Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia (...) lutego 2024 roku

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: Sędzia Anna Krzaczyńska-Sobczak

Protokolant: Witold Wojtak

przy udziale oskarżyciela publicznego: xxx

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 grudnia 2023 roku, (...) lutego 2024 roku

sprawy M. B. syna F. i L. z domu R.

urodzonego (...) w P. (...)

obwinionego o to, że

1.  w dniu 31.08.2022 r. około godz. 15:13 w P. (...), woj. (...) na ul. (...), parkując pojazd marki R. o nr rej. (...) nie zastosował(a) się do znaku B-1 „zakaz ruchu w obu kierunkach” tj. o czyn z art. 92 § 1 kw;

2.  w dniu 10 maja 2023 r. o godz. 09:58 przy ul. (...) w P. (...) prowadząc pojazd marki R. (...) o nr rej. (...) naruszył zakaz jazdy wzdłuż po chodniku, tj. o czyn z art. 86b § 1 pkt 5 kw. w zw. z art. 26 ust. 3 pkt 3 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym.

3.  w dniu 10 maja 2023 r. o godz. 09:58 przy ul. (...) w P. (...) prowadząc pojazd marki R. (...) o nr rej. (...) zaparkował pojazd na trawniku, tj. o czyn z art. 144 § 1 kw

orzeka:

1.  obwinionego M. B. uniewinnienia od popełnienia zarzucanych mu czynów i wydatki w tym zakresie przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt II W 1012/23

UZASADNIENIE

M. B. został obwiniony o to, że:

I.  w dniu 31 sierpnia 2022 roku, około godz. 15:13 w P., woj. (...) przy ulicy (...), parkując pojazd marki R. o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku B-1 to jest „zakaz ruchu w obu kierunkach”

tj. o czyn z art. 92 § 1 kodeksu wykroczeń

II.  w dniu 10 maja 2023 roku, o godz. 09:58 przy ulicy (...) w P. prowadząc pojazd marki R. (...) o nr rej. (...) naruszył zakaz jazdy wzdłuż po chodniku

tj. o czyn z art. 86b § 1 pkt 5 kodeksu wykroczeń w zw. z art. 26 ust. 3 pkt 3 Ustawy prawo o ruchu drogowym

III.  W dniu 10 maja 2023 roku, o godz. 09:58 przy ul. (...) w P. prowadząc pojazd marki R. (...) o nr rej. (...) zaparkował w/w pojazd na trawniku

tj. o czyn z art. 144 § 1 kodeksu wykroczeń

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. B. prowadzi indywidualną działalność gospodarczą pod adresem P. ulica (...). Przy wskazanej ulicy umieszony jest pionowy znak drogowy B-1 „zakaz ruchu w obu kierunkach”. Zakaz ten nie dotyczy pojazdów:

- zaopatrzenia do 3,5 tony w godz. 7.00-15.00 na czas rozładunku i załadunku,

- mieszkańców, właścicieli i najemców nieruchomości S. w celu zatrzymania lub postoju na terenie tych nieruchomości,

- służb miejskich.

W dniu 31 sierpnia 2022 roku, w godzinach przedpołudniowych M. B. wjechał swoim samochodem marki R. (...) o nr rej. (...) w ulicę (...), następnie zatrzymał swój pojazd pod numerem 3 obok wejścia do miejsca prowadzonej działalności. M. B. rozładował kupione towary przeznaczone do prowadzonej działalności. Po rozładunku, odjechał.

Dowód: wyjaśnienia obwinionego M. B. k. 15, 34, 81-83 odwr.

protokół oględzin k. 39

W dniu 10 maja 2023 roku, przed godziną 10:00, M. B. poruszał się swoim samochodem marki R. (...) o nr rej. (...) ulicą (...) w P.. Obwiniony wjechał swoim samochodem na udeptany, rozjeżdżony pas ziemi przy ulicy (...), zatrzymał pojazd i oddalił się w stronę pobliskiej przychodni.

Dowód: wyjaśnienia obwinionego M. B. k. 15, 34, 81-83 odwr. pismo z Urzędu Miasta k. 99

M. B. odmówił podania danych osobo- poznawczych. Obwiniony był karany.

Dowód: dane o karalności k. 68-69, dane osobo- poznawcze k. 81

Obwiniony M. B. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Podał, iż w dniu 31 sierpnia 2022 roku faktycznie parkował swój samochód przy ul. (...) w P. w celu rozładunku zaopatrzenia do , ale odbywało się to w godzinach dopołudniowych tj. o godz. 11:50. W czasie rozładunku silnik pojazdu był zapalony i włączone były światła awaryjne. Jak wyjaśnił zawsze tak robi aby inni widzieli, że parkuje pojazd tylko na chwilę. Rozładunek trwał nie dłużej niż 10 minut, gdyż tyle czasu jest mu potrzebne do przeniesienia rzeczy z samochodu do lokalu znajdującego się na parterze. Pozostawienie pojazdu z zapalonym silnikiem i włączonymi światłami awaryjnymi na dłuższy czas mogłoby wiązać się z rozładowaniem silnika samochodu.

Odnośnie okoliczności zdarzenia z dnia 10 maja 2023 roku, obwiniony przyznał, że parkował swój pojazd przy budynku znajdującym się przy ul. (...) w P.. Aby zaparkować samochód, nie przejeżdżał po chodniku, tylko wjechał wjazdem wzdłuż ściany budynku, po czym wycofał i zatrzymał pojazd na pasie ziemi, gdzie nie było trawnika. Z uwagi na okoliczność, iż pas ziemi na jakim zaparkował swój pojazd należy do osoby prywatnej, a nie jest placem użyteczności publiczną, nie można miejsca tego uznać za zieleń miejską czy publiczną.

Dowód: wyjaśnienia M. B. k. 15, 34, 81-83 odwr.

Sąd rejonowy dokonał następującej oceny zgromadzonego materiału dowodowego i zważył co następuje:

Sąd, po przeprowadzeniu analizy wyjaśnień obwinionego i skonfrontowaniu ich z pozostałymi zgromadzonymi w sprawie dowodami, tak osobowymi jak i dokumentacyjnymi, bez nadawania któremukolwiek w nieuzasadniony sposób uprzywilejowanej pozycji nad innymi, uznał, że wyjaśnienia złożone przez M. B. w zasadniczych kwestiach odnośnie zarzucanych mu czynów we wniosku o ukaranie, zasługują na przydanie im waloru wiarygodności. Sąd dokonując powyższej oceny oparł się przede wszystkim na porównaniu wyjaśnień obwinionego, zestawieniu ich z zeznaniami świadków i rzeczowym materiałem dowodowym.

Odnośnie zarzutu z punku pierwszego wniosku o ukaranie obwiniony stanowczo i konsekwentnie zaprzeczył aby w dniu 31 sierpnia 2022 roku, po godzinie 15:00 zaparkował swój pojazd marki R. o nr rej. (...) przy ulicy (...) w P. nie stosując się tym samym do znaku B-1 „zakazu ruchu w obu kierunkach”. Przyznał, iż tego dnia rzeczywiście dokonywał rozładunku towaru dostarczonego do miejsca wykonywania działalności gospodarczej, to jest przy ulicy (...), jednakże czynił to w godzinach dopołudniowych, a nie jak podano we wniosku o ukaranie po godzinie 15:00, na dowód czego przedstawił nagranie z kamery samochodowej znajdującej się w jego pojeździe oraz zdjęcia z tegoż nagrania. Wskazane nagranie opatrzone jest datą i dokładnym czasem jego zarejestrowania. Stanowisko M. B. kwestionującego winę i sprawstwo odnośnie wskazanego czynu nie zostało skutecznie podważone. Nie zdołały skutecznie podważyć twierdzeń obwinionego zeznania M. W. i W. W., którzy podnieśli, iż widzieli zaparkowany pojazd M. B. przy ulicy (...), w okresie kiedy nie powinno go tam być, tj. po godz. 15:00. Na potwierdzenie swoich zeznań M. W. przedstawił dokumentację fotograficzną z datą i godziną ich wykonania, która to dokumentacja fotograficzna miała zostać wykonana przez niego przy użyciu telefonu komórkowego. Nie można jednak zweryfikować autentyczności oznaczonej na tychże zdjęciach godziny i daty (kwestionowanej przez obwinionego), sięgając chociażby do źródłowych plików cyfrowych, gdyż aparat komórkowy, na którym -wg twierdzeń świadka- zostały zapisane, uległ zniszczeniu, a świadek nie dysponuje żadnym innym nośnikiem, na którym utrwalone byłyby przedmiotowe zdjęcia. To, że obwiniony był tego dnia swoim samochodem przy ulicy (...) jest okolicznością niekwestionowaną. Nie sposób jednak z całą pewnością stwierdzić, o której godzinie miało to miejsce, z wyżej wskazanych powodów. Dokonując oceny zeznań M. W. nie sposób abstrahować od daty w jakiej zostało złożone zawiadomienie o możliwości popełnienia przez M. B. wykroczenia, to jest po upływie prawie 9 miesięcy od zdarzenia. Czekanie przez świadka prawie dziewięć miesięcy ze złożeniem zawiadomienia o popełnieniu wykroczenia którego miał być świadkiem jest trudne do zracjonalizowania. Powyższą okoliczność należy ocenić również w kontekście konfliktu istniejącego pomiędzy obwinionym -dokumentującym ujawniane jego zdaniem nieprawidłowości podczas kierowania pojazdami przez w/w świadków bądź pracowników zawiadamiającego M. W., a w/w- kwestionującymi zasadność składanych zawiadomień do organów ścigania. Utrwalony w tym zakresie stan rzeczy, generuje silne emocje pomiędzy w/w, o czym sąd mógł się przekonać podczas rozpraw sądowych w przedmiotowej sprawie. Mając na uwadze wskazany konflikt, silne emocje towarzyszące mu, oceniając wskazane relacje świadków nie można tracić z pola widzenia tejże okoliczności. W świetle zgromadzonych dowodów, o opisanym wyżej ciężarze gatunkowym, nie zdołano skutecznie przełamać zasady domniemania niewinności.

O naruszeniu przez obwinionego zakazu jazdy wzdłuż po chodniku, kwalifikowanego jako czyn wyczerpujący dyspozycję art. 86b § 1 pkt 5 kw w zw. z art. 26 ust. 3 pkt 3 Ustawy prawo o ruchu drogowym, a także w tym samym dniu i czasie zaparkowania samochodu osobowego marki R. o nr rej. (...) na trawniku tj. o czyn z art. 144 § 1 kw, zawiadomienie zostało złożone przez T. T. w dniu 27 czerwca 2023 roku, a więc półtora miesiąca po zajściu. Obwiniony przyznał, że widniejący na załączonych przez zawiadamiającego fotografiach pojazd, stanowi jego własność i został przez niego zaparkowany. M. B. stanowczo zaprzeczył natomiast, aby zanim zaparkował we wskazanym miejscu przedmiotowy pojazd, przejechał nim po wzdłuż chodnika. Wyjaśnił, iż na wskazane miejsce wjechał wjazdem prowadzącym wzdłuż budynku przy ulicy (...) w P., po czym wycofał, i zaparkował samochód w sposób w jaki został utrwalony na fotografii wykonanej przez T. T. i dołączonej do złożonego zawiadomienia. Dodał również, iż teren na którym zaparkował swój pojazd nie jest trawnikiem. Sąd uznał jego wyjaśnienia w tym zakresie za wiarygodne. Okoliczność, iż obwiniony zaparkował swój pojazd na placu znajdującym się przy budynku przy ulicy (...) w P. jest okolicznością niekwestionowaną, na co wskazuje załączona do akt dokumentacja fotograficzna, wyjaśnienia obwinionego i zeznania T. T.. Przedmiotem ochrony art. 144 kw są elementy naturalnego środowiska człowieka. Artykuł 144 § 1 kw chroni należyty stan roślinności na terenach przeznaczonych do użytku publicznego, natomiast art. 144 § 2 kw chroni drzewa lub krzewy stanowiące zadrzewienia przydrożne lub ochronne. Przedmiotem ochrony art. 144 § 1 kw są w szczególności tereny zieleni zdefiniowane jako tereny urządzone wraz z infrastrukturą techniczną i budynkami funkcjonalnie z nimi związanymi, pokryte roślinnością, pełniące funkcje publiczne, a w szczególności parki, zieleńce, promenady, bulwary, ogrody botaniczne, zoologiczne, jordanowskie i zabytkowe cmentarze, zieleń towarzyszącą drogom na terenie zabudowanym, placom, zabytkowym fortyfikacjom, budynkom, składowiskom, lotniskom, dworcom kolejowym oraz obiektom przemysłowym (art. 5 pkt 21 ustawy o ochronie przyrody). Pamiętać przy tym należy, że komentowany przepis chroni nie tylko roślinność na terenach miejskich (lub znajdującą się w zwartej zabudowie wiejskiej), ale każdą roślinność na terenach przeznaczonych do użytku publicznego, tj. stanowiących obszary dostępne (stale lub okresowo) dla ogółu społeczeństwa, tj. nieoznaczonej z góry liczby osób. Wyłączone z dyspozycji art. 144 kw są miejsca wyznaczone dla celów rekreacji przez właściwego zarządcę terenu. Miejscem popełnienia wykroczenia z art. 144 § 1 kw jest teren przeznaczony do użytku publicznego, a przede wszystkim tereny zieleni, w tym m.in. parki, skwery, ogrody botaniczne, tereny rekreacyjne, trawniki, pasy zieleni.

Jak wynika z pisma otrzymanego z Urzędu Miasta w P. obwiniony zaparkował swój pojazd na działce nr (...) w obrębie (...). Nieruchomość ta stanowi własność gminy M. P. w udziale ½ oraz Skarbu Państwa w udziale ½ i znajduje się w zasobie gminnym zarządzanym przez T. (...). Podkreślenia wymaga, iż w miejscu w którym zaparkował swój pojazd M. B. nie rosła roślinności, jedynie jakieś pojedyncze, drobne pozostałości. Załączona fotografia obrazująca stan rzeczy wskazuje, iż było to raczej klepisko, udeptany skrawek ziemi, pozbawiony nasadzeń roślinności. Jeżeli kiedyś były tam jakieś nasadzenia, to w oparciu o to co widoczne na załączonej fotografii, można stwierdzić, że są to czasy minione. Wręcz przeciwnie, w powszechnym odbiorze, miejsce to, z uwagi na swój stan, traktowane jest jako miejsce do parkowania pojazdów a nie trawnik.

Mając na uwadze powyższe uznać należy, że obwiniony nie wyczerpał znamion przepisu art. 144 § 1 kw. Odnośnie zarzutu przejazdu wzdłuż po chodniku brak jest wystarczających dowodów, aby móc z całą pewnością stwierdzić, że miało ono miejsce. Na załączonych do zawiadomienia fotografiach nie został bowiem uchwycony moment wjazdu samochodu, widać na nich tylko zaparkowany przez M. B. pojazd. Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie jest w ocenie sądu wystarczający dla przypisania M. B. sprawstwa odnośnie zarzucanych mu czynów opisanych we wniosku o ukaranie to jest jazdy wzdłuż po chodniku oraz nie zastosowania się do znaku B-1 to jest „zakaz ruchu w obu kierunkach”. W szczególności przeprowadzone dowody pozostały bez wpływu na zasadę domniemania niewinności ustanowioną wolą ustawodawcy po stronie każdego oskarżonego/obwinionego. Oznacza to, że pozostaje on dopóty niewinny, dopóki postępowanie karne nie dowiedzie ponad wszelką wątpliwość, że domniemanie niewinności nie może się ostać w świetle przeprowadzonych dowodów. W niniejszej sprawie postępowanie dowodowe wątpliwości nie wyeliminowało. Nie wyeliminowała wątpliwości analiza treści zeznań T. T., M. W. czy W. W.. Wskazani świadkowie podnoszą, że M. B. dopuścił się zarzucanych mu czynów, na dowód czego przedstawiają oni dokumentację fotograficzną, jednak pomimo załączonych zdjęć nie można tego stwierdzić z całą pewnością. Obwiniony bowiem nie kwestionuje faktu, iż rzeczywiście w dniu 31 sierpnia 2022 roku zaparkował swój samochód przy ulicy (...), ani że w dniu 10 maja 2023 roku zaparkował swój samochód przy ulicy (...) w P.. Wątpliwości napawa w przypadku pierwszym czas zaparkowania pojazdu, zaś w drugi, sposób w jaki doszło do zaparkowania pojazdu. Wersja forsowana przez obwinionego- w świetle zgromadzonych dowodów- nie została z całą stanowczością odrzucona.

W tej sytuacji czyniąc zadość regule wyrażonej w art. 5 kpk obowiązującej w postępowaniu w sprawach o wykroczenia (art. 8 kpw) niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść obwinionego. Konsekwencją wynikającą z zasady domniemania niewinności jest konieczność wydania wyroku uniewinniającego nie tylko z powodu całkowitego obalenia oskarżenia (gdy wykazano, że oskarżony jest niewinny), ale również i wtedy, gdy oskarżenie nie zostało dostatecznie udowodnione ze względu na występujące wątpliwości. Oznacza to, że udowodnienie winy oskarżonemu musi być całkowite, pewne i wolne od wątpliwości (por. Wyrok SN z dnia 24. 02. 1999 roku, sygn. V KKN 362/97, Prok. I Pr. 1999/7-8/11). Przy czym udowodnić, to znaczy wykazać w sposób niebudzący wątpliwości wiarygodnymi dowodami – bezpośrednimi lub pośrednimi, te ostatnie w postaci tzw. poszlak mogą być uznane za pełnowartościowy dowód winy oskarżonego (obwinionego) jedynie wtedy, gdy zespół tych poszlak pozwala na ustalenie jednej logicznej wersji zdarzenia, wykluczającej możliwość jakiejkolwiek innej wersji. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 maja 1995 roku, sygn. akt II Akr 120/95). Tak więc, gdy w świetle tak dokonanej oceny zebranych dowodów nie da się bez obawy popełnienia pomyłki wykluczyć innej wersji zdarzenia, aniżeli przyjęta w akcie oskarżenia (wniosku o ukaranie) – nie jest dopuszczalne przypisanie oskarżonemu (obwinionemu) zarzucanego czynu, albowiem w takiej sytuacji chroni go reguła in dubio pro reo (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 1992 roku, sygn. akt WR 369/90, OSP 1992/102/12).

W przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe wątpliwości nie zdołało usunąć. W tym stanie rzeczy należało wydać rozstrzygnięcie uniewinniające obwinionego M. B. od postawionych mu zarzutów opisanych we wniosku o ukaranie wykroczeń opisanych we wniosku to jest z art. 92 § 1 kw, art. 86b § 1 pkt 5 kw w zw. z art. 26 ust. 3 pkt 3 Ustawy prawo o ruchu drogowym.

.

O kosztach postępowania sąd orzekł na postawie art. 119 kpw. Zgodnie z treścią art. 119 § 2 pkt 1 kpw, w razie uniewinnienia obwinionego, koszty postępowania w sprawie, w której wniosek o ukaranie złożył oskarżyciel publiczny, ponosi odpowiednio Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego. Oskarżycielem publicznym jest tutaj policja, więc kosztami postępowania należało obciążyć Skarb Państwa.