Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lipca 2023 roku

Sąd Rejonowy w Mielcu II Wydział Karny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Alicja Krypel

Protokolant: Marlena Weryńska

przy udziale oskarżyciela –

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 lipca 2023r.

sprawy z oskarżenia Komendy Powiatowej Policji w M.

przeciwko G. K. (1)

s. M. i E.

ur. (...) w M.

obwinionego o to, że:

1. w dniu 03 marca 2023 roku ok. godz. 01:50 w M., na ul. (...), kierując pojazdem marki R. (...) o nr rej. (...), podczas włączania się do ruchu, nie zastosował się do znaku B-20 „stop”

tj. o wykroczenie z art. 92 §1 kw w zw. z §21 ust. 1 pkt 1 z.s.d.

2. w tym samym miejscu i czasie kierował pojazdem marki R. (...) o nr rej. (...), nie mając do tego wymaganych uprawnień

tj. o wykroczenie z art. 94 §1 kw

uznaje obwinionego G. K. (1) za winnego zarzucanych mu czynów popełnionych w sposób wyżej opisany, a stanowiących wykroczenia z art. 92 §1 kw w zw. z §21 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych oraz Administracji z dnia 31 lipca 2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych i z art. 94 §1 kw i za to na podstawie art. 94 §1 kw w zw. z art. 9 §2 kw wymierza mu łącznie karę grzywny w wysokości 1.500 zł (jeden tysiąc pięćset złotych),

na podstawie art. 94 §3 kw orzeka wobec obwinionego G. K. (1) środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 (sześciu) miesięcy,

na podstawie art. 121 §1 kpw w zw. z art. 624 §1 kpk zwalnia obwinionego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów postępowania, a poniesionymi wydatkami obciąża Skarb Państwa.

Sędzia:

Sygn. akt II W 257/23

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Mielcu

z dnia 6 lipca 2023 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 marca 2023 r. w godzinach nocnych funkcjonariusze Komendy Powiatowej Policji w M. – K. W. i D. Z. pełnili służbę w patrolu zmotoryzowanym na terenie miasta M.. Około godziny 01:50 zatrzymali oni do kontroli drogowej G. K. (1), który kierując samochodem osobowym marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...), wyjeżdżając z parkingu zlokalizowanego przy restauracji (...) przy ulicy (...) w M. i włączając się do ruchu na ulicy (...) nie zastosował się on do znaku B – 20 „stop”. Następnie, w toku kontroli, po sprawdzeniu w bazach policyjnych funkcjonariusze Policji ustalili, że G. K. (1) nie posiada uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi. Obwiniony bowiem był w trakcie odbywania kursu na prawo jazdy oraz miał zdany egzamin teoretyczny, jednakże nie miał jeszcze zdanego egzaminu.

W samochodzie obwinionego znajdował się także pasażer K. S., zaś po skończonych czynnościach pojazd ten został przekazany S. C..

Samochód marki R. (...) o numerach rejestracyjnych (...) należy do ojca obwinionego – M. K..

(dowód: wyjaśnienia obwinionego G. K. (1) – k. 13, 41 – 41v, zeznania świadka M. K. – k. 16, 41v, zeznania świadka K. W. – k. 10, 40v, notatka urzędowa – k. 1).

Obwiniony G. K. (1) ma (...) lat. Jest bezdzietnym kawalerem. Jest uczniem (...) w M. . Nie posiada żadnego majątku. Nie figuruje w ewidencji kierujących pojazdami silnikowymi lub motorowerami naruszających przepisy ruchu drogowego.

(dowód: oświadczenie obwinionego G. K. (1) – k. 40v, informacja o naruszeniach wpisanych do ewidencji kierującymi pojazdami silnikowymi lub motorowerami naruszających przepisy ruchu drogowego – k. 6).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego G. K. (1) (k. 13, 41 – 41v), zeznań świadka M. K. (k. 16, 41v), zeznań świadka K. W. (k. 10, 40v) oraz notatki urzędowej (k. 1).

Obwiniony przyznał się do popełnienia zarzucanych mu wykroczeń. Wyjaśnił, że miał wyjeżdżone godziny na kursie na prawo jazdy oraz zdany egzamin teoretyczny, jednakże nie miał zdanego egzaminu praktycznego, bowiem (...)r. skończył godziny przeznaczone na jazdy, zaś w (...) miał zaplanowany egzamin. Dodał, że obawiał się tak długiej przerwy i chciał poduczyć się do zbliżającego się egzaminu na prawo jazdy, lecz nie chciał wydawać dodatkowych pieniędzy. Zaznaczył, że zabrał samochód należący do jego ojca, lecz ten nie wiedział o tym. Wskazał też, że bardzo żałuje tego co zrobił

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnieniom obwinionego G. K. (1) – niekwestionującego swojego sprawstwa i przyznającego się do popełnienia zarzucanych mu wykroczeń – sąd dał wiarę w pełni. Przedstawiony przez niego przebieg oraz szczegóły przedmiotowego zdarzenia znajdują potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, w szczególności w postaci zeznań K. W.. Nadto jest wyjaśnienia są spójne i logiczne.

Sąd dał wiarę również zeznaniom świadka K. W. – funkcjonariusza Policji, gdyż są rzeczowe i spójne. Świadek ten, jako osoba obca dla obwinionego, miał z nim kontakt jedynie ze względu na wykonywane obowiązki służbowe, więc brak jest podstaw, by kwestionować jego obiektywizm.

Sąd dał wiarę także zeznaniom świadka M. K., gdyż są spójne i rzeczowe, jak też korespondują ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Świadek ten co prawda nie dysponował żadnymi wiadomościami dotyczącymi przedmiotu niniejszego postępowania, lecz wskazał że jest właścicielem pojazdu R. (...) o numerach rejestracyjnych (...) i tylko on użytkuje go na co dzień oraz że w dniu zdarzenia nie widział momentu kiedy G. K. (1) zabrał od niego kluczyki i wyszedł z domu.

Sąd obdarzył walorem wiarygodności również pozaosobowy materiał dowodowy w postaci dokumentów, bowiem zostały one sporządzone we właściwej formie, przez uprawnione do ich wydania osoby, w ramach posiadanych przez nie kompetencji. Nadto ich treść nie była kwestionowana w toku postępowania.

Komenda Powiatowa Policji w M. wnioskiem o ukaranie obwiniła G. K. (2), o to że:

1. w dniu 3 marca 2023 r. ok. godz. 01:50 w M. na ul. (...), kierując pojazdem marki P. (...) o nr rej. (...), podczas włączania się do ruchu nie zastosował się do znaki B – 20 „stop”, tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 kw w zw. z § 21 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych,

2. w tym samym miejscu i czasie kierował pojazdem marki R. (...) o nr rej. (...), nie mając do tego wymaganych uprawnień, tj. o wykroczenie z art. 94 § 1 kw.

Odpowiedzialności za wykroczenie z art. 92 § 1 kw polega ten, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego. Niestosowanie się do znaku lub sygnału drogowego w rozumieniu art. 92 § 1 kw penalizowane przez ten przepis, nie oznacza wyłącznie przekroczenia zakazu lub nakazu wyrażonego w treści tego znaku lub sygnału, lecz stanowi brak zachowania zgodnego z prawnie określoną dyrektywą postępowania, związaną z konkretnym znakiem lub sygnałem drogowym (postanowienie SN z dnia 23 września 2009 r., sygn. akt I KZP 15/09, OSNKW 2009/10/85). Z kolei § 21 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych, znak B – 20 „stop” oznacza zakaz wjazdu na skrzyżowanie bez zatrzymania się przed drogą z pierwszeństwem.

Natomiast zgodnie z art. 94 § 1 kw odpowiedzialność za wykroczenie ponosi ten, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu prowadzi pojazd mechaniczny, nie mając do tego uprawnienia. Przez brak wymaganych uprawnień należy rozumieć zarówno sytuację, gdy dana osoba w ogóle nie uzyskała uprawnień do prowadzenia pojazdu określonej kategorii w sposób wskazany w przepisach ustawy – Prawo o ruchu drogowym, utraciła je w wyniku cofnięcia i musi ponownie ubiegać się o uzyskanie takich uprawnień lub posiadając de facto takie uprawnienia nie może w danej chwili ich realizować i z nich korzystać z uwagi np. na ich czasowe „zawieszenie”, nie powodujące jednak ich definitywnej utraty (wyrok SN z dnia 19 marca 2019 r. sygn. akt IV KK 59/19). Zwrócić należy uwagę, że dokumentem stwierdzającym posiadanie uprawnienia do kierowania motorowerem, pojazdem silnikowym lub zespołem pojazdów składającym się z pojazdu silnikowego i przyczepy lub naczepy jest wydane w kraju prawo jazdy (art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o kierujących pojazdami). Przepis ten określa zatem, że prawo jazdy jest dokumentem, który zaświadcza i potwierdza uprawnienie do kierowania pojazdami określonej kategorii.

Mając na względzie przedstawione powyżej rozważania, jak również poczynione w toku prowadzonego postępowania ustalenia, niewątpliwie zachowanie G. K. (1) wyczerpało znamiona zarzucanych mu wnioskiem o ukaranie wykroczeń. Obwiniony wyjeżdżając z parkingu zlokalizowanego przy parkingu na ulicy (...), chcąc włączyć się do ruchu i wjechać na ulice (...) nie zatrzymał kierowanego przez siebie pojazdu, jednocześnie nie stosując się do znaku B – 20 „stop” i wjechał na skrzyżowanie bez zatrzymania się przed drogą z pierwszeństwem przejazdu. Obwiniony również tego dnia – 3 marca 2023 r. – nie posiadał uprawnień do kierowania pojazdami, bowiem w dniu zdarzenia był on w trakcie odbywana kursu na prawo jazdy, zdał egzamin teoretyczny, lecz nie przystąpił jeszcze do egzaminu praktycznego.

Uznając obwinionego G. K. (1) za winnego popełnienia zarzucanych mu wykroczeń sąd, na podstawie art. 94 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 1.500 zł.

Wymierzona w powyższym zakresie kara we właściwy sposób uwzględnia stopień społecznej szkodliwości jego czynu, jak i jest odpowiednia do stopnia winy. Spełni ona swoje cele zarówno w zakresie prewencji szczególnej – w stosunku do obwinionego, który w przyszłości powinien kształtować swoje zachowanie w ten sposób, by nie popełniać wykroczeń, a także w zakresie prewencji ogólnej – w stosunku do społeczeństwa, któremu treść niniejszego wyroku uświadomi nieopłacalność i karalność zachowania niezgodnego z prawem. Kara grzywny będzie dla G. K. (1) realną dolegliwością, która pozwoli mu odczuć naganność zachowania, którego się dopuścił i zarazem skutecznie wdroży go do przestrzegania obowiązującego prawa, a przede wszystkim wykształci w nim właściwe postawy i poczucie odpowiedzialności za własne czyny. Ustalając wymiar kary – najłagodniejszej i orzeczonej w najniższej możliwej wysokości – sąd wziął pod uwagę wyrażenie przez niego skruchy i żalu oraz okoliczność, iż jest on osobą młodą, uczącą się, niepodejmującą żadnego zatrudnienia i nieosiągającą dochodu.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że sąd nie dopatrzył się występowania w stosunku do obwinionego G. K. (1) okoliczności uzasadniających umorzenie postępowania, czy też określonych w art. 39 § 1 kw, a umożliwiających zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary albo odstąpienia od jej wymierzenia. Obwiniony co prawda poruszał się samochodem w godzinach nocnych, a więc niewątpliwie przy niewielkim natężeniu ruchu, lecz jego działanie podyktowane było głównie lekkomyślnością i nieodpowiedzialnością, a ponadto dotyczyło błahego powodu. Niemniej jednak obwiniony na etapie postępowania wykonawczego może wnioskować o rozłożenie orzeczonej wobec niego grzywny na raty, jeżeli z uwagi na swoją sytuację finansową nie będzie on w stanie jej jednorazowo uiścić.

Konsekwencją przypisania obwinionemu czynu z art. 94 § 1 kw było obligatoryjne orzeczenie na podstawie art. 94 § 3 kw środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 miesięcy. Orzeczony środek karny czasowo wyeliminuje obwinionego z kręgu kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego, zaś okres obowiązywania tego środka równy dolnemu progowi zagrożenia ustawowego jest współmierny do okoliczności czynu.

Rozstrzygając o kosztach, sąd na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 624 § 1 kpk zwolnił obwinionego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów postępowania, obciążając poniesionymi wydatkami Skarb Państwa. G. K. (1) jest nadal uczniem, nie podejmuje żadnego zatrudnienia i pozostaje na utrzymaniu swojego ojca, wobec czego z uwagi na wysokość orzeczonej wobec niego kary grzywny, w ocenie sądu nie były on w stanie dodatkowo uiścić kosztów sądowych.

Sędzia: