Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Rejonowy w Toruniu II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Marcin Czarciński

Protokolant: st. sekr. sąd. Justyna Pabian

przy udziale oskarżyciela ----

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 06.06.2024 r.

sprawy

A. H. K.

córki Z. i T. z domu S.

ur. (...) w E.

obwinionej o to, że:

w dniu 5 lutego 2024 ok. godz. 6:33 w m. (...) na autostradzie (...), gm. L., pow. (...), kierując pojazdem marki T. (...) o nr rej. (...) przekroczyła dopuszczalną prędkość o 37km/h, tj. jechała z prędkością 107km/h przy ograniczeniu do 70km/h

- tj. o wykroczenie z art. 92a § 1 kw

o r z e k a :

I.  obwinioną A. K. uznaje za winną popełnienia zarzucanego czynu z tym ustaleniem, iż przyjmuje kwalifikację prawną z art. 92 a § 2 kw i za to na podstawie art. 92 a § 2 kw orzeka karę 800 zł (osiemset złotych) grzywny,

II.  zwalnia obwinioną od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej a wydatkami poniesionymi w sprawie obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II W 420/24

UZASADNIENIE

W dniu 5 lutego 2024 roku, około godziny 6:33, w miejscowości (...) – punkt poboru opłat na autostradzie (...), funkcjonariusze (...) w T. przy użyciu urządzenia pomiarowego (...)dokonali pomiaru prędkości samochodu marki T. (...) o nr rej. (...). W miejscu pomiaru obowiązuje ograniczenie prędkości do 70 km/h. Kierująca tym pojazdem A. K. w momencie dokonywania pomiaru poruszała się z prędkością przekraczającą o 37 km/h dopuszczalną prędkość 70 km/h, tj. 107 km/h.

Dowody:

- notatka urzędowa – k. 1 akt,

- świadectwo legalizacji ponownej urządzenia - k. 2 akt,

- dokumentacja fotograficzna wraz z płytą CD - k. 4-5 akt

- zeznanie świadka A. A. – k. 6-7, 34v. akt

- wyjaśnienia obwinionej A. K. – k. 11-13,34 akt

Obwiniona A. K. w toku całego postępowania nie przyznała się do popełnienia zarzucanego wykroczenia. Wskazała, nie miała świadomości popełnienia wykroczenia ze względu na warunki pogodowe tego dnia. Wskazała, że wiozła wtedy pasażera i na autostradzie pilnowała dopuszczalnej prędkości, wtedy było ciemno i ślisko i hamowała pulsacyjnie, nie widziała znaku, mocno padał deszcz.

W ocenie Sądu, wyjaśnienia obwinionej A. K. należy uznać za naiwne i nielogiczne. Zdaniem Sądu, postawa obwinionej stanowi jej linię obrony w przedmiotowej sprawie, mającą na celu uniknięcie lub zmniejszenie odpowiedzialności za przedmiotowe wykroczenie. Trudna sytuacja drogowa czy zła pogoda a wręcz ograniczona widoczność, na co powoływała się obwiniona, nakazywałyby wręcz ograniczenie prędkości nawet poniżej dopuszczalnej na danym odcinku drogi. Nie skłoniły one jednak obwinionej do zredukowania prędkości. Wyjaśnienia obwinionej pozostają w sprzeczności z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności z zapisem wideo urządzenia pomiarowego oraz zeznaniem funkcjonariusza policji przeprowadzającego pomiar prędkości. Z powyższego jasno bowiem wynika, że obwiniona przekroczyła dopuszczalną prędkość o ponad 30 km/h nie stosując się do obowiązującego w tym miejscu ograniczenia prędkości do 70 km/h.

Za wiarygodne uznano ujawnione i zaliczone w poczet materiału dowodowego dokumenty w postaci : notatki urzędowej (k. 1), świadectwa legalizacji (k. 2), dokumentacji fotograficznej wraz z płytą CD (k. 4-5) bowiem zostały sporządzone przez kompetentne osoby, po przeprowadzeniu stosownych czynności oraz zgodnie z obowiązującymi przepisami i nie budzą wątpliwości Sądu.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wina obwinionej A. K. w zakresie popełniania zarzucanego jej czynu wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 92a § 2 kw została wykazana. Obwiniona w dniu 5 lutego 2024 ok. godz. 6:33 w m. (...) na autostradzie (...), kierując pojazdem marki T. (...) o nr rej. (...) przekroczyła dopuszczalną prędkość o 37km/h, tj. jechała z prędkością 107 km/h przy ograniczeniu do 70 km/h.

Przedmiotem ochrony przepisu art. 92a kw jest porządek na drodze, na której odbywa się ruch pojazdów i bezpieczeństwo w ruchu. Strona przedmiotowa wykroczenia wskazanego w tym przepisie obejmuje każde ograniczenie prędkości. Ograniczenie formalnie wynikające z ustawy lub znaku drogowego wiąże wszystkich prowadzących pojazdy. Ograniczenie obejmuje odcinek drogi od miejsca ustawienia znaku lub miejsca stanowiącego początek drogi określonego rodzaju do miejsca znaku, od którego przestaje obowiązywać ograniczenie, lub do końca drogi, od punktu, od którego rozpoczyna się droga wyższej kategorii. Prowadzący pojazd nie może powoływać się na brak wiedzy o rodzaju znaku lub drogi, z którą łączy się dozwolona prędkość. Znaki są powszechnie dostępne, ustalane na trwałe, a przynajmniej na dłuższy czas, gdy nie zostaną zmienione. Podmiotem wykroczenia może być każda osoba prowadząca pojazd.

W realiach niniejszej sprawy nie ulega wątpliwości, iż obwiniona swoim zachowaniem popełniła wykroczenie polegające na przekroczeniu dopuszczalnej prędkości. Czyn popełniony przez obwinioną był społecznie szkodliwy. Stanowił on przejaw lekceważącego stosunku obwinionej wobec porządku prawnego, a w szczególności zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Za przypisane obwinionej wykroczenie Sąd, wymierzył na podstawie art. 92a § 2 kw karę 800 złotych grzywny. Wymierzona kara ma uświadomić sprawcy fakt naruszenia obowiązujących norm prawnych, a przez dolegliwość, jaka łączyć się będzie z jej wykonaniem, stanowić ma na przyszłość bodziec zniechęcający obwinioną do dalszego popełniania tego typu czynów naruszających zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Sąd wymierzając obwinionej wspomnianą karę miał na uwadze fakt, iż obwiniona prowadzi ustabilizowany tryb życia, co stwarza pozytywną prognozę na przyszłość. Sąd uwzględnił także sytuację materialną i rodzinną obwinionej. Obwiniona osiąga dochody miesięczne około 1.500 złotych. W ocenie Sądu uiszczenie grzywny w najniższej przewidzianej przez przepisy wysokości leży w możliwościach zarobkowych obwinionej.

Mając na uwadze sytuację materialną obwinionej oraz względy słuszności, Sąd zwolnił obwinioną od obowiązku uiszczenia opłaty a wydatkami postępowania obciążył Skarb Państwa.