Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

E. K. zamieszkuje wraz ze synem (...)oraz swoimi rodzicami w miejscowości (...)w gminie R.. Ojciec J. M. B. ma ustalone kontakty z synem w każdy II i IV weekend miesiąca oraz w każdą środę miesiąca.

/zeznania E. K. k. 78, k. 11/

M. B. nie przestrzegał wyznaczonych terminów widzeń z synem oraz godzin spotkań. Zdarzało się, że E. K. w terminach widzeń obwinionego z synem, nie wydawała mu dziecka min. z powodu gróźb kierowanych przez M. B. wobec niej i jej syna.

/zeznania E. K. k. 78, k. 11/

W dniu 18 grudnia 2023 r. (dzień niebędący dniem widzeń M. B. z synem) około godziny 19.00 M. B. przyjechał pod dom E. K.. Wykrzykiwał wielokrotnie słowa: „E., oddaj mi syna”, „J., J.”.

M. B., krzycząc, nazywał wielokrotnie E. K. oszustką i złodziejką. Obwiniony ustawił na swoim telefonie automatycznie wybieranie numeru E. K. i bez przerwy wykonywał do niej połączenia. W ten sposób chciał ją zmusić do tego, by umożliwiła mu kontakt z synem. Trwało to do godziny około 21.00.

/ wyjaśnienia obwinionego k. 77odwrót, zeznania E. K. k. 78, k. 11/

E. K. wezwała Policję. Po przybyciu na miejsce obwiniony nadal krzyczał. W rozmowie z funkcjonariuszami używał słów wulgarnych oraz obelżywych wobec E. K.. Cały czas podkreślał, że będzie przyjeżdżał pod dom swojej byłem partnerki, dopóki nie zobaczy się z dzieckiem. Miał świadomość tego, że w tym dniu nie ma wyznaczonego dnia kontaktu z dzieckiem. W trakcie rozmowy z funkcjonariuszami, obwiniony wypowiadał się wulgarnie o E. K., używając słów powszechnie uznanych za obelżywe.

/zeznania E. K. k. 78, k. 11, zeznania R. K. k. 78odwrót, k. 14, zeznania G. K. k. 78odwrót, k. 16, notatka urzędowa k. 6/

M. B. ma (...) lata. Przed osadzeniem w zakładzie karnym zatrudniony był jako robotnik budowlany. Nie posiada majątku. Jest kawalerem. Był uprzednio karany.

/oświadczenie obwinionego k. 77, karta karna k. 28-32, odpisy orzeczeń k. 33-55/

M. B. wyjaśnił, że w dniu 18 grudnia 2023 r. udał się pod dom E. K. celem przeprowadzenia manifestacji. O powyższym informował Wydział Rodzinny Sądu Rejonowego w Bełchatowie, KPP w B., Prokuraturę Rejonową w Bełchatowie oraz zgłosił ten fakt do prowadzącym programy telewizyjne: Uwaga i Interwencja. Poinformował o manifestacji Urząd Gminy R. oraz dzwonił do Centrum Interwencji Kryzysowej. Potwierdził, iż ustawił automatyczne wybieranie numeru E. K., ponieważ chciał zapytać, czemu nie wydaje mu syna na widzenia. Oświadczył, że wykrzykiwał pod adresem E. K. słowa „fałszerka, złodziejka”.

/ wyjaśnienia obwinionego k. 77odwrót/

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Sąd ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie w oparciu o zeznania E. K. oraz zeznania interweniującego w sprawie funkcjonariusza, a także o treść sporządzonej notatki urzędowej z interwencji. Powyższe dowody były spójne, logiczne i korespondowały ze sobą. Funkcjonariusz potwierdzał depozycje E. K.. Sam obwiniony przyznał, iż tego dnia postanowił urządzić manifestacje pod domem pokrzywdzonej. Chciał spowodować, by E. K. umożliwiła mu kontakt z synem. Sąd za niewiarygodne uznał jego wyjaśnienia co do tego, że urządzał on legalną manifestację. Powyższe stanowi przyjętą linię obrony i próbę uniknięcia odpowiedzialności za wykroczenie, podczas gdy z okoliczności sprawy min. z tego, że M. B. w tym czasie ustawił automatyczne wybieranie numeru telefonu pokrzywdzonej, prowadzą do wniosku, iż chodziło mu wyłącznie o dokuczenie E. K..

Za wiarygodny materiał dowodowy Sąd uznał kartę karną oraz odpisy orzeczeń zapadłych w określonych sprawach. Dokumentacja ta sporządzona została przez uprawnione podmioty w ramach ich kompetencji.

Sąd pragnie zauważyć, iż obwiniony swoje zachowanie potraktował jako manifestację (zgromadzenie) podlegające przepisom prawa. Jego zachowanie nie wpisywało się jednak w warunki zgromadzeń określone w ustawie z dnia 24 lipca 2015 r. Prawo o zgromadzeniach. Celem zachowania obwinionego było dokuczenie E. K., która uniemożliwiała mu zobaczenie się z synem, a nie wyrażenie stanowiska w sprawach publicznych (art. 3 wymienionej ustawy). Działania podejmowane przez M. B. tj. krzyczenie, w szczególności używając pod adresem E. K. słów obraźliwych, jak również wykonywanie ciągłych połączeń telefonicznych na numer telefonu pokrzywdzonej, należy rozpatrywać w kontekście art. 107 kw. Usiłowanie przez obwinionego, by wpisywało się ono w kanon zgromadzenia zorganizowanego na podstawie przepisów prawa i pozostającego pod ich ochroną, jest jedynie przyjętą przez niego linią obrony i próbą uniknięcia odpowiedzialności za wykroczenie.

Zgodnie z treścią art. 107 kw, odpowiedzialności podlega ten, kto w celu dokuczenia innej osobie złośliwie wprowadza ją w błąd lub w inny sposób złośliwie niepokoi.

Niepokojenie innej osoby obejmuje swoim zakresem różnego rodzaju zachowania sprawcy, które służą zakłóceniu spokoju psychicznego (równowagi psychicznej) człowieka przez wywołanie u niego uczucia przykrości, zdenerwowania, rozdrażnienia itp. Najczęściej w grę będzie tu wchodziło działanie, polegające np. na wykonywaniu tzw. głuchych telefonów, pukaniu do drzwi i uciekaniu, przekazywaniu ustnie lub pisemnie irytujących informacji.

Zestawienie znamion wykroczenia art. 107 kw z treścią przyjętego opisu zachowania obwinionego wskazuje, że jego czyn wypełnia wszystkie znamiona określone w tym przepisie. Obwiniony działał umyślnie, jego zachowanie było nacechowane złą wolą i chęcią dokuczenia pokrzywdzonej.

W świetle powyższego sąd uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia modyfikując jego opis, by odpowiadał zaistniałemu zdarzeniu faktycznemu i wymierzył mu karę 2.000 zł tytułem grzywny. Do okoliczności obciążających sąd zaliczył wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu obwinionego, dokuczliwość jego zachowania i nasilenie złej woli. Za okoliczność obciążającą uznał Sąd również niewyrażenie żadnej skruchy za popełniony czyn i bezkrytyczne podejście obwinionego do tego czynu. Sąd nie dopatrzył się w zachowaniu obwinionego szczególnych okoliczności łagodzących. Obwiniony był wielokrotnie karany. Zdaniem Sądu tak orzeczona kara jest adekwatna do stopnia zawinienia obwinionego i odpowiada wymogom kary w zakresie prewencyjno-wychowawczego oddziaływania.

Rozstrzygniecie o kosztach postępowania oparto na treści art. 118 § 1 kpw, zgodnie z którym w wypadku skazania obwinionego obciąża się zryczałtowanymi wydatkami postępowania, których wysokość ustalono na podstawie § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001r. (Dz. U. nr 118 poz. 1269 w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania (…). Natomiast wysokość opłaty ustalono na podstawie art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych.

Zarządzenie 8.05.2024 r.

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć obwinionemu.