagę na typowy sposób popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu przestępstwa. Konkludując Sąd Rejonowy stwierdził, że stopień społecznej szkodliwości przypisanego M. P. czynu zabronionego mieścił się na nieznacznym poziomie, istotnie niższym niż typowe przestępstwo oszustwa. Fakt ten pozwolił przyjąć, że rzeczony występek stanowił wypadek mniejszej wagi określony w art. 286 § 3 k.k., przy jednoczesnym stwierdzeniu, że przekroczony został określony w art. 1 § 2 k.k. próg znikomości. W ocenie Sądu Rejonowego poszczególne występek M. P. był zawiniony w rozumieniu art. 1 § 3 k.k. W tym zakresie należy stwierdzić, że oskarżony jest dorosłą osobą, która doskonale powinna znać sobie sprawę z konstytucyjnego prawa własności. Jednocześnie w sprawie brak jest okoliczności wskazujących na wątpliwości co do poczytalności oskarżonego czy też aby jego działanie wynikało z jego szczególnej sytuacji motywacyjnej. E. można postawić M. P. relewantny zarzut braku posłuchu dla normy prawnej.

Zarazem w niniejszej sprawie koniecznym była modyfikacja opisu czynu przypisanego M. P.. Godzi się bowiem wskazać, iż oskarżyciel publiczny zatwierdził akt oskarżenia, w którym nie zostały ujęte wszystkie znamiona przestępstwa oszustwa, choćby w dorozumiany sposób. Mianowicie jak już wyżej zaznaczono elementem konstytutywnym dla tego typu czynu zabronionego jest doprowadzenie pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w sposób szczegółowo określony w kodeksie karnym. Natomiast rzeczony opis tej okoliczności modalizującej nie zawierał. Analiza akt sprawy pozwoliła natomiast stwierdzić, iż niewątpliwie M. M. został doprowadzony do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia go przez oskarżonego w błąd odnośnie zamiaru i możliwości wywiązania się z transakcji, a także po części poprzez użycie fałszywych danych osobowych. Stąd też w realiach tej sprawy zaszła konieczność modyfikacji opisu czynu przypisanego oskarżonemu.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania Sąd Rejonowy w punkcie I wyroku uznał oskarżonego M. P. za winnego tego, że 18 lutego 2023 roku w N. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził M. M. do niekorzystnego rozporządzenia w kwocie 140 złotych w ten sposób, iż wystawiając na portalu społecznościowym F. ofertę sprzedaży radia, a następnie podejmując konwersacje z pokrzywdzonym wprowadził go w błąd co do możliwości i zamiaru wywiązania się z rzeczonej umowy sprzedaży, przyjąwszy, że czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi tj. czynu stanowiącego występek z art. 286 § 3 k.k.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. P.

I

Zgodnie z treścią art. 286 § 3 k.k. przestępstwo oszustwa przy przyjęciu wypadku mniejszej wagi jest zagrożone grzywną, karą ograniczenia wolności oraz karą do 2 lat pozbawienia wolności.

Na wstępie przedmiotowych rozważań należy przypomnieć, iż dyrektywy sądowego wymiaru kary zostały wysłowione przez ustawodawcę w art. 53 k.k. Według tego przepisu sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, zwłaszcza w razie popełnienia przestępstwa na szkodę osoby nieporadnej ze względu na wiek lub stan zdrowia, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego. Wymierzając karę sąd bierze także pod uwagę pozytywne wyniki przeprowadzonej mediacji pomiędzy pokrzywdzonym a sprawcą albo ugodę pomiędzy nimi osiągniętą w postępowaniu przed sądem lub prokuratorem. Owe zasady sądowego wymiaru kary należy stosując się do dyspozycji art. 56 k.k. rozciągnąć także na orzeczenie co do innych środków reakcji karnej o charakterze penalnym przewidzianych w kodeksie karnym. Na powyższe reguły rządzące sposobem ustalenia kary właściwej zarówno do osoby jak i czynu sprawcy należy nałożyć także zasadę prymatu kar wolnościowych wynikającą z art. 58 § 1 k.k., zgodnie z która w przypadku gdy górna granica ustawowego zagrożenia danego występku nie przekracza 5 lat sąd może zastosować karę pozbawienia wolności tylko w przypadku gdyby inna kara nie mogła przynieść oczekiwanego efektu.

W ocenie Sądu Rejonowego w realiach przedmiotowych niniejszej sprawy nie sposób było stwierdzić, że tylko i wyłącznie wymierzenie oskarżonemu M. P. kary pozbawienia wolności będzie realizować dyrektywy sądowego wymiaru kary. W tym zakresie na samym wstępie należy zwrócić uwagę, iż Sąd wymierzając M. P. karę musiał ją wymierzyć w graniach adekwatnych do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu w tym postępowaniu czynu, a nie całości jego kryminalnego procederu. Tym samym Prokuratura decydując się na prowadzenie wielości postępowań karnych przeciwko oskarżonemu M. P. musiała liczyć się z tym, że kary zapadające w poszczególnych przypadkach będą odzwierciedleniem stopnia społecznej szkodliwości przypisanych w tych postępowaniach przestępstw, co wynika wprost z treści art. 53 k.k.. Oskarżony nie może także ponosić negatywnych konsekwencji swoistego rozbicia jednego ciągu przestępstw na szereg mniejszych postępowań. Kolejno należy podnieść, iż M. P. przypisano w tym postępowaniu jeden występek charakteryzujący się niskim stopniem społecznej szkodliwości. Nie sposób jest bowiem pominąć, że pokrzywdzony na skutek owego przestępstwa utracił kwotę 140 złotych, a więc kwotę nieznaczną. Tym samym Sąd Rejonowy stoi na stanowisku, iż sam stopień społecznej szkodliwości tego ciągu przestępstw nie może stanowić okoliczności implikującej wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności. Wreszcie należy zwrócić uwagę, iż M. P. pierwszy raz został skazany dopiero 9 czerwca 2022 roku, a więc w chwili czynu oskarżony był osobą niekaraną, co także Sąd Rejonowy winien uwzględnić w procesie wyboru kary. E. brak jest dowodów pozwalających na twierdzenie, że czyn ten został popełniony w warunkach powrotu do przestępstwa, czy choćby recydywy kryminologicznej. Przeciwnie przypisany w tym postępowaniu występek stanowił cząstkę jednego ciągu przestępstw popełnionego przez M. P. przed czerwcem ubiegłego roku. Nie sposób jest więc też twierdzić, że wobec oskarżonego nieskuteczne okazały się nieizolacyjne formy oddziaływania penalnego, gdyż tego środki nie zostały przecież w tym czasie wdrożone. Nadto w ocenie Sądu nie sposób jest twierdzić, iż oskarżony nawet całością swojego procederu zasłużyła na długotrwałą karę pozbawienia wolności. W tym aspekcie trzeba wziąć pod uwagę na kształt jednostkowych wyroków oskarżonego, gdzie w zdecydowanej przewadze sądy powszechne zdecydowały się na orzekanie kar wolnościowych. Jednocześnie trzeba wziąć pod uwagę, że oskarżony jest osobą młodą, stojącą dopiero na progu swojego dorosłego życia, przez co kara w jej przypadku winna uwzględniać w większym stopniu aspekt. Następnie raz jeszcze należy podkreślić, że kara swoją surowością nie powinna przekraczać stopnia społecznej szkodliwości przypisanych czynów, a w realiach tej sprawy nie sposób jest twierdzić, aby oszukanie 1 pokrzywdzonego na kwotę 140 złotych nakazywało orzeczenie kary pozbawienia wolności, wobec osoby która w chwili większości z tych przestępstw była osobą niekaraną. Dalej trzeba było mieć na względzie, iż oskarżony jest osobą zdrową, w pełni zdolną do wykonywania prostych prac fizycznych. Do tego oskarżony aktualnie pozostaje osobą bezrobotną. Toteż mając na względzie konieczność realizacji dyrektyw prewencji indywidualnej Sąd Rejonowy uznał, iż karą najbardziej adekwatną w stosunku do właściwości i warunków osobistych sprawcy, a także karygodności przypisanego czynu będzie kara ograniczenia wolności w postaci obowiązku wykonywania nieodpłatnych, kontrolowanych prac społecznych w wymiarze 6 miesięcy, przy określeniu ilości miesięcznych godzin do odpracowania na poziomie 24 godzin w stosunku miesięcznym K. tego rodzaju będzie stanowił długotrwałe oddziaływanie na oskarżonego, wzmacniające jej resocjalizacyjny aspekt. Do tego zaszczepienie oskarżonemu potrzeby zatrudnienia jawi się jako celowe, biorąc pod uwagę jego młody wiek, dotychczasowy przebieg edukacji i kariery zawodowej, a także finansowej motywacji oskarżonego odnośnie przypisanego mu w tym postępowaniu czynu. Kara w takim wymiarze nie będzie stanowić dla oskarżonego również atypowej dolegliwości. Miesięczny wymiar tego obowiązku został określony na poziomie pozwalającym podjęcie odpłatnej pracy zarobkowej, co w przypadku oskarżonego stanowiłoby najlepszą gwarancje braku jego powrotu do przestępstwa. Stąd też mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Rejonowy w punkcie I wyroku wymierzył oskarżonemu M. P. karę 6 miesięcy ograniczenia wolności w postaci obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 (dwudziestu czterech) godzin w stosunku miesięcznym.

M. P.

II

I

W świetle jednoznacznej postawy pokrzywdzonego M. M. oraz wniosku zawartego w piśmie przewodnim Prokuratora Rejonowego w Nowym Sączu, treść art. 46 § 1 k.k. implikowała konieczność orzeczenia względem oskarżonego M. P. środka kompensacyjnego w postaci obowiązku naprawienia szkody. Zarazem należało zwrócić uwagę, iż oskarżona do tej pory w żaden sposób nie zrekompensowała pokrzywdzonego doznanego przez niego uszczerbku majątkowego. Stąd też stosownie do obligatoryjnej treści art. 46 § 1 k.k. Sąd Rejonowy w punkcie II uzasadnianego wyroku orzekł o obowiązku naprawienia szkody w całości – tj. w kwocie 140 złotych

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Natomiast rozliczając koszty przedmiotowego procesu Sąd Rejonowy działając na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego M. P. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 złotych tytułem opłaty , a także kwotę 100 złotych tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa. W realiach niniejszej sprawy nie zaktualizowały się podstawy do choćby częściowego zwolnienia oskarżonego z kosztów sądowych. Po pierwsze oskarżony jest osobą młodą, zdolną do pracy, a koszty sądowe nie są wygórowane. Do tego oskarżony dopuścił się tego przestępstwa z premedytacją, motywowany chęcią osiągniecia korzyści finansowej.