Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W oparciu o dowody przeprowadzone w toku rozprawy głównej, sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Obwiniony H. P. (1) 22 marca 2024 r. po godzinie 16 przebywał w sklepie (...) przy ul. (...) w N.. W tym czasie schował do torby produkty spożywcze o łącznej wartości 81,77 zł. Następnie obwiniony minął linię kas bez uiszczenia opłaty za towar, a po opuszczeniu sklepu został ujęty przez pracowników, którzy zawiadomili Policję.

/ dowód: zeznania A. G.; wyjaśnienia obwinionego/

Ustalając stan faktyczny, sąd oparł się w całości na zeznaniach A. G. (2), z których wynikało, że H. P. dokonał kradzieży towaru w sklepie, jak również na wyjaśnieniach samego obwinionego, który przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, jednak wskazał, że zrobił to nieświadomie, gdyż leczy się psychiatrycznie.

Nadto sąd oparł się na dowodach z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy,
które nie były kwestionowane przez strony, a ich prawdziwość i autentyczność nie budziły wątpliwości. Nie budziła również wątpliwości treść opinii sądowo-psychiatrycznej, z której wynikało, że obwiniony miał w pełni zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu jak i pokierowania swoim postępowaniem, co podważało podaną przez niego wersję, że czynu dopuścił się nieświadomie. Nadto w tej sytuacji, sąd uznając, że obwiniony nie działał w warunkach art. 17 § 1 lub 2 k.w. i że jego stan psychiczny pozwalał na udział w postępowaniu i prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny, zwolnił obrońcę z jego obowiązków.

Sąd zważył, co następuje:

Przepis art. 119 § 1 k.w. stanowi, że ten kto kradnie lub przywłaszcza sobie cudzą rzecz ruchomą, jeżeli jej wartość nie przekracza 800 złotych, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.

Mając na uwadze powyższe rozważania oraz poczynione w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne sąd stwierdził, że obwiniony 22 marca 2024 r. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu zabronionego z art. 119 § 1 k.w.

Jednocześnie wina obwinionego nie budziła wątpliwości, gdyż dopuścił się on zachowania niezgodnego z prawem, chociaż bezprawność czynu była rozpoznawalna i mógł on działać zgodnie z normą prawną. Przy czym nie zachodziły żadne okoliczności wyłączające winę.

Sąd za popełnione wykroczenie, na podstawie art. 119 § 1 k.w. wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 200 zł.

Przy wymiarze kary sąd miał na uwadze wszelkie okoliczności podmiotowe
i przedmiotowe, leżące w granicach cech przypisanego obwinionemu wykroczenia, a także dotyczące osoby sprawcy i mające znaczenie dla wymiaru kary.

Kara grzywny w takim wymiarze jest adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu oraz wystarczająca do wdrożenia obwinionego do poszanowania prawa i zasad współżycia społecznego, a tym samym spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do niego, gdyż będzie efektywnie wykonywana, jak i w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd zasądził na rzecz obrońcy z urzędu opłatę w wysokości 360 zł, a od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 120 zł tytułem zryczałtowanych wydatków oraz opłatę w wysokości 30 zł.