Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący:

SSO Grażyna Jaszczuk

Sędziowie:

SO Agata Kowalska (spr.)

SO Dariusz Półtorak

Protokolant:

st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 311/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 30 sierpnia 2024 r. w sprawie II K 972/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------

---------------

----------------------------------------------------------------------

------------------------

--------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----------

-----------------

---------------------------------------------------------------------

------------------------

---------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------

-------------------------------

-------------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----------------------

----------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

I. Mogąca mieć wpływ na treść orzeczenia obraza przepisów postępowania, a mianowicie:

1. art. 6 ust. 3 lit. d Europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzonej w Rzymie 4 listopada 1950 r., zmienionej następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełnionej Protokołem nr 2 (Dz.U. z 1993 r., nr 61, poz. 284) oraz art. 4, 6, 167, 201 a contrario i 366 § 1 k.p.k. poprzez bezpodstawne oddalenie na rozprawie w dniu 24 sierpnia 2023 roku pisemnego wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego G. K. z dnia 21 sierpnia 2023 roku o dopuszczenie dowodu z pisemnej opinii innego zespołu biegłych: z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego oraz z zakresu medycyny sądowej (lub opinii instytutu) w celu ustalenia przyczyn i przebiegu wypadku drogowego objętego zarzutem aktu oskarżenia oraz wskazania możliwości uniknięcia wypadku ze stron każdego z kierujących będących uczestnikiem wypadku - które to uchybienie miało wpływ na treść wyroku z uwagi na fakt, iż Sąd I instancji zaniechał przeprowadzenia podstawowego i istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy dowodu w postaci opinii kolejnego zespołu biegłych lub opinii instytutu (w sytuacji gdy treść wydanych dotychczas w niniejszej sprawie zasadniczych i uzupełniających opinii: biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego M. A. oraz biegłych: z zakresu techniki samochodowego i ruchu drogowego M. K. i biegłego z zakresu medycyny sądowej P. S. były opiniami niepełnymi i niejasnymi w rozumieniu art. 201 k.p.k., jak również zachodziły istotne sprzeczności pomiędzy poszczególnymi opiniami), co w konsekwencji doprowadziło do pozbawienia oskarżonego prawa do obrony oraz naruszyło podstawowe standardy rzetelnego procesu karnego;

2. art. 7 k.p.k. poprzez:

- nienależyte rozważenie treści wyjaśnień oskarżonego G. K. oraz treści zeznań W. M. (naocznego świadka wypadku drogowego) w części dotyczącej prędkości obu pojazdów biorących udział w wypadku drogowym objętym zarzutem aktu oskarżenia oraz odległości pomiędzy oboma pojazdami bezpośrednio przed ich zderzeniem we wzajemnym ich powiązaniu - które to uchybienie miało wpływ na treść wyroku z uwagi na fakt, iż Sąd I instancji uznał wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie za niewiarygodne (w sytuacji gdy znajdowały one potwierdzenie w zeznaniach świadka W. M.), przy jednoczesnym bezpodstawnym nieuwzględnieniu treści zeznań świadka W. M. przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy (wskutek dowolnego uznania na str. 3 uzasadnienia wyroku, iż zeznania tego świadka w zakresie prędkości pojazdów jest wysoce subiektywna),

— nienależyte rozważenie treści publikacji naukowych złożonych do akt sprawy przez obrońcę oskarżonego - które to uchybienie miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku z uwagi na fakt, iż Sąd I instancji uznał powyższe publikacje za dowody nie mające żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy i nie stanowiące podstawy do uznania dotychczas wydanych opinii za niepełne lub niejasne,

- nienależyte rozważenie treści dotychczasowych opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego M. A. oraz biegłych: z zakresu techniki samochodowego i ruchu drogowego M. K. i z zakresu medycyny sądowej P. S. we wzajemnym ich powiązaniu oraz w powiązaniu z wyjaśnieniami oskarżonego i zeznaniami świadka W. M. — które to uchybienie miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku z uwagi na fakt, iż Sąd I instancji poczynił ustalenia faktyczne sprawy będące podstawą wydania wyroku skazującego w oparciu o treść powyższych opinii, w sytuacji gdy opinie te nie mogły stanowić pełnoprawnych dowodów w sprawie;

II. mogący mieć wpływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę tego orzeczenia poprzez przez dowolne, błędne, nie znajdujące oparcia w całokształcie zebranego materiału dowodowego, a przy tym niezgodne z zasadami wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania przyjęcie, iż:

- stan zagrożenia na jezdni, na który oskarżony powinien zareagować, powstał z chwilą zmiany toru jazdy samochodu marki S. i przekroczenia przez ten pojazd osi jedni,

- kierowany przez oskarżonego samochód osobowy marki J. (...) nr rej. (...) w chwili wypadku objętego zarzutem aktu oskarżenia przekroczył prędkość administracyjnie dozwoloną (50 km/h) i poruszał się z prędkością mieszczącą się w przedziale 89-91 km/h,

— oskarżony zbliżając się do skrzyżowania nie zachował szczególnej ostrożności

- mając na uwadze bezsporny zamiar pokrzywdzonego - polegający na przejechaniu kierowanym przez niego samochodem marki S. pasa ruchu, po którym poruszał się samochód marki J. kierowany przez oskarżonego i zjechanie w stronę zakładu energetycznego - rozważanie, iż pokrzywdzony zwolniłby przecinając tor jazdy J. - ma charakter czysto spekulacyjny, bowiem takie zachowanie byłoby nieracjonalne i nieadekwatne do celu, jaki zamierzał osiągnąć kierujący S.,

- oskarżony (jako kierujący w chwili wypadku samochodem osobowym marki J. (...) nr rej. (...)) przyczynił się do zaistnienia wypadku drogowego zaistniałego w dniu 24.10.2021 roku w S. z udziałem pokrzywdzonego Z. S. kierującego samochodem osobowym marki S. (...) nr rej. (...)

— oskarżony swoim zachowaniem umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym określone w art. 20 ust. 1 i art. 25 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym

- w zaistniałej sytuacji drogowej oskarżony miał możliwość uniknięcia wypadku w sytuacji gdyby kierowany przez niego samochód poruszałby się w chwili wypadku z prędkością administracyjnie dozwoloną wynoszącą 50 km/h.

- co w konsekwencji doprowadziło do uznania oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, podczas gdy analiza całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego nie pozwalała na poczynienie powyższych ustaleń i wydanie wyroku skazującego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego jako niezasadna nie zasługiwała na uwzględnienie. Formułując podniesione w apelacji zarzuty obrazy przepisów proceduralnych i błędu w ustaleniach faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji, skarżący w istocie prezentował twierdzenia sprowadzające się do zanegowania wiarygodności i rzetelności sporządzonych w sprawie opinii biegłych z zakresu ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków – M. A. i M. K. oraz biegłego lekarza P. S.. Wnioski płynące ze wspomnianych opinii wpłynęły również na sposób oceny przez odwołującego się depozycji oskarżonego oraz świadka W. M. w istotnej ich części, jaką było ustalenie prędkości poruszających się pojazdów w momencie zderzenia, co także stanowiło przedmiot zarzutów zgłoszonych przez obrońcę.

Sąd Okręgowy po dokonaniu analizy akt sprawy oraz pisemnych motywów wydanego wyroku nie dostrzegł uchybień wskazanych w apelacji, które uczyniłyby przedmiotowe opinie (zarówno zasadnicze jak i uzupełniające) niepełnymi i niejasnymi. Ponadto, prawidłowa ocena przez Sąd meriti wskazanych opinii uzasadniała oddalenie wniosku dowodowego obrońcy w przedmiocie dopuszczenia dowodu z pisemnej opinii innego zespołu biegłych celem wydania kolejnej opinii we wskazanym przez skarżącego zakresie, pokrywającym się z zagadnieniami, zawartymi w dotychczas uzyskanych opiniach. W tym miejscu wskazać należy, że jeśli dowód z opinii biegłych jest przekonujący i zrozumiały dla sądu (organu procesowego), który to stanowisko odpowiednio uzasadnił, to fakt, iż dowód ten nie jest przekonujący dla strony, a wnioski z niej płynące nie są zgodne z jej oczekiwaniami, nie może stwarzać podstawy do ponownego powoływania biegłych lub zasięgania opinii nowych biegłych (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 22 maja 2023 r. II AKa 187/22). Na względzie mieć trzeba, że uznanie opinii za jasną i pełną w rozumieniu art. 201 k.p.k. jest domeną organu procesowego, a nie strony procesowej. Podstawą do stosowania art. 201 k.p.k. nie może stać się okoliczność, że strona wdając się samodzielnie w spekulacje myślowe natury specjalistycznej, dochodzi w rezultacie do przekonania, że wnioski natury ściśle fachowej i to w dziedzinie, w której z natury rzeczy sądowi i stronom merytorycznie brakuje wiadomości specjalistycznych, są błędne (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 27 kwietnia 2023 r. II AKa 515/22). Sąd Rejonowy właściwie podkreślił zbieżność w kluczowych ustaleniach w sporządzonych w sprawie opiniach, a cechę wiarygodności dodatkowo wzmacniała różnorodność metod zastosowanych w badaniach, które doprowadziły dwóch niezależnych biegłych w istocie do tożsamych wniosków, zwłaszcza w zakresie ustalonej prędkości, z jaką w chwili zaistnienia zdarzenia poruszał się oskarżony.

Sąd Rejonowy zasadnie uznał dołączone do akt publikacje naukowe, złożone w sprawie przez obrońcę oskarżonego, które miały być podstawą do negowania rzetelności sporządzonych w sprawie opinii, za nieistotne dla rozstrzygnięcia. Odnosząc się do poruszanych w nich zagadnień będących przedmiotem opinii, które miałyby one podważać, należało uznać je przede wszystkim jako nieadekwatne w tej konkretnej sprawie. Opinie zostały opracowane na podstawie informacji uzyskanych w postępowaniu przygotowawczym, natomiast treść publikacji i twierdzenia obrońcy odnoszą się do sytuacji, których nie można utożsamiać z okolicznościami niniejszego postępowania. Jako przykład można podać całkowicie inny sposób zderzenia pojazdów – wywody obrońcy na podstawie publikacji m.in. dotyczyły zderzenia czołowego, natomiast w przypadku zderzenia pojazdów J. i S., co nie podlega wątpliwościom, doszło do zderzenia czołowo-bocznego (mimośrodowego ukośnego – opinia k. 239) pojazdów będących w ruchu. Oczywistym jest, że w tak zgoła odmiennej sytuacji, na pojazdy i na uczestników wypadku działają inne siły niż w przypadku typowego zderzenia czołowego, tym bardziej z nieruchomą przeszkodą. Ponadto, już sama różnica w typie, modelu i klasie samochodów, a dokładniej w ich konstrukcji, posiadanych strefach zgniotu, zastosowanych systemach bezpieczeństwa, przemawia za niemożliwością odniesienia jednych ustaleń do drugich zgodnie z wolą skarżącego. Biorąc pod uwagę powyższe, wszelkie próby podważania wiarygodnych ustaleń, które były wynikiem opracowanych opinii, są nietrafne i miały za zadanie jedynie uwierzytelnić przyjętą linię obrony.

Odnosząc się w tym miejscu do zarzutu skarżącego popartego załączoną dokumentacją w postaci oryginalnej instrukcji obsługi samochodu S. (...) należy zauważyć, że przedstawiona dokumentacja nie dotyczy samochodu o tożsamej wersji nadwozia do samochodu, którym poruszał się pokrzywdzony i tym samym nie ma odniesienia do realiów sprawy, przy czym nawet przy ewentualnych rozbieżnościach w parametrach pojazdu, należałoby wykazać ich wpływ na sformułowane w opinii wnioski. Jak można zauważyć, zarzuty obrońcy mają charakter polemiczny i w zasadniczej części nie odpowiadają w ogóle okolicznościom sprawy. Podważając wiarygodność sporządzonych opinii, skarżący nie zgodził się także z przyjętą przez biegłych metodyką badań. Podkreślić trzeba, że judykatura wypowiada się w tej kwestii jednoznacznie wskazując, że nie należy do kompetencji stron decydowanie, jakie metody badawcze dla stwierdzenia okoliczności mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy okażą się przydatne w razie konieczności wykorzystania wiadomości specjalnych posiadanych przez powołanych biegłych. Decydują o tym biegli mając na względzie podlegające ocenie okoliczności, zebrany w sprawie materiał dowodowy, aktualny stan nauki i stosowane w konkretnej dyscyplinie nauki dostępne metody badawcze. Stosowaniu technik i metod badawczych należy więc do decyzji powołanych w sprawie biegłych, podejmowanej na podstawie swej wiedzy specjalnej, a nie strony, które takiej wiedzy nie mają (por. Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 lipca 2022 r., I KK 183/22). Biegły M. A. wypowiedział się jasno i logicznie co do sposobu przeprowadzania obliczeń, wzięcia pod uwagę głębokości deformacji pojazdów jedynie w celu kontrolnym oraz skoncentrowania się na miejscu zatrzymania samochodów, z uwagi na niemożliwość odróżnienia śladów hamowania i znoszenia. Uzyskane przez niego dane pozwoliły na przeprowadzenie rzetelnych obliczeń, przy czym skarżący próbując uargumentować swoje stanowisko posługuje się wyrywkowo podanymi przez biegłego stwierdzeniami odnoszącymi się do metodyki prowadzenia badań i sporządzenia opinii, nie bacząc na ich całokształt i poprawną interpretację. Podobne działania podejmuje obrońca formułując zarzuty związane z opinią interdyscyplinarną biegłych M. K. i P. S.. Przedmiotowa opinia sporządzona przez tych biegłych jest rzetelna, jasna i doprowadziła do jednoznacznych wniosków, zbieżnych z wnioskami biegłego M. A.. Odnoszenie się biegłego P. S. do własnych doświadczeń miało marginalne znaczenie przy całokształcie oceny, przy czym zważyć należy, że wnioski korelowały z treścią opinii zasadniczej, która nie wzbudziła zastrzeżeń Sądu. Obrońca również i w tym przypadku posługiwał się stwierdzeniami biegłego, które zostały wyrwane z kontekstu. Biegły opisując fakt braku poważniejszych, widocznych uszkodzeń ciała oskarżonego i pasażera auta, wielokrotnie wskazywał, że każdy analizowany przypadek jest inny i na względzie mieć należało dużą ilość czynników zmiennych, mających wpływ na odniesione w wypadku obrażenia jego uczestników. Biegły rzeczowo wskazał jakie siły działały na uczestników zdarzenia, podając co miało, a co mogło mieć wpływ na taki stan rzeczy w tym konkretnym przypadku. Prawidłowa interpretacja sporządzonych w sprawie opinii, także tych uzupełniających, nie pozwala na przyjęcie, że zawarte są w nich sprzeczności, na jakie powołuje się skarżący. Podobnie należało wypowiedzieć się w kolejnej istotnej kwestii, która choć jednoznacznie ustalona, stała się przedmiotem podniesionych zarzutów, a mianowicie możliwości uniknięcia kolizji przez oskarżonego w przypadku poruszania się przez niego z prędkością administracyjnie dozwoloną oraz momentu powstania stanu zagrożenia. Sąd Rejonowy słusznie zgodził się z wnioskami sformułowanymi przez biegłych, albowiem dokonane przez nich ustalenia na podstawie uzyskanych danych i przeprowadzonych symulacji odpowiadają wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego. Przede wszystkim niezasadne byłoby przyjęcie stanowiska obrońcy, próbującego forsować teoretyczny przebieg zdarzenia korzystny dla oskarżonego, a który opierał się jedynie na polemice, niemającej potwierdzenia w żadnym obiektywnym materiale dowodowym. Biegli wypowiedzieli się jasno kiedy zaistniał stan zagrożenia i jak oskarżony powinien na niego zareagować unikając tym samym zderzenia, przy tym dostatecznie uprawdopodabniając reakcję pokrzywdzonego, jako typową w danych warunkach.

Mając na uwadze powyższe rozważania co do słuszności stanowiska Sądu o uwzględnieniu opinii, także w zakresie ustalenia prędkości kolizyjnej, należało odnieść się do zarzutów obrońcy związanych z nieuwzględnieniem depozycji oskarżonego oraz świadka W. M. w zakresie prędkości, z którą poruszał się wówczas oskarżony. Z opinii biegłego M. A. wynika, iż oskarżony w chwili wypadku poruszał się z prędkością w przedziale 89-91 km/h, natomiast z opinii biegłego M. K. – w przedziale 89-95 km/h, toteż zauważyć można, że w rezultacie posłużenia się choć różnymi metodami, otrzymano wartości sobie odpowiadające. Twierdzenie oskarżonego, iż poruszał się z prędkością ok. 60 km/h nie ma żadnego uzasadnienia i odzwierciedlenia w rzeczywistości. Sam fakt przemieszczenia się samochodu S. po uderzeniu na odległość ponad 30 m od miejsca zderzenia podaje w wątpliwość wiarygodność przedstawianej przez oskarżonego, korzystnej dla niego wersji. Odnosząc się do zeznań W. M. należało również przyznać rację Sądowi Rejonowemu co do sposobu ich oceny. Jego naoczna obserwacja obarczona jest znacznym subiektywizmem i brakiem miarodajności, a świadek w treści składanych depozycji sam wskazuje na niepewność poczynionych obserwacji, zeznając w postępowaniu przygotowawczym na okoliczność prędkości samochodów, że „trudno mi dokładnie to określić, ale przypuszczam, że mogły być to wartości zbliżone do tych, które podałem” (60 km/h prędkość J. i 40 km/h prędkość S.), przed Sądem świadek ten już zeznał, że J. jechał z prędkością 60 km/h lub więcej. Powyższych depozycji we wskazanych częściach nie można było uznać za wiarygodne w świetle zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 7 k.p.k i ich sprzeczności z prawidłowymi ustaleniami płynącymi z opinii biegłych. W związku z tym, zarzuty skarżącego i w tym zakresie okazały się nietrafne.

W konkluzji powyższych rozważań należy wskazać, że Sąd meriti dokonując oceny sporządzonych w sprawie opinii, a także pozostałego materiału dowodowego, w tym wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadka W. M., uczynił to w poszanowaniu przepisów proceduralnych, zwłaszcza stosując się do zasady swobodnej oceny dowodów zawartej w art. 7 k.p.k., bezstronnie, nie naruszając prawa do obrony oskarżonego. Właściwie oceniony i uwzględniony materiał dowodowy posłużył do prawidłowego ustalenia stanu faktycznego w sprawie, wskutek czego można było zasadnie przypisać oskarżonemu G. K. realizację znamion czynu określonego w art. 177 § 2 k.k., zgodnie z treścią opisu zawartego w pierwszoinstancyjnym wyroku. Mając na uwadze ustalenia Sądu Rejonowego w zakresie prędkości, z którą poruszał się oskarżony i przekroczenia dozwolonej na tym odcinku prędkości o ok. 40 km/h, umyślne naruszenie przez niego zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym nie budzi wątpliwości. Sąd Rejonowy wyczerpująco uzasadnił tak przyjęte stanowisko, do którego Sąd Okręgowy się przychylił, podobnie jak do sformułowanych na jego poparcie argumentów. Powyższe okoliczności były podstawą uznania zarzutów podniesionych przez obrońcę oskarżonego za nietrafne i tym samym nieuwzględnienia wniesionej apelacji.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku w całości przez uniewinnienie oskarżonego G. K. od popełnienia czynu zarzuconego mu w akcie oskarżenia i przypisanego w wyroku, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W związku z niezasadnością podniesionych zarzutów, wniosek apelacyjny obrońcy nie zasługiwał na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wskazano w rubryce 3.1. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzeniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

--------------------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II, III.

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji, na podstawie art. 636 § 1 k.p.k., na wniosek pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej, Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego G. K. na rzecz oskarżycielki posiłkowej E. M. kwotę 840 zł tytułem zwrotu kosztów procesu związanych z udziałem pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym, wg stawek określonych w § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

Ponadto, Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 520 zł kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, zgodnie ze stawkami wskazanymi w art. 8 w zw. z art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych oraz § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana