Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 423/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Kole z dnia 10 października 2023r., sygn. akt II K 682/22

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☒ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

3.

4.

5.

6.

Obraza prawa materialnego tj. art. 212 §1 k.k. poprzez przyjęcie, iż znamiona czynu zabronionego przez zachowanie oskarżonej W. R. (1) nie zostały wyczerpane, podczas gdy użycie przez nią słów „fałszuje, fabrykuje dokumenty, wprowadza w błąd i ignoruje instytucje państwowe” wyczerpuje znamiona opisanego tam czynu zabronionego i w sposób oczywisty zniesławiły M. G..

Obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. obraza art. 7 k.p.k. (błąd dowolności) poprzez dowolną a nie swobodną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, tj. wyjaśnień oskarżonej prywatnej, a w szczególności jej motywacji co do użycia stwierdzeń, iż M. G. „fałszuje, fabrykuje dokumenty, wprowadza w błąd i ignoruje instytucje państwowe”, polegającą na ocenie dowodów bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania, doświadczenia życiowego i podejścia w sposób bezkrytyczny do tychże wyjaśnień oskarżonej prywatnej, a jednocześnie niejako usprawiedliwiając oskarżoną prywatną, podczas gdy stwierdzenie, że M. G. „fałszuje, fabrykuje dokumenty, wprowadza w błąd i ignoruje instytucje państwowe” w sposób oczywisty nakierowane są na poniżenie go w opinii publicznej, w szczególności przed organami państwowymi, bowiem już ich samo użycie nakierowane jest negatywnie w stosunku do M. G., poza tym jednoznacznie wskazują one na rzekome dokonanie przez M. G. takich czynów, co nigdy nie miało miejsca, zaś biorąc pod uwagę, iż oskarżona W. R. (1) bardzo swobodnie wypowiada się i operuje pojęciami języka polskiego (czego dała świadectwo na terminie rozprawy składając obszerne wyjaśnienia w tejże sprawie) potwierdza, iż jej celem było zdyskredytowanie w opinii publicznej (a w szczególności przed organami państwowymi) osoby M. G. i zniesławienie go;

Obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. obraza art. 7 k.p.k. (błąd dowolności) poprzez dowolną a nie swobodną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, w wyniku czego doszło do nieprawidłowej oceny przez Sąd I instancji, iż oskarżona miała podstawy do wysuwania zarzutów względem oskarżyciela w taki sposób, a tym samym miała podstawy do stwierdzenia, iż ten, „fałszuje, fabrykuje dokumenty...” podczas gdy, oskarżyciel prywatny M. G., nigdy takiego postępowania się nie dopuścił, zaś użycie tychże słów i pomówienie go, iż dopuścił się takiego czynu, w sposób oczywisty po pierwsze nakierowane było na poniżenie go, po wtóre celowo skierowane do instytucji; publicznych, aby taki efekt wywołać, a po trzecie przekroczyły one jakiekolwiek normy dozwolonej krytyki i ich użycie nie może być usprawiedliwiane wzburzeniem oskarżycielki, konfliktem sąsiedzkim, czy niezrozumienie przez przeciętnego obywatela pism administracyjnych.

Obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. obraza art. 7 k.p.k. (błąd dowolności) poprzez dowolną a nie swobodną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, poprzez uznanie, iż oskarżona miała podstawy do wysuwania zarzutów względem oskarżyciela, a tym samym miała podstawy do stwierdzenia, iż ten „fałszuje, fabrykuje dokumenty...”, a to na skutek pism organów administracji publicznej w toku trwających postępowań administracyjnych, podczas gdy, taka ocena wyjaśnień oskarżonej nie licuje z powagą sądu, zaś tłumaczenie oskarżonej w sposób oczywisty zmierza do przyjętej przez nią linii obrony, bowiem żadne pismo w toku postępowań administracyjnych nie dawało podstaw dla stwierdzenia na piśmie i zaadresowania go do instytucji publicznych, że M. G. fałszuje, fabrykuje dokumenty, świadomie wprowadza w błąd i ignoruje instytucje państwowe.

Obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. obraza art. 7 k.p.k. (błąd dowolności) poprzez dowolną a nie swobodną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, poprzez uznanie, iż oskarżona skierowała swoje pismo do organów administracji publicznej, a więc do osób które mają obowiązek zachowania w tajemnicy służbowej i nie mogą ujawniać zawartych w pismach procesowych zarzutów i że nie miała ona na celu zniesławienie oskarżyciela i nie odnosiła się do jego cech indywidualnych podczas gdy, oskarżona zniesławiła M. G., wprost stwierdzeniem, że „fałszuje , fabrykuje dokumenty...” i skierowała go do organu administracji publicznej, gdzie łączna liczba osób które z przedmiotowym pismem zapoznały się, liczona jest, nie w dziesiątkach, ale setkach osób (zgodnie z wykazem dostępu do korespondencji znajdujących się w aktach sprawy), zaś bez wątpienia instytucje te jako całość tj. jako organ wydający decyzję administracyjne w stosunku do M. G. (zarówno w tamtej konkretnej sprawie jak i każdej następnej) mogłyby poniżać lub narazić na utratę zaufania M. G. potrzebną do prowadzenia przez niego działalności gospodarczej.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia poprzez uznanie, iż M. G. wybudował oborę wraz z ubojnią i zbiornikiem na gnojowicę w odległości 4 m od nieruchomości oskarżonej prywatnej tj. W. R. (1), podczas gdy M. G. nie wybudował ubojni, zaś zarówno obora jak i zbiornik na gnojowicę znajdują się w odległości nie mniejszej niż 5,9 m od nieruchomości oskarżonej prywatnej, a w dodatku oddzielone są pasem zieleni, choć jednocześnie pamiętać należy, iż oskarżona prywatna również prowadzi gospodarstwo rolne i chów bydła.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniesiona przez pełnomocnika oskarżyciela prywatnego apelacja okazała się nieuzasadniona. Sąd odwoławczy uznał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na czynienie innych ustaleń faktycznych niż dokonał tego Sąd I instancji. Materiał dowodowy zebrany w sprawie nie daje podstaw do przyjęcia, że oskarżona W. R. (2) dopuściła się zarzucanego jej czynu.

Sąd odwoławczy w toku kontroli apelacyjnej nie dopatrzył się jakichkolwiek uchybień w ocenie zgromadzonego materiału dowodowego i poczynionych na jego podstawie ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia.

Ocena dowodów przeprowadzonych w toku postępowania pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.), gdyż została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.). Sąd wydał wyrok na podstawie analizy całokształtu ujawnionych w toku postępowania okoliczności, mających znaczenie dla przedmiotowego rozstrzygnięcia, wobec czego ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie uchybia treści art. 410 k.p.k.

Kontrola instancyjna wykazała, iż wbrew stanowisku pełnomocnika oskarżyciela prywatnego, Sąd Rejonowy w prawidłowy sposób ocenił wyjaśnienia oskarżonej, słusznie dając im wiarę. Nadto Sąd I instancji prawidłowo ocenił pozostały zebrany materiał dowodowy. Twierdzenia pełnomocnika oskarżyciela prywatnego, iż Sąd Rejonowy dokonał dowolnej oceny zebranego materiału dowodowego są zupełnie pozbawione podstaw.

Wskazać należy, że wyjaśnienia oskarżonej oraz materiał dowodowy w postaci dokumentów z postępowania administracyjnego dot. uzyskania pozwolenia na budowę obory przez oskarżyciela prywatnego, tworzą spójną i logiczną całość. Oskarżona w swoich wyjaśnieniach wprost wskazała, że składając pismo zatytułowane „Odwołanie wraz z wnioskiem o przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego” była zdenerwowana, kierowały nią emocje oraz informacje, które posiadała z dokumentów uzyskanych w toku trwającego postępowania administracyjnego. Natomiast trafnie Sąd Rejonowy zauważył, że w decyzji z dnia 30 października 2020r. Wojewoda (...) wskazał, że „W związku z wątpliwościami co do rzeczywistej treści ww. rozstrzygnięć Wójta Gminy B. konieczne stało się wyjaśnienie, czy dopuszczalne było załączenie do każdej z ww. decyzji dwóch różnych map, które w odmienny sposób przedstawiają zakres inwestycji tj. raz jest to ogólne określenie granic terenu przeznaczonego pod inwestycję, a w drugim przypadku - uszczegółowienie lokalizacji poszczególnych obiektów na terenie działek (...), co ma znaczenie w zakresie oceny ich odległości i oddziaływania na tereny sąsiednie. Załączenie dwóch map o różnej treści do każdej z decyzji mogło wprowadzić: w błąd organ administracji architektoniczno-budowlanej, dokonujący obowiązkowego sprawdzenia zgodności przedłożonego przez inwestora pana M. G. projektu budowlanego z ustaleniami decyzji o warunkach zabudowy, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach (art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego)” oraz „Wskazane wyżej: decyzja Wójta Gminy B. z dnia 2 marca 2017 r. oraz decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 11 maja 2017 r. potwierdzają, iż usytuowanie projektowanej obory zostało jednak z góry określone w związku z koniecznością dokonania oceny wpływu planowanego przedsięwzięcia na środowisko. Obora miała zostać zlokalizowana w odległości 34 m od granicy z działką pani Z. R. i pana J. R. o numerze 264 (,, od zachodu"). Na takie usytuowanie obory wskazują mapy załączone do decyzji o warunkach zabudowy i decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, ale tylko te z naniesionymi na nich obiektami. Na mapie załączonej do decyzji o warunkach zabudowy, oznaczony nr 1 budynek obory (o długości 66,40 m) styka się tylko w jednym punkcie z istniejącym już na tym terenie budynkiem. Tak samo zostaje przedstawiony budynek (oznaczony numerem 8) na mapie stanowiącej załącznik do decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Ze w-skazanych dokumentów wynika w sposób jednoznaczny, iż budynek obory nie był planowany do realizacji tuż przy granicy z działką nr (...). Z kolei z projektu zagospodarowania działki, zatwierdzonego badaną decyzją o zmianie pozwolenia na budowę, wynika, iż budynek obory miał zostać usytuowany w odległości 5,90 m od granicy z działką nr (...) i jego jedna ściana miała przylegać w całości do już istniejącego budynku. To mogło sugerować, iż zamiarem inwestora jest w rzeczywistości rozbudowa już istniejącego obiektu. Nie wiadomo, z jakich powodów organowi administracji architektoniczno-budowlanej przedłożono wskazane decyzje z mapami, na których teren inwestycji zaznaczono jedynie ogólnie długopisem lub flamastrem (na mapach stanowiących załącznik do decyzji o warunkach zabudowy teren inwestycji dodatkowo oznaczono literami (...)). Nie dysponując właściwymi załącznikami graficznymi do decyzji Wójta Gminy B., Starosta K. nie mógł poprawnie ustalić, czy projektowany układ obiektów (obory, zbiornika na gnojowicę) jest zgodny z ustaleniami decyzji organu gminy”, a ponadto „Należy przyjąć, iż Starosta K. w dniu wydania badanej decyzji o zmianie pozwolenia na budowę nie posiadał wiedzy o istnieniu innych załączników graficznych do decyzji wydanych przez Wójta Gminy B., które określały w sposób odmienny dopuszczalną lokalizację projektowanych obiektów na terenie inwestycyjnym. Podkreślić przy tym należy, że inny sposób usytuowania obiektów (przede wszystkim obory, która miała zostać zbudowani w odległości 34 m „od zachodu” tj. od granicy z działką nr (...)), potwierdza prowadzone przez Wójta Gminy B., a następnie przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K., postępowanie w przedmiocie zmiany decyzji Wójta Gminy B. z dnia 24 lutego 2016 r. znak: (...) 6220.1.2016 o środowiskowych uwarunkowaniach. W ramach tego postępowania ujawniono, iż zaistniała konieczność zmiany decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach poprzez wyraźne dopuszczenie lokalizacji obory w odległości 4 m od działki usytuowanej od strony zachodniej. W tej sytuacji postępowanie prowadzone w przedmiocie zmiany decyzji o pozwoleniu na budowę należy uznać za wadliwe, ponieważ organ administracji architektoniczno-budowlanej nie mógł w sposób prawidłowy ocenić zgodności projektu budowlanego z ustaleniami decyzji o warunkach zabudowy oraz decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.” Nie ulega zatem wątpliwości, że oskarżona miała podstawy by przypuszczać, że oskarżyciel prywatny świadomie próbuje wprowadzić w błąd organy administracji, tym samym ignoruje zapadłe wcześniej decyzje administracyjne, a przez to fałszuje i fabrykuj dokumenty. Jako fałszowanie dokumentów można bowiem uznać dokonanie ich fałszerstwa materialnego (art. 270§1 k.k.), a także fałszerstwo intelektualne (art. 271§1 k.k.), jak i wyłudzenie poświadczenia nieprawdy (art. 272 k.k.).

Oskarżona formułując swoje stanowisko w piśmie do organu administracji nie miała na celu obrażenia M. G., jego znieważenia lub zniesławienia. Wymieniona walczyła o swoje słuszne prawa, jest przecież istotne, czy obiekt cechujący się znacznym oddziaływaniem na jej działkę, jej dom, w postaci różnorakich uciążliwych immisji, będzie zlokalizowany w odległości kilkudziesięciu, czy kilku metrów od granicy jej nieruchomości. Oskarżona swojego zachowania nie postrzegała jako czynu zabronionego. I nie było jej zamiarem zniesławienie oskarżyciela prywatnego. Nie wyczerpała więc również znamion strony podmiotowej zarzucanego jej czynu. Zresztą z treści ostatniego pisma procesowego pełnomocnika oskarżyciela prywatnego wynika, że nie został on poniżony w opinii publicznej, a jedynie obawia się o prowadzone w przyszłości postępowania administracyjne i działania jego w postaci wytoczenia niniejszego postępowania karnego miałyby doprowadzić do zastraszenia oskarżonej i zaniechania dochodzenia swoich praw. Oskarżona tłumaczyła, że pisząc pismo do organu była zdenerwowana, kierowały nią emocje bowiem jakkolwiek godziła się na wybudowanie przez sąsiada obory, to jednak nie wyrażała zgody na to, aby obora ta powstała tak blisko jej działki. Nadto z akt sprawy wynika, że strony pozostają w głębokim w konflikcie, wzajemnie składają na siebie doniesienia do poszczególnych organów.

Zdaniem Sądu Odwoławczego nie można również uznać, że Sąd I instancji dopuścił się naruszenia art. 7 k.p.k. uznając, że oskarżona skierowała swoje pismo do organów administracji publicznej, a więc do osób, które mają obowiązek zachowania tajemnicy służbowej i nie mogą ujawniać zawartych w pismach zarzutów, a także uznając, że oskarżona nie miała na celu zniesławienia M. G.. Z akt sprawy wynika jednoznacznie, że oskarżona broniła swojego interesu w sprawie dot. budowy przez M. G. obory, dążyła do tego, aby M. G. nie wybudował obory tuż przy granicy z jej działką. Celem pisma wystosowanego przez oskarżoną nie było poniżenie M. G., lecz chęć zwrócenia organom administracji uwagi na nieprawidłowości, jakie pojawiły się w toku postępowania administracyjnego i w efekcie niedopuszczenie do wybudowania obory tuż przy granicy z jej działką.

W ocenie Sądu odwoławczego nie jest trafny również podnoszony przez oskarżyciela prywatnego zarzut jakoby Sąd Rejonowy ustalił, że oskarżyciel prywatny wybudował oborę w odległości 4 m od nieruchomości oskarżonej, gdy faktycznie obora i zbiornik na gnojowicę znajdują się w odległości nie mniejszej niż 5,9 m od nieruchomości oskarżonej. Przede wszystkim wskazać należy, że Sąd I instancji ustalił, że odległość obory od granicy działki oskarżonej wynosi około 4m. Nadto w sprawie nie jest istotne czy odległość ta wynosi 4 m czy też 5,9 m. Istotne jest to, że oskarżona wyrażała zgodę na budowę obory w odległości 34 m od granicy jej działki, nie wyrażała zaś zgody na budowę obory tak blisko granicy jej działki. Oskarżyciel prywatny wybudował zaś ww. obiekt w odległości kilku metrów od działki oskarżonej, naruszając wszelkie zasady współżycia społecznego, prawidłowych relacji międzysąsiedzkich.

W ocenie Sądu odwoławczego trafnie Sąd I instancji uznał, że nie sposób dopatrzeć się popełnienia przez oskarżoną czynu zabronionego z art. 212 § 1 k.k.

W tym miejscu przeanalizować należy ustawowe znamiona przestępstwa zniesławienia i odnieść je do treści pisma skierowanego przez oskarżoną w toku postępowania administracyjnego.

Przestępstwo zniesławienia ma charakter powszechny. Sprawcą czynu zabronionego określonego w art. 212 § 1 k.k. może być zatem każda osoba zdolna do ponoszenia odpowiedzialności karnej.

Pomawianymi mogą być osoba fizyczna, grupa osób, instytucja, osoba prawna albo jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej.

Czynność sprawcza przestępstwa zniesławienia polega na pomówieniu. Pomawianie to pojęcie wieloznaczne. W jego zakresie znaczeniowym mieści się oskarżanie, zarzucanie, przypisywanie, posądzanie, podejrzewanie o postępowanie lub właściwości negatywnie rzutujące na ocenę podmiotu, mające charakter poniżający w opinii publicznej, podrywający zaufanie społeczne. Pomówienie może zaistnieć również w przypadku postawienia zarzutów prawdziwych (art. 213 k.k.). Zniesławiający zarzut odnosi się na ogół do określonego zachowania, np. postępowania nagannego, sprzecznego z zasadami współżycia społecznego czy prakseologią zawodową. Nie musi to być zachowanie sprzeczne z prawem, gdyż wystarczy, aby informacja o tym była zdolna poniżyć pokrzywdzonego lub narazić go na utratę potrzebnego zaufania. Przestępstwo z art. 212 k.k. jest przestępstwem formalnym, co oznacza, że dla bytu tego przestępstwa nie jest konieczne wywołanie skutku w postaci poniżenia pomawianego podmiotu w opinii publicznej bądź też utraty przez niego zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Wystarczające jest to, aby zniesławiająca treść mogła taki skutek wywołać.

Ustalenie faktu realizacji przez sprawcę znamion zniesławienia podlega ocenie obiektywnej, a więc nie mają tu znaczenia subiektywne odczucia pokrzywdzonego (postanowienie SN z dnia 9 października 2001r., IV KKN 78/97, LEX nr 51588).

Zaznaczyć należy, że przestępstwo zniesławienia można popełnić tylko umyślnie, zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i wynikowym. Sprawca musi mieć świadomość tego, że jego wypowiedź zawiera zarzut zniesławiający pod adresem innej osoby, grupy osób, instytucji, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej. Sprawca musi ponadto mieć świadomość możliwych konsekwencji w postaci możliwości narażenia podmiotu, którego zarzut dotyczy, na poniżenie w opinii publicznej lub utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. W zamiarze bezpośrednim sprawca chce zniesławiany podmiot poniżyć lub spowodować utratę przez niego zaufania bądź, przy wystąpieniu zamiaru wynikowego, na to się godzi.

Odnosząc wyżej scharakteryzowane znamiona przedmiotowe przestępstwa z art. 212 k.k. do treści pisma oskarżonej z dnia 12 listopada 2020r. zauważyć należy, że oskarżona broniła jedynie swojego interesu. Oskarżona kierując się treścią decyzji Wojewody (...) z dnia 30 października 2020r. mogła przypuszczać, że oskarżyciel prywatny próbuje wprowadzić z błąd organy administracji. Oskarżona próbowała zmobilizować organy administracji do przeprowadzenia czynności kontrolnych. Zamiarem oskarżonej nie było doprowadzenie do poniżenia oskarżyciela prywatnego, ugodzenie w jego dobre imię, ani też narażenie go na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Tym samym pisma oskarżonej nie można uznać za zawierające treści wyczerpujące znamiona ww. przestępstwa.

Wniosek

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji oskarżyciela prywatnego, a także nie znalazł przy tym uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1 Brak winy oskarżonej W. R. (1) w zakresie zarzucanego czynu, brak realizacji znamion strony podmiotowej i przedmiotowej zarzucanego czynu, rozstrzygnięcie o kosztach postępowania przed Sądem I instancji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Kontrola instancyjna potwierdziła, iż materiał dowodowy zgromadzony w sprawie i poczynione na jego podstawie prawidłowe ustalenia faktyczne nie pozwalają na przypisanie oskarżonej sprawstwa i winy w zakresie czynu z art. 212 § 1 k.k.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., 632 pkt 1 k.p.k., w zw. z art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz.U.2023.123 ze zm.), wobec nieuwzględnienia apelacji, zasądzając od oskarżyciela prywatnego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 złotych oraz wymierzając mu opłatę za postępowanie odwoławcze w kwocie 100 zł.

7.  PODPIS

Robert Rafał Kwieciński