Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie

z dnia 17 października 2023 roku w sprawie o sygn. akt II W 579/23

W dniu 07 września 2022 roku o godzinie 03:00 w miejscowości K. urządzenie U. C. zarejestrowało pojazd marki S. o numerze rejestracyjnym (...), którego kierowca na odcinku pomiarowym K. (...) (...) przekroczył dozwoloną prędkość jazdy 50 km/h o 66 km/h, jadąc z prędkością 116 km/h. Urządzenie pomiarowe w dacie czynu posiadało ważną legalizację.

/dowody: dane z urządzenia pomiarowego – k. 6, 15; świadectwo legalizacji urządzenia – k. 16 /

Zarejestrowany przez urządzenie pomiarowe pojazd należy do firmy leasingowej, a użytkownikiem pojazdu w dacie zdarzenia była firma S (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W..

/dowody: informacja od (...) Sp. z o.o. – k. 3/

Firma (...). z siedzibą w W. (obecnie: (...)) udostępniła pojazd marki S. o numerze rejestracyjnym (...) pracownikowi M. S..

W świetle regulaminu używania samochodów służbowych przez pracowników spółki oraz organizacji pracy obowiązującej we wskazanej firmie, pojazdy służbowe są powierzane imiennie pracownikom, którzy zobowiązani są do partycypowania w kosztach ich utrzymania, monitorowania stanu technicznego, w tym przeglądu, serwisowania, napraw. Pracownik, któremu powierzono samochód nie jest uprawniony do oddawania go osobom trzecim, za które wedle regulaminu uważa się osoby niebędące pracownikami spółki. Spółka zachowuje natomiast prawo do udostępniania pojazdu służbowego innym swoim pracownikom, zależnie od potrzeb pracodawcy. Spółka jako pracodawca nie prowadzi ewidencji pracowników, którzy w danym dniu korzystają z wynajmowanego przez firmę samochodu.

/dowody: informacja od S (...) Sp. z o. o. – k. 8, kserokopia regulaminu używania samochodów służbowych – k. 66 – 74, kserokopia umowy o pracę – k. 75 – 79, wyjaśnienia obwinionego – k. 81 - 82/

W toku postępowania prowadzonego przez (...)obwiniony M. S. złożył oświadczenie nr 3 posiadacza pojazdu, zgodnie z którym odmówił wskazania osoby której powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, wyrażając zgodę na przyjęcie mandatu karnego w wysokości 4000 złotych za czyn określony w art. 96 § 3 Kodeksu wykroczeń.

/dowody: oświadczenie posiadaczu pojazdu – k. 13, pismo obwinionego – k. 25 – 26, wyjaśnienia obwinionego – k. 81 - 82/

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie niekwestionowanych dokumentów w postaci danych urządzenia pomiarowego, oświadczenia posiadacza pojazdu, informacji uzyskanych od spółek oraz złożonych przez obrońcę obwinionego kserokopii regulaminu używania samochodów służbowych i umowy o pracę, a także wyjaśnień obwinionego. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia wiarygodności tych wyjaśnień. M. S. składał je w sposób swobodny i wyczerpujący, tłumacząc między innymi zasady funkcjonowania spółki, w której jest zatrudniony oraz udostępniania przez nią wynajmowanych pojazdów. Obwiniony po okazaniu zdjęcia wykonanego przez „fotoradar” nie rozpoznał siebie na zdjęciu, a ze względu na słabą jakość fotografii nie potrafił również wskazać osoby, która w dacie czynu mogła kierować samochodem.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 92a § 2 k.w., kto, prowadząc pojazd mechaniczny, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym, przekraczając je o ponad 30 km/h, podlega karze grzywny nie niższej niż 800 złotych.

W ocenie sądu zgromadzony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do przypisania obwinionemu sprawstwa w ramach zarzucanego mu wykroczenia. Zdjęcie wykonane przez urządzenie pomiarowe, ze względu na słabą jakość (rozmazany obraz) nie pozwalało na identyfikację M. S. jako kierowcy, i to pomimo osobistej, fizycznej obecności obwinionego na rozprawie. W świetle art. 5 § 2 k.p.k. stosowanego w postępowaniu wykroczeniowym na mocy odesłania z art. 8 k.p.w, niedające się usunąć sąd rozstrzygnął zatem na korzyść obwinionego, przyjmując że pojazdem kierowała inna osoba.

Zgodnie zresztą z rozważaniami poczynionymi we wcześniejszym fragmencie uzasadnienia, przy okazji oceny dowodów, sąd nie znalazł przyczyn, dla których miałby odmówić wyjaśnieniom obwinionego wiarygodności. M. S. w toku czynności wyjaśniających złożył stosowne oświadczenie, podnosząc że nie jest w stanie wskazać kto kierował pojazdem w chwili zdarzenia oraz wyraził zgodę na przyjęcie mandatu w kwocie 4000 złotych za czyn z art. 96 § 3 k.w. Nie podejmował on więc działań mających na celu uniknięcie odpowiedzialności przewidzianej prawem, jednakże za zupełnie inny czyn, niżeli ten który został mu zarzucony wnioskiem o ukaranie.

Sąd nie rozważał jednak ewentualnej odpowiedzialności sprawcy za wykroczenie określone normą art. 96 § 3 k.w., stając na stanowisku, iż stanowiłoby to nieuprawnione wyjście poza granice wniosku o ukaranie, zgodnie z treścią art. 14 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w.

Mając powyższe na uwadze, sąd uniewinnił obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu, tym samym kosztami postępowania obciążając Skarb Państwa na podstawie art. 119 § 2 pkt 1 k.p.w.