Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący:

SSO Dariusz Półtorak

Protokolant:

st. sekr. sądowy Agnieszka Walerczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 479/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 20 lutego 2023 r. w sprawie II K 1186/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny – pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

D. D.

Instalacja wykonana przez Ł. Ł. (1) - sieć światłowodowa, spełnia wymagania ustawy Prawo telekomunikacyjne oraz wymagania formalne i techniczne, potwierdzone stosownymi dokumentami.

Opinia biegłego sądowego z dnia 02 grudnia 2023 r. z zakresu telekomunikacji

487-494

2.

D. D.

Współdzielenie i umożliwienie dostępu do kanalizacji telekomunikacyjnej przez różne podmioty powinno mieć miejsce na zasadzie porozumienia stron.

Opinia biegłego sądowego z dnia 02 grudnia 2023 r. z zakresu telekomunikacji

487-494

3.

D. D.

Koszt jednorazowej naprawy uszkodzonego kabla światłowodowego wyceniono na 797,68 zł brutto.

Opinia biegłego sądowego z dnia 02 grudnia 2023 r. z zakresu telekomunikacji

487-494

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----------

---------------

---------------------------------------------------------------------

------------------------

---------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1, 2, 3

Opinia biegłego sądowego z dnia 02 grudnia 2023 r. z zakresu telekomunikacji

Opinia była niezbędna do ustalenia m.in. czy instalacja wykonana przez Ł. Ł. (1) spełniała wymagania określone przez ustawę Prawo telekomunikacyjne oraz inne niezbędne wymogi techniczne i formalne, a także ile wyniosła szkoda materialna spowodowana uszkodzeniem instalacji. Opinia została sporządzona przez osobę uprawnioną, jest jasna, logiczna, kompletna i spełnia wymogi, o jakich mowa w art. 200 k.p.k. i jako taka zasługiwała na uwzględnienie.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----------------------

----------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

W zakresie czynu z pkt. I aktu oskarżenia:

- naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 254a k.k. poprzez przyjęcie, że działanie oskarżonego wypełniło znamiona zarzucanego mu czynu, w sytuacji w której uszkodzony przez oskarżonego kabel nie może zastać uznany ze element wchodzący w skład sieci telekomunikacyjnej z uwagi na niedopełnienie przez Ł. Ł. wszystkich obowiązków administracyjnych ciążących na nim jako operatorze, co tym samym powoduje, iż jego działanie, polegające na korzystaniu z sieci przyłączy oskarżonego, należy uznać za bezprawne i niezasługujące na ochronę prawną;

- obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie pobieżnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego z pominięciem tej części wyjaśnień oskarżonego, z której wynikało, że aż do czasu złożenia zawiadomienia przez Ł. Ł. (1) o popełnieniu na jego szkodę przestępstwa, nie miał wiedzy, czyją własnością jest kabel, zeznań Ł. Ł. (1), który nie wykazał, że w sposób legalny ulokował kabel w przyłączu oskarżonego oraz, że podjął jakiekolwiek kroki, aby uświadomić oskarżonego, iż kabel jest jego własnością, pisma O. k. 178, kserokopii mapki z inwentaryzacji przyłączy telekomunikacyjnych (k. 216 - 217);

- błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, że oskarżony celem odparcia ataku na chronione prawem dobra przekroczył granice stanu wyższej konieczności, bowiem miał możliwość wystąpienia na drogę cywilną, aby zapobiec skutkom działań pokrzywdzonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie rozważań zaznaczyć należy, iż Sąd Okręgowy na podstawie art. 423 § 1a k.p.k. ograniczył zakres uzasadnienia do tych części wyroku, których dotyczyły wnioski o uzasadnienie niniejszego wyroku złożone przez obrońcę oskarżonego i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego.

Obrońca oskarżonego wniósł o sporządzenie uzasadnienia wyroku II instancji jedynie w zakresie pkt. II I III tegoż orzeczenia.

Sąd Okręgowy ferując wyrok utrzymał w mocy m.in. rozstrzygnięcie co do przypisanego oskarżonemu sprawstwa zarzuconych mu czynów oraz warunków, w jakich działał, czyli warunkach obrony koniecznej, a także stanu wyższej konieczności, którego to granice przekroczył oraz wydatków poniesionych w I instancji.

Wypowiadając się w aspekcie samego sprawstwa zarzuconych czynów dla Sądu Okręgowego nie budzi ono wątpliwości. W przeprowadzonym dowodzie w postaci opinii biegłego z zakresu telekomunikacji, na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie ustalono, że instalacja wykonana przez oskarżyciela posiłkowego spełniała wymagania określone przez ustawę Prawo telekomunikacyjne oraz inne niezbędne wymogi techniczne i formalne, niezależnie od tego czy byłaby wykorzystywana, czy jedynie gotowa do działania. Taki stan rzeczy pozwolił na przypisanie oskarżonemu sprawstwa zarzuconych mu czynów, albowiem przedmiotową instalację należało uznać za element sieci telekomunikacyjnej. Nawiązując z kolei do zarzutów związanych z obrazą przepisów proceduralnych, tj. 7 k.p.k. i wtórnego zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych Sąd Okręgowy zważył, iż co do zasady Sąd meriti słusznie ocenił materiał dowodowy w istotnym jego zakresie, co z kolei przyczyniło się do ustalenia prawidłowego stanu faktycznego w sprawie. Sąd Rejonowy dostatecznie i właściwie uzasadnił swoją decyzję, wskazując adekwatne do tego argumenty. Jak strony wskazały w swoich depozycjach, konflikt pomiędzy nimi istniał już wcześniej i przybierał również tożsamą postać i tym samym nie sposób przyjąć, że ani oskarżony, ani oskarżyciel posiłkowy nie mieli dostatecznego rozeznania odnośnie tego, do kogo może należeć przyłącze czy umieszczane w nich kable. Przyłącze zainstalowane przez D. D. w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej było jego własnością w rozumieniu art. 49 § 1 k.c., który to przepis wprowadza wyjątek od zasady superficies solo cedit (tak m.in. Sąd Najwyższy w odniesieniu do urządzeń służących do doprowadzenia lub odprowadzenia mediów w wyroku z dnia 27 sierpnia 2020 r., IV CSK 635/18, LEX nr 3057427), natomiast oskarżyciel posiłkowy wprowadzając swoje przewody bez osiągniętego wcześniej z nim porozumienia naruszał tę własność. Jednocześnie, o ile można stwierdzić, że oskarżony przez swoje działanie (polecanie pracownikom usuwanie tych przewodów) działał w warunkach obrony koniecznej oraz stanu wyższej konieczności, co Sąd Rejonowy dostatecznie wykazał, nie mniej jednak wziąć pod uwagę trzeba, że przekroczyło ono granice przywoływanego kontratypu z art. 26 k.k. Oskarżony swoim zachowaniem naruszył zasadę subsydiarności, a więc nie skorzystał z alternatywnych, zgodnych z prawem możliwości uniknięcia niebezpieczeństwa. Kwestią sporną pozostał także stosunek wartości dóbr chronionych i poświęconych, który również wpływa na możliwość dopatrzenia się ekscesu w przedmiotowym kontratypie. W tym miejscu należy zaznaczyć, że sformułowane zarzuty dopuszczenia się przez oskarżonego czynów z art. 254a k.k., czyli artykułu umieszczonego w Rozdziale XXXII Kodeksu karnego, który to zawiera w sobie przestępstwa przeciwko porządkowi publicznemu, poddają w zasadną wątpliwość uznanie Ł. Ł. (1) pokrzywdzonym, skoro istotą przestępstw skodyfikowanych w tym rozdziale jest porządek publiczny, a postawione zarzuty nie zawierają w sobie chociażby nawiązania do czynu z art. 288 k.k. Prokurator nie postawił takiego zarzut, a ewentualne przyjęcie takiej kwalifikacji byłoby wyjściem poza granice oskarżenia. Biorąc pod uwagę istotę art. 254a k.k. nietrafnym byłoby zatem przykładanie nazbyt dużej wagi do naruszenia praw stricte oskarżyciela posiłkowego w osobie Ł. Ł. (1). Zważając na powyższe, przekroczenia granic działania w warunkach stanu wyższej konieczności należało dopatrywać się we wspomnianym już naruszeniu zasady subsydiarności i godzenia w dobro osób trzecich, a nie atakującego – oskarżyciela posiłkowego. Rozważając zatem zagadnienie stosunku wartości dobra poświęcanego i ratowanego na względzie mieć należy porządek publiczny wyrażający się w możliwości korzystania bez utrudnień przez ludność z sieci telekomunikacyjnej. Jak wynika z akt sprawy, w czasookresie zdarzeń objętych zarzutami, zakłóceń w korzystaniu z niniejszej sieci mogło doświadczyć jedynie kilka osób, czego nie można porównywać do przypadku, gdyby takie działania niezgodne z prawem godziłyby w dobra niewspółmiernie większej ilości użytkowników. Na marginesie wspomnieć można, że z poczynionych w postępowaniu ustaleń wynika, iż do uszkodzeń kabli dochodziło kilkukrotnie, natomiast zarzuty dotyczą jedynie zdarzeń z dnia 19 czerwca 2019 r. i 21 października 2019 r. i tylko te fakty mogą być uwzględnione przy ocenie społecznej szkodliwości działań przypisanych oskarżonemu. Nawiązując zaś do instytucji obrony koniecznej obecnej na gruncie prawa cywilnego, wyrażonej w art. 343 k.c., tzw. dozwolonej samopomocy, na którą powołuje się obrońca wskazać należy, że mając do czynienia z ruchomością (a tak należy zgodnie z przytoczonym już wcześniej art. 49 § 1 k.c. traktować instalację założoną przez oskarżonego), aby można było skutecznie powoływać się na działanie w granicach dozwolonej samopomocy musi istnieć niebezpieczeństwo niepowetowanej szkody dla posiadacza tejże ruchomości. Choć brak jest legalnej definicji pojęcia niepowetowanej szkody, jednak za taką uważa się szkodę, której nie da się wynagrodzić, a zatem będą to tego rodzaju sytuacje, w których nie da się odwrócić skutków wykonania orzeczenia (O. M. Piaskowska [w:] M. Kuchnio, A. Majchrowska, K. Panfil, J. Parafianowicz, A. Partyk, A. Rutkowska, D. Rutkowski, A. Turczyn, O. M. Piaskowska, Kodeks postępowania cywilnego. Postępowanie procesowe. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2023, art. 414). Jak można wywnioskować z tego co wskazano powyżej, w przedmiotowej sprawie nie można dopatrzeć się takiego zagrożenia niepowetowaną szkodą dla D. D., albowiem w przypadku dochodzenia ewentualnych roszczeń na gruncie prawa cywilnego, taka szkoda mogłaby być wynagrodzona, nie byłaby zatem nieodwracalna w skutkach, niemożliwa do naprawy. Taka sytuacja ma także swoje odbicie w przytoczonym już wcześniej naruszeniu zasady subsydiarności przy działaniu w stanie wyższej konieczności.

Sąd Okręgowy w pkt. II wyroku utrzymał w mocy również rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego co do zasądzonych wydatków postępowania w wysokości 70 zł. Na tę kwotę złożyło się 40 zł ryczałtu za doręczenia wezwań i innych pism – po 20 zł za postępowanie przygotowawcze i postępowanie przed Sądem I instancji oraz 30 zł opłaty za wydanie informacji o karalności z Krajowego Rejestru Karnego. Wobec zasadności poniesionych wydatków i przypisaniu oskarżonemu sprawstwa zarzuconych czynów, takie rozstrzygnięcie umożliwił art. 632a § 1 k.p.k.

Następnie, w swoim środku odwoławczym, skarżący nawiązał także do pierwszoinstancyjnego wyroku w zakresie, w jakim zasądzono w nim od oskarżonego na podstawie art. 43a § 1 k.k. świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 8000 zł. Sąd Okręgowy ustalając, iż przypisane oskarżonemu czyny cechują się znikomą społeczną szkodliwością i wskutek czego umarzając postępowanie karne na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k., nie odniósł się odrębnie do tego środka karnego, albowiem przy takim stanie rzeczy byłby to zabieg zbędny. W przypadku wskazanej powyżej podstawy prawnej umorzenia, orzeczony środek karny stracił niejako automatycznie rację bytu, gdyż przestała istnieć podstawa jego zasądzenia w postaci skazania oskarżonego.

Nawiązując zaś do wniosku obrońcy o uzasadnienie wyroku odwoławczego w części pkt. III, czyli co do zasądzonych od oskarżonego wydatków procesu odwoławczego wskazać należy, że ta kwestia została dostatecznie opisana w rubryce nr 6 niniejszego uzasadnienia.

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów. Z ostrożności procesowej - wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie obowiązku zapłaty świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności zarzutów podniesionych przez skarżącą, wniosek apelacyjny nie zasługiwał na uwzględnienie, co szczegółowo zostało rozważone we wcześniejszej części uzasadnienia.

Lp.

Zarzut

2.

- Naruszenie prawa procesowego, mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie naruszenie art. 7 k.p.k. i 410 k.p.k. polegające na dowolnej, a nie swobodnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a mianowicie w zakresie w jakim Sąd uznał za niewiarygodne zeznania Ł. Ł. (1) co do jego przekonania, iż rurka (...) łącząca blok przy ul. (...) ze sporną studzienką jest „niczyja”, podczas gdy wskazywał wielokrotnie, iż na terenie miasta S. funkcjonuje szereg infrastruktur, które nie są zainwentaryzowane, a co zostało przez Sąd w zupełności pominięte, zaś podjęte przez niego formalne czynności weryfikacyjne w Urzędzie Miasta nie potwierdziły własności D. D., jak również bezrefleksyjne przyjęcie, iż D. D. nie interesował się, czy na nowopowstającym osiedlu usługi telekomunikacyjne są świadczone przez konkurencyjną firmę, skoro jak sam wskazał, tylko jego przedsiębiorstwo miało „doprowadzić” swoją instalację techniczną od studzienki do bloku, a tym samym uznanie za wiarygodne, iż nie „koordynował” on przecięcia kabli należących do Ł. Ł. (1), a ulokowanych w instalacji rzekomo należącej do D. D.,

- poczynienie błędnego ustalenia stanu faktycznego w zakresie przysługującego prawa własności do rurek (...) D. D. jak również rzekomego braku uprawnienia po stronie Ł. Ł. (1) do współkorzystania z nich, z zupełnym pominięciem regulacji art. 139 ust. 1 pkt 1 lit. a i 139 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy prawo telekomunikacyjne oba w związku z art. 3 ust. 1 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, a w konsekwencji niewłaściwe ustalenie, iż działania Ł. Ł. (1) miały charakter bezprawny i zakłócały prowadzenie działalności gospodarczej przez D. D., co znalazło wyraz w nieprawidłowym ustaleniu, iż zachowania Ł. Ł. (1) stanowią bezpośredni i bezprawny zamach na dobro prawem chronione, zaś podjęte w reakcji „obronnej” działania D. D. miałyby być adekwatne do zagrożenia, jakie powstało po jego stronie, w tym uchylenie zagrożenia polegającego na możliwości osiągania dochodu z prowadzonej działalności gospodarczej, a także powstałe uszkodzenia były łatwe do naprawy, co wiązało się z krótkim okresem, w którym użytkownicy pozbawieni byli takich usług, co stoi w sprzeczności z treścią zeznań Ł. Ł. (1), który wskazał, że konieczna była wymiana kabla, co wiązało się z kosztami, jak również zaangażowania techników, co jest utrudnione w okresie tzw. długiego weekendu związanego ze świętem (Boże Ciało).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty podniesione przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego okazały się bezzasadne, gdyż Sąd Rejonowy właściwie ocenił zgromadzony materiał dowodowy, żadne istotne okoliczności sprawy nie zostały przy ferowaniu wyroku pominięte, a wyrok zapadł na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego. Odnośnie słuszności oceny materiału dowodowego, dokonanej przez Sąd I instancji nawiązano już we wcześniejszej części uzasadnienia, nie mniej jednak należy podkreślić, iż zeznania Ł. Ł. (1) w dużej mierze opierały się na nieścisłościach, sprzecznościach i nielogiczności, toteż nie sposób było je uznać za wiarygodne we wskazywanym przez skarżącą zakresie. Ponadto, oskarżyciel posiłkowy nie dostarczył żadnej dokumentacji, która m.in. miałaby potwierdzić jego zeznania na okoliczności poczynionych uzgodnień z firmą (...). Jak już wspomniano w rubryce 3.1., obaj przedsiębiorcy byli w stanie konfliktu od dłuższego czasu, a tożsame sytuacje miały miejsce już wcześniej. Biorąc pod uwagę doświadczenie i dotychczasową ich działalność, musieli być obaj dostatecznie zorientowani w odniesieniu do lokalnego rynku usług, na którym oboje z powodzeniem od lat działali, co z resztą też wynika z treści ich depozycji. Aspekt bezprawności działania oskarżyciela posiłkowego, jak również działanie w warunkach obrony koniecznej oraz stanu wyższej konieczności, które ramy zostały przez oskarżonego przekroczone, był przedmiotem rozważań w części środka odwoławczego wniesionego przez obrońcę, toteż niecelowe byłoby duplikowanie treści uzasadnienia w tym miejscu. Przyznać rację należy skarżącej, iż regulacje zawarte w art. 139 ust. 1 pkt 1 lit. a i pkt 3 lit. a ustawy Prawo telekomunikacyjne nakazują umożliwienie dostępu do infrastruktury telekomunikacyjnej innemu przedsiębiorcy, przy czym skarżąca zdaje się nie zauważać dalszej treści tegoż przepisu, z którego wynika, iż warunki zapewnienia dostępu do infrastruktury technicznej pomiędzy przedsiębiorcami powinny być ustalane w formie umowy pomiędzy nimi, a w razie konfliktów na tym gruncie, organem właściwym do podejmowania interwencji jest Prezes Urzędu (...) Elektronicznej. Zatem nie można zgodzić się z pełnomocnikiem oskarżyciela posiłkowego, że tylko oskarżony winny był rozwiązać zaistniałą sporną sytuację za pomocą regulacji prawa telekomunikacyjnego, gdy z przepisów jednoznacznie wynika, że oskarżyciel posiłkowy również był zobligowany do postępowania zgodnie z tymi przepisami, w szczególności w razie odmowy współdzielenia infrastruktury, a nie dopuszczać się „siłowego” umieszczania swoich kabli w przyłączu oskarżonego. Jak można wywnioskować z okoliczności sprawy - pomimo przesłanej wiadomości mailowej od D. D. do oskarżyciela posiłkowego, oskarżyciel posiłkowy nie wyraził jakiejkolwiek woli zawarcia uzgodnienia, porozumienia. Na tę kwestię zwrócił uwagę również powołany w sprawie biegły z zakresu telekomunikacji, co wyraził we wnioskach sporządzonej opinii. Takie działanie oskarżyciela posiłkowego również niewątpliwie przyczyniło się do ustalenia znikomego stopnia społecznej szkodliwości zarzuconych oskarżonemu czynów i tym samym – umorzenia postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k., co dokładniej opisano w rubryce 5.2.

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku w punkcie I poprzez uznanie, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu i orzeczenie kary według ustawy, uchylenie punktu II wyroku,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty podniesione przez skarżącą okazały się niezasadne, wskutek czego wniosek apelacyjny nie zasługiwał na uwzględnienie. Podstawa takiej decyzji została przedstawiona we wcześniejszej części uzasadnienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 20 lutego 2023 r. w sprawie II K 1186/22, za wyjątkiem rozstrzygnięcia wskazanego w rubryce 5.2.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wskazano w rubrykach 3.1 i 3.2. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzeniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 20 lutego 2023 r. w sprawie II K 1186/22, w zakresie:

- ustalenia, iż przypisane oskarżonemu czyny cechują się znikomą społeczną szkodliwością i na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k. umorzenia postępowania karnego przeciwko D. D.,

- uchylenia zasądzonej od oskarżonego opłaty w wysokości 30 złotych.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd Okręgowy analizując akta postępowania w świetle wniesionych środków odwoławczych poczynił ustalenia, które przemawiały za uznaniem działania oskarżonego w odniesieniu do obu czynów jako czynów o stopniu znikomej społecznej ich szkodliwości.

Artykuł 115 § 2 k.k. zobowiązuje, aby Sąd przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu brał pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Jak już wcześniej wspomniano, oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarzuconych mu czynów, jednakże oceniając stopień ich społecznej szkodliwości mając na względzie treść art. 115 § 2 k.k., należało spojrzeć na nie w szerokim zakresie, również przez pryzmat zachowania oskarżyciela posiłkowego, które uznać było trzeba za dalekie od przyjętych społecznie norm, także w kontaktach pomiędzy przedsiębiorcami. W pierwszej kolejności zwrócić uwagę należy na to, że oskarżony w ramach prowadzonej działalności, własnym sumptem, po dochowaniu niezbędnych formalności i wcześniejszym porozumieniu się z deweloperem zainstalował przedmiotowe przyłącze. Po wykryciu umieszczenia kabla należącego do firmy (...), oskarżony skontaktował się z nim drogą mailową, wskazując na to jakie kroki podejmie w stosunku do umieszczonych przewodów, lecz Ł. Ł. (1) całkowicie zignorował tę wiadomość. Na tym etapie można już zauważyć obopólną świadomość odnośnie tego kto jest właścicielem elementów infrastruktury oraz złą wolę w działaniu oskarżyciela posiłkowego, któremu nie zależało na osiągnięciu porozumienia z oskarżonym, a co powinno mieć miejsce - na co wskazują m.in. przytoczone już regulacje z zakresu prawa telekomunikacyjnego, czy wnioski płynące z opinii biegłego. Co prawda zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona zarzucanych mu czynów, jednakże były one reakcją na niewłaściwe i „konsekwentne” w tym zachowanie oskarżyciela posiłkowego, który nie tylko nie zaprzestał podejmowania kolejnych prób umieszczania swoich kabli w przyłączu oskarżonego, to jeszcze starał się zamaskować swoje działania, oznaczając te kable nazwą przedsiębiorstwa oskarżonego. Oskarżony natomiast zlecał usunięcie kabli ze swojej infrastruktury w jej obrębie, pozostawiając kable w studzience należącej do firmy (...), na korzystanie z której oboje mieli zgodę, próbując ograniczyć tym samym negatywne skutki swojego zachowania. Oceniając zaś okoliczności związane ściśle z rodzajem i rozmiarem wyrządzonej szkody przez oskarżonego należy podkreślić, że na ówczesnym etapie Ł. Ł. (1) w obrębie osiedla świadczył swoje usługi jedynie nielicznym osobom, toteż właściwym było jej określenie jako znikomej. Sam koszt jednorazowej naprawy uszkodzonej infrastruktury został ustalony przez biegłego w wysokości 797,68 zł brutto.

Analizując treść zeznań składanych przez Ł. Ł. (1) trudno oprzeć się wrażeniu, że intencją oskarżyciela posiłkowego było w jak największym stopniu obciążenie oskarżonego, co było zapewne wynikiem „niezdrowej” konkurencji na rynku mediów świadczonych przez przedsiębiorstwa obu stron. I tak oskarżyciel posiłkowy utrzymywał cały czas swoją wersję jakoby nie miał świadomości, że instalacja, w której umieszczał swoje przewody należała do D. D., a była własnością O.. Te twierdzenia stoją w oczywistej sprzeczności z treścią umowy zawartej z O. (k. 178, 179), z której wynika, że jej przedmiotem była jedynie dzierżawa kanalizacji – budowa przyłączy do budynku jest we własnym zakresie operatora. Niemożliwym jest, aby pokrzywdzony przez wiele lat prowadząc działalność polegającą na instalacji sieci informatycznej nie był w stanie odczytać zakresu podpisanej przez siebie umowy. Kwestię tę ostatecznie rozwiał mail wysłany przez oskarżonego po dniu 19 czerwca 2019 r., w którym D. D. poinformował pokrzywdzonego, iż jest właścicielem instalacji, do której wprowadził kabel sieci światłowodowej. Na propozycję oskarżonego aby polubownie uregulować kwestię korzystania z tej instalacji oskarżyciel posiłkowy w żaden sposób nie zareagował, próbując niejako „siłowo” ją rozwiązać, dokonując kilkukrotnego wprowadzania kabla ze swojej instalacji, co bynajmniej nie można uznać za dążenie do ugodowego rozwiązania problemu. Wprost przeciwnie, tego rodzaju działania doprowadziły do eskalacji konfliktu istniejącego już wcześniej pomiędzy stronami. O intencyjności zeznań oskarżyciela posiłkowego świadczą również zawyżone, i to wielokrotnie koszty naprawy przeciętej instalacji (nawet do 10 tys. zł), w sytuacji gdy biegły koszty te określił jedynie na kwotę 797,68 zł.

Sąd II instancji uchylił zasądzoną od oskarżonego opłatę w wysokości 30 zł, która wynikała z pierwszoinstancyjnego wyroku skazującego za popełnione czyny i odstąpienia od wymierzenia mu kary, zgodnie z przepisaną stawką. Zmiana w tym zakresie podyktowana była umorzeniem postępowania karnego na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k. i w związku z tym odpadnięcia podstawy do jej zasądzenia.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

--------------------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-------------------------

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Sąd Okręgowy zważając na treść art. 632a § 1 k.p.k., zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 1024,09 zł. Na tę kwotę złożył się koszt uzyskanej opinii biegłego z zakresu telekomunikacji w wysokości 1004,09 zł oraz 20 zł tytułem ryczałtu za doręczenia wezwań i innych pism, zgodnie ze stawką określoną w § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

Zgodnie z art. 632a § 1 k.p.k. - w wyjątkowych wypadkach, w razie umorzenia postępowania, sąd może orzec, że koszty procesu ponosi w całości lub w części oskarżony, a w sprawach z oskarżenia prywatnego oskarżony lub Skarb Państwa.

W niniejszym postępowaniu, biorąc pod uwagę fakultatywny charakter tego rozstrzygnięcia, Sąd Okręgowy uznał zasadność obciążenia oskarżonego wskazanymi powyżej kosztami, które niemalże w całości związane były z uzyskaną opinią. Opinia biegłego z zakresu telekomunikacji była niezbędna w celu wykazania m.in. słuszności twierdzeń obrońcy oskarżonego, które były zawarte we wniesionym środku odwoławczym, a polegały na kwestionowaniu, że przecięty przez oskarżonego kabel może być uznany za element sieci telekomunikacyjnej. Wbrew stanowiska obrony, wnioski płynące z opinii pozwoliły na przypisanie oskarżonemu sprawstwa zarzuconych mu czynów, przy czym ich stopień społecznej szkodliwości został następnie uznany przez Sąd za znikomy i skutkował umorzeniem postepowania.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana