Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IIKa 153/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Sąd Rejonowy w Koninie z dnia 7 grudnia 2023 r.

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.obraza przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na treść wydanego w sprawie orzeczenia,- a mianowicie obrazę art. 7 k.p.k. w zw. z art. 5 §2 k.p.k., poprzez ich niewłaściwe zastosowanie w sprawie, sprzeniewierzające się zasadzie swobodnej oceny dowodów, jak i rozstrzygania wszelkich wątpliwości na korzyść oskarżonej, dokonanie przez sąd dowolnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz polegające na odmowie przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej oraz zeznaniom świadka K. K. (1),- w zakresie wskazywanego przez te osoby oślepienia pasażerów pojazdu S., którym kierowała oskarżona w momencie wymijania z pojazdem prowadzonym przez K. W., gdy wyjaśnienia i zeznania te korelują z zeznaniami świadka J. J. oraz pokrzywdzonego M. W., uznanymi w całości za wiarygodne, którzy to wskazują, iż bezpośrednio po zdarzeniu oskarżona wskazywała na ten fakt; oraz brak oceny wyjaśnień oskarżonej, w części dotyczącej okoliczności przyjęcia substancji psychoaktywnej,

2. obrazę przepisów postępowania, mogących mieć wypływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a mianowicie art. 201 k.p.k.- poprzez oddalenie wniosku obrońcy oskarżonej o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych,- w sytuacji gdy dotychczasowa opinia jest niepełna skoro z samej jej treści wynika, iż biegły przeprowadził rekonstrukcję zdarzenia jedynie w ograniczonym zakresie oraz nie jest w stanie jednoznacznie zidentyfikować mechanizmu powstania uszkodzeń słupka pojazdu S.,

3.obrazę przepisów prawa materialnego, mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia,- tj. przepisu art. 178a § 1 k.k. poprzez wadliwą ocenę przestępności czynu zarzuconego oskarżonej poprzez brak dokonania oceny zamiaru oskarżonej co do pozostawania w stanie porównywalnym do stanu nietrzeźwości;

4. rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonej, w postaci kary łącznej 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności , w sytuacji gdy, w niniejszej sprawie Sąd władny był orzec karę pozbawienia wolności w wymiarze 9 miesięcy, a przy braku ustalenia pozostawania w stanie porównywalnym ze stanem nietrzeźwości - karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania za zasadny lub niezasadny.

Na wstępie należy wskazać, że zarzuty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego odnoszą się generalnie do zarzutów obrazy przepisów postępowania mające istotny wpływ na treść orzeczenia przewidzianych a art. 338 pkt 2 k.p.k. i w konsekwencji błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mogącego mieć wpływ na treść wyroku przewidzianego w art. 438 pkt 3 k.p.k., w szczególności noszącego cechę tzw. błędu „dowolności”, co jasno wynika z treści sformułowanych zarzutów i z uzasadnienia tejże apelacji.

Podkreślić jednak należy, że zgodnie z dotychczasowym orzecznictwem zarzuty „błędu dowolności”, jaki podnosi skarżący w apelacji, są tylko wtedy słuszne, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada logice prawidłowego rozumowania.

Błędy takie mogą być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7 k.p.k.), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd.

Przed przystąpieniem do analizy zarzutów zawartych w apelacji oskarżonego sąd odwoławczy pragnie zauważyć, iż postępowanie w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone odpowiednio dokładnie i starannie.

Ocena materiału dowodowego dokonana została z uwzględnieniem reguł sformułowanych w przepisach art. 5 k.p.k. i art. 7 k.p.k. Co więcej, jest ona oceną wszechstronną i zgodną z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Sąd Okręgowy nie stwierdził także błędów logicznych, jak i faktycznych w rozumowaniu Sądu Rejonowego. W związku z powyższym kontrola apelacyjna uzasadnia twierdzenie, że zaskarżony wyrok został, tak jak tego wymaga norma zawarta w art. 410 k.p.k., prawidłowo i w pełni oparty na poprawnie dokonanej ocenie materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku postępowania.

Z lektury uzasadnienia wyroku wynika, że sąd I instancji przeprowadził bardzo szczegółowo postępowanie dowodowe, dokonał dokładnej analizy zebranego materiał dowodowego oraz jasno i konkretnie wskazał podstawy dowodowe dokonanych ustaleń faktycznych, a także wskazał w sposób przekonywujący dlaczego i w jakim zakresie dał wiarę poszczególnym dowodom, w szczególności zeznaniom świadków i opinii biegłych, a dlaczego odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonej oraz świadkom we wskazanym przez ten sąd zakresie z przekonywującym uzasadnieniem swojej oceny.

Sąd I instancji w słusznie uznał za wiarygodne zeznania męża pokrzywdzonej M. W., syna K. W. i dokładnie uzasadnił motywy tej oceny. Okoliczności podawane przez tych świadków poparte były zeznaniami świadków, którzy pojawili się albo wykonywali czynności na miejscu zdarzenia oraz protokołami oględzin miejsc zdarzenia i pojazdów. Sąd dał wiarę świadkowi K. W., który wielokrotnie wskazywał, że miał włączone światłą mijania, a nie światła drogowe. Powoływanie się przez apelującego, dla uzasadnienia błędu w ustaleniach faktycznych, na zeznania świadka J. J. nie jest uzasadnione, gdyż świadek ten stwierdził, że w samochodzie jadącym z przeciwnej strony były włączone światła mijania, choć nie miał stuprocentowej pewności.

W tym przypadku sąd I instancji odmówił wiary oskarżonej, podobnie jak jadącemu z nią K. K. (2), że została ona oślepiona przez światła samochodu, którym jechał K. W.. Sąd skazał, że wyjaśnienia te są skierowane jedynie na uniknięcie odpowiedzialności karnej i nie oddają wiernie rzeczywistości. Świadek K. zeznawał, że światła były jasne, że nie potrafi w ogóle rozróżnić świateł w samochodzie zaznaczając, że jego wiedza ogranicza się do świateł przeciwmgielnych i normalnych (k.551). z tych względów budowanie zarzutu na tym dowodzie nie może być skuteczne.

Zdaniem sądu oczywistym jest, że skoro w przeciwną stronę do kierunku jazdy samochodu oskarżonej poruszał się samochód z włączonymi światłami, to niezależnie jakie to były światła jej widoczność i możliwość obserwowania drogi była ograniczona. To powinno spowodować zmianą taktyki jazdy oskarżonej, przede wszystkim ograniczenie prędkości do takiej, która mogłaby zapewnić jej panowanie nad prowadzonym pojazdem, w szczególności utrzymanie toru jazdy na prawym pasie ruchu. Jest to oczywista zasada zachowania bezpieczeństwa ruchu.

Dodatkowo należy stwierdzić za biegłym dokonującym rekonstrukcji wypadku drogowego, że nawet w sytuacji gdyby oskarżona była oślepiona światłami pojazdu z przeciwnej strony to i tak nie zwalniało by to jej z odpowiedzialności karnej.

Opinie dotyczące rekonstrukcji wypadku drogowego Bardzo szczegółowo zostały przeanalizowane przez biegłych w opinii z 8 sierpnia 2022r. i dodatkowo przez biegłego dra inż. M. J. w opinii uzupełniającej z dnia 28 marca 2023 r. i opinii ustnej na rozprawie. Opinie te nie budzą żadnych wątpliwości i słusznie sąd I instancji oparł na nich swoje ustalenia. Sąd I instancji bardzo szczegółowo odniósł się do wniosków biegłych wynikających z przeprowadzonych badań, które są bardzo rzeczowo i logicznie uzasadnione. Znaczące dla oceny tych dowodów są wnioski, że gdyby oskarżona zaczęła redukować prędkość pojazdu w momencie dostrzeżenia pojazdu z włączonymi światłami drogowymi, byłaby w stanie nawet zatrzymać pojazd przed miejscem potrącenia pokrzywdzonej.

Odnośnie oceny wyjaśnień oskarżonej w części dotyczącej okoliczności przyjęcia substancji psychoaktywnej to wbrew temu co twierdzi obrońca sąd odniósł się do tego, co sąd odwoławczy poddała analizie przy rozpatrywaniu zarzutu trzeciego apelacji.

Reasumując, należy uznać, że ocena materiału dowodowego zebranego w sprawie przez Sąd Rejonowy w Kole została dokonana uwzględnieniem obowiązujących reguł, nie narusza ona granic swobodnej oceny dowodów oraz jest zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, a zatem znajduje swoje oparcie w treści przepisu art. 7 k.p.k.

W tej sytuacji całkowicie chybiony jest zarzut podnoszony przez obrońcę oskarżonej naruszenia zasady in dubio pro reo. Wątpliwości, o jakich mowa w przepisie art. 5 § 2 k.p.k., odnoszą się do zagadnień związanych z ustaleniami faktycznymi, a więc do sytuacji, gdy z zebranego materiału dowodowego wynikają różne wersje zdarzenia, a żadnej z nich nie daje się wyeliminować drogą dostępnej weryfikacji. Nie należą natomiast do nich wątpliwości związane z problemem oceny dowodów, a więc który z wzajemnie sprzecznych dowodów zasługuje na wiarę, a który tego waloru nie ma. Jeżeli sąd dokonał ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów i ustalenia te są stanowcze to nie może zachodzić obraza art. 5 § 2 k.p.k. W niniejszej sprawie sąd I instancji nie miał żadnych wątpliwości i w uzasadnieniu wydanego wyroku dokładnie to wskazał.

Zgodnie z przepisem art. 201.k.p.k. jeżeli opinia jest niepełna lub niejasna albo gdy zachodzi sprzeczność w samej opinii lub między różnymi opiniami w tej samej sprawie, można wezwać ponownie tych samych biegłych lub powołać innych. Sąd I instancji zlecił opracowanie opinii uzupełniającej biegłemu i przesłuchał go dodatkowo na okoliczność wydanej opinii na rozprawie. Brak podstaw do stawiania zarzutów tej opinii w oparciu o wskazany przepis. Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe bardzo szczegółowo i prawidłowo tą opinię wykorzystał do poczynionych ustaleń.

Jeśli chodzi o zarzuty dotyczące opinii biegłego dra inż. M. J. dotyczące przeprowadzenia rekonstrukcji wypadku w ograniczonym zakresie to biegły ten w sposób jasny i przekonywujący to wyjaśnił, że j wynika to z tego, że na miejscu zdarzenia brak było śladów hamowania i to ograniczenie dotyczy określenia górnej wartości prędkości zderzeniowej pojazdu w chwili potrącenia pieszej. Zdaniem sądu odwoławczego jest to oczywiste i w żadnym zakresie nie może warunkować wniosku, że opinia jest niepełna. Biegły mógł opiniować na takim materiale dowodowym jaki został zabezpieczony na miejscu zdarzenia i z tego obowiązku się należycie zdaniem sądu wywiązał.

Biegły również przekonywująco uzasadnił uszkodzenia słupka pojazdu S., jego charakter i przypuszczalny mechanizm. Brak jednoznacznej identyfikacji tego mechanizmu, przy analizie uderzenia poszkodowanej przez samochód, jego wtórnego charakteru z jej ciałem, do jakiego doszło po tzw. „rozwinięciu” pieszej. To wytłumaczenie jest logiczne, przy czym biegły podkreślił, że okoliczność ta nie ma istotnego znaczenia dla możliwości rekonstrukcji przebiegu wypadku i treść wniosków końcowych i sąd takie stanowisko całkowicie podziela.

Nie zrozumiały jest postawiony przez obrońcę zarzut obrazy prawa materialnego art. 178a § 1 k.k. Zdaniem sądu mimo, iż apelujący stawia zarzut obrazy prawa materialnego przez błędne jego zastosowanie to z formy tego zarzutu i uzasadnienia tejże apelacji wynika, że zarzut dotyczy w rzeczywistości błędów w ustaleniach faktycznych mogących mieć wpływ na treść wyroku. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem i doktryną (Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Autorzy: Świecki Dariusz (red.), Augustyniak Barbara, Eich-staedt Krzysztof Zygmunt, Kurowski Marek M. LexisNexis, 2013 Nr 9035) zarzut obrazy prawa materialnego odnoszący się do kwalifikacji prawnej czynu można postawić tylko wówczas, gdy skarżący nie podważa ustaleń faktycznych związanych z tą kwalifikacją. Jeżeli bowiem nieprawidłowe są ustalenia faktyczne, w oparciu o które sąd dokonał kwalifikacji prawnej czynu, to błędem pierwotnym jest błąd w ustaleniach faktycznych, a jego następstwem wadliwa kwalifikacja prawna. Dlatego też w takiej sytuacji skarżący powinien postawić tylko zarzut błędu w ustaleniach faktycznych i wskazać, że mógł mieć on wpływ na treść wyroku właśnie co do kwalifikacji prawnej czynu (por. wyrok SN z 15 lutego 2007 r., IV KK 234/2006, LexisNexis nr (...), OSNwSK 2007, poz. 438; 25 lipca 2005 r., V KK 61/2005, LexisNexis nr (...), OSNwSK 2005, poz. 1412). Innymi słowy nie należy stawiać zarzutu obrazy prawa materialnego, gdy kwestionowana jest kwalifikacja prawna czynu pod kątem strony podmiotowej przestępstwa, jeżeli wiąże się ona z ustaleniami faktycznymi. Ustalenia w zakresie umyślności lub nieumyślności oraz ich postaci (np. odnoszące się do zamiaru - bezpośredni czy ewentualny) są elementem faktycznym, gdyż na podstawie faktów dokonywana jest ocena stosunku psychicznego sprawcy do popełnionego czynu. W tym zakresie zarzut odwoławczy powinien dotyczyć błędu w ustaleniach faktycznych (art. 438 pkt 3).

Wbrew temu co podnosi obrońca w zarzucie obrazy prawa procesowego w pkt.1 sąd I instancji ocenił tę okoliczność i ta ocena jest przekonująca k. 862 akt, k. 23 uzasadnienia. Sąd ten nie dał wiary oskarżonej, że po zdarzeniu omyłkowo zapaliła skręta i wskazał powody dokonanej oceny, która jest logiczna i zasługuje na aprobatę. Logiczne są również argumenty wynikające z oceny zeznań przesłuchanych świadków na tę okoliczność i stwierdzenia biegłego A. T.,

Sąd odwoławczy nie podzielił także zarzutów skarżącego co do surowości orzeczonej kary, uznając, że jako podstawę odwoławczą (art. 438 pkt. 4 k.p.k.) ustawodawca traktuje taką niewspółmierność kary, która ma charakter rażący. Nie chodzi o każdą różnicę między karą wymierzoną a karą, którą należałoby wymierzyć, ale o różnicę o charakterze zasadniczym. Powyższe stanowisko znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który q. wyraził pogląd, że nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – „rażąco” niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować (sygn. akt II KRN 198/94 OSP 1995 Nr 6 poz. 18). Zatem rażąca niewspółmierność kary zachodzić może tylko wówczas, gdyby na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica między karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego (por. wyrok SN z dnia 14.11.1973r. III KR 254/73 OSNPG 1974 Nr 3-4 poz.51).

Zasady wymiaru kary określone zostały przez ustawodawcę w art. 53 k.k. i zgodnie z § 1 tego przepisu kara nie może przekraczać stopnia winy sprawcy, uwzględniać powinna stopień szkodliwości społecznej czynu oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie mają być osiągnięte w stosunku do oskarżonego, a także brać pod uwagę potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Przepis art. 53 § 2 k.k. wskazuje na dalsze okoliczności, które sąd winien uwzględniać przy wymiarze kary, a więc w szczególności motywację i sposób zachowania sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości osobiste sprawcy, jego sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu.

Sąd I instancji uwzględnił młody wiek oskarżonej, jej sytuację rodzinną, że wychowuje sama dziecko ze świadczeń alimentacyjnych, ale trzeba mieć tez na uwadze, że jechała s stanie pod wpływem środków odurzających i swoim zachowaniem spowodowała najcięższy skutek, jakim jest śmierć człowieka.

Zdaniem sądu odwoławczego argumentacja ta jest całkowicie przekonywująca.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej Z. G. od zarzucanych jej czynów lub dokonanie zmiany w zakresie orzeczenia o karze poprzez wymierzenie jej w dolnych granicach zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Niezasadne zarzuty apelacyjne i brak podstaw do ingerencji w orzeczenie z urzędu

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Sprawstwo, wina i kara.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Niezasadne zarzuty apelacyjne i brak podstaw do ingerencji w orzeczenie z urzędu.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

1

2

Koszty sądowe – podstawa art. 634 k.p.k. oraz art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity z 1983 r., Dz.U. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.). Zwolniono oskarżoną od ponoszenia kosztów sądowych z uwagi na jego trudną sytuację finansową i orzeczoną karę izolacyjną.

7.  PODPISy

Marek Ziółkowski Karol Skocki Robert Rafał Kwieciński

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Sprawstwo , wina i kara

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana