Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 849/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

K. K. (1)

w dniu 18 stycznia 2023 roku około godz. 16.40 w m. R., na drodze DK (...), kierując samochodem marki B. nr rej. (...) i jadąc w kierunku G., nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 13 ust. 1 a. oraz art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że zbliżając się do przejścia dla pieszych nie zachował szczególnej ostrożności i nie zmniejszył prędkości tak, aby nie narazić na niebezpieczeństwo pieszego S. D. znajdującego się na tym przejściu oraz nie ustąpił mu pierwszeństwa, w następstwie czego przednią prawą częścią samochodu potrącił S. D., czym nieumyślnie spowodował wypadek, w którym pieszy S. D. doznał obrażeń ciała w postaci: złamania kości łonowej i kulszowej po stronie prawej z obecnością wylewów krwawych, płynnej treści krwistej w prawym stawie kolanowym, nierównomierni wysyconych wylewów krwawych na praktycznie całej bocznej powierzchni kończyny dolnej prawej, podbiegnięć krwawych w tkankach miękkich uda prawego po stronie bocznej, otarcia naskórka okolicy biodra lewego oraz obu kończyn dolnych oraz zsinienia łokcia lewego i kończyny dolnej prawej, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonego trwające dłużej niż 7 dni,

tj. o przestępstwo określone w art. 177§1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżony K. K. (1) w dniu 18 stycznia 2023 r. około godziny 16:40 poruszał się kierując swoim samochodem marki B. o nr rej. (...). Przemieszczał się z kierunku T. w kierunku G. i przejeżdżał przez miejscowość R.. Było już ciemno, na poboczach leżał śnieg, ale droga była w pełni odśnieżona.

W tym samym czasie pokrzywdzony S. D., który mieszkał nieopodal zamierzał udać się do sklepu. Pieszy był ubrany w odblaskową kurtkę. W tym celu zbliżył się do przejścia dla pieszych i rozpoczął przechodzenie przez jezdnię po tym właśnie wyznaczonym i należycie oznakowanym przejściu dla pieszych. Kiedy kończył już przechodzenie przez jezdnię został uderzony przez samochód kierowany przez oskarżonego.

Siła uderzenia wyrzuciła pieszego i upadł w okolicy rowu biegnącego wzdłuż ulicy. Kierujący pojazdem zatrzymał go, wysiadł i zaczął rozmawiać z poszkodowanym pieszym. Mężczyzna nie chciał, aby wzywano służby ratunkowe, jednak K. K. (1) zdecydował się zadzwonić na numer alarmowy i poprosił o przyjazd karetki.

Po przyjeździe zespołu ratownictwa medycznego S. D. został zaprowadzony do karetki i udzielono mu pomocy. Cały czas był przytomny. Następnie przewieziony został do szpitala.

notatka urzędowa

1

częściowo wyjaśnienia oskarżonego

94-95, 173v-174

zeznania świadka M. D. (1)

17-18, 174v

fotografie

31-32

szkic miejsca wypadku

33

protokół oględzin miejsca wypadku

34-45

zeznania świadka A. J.

47-48, 174

płyta CD wraz z protokołem odtworzenia

52, 58-58v

W chwili zdarzenia oskarżony był trzeźwy.

Pokrzywdzony z kolei znajdował się w stanie nietrzeźwości z wynikiem 0,48 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

protokoły badania stanu trzeźwości

2-4

W wyniku zdarzenia w pojeździe doszło do uszkodzenia prawego bocznego lusterka, klosza lampy przedniej prawej, zderzaka prawego i została wgnieciona pokrywa silnika po stronie prawej

protokół oględzin pojazdu

5-6

Pokrzywdzony w wyniku zdarzenia doznał obrażeń ciała w postaci złamania kości łonowej i kulszowej po stronie prawej z obecnością wylewów krwawych, płynnej treści krwistej w prawym stawie kolanowym, nierównomierni wysyconych wylewów krwawych na praktycznie całej bocznej powierzchni kończyny dolnej prawej, podbiegnięć krwawych w tkankach miękkich uda prawego po stronie bocznej, otarcia naskórka okolicy biodra lewego oraz obu kończyn dolnych oraz zsinienia łokcia lewego i kończyny dolnej prawej, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonego trwające dłużej niż 7 dni.

Jednak w dniu 19 stycznia 2024 r. mężczyzna zmarł. Oględziny i sądowo-lekarska sekcja zwłok pokrzywdzonego wykazały cechy śmierci nagłej w postaci płynnej krwi w sercu i naczyniach, cechy rozedmy, przekrwienia i miejscowego obrzęku płuc i obrzęk mózgu, różnobarwność na przekrojach mięśnia sercowego, prawostronne złamania kości miednicy, płynną treść krwistą w prawym stawie kolanowym, podbiegnięcie o wylew krwawy w tkankach miękkich kończyny dolnej prawej, ranę zaopatrzoną chirurgicznie szwami kolana prawego, otarcia naskórka okolicy biodra lewego oraz obu kończyn dolnych, zasinienia łokcia lewego oraz kończyny dolnej prawej. Ponadto stwierdzono obustronne złamania żeber, będące skutkiem zabiegów reanimacyjnych, otarcia naskórka okolicy mostka po zabiegach reanimacyjnych, ślady po wkłuciach, przerost mięśnia sercowego, cechy przebytego zapalenia wsierdzia, uogólnioną miażdżycę naczyń, rozsiane ogniska rozmiękania tkanki mózgowej w obu półkulach, cechy stłuszczenia wątroby.

Bezpośrednią przyczyną zgonu S. D. była niewydolność krążeniowo-oddechowa na tle samoistnych zmian chorobowych układu sercowo-naczyniowego. U pokrzywdzonego nie stwierdzono zmian urazowych, które mogły być uznane za przyczynę jego zgonu. Badania histopatologiczne wykazały zmiany niedokrwienne w obrębie mięśnia sercowego, do którego doszło około 4-6 godzin przed zgonem. Brak jest zatem pewnych, wymaganych w prawie karnym podstaw do przyjęcia, aby niedokrwienie czyli mówiąc potocznie zawał serca, który wystąpił u S. D., był skutkiem wypadku, do którego doszło dzień wcześniej. Nie można bowiem wykluczyć, że do takiego niedokrwienia doszłoby również niezależnie od wystąpienia zdarzenia w postaci potrącenia pokrzywdzonego przez samochód kierowany przez oskarżonego. Należało zatem przyjąć, że nie istnieje bezpośredni i pewny związek przyczynowo-skutkowy między wypadkiem, urazem doznanym w jego wyniku a zgonem S. D.. Wiek pokrzywdzonego, zmiany chorobowe w postaci nadciśnienia i miażdżycy predestynowały go do wystąpienia "zawału" serca. Nie stwierdzono również zatorów tłuszczowych, co jest częstą przyczyną zgonu ofiar wypadków komunikacyjnych.

dokumentacja medyczna i odpis aktu zgonu

19-28, 68

opinia sądowo-lekarska wraz ze sprawozdaniem z badań histopatologicznych

65-67

protokół oględzin i otwarcia zwłok wraz z opinią

79-83

opinia sądowo-lekarska wraz z uzupełniającą ustną opinią biegłego lek. med. P. S.

88-90, 182v-183v

Przed wypadkiem pokrzywdzony był aktywny fizycznie, lubił pracę w ogrodzie, pomagał też córce przy remoncie mieszkania. Chorował jednak na nadciśnienie, był pod opieką poradni kardiologicznej. Palił papierosy, sporadycznie spożywał alkohol.

zeznania świadka M. D. (1)

17-18

Oskarżony K. K. (1) ma (...)lata. Jest bezdzietnym kawalerem, ma wykształcenie średnie i pracuje zawodowo osiągając dochody 15 000 zł miesięcznie. Prowadzi ustabilizowane życie. Nie był dotychczas karany sądownie. Dotychczas jako kierowca nie był ukarany mandatami za naruszenie przepisów ruchu drogowego.

dane o oskarżonym

113

karta karna

102

zaświadczenie

97

1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

K. K. (1)

jak w wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Za nieudowodnione uznano, jakoby bezpośrednią przyczyną śmierci S. D. były obrażenia doznane w wyniku wypadku

-----

OCena DOWOdów

1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

częściowo wyjaśnienia oskarżonego

Sąd niemal w całości dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, który przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyraził szczerą skruchę i żal. Wyjaśnienia oskarżonego były szczere i znajdowały potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. Jedynie niewiarygodne były depozycje dotyczące tego, że pokrzywdzony wtargnął na jezdnię. Jak wynika bowiem z pozostałych dowodów – pieszy kończył już przechodzenie przez jezdnię, poruszając się prawidłowo przejściem dla pieszych. Nadto był ubrany w odzież odblaskową. Oskarżony nie zauważył pieszego, nie wiadomo tak naprawdę dlaczego. Sam nie potrafił tego wyjaśnić. Niemniej jednak w pozostałym zakresie jego wyjaśnienia były wiarygodne.

dane o oskarżonym

nie budziły wątpliwości Sądu

dokumentacja medyczna i odpis aktu zgonu

sporządzona przez upoważnionego pracownika ochrony zdrowia, jej wiarygodność nie była przez nikogo podważana

fotografie

nie były przez nikogo kwestionowane, nie budziły również wątpliwości Sądu

karta karna

dokument urzędowy, stanowiący informację z krajowego rejestru karnego, niekwestionowany przez strony

notatka urzędowa

sporządzona przez funkcjonariusza K. w G., nie była kwestionowana

opinia sądowo-lekarska wraz z uzupełniającą ustną opinią biegłego lek. med. P. S.

Opinia ta była w pełni wiarygodna jako jasna, spójna, pełna i wyczerpująca a nadto sporządzona przez biegłego lekarza (...), który dysponuje szeroką wiedzą i bardzo dużym doświadczeniem zawodowym w zakresie będącym przedmiotem opinii. Opinia precyzyjnie charakteryzowała obrażenia pieszego i wskazywała przyczyny zgonu pokrzywdzonego.

Dlatego tez Sąd doszedł do przekonania, że opinia ta winna być podstawą ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. W ocenie Sądu w tej opinii kompleksowo, wszechstronnie, rzetelnie i z uwzględnieniem wszystkich okoliczności został przeanalizowany i przedstawiony mechanizm i przyczyna zgonu S. D.. Biegły przeanalizował całą dostępną dokumentacje medyczną a nadto przeprowadził sekcję zwłok pokrzywdzonego. Wnioski końcowe opinii są logiczne a także zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Sąd nie miał co do kompetencji biegłego żadnych zastrzeżeń.

Dlatego też Sąd oparł się na tej opinii ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie a w konsekwencji odpowiedzialność oskarżonego za skutek w postaci obrażeń pieszego, które należało zakwalifikować jako obrażenia powyżej 7 dni. W konsekwencji Sąd uznał, że bezpośrednią przyczyną zgonu pokrzywdzonego nie były obrażenia ciała, których doznał w wyniku przedmiotowego wypadku.

opinia sądowo-lekarska wraz ze sprawozdaniem z badań histopatologicznych

Z tych samych względów co wyżej, za w pełni wiarygodne Sąd uznał opinię wraz ze sprawozdaniem z badań histopatologicznych

płyta CD wraz z protokołem odtworzenia

Wiarygodność nie była przez strony kwestionowana, nadto znajdowała potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego i pozostałych wiarygodnych dowodach

protokoły badania stanu trzeźwości

sporządzony w przepisanej prawem formie przez upoważnionych funkcjonariuszy K. w G., jego wiarygodność nie budziła żadnych zastrzeżeń ani sądu ani stron postępowania

protokół oględzin i otwarcia zwłok wraz z opinią

wiarygodność tego dowodu została oceniona analogicznie do opinii sądowo lekarskiej sporządzonej przez biegłego lekarza P. S.

protokół oględzin miejsca wypadku

sporządzony w przepisanej prawem formie przez upoważnionych funkcjonariuszy K. w G., jego wiarygodność nie budziła żadnych zastrzeżeń ani sądu ani stron postępowania

protokół oględzin pojazdu

sporządzony w przepisanej prawem formie przez upoważnionych funkcjonariuszy K. w G., jego wiarygodność nie budziła żadnych zastrzeżeń ani sądu ani stron postępowania

szkic miejsca wypadku

sporządzony w przez upoważnionych funkcjonariuszy K. w G., jego wiarygodność nie budziła żadnych zastrzeżeń ani sądu ani stron postępowania

zaświadczenie

Informacja z urzędowego systemu, nie była przez nikogo kwestionowana

zeznania świadka A. J.

świadek, będąca funkcjonariuszem K. złożyła jasne i spójne depozycje, nadto wiedzę o zdarzeniu posiadała w związku z podjętymi czynnościami służbowymi, nie było podstaw aby wiarygodność tych zeznań kwestionować

zeznania świadka M. D. (1)

co do zasady zeznania tego świadka były wiarygodne, choć w odniesieniu do przebiegu wypadku czy też okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia tej sprawy miały niewielkie znaczenie. Córka pokrzywdzonego nie była na miejscu zdarzenia, wiedzę na temat jego przebiegu posiadała od swojej matki. Zeznania tego świadka miały głównie znaczenie o tyle, że wskazywały na żal i cierpienie rodziny pokrzywdzonego po utracie bliskiego. Świadek wskazywała, że ojciec był aktywny fizycznie i pomagał jej nawet w remoncie. Sąd nie miał co do tego wątpliwości.

1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

nie dotyczy

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

K. K. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przestępstwo wypadku komunikacyjnego określone w art. 177 k.k. charakteryzuje się tym, że sprawca naruszając choćby nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym wg przepisu § 1 inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 k.k. (średni i lekki uszczerbek na zdrowiu), zaś wg przepisu § 2 następstwem jest śmierć innej osoby albo ciężki uszczerbek na jej zdrowiu. Przestępstwo spowodowania wypadku komunikacyjnego ma charakter skutkowy, konieczne więc jest ustalenie, że pomiędzy stwierdzonym naruszeniem zasad bezpieczeństwa w ruchu a zaistniałym wypadkiem zachodzi związek przyczynowy. Skutkiem wypadku określonego w art. 177 § 1 k.k. są obrażenia ciała określone w art. 157 § 1 kk.

W świetle zgromadzonego w aktach sprawy wiarygodnego materiału dowodowego nie ulegało wątpliwości, że oskarżony K. K. (1), kierując samochodem marki B. nr rej. (...) i jadąc w kierunku G., nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 13 ust. 1 a. oraz art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że zbliżając się do przejścia dla pieszych nie zachował szczególnej ostrożności i nie zmniejszył prędkości tak, aby nie narazić na niebezpieczeństwo pieszego S. D. znajdującego się na tym przejściu oraz nie ustąpił mu pierwszeństwa, w następstwie czego przednią prawą częścią samochodu potrącił S. D., czym nieumyślnie spowodował wypadek.

Okolicznością sporną, z uwagi na postawę prezentowaną przez wykonującą prawa pokrzywdzonego oskarżycielkę posiłkową M. D. (1) i jej pełnomocnika, było to czy zgon pokrzywdzonego S. D., do którego doszło w dniu 19 stycznia 2024 r. był spowodowany obrażeniami ciała, których doznał w wyniku wypadku.

Fundamentalną zasadą w prawie karnym jest zasada odpowiedzialności sprawcy wyłącznie za następstwa własnych zachowań. Należy wykluczyć taką odpowiedzialność, jeżeli zostanie stwierdzone, że dana zmiana w rzeczywistości wystąpiła ze względu na czynniki niezależne od osoby, której odpowiedzialność karna jest badana. Choć tradycyjnym narzędziem badania związku przyczynowego jest test warunku sine qua noc, to jednak zdaniem Sądu należy przyjąć, że w sprawach takich jak niniejsza, właściwym sposobem ustalenia związku przyczynowego jest teoria warunku odpowiadającego empirycznie potwierdzonej prawidłowości oparta na teście warunku właściwego. Polega on na zdaniu sobie pytania, czy w świetle posiadanej wiedzy i doświadczenia życiowego można, zgodnie z prawdą stwierdzić, że dane zachowanie wywołuje określony skutek. Sąd, kierując się opinią osób mających wiedzę specjalistyczną w danej dziedzinie musi zatem ustalić, że istnieje empirycznie potwierdzone prawo przyczynowe, wskazujące na występujące na występowanie związku kauzalnego między dwoma zjawiskami.

Mając powyższe na uwadze Sąd doszedł do przekonania, że oskarżonemu K. K. (1) nie można było przypisać odpowiedzialności karnej za zgon pokrzywdzonego. Sąd w całości podzielił argumentację zaprezentowaną przez biegłego lekarza sądowego P. S. zarówno w opiniach pisemnych jak i uzupełniającej ustnej opinii złożonej na rozprawie. Biegły w jasny i kategoryczny sposób podkreślał, że w wyniku wypadku pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci: złamania kości łonowej i kulszowej po stronie prawej z obecnością wylewów krwawych, płynnej treści krwistej w prawym stawie kolanowym, nierównomierni wysyconych wylewów krwawych na praktycznie całej bocznej powierzchni kończyny dolnej prawej, podbiegnięć krwawych w tkankach miękkich uda prawego po stronie bocznej, otarcia naskórka okolicy biodra lewego oraz obu kończyn dolnych oraz zsinienia łokcia lewego i kończyny dolnej prawej, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonego trwające dłużej niż 7 dni. Zgon pokrzywdzonego nastąpił zaś w wyniku niedokrwienia serca to jest potocznie mówiąc zawału. Oczywistym były dla Sądu pewne wątpliwości oskarżycielki posiłkowej, jednak zostały one rozwiane przez biegłego na rozprawie.

Pokrzywdzony S. D. w wyniku potrącenia doznał głównie obrażeń miednicy i kończyn. Nie doznał obrażeń żadnych organów wewnętrznych. Gdyby przyjąć zapatrywanie oskarżycielki posiłkowej, to należałoby stwierdzić, że uraz miednicy i kończyn następczo spowodował zgon jej ojca. Uraz miednicy czy też nogi w postaci złamania zasadniczo przecież nie prowadzi do zgonu. Jak wskazał bowiem biegły, zawał serca mógł u pokrzywdzonego wystąpić w każdej chwili i nie można z pewnością wymaganą w prawie karnym stwierdzić, że nastąpił on w bezpośrednim skutku wypadku komunikacyjnego. Sąd nie może badać zaś w niniejszym postępowaniu ewentualnej odpowiedzialności innych osób w tym personelu medycznego. Dlatego też Sąd nie analizował szczegółowo prawidłowości leczenia pokrzywdzonego, rodzaju podawanych mu leków itp. Sąd jest związany skargą i jej granicami a w szczególności wskazaniem przez oskarżyciela publicznego osoby oskarżonego i to odpowiedzialność wyłącznie tego ostatniego jest przedmiotem rozpoznania w tej sprawie.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

K. K. (3)-rowski

1

1

W ramach czynu przypisanego oskarżonemu na podstawie art. 177 § 1 kk Sąd mógł wymierzyć oskarżonemu karę pozbawienia wolności do lat 3.

Sąd zdecydował się na zastosowanie wobec oskarżonego instytucji przewidzianej w art. 37a § 1 kk i w konsekwencji wymierzenie mu kary łagodniejszego rodzaju to jest kary grzywny.

Wymierzając oskarżonemu karę 150 stawek dziennych grzywny po przyjęciu jednej stawki za równoważną kwocie 50 zł Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary wskazane w art. 53 § 1-3 kk.

W konsekwencji sąd doszedł do wniosku, iż orzeczona kara pozostaje w odpowiedniej proporcji do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu, a także nie przekracza stopnia jego winy. Powinna ona odnieść właściwy skutek w zakresie realizacji dyrektywy prewencji indywidualnej, zarówno w jej wychowawczym jak i zapobiegawczym aspekcie.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd uznał fakt, że oskarżony nie był dotychczas karany sądownie. Okolicznością przemawiającą za wymierzeniem oskarżonemu kary grzywny w takiej wysokości było również to, że oskarżony przyznał się do popełnionego czynu, wyraził szczerą skruchę oraz deklarował rodzinie pokrzywdzonego pomoc i wsparcie. Oskarżony sam bardzo przeżył zdarzenie, leczył się z tego powodu psychiatrycznie.

Sąd nie dopatrzył się szczególnych okoliczności obciążających oskarżonego.

K. K. (3)-rowski

2

1

na podstawie art. 46 § 2 kk Sąd orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonych H. D., M. D. (1) i M. D. (2) nawiązki w kwotach odpowiednio 15 000 zł, 5000 zł oraz 5000 zł która będzie stanowiła rekompensatę za doznaną krzywdę. Zasądzeniu wyższych nawiązek stało na przeszkodzie przypisanie oskarżonemu wyłącznie skutku w postaci obrażeń ciała a nie śmierci pokrzywdzonego. Dlatego też w ocenie Sądu zasądzone kwoty są adekwatne.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

O kosztach należnych oskarżycielce posiłkowej Sąd orzekł na podstawie art. 627 kpk. Zgodnie z tym przepisem, od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa oraz wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego. Wysokość przyznanych wydatków w kwocie 1008 zł jest adekwatna do stopnia skomplikowania sprawy oraz poniesionych nakładów pracy i kosztów a także liczby stawiennictw w sądzie oraz mieści się w granicach określonych w § 11 ust. 1 pkt 1 i § 11 ust. 2 pkt 3 i § 17 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (tj. Dz.U. 2015, poz. 1800). Zgodnie bowiem z § 11 ust 7 w/w rozporządzenia, jego przepisy § 11 ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do opłat za czynności w postępowaniu karnym i odpowiednio w postępowaniu w sprawach o wykroczenia pełnomocnika powoda cywilnego, pełnomocnika pokrzywdzonego, pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego lub oskarżyciela prywatnego.

4

Sąd na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 4 i ust. 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49 z 1983r. poz. 223 ze zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 750 zł, zaś na podstawie art. 627 kpk obciążył go wydatkami postępowania w kwocie 5016,66 zł. Na kwotę wydatków składały się wydatki postępowania przygotowawczego, tj. ryczałt za doręczenia korespondencji, opłata za informację z Krajowego Rejestru Karnego, należności biegłych, opłaty poniesione przez Policję a także wydatki postępowania sądowego w postaci ryczałtu za ze doręczenie korespondencji. Zdaniem sądu oskarżony, który osiąga stały dochód w wysokości 15 000 zł miesięcznie, powinien i jest w stanie ponieść koszty postępowania w sprawie o czyn zabroniony, którego się dopuścił.

Podpis