Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2024r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSO Dariusz Półtorak

Protokolant st.sekr.sądowy Agnieszka Walerczak

po rozpoznaniu dnia 21 lutego 2024 r.

sprawy A. B.

obwinionego z art. 92 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 2 listopada 2023r. sygn. akt II W 867/23

I.  wyrok utrzymuje w mocy;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 80 złotych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 19/24

UZASADNIENIE

A. B. został obwiniony o to, że w dniu 06 kwietnia 2023 roku o godzinie 11:30 w miejscowości S. przy ul. (...) zaparkował pojazd marki O. nr rej. (...) w miejscu obowiązywania znaku drogowego D-19 „postój taksówek” tj. o czyn z art. 92 § 1 k.w.

Sąd Rejonowy w Siedlcach wyrokiem z dnia 2 listopada 2023 roku, sygn. akt II W 867/23:

1.  obwinionego A. B. uznał za winnego dokonania zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 92 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 92 § 1 k.w. wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 200 (dwieście) złotych;

2.  zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 30 (trzydzieści) złotych opłaty oraz 100 (sto) złotych zryczałtowanych wydatków postępowania.

Od powyższego wyroku, obwiniony A. B. w ustawowym terminie wniósł apelację, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu:

I. Naruszenie przepisów postępowania i błędy w ustaleniach faktycznych mające wpływ na wynik sprawy (art. 438 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.), to jest:

1.  naruszenie art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. art. 34 k.p.w. polegające na błędzie w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, poprzez ustalenie, że zaparkowanie pojazdu w sposób uwidoczniony na zdjęciach „powodowałoby popełnienie wykroczenia polegającego na niezachowaniu odległości chodnika pozostawionego dla pieszych” (1,5 metra),

2.  obrazę przepisów postępowania art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w., art. 82 § 2 pkt 1 k.p.w., która miała wpływ na wynik sprawy poprzez ustalenie w uzasadnieniu, że obwiniony zostałby i tak uznany za winnego wykroczenia opartego na innych podstawach faktycznych i prawnych, niż wskazane w wyroku, które nie były podstawą zarzutu we wniosku o ukaranie, ani przedmiotem postępowania dowodowego przed sądem pierwszej instancji na rozprawie z udziałem obwinionego,

3.  obrazę przepisów postępowania art. 438 § 1 pkt 2 k.p.k., art. 34 k.p.w. i art. 39 § 1 k.p.w. która miała wpływ na wynik sprawy poprzez ustalenie, że obwiniony zostałby i tak uznany winnego wykroczenia opartego na innych podstawach faktycznych bez przeprowadzenia na tą okoliczność jakiegokolwiek postępowania dowodowego przed sądem pierwszej instancji na rozprawie,

4.  obrazę przepisów postępowania art. 438 § 1 pkt 2 k.p.k. oraz art. 82 § 1 k.p.w., art. 82 § 2 pkt 1 k.p.w., art. 39 § 1 k.p.w. i art. 34 k.p.w., która miała wpływ na wynik sprawy poprzez pominięcie i nierozważenie zeznań świadków strażników miejskich, z których wynika, że znaku D -19 nie stosuje się do szerokości chodnika wyznaczającego miejsce postoju taksówek w zakresie w jakim znak dopuszcza postój taksówek na chodniku z wyłączeniem innych użytkowników drogi,

5.  naruszenie art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. art. 34 k.p.w. polegające na błędzie w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez uznanie, że w ocenie obwinionego znak D-19 nie obejmuje chodnika, w sytuacji gdy obwiniony wyjaśniał, że w jego ocenie znaki D-19 i D-20 dotyczą chodnika ale nie określają szerokości drogi publicznej - w tym chodnika, na którym możliwy jest postój taksówek na zasadach innych niż wynikające z art. 46 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

II. W przypadku uznania przez sąd apelacyjny, że nie nastąpiło naruszenie przepisów postępowania, obwiniony w apelacji sformułował jako ewentualny zarzut naruszenia prawa materialnego (art. 438 pkt la k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.), tj. art. 92 § 1 k.w. w związku z § 53 ust. 1 Rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych poprzez uznanie, że obwiniony dopuścił się zarzucanego czynu, w sytuacji gdy opis znaku nie pozwala na ustalenie strony przedmiotowej czynu i przedmiotu czynności wykonawczej, ponieważ nie wyznacza szerokości miejsca przeznaczonego dla parkowania taksówek na chodniku w inny sposób, niż określony w art. 46 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o:

1.  uchylenie zaskarżonego wyroku,

2.  ewentualnie zmianę wyroku i uniewinnienie od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego jako bezzasadna, nie zasługiwała na uwzględnienie. Poddając zaskarżony wyrok kontroli instancyjnej Sąd Okręgowy nie stwierdził, aby został on wydany w następstwie obrazy przepisów. Wobec zarzutu obwinionego dotyczącego błędu w ustaleniach faktycznych, należy przytoczyć tezę sformułowaną w wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie, z dnia 17 października 2023 roku, VIII AKa 205/23, LEX nr 3664224, zgodnie z którą zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego.

Zdaniem Sądu Okręgowego, skarżący nie sformułował potencjalnych uchybień logicznego rozumowania Sądu I instancji, ograniczając się jedynie do polemiki z fragmentem uzasadnienia wyroku, w którym rozważano hipotetyczną sytuację w jakiej mógł znaleźć się obwiniony, całkowicie pomijając przy tym pozostałą część uzasadnienia, w której Sąd I instancji przedstawił wykładnię przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym, a także przepisów Rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych, które mają zastosowanie w przedmiotowej sprawie.

Nie można zgodzić się z twierdzeniem skarżącego, jakoby Sąd I instancji pominął i nie rozważył dowodów z zeznań świadków – strażników miejskich, ponieważ jak wynika z akt przedmiotowej sprawy, Sąd Rejonowy w Siedlcach przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy, a ocena zeznań świadków, którym Sąd I instancji dał wiarę, nie budzi zastrzeżeń. Zarówno świadek M. C. jak i świadek W. G. w trakcie zeznań wyrazili zdanie, że znaki drogowe D-19 i D-20 obejmują również chodnik, jako drogę dla pieszych w rozumieniu art. 2 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Argumenty obwinionego dotyczące braku określenia szerokości chodnika na którym obowiązuje postój taksówek nie zasługują na aprobatę, bowiem jak wskazał Sad I instancji, w przypadku tego obszaru – zarezerwowanego na postój konkretnego rodzaju pojazdów, również mają zastosowanie reguły mówiące o możliwości ich zatrzymania na chodniku przy zachowaniu 1,5 metra obszaru w celu swobodnego ruchu pieszych. Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd I instancji w sposób prawidłowy dokonał wykładni prawa oraz subsumpcji stanu faktycznego pod przepis prawa materialnego, tj. art. 92 §1 k.w., dlatego nie można uznać wyrażonego w punkcie II zarzutu obwinionego za zasadny.

Reasumując dotychczasowe rozważania, nie podlega żadnym wątpliwościom, iż Sąd I instancji nie naruszył przepisów postępowania, a w konsekwencji należy stwierdzić, iż poczynił w tej sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne, zgodnie z którymi obwiniony w dniu 06 kwietnia 2023 roku o godzinie 11:30 w miejscowości S. przy ul. (...) zaparkował pojazd marki O. nr rej. (...) w miejscu obowiązywania znaku drogowego D-19 „postój taksówek”, a swoim czynem wyczerpał dyspozycję art. 92 § 1 k.w. Fakt ten został w sposób bezsporny dowiedziony, co ma odzwierciedlenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, w postaci częściowo wyjaśnień obwinionego (k. 50v), zeznań świadków (k. 51-51v) oraz dokumentów w postaci notatki urzędowej (k.1), dokumentacji fotograficznej (k. 2, 17), wydruk z CEPiK (k. 3-6), sprzeciwu od wyroku nakazowego wraz z dokumentacją fotograficzną (k. 30-34), a także projektu stałej organizacji ruchu (k. 44-47). Za popełnione wykroczenie drogowe została obwinionemu wymierzona także sprawiedliwa i adekwatna do wagi czynu kara, czyniąca zadość wymogom płynącym z art. 33 k.w., która nie nosi znamion rażącej surowości.

Pierwszorzędną kwestią w przedmiotowej sprawie, która determinuje odpowiedzialność obwinionego za zarzucony mu czyn jest okoliczność, że zaparkował on pojazd w miejscu obowiązywania znaku drogowego D-19 „zakaz postoju taksówek”, co sprzeczne jest z art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym. I bez znaczenia jest tutaj jaka szerokość chodnika – już po zaparkowaniu auta obwinionego – pozostała do przemieszczania się pieszych (czy była to szerokość 1,5 m), ponieważ okoliczność ta nie wpływa na prawną ocenę, a dywagacje na ten temat zawarte w uzasadnieniu wyroku nie mogą podważyć merytorycznej zasadności zaskarżonego orzeczenia.

Mając na uwadze powyższe, podzielając argumenty Sądu Rejonowego zawarte w uzasadnieniu pierwszoinstancyjnym oraz nie znajdując podstaw do uwzględnienia zarzutów podniesionych w apelacji, jak również nie stwierdzając zaistnienia którejkolwiek z bezwzględnych przyczyn odwoławczych określonych art. 104 § 1 k.p.w., podlegających rozważeniu niezależnie od granic zaskarżenia, Sąd Okręgowy w Siedlcach zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze przed Sądem II instancji, orzeczono na podstawie art. 119 k.p.w., w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. Na kwotę 80 (osiemdziesięciu) złotych składa się 30 (trzydzieści) złotych opłaty oraz 50 (pięćdziesiąt) złotych zryczałtowanych wydatków za postępowanie drugoinstancyjne, których wysokość wynika z § 3 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. poz. 2467).

Z tych też względów, na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w., Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.