Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 11 października 2023 r. Sąd Rejonowy w Kole, sygn. akt II W 440/23 obwinionego G. P. uznał za winnego tego, w dniu 4 czerwca 2023 r. o godz. 08:52 w m. S., (...) kierując po drodze publicznej pojazdem m-ki V. (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku D-42 i przekroczył dopuszczalną prędkość w obszarze zabudowanym o nie więcej niż o 50 km/h jadąc z prędkością nie większą niż 100 km/h przy ograniczeniu do 50 km/h, tj. popełnienia wykroczenia z art. 92a § 2 kw i za to wymierzył mu karę grzywny w wysokości 1200 złotych.

Apelację od powyższego wyroku złożył obwiniony G. P. zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt. 3 k.p.k.) w szczególności:

1)  błędne ustalenia sądu zakresie dokonania pomiaru prędkości samochodu, w szczególności wynikające ze sposobu dokonania tego pomiaru przez policjantkę wyskakującą zza krzaków;

2)  nieuwzględnienie, że za samochodem obwinionego jechał inny kierowca, który do doganiał;

3)  nieuwzględnienie, że obwiniony od 25 lat jeździ zawodowo, ostrożnie;

4)  oparcie się tylko na zeznaniach świadka i instrukcji urządzenia pomiarowego bez opinii biegłego, która zdaniem obwinionego była w tej sprawie konieczna.

Podnosząc te zarzuty obwiniony składał wnioski, które w sumie miały prowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego G. P. okazała się całkowicie bezzasadna i jako taka nie mogła być uwzględniona.

Wbrew twierdzeniom skarżącego sąd I instancji po prawidłowo przeprowadzonym postępowaniu dokonał właściwej oceny dowodów, a stanowisko swoje przekonująco uzasadnił.

Ocena materiału dowodowego w zakresie czynów przypisanych obwinionemu przez Sąd Rejonowy dokonana została z uwzględnieniem reguł sformułowanych w przepisach art. 5 k.p.k. i art. 7 k.p.k., stosowanych również w postępowaniu w sprawach o wykroczenia. Co więcej, jest ona oceną wszechstronną i bezstronną, jest zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Przypomnieć w tym miejscu należy, że zgodnie z art. 7 k.p.k. organy po-stępowania, a więc także i sąd, kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Zgodnie z panującym w orzecznictwie poglądem, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., wtedy gdy:



jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.),



stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.),



jest wyczerpująco i logicznie, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, uargumentowane w uzasadnieniu wyroku - art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. (vide: wyrok składu 7 sędziów

Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 roku, publ. OSNKW 1991/9/41).

Te kryteria oceny mają zastosowanie również przy orzekaniu w sprawach o wykroczenia.

Wbrew twierdzeniom zawartych w apelacji sąd I instancji dokonał szczegółowej analizy przeprowadzonych dowodów i przekonująco uzasadnił na jakich dowodach się oparł dokonując ustaleń i dlaczego uznał za wiarygodne zeznania świadka funkcjonariusza policji A. B., a dlaczego odmówił wiary wyjaśnieniom obwinionego we wskazanym prze ten sąd zakresie.

Zeznania złożone przez tego świadka były konsekwentne i spójne. Wbrew twierdzeniom skarżącego uznać należy, iż sąd I dokonał analizy całego materiału dowodowego przy zachowaniu wymogów z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w., co doprowadziło do uznania jego wyjaśnień w znacznej mierze, w szczególności w zakresie możliwości przekroczenia prędkości i możliwości zmierzenia prędkości innemu samochodowi jadącemu przed obwinionym za niewiarygodne.

Ponadto sąd odwoławczy nie dopatrzył się błędów logicznych, lekceważenia dowodów, opierania się na dowodach nieprzekonujących czy na faktach w istocie nieudowodnionych. Sąd Rejonowy swoje stanowisko wyczerpująco i logicznie, z uwzględnieniem wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego uargumentował w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w.).

Nielogiczne są próby skarżącego negowania swojego sprawstwa, w szczególności próby wywodzenia, iż nie ma pewności czy to prędkość właśnie jego samochodu została zmierzona.

Wywodom skarżącego przeczą właśnie wiarygodne zeznania funkcjonariusza policji A. B.. Zeznania te poparte są zapisem na płycie DVD, protokołem oględzin płyty i wydrukiem zdjęcia wskazującego na wykonanie pomiaru (k.10-12). Dowody te nie pozostawiają żadnej wątpliwości, że pomiar prędkości dotyczy właśnie samochodu, którym kierował obwiniony.

Sąd odwoławczy zgadza się z wywodami sądu I instancji, że urządzenie, którym dokonano pomiaru prędkości pojazdu obwinionego jest jednym z najnowocześniejszych urządzeń tego typu pozostającym w dyspozycji policji i w chwili pomiaru miało ważne świadectwo legalizacji pierwotnej. Słusznie sąd ten zwraca uwagę na, że z instrukcji obsługi laserowego miernika prędkości jasno wynika, aby upewnić się, że wynik dokonanego pomiaru nie będzie błędny TruCAM II monitoruje zarówno stan urządzenia jak i proces pomiaru. Gdy urządzenie wykryje stan błędu, wyświetli komunikat o błędzie zamiast wyniku pomiaru. Stąd słuszny wniosek sądu I instancji, ze nie ma możliwości, by urządzenie działało nieprawidłowo i podawało zawyżoną czy zaniżoną prędkość namierzanego pojazdu, ponieważ urządzenie wykrywa błędy pomiaru, informując o tym operatora urządzenia. Ponadto przyrząd jest przystosowany do pracy w niekorzystnych warunkach atmosferycznych niezależnie od pory dnia lub nocy, dokonuje pomiaru w pełnym zakresie pomiarowym, w odległości do 1200 m

Słusznie sąd I instancji wziął pod uwagę, że margines błędu pomiarowego, który według instrukcji wynosi 2 km/godz. i uwzględnił to na korzyść obwinionego przy ustaleniu stanu faktycznego w sprawie i dokonywaniu opisu czynu.

Ocena dokonanego pomiaru i urządzenia służącego do wykonywania tej czynności należy do sądu i jest dokonywana na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego. Czynność ta nie wymaga wiadomości specjalnych biegłych z jakiejkolwiek dziedziny, dlatego zarzut obwinionego w tym zakresie jest bezpodstawny.

Jeśli chodzi o zarzut nieuwzględnienia dotychczasowego sposobu bezpiecznej jazdy przez 25 lat przez obwinionego, to przy dokonywaniu ustaleń faktycznych dotyczących zarzutu nie ma to istotnego znaczenia, natomiast dotychczasową niekaralność obwinionego sąd I instancji słusznie uznał za okoliczność łagodzącą przy wymiarze kary grzywny.

Reasumując, dokonana przez sąd I instancji ocena dowodów okazała się trafna, a prawidłowo poczynione ustalenia faktyczne pozwoliły na niebudzące wątpliwości przypisanie obwinionemu wykroczenia.

Kierunek apelacji obwinionego obligował sąd odwoławczy do kontroli zaskarżonego orzeczenia, także co do orzeczonej kary (art. 447 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 k.p.w.).

Mając na uwadze dyrektywy sądowego wymiaru kary (art. 33 k.w.), okoliczności przedmiotowe i podmiotowe czynu obwinionego, które trafnie wyeksponował sąd rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jak również jego właściwości i warunki osobiste, orzeczoną karę grzywny należy uznać za adekwatną i sprawiedliwą reakcję na zachowanie obwinionego

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, sąd odwoławczy – nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 104 k.p.w. i art. 440 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. orzekł jak w wyroku.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. i § 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.U.2017 poz. 2467) oraz art. 1 i art. 3 ust. 1, art. 8 i art 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz.U.1983 poz. 223 z późn. zm.).

Karol Skocki