Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 kwietnia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący sędzia (del.) Paweł Mądry

Protokolant st. sekr. sądowy Agnieszka Walerczak

po rozpoznaniu dnia 3 kwietnia 2024 r.

sprawy R. M.

obwinionego z art. 92b kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim

z dnia 12 grudnia 2023 r., sygn. akt II W 278/23

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 166/24

UZASADNIENIE

R. M. został obwiniony o to, że w dniu 27 stycznia 2023 roku około godziny 15:19 w miejscowości O. droga (...), gmina D., powiat (...) kierując pojazdem mechanicznym marki A. (...) numer rejestracyjny (...) nie zastosował się do zakazu wyprzedzania określonego ustawą lub znakiem drogowym A6b (skrzyżowanie z drogą podporządkowaną) w ten sposób, że wyprzedzał na skrzyżowaniu z drogą prowadzącą do miejscowości W., tj. o czyn z art. 92b kw.

Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim wyrokiem z dnia 12 grudnia 2023r. w sprawie II W 278/23 uznał obwinionego R. M. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za ten czyn wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 1.000 zł oraz zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa 200 zł tytułem kosztów sądowych.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego złożył obrońca obwinionego zaskarżając wyrok w całości i podnosząc:

1. obrazę przepisów postępowania, mającą istotne znaczenie dla treści wydanego orzeczenia, a to art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw poprzez dokonanie dowolnej oceny materiału dowodowego sprawy;

2. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wydanego orzeczenia i mających dla niego istotną wagę, polegający na uznaniu, że obwiniony wypełnił znamiona wykroczenia z art. 92b kw poprzez niezastosowanie się do zakazu wyprzedzania określonego znakiem A6b.

Mając na względzie powyższe zarzuty obrońca wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wniesiona przez obrońcę obwinionego nie jest zasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Z apelacji obrońcy wynika, iż wyjaśnienia obwinionego są spójne, rzeczowe i znajdują potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym. Tymczasem Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wyroku uznał, że wyjaśnienia nie zasługują na walor wiarygodności (poza potwierdzeniem zaistnienia manewru wyprzedzania) oraz realizują przyjętą linią obrony. Z oceną Sądu Rejonowego zgadza się Sąd Okręgowy, gdyż wyjaśnienia obwinionego są sprzeczne z obiektywnymi dowodami sprawy i dostosowane do obranej linii obrony. Z pisemnych wyjaśnień obwinionego wynika, że jechał za samochodem ciężarowym z naczepą i nie miał świadomości, że realizuje manewr wyprzedzania tego pojazdu przejeżdżając przez skrzyżowanie. Zdaniem obwinionego, droga była prosta, bez wzniesień i „ nic nie wskazywało na to, że w tym miejscu będzie niedozwolone wyprzedzanie” (k. 17). Wyjaśnienia takiej treści obwiniony złożył na piśmie, dobrowolnie, zatem nie sposób twierdzić, że zostały złożone w stanie wyłączającym swobodę wypowiedzi. Dodatkowo na rozprawie obwiniony dodał, że „ tam nie było żadnego znaku zakazu wyprzedzania” (k. 60v). Z tych powodów bezpodstawne są twierdzenia obrońcy o tym, że wyjaśnienia obwinionego znajdują potwierdzenie w materiale dowodowym, gdyż z wiarygodnego materiału dowodowego wynika wprost, że przed skrzyżowaniem został umieszczony znak A6b, zaś na jezdni była namalowana podwójna linia ciągła informująca o skrzyżowaniu.

Zarzut apelacji dotyczącej błędnej oceny zeznań funkcjonariuszy policji został uznany za bezzasadny, gdyż nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Otóż sam skarżący podnosząc zarzut błędnej oceny tych zeznań stwierdził, że kwestie przedstawione przez tych świadków są „ ambiwalentne dla oceny prawnej zachowania obwinionego” i nie mają znaczenia dla sprawy.

Nadto Sąd Okręgowy nie zgadza się z zarzutem, iż w sprawie doszło do błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na uznaniu, że obwiniony swym zachowaniem nie zastosował się do zakazu wyprzedzania określonego ustawą i znakiem drogowym. Teza apelacji o tym, że w niedalekiej odległości od znaku ostrzegawczego A6b droga, po której poruszał się obwiniony, krzyżuje się z inną drogą nie została w żaden sposób udowodniona i pozostaje jedynie wyrazem osobistych przekonań skarżącego. Okoliczność, iż po prawej stronie drogi DW 637 znajduje się zjazd z tej drogi na okoliczne nieużytki nie stanowi podstawy do przyjęcia ustalenia, iż w tym miejscu znajduje się skrzyżowanie w rozumieniu Prawa o ruchu drogowym. Nieprzekonywujące są rozważania obrońcy o tym, że omawiany wjazd stanowi drogę i to o nawierzchni asfaltowej (w części stycznej z drogą DW 637). Nadto błędne jest przekonanie skarżącego, iż zakaz wyprzedzania ustanowiony znakiem pionowym został zniesiony przez skrzyżowanie (które według przekonania skarżącego znajduje się tuż za znakiem), a zatem nie obowiązywał obwinionego na kolejnym skrzyżowaniu, gdyż zgodnie z obowiązującym prawem istnieje ustawowy zakaz wyprzedzania na jakimkolwiek skrzyżowaniu, bez względu na umieszczenie znaków pionowych (z wyjątkami określonymi w art. 24 ust. 7 pkt PRD, które nie mają zastosowania w tej sprawie).

Wobec powyższego w sprawie nie powstały podstawy do uwzględnienia wniosku apelacji.

O kosztach sądowych Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 8 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych oraz na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 121 § 1 kpw.

Z tych względów Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.