Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący:

SSO Karol Troć

Protokolant:

st. sekr. sąd. Agnieszka Walerczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka /24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w z dnia 2023 r. sygn. akt II K /23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

P. G. (1)

Oskarżony popełnił czyn z pkt I

Zeznania K. R. (1)

1275v,

1277

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

P. G. (1)

Oskarżony nie popełnił czynu z pkt I

Zeznania świadków J. S., D. C.,D. Z.

1276-1276v,

1276v-1277

1285v

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

K. R. (1)

Świadek konsekwentnie podtrzymał swoje wcześniejsze relacje, stanowczo podkreślając, że mówił prawdę i równie stanowczo przeczył, by kiedykolwiek i komukolwiek mówił, że oskarżony nie uczestniczył w kradzieży, miał tylko pomóc sprzedać samochód

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

J. S.

D. C.

D. Z.

Świadkowie niezbyt logicznie, w zależności od tego, kto pyta, udzielali odpowiedzi na pytania twierdząc, że nie wiedzą, o co chodzi w sprawie, ale wiedzą, o jaki samochód; nie wiedzieli, jaką rolę procesową i znaczenie dowodowe miał który z kolegów, ale zaczynali relację od tego, że K. R. (1) coś komuś mówił, a kończyli na tym, że P. G. (1) nie miał z tym nic wspólnego, choć nie wiedzą, kto miał. Wszyscy wskazywali zresztą okoliczność wtórną do zarzutu – że P. G. miał się zająć sprzedażą samochodu, choć jest to czynność następcza do kradzieży pojazdu i czynności pierwotnej nie wyklucza. Generalnie jednak zeznaniom świadków nie można było dać wiary jako szczerym, obiektywnym, nietendencyjnym, bowiem świadkowie w sposób wyraźnie widoczny, mimo zapewnień o braku wpływu innych osób, starali się wykazać, że oskarżony nie zrobił nic złego, bo choć K. R., nie mówił rzekomo, z kim miałby kraść samochody, to są przekonani (bez jakiejkolwiek podstawy), że nie z oskarżonym. Znamiennym jest, że najważniejszy wg wniosków dowodowych świadek, mający najpełniejszą i najbardziej doniosłą wiedzę, tj. D. Z., słyszał jedynie wiejskie plotki, których źródła nie potrafił nawet w przybliżeniu wskazać.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1/ obrazę przepisów postępowania karnego, która miała wpływ na treść wyroku, tj.

a/ art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę wyjaśnień oraz zeznań K. R. (1) poprzez przyjęcie, iż są wiarygodne w całości w zakresie, w jakim mają one znaczenia dla ustalenia odpowiedzialności karnej P. G. (1), podczas gdy twierdzenia K. R. (1) były wielokrotnie zmieniane i ewoluowały, ponieważ :

- dnia 12 lipca 2023 roku na rozprawie przyznał się do składania fałszywych zeznań (k 1 17lv.- 1172),

- w toku rozpytania w miejscu jego zamieszkania w październiku 2021 roku nie przyznał się do kradzieży,

- kradzieże były dokonywane pojazdami należącymi do matki K. T. Corollą o nr rej. (...) oraz K. C. o nr rej (...) (patrz : notatka urzędowa z dnia 13 października 2021 roku, protokół oględzin pojazdu oraz dokumentacja zdjęciowa), - K. R. (1) dopiero w obawie przed odpowiedzialnością karną dwukrotnie 14 stycznia 2022 roku całą winę starał się przerzucić na P. G. (1), a swoją winę marginalizował,

- dnia 29 grudnia 2022 roku w toku rozprawy głównej K. R. (1) nie pamiętał już nic z istotnych okoliczności, jak np. marki skradzionych pojazdów, ich ilość, z jakich miejsc, kiedy, dalszego losu pojazdów,

- K. R. (1) zażywał narkotyki, bowiem 13 stycznia 2022 roku posiadał substancję psychotropową w postaci 4-chlorometkatynonu,

- brak jest obiektywnych dowodów wskazujących na sprawstwo oskarżonego, gdyż na żadnym z zabezpieczonych monitoringów nie ujawniono osoby P. G. (1),

b/ art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę wyjaśnień P. G. (1) złożonych na rozprawie dnia 17 listopada 2022 roku, podczas gdy jego twierdzenia znajdują oparcie w zeznaniach K. M. oraz Ł. C., którzy twierdzili, iż P. G. (1) pojazd marki H. (...) miał tylko przygotować na sprzedaż dla K. R. (1), a funkcjonariusze policji w trakcie zatrzymania nie mieli włączonych sygnałów ani dźwiękowych ani świetlnych,

c/ art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zeznań A. A., M. P., S. P., M. M. (1), C. S. poprzez przyjęcie, że zeznania funkcjonariuszy policji są w pełni wiarygodne, podczas gdy ich twierdzeniom przeczą zeznania osób bezpośrednio uczestniczących w przebiegu zatrzymania, tj. K. M., Ł. C. oraz wyjaśnienia oskarżonego P. G.,

d/ art. 7 k.p.k. w zw. z art. 193 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zeznań B. O., A. M., J. F., E. U., Z. U., P. D., informacji od (...), opinii prywatnej AutoSpec z dnia 16 lutego 2022 roku, poprzez przyjęcie, że :

- szkoda B. O. wyniosła 12.900 złotych, podczas gdy opinia prywatna, czyli pisemne opracowanie zlecone przez uczestnika postępowania, a nie przez uprawniony organ procesowy, nie jest opinią w rozumieniu art. 193 k.p.k. w zw. z art. 200 § 1 k.p.k., i nie może stanowić dowodu w sprawie, ponadto twierdzenia B. O. nie są wiarygodnym dowodem w sprawie, ponieważ nie mają charakteru wiadomości specjalnych, - oskarżony winien na rzecz A. M. oraz J. F. zapłacić 39.200 złotych, podczas gdy ich twierdzenia w zakresie wartości skradzionego pojazdu były ze sobą sprzeczne, nie są to osoby uprawnione do szacowania wartości pojazdów, ponadto J. F. twierdził, że nie jest właścicielem pojazdu i przy obowiązku naprawienia szkody stosuje się przepisy prawa cywilnego, a osoby te nie są małżonkami, aby stosować na ich rzecz niepodzielną łączną zapłatę,

- szkoda (...) S.A. w W. wyniosła 48 200 złotych, bowiem taką kwotę wypłacił ubezpieczyciel pokrzywdzonemu, podczas gdy wysokość dochodzonego roszczenia regresowego podlega kontroli sądu, jeżeli ubezpieczyciel wypłacił odszkodowanie nienależne lub wypłacił je w zawyżonej wysokości, adresat roszczenia regresowego może podnieść przeciwko niemu zarzuty, a sąd musi zbadać zasadność zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela lub prawidłowość ustalenia przez ubezpieczyciela jego wysokości,

- oskarżony ukradł dwa bliżej niesprecyzowane pojazdy zabawki w wyniku czego Z. oraz E. U. doznali szkody w zakresie 300 złotych, podczas gdy oskarżony nie miał nawet zarzutu o kradzież tych zabawek, co stanowi wyjście poza zakres oskarżenia,

- szkoda P. D. wyniosła 1.300 złotych, podczas gdy nie jest to zgodne z jej zeznaniami, a tym bardziej z zasadami logiki, bowiem Sąd przyznał pokrzywdzonej odszkodowanie przekraczające wartość tych rzeczy, bowiem jak sama pokrzywdzona podała, ceny wskazywane przez nią dotyczą nowych rzeczy, a nie używanych, które podobno utraciła,

2/ błąd w ustaleniach faktycznych, będący wynikiem mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy w/w przepisów postępowania polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że :

a/ oskarżony P. G. (1) dopuścił się czynów wskazanych w punkcie 1 oraz IV wyroku, podczas gdy poza wyjaśnieniami oraz zeznaniami K. R. (1) nie ma żadnego dowodu wskazującego na sprawstwo oskarżonego w tym zakresie,

b/ kara z punktu II wyroku jest karą słuszną, współmierną oraz adekwatną do popełnionego czynu, podczas gdy kara roku pozbawienia wolności za przedmiotowy czyn nie realizuje dyrektyw wymiaru kary,

c/ oskarżony P. G. (1) popełnił czyn z punktu III wyroku, podczas gdy poza bezpośrednio zainteresowanymi w rozstrzygnięciu policjantami nie ma dowodu na sprawstwo oskarżonego, a nawet przeczą temu zeznania Ł. C. oraz K. M., którzy brali bezpośredni udział w zdarzeniu,

d/ oskarżony swoim zachowaniem wyrządził w majątku pokrzywdzonych : B. O. szkodę w wysokości 12.900 złotych, A. M. oraz J. F. w wysokości 3 9.200 złotych, (...) S A. w W. w wysokości 48.200 złotych, Z. U. oraz E. U. w wysokości 300 złotych, P. D. w wysokości 1.300 złotych, podczas gdy Sąd nie dysponował obiektywnym dowodem na przyjęcie takiej wysokości szkód w majątkach pokrzywdzonych, ponieważ sąd orzeka obowiązek naprawienia szkody stosując przepisy prawa cywilnego,

„Z najdalej posuniętej ostrożności procesowej” - rażącą niewspółmierność kar jednostkowych i w konsekwencji kary łącznej 7 lat pozbawienia wolności, podczas gdy Sąd :

a/ orzekł karę w zupełnym oderwaniu od wniosku oskarżyciela publicznego z dnia 28 sierpnia 2023 roku,

b/ nie uwzględnił młodego wieku oskarżonego,

c/ wydał wyroku w oderwaniu od kary wymierzonej K. R. (1) za kradzieże z włamaniami, co wskazuje na niesprawiedliwość Sądu I instancji,

d/ nie uwzględnił tożsamości czynów, związku przedmiotowo-podmiotowego zachodzącego pomiędzy popełnionymi przestępstwami, wysokości szkód, roli oskarżonego w przestępstwach.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty apelacji obrońcy zmierzały do zdeprecjonowania wyjaśnień byłego oskarżonego K. R. (1) i próby wykazania, że prócz nich nie ma w sprawie żadnych dowodów, potwierdzających winę P. G. (1), bowiem zeznaniom policjantów przeczą rzekomo godne wiary jego wyjaśnienia i zeznania zatrzymanych wraz z nim Ł. C. i M. M. – co w konsekwencji miało doprowadzić do dokonania błędnych ustaleń faktycznych; dodatkowo skarżący podnosił zarzuty dotyczące orzeczonych środków kompensacyjnych. W pierwszej kolejności odnieść się więc należy do zarzutów zasadniczych, bowiem od możliwości przypisania oskarżonemu winy zależy, czy są podstawy do czynienia rozważań co do kompensacji szkód.

Zasadniczo skarżący przyczyn niewiarygodności wyjaśnień i zeznań K. R. (1) upatruje w ich niestałości. Świadek ten faktycznie będąc rozpytywany czy przesłuchiwany w charakterze świadka jako potencjalny podejrzany (z pouczeniem o art. 183 kpk) kwestionował swe sprawstwo w zakresie jakiegokolwiek czynu zabronionego. Wyjaśnił jednak, że mógł to zrobić z obawy przed grożącą mu odpowiedzialnością karną i motywacji takiej nie sposób uznać za zasługującą na całkowite przekreślenie późniejszej postawy świadka. Wszak ustawodawca nie bez powodu przewiduje, że osobie takiej w dalszym czasie nie można stawiać zarzutu składania fałszywych zeznań, bowiem korzysta on z konstytucyjnej ochrony swojego prawa do obrony i nieprzedstawiania dowodów swojej winy. W późniejszym postępowaniu K. R. konsekwentnie wskazywał jednak na popełnione czyny, na ich uczestników, wbrew zarzutom apelacji nie umniejszając swojej roli (wskazywał, że wspólnie postanowili dokonać kradzieży, nie twierdził, że został np. zaskoczony taką propozycją kolegi, przyznawał, kiedy z takiego czynu odniósł korzyść majątkową, a kiedy i dlaczego tego nie osiągnął, przeczył też stanowczo uczestnictwu w kradzieży osób, które z racji współzatrzymania mogły być z tym wiązane, co świadczy o jego obiektywizmie i braku elementów, mogących wskazywać na chęć przerzucenia odpowiedzialności z siebie na inne osoby czy też bezpodstawnego obciążania osób niewinnych z uwagi np. na sugestie czy naciski innych osób, dla jakichś korzyści procesowych itd. W opozycji do tego pozostaje postawa oskarżonego P. G., który początkowo przyznawał się do zarzutów i to dwukrotnie, dopiero później usiłował nie tyle nawet wykazać, co zarzucić organom ścigania, przy tym, w sposób mało spójny czy logiczny, że został do tego zmuszony, choć jego twierdzenia stanowiły tylko zajęcie stanowiska procesowego i nie zawierały żadnej merytorycznej, dowodowej treści. Dodatkowo jego twierdzenia miałyby znaleźć wsparcie w zeznaniach K. M. i Ł. C. – które to w pełni zasadnie jako zmienne i nielogiczne zostały uznane za niegodne wiary. Skarżący nie rozwinął przy tym myśli, dlaczego to sprzeczne po części wewnętrznie, wzajemnie i w zestawieniu z wyjaśnieniami oskarżonego, zeznania tych świadków miałyby być najbardziej wartościową, najlepiej ocenianą częścią materiału dowodowego. Dotyczy to nie tylko kwestii takich jak sposób, w jaki znaleźli się przy kradzionym samochodzie, przyczynie, dla której oskarżony, nie chcąc mieć nic wspólnego ze skradzionym przez kogoś innego pojazdem, postanowił pojechać tam z innymi osobami, wsiąść do wnętrza, zostawiając tam odciski palców, ślady zapachowe, materiał genetyczny, bo nagle zainteresował się sportową h., dlaczego jeden świadek mówi np. o propozycjach oskarżonego sprzedania mu tego czy innego auta – bez dokumentów, choć drugi w tym uczestniczący twierdzi, że niczego nie słyszał, czemu twierdzą (niespójnie zresztą), że oskarżony wiedział czy nie wiedział, gdzie do tego pojazdu jechać i rozmawiał/nie rozmawiał o tym z kimś przez telefon, czy dysponował/nie dysponował kluczykiem do niego itp. rozbieżności. Świadkowie ci ewidentnie na rozprawie głównej starali się uchronić oskarżonego przed odpowiedzialnością karną, usiłując anulować skutki wypowiedzianych przez siebie słów np. o tym, że słowa oskarżonego odczytali jako wskazujące na możliwość samodzielnego dysponowania przedmiotowym, kradzionym pojazdem ( i innym), jak i o tym, że w trakcie pościgu wiedzieli, że ściga ich Policja. Nie sposób więc uznać, że istniały podstawy do uznania zeznań wskazanych w zarzucie 1 c apelacji świadków za niegodne wiary, a świadków z pkt 1 b oraz wyjaśnień oskarżonego za w pełni wiary godne (na marginesie, świadkowie ci wbrew brzmieniu zarzutu nigdy nie zeznali, że oskarżony miał h. tylko przygotować do sprzedaży dla K. R. (1)). Dysponowanie skradzionym pojazdem, oferowanie tego i innego pojazdu pochodzącego z kradzieży do sprzedaży, ucieczka przez usiłującymi go zatrzymać funkcjonariuszami policji potwierdzają logicznie zeznania K. R. (3) o współudziale P. G. (1) w opisanych przez niego kradzieżach. Wykorzystywanie do ich popełnienia jako środków transportu pojazdów, pozostających w dyspozycji K. R., wiarygodności jego depozycji w żaden sposób nie umniejsza.

Nie sposób było uznać za zasadny zarzutu dotyczącego prawidłowości oceny zeznań pokrzywdzonych. Wskazali on na okoliczności stwierdzenia kradzieży pojazdów, przedmioty znajdujące się w ich wnętrzach, ich szacunkową wartość (i metody ustalenia tej wartości) i szczegóły te nie były w toku rozprawy kwestionowane, w szczególności wnioskami dowodowymi, zmierzającymi do ich weryfikacji. Dopóki treść zeznań pokrzywdzonych nie wywoływała po stronie wątpliwości co do ich rzeczowości, dopóty nie zaistniała potrzeba ich dowodowej weryfikacji. Każde, również zlecone prywatnie oszacowanie, wzmacnia twierdzenia świadka, wobec czego przy braku dowodów przeciwnych trudno uznać zbieżne, choć prywatne, dowody za niewiarygodne. J. F. formalnie, w świetle dokumentów, był współwłaścicielem samochodu wraz z córką i nie jest rzeczą Sądu karnego ustalać treść łączących ich stosunków majątkowych i rozliczeń finansowych, zaś odpowiedzialność odszkodowawcza z tytułu czynu zabronionego – tak po stronie dłużników, jak i wierzycieli - jest solidarna i nie wynika ze wspólności majątkowej małżeńskiej. Rozbieżność w zakresie wartości pojazdu i jego wyposażenia po ich stronie zaś nie wystąpiła. Kwotę 48 200 zł przy zarzucie z pkt III aktu oskarżenia Sąd przyjął na korzyść oskarżonego, wg kwoty wypłaconego odszkodowania, przy wycenie pokrzywdzonych na znacznie wyższą kwotę, bo 70 tys. zł. Trudno więc zarzucić sądowi, że bezpodstawnie przyjął nienależną, zawyżoną wartość szkody, która winna zostać przez sprawców skompensowana. Przy zarzucie z pkt IV nie ujęto wszystkich przedmiotów, skradzionych pokrzywdzonym wraz z pojazdem, a niewątpliwie znajdowały się wewnątrz rzeczy, niebędące na standardowym jego wyposażeniu, mimo że pokrzywdzeni od początku wskazywali na to, że takie przedmioty wraz z pojazdem skradziono. Nie sposób więc uznać, że niewskazanie wszystkiego, co wewnątrz pojazdu było, z orzeczeniem obowiązku wyrównania wynikłej z kradzieży szkody, stanowi wyjście poza granice zarzutu, za przypisanie oskarżonemu innego historycznie czynu, innej, odrębnej kradzieży. Nie można też zdaniem Sądu czynić wyrokowi skutecznego zarzutu dokonania niewłaściwych ustaleń co do wartości przedmiotów, skradzionych wraz z samochodem P. D.. Przedmioty osobiste, jak buty, ubrania, w trakcie używania zmieniają się, stają się używane, jednakże przy ich utracie nie można przyjmować wartości rzeczy używanych, jeśli użytkownik nie kupił ich intencjonalnie jako używane – jeśli nie może mieć swoich, dopasowanych, ułożonych rzeczy, nie kupi takich samych używanych, tylko cudze, inaczej ułożone; a chcąc przywrócić stan poprzedni, sprzed kradzieży, musi kupić rzeczy nowe i zwłaszcza w przypadku butów poczekać, aż ułożą się do nogi. Przedmioty jak okulary czy torba nie zużywają się i dla właściciela (nie dla nabywcy z second handu) mają wartość rzeczy nowych (nie można przyjąć, że wyrównaniem straty będzie zasądzenie kwoty, za którą być może będą w stanie znaleźć podobne, używane przez innych przedmioty w komisie czy w internecie. Nie można zmuszać osobę pokrzywdzoną przez przestępstwo do tego, by dla wyrównania spowodowanych tym czynem strat w zakresie przedmiotów osobistych zadowoliła się możliwością wyszukania sobie i zakupienia przedmiotów podobnych, używanych przez innych ludzi.

W konsekwencji braku zasadności zarzutów, dotyczących obrazy przepisów postępowania w zakresie oceny dowodów, stanowiących podstawę dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych, nie było logicznych podstaw do uznania, że wtórny zarzut dokonania w oparciu o te dowody ustaleń faktycznych, nie znajdujących oparcia w wiarygodnych dowodach, jest uzasadniony.

Zdaniem Sądu również orzeczone przez Sąd I instancji tak jednostkowe, jak i łączne, kary nie noszą cech rażącej surowości. Sąd I instancji wbrew zarzutowi wziął tu po uwagę wszystkie podkreślane w apelacji przesłanki wymiaru kary i środków karnych, o czym świadczy lektura czterech stron uzasadnienia wyroku. Z faktu, że w ocenie skarżącego Sąd nie nadał prymatu wyłącznie okolicznościom łagodzącym, a wziął pod uwagę pomijane w apelacji milczeniem istotne okoliczności obciążające, nie można skutecznie wywodzić, że rozstrzygnięcie Sądu jest niesłuszne, zwłaszcza, że razi niesprawiedliwością. Faktem jest, że orzeczenie co do oskarżonego różni się od tego, jakie zapadło wobec współsprawcy – K. R. (1), ale nie sposób nie zauważać różnic w ich sytuacji, roli procesowej, trybu wydania wyroku, które sprawiają, że nie było podstaw by oczekiwać, że rozstrzygnięcie wobec nich będzie jednakowe. Oskarżony P. G. mógł zachować wpływ na treść rozstrzygnięcia, jak uczynił to K. R., zdał się jednak na w pełni samodzielną decyzję sądu, który ma przecież dość znaczną samodzielność w dokonywaniu oceny, na jaką karę sprawca przestępstwa zasługuje i o ile stanowisko swoje w tym zakresie należycie uzasadni, nie pomijając przy wymiarze kary elementów, mających na ten wymiar istotny wpływ, orzeczenie w tym zakresie podlega zmianie tylko wówczas, gdy orzeczona kara jest niewspółmierna w stopniu rażącym, a nie po prostu niewspółmierna. Skarżący nie wykazał, dlaczego w zasadzie tylko młody wiek oskarżonego miałby przemawiać za jego łagodnym traktowaniem, gdy był on już mimo tego młodego wieku wielokrotnie karany za przestępstwa, odbywał też karę pozbawienia wolności i po części odpowiadał w warunkach recydywy. Sąd nie jest związany wnioskami oskarżyciela i wymierzenie kar powyżej sugerowanych nie oznacza wyjścia poza dopuszczalne granice. Powtarzalność przestępstw, daleko posunięta niepoprawność i brak jakiejkolwiek skruchy przemawiają zaś za prawidłowością uznania, że kara łagodna nie byłaby wystarczającą dla osiągnięcia celów kary i tylko kara zdecydowana, surowa, ma szansę uświadomić oskarżonemu, że nie warto ignorować kolejnych, wychowawczych, łagodnych wyroków, oczekując na to, że ponownie jako osoba młoda otrzyma niewysoką karę, może w wymiarze stosowanego wcześniej tymczasowego aresztowania i będzie można bez większych następstw wrócić do dalszego popełniania przestępstw, ignorować sądowe zakazy, polecenia funkcjonariuszy Policji itd.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1/ zmianę punktu I,III oraz IV wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego,

2/ zmianę punktu II wyroku poprzez obniżenie wymierzonej oskarżonemu kary do 6 miesięcy pozbawienia wolności,

3/ uchylenie punktu V, VI, VIII, IX, X, XII wyroku.

Przy zarzucie „z ostrożności” - o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wydatne obniżenie skazanemu kar jednostkowych i finalnie kary łącznej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów skutkowała nietrafnością wniosku o jakąkolwiek zmianę wyroku, w szczególności poprzez uniewinnienie oskarżonego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość wyroku, tak w części zaskarżonej, jak i w pozostałej, podlegającej ocenie z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność apelacji i brak okoliczności, podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Zgodnie z treścią art. 636 § 1 kpk w razie nieuwzględnienia apelacji, wniesionej wyłącznie przez oskarżonego (jego obrońcę), koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi skarżący. Na koszty postępowania odwoławczego składają się zaś opłata w wysokości należnej za I instancję oraz ryczałt za doręczenia korespondencji – w kwocie 20 zł.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana