Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IIKa 194/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Koninie z 11 marca 2024r. w sprawie IIK265/20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego M. K., obrońca oskarżonego P. M.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

0.1Obrońca oskarżonego M. K. zaskarżył wyrok w całości i zarzucił wyrokowi:

0.2I. Obrazę przepisów prawa procesowego mających istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia tj.:

a) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, polegającej na niewyczerpującej, mylnej i dowolnej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego w szczególności poprzez:

■

przyznanie waloru wiarygodności zeznaniom świadków tj. M. G. i N. G. dotyczących przebiegu zdarzenia w dniu 09 czerwca 2019 roku, podczas gdy każdy ze świadków znajdował się pod wpływem alkoholu, co niewątpliwie wpływa na rzetelność i wiarygodność złożonych przez nich zeznań. Powyższe twierdzenie potwierdzają słowa N. G. na rozprawie w dniu 12 maja 2022 roku, tj. „Brat i W. byli pod wpływem alkoholu, pili wódkę, żołądkowa gorzka z nutą pomarańczy, oni tą wódkę pili na festynie, kupowali ją w sklepie''’, „Mój brat był wypity. W. trochę bardziej, od mojego brata". Ponadto, należy wskazać, iż zeznania świadka M. G. złożone na rozprawie w dniu 12 maja 2022 roku są nie spójne z jego zeznaniami złożonymi w ramach postępowania przygotowawczego. Albowiem świadek w postępowaniu przygotowawczym opisywał całą sytuację jako naoczny świadek zdarzenia, podczas gdy w postępowaniu przed Sądem I instancji wyraźnie wskazał, iż „wywiązała się bójka, ale mnie już przy tej bójce nie było, bo zostałem wyrzucony z mieszkania", „jak mnie ten narzeczony W. wykopał, ja opuściłem to mieszkanie to czekałem na swoich znajomych przed tym blokiem”. Nadto N. G. w postępowaniu przed Sądem I instancji przyznała, iż „Mój brat nie był świadkiem tej bójki w mieszkaniu". Zatem nie sposób na zeznaniach w/w świadków ustalić stan faktyczny, który stanowi podstawę rozstrzygnięcia;

■

przyznanie waloru wiarygodności zeznaniom oskarżyciela posiłkowego W. C., podczas gdy pomiędzy złożonymi przez oskarżyciela posiłkowego W. C. zeznaniami zachodzi jawna sprzeczność. Oskarżyciel posiłkowy podczas składania zeznań w dniu 24 lipca 2019 roku wskazywał, iż „Po tej sytuacji ja wyszedłem z moją dziewczyną”, gdzie w postępowaniu przed Sądem I instancji wskazuje „Ja przy pomocy Pana G., który wziął mnie za bark opuściłem to mieszkanie. Wszyscy opuścili to mieszkanie”. Ponadto, wiarygodność zeznań oskarżyciela posiłkowego W. C. podważają zeznania świadka N. G., która zeznała, iż „Mój brat nie był świadkiem tej bójki w mieszkaniu” oraz zeznania świadka M. G. „wywiązała się bójka, ale mnie już przy tej bójce nie było, bo zostałem wyrzucony z mieszkania", „jak mnie ten narzeczony W. wykopał, ja opuściłem to mieszkanie to czekałem na swoich znajomych przed tym blokiem”. Nadto, wskazać należy, iż oskarżyciel posiłkowy tak jak w/w świadkowie pozostał pod wpływem alkoholu, co potwierdzają zeznania świadka N. G.. Brat i W. byli pod wpływem alkoholu, pili wódkę, żołądkowa gorzka z nutą pomarańczy, oni tą wódkę pili na festynie, kupowali ją w sklepie", „Mój brat był wypity. W. trochę bardziej, od mojego brata";

■

uznanie przez Sąd, iż „przedstawiona wersja zdarzenia jest logiczna, konsekwentna i przekonująca. Nadto została ona potwierdzona szeregiem innych dowodów w tym zeznaniami pozostałych naocznych świadków: N. G., a także obecnego w mieszkaniu M. G., podczas gdy świadek N. G. i świadek M. G. w postępowaniu sądowym wprost wskazali, iż świadek M. G. nie był obecny w mieszkaniu podczas rzekomego zdarzenia „wywiązała się bójka, ale mnie już przy tej bójce nie było, bo zostałem wyrzucony z mieszkania", ,jak mnie ten narzeczony W. wykopał, ja opuściłem to mieszkanie to czekałem na swoich znajomych przed tym blokiem". „Mój brat nie był świadkiem tej bójki w mieszkaniu";

■

odmowę wiarygodności w przeważającej części zeznań oskarżonego M. K., w których oskarżony wyjaśniał przebieg zdarzenia a także wszystkie okoliczności z tym związane;

■

nieuwzględnienie przez Sąd faktu, iż oskarżyciel posiłkowy już przed blokiem podejmował działania, które prowokowały oskarżonych, tj. oskarżyciel posiłkowy uderzył w głowę oskarżonego M.. Ponadto, oskarżyciel posiłkowy widząc napiętą sytuację przed blokiem mógł odmówić wejścia do mieszkania oskarżonego M. K., czego nie uczynił;

■

pominięcie przez Sąd kwestii, iż to nie oskarżony M. K. dopuścił się czynności, w wyniku których doszło do uszkodzenia więzadeł i łąkotki kolana prawnego, które naruszyło czynności funkcjonowania narządów ciała na czas powyżej 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k., co skutkowało błędnym wydaniem rozstrzygnięcia, albowiem oskarżyciel posiłkowy na rozprawie w dniu 03 lutego 2022 roku wskazał, że „Ja niefortunnie zerwałem te więzadła w wyniku ataku Pana M., bo on był tym ciężarem, dociskał mnie do ziemi a ja próbowałem wstać i nie podlega żadnej wątpliwości, że na skutek tego zachowania oskarżonego, uległy zerwaniu moje więzadła", „Na sam koniec jak już próbowałem wstać, wiedziałem, że mam obrażenia kolana, to oskarżony M. ten z którym się szarpałem kopnął mnie jeszcze w to kolano.";

■

nie uwzględnienie przez Sąd kwestii, iż w chwili zdarzenia oskarżony znajdował się w złym stanie psychicznym, z uwagi na fakt, iż miesiąc przed zdarzeniem zmarła matka oskarżonego, z którą był bardzo zżyty a jej śmierć mocno wstrząsnęła oskarżonym. Ponadto, oskarżony wspólnie z partnerką wychowują jej synka, który ma wadę serca. Chłopiec przeszedł 3 operacje w krążeniu pozaustrojowym na otwartym sercu. Kilka dni przed zdarzeniem, chłopiec miał wyznaczony kolejny termin operacji, którą bardzo stresował się oskarżony;

■

nieuwzględnienie przez Sąd faktu, iż oskarżony jest jedynym żywicielem rodziny. W chwili wydania wyroku, oskarżony ma na utrzymaniu dwoje małoletnich dzieci i swoją partnerkę. Pozbawienie oskarżonego wolności powoduje niewątpliwie negatywny wpływ na byt i funkcjonowanie rodziny.

b) art. 424 § 1 pkt. k.p.k., poprzez przypisanie zeznaniom świadków tj. M. G. i N. G. i oskarżyciela posiłkowego W. C. waloru logiczności i prawdziwości, podczas gdy zeznania wszystkich w/w osób są rozbieżne i niespójne, tj.:



M. G. złożył inne zeznania w toku postępowania przygotowawczego i postępowania sądowego. Świadek w toku postępowania przygotowawczego opisywał wszystko jako naoczny świadek, natomiast w postępowaniu sądowym wskazał, iż „wywiązała się bójka, ale mnie już przy tej bójce nie było, bo zostałem wyrzucony z mieszkania”, „jak mnie ten narzeczony W. wykopał, ja opuściłem to mieszkanie to czekałem na swoich znajomych przed tym blokiem”. Zeznania w/w świadka złożone w postępowaniu przygotowawczym są rozbieżne ze zeznaniami świadka N. G., która wskazała, że „Mój brat nie był świadkiem tej bójki w mieszkaniu”;



W. C. w trakcie postępowania przygotowawczego zeznał, iż „Po tej sytuacji ja wyszedłem z moją dziewczyną”, gdzie w postępowaniu przed Sądem I instancji wskazuje „Ja przy pomocy Pana G., który wziął mnie za bark opuściłem to mieszkanie. Wszyscy opuścili to mieszkanie”. Zeznania te są ze sobą sprzeczne. Ponadto, ich wiarygodności zaprzeczają zeznania M. i N. G. złożone w ramach postępowania sądowego, którzy wskazali, że świadka M. G. nie było na miejscu w tym czasie „wywiązała się bójka, ale mnie już przy tej bójce nie było, bo zostałem wyrzucony z mieszkania”, jak mnie ten narzeczony W. wykopał, ja opuściłem to mieszkanie to czekałem na swoich znajomych przed tym blokiem”, „Mój brat nie był świadkiem tej bójki w mieszkaniu”;

c) art. art. 167 k.p.k., art. 366 k.p.k., art. 410 k.p.k., polegającą na niewyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w tym faktycznej przyczyny uszkodzenia więzadeł i łąkotki kolana prawego, co naruszyło czynności funkcjonowania narządów ciała na czas powyżej 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k., co w konsekwencji miało przełożenie na nieprawidłowe wydanie rozstrzygnięcia wobec oskarżonego M. K.;

d) art. 2 § 1 k.p.k., poprzez przypisanie oskarżonemu przez Sąd I instancji sprawstwa za czyn, którego w istocie nie popełnił;

e) art. 5 § 2 k.p.k., polegający na rozstrzygnięciu na niekorzyść oskarżonego niedających się usunąć wątpliwości, które zgodnie z dyrektywą w/w przepisu winny być rozstrzygane na korzyść oskarżonego, co winno prowadzić do uniewinnienia oskarżonego M. K. od stawianych mu zarzutów;

f) art. 438 § 4 k.p.k., tj. rażąca niewspółmierność kary, polegającą na wymierzeniu kary bezwzględnej - 1 roku pozbawienia wolności, w sytuacji, gdy orzeczona kara nie uwzględnia należycie dyrektyw szczególnych wymiaru kary określonych w art. 53 k.k. oraz nieuwzględnienia w dostatecznym stopniu okoliczności łagodzących, tj.:



zły stan psychiczny oskarżonego M. K. po śmierci matki miesiąc przed zdarzeniem,



poważna choroba serca dziecka partnerki oskarżonego i konieczność przeprowadzenia kolejnej operacji na otwartym sercu dziecka,



postawy oskarżonego w dniu orzekania tj. oskarżony pracuje zarobkowo, opiekuje się swoją partnerką i dwójką dzieci (jedno dziecko wspólne, drugie dziecko pochodzi z wcześniejszego związku partnerki) jak i chęci adoptowania dziecka partnerki jako własnego dziecka,

- przez przecenienie przez Sąd znaczenia okoliczności obciążających, niedocenienie wymowy i znaczenia okoliczności łagodzących.

g) art. 74 § 1 k.p.k., zgodnie z którym oskarżony nie ma obowiązku dowodzenia swej niewinności ani obowiązku dostarczania dowodów na swoją niekorzyść, poprzez niezastosowanie się do w/w przepisu.

0.3II. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegające na:

a)  przyjęciu, że oskarżony M. K. przyczynił się do uszkodzenia więzadeł i łąkotki kolana prawego, które naruszały czynności funkcjonowania narządów ciała na czas powyżej 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k., podczas gdy sam oskarżyciel posiłkowy wskazuje, iż oskarżony M. K. nie dopuścił się zarzucanego mu czynu;

b)  przyjęciu przez Sąd, iż świadek M. G. był obecny w mieszkaniu podczas rzekomego zdarzenia, podczas gdy zarówno świadek M. G., jak i świadek N. G. podczas rozprawy w dniu 12 maja 2022 roku, wprost wskazali, iż świadka M. G. tam nie było; „wywiązała się bójka, ale mnie już przy tej bójce nie było, bo zostałem wyrzucony z mieszkania”, „jak mnie ten narzeczony W. wykopał, ja opuściłem to mieszkanie to czekałem na swoich znajomych przed tym blokiem”, „Mój brat nie był świadkiem tej bójki w mieszkaniu”.

0.4Obrońca oskarżonego P. M. zaskarżył wyrok w całości i zarzucił wyrokowi:

0.5- rażące naruszenie przepisów postępowania tj. art.4 i 7 k.p.k. poprzez dokonanie niepełnej i dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego;

0.6- rażące naruszenie art.5§2k.p.k.;

0.7- wynikające z w/w wadliwości procedowania błędy w ustaleniach faktycznych, polegające na przypisaniu oskarżonemu czynu, którego nie popełnił;

0.8- obrazę art.159k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i błędna wykładnię;

0.9- niewłaściwą ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu, dokonaną z naruszeniem art.115§2k.k.;

0.10- z ostrożności procesowej zarzucił rażącą surowość orzeczonej wobec oskarżonego bezwzględnej kary 1 roku pozbawienia wolności i nie zastosowanie wobec niego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia tejże kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacje okazały się bezzasadne.

Niezasadny okazał się zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego, podnoszony przez obrońców obu oskarżonych dotyczący oceny dowodów. A nadto poczynienia na ich podstawie błędnych ustaleń faktycznych. W szczególności dotyczy to zeznań pokrzywdzonego W. C. oraz świadków N. G. i M. G., a także wyjaśnień oskarżonych. Wprawdzie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd I instancji dokonuje tej oceny bardzo pobieżnie, nie odnosząc się szczegółowo do odmienności w zeznaniach świadków na różnych etapach postępowania, a z niewyjaśnionych powodów, skoro przypisał oskarżonym udział w pobiciu pokrzywdzonego, posługuje się często potocznym sformułowaniem „bójki” zamiast „pobicia”, podczas gdy należało precyzyjnie z punktu widzenia przypisanej oskarżonym kwalifikacji prawnej opisywać zaistniałe zdarzenie, to dokonana przez Sąd odwoławczy ocena zeznań pokrzywdzonego i wskazanych wyżej świadków, potwierdza prawidłowość ustalonego przez Sąd I instancji stanu faktycznego i pozwala na przypisanie oskarżonym udziału w pobiciu pokrzywdzonego, a w odniesieniu do oskarżonego P. M. udziału w tym pobiciu z użyciem niebezpiecznego narzędzia w postaci noża. Naruszenie zaś art.424§1k.p.k., chociaż dostrzegane przez Sąd odwoławczy, nie mogło mieć wpływu na treść wyroku, a w szczególności samo tylko to naruszenie nie może być podstawą do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W konsekwencji nie można Sądowi I instancji zarzucić uchybień w ocenie dowodów, które prowadzić by miały do konieczności odmiennej oceny zeznań tych świadków prowadzącej do konieczności uniewinnienia oskarżonych od zarzucanych im czynów. Ocena dowodów przeprowadzonych w toku postępowania pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.), gdyż została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.).Sąd wydał wyrok na podstawie analizy całokształtu ujawnionych w toku postępowania okoliczności, mających znaczenie dla przedmiotowego rozstrzygnięcia, wobec czego ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie uchybia treści art. 410 k.p.k.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, za całkowicie polemiczne należy ocenić argumenty obrony w zakresie błędnej oceny dowodów w szczególności z zeznań powyżej wskazanych świadków w szczególności pokrzywdzonego i wyjaśnień oskarżonych.

W ocenie Sąd odwoławczego nawet jeżeli w pierwszej fazie zdarzenia oskarżony M. K. wzajemnie uderzał się z pokrzywdzonym, a znaczenie wcześniej pod blokiem pokrzywdzony miał uderzyć oskarżonego P. M., to w momencie kiedy na wezwanie oskarżonego M. K. do bicia pokrzywdzonego W. C. przyłączył się oskarżony P. M., który wbrew zarzutom obrońcy niewątpliwie w trakcie tego pobicia używał noża, do czynienia mieliśmy już bez wątpienia z przestępstwem pobicia pokrzywdzonego.

Wbrew zarzutom obrońców oskarżonych, kontuzja kolana pokrzywdzonego pojawia się w jego zeznaniach od samego początku. Okoliczność zaś, że pokrzywdzony mógł doznać tego urazu w sposób bierny, poprzez nacisk ciałem oskarżonego i próbę wyswobodzenia się pokrzywdzonego z ucisku, nie zwalnia oskarżonych od odpowiedzialności za następstwo pobicia w postaci uszkodzenia więzadeł i łąkotki kolana doznanych przez pokrzywdzonego, skoro następstwo to na zdrowiu pokrzywdzonego pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z zachowaniem oskarżonych. Obrażenie to było następstwem pobicia pokrzywdzonego przez oskarżonych.

Nawet zaś jeżeli by przyjąć, że świadek M. G. nie był obecny w trakcie całego zdarzenia, nie podważa to wersji pokrzywdzonego i prawidłowości ustaleń o dokonaniu pobicia pokrzywdzonego przez oskarżonych. Również fakt, że osoby te w trakcie zdarzenia miały nie być trzeźwe nie może przesądzać o braku wiarygodności ich zeznań. To natomiast, że N. G. była ówczesną narzeczoną pokrzywdzonego w okolicznościach niniejszej sprawy również nie może wpływać na odmienna ocenę jej zeznań. N. zaś samym nożem poważniejszych obrażeń ciała u pokrzywdzonego nie znaczy też, aby oskarżonemu P. M. nie można było przypisać używania noża w trakcie pobicia pokrzywdzonego czy aby twierdzić, że nóż nie stanowił w związku z tym niebezpiecznego narzędzia, w okolicznościach niniejszej sprawy. Zwłaszcza, że to pokrzywdzony trzymał za ostrze tego noża aby uniemożliwić zadawanie nim ciosów przez oskarżonego, doznając zranień palców i ostatecznie wyrwał ten nóż z ręki oskarżonego.

W ocenie Sądu odwoławczego zupełnie chybiony jest również podnoszony przez obrońców obu oskarżonego zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art.5§2k.p.k. Wskazać należy, że naruszenie zasady in dubio pro reo jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy sąd orzekający w sprawie rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec niemożliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Z orzecznictwa wynika, że zasada tłumaczenia wątpliwości na korzyść oskarżonego nie polega na obowiązku automatycznego wyboru najkorzystniejszej wersji wynikającej z materiału dowodowego sprawy. Jeżeli z tego materiału wynikają różne wersje zdarzenia, to nie jest to równoznaczne z zaistnieniem niedających się usunąć wątpliwości w rozumieniu art.5§2k.p.k. W takim przypadku sąd zobowiązany jest do dokonania ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów. Dopiero, gdy po wykorzystaniu wszelkich dostępnych możliwości nie zostaną one usunięte należy je tłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Jeżeli jednak sąd dokona stanowczych ustaleń, to w ogóle nie zachodzi potrzeba odwoływania się do przepisu art.5§2 k.p.k., bo według tych ustaleń nie ma wątpliwości co do stanu faktycznego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17.12.2003 r., VKK 72/03, LEX nr 83771). Wobec powyższego nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo w sytuacji, gdy określone ustalenia faktyczne zależne są od np. dania wiary lub odmówienia wiary wyjaśnieniom oskarżonego. Ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobodnej oceny, wynikającej z treści art.7 k.p.k.

Kierunek apelacji obligował Sąd odwoławczy do dokonania kontroli kar wymierzonych oskarżonym, jednakże Sąd nie dopatrzył się żadnych uchybień w tym zakresie. Wymierzone kary pozbawienia wolności są odpowiednie do stopnia winy oskarżonych, stopnia społecznej szkodliwości ich czynu, nie są ani zbyt łagodne ani zbyt surowe a przy tym spełnią swoje cele wychowawcze. Uwzględniają wszystkie dyrektywy ich wymiaru. Nie mogą tej oceny zmienić okoliczności podnoszone w apelacji obrońcy oskarżonego M. K. w postaci stanu psychicznego oskarżonego, choroby członków jego rodziny i postawy oskarżonego w dniu orzekania. W ocenie Sądu odwoławczego wątpliwości nie budzi również dokonana przez Sąd I instancji ocena stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego P. M..

Jak wskazuje Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, w wydanym postanowieniu z dnia 17.05.2018r. „wysokość orzekanej kary należy do dyskrecjonalnej władzy sędziego i tylko wtedy, gdyby doszło do rażąco niesprawiedliwego rozstrzygnięcia w tym zakresie, sąd odwoławczy władny byłby dokonać zmiany orzeczenia.” W przedmiotowej sprawie, granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego ustawową zasadę sądowego wymiaru kary, nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się utrzymać w kontekście wymagań wynikających z ustawowych dyrektyw determinujących wymiar kary. W przedmiotowej sprawie nie sposób uznać, aby wymierzone oskarżonym kary była karami niesprawiedliwymi, czyli niedającymi się zaakceptować.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

Wniosek

Obrońca oskarżonego M. K. wniósł o:

- uniewinnienie oskarżonego M. K. od zarzucanego mu czynu,

ewentualnie z ostrożności procesowej o:

- zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Obrońca oskarżonego P. M. wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przestępstwa z art.159k.k., ewentualnie złagodzenie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności do 6 miesięcy i jej warunkowe zawieszenie na okres 2 lat próby.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie podzielając zarzutów apelacji, a uznając winę oskarżonych za należycie wykazaną Sąd odwoławczy nie znalazł powodów do uniewinnienia oskarżonych. Niezasadne okazały się także wnioski o orzeczenie wobec oskarżonych kar z warunkowym zawieszeniem ich wykonania, przy jednoczesnym tez obniżeniu kary wobec oskarżonego P. M. do 6 miesięcy. Jeżeli chodzi o oskarżonego M. K., to był on już uprzednio wielokrotnie karany, w chwili popełnienia przypisanego mu czynu był też uprzednio skazany na karę pozbawienia wolności. Oskarżony P. M. nie był wprawdzie uprzednio karany, jednak warunkowemu zawieszeniu wykonania orzeczonej kary sprzeciwiał się fakt, że oskarżonemu przypisano posługiwanie się nożem w chwili pobicia, a więc przestępstwo o większej społecznej szkodliwości niż przestępstwo przypisane oskarżonemu M. K., a warunkowe zawieszenie wykonania kary wobec oskarżonego P. M. nie spełniłoby swoich celów zapobiegawczych i wychowawczych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wina oskarżonych w zakresie przypisanych im czynów i wymierzone oskarżonym kary.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacjach obrońców ani w apelacji prokuratora skarżącego wyrok na niekorzyść oskarżonych w zakresie wymierzonych im kar, nie znalazł przy tym uchybień określonych w art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia, dlatego – na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

III.

Sąd odwoławczy na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. i § 17 ust. 2 pkt 4 i §4ust.1i3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. Z. kwotę 1.033,20zł w tym vat z tytułu zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu P. M. z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Przy zastosowaniu art.624§1k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonych od obowiązku zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w należnych od nich częściach z uwagi na ich sytuację materialną, uznając, że byłoby to dla nich zbyt uciążliwe. Koszty związane natomiast z apelacją prokuratora, która również nie została uwzględniona obciążają Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Agata Wilczewska