Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 kwietnia 2024 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca – sędzia Katarzyna Garbarczyk

Protokolant– sekr. sąd. Anna Rogojsza

w obecności oskarżyciela publicznego z KPP w G. – podkom. Piotra Drozdowskiego

po rozpoznaniu w dniach: 12.02.2024 roku oraz 03.04. 2024 roku na rozprawie sprawy

M. Ż.

syna W. i J. zd. S.

ur. (...) w Ł.

obwinionego o to, że:

W dniu 31 maja 2023 roku około godz. 9:15 w G. na ul. (...) prowadząc pojazd marki D. (...) o numerze rejestracyjnym (...), w obszarze zabudowanym w obrębie funkcjonowania znaku B-43 „strefa ograniczenia prędkości” z ograniczeniem prędkości do 40 km/h, przekroczył dopuszczalną prędkość o 25 km/h, jadąc z prędkością 65 km/h

tj. o czyn z art. 92a§1 kw

1.  Obwinionego M. Ż. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 92a§1 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 500 (pięćset) złotych.

2.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50,00 (pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem pozostałych kosztów postępowania.

Sygn. akt IIW 284/23

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. Ż. w dniu 31 maja 2023 roku około godz. 9:15 w G. na ul. (...) prowadząc pojazd marki D. (...) o numerze rejestracyjnym (...), w obszarze zabudowanym w obrębie funkcjonowania znaku B-43 „strefa ograniczenia prędkości” z ograniczeniem prędkości do 40 km/h, przekroczył dopuszczalną prędkość o 25 km/h, jadąc z prędkością 65 km/h.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień obwinionego (k. 36v, 37v, 45), nadto na podstawie: zeznań M. S. (k. 36v-37v), świadectwa legalizacji (k. 2), nagrania z płyty (k. 7).

Obwiniony nie przyznał się do winy. Potwierdził, że w dniu zdarzenia był kierowcą pojazdu marki D. (...) o numerze rejestracyjnym (...), poruszał się ul. (...) w G., gdzie obowiązuje ograniczenie prędkości do 40 km/h. Przyznał, że prawdopodobnie na tym odcinku zwiększył prędkość ponad wskazane ograniczenie, ale jak oznajmił zmusiła go do tego sytuacja na drodze tj. chęć wyminięcia innego pojazdu i przyspieszenie jazdy radiowozu, który poruszał się za nim. M. Ż. zaprzeczył jednak, by jechał z prędkości 65 km/h (wyjaśnienia obwinionego k. 36v, 37v, 45),

Sąd sceptycznie odniósł się do wyjaśnień obwinionego, w których nie przyznaje się do winy. Zdaniem Sądu wyjaśnienia te nie polegają na prawdzie i stanowią jedynie przyjęta przez M. Ż. linię obrony. Nadto przeczy im pozostały zebrany w sprawie materiał dowodowy, jakiemu Sąd nadał walor wiarygodności.

W ocenie Sądu brak jest jakichkolwiek podstaw, by odmówić wiary zeznaniom funkcjonariusza policji, który dokonywał kontroli drogowej obwinionego. Świadek ten nie miał żadnego interesu, by zeznawać na temat okoliczności, które w rzeczywistości nie miały miejsca i w konsekwencji niesłusznie obciążać obwinionego ( zeznania M. S. k. 36v-37v). Po pierwsze brak jest podstaw, by kwestionować uprawnienia świadka oraz będącego z nim w patrolu drugiego z funkcjonariuszy policji tj. A. L., co do posiadanych przez w/w uprawnień do obsługi wideorejestratora, którym dokonywano pomiaru prędkości pojazdu, jakim poruszał się obwiniony. Nie ma też żadnych okoliczności, jaki wskazywałby, że radiowóz, w którym funkcjonariusze pełnili służbę, jak i wideorejestrator będący na wyposażeniu tego radiowozu - nie spełniał norm, a co miałoby wpływ na rzetelność pomiaru prędkości pojazdu obwinionego. Ze świadectwa legalizacji (k. 2) jednoznacznie wynika, iż wideorejestrator w dniu zdarzenia miał ważną legalizację i był zamontowany w radiowozie o odpowiednich parametrach. Sąd nie znajduje także powodów, by kwestionować nagranie z wideorejestratora, na podstawie którego przyjęto, że obwiniony poruszał się z prędkością o 25 km/h większą, niż dozwolona. W/w dowody są zbieżne, spójne, wzajemnie się uzupełniają i zasługują na miano wiarygodnych.

W świetle zebranych dowodów i ich analizy nie budzi wątpliwości, że obwiniony dopuścił się zarzuconego mu wykroczenie z art. 92a§1 kw.

Przy wymiarze kary grzywny Sąd miał na uwadze stopień zawinienia obwinionego i społecznej szkodliwości czynu, warunki osobiste, majątkowe sprawcy.

Każdy kierowca pojazdu musi posiadać wiedzę w przedmiocie obowiązujących przepisów dotyczących zasad w ruchu drogowym, w tym ograniczeń dotyczących prędkości, z jaką powinien prowadzić pojazd. Do przepisów tych ma obowiązek się stosować. M. Ż. jadąc z nadmierną prędkością naruszył podstawowe zasady obowiązujące w ruchu drogowym.

W świetle powyższego Sąd uznając obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, podstawie art. 92a§1 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazał go na karę grzywny w wysokości 500 (pięćset) złotych.

Zdaniem Sądu orzeczona kara jest adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu i spełni cele w zakresie prewencji szczególnej, jak i ogólnej.

Zasądzając od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50,00 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 120 złotych tytułem pozostałych kosztów postępowania, Sąd kierował się z treścią art. 119§1 kpw.