Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Mariola Mastalerz

Protokolant st. sekr. sądowy Ilona Królikiewicz

po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku K. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o ustalenie ustawodawstwa

na skutek odwołania K. C.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 30 lipca 2013r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i stwierdza, że od dnia 1 czerwca 2013r. w stosunku do K. C. ma zastosowanie słowackie ustawodawstwo w zakresie ubezpieczenia społecznego.

Sygn. akt VU 1291/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 lipca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. ustalił, iż w stosunku do K. C. ma zastosowanie polskie ustawodawstwo w zakresie ubezpieczeń społecznych. W uzasadnieniu swojego stanowiska organ rentowy powołał się na treść art. 13 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady WE 883/2004 i wskazał, że praca wnioskodawczyni na rzecz słowackiego pracodawcy ma charakter marginalny, bowiem obejmuje mniej niż 5% regularnego czasu pracy i /lub mniej/ 5% całkowitego wynagrodzenia. W związku z powyższym praca marginalna nie jest brana pod uwagę przy określaniu ustawodawstwa i z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej na terenie kraju podlega ona polskiemu ustawodawstwu.

W odwołaniu od powyższej decyzji złożonym w dniu 4 września 2013 roku wnioskodawczyni K. C. wniosła o jej zmianę poprzez ustalenie, że od dnia podjęcia pracy na Słowacji podlega tamtejszemu ustawodawstwu.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. wnosił o oddalenie odwołania.

W piśmie złożonym na rozprawie w dniu 3 lutego 2014 roku wnioskodawczyni wskazała, że ZUS nie był władny oceniać charakter jej pracy na Słowacji oraz tego czy była ona świadczona. Po złożeniu do organu rentowego wniosku o ustalenie właściwego ustawodawstwa, ZUS winien ustalić jej tymczasowe ustawodawstwo słowackie i zwrócić się do odpowiedniej instytucji słowackiej ze stosowną informacją oczekując na dalsze ustalenia tej słowackiej instytucji.

Organ rentowy konsekwentnie wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił następujący stan faktyczny:

K. C. od 1 lipca 2010 roku prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Handlowe (...) w S. gmina R.. Z tego tytułu odprowadzała składki na ubezpieczenie społeczne do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Głównym przedmiotem tej działalności było sprowadzanie samochodów osobowych z zagranicy i następnie ich sprzedaż w kraju.

(dowód: zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej k. 57 akt ZUS)

W dniu 1 czerwca 2013 roku K. C. zawarła umowę o pracę na czas nieokreślony z firmą (...) (...) z siedzibą P. 76, (...) Č. na Słowacji, za wynagrodzeniem 40 euro miesięcznie w wymiarze 10 godzin miesięcznie. Na jej podstawie wnioskodawczyni :

- miała wykonywać pracę promotora usług i produktów świadczonych przez pracodawcę albo klientów pracodawcy,

- w ramach uzgodnionego rodzaju pracy miała dla pracodawcy wykonywać wszelkie zadania i czynności związane ze wskazanym rodzajem pracy i przedmiotem działalności pracodawcy.

Praca wnioskodawczyni charakteryzowała się w szczególności kontaktem z potencjalnymi klientami pracodawcy i jego klientami, prezentacją i promocją działalności pracodawcy i jego klientów, zapewnieniem pisemnych źródeł, materiałów i urządzenia technicznego, w celu realizacji i przeprowadzenia szkoleń internetowych.

Miejscem świadczenia pracy była Słowacja.

(dowód: umowa o pracę k. 23-30 akt ZUS)

W rzeczywistości wnioskodawczyni świadczyła pracę na Słowacji w wymiarze 10 godzin miesięcznie w ramach jedno i dwudniowych wyjazdów roznosząc ulotki.

(dowód: zeznania wnioskodawczyni protokół rozprawy z dnia 3 lutego 2014 roku nagranie od minuty 29.50 do minuty 31.05 w związku z nagraniem od minuty 5.37 do minuty 29.01)

W dniu 11 czerwca 2013 roku K. C. złożyła wniosek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. o wydanie interpretacji w trybie art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Wniosek zawierał wyłącznie opis stanu faktycznego i stanowiska wnioskodawczyni w sprawie obowiązku opłacania składek z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej.

We wniosku tym wnioskodawczyni wskazała, iż prowadzi działalność gospodarczą w Polsce, a ponadto od dnia 01.06.2013 r. jest zatrudniona na podstawie umowy o pracę w słowackiej firmie, gdzie wykonuje swoją pracę. Ponadto wnioskodawczyni oświadczyła, że wykonywana przez nią na terytorium Słowacji praca nie nosi znamion pracy marginalnej. Wnioskodawczyni powzięła wątpliwość czy będzie zobowiązana do odprowadzania składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, mając na uwadze fakt, że ustawodawstwem właściwym w zakresie ubezpieczeń społecznych jest dla niej ustawodawstwo słowackie. Zdaniem wnioskodawczyni, od momentu zatrudnienia na Słowacji i przyjęcia do tamtejszego systemu ubezpieczeń, wszystkie składki winny być odprowadzane tylko na Słowacji, a w Polsce wnioskodawczyni zobowiązana jest dokonać wyrejestrowania z ubezpieczeń. Wnioskodawczyni wskazała jako podstawę prawną art. 13 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r.

Mając na uwadze treść wniosku oraz obowiązujące przepisy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. w decyzji z dnia 12 czerwca 2013 roku nr (...) stwierdził, że stanowisko wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji w sprawie braku obowiązku odprowadzania składek na ubezpieczenie społeczne z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w sytuacji gdy właściwym ustawodawstwem jest ustawodawstwo słowackie uznał za prawidłowe.

(dowód: decyzja z dnia 12 czerwca 2013 roku k. 17-19 akt ZUS, pismo ZUS k. 13 akt ZUS)

W dniu 18 czerwca 2013 roku wnioskodawczyni złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Inspektorat w R. wniosek o ustalenie ustawodawstwa właściwego, informując w nim o podjęciu od dnia 1 czerwca 2013 roku zatrudnienia na terenia Słowacji przy jednoczesnym prowadzeniu działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Do wniosku dołączyła kserokopie umowy o pracę, kserokopię registracnego listu FO, kserokopię decyzji ZUS nr (...) w L. a także dwa własne oświadczenia o zatrudnieniu na terenie Słowacji i jednoczesnym prowadzeniu działalności gospodarczej.

(dowód: wniosek k. 53 akt ZUS, kopia registracnego listu FO k. 55 akt ZUS, decyzja ZUS z dnia 12 czerwca 2013 r. Nr (...) k. 59 akt ZUS, oświadczenia k. 69 i 71 akt ZUS)

W dniu 24 czerwca 2013 roku (...) Oddział w T. Inspektorat w R. w odpowiedzi na wniosek o ustalenie właściwego ustawodawstwa wskazał, że w okresie od 1 czerwca 2013 roku K. C. podlega ustawodawstwu polskiemu w zakresie ubezpieczeń społecznych na podstawie art. 13 ust. 3 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. Urz. UE z 30.04.2004 nr L/166/1). W treści pisma organ rentowy wskazał, że niniejsze ustalenia ma charakter tymczasowy i opiera się na złożonych dokumentach.

Organ rentowy w wyniku analizy przedłożonych dokumentów w dniach 10 czerwca 2013 roku i 18 czerwca 2013 roku ustalił, że od dnia 1 czerwca 2013 roku K. C. jest zatrudniona w firmie (...) s.r.o. z siedzibą P. 76, (...) Č. na Słowacji w wymiarze 10 godzin miesięcznie. W ocenie organu rentowego świadczyło to o wykonywaniu pracy o charakterze marginalnym, ponieważ praca ta ma niewielkie znaczenie pod względem czasu pracy.

K. C. została pouczona, że jeżeli nie zgadza się z niniejszym określeniem ustawodawstwa właściwego przysługuje prawo do wystąpienie o wydanie decyzji administracyjnej.

(dowód: pismo ZUS z dnia 24 czerwca 2013 r. k. 31 akt ZUS)

(...) Oddział w T. Inspektorat w R. pismem z dnia 24 czerwca 2013 roku poinformował S. p.w B. na Słowacji, iż w stosunku do K. C. jako właściwe zostało określone ustawodawstwo polskie od 1 czerwca 2013 roku. ZUS wskazał, iż z przedłożonej umowy o prace wynika czas pracy w wymiarze 10 godzin miesięcznie. W ocenie organu rentowego świadczy to o wykonywaniu pracy o charakterze marginalnym, ponieważ praca ta ma niewielkie znaczenie pod względem czasu pracy.

(dowód: pismo z dnia 24 czerwca 2013 roku k. 33 akt ZUS)

ZUS nie otrzymał żadnej odpowiedzi na ww. pismo. W aktach organu rentowego brak jest dowodu doręczenia pisma słowackiemu organowi ubezpieczeniowemu.

(okoliczność bezsporna)

W odpowiedzi na pismo ZUS z dnia 24 czerwca 2013 roku K. C.
w piśmie z dnia 1 lipca 2013 roku (data wpływu do ZUS 3 lipca 2013 roku) wskazała, iż jest w posiadaniu decyzji z dnia 12 czerwca 2013 roku nr (...) wydanej w tym samym stanie faktycznym i prawnym i na podstawie takich samych dowodów jakie były dostarczone do Oddziału ZUS i dlatego jest ona wiążącą interpretacją prawa w zakresie ustalenia ustawodawstwa słowackiego jako właściwego.

(dowód: pismo z dnia 1 lipca 2013 roku k. 15 akt ZUS)

W odpowiedzi na powyższe ZUS potrzymał stanowisko w sprawie i wskazał, że przedmiotem pisemnej interpretacji przepisów w trybie art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej może być wyłącznie zakres i sposób zastosowania przepisów w opisanym przez wnioskodawczynię stanie faktycznym. Jednocześnie organ rentowy zaznaczył, że w tym trybie nie ma możliwości prowadzenia postępowania wyjaśniającego odnośnie dokonanego opisu stanu faktycznego, dlatego wydana w dniu 12 czerwca 2013 roku decyzja opierała się wyłącznie na treści wniosku. Organ rentowy uznał, iż stan rzeczywisty nie odpowiada stanowi faktycznemu przedstawionemu we wniosku o wydanie interpretacji, dlatego ZUS nie jest związany wydaną decyzją interpretacyjną.

(dowód: pismo ZUS z dnia 8 lipca 2013 roku k. 9 akt ZUS)

W dniu 25 lipca 2013 roku K. C. złożyła wniosek o wydanie decyzji administracyjnej.

(dowód: wniosek z dnia 22 lipca 2013 roku k. 7 akt ZUS)

Biorąc powyższe za podstawę Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w T. decyzją z dnia 30 lipca 2013 roku zaskarżoną w niniejszej sprawie, ustalił że w stosunku do K. C. od dnia 1 czerwca 2013 roku ma zastosowanie polskie ustawodawstwo w zakresie ubezpieczeń społecznych. W uzasadnieniu wskazał, że z umowy o pracę wynika, że praca ta ma charakter marginalny, ponieważ praca ta ma niewielkie znaczenie pod względem czasu pracy oraz zysku ekonomicznego. Praca marginalna nie jest brana pod uwagę przy określeniu ustawodawstwa .

(dowód: decyzja z dnia 30.07.2013 roku k. 1-4 akt ZUS)

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie wnioskodawczyni K. C. domagała się ustalenia wobec niej ustawodawstwa słowackiego informując, że jednocześnie prowadzi działalność gospodarcza na terytorium Polski ( w Polsce ma też miejsce zamieszkania) oraz wykonuje pracę najemną na podstawie stosunku pracy z pracodawcą słowackim. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. stanął na stanowisku, iż w stosunku do wnioskodawczyni od 1 czerwca 2013 roku ma zastosowanie polskie ustawodawstwo w zakresie ubezpieczeń społecznych. Organ rentowy uznał bowiem, iż praca wnioskodawczyni z tytułu zatrudnienia na terenie Słowacji w firmie (...) s.r.o. w wymiarze 10 godzin miesięcznie ma charakter marginalny, ponieważ ma niewielkie znaczenie pod względem czasu pracy jak i zysku ekonomicznego w stosunku do prowadzonej działalności gospodarczej. Ze stanowiskiem organu rentowego nie można się zgodzić. Na wstępie wskazać należy, iż do sytuacji wnioskodawczyni ma zastosowanie rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 roku w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego ( Dz. U. UE. L. 2004, nr 166, poz. 1) oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 roku dotyczące wykonywania rozporządzenia nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (DZ. U. UE.L. 2009, nr 284, poz. 1). Te rozporządzenia regulują bowiem kwestie związane z ustaleniem i stosowaniem właściwego ustawodawstwa w zakresie zabezpieczenia społecznego w stosunku do osób podejmujących zatrudnienie w Państwach Członkowskich Unii Europejskiej.

Zgodnie z ogólną zasadą osoby, do których stosuje się rozporządzenie 883/2004 podlegają ustawodawstwu tylko jednego państwa członkowskiego. Zgodnie z art. 11 ust. 3a rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 osoba wykonująca w Państwie Członkowskim pracę najemną lub pracę na własny rachunek podlega ustawodawstwu tego Państwa Członkowskiego.

W myśl zaś art. 13 ust. 3 powołanego rozporządzenia osoba, która normalnie wykonuje pracę najemną i pracę na własny rachunek w różnych Państwach Członkowskich podlega ustawodawstwu Państwa Członkowskiego, w którym wykonuje swą pracę najemną.

Zgodnie zaś z przepisem art. 1 lit. a i b wskazanego rozporządzenia określenie „praca najemna” oznacza wszelką pracę lub sytuację równoważną, traktowaną jako taką do celów stosowania ustawodawstwa w zakresie zabezpieczenia społecznego Państwa Członkowskiego, w którym taka praca lub sytuacja równoważna ma miejsce, natomiast określenie "działalność na własny rachunek" oznacza wszelką pracę lub sytuację równoważną, traktowaną jako taką do celów ustawodawstwa w zakresie zabezpieczenia społecznego Państwa Członkowskiego, w którym taka praca lub sytuacja równoważna ma miejsce. Wskazane zasady powodują brak możliwości ustalenia ustawodawstwa w jakikolwiek inny sposób niż w nich podany. Ponadto wskazać należy, iż normy zawarte w art. 16 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 określają tryb ustalania właściwego ustawodawstwa przewidując niezwłoczność takiego działania jak i wymóg tymczasowego określenia ustawodawstwa właściwego przy uwzględnieniu m.in. art. 13 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004. Zastosowanie powyższych uregulowań prawnych oznaczało formalnie w sytuacji wnioskodawczyni i przy uwzględnieniu ust. 3 art. 13 rozporządzenia 883/2004 (czyli pierwszeństwa ustawodawcy państwa członkowskiego, w którym wykonywana jest praca najemna dla osoby prowadzącej równolegle działalność gospodarczą w innym kraju), iż organ rentowy nie mógł – po otrzymaniu w dniu 18 czerwca 2013 wniosku o ustalenie ustawodawstwa właściwego - inaczej postąpić jak tylko tymczasowo określić dla wnioskodawczyni za okres sporny jako właściwe ustawodawstwo słowackie, a nie polskie. Jednocześnie wskazać należy, iż o ile w ocenie organu rentowego, istniałyby podstawy do zakwestionowania takiego statusu osoby ubiegającej się o ustalenie właściwego ustawodawstwa w trybie art. 16 rozporządzenia wykonawczego, to w świetle wyżej powołanej definicji pracownika najemnego zakwestionowanie w odniesieniu do wnioskodawczyni tego statusu nie mogło nastąpić w trybie dokonaniu oceny ważności łączącej wnioskodawczynię ze słowackim pracodawcą umowy o pracę w kontekście jej zakresu (ustalenia marginalnego charakteru). Oceny takiej co do zasady mogłyby bowiem jedynie dokonać organy właściwe w uwzględnieniu przepisów prawa miejscowego czyli miejsca w którym miała być wykonywana praca najemna wnioskodawczyni (prawo słowackie). Co do zasady praca o charakterze marginalnym nie może być brana pod uwagę do celów określenia mającego zastosowanie ustawodawstwa na mocy art. 13 rozporządzenia nr 883/2004.( art. 14 ust. 5b rozporządzenia nr 987/2009). Jednocześnie w zdaniu drugim art. 14 ust. 5b wskazano na konieczność zastosowania art. 16 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 we wszystkich przypadkach objętych art. 14 ust. 5b rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009. Powyższe oznacza, iż organ rentowy nie jest uprawniony do pomijania trybu współpracy z uwagi na dokonanie własnej oceny marginalności pracy najemnej mającej być wykonywaną w drugim państwie członkowskim.

Podobnie w tej kwestii wypowiedział się Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 6 czerwca 2013 roku w sprawie sygn. akt II UK 333/12 (opubl. (...) z 2013 Nr 10, str. 545). Sąd Najwyższy wskazał bowiem, że w sytuacji gdy osoba wchodzi w stosunki ubezpieczenia społecznego o charakterze transgranicznym przez jednoczesne wykonywanie działalności w różnych państwach to organ ubezpieczeń społecznych miejsca zamieszkania ubezpieczonej jest uprawniony tylko do wskazania ustawodawstwa właściwego stosownie do art. 13 ust. 3 rozporządzenia nr 883/2004. Nie ma natomiast kompetencji do oceny zaistnienia stosunku ubezpieczenia w sensie prawnym. Ocena ta może nastąpić wyłącznie na podstawie wskazanych przez normę kolizyjną przepisów miejsca świadczenia pracy i może być dokonana tylko przez organ władny te przepisy stosować. Ze względu na różnice między ustawodawstwami krajowymi co do określenia przedmiotu ubezpieczenia społecznego wprowadzono zasadę, że uwzględnianie okoliczności lub wydarzeń mających miejsce w jednym państwie członkowskim nie może w żaden sposób sprawiać, iż właściwym dla nich stanie się inne państwo ani że będzie się do nich stosować jego ustawodawstwo (pkt 11 preambuły rozporządzenia nr 883/2004). Określenie ustawodawstwa właściwego wskazującego na instytucję miejsca świadczenia pracy najemnej wyłącza ocenę przez instytucję miejsca zamieszkania, czy stosunek prawny będący podstawą objęcia ubezpieczeniem społecznym w kraju świadczenia pracy jest ważny według prawa miejsca zamieszkania ubezpieczonego. W świetle powyższego poglądu Sądu Najwyższego, który Sąd Okręgowy w całości podziela, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. nie miał kompetencji do oceny zaistnienia stosunku ubezpieczenia w sensie prawnym, poprzez ustalenie czy praca na terenie Słowacji miała charakter marginalny.

Zgodnie z brzmieniem art. 14 ust. 5b rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 praca o charakterze marginalnym nie może być brana pod uwagę do celów określenia mającego zastosowanie ustawodawstwa na mocy art. 13 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004. Jednocześnie w zdaniu drugim podanej normy wskazano na konieczność zastosowania art. 16 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 we wszystkich przypadkach objętych art. 14 ust. 5b rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009. Powyższe oznacza, iż organ rentowy nie jest uprawniony do pomijania trybu współpracy z uwagi na dokonanie własnej oceny marginalności pracy najemnej mającej być wykonywaną w drugim państwie członkowskim.

Poinformowanie ZUS-u Oddział w T. Inspektorat w R. przez K. C. o podjęciu zatrudnienia na Słowacji na podstawie umowy o pracę, wymagało zastosowania procedury przestrzegającej właściwości i kompetencji instytucji ubezpieczeń społecznych, przewidzianej w przepisach art. 16 rozporządzenia nr 987/2009. Złożona przez nią informacja jest podstawą niezwłocznego, choć tymczasowego ustalenia dla niej ustawodawstwa właściwego. O tymczasowym określeniu prawa, według którego obejmuje się tę osobę ubezpieczeniem społecznym, instytucja miejsca zamieszkania wnioskodawcy informuje wyznaczone instytucje państwa, w którym wykonywana jest praca. Od tej chwili biegnie termin dwóch miesięcy, w czasie których przynajmniej jedna z zainteresowanych instytucji może poinformować instytucję miejsca zamieszkania o niemożności zaakceptowania ustalonego ustawodawstwa lub o swojej odmiennej opinii w tym przedmiocie. Gdy to nie nastąpi, tymczasowe określenie ustawodawstwa staje się ostateczne.

W ocenie Sądu Okręgowego wydając zaskarżoną decyzję organ rentowy nie wyczerpał trybu koniecznego przewidzianego w art. 16 ust. 2 i 3 Rozporządzenia nr 987/2009. Organ rentowy wystosował do S. p. w B. pismo opatrzone datą 24 czerwca 2013 roku, jednakże nie wiadomo czy pismo to w ogóle dotarło do wskazanej powyżej instytucji, bowiem w aktach brak jest dowodu doręczenia powyższego pisma.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uznał, iż zaskarżona decyzja nie jest prawidłowa. Jednakże wobec treści art. 477 ¹⁴ § 2 kpc, zgodnie z którym w razie uwzględnienia odwołania sąd zmienia zaskarżoną decyzję w całości lub w części i orzeka co do istoty sprawy, oraz braku możliwości uchylenia decyzji organu rentowego i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania bezpośrednio organowi rentowemu przypisanej Sądowi drugiej instancji (art. 477 ^14a kpc), Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił, że odwołująca od dnia 1 czerwca 2013 roku podlega w zakresie ubezpieczeń społecznych ustawodawstwu słowackiemu, co nie zmienia faktu, że owo ustalenie, stosownie do wskazanych wyżej przepisów, ma charakter tymczasowy.