Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 czerwca 2024 r.

Sąd Rejonowy w Lwówku Śląskim II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Roman Chorab

Protokolant Joanna Gaweł - Wojciechowska

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu w dniach 20.07.2023 r., 31.08.2023 r., 15.11.2023 r., 08.04.2024 r. i 03.06.2024 r.

sprawy przeciwko A. R. (1)

córce T. i E. z d. Broda

ur. (...) w L.

obwinionej o to, że:

w dniu 25 października 2022 roku około godziny 12:30 w miejscowości P., kierując pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...), nie zachowała szczególnej ostrożności podczas wyjeżdżania z terenu posesji, nie ustępując pierwszeństwa kierującej pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...), czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla J. Ł.,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w.

1.  obwinioną A. R. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w części wstępnej wyroku stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 86 § 1 k.w. wymierza jej karę grzywny w kwocie 1000 (jednego tysiąca) złotych,

2.  na podstawie art. 118 § 1 k.p.s.w. w zw. z § 2 i § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 29.12.2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania (...) w sprawach o wykroczenia oraz art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania i wymierza jej opłatę w kwocie 100 zł.

Sygn. akt II W 733/22

UZASADNIENIE

W wyniku przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

A. R. (1) w chwili obecnej jest stałą, 48 - letnią mieszkanką miejscowości P., znajdującą się w gminie G.. Obwiniona jest zatrudniona za granicą (w Niemczech), chodź aktualnie przebywa ona na urlopie wychowawczym. Na chwilę obecną osiąga dochód w wysokości 2 000 zł netto miesięcznie - zasiłek. Jest mężatką oraz ma na utrzymaniu jedno dziecko, mające w chwili wypadku 11 miesięcy.

( dowód : dane osobowe obwinionej k.22 )

W dniu 25 października 2022 r. doszło do kolizji drogowej z udziałem obwinionej A. R. (1) oraz jej 11 miesięcznego syna oraz pokrzywdzonej J. Ł..

Do zdarzenia doszło w ten sposób, że obwiniona – kierująca wówczas samochodem marki A. nr rej. (...), wyjeżdżając ze swojej posesji, jadąc wówczas wraz ze swoim 11 miesięcznym synem, siedzącym na tylnym siedzeniu samochodu w foteliku, w kierunku G., wyjeżdżając z drogi podporządkowanej na drogę gminną, podczas wykonywania manewru skrętu w lewo nie zauważyła i nie ustąpiła pierwszeństwa jadącej w tamtym momencie (z jej lewej strony) w kierunku M. pokrzywdzonej J. Ł. - kierującej wówczas samochodem marki V. (...) nr rej. (...).

W wyniku wyżej opisanego zdarzenia doszło do zderzenia obu pojazdów, przy czym samochód obwinionej został uderzony w swoją przednią lewą stronę (od strony kierowcy) w słupek pomiędzy drzwiami kierowcy, a pasażerem, zaś samochód pokrzywdzonej w swoją przednią stronę. Do wypadku doszło na skutek nie ustąpienia przez obwinioną, w momencie wykonywania manewru skrętu, pierwszeństwa przejazdu pokrzywdzonej. Obwiniona wyjeżdżała ze swojej posesji jadąc z prędkością 10 – 15 km/h, zaś pokrzywdzona jechała wówczas z prędkością 40 – 45 km/h. Obwiniona zauważyła nadjeżdżający pojazd pokrzywdzonej dopiero w momencie, gdy znajdowała się już na swoim pasie.

Pokrzywdzona jadąc drogą główną w stronę M. widziała z odległości wystający przód samochodu, który stał na wyjeździe z posesji obwinionej. Pokrzywdzona wówczas przyhamowała i zaczęła zwalniać, lecz widząc że pokrzywdzona stoi, puściła hamulec jadąc dalej. W momencie gdy pojazd pokrzywdzonej znajdował się już na wysokości posesji obwinionej, ta nagle wyjechała z niej powodując kolizję. Pokrzywdzona nie zdążyła w tej sytuacji przyhamować, czy też odbić w drugą stronę celem uniknięcia zderzenia. W momencie gdy pokrzywdzona zaczęła hamować zwolniła do 40 km/h, zaś w momencie zderzenie miała na liczniki ok 30km/h. Pokrzywdzona w wyniku zdarzenia doznała szkody w pojeździe wycenianej na kwotę około 5 000,00 zł. Naprzeciw wyjazdu z posesji pokrzywdzonej postawione są lusterka drogowe. Obwiniona mogła bez trudu zauważyć nadjeżdżający pojazd pokrzywdzonej i ocenić jego odległość od wjazdu na posesje, jednak wyjeżdżając z drogi podporządkowanej nie upewniła się co do tego.

Żadna z uczestniczek zdarzenia nie znajdowała się w momencie wypadku pod wpływem alkoholu, jak również żadne z uczestników nie odniosło obrażeń w wyniku zdarzenia, a jedynie na obserwację do szpitala zostało przewiezione karetką pogotowia 11 miesięczne dziecko obwinionej.

Na obwinioną został nałożony mandat karny kredytowany na kwotę 1 300 zł, jednakże obwiniona odmówiła jego przyjęcia uważając, iż winę za skutki przedmiotowego zdarzenia ponosi pokrzywdzona, jadąc z nadmierną prędkością.

(dowód: notatki urzędowe, k. 1 - 2, zeznania w charakterze świadka J. Ł., k. 52 , protokół oględzin wypadku, k. 5 – 7, protokoły oględzin pojazdów, k. 7 – 10, szkic sytuacyjny, k. 11, dokumentacja zdjęciowa, k. 12 – 19 , notatka urzędowa, k. 20, zeznania świadka A. K., k. 52v, zeznania świadka P. P., k.593, zeznania świadka D. Ł., k. 59 – 59v, zeznania świadka T. S., k. 59v – 60, zeznania świadka M. S. częściowo, k. 92 – 92v, zeznania świadka Z. A. częściowo, k. 92v – 93, zeznania świadka D. R. częściowo, k. 93v)

Bezpośrednim sprawcą zdarzenia była obwiniona A. R. (1), kierująca pojazdem A. (...), która w trakcie manewru włączania się do ruchu nie zachowała szczególnej ostrożności, nie obserwowała skutecznie drogi w wyniku, czego wymusiła pierwszeństwo przejazdu pokrzywdzonej J. Ł..

Obwiniona naruszyła reguły dotyczące manewru włączania się do ruchu, a pokrzywdzona nie miała możliwości uniknięcia w danych warunkach zderzenia. Obwiniona obserwując skutecznie drogę miała możliwości zobaczenia pojazdu drugiego uczestnika i powstrzymać się od ruchu. Pokrzywdzona jechała w momencie zdarzenia dozwoloną prędkością.

(dowód : opinia -pisemna – ustna - biegłego sądowego zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych mgr inż. S. P., k. 96 – 119 ; k. 147-149 )

W dniu 16 marca 2022 r., w sprawie o sygn. akt II W 14/22, Sąd Rejonowy w Lwówku Śląskim II Wydział Karny uznał obwinioną A. R. (1) za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, polegającego na tym, że w dniu 25 października 2022 r., około godziny 12:30, w miejscowości P., kierując pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...), poprzez niezachowanie szczególnej ostrożności podczas wyjeżdżania z terenu posesji, nie ustępując pierwszeństwa kierującej pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...), czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla J. Ł., tj. o czyn z art. 86 §1 k. w. i za to na podstawie w/w przepisu wymierzył jej karę grzywny w kwocie 1000 (tysiąca) złotych.

Od powyższego wyroku obwiniona złożyła sprzeciw w całości.

(dowód: wyrok nakazowy, k. 30 – 31 oraz sprzeciw, k. 40)

Sąd zważył co następuje :

Oskarżyciel Publiczny we wniosku o ukaranie zarzucał obwinionej popełnienie wykroczenia z art. 86 § 1 k. w. stanowiącego, że kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, podlega karze grzywny.

Należało przy tym stwierdzić, że przebieg zdarzenia opisanego we wniosku o ukaranie wskazywał, iż wypełnia on dyspozycję normy z wyżej cytowanego przepisu, a brak było podstaw do ewentualnej zmiany jego kwalifikacji prawnej.

Przechodząc do oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, należało stwierdzić, bez żadnej wątpliwości, że obwiniona kierując w momencie zdarzenia pojazdem marki A. (...), na skutek niezachowania , wymaganej należytej ostrożności doprowadziła do wypadku drogowego stwarzając przy tym zagrożenie dla pokrzywdzonej J. Ł. i powodując szkodę materialną w jej pojeździe.

Zebrane w sprawie dowody w postaci w szczególności : notatek urzędowych, protokołów zdarzenia, zdjęć, zeznań świadków, czy też w szczególności opinia biegłego sądowego tworzą rzetelną, wiarygodną i logiczną całość oraz są wzajemnie ze sobą spójne. Okoliczności wynikające z zarzucanego obwinionej czynu wynikały również częściowo z wyjaśnień samej obwinionej, która jednak nie przyznała się do zarzucanego jej czynu.

Obwiniona przyjęła linię obrony, w której podnosiła , iż to pokrzywdzona przyczyniła się do wypadku poprzez jazdę z nadmierną prędkością. Okoliczność ta nie została jednak jednoznacznie potwierdzona żadnym z uznanych za wiarygodne dowodów. Natomiast zeznania świadków M. S. oraz Z. A., z których miało wynikać, że pokrzywdzona w momencie zdarzenia przekroczyła dozwoloną prędkość (50 km/h) nie mogły zostać uznane za wiarygodne w tym akurat zakresie, w szczególności, iż żadne z tych świadków nie było bezpośrednim uczestnikiem zdarzenia.

Ponadto okoliczność winy obwinionej została ostatecznie potwierdzona we wnioskach końcowych opinii biegłego, z których wynikało, że obwiniona nie dochowała należytej ostrożności, nie obserwowała dostatecznie drogi i dokonała błędnej oceny wykonując manewr wjazdu na drogę główną we momencie nadjechania pojazdu pokrzywdzonej. Fakty te wynikały również z pozostałych zeznań świadków, w tym dwóch funkcjonariuszy Policji, wykonujących czynności służbowe na miejscu zdarzenia, a także z zebranej dokumentacji w postaci protokołów czy zdjęć. Nie bez znaczenia pozostawała również okoliczność, iż obwiniona włączała się do ruchu z drogi podporządkowanej i winna udzielić pierwszeństwa przejazdu pokrzywdzonej. W dodatku naprzeciw wyjazdu z posesji obwinionej jest postawione lustro drogowe, przez co istniała możliwość obserwacji jezdni celem uniknięcia kolizji.

W ocenie Sądu przy tym, pokrzywdzona jechała z dozwoloną prędkością i nie miała realnych możliwości uniknięcia zderzenia, w szczególności, że obwiniona włączyła się do ruchu w momencie gdy pokrzywdzona znajdowała się już swoim pojazdem na wysokości wjazdu do posesji obwinionej. W dodatku uszkodzenia w obu pojazdach nie były znaczne, stąd też również i z tego powodu niemożliwym było to, aby pokrzywdzona jechała z przekroczeniem prędkości. Powyższe zostało w szczególności zaakcentowane w opinii biegłego sądowego, którego opinię należało ocenić jako w pełni wiarygodną, a ponadto zgodną z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego.

Mając powyższe rozważania na względzie należało uznać winę obwinionej A. R. (1) i orzec jak w pkt I wyroku wymierzając jej karę grzywny w wysokości jednego tysiąca złotych. Zdaniem Sądu powyższa kwota nie przekracza możliwości finasowo – dochodowych ob. A. R. (1) , jak również nie razi surowością choćby z uwagi na to jak poważnego przepisu ruchu drogowego ( nieustąpienie pierwszeństwa przejazdu ) dopuściła się obwiniona A. R..

Rozstrzygnięcie Sądu w przedmiocie kosztów sądowych wynika z okoliczności, iż obwiniona jest osobą pracującą i osiągającą stałe dochody. Zdaniem Sądu brak było więc podstaw do zwolnienia jej od kosztów sądowych, a poniesienie przez nią opłaty w wysokości 100 zł z pewnością nie spowoduje uszczerbku koniecznego dla jej utrzymania.

Na podstawie art. 118 §1 k. p. w. w zw. z §2 i § 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 29 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania w sprawach o wykroczenia oraz art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych , Sąd zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania i wymierzył jej powyższą opłatę w kwocie 100 zł.