Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 września 2024r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSO Dariusz Półtorak

Protokolant st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz

po rozpoznaniu dnia 5 września 2024r.

sprawy P. S.

obwinionego z art. 92 a § 2 kw, art. 86 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Łukowie

z dnia 12 marca 2024r., sygn. akt II W 266/23

I.  w zaskarżonej części wyrok utrzymuje w mocy;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę za II instancję w wysokości 100 zł oraz obciąża go kosztami postępowania odwoławczego w kwocie 50 zł.

Sygn. akt II Ka 444/24

UZASADNIENIE

P. S. został obwiniony o to, że:

I. w dniu 12 marca 2023 r. o godz. 19:50 w miejscowości T., gm. S., woj. (...) jadąc jako kierujący pojazdem marki A. o nr. rej. (...) przekroczył dozwoloną w obszarze zabudowanym prędkość o 54 km/h, jadąc z prędkością 104 km/h, przy dozwolonej prędkości 50 km/h, tj. o wykroczenie z art. 92a § 2 k.w.;

II. w dniu 12 marca 2023 r. o godz. 20:08 w miejscowości J., gm. S., woj. (...) jako kierujący pojazdem marki A. o nr. rej. (...) na drodze publicznej, nie zachowując należytej ostrożności, spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że wbrew obowiązkowi nie zabezpieczył w odpowiedni sposób pojazdu na czas postoju w wyniku czego podczas wsiadania do pojazdu, pojazd stoczył się i uderzył w zaparkowany pojazd marki B. o nr rej. (...) uszkadzając go, tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w.

Sąd Rejonowy w Łukowie wyrokiem z dnia 12 marca 2024 r. w sprawie II W 266/23:

I.  obwinionego uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt I wyczerpującego znamiona art. 92a § 2 k.w. i za czyn ten na podstawie art. 92a § 2 k.w. w związku z art. 24 § 3 k.w. wymierzył mu karę 1000 (tysiąca) złotych grzywny;

II.  obwinionego uniewinnił od popełnienia czynu zarzucanego w pkt II;

III.  na podstawie art. 121 § 1 k.p.w. w związku z art. 630 k.p.k. i art. 119 § 1 k.p.w. zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w części, w kwocie 160 (stu sześćdziesięciu) złotych, w tym 100 (sto) złotych tytułem opłaty sądowej, kosztami postępowania w zakresie czynu z pkt II obciążając Skarb Państwa.

Apelacje od powyższego wyroku złożył obrońca obwinionego, zaskarżając go na korzyść obwinionego w zakresie czynu z punktu I wyroku w całości, zarzucając mu:

I. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

1. art. 7 k.p.k. art. 8 k.p.w., poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów polegające na prowadzeniu jednostronnej, dowolnej, a przy tym sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczeniem życiowym ocenie materiału dowodowego, polegające na:

a. odmowie nadania waloru wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego P. S. w zakresie jakim wskazał, że funkcjonariusze Policji w sposób niewłaściwy, niezgodny z instrukcją obsługi skorzystali z wideorejestratora zamontowanego w nieoznakowanym radiowozie w momencie interwencji tj. utrzymywali między radiowozem a pojazdem, którym poruszał się obwiniony niewłaściwą, niestałą odległość uniemożliwiającą dokonanie właściwego pomiaru prędkości przy użyciu tego urządzenia;

b. odmowie nadania waloru wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego P. S. w zakresie jakim wskazał, że funkcjonariusze Policji poruszając się nieoznakowanym radiowozem zbliżali się na bardzo bliską odległość do pojazdu, którym poruszał się obwiniony, czym spowodowali u niego poczucie niebezpieczeństwa i w ten sposób sprowokowali go do zwiększenia prędkości z jaką się poruszał;

- podczas gdy wyjaśnienia obwinionego w ww. zakresach są spójne, logiczne i rzetelne;

2. art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 39 § 2 k.p.w., poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy obwinionego o wystąpienie do Komendy Powiatowej Policji w Ł. i zobowiązanie Komendy Powiatowej Policji w Ł. do przedstawienia zaświadczeń o kursach specjalistycznych tudzież kursach na obsługę wideorejestratorów ukończonych przez aspiranta P. R. i starszego sierżanta P. C., podczas gdy ustalenie tej okoliczności miało znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy w kontekście oceny poprawności pomiaru prędkości dokonanego przez funkcjonariuszy Policji;

II. w konsekwencji obrazy powyższych przepisów postępowania błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść polegający na:

a. nieprawidłowym przyjęciu, iż obwiniony P. S. dnia 12 marca 2023 r. o godz. 20:08 w miejscowości J., gm. S., woj. (...), jako kierujący pojazdem marki A. o nr rej. (...) przekroczył dozwoloną w obszarze zabudowanym prędkość o 54 km/h, jadać z prędkością 104 km/h, przy dozwolonej prędkości 50 km/h, podczas gdy wobec faktu, że pomiar z wideorejestratora nie został dokonany w sposób właściwy nie można na jego podstawie stwierdzić powyższego faktu.

Podnosząc powyższy zarzut skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego P. S. od dokonania czynu zarzucanego w pkt I wyroku.

Sąd Okręgowy w Siedlcach zważył, co następuje:

Wniesiona przez obrońcę obwinionego apelacja dotycząca jedynie czynu wskazanego w pkt I zaskarżonego wyroku, jako niezasadna nie podlegała uwzględnieniu. Podniesione przez skarżącego zarzuty nie miały odbicia w rzeczywistości i jako niesłuszne należało odrzucić. Sąd Okręgowy dokonał analizy przedmiotowych akt w kontekście wniesionego środka odwoławczego i stwierdził, że Sąd meriti zgromadził i ocenił materiał dowodowy prawidłowo oraz na jego podstawie ustalił rzeczywisty stan faktyczny w sprawie, biorąc pod uwagę całokształt ujawnionych okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i niekorzyść obwinionego.

Sąd Rejonowy w sposób właściwy dokonał oceny zebranego materiału dowodowego, bacząc na treść zasady swobodnej oceny dowodów, uwzględniając przede wszystkim wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. Biorąc pod uwagę słusznie uwzględniony materiał dowodowy w postaci zeznań świadków – funkcjonariuszy Policji, które miały swoje odzwierciedlenie m.in. w obiektywnym materiale dowodowym - nagraniu pochodzącym z wideorejestratora nieoznakowanego radiowozu, wyjaśnieniom obwinionego niewątpliwie nie należało nadać przymiotu wiarygodności, albowiem stanowiły jedynie próbę przeforsowania jego linii obrony, która nie miała żadnego potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. W swych wyjaśnieniach obwiniony poniekąd przeczył sam sobie, podkreślając wieloletnie doświadczenie jako kierującego pojazdem, podnosząc jednocześnie argument, że policjanci mieliby rzekomo sprowokować go do szybszej jazdy, stwarzając poczucie zagrożenia, co jest nielogiczne i w gruncie rzeczy abstrakcyjne. Argument obrony jest niewiarygodny chociażby także ze względu na fakt, że przez większą część obszaru zabudowanego obwiniony poruszał się z prędkością administracyjnie dozwoloną lub prędkością do niej zbliżoną, natomiast reakcja na rzekome zagrożenie miałaby być podjęta akurat przed końcem tego obszaru. Przede wszystkim zaś należy zauważyć, że z nagrania z wideorejestratora takiej sytuacji zaobserwować w ogóle nie można. Zarówno podczas jazdy za samochodem obwinionego w czasie poprzedzającym dokonanie pomiaru prędkości, jak również w chwili jego dokonywania, obraz w wideorejestratorze jest przybliżony, czyli został zastosowany tzw. zoom, który zgodnie z dostarczoną przez obrońcę instrukcją obsługi przedmiotowego urządzenia, jest w nim dostępną funkcją. Ponadto stwierdzić należy, że obraz został przybliżony aż 20-krotnie, o czym informuje wartość „20x” podana na nagraniu poniżej centralnej jego części, wskazująca współczynnik przybliżenia (zoom’u), co również wynika z instrukcji obsługi wideorejestratora na stronach 16 i 18 (k. 98v i 99). Aby zobrazować rzeczywistą odległość dzielącą obwinionego i nieoznakowany radiowóz w ruchu, można dodatkowo porównać obraz w przybliżeniu do obrazu nagranego bez zastosowania przybliżenia, które miało miejsce już po zatrzymaniu samochodów, podczas wykonywania czynności przez funkcjonariuszy, a również zawarte w materiałach sprawy. Reasumując powyższe rozważania należy wskazać, że twierdzenia obwinionego o podawanym przez niego niebezpiecznym i prowokującym działaniu funkcjonariuszy nie tylko nie mają potwierdzenia w innych dowodach, ale przede wszystkim są z nimi sprzeczne.

Podobnie zarzut nieprawidłowego wykonywania pomiaru prędkości przez funkcjonariuszy okazał się oczywiście chybiony. Po przeanalizowaniu nagrania z pomiaru prędkości można zauważyć, że podczas niego, czyli w trakcie 3,5 s i długości odcinka 100 m, radiowóz policyjny utrzymywał stałą odległość od samochodu obwinionego. Na uwagę zasługuje to, że przy rzetelnym odniesieniu się do instrukcji obsługi urządzenia wywnioskować należało, iż zgodnie z zawartymi tam zaleceniami, aby wyliczona prędkość odpowiadała prędkości samochodu, należy zachować tę samą odległość między pojazdami na początku i na końcu odcinka pomiarowego (s. 30 instrukcji, k. 102), a nie podczas całego pomiaru, co starał się sugerować skarżący. Zważając na powyższe, bez jakichkolwiek wątpliwości stwierdzić należy, że czynność pomiaru prędkości została wykonana prawidłowo, zgodnie z zaleceniami płynącymi ze wskazanej instrukcji obsługi urządzenia, którą dostarczył sam skarżący. Znajdujące się zaś w aktach sprawy świadectwo legalizacji ponownej użytego urządzenia, świadczy ponadto o spełnianie przez to urządzenie wymogów określonych prawem i możliwości jego użytkowania we wskazanym okresie.

Nawiązując do zarzutu odnoszącego się do oddalenia przez Sąd wniosku dowodowego obrońcy obwinionego o wystąpienie do Komendy Powiatowej Policji w Ł. i zobowiązanie Komendy Powiatowej Policji w Ł. do przedstawienia zaświadczeń o kursach związanych z obsługą wideorejestratorów ukończonych przez przeprowadzających czynności służbowe funkcjonariuszy Policji należało również zgodzić się z decyzją Sądu I instancji, a także użytą na jej poparcie argumentacją. Jak wynika z poprzednich akapitów niniejszego uzasadnienia, Sąd Okręgowy nie miał wątpliwości co do prawidłowości przeprowadzonego pomiaru prędkości, jaką poruszał się obwiniony, na co wskazywały zeznania funkcjonariuszy Policji, poparte nagraniem z policyjnego wideorejestratora i zweryfikowane z treścią instrukcji obsługi urządzenia, natomiast kwestia przywoływana przez skarżącego nie miała znaczenia w sprawie i miała czysto polemiczny charakter. Na względzie mieć należy, iż to sąd jest gospodarzem postępowania jurysdykcyjnego, dlatego w jego gestii pozostaje ostateczna decyzja o dopuszczeniu dowodu. Sąd nie ma obowiązku uwzględniania wszystkich wniosków dowodowych składanych przez strony i może je oddalić na podstawach wskazanych w art. 170 § 1 k.p.k. (por. Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2022 r. V KK 164/22).

Kierując się przedstawionymi wyżej racjami, nie podzielając zarzutów zawartych w apelacji i nie stwierdzając zaistnienia jakiejkolwiek z bezwzględnych przyczyn odwoławczych określonych w art. 104 § 1 k.p.w. podlegających rozważeniu niezależnie od granic zaskarżenia, Sąd Okręgowy
w Siedlcach na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. wyrok w zaskarżonej części utrzymał w mocy.

Z uwagi na bezzasadność apelacji, zgodnie z art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 121 § 1 k.p.w. zasądzono od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę za II instancję w wysokości 100 zł, zgodnie ze stawkami wskazanymi w art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych oraz obciążono go kosztami postępowania odwoławczego w kwocie 50 zł, według stawek wskazanych w § 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia.

Z tych względów Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.