Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 99/23 (uprzednio II K 5/22)

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

S. P.

Czyn przypisany - art. 190 § 1 kk w zb. z art. 217 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk - w okresie od bliżej nieustalonego dnia miesiąca stycznia 2018 roku do dnia 3 stycznia 2021 roku w miejscowości F., pow. g. (...) groził pozbawieniem życia M. K. (1), gdzie groźby te wzbudziły w zagrożonej uzasadnioną obawę, iż zostaną one spełnione, ponadto w tym samym miejscu oraz okresie czasu wielokrotnie naruszył nietykalność cielesną wymienionej poprzez popychanie jej, szarpanie, zadawanie uderzeń w różne części ciała.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. Stosowanie gróźb i naruszanie nietykalności cielesnej pokrzywdzonej M. K. (1) przez oskarżonego S. P.

zeznania pokrzywdzonej M. K. (1)

k. 400v.-401v.

k. 12

k. 15v.--16

k. 27-27v

k. 119v.

k. 233v.-234

k. 276-278

k. 291v.-292v.

k. 287v.

zeznania świadka A. K.

k. 65v.

k. 282v.-283

zeznania świadka E. K.

k. 68v.-69

k. 284v.-285v.

zeznania świadka I. Ż.

k. 71v.-72

k. 283v.-284

zeznania świadka K. Z.

k. 74v.-75

k. 286

zeznania świadka M. K. (2)

k. 82v.-83

k. 284-284v.

zeznania świadka H. K.

k. 86v.-87

k. 283-283v.

zeznania świadka K. S.

k. 101v.-102

k. 127v.

zeznania świadka P. S. (1)

k. 290v.-291

k. 105v.

2. Dane osobopoznawcze, uprzednia karalność oskarżonego

dane osobopoznawcze

k. 107, k. 225-225v.

karta karna

k. 346-347

3. Wskazania Sądu II instancji w związku z uchyleniem wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania

wyrok Sądu II instancji,

k. 351

k. 355-359

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

S. P.

Czyn przypisany - art. 190 § 1 kk w zb. z art. 217 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk - w okresie od bliżej nieustalonego dnia miesiąca stycznia 2018 roku do dnia 3 stycznia 2021 roku w miejscowości F., pow. g. (...) groził pozbawieniem życia M. K. (1), gdzie groźby te wzbudziły w zagrożonej uzasadnioną obawę, iż zostaną one spełnione, ponadto w tym samym miejscu oraz okresie czasu wielokrotnie naruszył nietykalność cielesną wymienionej poprzez popychanie jej, szarpanie, zadawanie uderzeń w różne części ciała.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1. Nieprzyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu

wyjaśnienia oskarżonego

k. 226-226v.

k. 410-411

zeznania świadka M. B.

k. 287-287v.

zeznania świadka A. M.

k. 185v.-186

k. 291-291v.

zeznania świadka M. G.

k. 194-195

k. 286-286v.

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

zeznania pokrzywdzonej M. K. (1)

Analiza zeznań pokrzywdzonej przywodzi do wniosku, iż nie stanowią one pomówienia. Przeciwnie, stanowią wiarygodną relację na temat licznych incydentów, podczas których M. K. (1) była znieważana i obrażana przez oskarżonego. Zdarzeniom tym towarzyszyło częstokroć naruszanie nietykalności cielesnej M. K. (1). Co istotne, obok ogólnych twierdzeń w tym względzie, pokrzywdzona przedstawiła także szczegółową relację na temat poszczególnych zdarzeń, kiedy to miała zostać uderzona. Miało to miejsce między innymi podczas spaceru. Innym tego typu zdarzeniem była scysja, której mimowolnym świadkiem był M. K. (2). Oczywiste są również powody, dla których pokrzywdzona złożyła zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa dopiero w 2021 roku. Podkreślić przy tym trzeba, iż stosowną analizę na ten temat przeprowadził już Sąd II instancji (k. 356-356v.). W tym miejscu należy wobec tego wskazać, iż w istocie z upływem czasu zachowanie oskarżonego względem pokrzywdzonej zaczęło przybierać coraz bardziej patologiczne formy. Eskalacja tych zachowań skłoniła pokrzywdzoną do działania na tym polu. Sąd zważył zarazem, iż zeznania pokrzywdzonej nie są jedyną, izolowaną relacją na temat zachowania oskarżonego. znajduje bowiem potwierdzenie w zeznaniach świadków oskarżenia, którzy bądź byli naocznymi świadkami opisanych zdarzeń, bądź mieli na ich temat wiedzę od pokrzywdzonej. Pokrzywdzona zwierzała się bowiem swoim najbliższym, informując o kłopotach związanych z wizytami S. P.. Nie sposób przyjąć, aby relacje te były wymyślane na bieżąco celem pogrążenia oskarżonego, zwłaszcza że przecież przez długi okres czasu pokrzywdzona nie miała zamiaru zawiadamiać organów ścigania o zachowaniu oskarżonego. Depozycje pokrzywdzonej korelują z zeznaniami świadków oskarżenia. Prawdą jest, iż nie są to w niektórych aspektach relacje całkowicie zbieżne. Takie byłyby, gdyby pokrzywdzona ustaliła wraz ze świadkami jedną wersję wydarzeń. Tymczasem M. K. (1) przedstawiała swoim bliskim liczne relacje na bieżąco. Z całą pewnością poszczególnym świadkom mogły utkwić w pamięci różne wątki jej relacji. Okoliczność ta nie przekreśla ani zeznań pokrzywdzonej, ani zeznań pozostałych świadków oskarżenia. `

zeznania świadka A. K.

Zeznania świadka sąd uznał za wiarygodne. Korelują one z obrazem zdarzeń przedstawionym przez pokrzywdzoną. Świadek widziała zasinienia na rękach pokrzywdzonej, dowiedziała się też od pokrzywdzonej, w jaki sposób powstały (k. 65v.). Zeznania świadka dopełniają relację pokrzywdzonej, czyniąc ją wiarygodną. Sąd nie znalazł podstaw, aby depozycje świadka zakwestionować.

zeznania świadka E. K.

Podobnie ma się rzecz z zeznaniami świadka E. K., matki pokrzywdzonej. Co znamienne, świadek wskazała ponad wszelką wątpliwość, iż oskarżony w jej obecności stosował wobec pokrzywdzonej wyzwiska, szarpał ją i popychał (k. 68v.). Podkreśliła także, iż córka bała się oskarżonego. Próbowała nawet interweniować, zwracając mu uwagę na jego niestosowne zachowanie. Jej zabiegi nie odniosły jednak skutku. Zeznania świadka korelują z relacją pokrzywdzonej. Wskazują na stosunek oskarżonego do byłej partnerki, jego bezwzględność i nienawiść. Świadek podkreśliła zarazem, iż oskarżony w jej ocenie jest osobą nieobliczalną. To koresponduje z narastającym niepokojem po stronie pokrzywdzonej, która po kolejnych wystąpieniach oskarżonego zaczęła się obawiać jego gróźb.

zeznania świadka I. Ż.

Świadek nie była uczestnikiem zdarzeń opisywanych przez pokrzywdzoną. Zachowanie oskarżonego znała z relacji pokrzywdzonej. Przedstawiła zarazem swoje spostrzeżenia, według których pokrzywdzona mogła obawiać się gróźb oskarżonego. Przedstawiła przy tym własne doświadczenia z kontaktu z oskarżonym. W ocenie świadka, kontakt z nim był bardzo trudny. Podkreśliła, iż groźby wobec pokrzywdzonej oskarżony stosował także w obecności E. K.. Zeznanie to uprawdopodobnia relacje przedstawione przez pokrzywdzoną oraz świadka E. K.. Relacja świadka jest wyważona i obiektywna. I. Ż. nie starała się celowo obciążyć oskarżonego. Przedstawiła jedynie swoje spostrzeżenia oraz informację uzyskane od członków swojej rodziny (matki i siostry).

zeznania świadka K. Z.

Świadek nie była naocznym świadkiem incydentów z udziałem oskarżonego. O ich przebiegu dowiedziała się od pokrzywdzonej. Przyznała przy tym, iż M. K. (1) była autentycznie zastraszona. Relacja ta koreluje ze spostrzeżeniami pozostałych świadków oskarżenia. Wskazują oni zgodnie, iż kolejne wizyty oskarżonego odciskały coraz głębsze piętno na psychice pokrzywdzonej. To tłumaczy też, dlaczego M. K. (1) w końcu postanowiła o wszystkim zawiadomić policję. Zeznania świadka K. Z. są wiarygodne. Mają charakter sprawozdawczy, wskazują na zachowanie pokrzywdzonej po kolejnych scysjach z oskarżonym.

zeznania świadka M. K. (2)

M. K. (2) był świadkiem jednego ze zdarzeń, podczas którego oskarżony stosował groźbę pozbawienia życia. W trakcie tego zdarzenia doszło też do szarpaniny. Świadek interweniował. Opisane zdarzenie daje przykład zachowania oskarżonego względem pokrzywdzonej. Wskazuje jednoznacznie na stosowanie groźby pozbawienia życia (pozabijam was - k. 83). Relacji tej nie sposób odmówić przymiotu wiarygodności. Zeznania świadka wpisują się w obraz zdarzeń opisanych przez pokrzywdzoną. Relacja jest wyważona i obiektywna. Świadek w sposób wiarygodny przedstawił przebieg zdarzenia, w którym uczestniczył.

zeznania świadka H. K.

Świadek widziała na rękach pokrzywdzonej zasinienia (k. 86v.). Nie potrafiła przy tym umiejscowić ich w czasie. Relacja tej treści przekonuje, że zeznania świadków oskarżenia nie zostały celowo spreparowane. Gdyby tak było, to świadkowie z całą pewnością bardzo szczegółowo - również co do czasu i miejsca - opisaliby przebieg zdarzeń. Tak się nie stało. H. K. wskazała wyłącznie na element, który utkwił jej w pamięci, nie dorabiała do niego opowieści, która miałaby obciążyć oskarżonego. Co istotne, siniaki na rękach oskarżonej odnotowała także A. K.. Na ich pochodzenie wskazała pokrzywdzona. Obraz ten jest spójny i wiarygodny.

zeznania świadka K. S.

Świadek ze względu na miejsce zamieszkania (E.) miała sporadyczny kontakt z pokrzywdzoną. Wskazała jedynie na relacje pokrzywdzonej, która zwierzała się jej jako przyjaciółce. Relacja w tym zakresie znajduje potwierdzenie w zeznaniach pozostałych świadków, którzy wskazywali na zaburzone relacje miedzy stronami i wybuchowe, agresywne zachowanie oskarżonego. Relacji tej sąd dal wiarę. Uświadamia ona, iż pokrzywdzona już od dłuższego czasu borykała się z problemami stwarzanymi przez byłego partnera. Był to dłuższy proces, z którym pokrzywdzona zmagała się od dłuższego czasu. Relacja tej treści przekonuje, iż wystąpienie pokrzywdzonej dopiero w 2021 roku nie było jednorazowym aktem, który zrodził się w celu dokuczenia oskarżonemu. Jak już wskazano, był to wynik procesu, nagromadzenia licznych negatywnych doświadczeń związanych z zachowaniami oskarżonego. Tak ten proces należy postrzegać w perspektywie zeznań K. S..

zeznania świadka P. S. (1)

Świadek opisał jedno ze zdarzeń, w którym uczestniczył. Widział, jak oskarżony trzymał pokrzywdzoną za szyję, usiłował zmusić ją siłą do klęknięcia (k. 105v.). Świadek interweniował. Z całą pewnością - w ocenie sądu - była to sytuacja związana z użyciem przemocy. Oddaje ona stosunek oskarżonego względem byłej partnerki. Relacja świadka jest wiarygodna, brak podstaw, aby ją zakwestionować.

2.

dane osobopoznawcze

Ustalenie sytuacji rodzinnej, majątkowej i zawodowej oskarżonego nastąpiło przede wszystkim w oparciu o dane przedstawione przez samego oskarżonego. Kwestia ta nie była przedmiotem sporu w sprawie.

karta karna

Oskarżony był w przeszłości karany, co ustalono na podstawie informacji z Krajowego Rejestru Karnego.

3.

wyrok Sądu II instancji,

Umieszczenie w tym miejscu uzasadnienia informacji o uprzednim rozstrzygnięciu Sądu Okręgowego w Toruniu podyktowane było koniecznością przybliżenia wskazań tego Sądu co do kierunków rozpoznania sprawy w trakcie ponownego procesu przed sądem I instancji. Oczywiście, nie chodzi w tym wypadku o żadną formę oceny zapadłego orzeczenia, a jedynie wskazanie na nakreślony sposób procedowania w ponownym procesie. Zważyć w tym miejscu należy wobec tego, że Sąd II instancji uwzględnił apelację oskarżyciela publicznego skierowaną na niekorzyść oskarżonego. Wskazał w związku z tym, zasadność zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych (k. 355v.). Błąd ten wynikał z dokonania dowolnej oceny zgromadzonych dowodów (k. 359). Nie chodziło zatem o niedostatki postępowania dowodowego, ale o błędną ocenę zgromadzonych dowodów. Uzasadnienie Sądu II instancji nie wskazuje przy tym na konieczność uzupełnienia postępowania dowodowego. W tym stanie rzeczy sąd przy ponownym postępowaniu sprawy był uprawniony do skorzystania z art. 442 § 2 kpk.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.

wyjaśnienia oskarżonego

Wyjaśnieniom oskarżonego sąd nie dał wiary. Były one obliczone na uniknięcie odpowiedzialności karnej. Nie były też w stanie wytrzymać krytyki w obliczu zeznań obciążających, nie tylko pokrzywdzonej, ale także osób postronnych jak np. M. K. (3), czy P. S. (2). Wyjaśnienia te odnosiły w się w dużej mierze do tła konfliktu stron, związanego z kontaktami i opieką nad wspólnym synem stron. Nie odnosiły się natomiast do konkretnych zarzutów wynikających z relacji świadków oskarżenia. Oskarżony skoncentrował się przy tym na jednym zdarzeniu, które miało miejsce już po czasie zakreślonym w zarzucie. Dowodzenie w tym zakresie nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie.

zeznania świadka M. B.

Linię obrony oskarżonego starała się wzmocnić jego obecna partnerka. Wskazała w związku z tym, iż w jej obecności oskarżony nigdy nie groził pokrzywdzonej. Zeznania te nie były w stanie doprowadzić do uwolnienia oskarżonego od odpowiedzialności. Zmuszałoby to sąd do zakwestionowania licznych relacji świadków na temat zachowania S. P.. Tego w świetle całokształtu materiału dowodowego nie sposób uczynić. Trudno oprzeć się wrażeniu, iż świadek była silnie zaangażowana w konflikt, który wzniecał oskarżony. Stąd też jej relacja. Sąd uznał ją za niewiarygodną. Nie stanowi ona skutecznej odpowiedzi na relacje przedstawione przez pokrzywdzoną oraz pozostałych świadków wskazujących na negatywne zachowania oskarżonego.

zeznania świadka A. M.

Zeznania świadka nie miały znaczenia dla sprawy. Świadek opisała jedno ze zdarzeń, do którego doszło w przedszkolu. Nie było ono przedmiotem rozważań w sprawie.

zeznania świadka M. G.

Podobnie, nic istotnego do sprawy nie wniosły zeznania świadka M. G.. Świadek nie posiadał wiedzy na temat zachowania, nie odnotował także uszkodzeń ciała pokrzywdzonej podczas interwencji. Jego zeznania dotyczyły jednostkowego znaczenia, którego na dodatek świadek nie pamiętał. Trudno przyjąć, aby jego zeznania mogły się stać podstawą do ustaleń faktycznych w sprawie.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

S. P.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Mając na uwadze przedstawiony powyżej materiał dowodowy, sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. występku z art. 190 § 1 kk w zb. z art. 217 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk. W ocenie sądu nie może budzić wątpliwości, iż w okresie wskazanym w zarzucie oskarżony podczas spotkań z pokrzywdzoną groził jej pozbawieniem życia (art. 190 § 1 kk). Jedną z takich gróźb odnotował świadek M. K. (2). Na ten temat relację przedstawiła także E. K.. Co istotne, spotkaniom tym towarzyszyła duża dawka agresji i nieskrywanej nienawiści. M. K. (1) czuła coraz większą obawę o swoje życie, zwłaszcza że znała przestępczą przeszłość swojego byłego partnera. Spotkaniom towarzyszyły akty przemocy fizycznej, na co wskazała nie tylko pokrzywdzona, ale także świadek P. S. (2), który był świadkiem jednego z nich (trzymanie za szyję). O zasinieniach na rękach pokrzywdzonej relacjonowały także H. K. i A. K.. W tym stanie rzeczy nie może dziwić, iż pokrzywdzona obawiała się spełnienia gróźb. Jej obawa była - w ustalonych realiach sprawy - jak najbardziej uzasadniona. Jak już wskazano, podczas spotkań dochodziło do szarpania, popychania, czy też uderzania pokrzywdzonej. Tym samym zachowanie oskarżonego wyczerpało zarazem znamiona występku spenalizowanego w art. 217 § 1 kk (naruszenie nietykalności cielesnej).

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

S. P.

I

I

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, sąd po myśli art. 11 § 3 kk na mocy art. 190 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki za równoważną kwocie 25 złotych. W przekonaniu sądu orzeczona kara - tak co do rodzaju, jak i wymiaru - jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu. W ocenie sądu sankcja o charakterze ekonomicznym skutecznie odwiedzie oskarżonego od popełnienia przestępstwa w przyszłości. Oskarżony musi zarazem mieć świadomość, iż - w kontekście jego uprzedniej karalności - wolnościowa kara orzeczona obecnie stanowi istotne, ostatnie ostrzeżenie przed ponownym osadzeniem oskarżonego w zakładzie karnym. Liczba stawek dziennych stanowi wykładnik zawartości kryminalnej czynu, wysokość stawki dziennej oddaje możliwości płatnicze oskarżonego. Ustalono wszak, iż oskarżony pracuje, osiąga dochód w kwocie około 28.000 funtów rocznie. Ma zatem możliwość zapłaty kary grzywny w orzeczonym rozmiarze. Na rozmiar kary wpłynęła także postawa oskarżonego. Wydaje się, iż nie zrozumiał on naganności swojego zachowania. Zasady kultury i poszanowania zasad porządku prawnego są mu nadal obce. W tym stanie rzeczy kara ma go nakłonić do refleksji i krytycznego stosunku do swego postępowania.

S. P.

II

I

Na podstawie art. 41a § 1 i § 4 kk orzeczono wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej na odległość mniejszą niż 30 metrów na okres 3 lat. Orzeczenie w tym zakresie nie powinno budzić wątpliwości. Środek ten ma na celu uchronienie pokrzywdzonej przed dalszymi nagannymi, agresywnymi zachowaniami oskarżonego. Oskarżony musi mieć zarazem świadomość, iż naruszenie orzeczonego zakazu narazi go na odpowiedzialność za czyn z art. 244 kk, zagrożony karą do 5 lat pozbawienia wolności.

S. P.

III

I

Na mocy art. 46 § 1 kk zobowiązano oskarżonego do zapłaty na rzecz pokrzywdzonej kwoty 2.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Orzeczenie w tym zakresie ma charakter symboliczny. Wskazuje na to, iż zachowanie oskarżonego wiązało się z poczuciem poniżenia i autentycznego zagrożenia po stronie pokrzywdzonej. Było źródłem traumy i narastającego stresu. Krzywda ta winna zostać naprawiona. Zapłata kwoty 2.000 złotych będzie środkiem prowadzącym do jej złagodzenia. Oskarżony musi wiedzieć, iż krzywdy wyrządzane innym mogą spotkać się z koniecznością ich wynagrodzenia.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

W trakcie procesu doszło do odtworzenia plików multimedialnych przedłożonych na płycie CD, przedłożonej przez obronę. Odnosi się ona do sytuacji, która nie została objęta ramami czasowymi oskarżenia. Stąd też nie zachodziła konieczność jej oceny.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

O kosztach procesu orzeczono po myśli art. 627 kpk, zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 750 złotych tytułem opłaty i obciążając go wydatkami w sprawie w kwocie 70 złotych. Rozstrzygnięcie w tym zakresie uwzględnia wynik procesu, w którym sprawstwo i wina oskarżonego zostały dowiedzione. Oskarżony posiada stałe źródło dochodu. Zapłata kosztów nie narazi go na istotny uszczerbek w utrzymaniu.

6.  1Podpis