Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 maja 2014 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Tomasz Ignaczak

Sędziowie SO Ireneusz Grodek (spr.)

SO Agnieszka Szulc-Wroniszewska

Protokolant Agnieszka Olczyk

przy udziale Prokuratora Rejonowego w Radomsku del. do Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim - Cezarego Zawadzkiego

po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2014 roku

sprawy J. S.

oskarżonego z art. 178 a § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim

z dnia 25 marca 2014 roku sygn. akt VII K 25/14

na podstawie art. 437 § 1 kpk, art. 636 § 1 kpk, art. 9 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami) utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IV Ka 313 / 14

UZASADNIENIE

J. S. został oskarżany o to, że w dniu 31 grudnia 2013 r. około godziny 08:10 na ulicy (...) w B., gm. W., powiat (...), umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym przez to, że prowadził po drodze publicznej pojazd mechaniczny, samochód osobowy marki O. (...) nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości prowadzącym do stężenia o godz. 08:15 na poziomie 0,40 mg/l, o godz. 08:27 na poziomie 0,35 mg/l i godz. 08:30 na poziomie 0,37 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. o czyn z art. 178 a § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim wyrokiem z dnia 25 marca 2014 roku w sprawie VII K 25/14:

1.  oskarżonego J. S. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art.178 a § 1 kk i za to na podstawie art. 178a § 1 kk wymierzył mu karę grzywny w wysokości 40 stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20,00 złotych;

2.  na podstawie art. 42 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 roku z wyłączeniem kategorii T prawa jazdy;

3.  na podstawie art. 49 § 2 kk zasądził od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej kwotę 100 złotych tytułem świadczenia pieniężnego;

4.  na podstawie art.63 § 2kk na poczet orzeczonego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 31 grudnia 20i3r.;

5.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 90) złotych tytułem zwrotu wydatków oraz kwotę 80 złotych tytułem opłaty.

Powyższy wyrok na niekorzyść oskarżonego w części dotyczącej orzeczenia o karze zaskarżył Prokurator Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Tryb., podnosząc zarzuty:

- obrazy przepisów prawa materialnego, tj. art. 42 § 2 kk poprzez nieprawidłowe jego zastosowanie i orzeczenie wobec oskarżonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 roku z wyłączeniem kategorii T prawa jazdy podczas, gdy prawidłowe jego zastosowanie powinno uwzględniać w zawartym wyłączeniu określony rodzaj pojazdu, do którego prowadzenia wymagane jest uprawnienie określonej kategorii, a nie samą kategorię prawa jazdy;

- rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu kary, polegającej na orzeczeniu rażąco łagodnego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 roku z wyłączeniem kategorii T prawa jazdy na skutek nieuwzględnienia w sposób dostateczny wagi naruszonego przez oskarżonego obowiązku nie kierowania pojazdem w stanie nietrzeźwości, stopnia jego naruszenia, zagrożenia jakie spowodował swym czynem, co czyni zasadnym twierdzenie, że tak orzeczony środek karny nie spełni swych celów zapobiegawczych i wychowawczych w stosunku do oskarżonego oraz nie zaspokoi potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, podczas gdy prawidłowa ocena powyższych okoliczności skutkować powinna orzeczeniem zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 roku bez stosowania żadnych wyłączeń.

W konkluzji prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego J. S. środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 roku, a w pozostałej części wniósł o utrzymanie orzeczenia w mocy.

Sąd okręgowy zważył co następuje:

Co do pierwszego z wymienionych zarzutów – obowiązek dokładnego oznaczenia orzeczonego środka karnego oraz określenia zakresu jego obowiązywania ( dotyczy to także zakazu prowadzenia pojazdów ) nie jest równoznaczny z bezwzględną koniecznością przytaczania w wyroku zwrotów, jakimi, kształtując obowiązujące w tej mierze przepisy, w akcie prawnym posługuje się ustawodawca. Wymogom tym zadość czynić będzie również tak sformułowane w wyroku rozstrzygnięcie, w którym co prawda zaniechano precyzyjnego przywołania zwrotów ustawowych, ale posłużono się takimi, które oddają istotę, sens i zakres obowiązywania poszczególnego środka karnego, w tym również zakazu prowadzenia pojazdów. Sąd ma pewną swobodę w sposobie redagowania wyroku ( por. wyrok SN z dnia 22 listopada 2009 r., IV KK 111/2009, publ. LEX el.; wyrok SN z dnia 24 czerwca 2013 r., V KK 435/2012, LexPolonica nr 6871173 ), która nie pozwala na zdyskwalifikowanie poszczególnych jego rozstrzygnięć, o ile niezależnie od sposobu ich sformułowania, nie rodzą wątpliwości co do wykonania orzeczenia w tej części, rodzących potrzebę sięgania po instytucję z art. 13 § 1 kkw. O ile więc zgodzić się należy ze skarżącym, iż z punktu widzenia treści przywoływanych przez niego przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, odczytywanych w powiązaniu z art. 42 kk, proponowany przez prokuratora sposób redagowania zakazu wydaje się rzeczywiście najwłaściwszy, to jednak z uwagi na to, że punkt 2 zaskarżonego wyroku nie budzi wątpliwości interpretacyjnych co do tego, jaki środek karny został orzeczony oraz jaki jest zakres jego obowiązywania, korekta tego rozstrzygnięcia w sposób proponowany przez prokuratora nie jest niezbędna.

Co do drugiego z podniesionych w apelacji zarzutów – kwestionowany środek karny, jak również pozostałe rozstrzygnięcia dotyczące kary, nie noszą cech jakiejkolwiek niewspółmierności – nawet mając na uwadze wyłączenie, o jakim mowa w punkcie 2 zaskarżonego wyroku. Pamiętać należy, iż oskarżony nie kierował w stanie nietrzeźwości pojazdami, jakie obejmuje swoim zakresem tzw. kategoria T, a jego sytuacja życiowa uzasadniała pozostawienie mu uprawnień do kierowania ciągnikami rolniczymi. J. S. samodzielnie prowadzi gospodarstwo rolne o powierzchni ok. 15 ha, będące wyłącznym źródłem jego utrzymania. Sam zaś na utrzymaniu ma dwie studiujące jeszcze córki, na naukę których łoży. Brak takich uprawnień uniemożliwiłby mu samodzielne wykonywanie szeregu ważnych prac polowych, przemieszczanie się na odległe od siebie pola ( oddzielają je nawet odcinki do 5 kilometrów ) i sparaliżował w ten sposób prawidłowe funkcjonowanie gospodarstwa. Orzeczenie rocznego zakazu obejmującego prawo do kierowania pozostałymi kategoriami pojazdów mechanicznych jest dla oskarżonego – w połączeniu z karą grzywny, świadczeniem pieniężnym i kosztami sądowymi – dostateczną dolegliwością. Pamiętać przy tym należało, iż stan nietrzeźwości oskarżonego nie był znaczny i wynikał ze spożywania alkoholu dnia poprzedniego. Dodatkowo oskarżony miał przejechać w takim stanie niewielki odcinek drogi ( ok. 1 km ) i po drodze, na której natężenie ruchu nie jest duże. Dlatego Sąd uznał, iż przy całej naganności czynu oskarżonego, proponowana przez prokuratora modyfikacja zaskarżonego wyroku z punktu widzenia trafnej represji nie jest konieczna.