Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 stycznia 2024r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2024 r.

sprawy A. S.

obwinionego z art. 10 ust. 2a ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach i inne

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim

z dnia 25 kwietnia 2023 r. sygn. akt II W 280/21

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 100 złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 803/23

UZASADNIENIE

A. S. został obwiniony o to, że:

1. od października 2020 roku do 5 lutego 2021 roku w miejscowości S. na posesji przy ul. (...) szlifował oraz malował elementy samochodowe co powodowało uciążliwość dla najbliższego otoczenia, tj. o czyn z art. 10 ust. 2a ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach w zw. z § 3 ust. 2 rozdz. 1 Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie miasta S. - uchwały Rady Miasta Nr XX/205/2020

2. w okresie od października 2020 roku do 5 lutego 2021 roku w miejscowości S. na posesji przy ul. (...) zakłócał ciszę nocną poprzez uruchamianie sprężarki powietrza, tj. o czyn z art. 51 kw.

Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2023r. w sprawie II W 280/21 obwinionego A. S. w ramach zarzucanych mu czynów uznał za winnego tego, że w nieustalonych dniach, w okresie od października 2020 roku do 5 lutego 2021 roku w miejscowości S. na posesji przy ul. (...), zarówno w dzień jak i w nocy, wykonywał różne prace naprawcze pojazdów samochodowych, w tym szlifowanie i malowanie części samochodowych, przy wykorzystaniu nieustalonych narzędzi generujących hałas oraz przy zostawianiu włączonego silnika pojazdu mechanicznego, nie będące pracami drobnymi, co powodowało uciążliwość dla najbliższego otoczenia i stanowiło niewykonywanie obowiązków nałożonych na właścicieli nieruchomości w § 3 ust. 2 rozdz. 1 Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie miasta S. - Uchwały Rady Miasta Nr XX/205/2020, czym jednocześnie zakłócał spoczynek nocny sąsiadowi J. M., tj. wykroczenia z art. 51 § 1 kw w zw. z art. 9 § 1 kw i za czyn ten na podstawie art. 51 § 1 kw w zw. z art. 9 § 1 kw wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 500 zł oraz zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 zł tytułem opłaty oraz kwotę 20 zł na rzecz miasta S., a 100 zł na rzecz Skarbu Państwa tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego złożył obrońca obwinionego zaskarżając wyrok w całości i podnosząc zarzut obrazy przepisów postępowania, mającej istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, a mianowicie art. 8 kpow w zw. z art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk, art. 82 § 1 kpow w zw. z art. 410 kpk i art. 424 § 1 pkt 1 kpk, polegającej na nie wzięciu pod uwagę przy ferowaniu wyroku wszystkich ujawnionych w toku przewodu sądowego i mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie okoliczności, oparciu poczynionych ustaleń faktycznych na dowolnie przeprowadzonej ocenie dowodów oraz wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, niedostatecznym uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy w tym okoliczności dla obwinionego ewidentnie korzystnych, nienależytej analizie i ocenie poszczególnych dowodów, w tym wyjaśnień A. S., zeznań: S. S., M. S., D. S., E. W., A. G., M. D., zapisów audio - video, zdjęć, dokumentów w postaci faktur; uznaniu za udowodnione faktów niemających oparcia w dowodach i nie wskazaniu w sposób należyty dlaczego Sąd nie uznał dowodów przemawiających przeciwko sprawstwu i winie obwinionego, co doprowadziło do jego niesłusznego skazania za wykroczenie za wykroczenie z art. 51 § 1 kw. Mając na względzie wskazany zarzut obrońca wniósł o uniewinnienie obwinionego od przypisanego mu wykroczenia.

Na rozprawie apelacyjnej obrońca poparł wniesioną apelację i wnioski w niej zawarte.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wniesiona przez obrońcę obwinionego nie jest zasadna, a zawarty w niej wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Obrońca formułując rozbudowany zarzut, zawierający w swej złożonej treści obrazę wielu przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, przedstawił niezwykle lakoniczne uzasadnienia takiego zarzutu. Ten zabieg edytorski zapewne służył próbie wymuszenia przez skarżącego globalnej oceny przez sąd odwoławczy zaskarżonego wyroku w celu poszukiwania czy materiał dowodowy nie stanowi aby podstawy do uzasadnienia takiego zarzutu. Sąd Okręgowy, dostrzegając tę próbę, będąc związanym granicami i treścią podniesionych zarzutów dokonał zatem jedynie oceny tych sformułowań zawartych w apelacji, które zostały przez skarżącego chociażby pobieżnie uzasadnione.

W pierwszej kolejności skarżący zauważył, że w sprawie nie było podstaw do przypisania obwinionemu czynu z pkt I wyroku, gdyż A. S. od początku nie przyznawał się do jego popełnienia. Oceniając ten argument należy wskazać, że Sąd Rejonowy odnotował ten fakt, wskazując jednocześnie, że wyjaśnienia obwinionego nie zasługiwały na uwzględnienie. Swe stanowisko Sąd Rejonowy uzasadnił tym, że w sprawie zostały zgromadzone obiektywne dowody wskazujące na to, iż wyjaśnienia obwinionego stanowią jedynie nieudolną linię obrony sprowadzającą się do negowania wszelkich faktów skutkujących uznaniem jego winy. Obrońca w uzasadnieniu apelacji nie wykazał, aby ocena wyjaśnień dokonana przez Sąd Rejonowy została przeprowadzona niezgodnie z dyrektywami określonymi w art. 7 kpk. Sąd Okręgowy natomiast w całości podziela ocenę dokonaną przez Sąd Rejonowy uznając, że w toku postępowania przeprowadzono dowody wskazujące na sprawstwo i winę obwinionego.

Obrońca nadto wskazał, że poza wyjaśnieniami A. S. sprawstwu obwinionego przeczą także dowody z zeznań wskazanych świadków i dokumenty z bliżej nieokreślonych faktur. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku bardzo szczegółowo odniósł się do każdego z dowodów z zeznań świadków wskazanych przez obrońcę i uznał, że dowody te nie stanowią podstawy do czynienia ustaleń faktycznych w sprawie. Obrońca zdaje się nie dostrzegać, że Sąd I instancji trafnie wskazuje, że zeznania członków rodziny obwinionego nie są wiarygodne, gdyż świadkowie zaprzeczyli nawet okolicznościom przyznanym przez samego obwinionego. W uzasadnieniu apelacji obrońca nie wykazał, aby ocena zeznań tych świadków, dokonana przez Sąd I instancji, była dowolna, zatem Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do jej zakwestionowania.

Dodatkowo obrońca zakwestionował wiarygodność zeznań J. M., P. B. oraz dowodów w postaci nagrań wideo i zdjęć twierdząc, że nagrania wideo i zdjęcia zostały wykonane w okresie wiosenno-letnim, a nie jesienno – zimowym. Na uzasadnienie zarzutu obrońca wskazał, że z nagrań i zdjęć wynika, iż zostały zrobione w czasie kwitnienia rododendronów i kwiatów doniczkowych, zaś członkowie rodziny obwinionego ubrani są w lekkie stroje letnie. W ocenie Sądu Okręgowego, zarzut obrońcy nie jest zasadny, gdyż z uwagi na swą lakoniczną treść nie poddaje się szczegółowej ocenie. Obrońca używając zbiorczego określenia nagrania wideo i zdjęcia nie uwzględnia faktu, że na płycie z k. 17 zapisano kilkanaście filmów wideo i kilka zdjęć, zaś już nawet pobieżna ich analiza prowadzi do oczywistego wniosku, że kwestia kwitnącego rododendronu pojawiła się wyłącznie w kontekście jednego nagrania wideo, opisanego jako „ plik 1290”. Większość z tych dowodów nie zawiera takich elementów wyróżniających jak wygląd kwiatów doniczkowych czy ubiór osób utrwalonych na nagraniu, zatem nieuzasadnione jest twierdzenie obrońcy, że każde z tych nagrań powstało w okresie wiosenno – letnim. W tym zakresie należy wskazać na wyczerpujące przesłuchanie J. M., podczas którego świadek odniósł się do okoliczności, w tym czasu, wykonania zdjęć i filmów oraz do czynności wykonywanych przez obwinionego. Sąd Okręgowy podziela ocenę Sądu Rejonowego, że zeznania pokrzywdzonego zasługują na walor wiarygodności, gdyż m.in. zostały potwierdzone materiałem dowodowym obiektywnym, właśnie w postaci tych nagrań wideo i zdjęć.

Obrońca na zakończenie apelacji stwierdził, że obwinionemu przypisano zachowania innych osób, w tym jego synów. Zdanie to, bez żadnego dalszego uzasadnienia nie stanowi, w ocenie Sądu Okręgowego, argumentu przemawiającego za brakiem winy obwinionego, gdyż chociażby z zeznań J. M. wynika, że w niektórych pracach obwinionemu towarzyszył syn lub obaj synowie. Fakt wspólnego wykonywania przez tych mężczyzn prac generujących nieznośny hałas nie skutkuje brakiem podstaw do przypisania sprawstwa obwinionemu.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że nie zasługuje na uwzględnienie wniosek apelacji o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie A. S. od popełnienia zarzuconego mu czynu.

O kosztach sądowych Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 8 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych oraz na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 121 § 1 kpw.

Z tych względów Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.