Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2021r. Sąd Okręgowy w Katowicach zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującej prawo do rekompensaty.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że ubezpieczona A. A. (ur. (...)) była zatrudniona:

a) od 1 grudnia 1975 r. do 31 lipca 1992 r. w Zakładzie (...) w K., kolejno jako młodszy operator EMS, operator EMC, starszy operator EMC, kierownik zmiany, kierownik brygady. Stosunek pracy został rozwiązany mocą porozumienia stron w związku z likwidacją przedsiębiorstwa;

b) od 1 sierpnia 1992 r. do 30 marca 2016 r. w Zakładzie (...) w K. - sp. z o.o. jako kierownik zmiany. Stosunek pracy został rozwiązany mocą porozumienia stron.

W okresie od 1985 r. do 31 grudnia 2008 r. ubezpieczona pracowała na stanowisku pracy wyposażonym w monitor ekranowy. Każdego dnia pracowała przy nim 5-6 godzin. Zajmowała się wczytywaniem zeznań, sprawdzaniem poprawności przetwarzania, śledzenie pracy systemów operacyjnych, inicjowaniem połączeń. Jednocześnie od 1985 r. do końca lutego 2006 r. ubezpieczona pracowała
z wykorzystaniem monitora CRT. Był to monitor kineskopowy posiadający słabą rozdzielczość, ostrość oraz migający obraz. Wpływał on niekorzystnie na wzrok. Praca przy nim wymagała szczególnego wytężenia wzroku i skupienia Dopiero od marca
2006 r. ubezpieczona pracowała przy monitorach LCD. Ubezpieczona pracowała na trzy zmiany, przechodziła wiele specjalistycznych badań okulistycznych oraz miała refundację na zakup okularów.

Ubezpieczona nie otrzymała z ww. zakładów pracy, świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze.

Ubezpieczona nie nabyła również prawa do emerytury z tytułu pracy
w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze.

W dniu 11 marca 2016 r. organ rentowy przyznał ubezpieczonej prawo do emerytury z powszechnego wieku od dnia 10 marca 2016 r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego.

Pismem z dnia 14 września 2020 r. ubezpieczona wniosła do organu rentowego
o przyznanie jej prawa rekompensaty.

W dniu 13 października 2020 r. organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję.

Przechodząc do rozważań prawnych Sąd Okręgowy wyjaśnił, że przedmiotem sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy ubezpieczona A. A. legitymuje się stażem pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze
w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2020.53 t.j., dalej w treści: ustaw emerytalna), albowiem od ustalenia tej okoliczności zależało przyznanie ubezpieczonej prawa do rekompensaty z tytułu utraty możliwości przejścia na wcześniejszą emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach.

Sąd orzekający powołał się na art. 21 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r.
o emeryturach pomostowych (Dz.U.2018.1924 t.j.) oraz obowiązujące w tym zakresie orzecznictwo.

Ubezpieczona przez co najmniej 15 lat pracowała stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych w rozumieniu przepisów ustawy emerytalnej. Bez wątpienia do wymaganego przepisami stażu pracy należy zaliczyć okres pracy ubezpieczonej w Zakładzie (...) w K. oraz
w Zakładzie (...) w K. – sp. z o.o. od
1985 r. do końca lutego 2006 r. W okresie tym ubezpieczona każdego dnia stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy pracowała przy komputerze i korzystała z monitora typu CRT, a więc z monitora starej generacji, monitora kineskopowe, który wpływał niekorzystnie na narząd wzroku. Wyświetlany na ekranie obraz był falujący, migotał, był nieostry, zatem należało stale wytężać wzrok. Ubezpieczona wykonywała pracę wymagającą dużego skupienia, bowiem w powyższych okresach wprowadzała do komputera różnego rodzaju dane, w tym dane osobowe, czy też liczby. Praca ta wymagała dużej koncentracji i skupienia oraz nieustannego patrzenia w monitor.
W ocenie Sądu była to praca wymieniona w wykazie A dziale XIV poz. 5
rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym
charakterze (Dz.U.1983.8.43)., tj. prace szczególnie obciążające narząd wzroku
i wymagające precyzyjnego widzenia - w kartografii, montażu mikroelementów wymagającego posługiwania się przyrządami optycznymi oraz przy obsłudze elektronicznych monitorów ekranowych.

W dalszej części pisemnego uzasadnienia sąd orzekający przytoczył treść uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2018 r., sygn. akt
II UK 367/17.

W ocenie Sądu Okręgowego bez znaczenia pozostaje fakt, że ubezpieczona nie przedłożyła świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach za powyższe okresy. Wykonywanie przez nią pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu przepisów ustawy emerytalnej w wymiarze pozwalającym na przyznanie prawa
do rekompensaty z ustawy o emeryturach pomostowych zostało udowodnione. Podkreślić przy tym należy, że w postępowaniu odwoławczym przed Sądem nie obowiązują bowiem ograniczenia dowodowe jakie występują w postępowaniu
o świadczenia emerytalno-rentowe przed organem rentowym, a Sąd może ustalić okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość jak: okresy zatrudnienia, w tym wykonywanie pracy w warunkach szczególnych, za pomocą wszelkich środków dowodowych, przewidzianych w kodeksie postępowania cywilnego (por. uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984r. III UZP 6/84).

Sąd orzekający uznał, że ubezpieczona legitymuje się co najmniej 15-letnim okresem zatrudnienia w warunkach szczególnych w rozumieniu przepisów ustawy emerytalnej. Pozostałe przesłanki do przyznania prawa do spornej rekompensaty nie były kwestionowane.

Wobec powyższego, Sąd pierwszej instancji na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego w ten sposób, że przyznał ubezpieczonej prawo do rekompensaty.

Apelację od ww. wyroku wniósł organ rentowy, zaskarżając go w całości
i podnosząc zarzuty:

1. naruszenia przepisów postępowania, a to art. 233 § 1 k.p.c. i art. 227 k.p.c. poprzez wadliwe ustalenie stanu faktycznego, polegające na nieuzasadnionym przyjęciu w oparciu i zebrany w sprawie materiał dowodowy, że wnioskodawczyni legitymuje się na dzień 31.12.2008r. 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy;

2. naruszenia przepisów prawa materialnego:

- przepisu § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach
i w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) poprzez błędne przyjęcie, że odwołująca wykonywała stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę
w szczególnych warunkach, tj. pracę przy obsłudze elektronicznych monitorów ekranowych, podczas gdy sama wskazała, że taką pracę wykonywała ok. 5-6 godzin dziennie, a więc stale i w pełnym wymiarze czasu pracy,

- przepisu art. 21 ustawy z dnia 19.12.2008r. o emeryturach pomostowych (tekst jednolity Dz.U. z 2018 r. poz. 1924 ze zm.) oraz art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U.
z 2021r. poz. 291) poprzez błędne przyjęcie, iż ubezpieczona wykazała wymagane przepisami 15 lat pracy w warunkach szczególnych i spełnia warunki do nabycia prawa do rekompensaty.

W konsekwencji organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości
i oddalenie odwołania.

W odpowiedzi na apelację ubezpieczona podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje.

Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do ingerencji w rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji, który przeprowadził prawidłowe postępowanie dowodowe i na jego podstawie wywiódł trafne wnioski.

W pierwszej kolejności Sąd Apelacyjny wskazuje, że zgodnie z normą art. 233
§ 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy ocenił materiał dowodowy w granicach zakreślonych przepisem art. 233
§ l k.p.c. Reguła wyrażona w tym przepisie jest nierozerwalnie związana z zasadą swobodnej oceny dowodów. Ramy swobodnej oceny dowodów (art. 233 § l k.p.c.) wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których Sąd w sposób bezstronny, racjonalny
i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999r.,
sygn. akt II UKN 685/98). Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd
wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby
w równym stopniu na podstawie tego samego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza
schematy logiki formalnej albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego,
nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych,
to przeprowadzona przez Sąd ocena tych dowodów może być skutecznie podważona (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002r., sygn. akt II CKN 817/00, LEX nr 56906). Skuteczne zarzucenie naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Jedynie to może być przeciwstawione uprawnieniu do dokonywania swobodnej oceny dowodów (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 1998r., sygn. akt III CKN 4/98, Lex Polonica nr 2111041).

Ocena dowodów jest istotą sędziowskiego wymiaru sprawiedliwości i dla skutecznego zakwestionowania oceny dokonanej przez sąd pierwszej instancji konieczne jest wykazanie, że sąd ten dokonując oceny dowodów w sposób rażący naruszył podstawowe reguły oceny, a więc zasady logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego, prawidłowego wnioskowania. Przepis ten zawiera nakaz - niedoznający wyjątku, aby wyrażona ocena w aspekcie wiarygodności dokonana była na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału w sprawie oraz uwzględnienia wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu (por. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 29 października 1996r., III CKN 8/96, OSNC 1997, nr 3, poz. 30).

Sąd pierwszej instancji zebrany materiał dowodowy poddał właściwej ocenie
i Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się, by analiza wyników postępowania dowodowego doprowadziła do wnioskowania sprzecznego z zasadami logiki, bądź zasadami doświadczenia życiowego. Apelacja nie dostarczyła uzasadnionych argumentów, mogących ocenę tę zmienić. Sąd Apelacyjny nie znajduje podstaw do zakwestionowania tej oceny jako dokonanej bez naruszenia granic swobodnej oceny dowodów, zakreślonej art. 233 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy, ważąc wyniki postępowania dowodowego, w żadnej mierze nie uchybił żadnemu z kryteriów wymaganych przez omawianą normę, czyniąc niewadliwe ustalenia faktyczne, stanowiące podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Zgodnie z treścią art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2018r. poz. 1924) rekompensata stanowi odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Po myśli art. 21 ust. 2 tej ustawy rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Jak wynika z ukształtowanej w tym zakresie linii orzecznictwa celem rekompensaty jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Jego realizacja polega na zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego. Jedynie więc nabycie prawa do wcześniejszej emerytury stanowi przesłankę negatywną przyznania prawa do rekompensaty, natomiast nabycie prawa do emerytury na zasadach ogólnych nie wpływa w żaden sposób na uprawnienia do rekompensaty (tak wyroki Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 17 grudnia 2015r.; III AUa 717/15 i z 31 marca 2016r.;
III AUa 1899/15).

Ubezpieczona nie nabyła prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. W dniu 11 marca 2016 r. organ rentowy przyznał ubezpieczonej prawo do emerytury z powszechnego wieku od dnia (...)., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. Tym samym nie wystąpiła przewidziana w art. 21 ust. 2 ustawy o emeryturach pomostowych przesłanka negatywna nabycia prawa do rekompensaty.

W myśl art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach
z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Ubezpieczona spełnia ten warunek. Z mocy
art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U.
z 2018 r. poz. 1270) za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia
oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Na podstawie
art. 32 ust. 4 tej ustawy rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom zatrudnionym w szczególnych warunkach przysługuje prawo do emerytury ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Do przepisów tych należy zaliczyć rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz. 43 z późn. zm.) zawierające wykaz prac wykonywanych w warunkach szczególnych, na których w myśl § 2 ust. 1 rozporządzenia praca wykonywana stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy uzasadnia nabycie prawa do świadczeń.

W dziale XIV wykazu A stanowiącego załącznik do tego rozporządzenia obejmującym prace różne pod pozycją 5 ujęto prace szczególnie obciążające narząd wzroku i wymagające precyzyjnego widzenia - w kartografii, montażu mikroelementów wymagającym posługiwania się przyrządami optycznymi oraz przy obsłudze elektronicznych monitorów ekranowych. W wyroku z 4 czerwca 2019 r. (III UK 150/18) Sąd Najwyższy stwierdził, że uprawnienie do emerytury w wieku obniżonym nabywa osoba wykonująca prace szczególnie obciążające wzrok i wymagające precyzyjnego widzenia, przy czym chodzi o prace wykonywane w enumeratywnie wymienionych dziedzinach: w kartografii, montażu mikroelementów wymagających posługiwania się przyrządami optycznymi oraz przy obsłudze elektronicznych monitorów ekranowych. Analiza przepisu prowadzi do wniosku, że zasadnicze znaczenie przy kwalifikowaniu pracy w szczególnych warunkach ma to, czy praca była wykonywana przy obciążeniu wzroku i czy wymagała precyzyjnego widzenia. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 28 listopada 2018 r., II UK 367/17 wskazał, że w okresie, w którym tworzony był wykaz A, wskazana poz. 5 działu XIV odnosiła się do monitorów starej generacji - kineskopowych, o niskiej rozdzielczości i to determinowało założenie prawodawcy, że praca z wykorzystaniem takich urządzeń wymagała precyzyjnego widzenia, co szczególnie obciążało wzrok. Postęp technologiczny w tej dziedzinie stopniowo powodował, że to założenie traciło na aktualności i w tej sytuacji konieczna stawała się ocena wykonywanej pracy przez pryzmat ponadstandardowego (stosunku do przeciętnej pracy przy komputerze) obciążenia wzroku. W związku z tym trafne jest spostrzeżenie, że poz. 5 działu XIV wykazu A nie ma na uwadze samego posługiwania się komputerem w pracy, lecz pracę szczególnie obciążającą narząd wzroku i wymagającą precyzyjnego widzenia przy obsłudze elektronicznych monitorów ekranowych.

Sąd Apelacyjny ustalił, że w okresie od 1 grudnia 1975r. do końca kwietnia 2016r. ubezpieczona pracowała w (...) K., najpierw na stanowisku młodszego operatora, później jako kierownik zmiany i kierownik brygady w dziale obsługi elektronicznych maszyn cyfrowych - komputerów przemysłowych. Pracowała
w systemie trzyzmianowym. Ubezpieczona wykonywała obliczenia dla klientów na komputerze. Głównym klientem pracodawcy ubezpieczony był zawsze Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Ponadto pracodawca ubezpieczonej obsługiwał również sektor bankowy i telekomunikacyjny. Cała praca administracyjna w (...) K. była wykonywana na komputerach.

Ubezpieczona po przyjściu do pracy przy pomocy komputera sprawdzała stan wykonanych zadań w nocy i ustalała zakres dalszych prac. Weryfikowała poprawność wykonanych obliczeń przez nocną zmianę, a następnie uruchamiała zdalne połączenie
z ZUS i śledziła to połączenie. W przypadku wystąpienia problemów odbierała informacje z ZUS odnośnie nieprawidłowości w obliczeniach. ZUS ma
w (...) K. swoje serwery z bazą danych. Praca ubezpieczonej polegała na nadzorze połączenia pomiędzy ZUS a serwerem. Pilnowała aby przesył danych przebiegał w sposób nieprzerwany. (...) K. jest autorem oprogramowania informatycznego Rentier przy pomocy, którego są m.in. obliczane świadczenia.
Na pierwszej zmianie odbywała się również archiwizacja danych i dokończenie
obliczeń, które były dokonywane na drugiej i trzeciej zmianie. Na pierwszej zmianie ZUS przesyłał dane do obliczeń konkretnych świadczeń i w trakcie tego przesyłu konieczne było nadzorowanie połączenia. Jego zakończenie odbywało się na wniosek ZUS, najczęściej między godziną 16 a 18, wtedy połączenie było zamykane. Archiwizacji podlegały dane, które przesyłał ZUS, potem były wykonywane obliczenia w systemie Rentier. Z uwagi na to, że pracodawca ubezpieczonej obsługiwał
8 oddziałów ZUS to obliczenia rozpoczęte od połowy drugiej zmiany mogły trwać do rana. Po zakończeniu obliczeń trzeba było wykonać archiwizację stanów po
obliczeniach. Na każdej zmianie praca ubezpieczonej odbywała się tylko i wyłącznie
na komputerze. Praca komputera i innych urządzeń współtworzących mogła być wyłącznie sprawdzana i nadzorowana przy pomocy monitora. Przed 1985r. używano komputerów przemysłowych, ale obliczenia były zadawane przez maszyny piszące. Program Rentier umożliwiał dokonywanie obliczeń, ale samodzielnie dokonywał obróbki, należało tylko uruchomić odpowiednie procedury. Ubezpieczona z poziomu monitora sięgała do kartoteki danego oddziału ZUS i uruchamiała odpowiednie zadania, tj. wyciąganie danych, śledzenie poprawności, a później uruchamiała następne zadanie. Na samym końcu odbywała się archiwizacja w formie elektronicznej. Ubezpieczona pracowała na monitorach lepszej jakości dopiero od około 2010r. Ponadto ubezpieczona nadzorowała również innych pracowników wykonujących pracę na komputerze. Było
to od 5 do 6 osób, a w okresie, kiedy była kierownikiem około 12 osób.

Dodatkowo wzrok był szczególnie obciążony w czasie pracy na drugiej i trzeciej zmianie, która odbywała się przy sztucznym świetle. Ubezpieczona uzyskiwała dofinansowanie do okularów.

Jak jednoznacznie wynika z całego zebranego w sprawie materiału dowodowego ubezpieczona wykonywała stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wymienioną pod pozycją 5 działu XIV wykazu A rozporządzenia pracę obciążającą narząd wzroku
i wymagającą precyzyjnego widzenia przy obsłudze elektronicznych monitorów ekranowych. Praca ubezpieczonej na stanowisku młodszego operatora, później jako kierownik zmiany i kierownik brygady w dziale obsługi elektronicznych maszyn cyfrowych – komputerów przemysłowych odbywała się wyłącznie na komputerze przy użyciu monitora typu CRT, a więc monitora starej generacji, monitora kineskopowego, który wpływał niekorzystnie na narząd wzroku. Jej praca wymagała precyzji, dokładności i skupienia.

Odnosząc się do zaświadczenia wydanego 26 sierpnia 2020r. przez Zakład (...) w K. , Sąd Apelacyjny zauważa, że stanowi ono jedynie oświadczenie wiedzy pochodzące od Prezesa Zarządu i poddane ocenie jako jeden z dowodów nie podważa stanowiska o wykonywaniu przez ubezpieczoną pracy w warunkach szczególnych w pełnym wymiarze czasu pracy. Zauważyć bowiem należy, że zaświadczenie to jest bardzo uogólnione i nie uwzględnia wszystkich wykonywanych prac przez ubezpieczoną, np. jak archiwizacji danych,
czy też nadzoru nad pracującymi przy komputerach pracownikami , a które to czynności ubezpieczona również wykonywała wykorzystując elektroniczny monitor ekranowy.

Tym samym, Sąd Apelacyjny uznał, że ubezpieczona legitymuje się co najmniej 15-letnim okresem zatrudnienia w warunkach szczególnych w rozumieniu przepisów ustawy emerytalnej, co przy spełnieniu pozostałych ustawowych przesłanek pozwala na przyznanie jej prawa do rekompensaty.

Kierując się przedstawionymi motywami, Sąd Apelacyjny uznając apelację
organu rentowego za oczywiście bezzasadną, na mocy art. 385 k.p.c. orzekł o jej oddaleniu.

/-/SSA Ewelina Kocurek-Grabowska