Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 maja 2024 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca – sędzia Katarzyna Garbarczyk

Protokolant– sekr. sąd. Anna Rogojsza

w obecności oskarżyciela publicznego z KPP w G. - -----------

po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2024 roku na rozprawie sprawy

K. O.

syna Z. i C. zd. (...)

ur. (...) w E.

obwinionego o to, że:

W dniu 13 grudnia 2023 roku około godz. 20:36 w miejscowości W. gmina G. na drodze krajowej nr (...) prowadząc pojazd marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w obszarze zabudowanym oznakowanym znakiem drogowym (...) w miejscu obowiązywania ograniczenia prędkości do 50 km/h, przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy o 31 km/h, jadąc z prędkością 81 km/h

tj. o czyn z art. 92a§2 kw w zw. z art. 20 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 r.

Prawo o ruchu drogowym

1.  Obwinionego K. O. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 92a§2 kw w zw. z art. 24§1, 1a i 3 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 800,00 (osiemset) złotych.

2.  Zwalnia obwinionego od ponoszenia opłaty i pozostałych kosztów postępowania.

Sygn. akt IIW 10/24

UZASADNIENIE

K. O. w dniu 13 grudnia 2023 roku około godz. 20:36 kierował pojazdem marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), jadąc przez miejscowość W. gmina G. drogą krajową nr (...), w obszarze zabudowanym oznakowanym znakiem drogowym (...), gdzie obowiązywało ograniczenie prędkości do 50 km/h. W tym czasie funkcjonariusz KPP w G. A. K. dokonywał pomiarów prędkości pojazdów poruszających się tą trasą i stwierdził, że w/w pojazd przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy o 31 km/h, jadąc z prędkością 81 km/h.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień obwinionego (k. 21v), w oparciu o zeznania A. K. (k. 22), świadectwo legalizacji (k. 4), certyfikat kalibracji (k. 5).

Obwiniony nie przyznał się do winy. Potwierdził fakt kierowania pojazdem, kwestionując jednak przekroczenie prędkości. Nadto podważał prawidłowość dokonanego przez policjanta pomiaru ( wyjaśnienia k. 21v).

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w jakich nie przyznaje się do winy. Zdaniem Sądu wyjaśnienia te nie polegają na prawdzie, stanowią jedynie przyjętą linię obrony, służącą uniknięciu odpowiedzialności karnej. Wyjaśnienia te pozostają nadto wewnętrznie niespójne i odosobnione w świetle dowodów, jakim Sąd nadał walor wiarygodności.

W ocenie Sądu brak jest jakichkolwiek podstaw, by odmówić wiary zeznaniom funkcjonariusza policji, który dokonywał kontroli drogowej obwinionego. Świadek ten nie miał żadnego interesu, by zeznawać na temat okoliczności, które w rzeczywistości nie miały miejsca i w konsekwencji niesłusznie obciążać obwinionego ( zeznania A. K. k. 22). Z zeznań świadka w sposób pewny i jednoznaczny wynika, że urządzenie, jakim dokonywano pomiaru prędkości było sprawne, nie było żadnych okoliczności, które miałyby wpływ na prawidłowość dokonanego pomiaru. Zeznania świadka zostały uzupełnione o dowody w postaci świadectwa legalizacji (k. 4) i certyfikatu kalibracji (k. 5). Co więcej- z zeznań A. K. wynika, że w czasie kontroli obwiniony nie kwestionował prędkości, z jaką wskazano, że jechał, ani prawidłowości dokonanego pomiaru, a odmówił przyjęcia mandatu tylko dlatego, że był dla niego za wysoki. Dodał, że taki powód odmowy przyjęcia mandatu został ujęty w sporządzonej przez świadka notatce urzędowej, przy czym gdyby kierowca podawał inne powody odmowy przyjęcia mandatu- takie zapisy też znalazłyby się w notatce. Znamienne jest to, iż dopiero po wysłuchaniu tych zeznań - obwiniony "przypomniał sobie", że rzeczywiście w czasie kontroli, oprócz tego, że kwestionował prawidłowość dokonanego pomiaru prędkości- a czemu zaprzeczył świadek - odmówił przyjęcia mandatu też dlatego, że był dla niego za wysoki. W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionego są nielogiczne, bo skoro miał rzekomo przede wszystkim kwestionować prawidłowość pomiaru prędkości, to nie było powodów, by chciał jednak kary - w postaci pouczenia - skoro uważał, że nie złamał przepisów prawa.

W świetle zebranych dowodów i ich analizy nie budzi wątpliwości, że obwiniony dopuścił się zarzuconego mu wykroczenie z art. 92a§2 kw.

Przy wymiarze kary grzywny Sąd miał na uwadze stopień zawinienia obwinionego i społecznej szkodliwości czynu, warunki osobiste, majątkowe sprawcy.

Każdy kierowca pojazdu musi posiadać wiedzę w przedmiocie obowiązujących przepisów dotyczących zasad w ruchu drogowym, w tym ograniczeń dotyczących prędkości, z jaką powinien prowadzić pojazd. Do przepisów tych ma obowiązek się stosować. K. O. jadąc z nadmierną prędkością naruszył podstawowe zasady obowiązujące w ruchu drogowym.

W świetle powyższego Sąd uznając obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, podstawie art. 92a§2 kw w zw. z art. 24§1, 1a i 3 kw skazał go na karę grzywny w wysokości 800 złotych.

Zdaniem Sądu orzeczona kara jest adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu i spełni cele w zakresie prewencji szczególnej, jak i ogólnej.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 121§1 kpw w zw. z art. 624§1 kpk.