Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 744/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

J. W.

w dniu 01.03.2023 r. w L., woj. (...) prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny marki K. o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości i posiadając 3,19 ‰ alkoholu we krwi będąc uprzednio prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 20.01.2022 r. o sygn. II K 28/22 i w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat orzeczonego ww. wyrokiem;

1 marca 2023 roku w L., obiecał udzielić korzyści osobistej w postaci zorganizowania zabiegów medycznych osobom pełniącym funkcję publiczną, to jest funkcjonariuszowi Policji st. sierż. K. J. i st. asp. M. G. oraz członkom ich rodzin, w związku z pełnieniem tej funkcji, a następnie obiecał udzielić korzyści majątkowej w kwocie 2000 złotych osobom pełniącym funkcję publiczną, to jest funkcjonariuszowi Policji st. sierż. K. J. i st. asp. M. G. w związku z pełnieniem tej funkcji

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

prowadzenie 1 marca 2023 r. przez J. W. będącego w stanie nietrzeźwości samochodu osobowego marki K. o nr rejestracyjnym (...) w ruchu lądowym, w L. na ulicy (...), około godziny 10:25;

zatrzymanie J. W. przez funkcjonariuszy policji Komendy Powiatowej w L., tj. st. sierż. K. J. i st. asp. M. G. na podstawie art. 244 § 1 k.p.k. i próba przeprowadzenia badania stanu trzeźwości alkomatem;

brak możliwości przeprowadzenia badania stanu trzeźwości alkomatem z powodu stanu zdrowia oskarżonego, tj. jego trudności z dmuchaniem z powodu astmy;

przewiezienie J. W. do szpitala w N. celem przeprowadzenia badania krwi na zawartość alkoholu;

badania krwi J. W. na zawartość alkoholu;

podczas kierowania samochodem marki K. nr rej. (...) w dniu 1 marca 2023 roku o godz. 10:00 stężenie alkoholu etylowego w jego krwi było na poziomie 3,19 ‰

uprzednie prawomocne skazanie J. W. za prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego w Legionowie z 20 stycznia 2022 r. w sprawie II K 28/22;

prowadzenie przez J. W. pojazdu mechanicznego w okresie prawomocnie orzeczonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych;

obietnica udzielenia korzyści osobistej osobom pełniącym funkcję publiczną, tj. st. sierż. K. J. i st. asp. M. G. oraz członkom ich rodzin w postaci zorganizowania zabiegów medycznych w związku z pełnieniem tej funkcji;

obietnica udzielenia korzyści majątkowej osobom pełniącym funkcję publiczną, tj. st. sierż. K. J. i st. asp. M. G. w kwocie 2000 złotych w związku z pełnieniem tej funkcji;

J. W. ma 48 lat, wykształcenie wyższe, wykonuje zawód pielęgniarza, prowadzi własną działalność gospodarczą, osiąga dochód od 12000 do 14000 zł brutto miesięcznie, ma troje dzieci na utrzymaniu, na które płaci 3700 zł miesięcznie alimentów. Nie leczył się w poradni zdrowia psychicznego ani odwykowo;

J. W. nie choruje na chorobę psychiczną, nadużywa alkoholu, co jest dla niego szkodliwe, jego stan psychiczny w czasie czynu nie znosił ani nie ograniczał jego zdolności rozpoznania czynu ani pokierowania swoim postępowaniem.

wyjaśnienia oskarżonego

zeznania świadków A. K., P. K., K. J., M. G.;

protokół zatrzymania;

zeznania świadka K. J.;

sprawozdanie z przeprowadzonych badań zawartości alkoholu etylowego w płynach ustrojowych;

opinia toksykologiczna

odpis wyroku w sprawie sygn. II K 28/22;

zeznania świadków K. J., M. G.;

opinia sądowo-psychologiczna i psychiatryczna;

wyjaśnienia oskarżonego

k. 93-94, 137v.

k. 4-6, 137v.-138, 37-40, 46-47, 51-52; 138v., 138v.-139;

k. 2-2v;

k. 9-10, 43-45; 138-138v.;

k. 28-32v.;

k. 77-85;

k. 42;

k. 66-69;

k. 93-94, 137v.

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

J. W.

1 marca 2023 roku w L., obiecał udzielić korzyści osobistej w postaci zorganizowania zabiegów medycznych osobom pełniącym funkcję publiczną, to jest funkcjonariuszowi Policji st. sierż. K. J. i st. asp. M. G. oraz członkom ich rodzin, w związku z pełnieniem tej funkcji, a następnie obiecał udzielić korzyści majątkowej w kwocie 2000 złotych osobom pełniącym funkcję publiczną, to jest funkcjonariuszowi Policji st. sierż. K. J. i st. asp. M. G. w związku z pełnieniem tej funkcji

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

nieskładanie obietnicy udzielenia osobom pełniącym funkcje publiczne, tj. st. sierż. K. J. i st. asp. M. G. i członkom ich rodzin korzyści osobistych w postaci zorganizowania zabiegów medycznych w związku z pełnieniem tej funkcji;

nieskładanie obietnicy udzielenia osobom pełniącym funkcje publiczne, tj. st. sierż. K. J. i st. asp. M. G. korzyści majątkowej w kwocie 2000 złotych w związku z pełnieniem tej funkcji.

wyjaśnienia oskarżonego w części;

zeznania świadków K. J. i M. G.

k. 93-94, 137v.;

k. 9-10, 43-45; 138-138v.;

OCena DOWOdów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1-13

wyjaśnienia oskarżonego w części dotyczącej zarzutu 1. aktu oskarżenia;

zeznania świadka A. K.;

zeznania świadka P. K.;

zeznania świadka K. J.;

zeznania świadka M. G.;

opinia sądowo-psychologiczna i psychiatryczna;

opinia toksykologiczna;

odpis wyroku.

Sąd dał wiarę i oparł się na wyjaśnieniach oskarżonego w części, złożonych w charakterze podejrzanego w toku postępowania przygotowawczego oraz przed Sądem. Oskarżony przyznał się wówczas do popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 178a § 1 i 4 k.k. Fakt prowadzenia przez niego pojazdu w stanie nietrzeźwości został potwierdzony zeznaniami wszystkich przesłuchanych w sprawie świadków oraz dowodami z dokumentów, w tym opinią toksykologiczną. Fakt ten uznać zatem należy za jednoznacznie udowodniony.

Zeznania świadków A. K. i P. K. są wiarygodne w całości, ponieważ są logiczne, rzeczowe i korelują wzajemnie. Świadkowie byli bezstronnymi obserwatorami zachowania oskarżonego, ich zeznania nie były kwestionowane przez strony.

Zeznania świadków K. J. i M. G. Sąd ocenił jako wiarygodne w całości. Świadkowie są funkcjonariuszami publicznymi, osobami obcymi dla oskarżonego i nie mieli z nim żadnych konfliktów, w ten sytuacji byłoby niezrozumiałe i nielogiczne, że mieliby składać fałszywe zeznania na niekorzyść oskarżonego, narażając się na odpowiedzialność karną. Sąd dostrzega, że w radiowozie, w którym doszło do obietnicy udzielenia korzyści majątkowej i osobistej przez oskarżonego nie było żadnego rejestratora obrazu i dźwięku. Jednakże treść zeznań świadków w tym zakresie była spójna i konsekwentna natomiast oskarżony wyjaśnił, że nie pamięta dobrze przebiegu zdarzenia z 1 marca 2023 roku, był pod znacznym wpływem alkoholu oraz ma „zaniki pamięci”, jak wyjaśnił przed Sądem. Obrońca oskarżonego kwestionował wiarygodność zeznań tych świadków z tego względu, że nie wskazali jednoznacznie na którym odcinku drogi doszło do złożenia przez oskarżonego obietnicy udzielenia im korzyści majątkowej i osobistej. Zeznając przed Sądem świadkowie zgodnie wskazali, że do takiego zachowania oskarżonego doszło wielokrotnie, zarówno w czasie drogi z miejsca zatrzymania do komendy policji w L., jak i w czasie przejazdu z komendy do szpitala w N.. Obrońca kwestionował tę część ich zeznań z tego względu jeszcze, że podali, że oskarżony miał namawiać ich do pojechania z nim do W. by wziąć pieniądze, a oskarżony mieszka w L.. W ocenie Sądu okoliczność ta nie poddaje pod wątpliwość wiarygodności ich zeznań. Wskazać bowiem trzeba, że oskarżony podał adres w W. jako właściwy do doręczeń w niniejszej sprawie. Nie jest zatem tak, że skoro mieszka w L. to nie było podstaw by namawiał funkcjonariuszy policji do pojechania z nim do W., skoro ma tam adres, z którego korzysta.

Sporządzone w toku postępowania dokumenty zostały sporządzone przez powołane do tego osoby, były sporządzone bezstronnie i obiektywnie, nie były kwestionowane przez strony, stąd stały się podstawą ustalenia stanu faktycznego.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1-2

Wyjaśnienia oskarżonego w części dotyczącej zarzutu 2. aktu oskarżenia

Wersja oskarżonego w części dotyczącej zarzutu z art. 229 k.k. jawi się jako dość naiwna próba odsunięcia od siebie odpowiedzialności. Wyjaśnienia oskarżonego, że złożył propozycję zorganizowania dla funkcjonariuszy policji, którzy właśnie dokonali jego zatrzymania i przewożą go radiowozem na czynności procesowe, darmowych zabiegów medycznych dla nich i członków ich rodzin złożona tylko z „dobrego serca”, w ramach wolontariatu, są po prostu niewiarygodne jako sprzeczne z doświadczeniem życiowym.

Wyjaśnienia w tej części są sprzeczne z wiarygodnymi zeznaniami świadków K. J. i M. G... Oskarżony miał świadomość, że w niedługim czasie po prawomocnym skazaniu go za jazdę w stanie nietrzeźwości i orzeczeniu wobec niego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, ponownie został zatrzymany za popełnienie czynu z art. 178a § 1 k.k., miał zatem uzasadniony powód, by uniknąć zatrzymania. Z pewnością funkcjonariusze policji nie mieli żadnego powodu, by przedstawiać nieprawdziwie okoliczności zdarzenia, w szczególności podawać nieprawdziwe sytuacje na niekorzyść oskarżonego. Świadkowie nie mieli z nim żadnego konfliktu, byli dla niego osobami obcymi, wykonywali swoje czynności służbowe, nielogiczne jest zatem, by podawali nieprawdziwe okoliczności na niekorzyść oskarżonego, który przyznał, że nie pamięta w szczegółach przebiegu zdarzenia objętego zarzutem.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I.

1.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd nie miał wątpliwości, że oskarżony jest sprawcą zarzucanego mu czynu. Czyn ten jest czynem zabronionym, bezprawnym i karalnym. Sąd nie znalazł okoliczności wyłączających winę oskarżonego. Jest on osobą pełnoletnią i w pełni poczytalną. Miał pełną możliwość rozpoznania bezprawności czynu. Dokonując czynu oskarżony działał w normalnej sytuacji motywacyjnej, Sąd wykluczył możliwość zaistnienia któregoś z kontratypów. Oskarżony miał możliwość zachować się w zgodzie z panującym porządkiem prawnym, a jednak nie zrobił tego. Z uwagi na to Sąd uznał oskarżonego za winnego wskazanego czynu.

Opisanym wyżej działaniem oskarżony wypełnił wszystkie znamiona przestępstwa opisanego w art. 178a § 4 k.k. Przestępstwo to jest przestępstwem powszechnym – zatem oskarżony jako osoba zdatna do ponoszenia odpowiedzialności karnej może być podmiotem tego czynu. Dobrem chronionym przez art. 178a k.k. jest bezpieczeństwo w komunikacji w aspekcie eliminowania z ruchu osób znajdujących się w stanie nietrzeźwości lub odurzenia. Przestępstwo ma charakter formalny, polega na abstrakcyjnym narażeniu na niebezpieczeństwo. Czyn ten można popełnić jedynie z winy umyślnej. Warunkiem przypisania sprawcy popełnienia występku z art. 178a § 4 k.k. jest wcześniejsze prawomocne skazanie za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości albo prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości w okresie obowiązywania środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo. Oskarżony był prawomocnie skazany za czyn z art. 178a § 1 k.k. wyrokiem Sądu Rejonowego w Legionowie z 20 stycznia 2022 roku w sprawie sygn. akt II K 28/22.

Zgodnie z treścią art. 115 § 16 k.k. stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu przekracza granicę 0,5‰, albo 0,25 mg w 1 dm ³ wydychanego powietrza lub prowadzi do stężenia przekraczającego te wartości. Jak wynika z niekwestionowanej przez strony opinii toksykologicznej, oskarżony w chwili popełnienia czynu znajdował się w stanie nietrzeźwości odpowiadającym 3,19‰ alkoholu we krwi.

Oskarżony działał umyślnie, jest bowiem osobą dorosłą, znającą skutki spożycia alkoholu dla organizmu oraz ze świadomością prawomocnego skazania go za czyn z art. 178a § 1 k.k., mimo to po spożyciu alkoholu prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym.

Zdaniem Sądu stopień społecznej szkodliwości czynu był znaczny. Oceniając stopień szkodliwości społecznej tego czynu, Sąd wziął pod uwagę okoliczności wskazane w art. 115 § 2 k.k. i uznał, że oskarżony naruszył dobro prawnie chronione w postaci bezpieczeństwa w komunikacji, nie wyrządził tym żadnej szkody. Znajdował się jednak w stanie wysokiego upojenia i prowadził samochód w tym stanie w środku dnia, na drodze publicznej i stworzył tym realne zagrożenie dla bezpieczeństwa dla innych uczestników ruchu drogowego. Działał przy tym bez ważnego powodu, pojechał odebrać paczkę z paczkomatu.

Z uwagi na to, że w czasie orzekania obowiązywała ustawa inna niż w czasie popełnienia przez oskarżonego zarzuconego mu czynu z art. 178a § 1 i 4 k.k., na podstawie art. 4 § 1 k.k. Sąd zastosował ustawę obowiązującą poprzednio, ponieważ była względniejsza dla oskarżonego. Zmianie, na niekorzyść oskarżonego, uległ m.in. przepis art. 37a § 1 i 2 k.k., który mógł mieć zastosowanie w niniejszej sprawie tylko na podstawie poprzednio obowiązującej ustawy.

☒

Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

II.

1.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W ocenie Sądu czyn przypisany oskarżonemu w punkcie II. wyroku nie nosił cech przestępstwa określonego w art. 229 § 3 k.k., lecz wypełniał znamiona przestępstwa z art. 229 § 1 k.k.

Zgodnie z dyspozycją art. 229 § 3 k.k. zaostrzonej odpowiedzialności karnej przewidzianej w tym przepisie podlega sprawca udzielający korzyści majątkowej lub jej obietnicy po to, aby skłonić osobę pełniącą funkcję publiczną do naruszenia przepisów prawa lub w zamian za naruszenie przepisów prawa. Na wstępie podnieść należy, że naruszenie przepisów prawa jest pojęciem węższym, aniżeli naruszenie obowiązku służbowego i nie może być z nim utożsamiane.

Udzielenie lub obiecanie udzielenia korzyści majątkowej lub osobistej osobie pełniącej funkcję publiczną, aby ją skłonić do naruszenia obowiązku służbowego pociąga zatem surowszą odpowiedzialność przewidzianą w tym przepisie tylko wówczas, gdy oczekiwany sposób zachowania osoby pełniącej funkcję publiczną byłby sprzeczny z bezwzględnie obowiązującymi normami prawnymi i nie zależał od pozostawionej w jej gestii oceny sytuacji.

Ugruntowane już orzecznictwo Sądu Najwyższego, a także poglądy doktryny pozwalają przyjąć jednoznacznie, że przypisanie odpowiedzialności karnej za przestępstwo z art. 229 § 3 k.k. wymaga nie tylko wskazania, że doszło do udzielenia bądź obietnicy udzielenia korzyści majątkowej, ale także, że wręczenie korzyści wiązało się z nakłanianiem do naruszenia normy prawnej nakazującej osobie pełniącej funkcję publiczną określone zachowanie. „Naruszenie przepisów prawa”, o jakim mowa w art. 229 § 3 k.k. to naruszenie każdego aktu normatywnego obowiązującego powszechnie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które oznacza niewykonanie nakazu lub przekroczenie zakazu obowiązującego osobę pełniącą funkcję publiczną. „Naruszenie przepisów prawa” w rozumieniu art. 229 § 3 k.k. nie obejmuje natomiast takich zachowań osób pełniących funkcję publiczną, które mają charakter uznaniowy i uzależnione są od oceny danej sytuacji faktycznej (tak Sąd Najwyższy m.in. w wyroku z 16 grudnia 2011 r. sygn. V KK 140/11, w wyroku z 26 sierpnia 2010 r. sygn. V KK 355/09, z 15 lipca 1983 r., sygn. N 25/83, z 2 grudnia 1987 r., sygn. V KRN 296/87 oraz np. A. Zoll [w:] Kodeks karny..., red. A. Zoll, t. 2, s. 755–756, a także Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z 24 października 2014 roku, sygn. II AKa 145/14).

Przenosząc te rozważania do realiów niniejszej sprawy stwierdzić należy, że zatrzymanie oskarżonego „jako sprawcy przestępstwa” stanowiło czynność, której podjęcie zależało od uznania interweniujących funkcjonariuszy Policji i ich oceny zaistniałej sytuacji faktycznej. Nadto stwierdzić trzeba, że nie ciążył na nich obowiązek utrzymywania stanu zatrzymania.

Poza szczególnym wypadkiem przewidzianym w art. 244 § 1b k.p.k. ustawowa regulacja stosowania środków przymusu wobec osób podejrzewanych o popełnienie przestępstwa (art. 244 § 1 k.p.k.), zatrzymanych na gorącym uczynku popełnienia przestępstwa (art. 243 § 1 k.p.k.) lub wykroczenia (art. 45 § 1 k.p.s.w.) albo określonych w przepisie art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi daje Policji prawo zatrzymania, nie przewidując obligatoryjności stosowania tego środka przymusu. Ustawodawca przekazując realizację tego prawa policjantom, wykonującym czynności należące do zadań Policji (art. 15 ust. 1 pkt 2 ustawy z 6 kwietnia 1990 r. o Policji) pozostawił w ich dyspozycji ocenę niezbędności i legalności stosowania zatrzymania. Swobodę decyzyjną funkcjonariuszy sięgających do tego środka przymusu ograniczył dyrektywą ostateczności zatrzymania stosowanego tylko wówczas, gdy inne środki okazały się bezcelowe lub nieskuteczne (art. 15 ust. 3 ustawy o Policji). To samo dotyczy dalszego postępowania z osobą, która została już zatrzymana. Żaden bowiem przepis prawa nie nakazuje utrzymywania stanu spowodowanego zatrzymaniem. Przeciwnie zarówno unormowania zawarte w art. 248 § 1 k.p.k. (do których odwołują się też przepisy ustawy o Policji - art. 15 ust. 2 ) jak i w art. 46 § 5 k.p.s.w. gwarantują zatrzymanemu natychmiastowe zwolnienie, gdy ustanie przyczyna zatrzymania. Obliguje to zatem organ dysponujący zatrzymanym do stałego monitorowania potrzeby stosowania zatrzymania. Stąd też i funkcjonariusz dokonujący zatrzymania, który w wyniku przeprowadzonej przez siebie oceny aktualnego stanu rzeczy dojdzie do przekonania, że już odpadły lub w ogóle nie istniały przyczyny uzasadniające zatrzymanie nie tylko może, ale i powinien podjąć decyzję o zwolnieniu zatrzymanego. Wobec oskarżonego nie było również przesłanek do obligatoryjnego poddania go badaniu stanu trzeźwości. Jedynie przepis art. 129k ustawy z 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym przewiduje obowiązek takiego badania, który nie miał zastosowania w niniejszej sprawie.

Wypada w tym miejscu wskazać, że w protokole zatrzymania oskarżonego jako podstawę prawną tej czynności wskazano tylko art. 244 § 1 k.p.k., tj. dający Policji prawo, nie obowiązek zatrzymania osoby.

W rozpoznawanej sprawie bez wątpienia nie zaistniała sytuacja, w której obietnica wręczenia korzyści majątkowej i osobistej funkcjonariuszom publicznym wiązało się z naruszeniem przepisów prawa - brak było normy prawnej nakazującej funkcjonariuszom policji zatrzymanie go, a ich decyzja w tym zakresie miała charakter uznaniowy. Dodać należy, że oskarżyciel publiczny w akcie oskarżenia nie wskazał konkretnej normy prawnej, z naruszeniem której miałoby się wiązać złożenie obietnicy udzielenia korzyści majątkowej i osobistej przez oskarżonego. Opis czynu zarzuconego oskarżonemu w punkcie 2. aktu oskarżenia nie zawierał więc wszystkich elementów znamiennych dla przestępstwa z art. 229 § 3 k.k., ograniczał się bowiem do stwierdzenia, że oskarżony obiecał udzielić korzyść osobistą i majątkową funkcjonariuszom policji w celu „skłonienia ww. do naruszenia przepisów prawa poprzez odstąpienie od zatrzymania go jako sprawcy przestępstwa”.

Skoro więc decyzja o zatrzymaniu oskarżonego miała charakter uznaniowy, a przy tym nie wskazano precyzyjnie normy prawnej, która miałaby zostać przez funkcjonariuszy naruszona w związku z obietnicą udzielenia korzyści majątkowej i osobistej przez oskarżonego, to brak było podstaw do przyjęcia, że oskarżony wypełnił swoim działaniem znamiona typu kwalifikowanego przestępstwa łapownictwa określone w art. 229 § 3 k.k. W związku z powyższym należało czyn oskarżonego zakwalifikować jako występek z art. 229 § 1 k.k.

☐

Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

J. W.

I.

II.

III

V

VI

I, II

Za popełnienie przypisanego czynu z art. 178a § 4 k.k. oskarżonemu groziła kara pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. W ocenie Sądu karą adekwatną do wagi popełnionego czynu, stopnia społecznej szkodliwości oraz stopnia winy, jest kara 10 miesięcy pozbawienia wolności. Powyższe uzasadnione jest rodzajem popełnionego przez oskarżonego przestępstwa.

W myśl art. 53 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2023 roku, Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu.

Miarkując karę w stosunku do oskarżonego Sąd kierował się wskazanymi wyżej dyrektywami wymiaru kary.

W ocenie Sądu tylko kara pozbawienia wolności jest odpowiednia, zarówno przez wzgląd na popełniony czyn, jak i towarzyszące temu okoliczności. W ocenie Sądu wymierzona kara będzie dla oskarżonego dolegliwa w stopniu odpowiadającym wadze popełnionego przez oskarżonego czynu.

Jako okoliczność obciążającą Sąd uznał przede wszystkim uprzednią karalność oskarżonego za ten sam czyn zabroniony. Zaledwie rok upłynął od prawomocnego skazania i oskarżony ponownie popełnił przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. Z tego względu Sąd nie zdecydował się na zastosowanie fakultatywnej instytucji modyfikacji kary, o której mowa w art. 37a k.k. i wymierzenie wobec oskarżonego kary wolnościowej. Oskarżony miał szansę na zachowanie się zgodnie z prawem i respektowanie prawomocnego wyroku Sądu. Pomimo tego, w krótkim czasie po skazaniu i orzeczeniu wobec niego kary grzywny oraz zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, zlekceważył ten wyrok i zachował się nagannie. Dlatego tylko kara pozbawienia wolności w orzeczonym wymiarze spełni cele i dyrektywy wymiaru kary. Sąd nie doszukał się przy tym szczególnych okoliczności łagodzących po stronie oskarżonego. Z uwagi na treść art. 69 § 4 k.k. Sąd nie zdecydował się również na warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności. W toku postępowania nie ujawniono żadnego szczególnie uzasadnionego wypadku, który pozwoliłby na wymierzenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd uwzględnił przyznanie się oskarżonego do winy.

Z uwagi na rodzaj przestępstwa (przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji) i okoliczność, że dokonano go w stanie nietrzeźwości, co zagraża bezpieczeństwu w komunikacji, Sąd orzekł wobec oskarżonego na podstawie art. 42 § 3 k.k. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym dożywotnio.

Na podstawie art. 43a § 2 k.k. Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 10000 złotych. Zdaniem Sądu, uwzględniając miesięczne dochody oskarżonego oraz fakt, że ma na utrzymaniu troje dzieci, na które płaci miesięcznie 3700 zł alimentów, zasadnym było wymierzenie świadczenia pieniężnego w najniższej przewidzianej ustawą wysokości.

Za przypisany czyn z art. 229 § 1 k.k. groziła oskarżonemu kara od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności. Sąd wymierzył oskarżonemu minimalną ustawowo karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzona kara została dostosowana do stopnia winy, który był umiarkowany. Oskarżony jest osobą zdrową, dorosłą, miał szansę dać posłuch prawu, nie działał w sytuacji atypowej. Kara odpowiada również stopniowi społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, który Sąd ocenił jako znaczny. Oskarżony naruszył dobro prawne w postaci prawidłowej działalności instytucji państwowych. Działał w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej za bezprawne zachowanie. Jako okoliczność obciążającą Sąd uwzględnił uprzednią karalność oskarżonego. Sąd nie znalazł okoliczności łagodzących w tym zakresie.

Przypisane występki zostały dokonane tego samego dnia i wynikają z tej samej sytuacji faktycznej, stąd przy orzeczeniu kary łącznej Sąd zastosował zasadę znacznej absorpcji kar. Kara łączna 1 roku pozbawienia wolności będzie karą adekwatną do popełnionych przez oskarżonego dwóch czynów karalnych.

Kara powinna przekonać oskarżonego i ogół społeczeństwa, że popełnianie przestępstw nie jest opłacalne i zamiast spodziewanych korzyści przynosi dolegliwości. Celem kary jest również kształtowanie w społeczeństwie szacunku dla norm prawnych oraz wskazywanie, że reguły bezpiecznego użytkowania dróg publicznych obowiązują wszystkich i należy w taki sposób prowadzić pojazdy by uniknąć możliwych i przewidywalnych zagrożeń bezpieczeństwa, a tym samym zapobiegać wypadkom i kolizjom na drogach, a propozycje korupcyjne są niedopuszczalnym zachowaniem.

1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

J. W.

IV

I,II

Oskarżony był zatrzymany w toku postępowania przygotowawczego, dlatego na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył okres jego zatrzymania na poczet łącznej kary pozbawienia wolności.

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

W odpowiedzi na akt oskarżenia obrońca oskarżonego wniósł o umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k. w zakresie czynu zarzuconego w punkcie 2. aktu oskarżenia. Wniosek oczywiście nie zasługiwał na uwzględnienie wobec konieczności przeprowadzenia postępowania dowodowego na rozprawie z powodu sprzeczności wyjaśnień oskarżonego w tym zakresie z zeznaniami świadków M. G. oraz K. J..

W zakresie czynu zarzuconego w punkcie 1. aktu oskarżenia obrońca wniósł o umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k., ewentualnie na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k., ewentualnie o warunkowe umorzenie postępowania na okres 1 roku próby. Te wnioski również oczywiście nie mogły zostać uwzględnione. Z uwagi na to, że nie było wątpliwości co do faktu sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie czynu zarzuconego w punkcie 1. aktu oskarżenia, niezrozumiałe jest wnioskowanie przez obrońcę o umorzenie postępowania w tym zakresie na podstawie art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k. Nie było również podstaw do umorzenia postępowania w oparciu o art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. Całkowicie nieuprawnione jest twierdzenie, że społeczna szkodliwość czynu z art. 178a § 4 k.k. jest znikoma. Ze względu na to, że oskarżony był karany za umyślne przestępstwo w chwili popełnienia zarzuconego mu czynu, brak było warunków formalnych do rozważenia wobec niego warunkowego umorzenia postępowania na podstawie art. 66 § 1 k.k.

KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VII

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd obciążył oskarżonego kosztami sądowymi w części, to jest opłatą, którą ustalił na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Zasadą w procesie karnym jest ponoszenie przez oskarżonego jego kosztów. Jednakże z uwagi na to, że niemalże całość wydatków wygenerowanych w toku postępowania przygotowawczego stanowił koszt opinii toksykologicznej, Sąd zdecydował się na zwolnienie oskarżonego od kosztów sądowych w tej części. Niewątpliwie bowiem nie było w tym winy oskarżonego, że konieczne było pobranie od niego krwi by ustalić stan jego nietrzeźwości. Oskarżony z powodu stanu zdrowia nie mógł skutecznie wykonać badania alkomatem na miejscu zatrzymania.

1Podpis