Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2023 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 listopada 2023 r. w L.

sprawy D. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o wysokość kapitału początkowego

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach

z dnia 1 grudnia 2022 r. sygn. akt IV U 650/21

oddala apelację.

Krzysztof Szewczak

III AUa 1095/22

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 maja 2021 r., znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., na podstawie przepisów ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. 2016 r., poz. 887) oraz ustawy z dnia 5 marca 2015 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. 2015 r., poz. 552), ustalił kapitał początkowy D. S. na dzień 1 stycznia 1999 r. na kwotę 24 985,95 zł. Do ustalenia wysokości kapitału początkowego organ rentowy uwzględnił okresy składkowe w wymiarze 2 lat, 3 miesiący i 23 dni, okresy nieskładkowe w wymiarze 8 miesięcy i 27 dni, w tym okres sprawowania opieki nad dzieckiem w wymiarze 8 miesięcy i 19 dni. Do ustalenia wartości kapitału początkowego organ rentowy nie uwzględnił okresu od dnia 9 grudnia 1991 r. do dnia 12 grudnia 1994 r., z uwagi na brak oryginału dokumentacji oraz informacji o zasiłkach chorobowych, a ponadto okresu od dnia 2 stycznia 1998 r. do dnia 31 grudnia 1998 r., gdyż nie został wystarczająco udowodniony. Za okres zatrudnienia od dnia 9 grudnia 1991 r. do dnia 12 grudnia 1994 r., który nie został udokumentowany, przyjęto wynagrodzenie minimalne obowiązujące w danym roku, natomiast okres od 2 stycznia 1998 r. do 31 grudnia 1998 r. nie został zaliczony. Ponadto organ rentowy poinformował, że istnieje możliwość zaliczenia w/w okresów po nadesłaniu oryginalnych świadectw pracy, zaświadczeń o zatrudnieniu
i wynagrodzeniu na druku (...) oraz wniosku o przeliczenie kapitału początkowego. Wysokość dochodów może być uwzględniona na podstawie wpisów
w legitymacji ubezpieczeniowej – w przypadku likwidacji zakładu pracy – na podstawie kserokopii list plac z archiwum wraz z wnioskiem (decyzja z dnia 17 maja 2021 r. o ustaleniu kapitału początkowego – k. 26-27 akt o ustalenie kapitału początkowego).

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczona D. S. domagała się jej zmiany poprzez zaliczenie do okresów ubezpieczenia i do wysokości kapitału początkowego okresów zatrudnienia: od dnia 9 grudnia 1991 r. do dnia 12 grudnia 1994 r. w (...) spółce z o.o. w W. oraz od dnia 2 stycznia 1998 r. do 31 grudnia 1998 r. w (...) spółce z o.o. w W..

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. wnosił o jego oddalenie i wywodził jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Nadto podniósł, że stosownie do § 22 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz.U. 2011 r., Nr 237, poz.1412), jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności: 1) legitymacja ubezpieczeniowa; 2) legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia. Zgodnie z § 21 ust.1 w/w rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Wyrokiem z dnia 1 grudnia 2022 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach zmienił zaskarżoną decyzję poprzez ustalenie D. S. wysokości kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999 r. w kwocie 46 807,64 zł.

W uzasadnieniu tego wyroku Sąd I instancji ustalił, że ubezpieczona D. S. (poprzednio K., K.-R.) była zatrudniona w (...) spółce z o.o. w W. w okresie od dnia 9 grudnia 1991 r. do dnia 31 sierpnia 1995 r. w pełnym wymiarze czasu pracy. Przez cały okres zatrudnienia ubezpieczona pracowała na stanowisku referenta administracyjnego.
W okresie tego zatrudnienia, a mianowicie od 13 grudnia 1994 r. do 31 sierpnia 1995 r. ubezpieczona przebywała na urlopie wychowawczym (kopia świadectwa pracy z 31 sierpnia 1995 r. – k. 10 akt o ustalenie kapitału początkowego, wpisy w książeczce ubezpieczeniowej – koperta – k. 33 akt sprawy oraz zeznania ubezpieczonej – k. 40v akt sprawy).

W okresie od dnia 2 stycznia 1998 r. do dnia 30 lipca 1999 r. ubezpieczona była zatrudniona w (...) spółce z o.o. w W. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku dyrektora zarządzającego (poświadczona za zgodność z oryginałem kopia umowy o pracę z 2 stycznia 1998 r. – k. 17 akt o ustalenie kapitału początkowego, kopia świadectwa pracy z 30 lipca 1999 r., wpisy w książeczce ubezpieczeniowej – koperta – k. 33 akt sprawy oraz zeznania ubezpieczonej – k. 40v akt sprawy).

Wysokość kapitału początkowego ustalona na dzień 1 stycznia 1999 r., z uwzględnieniem okresu zatrudnienia ubezpieczonej w (...) spółce z o.o. w W. od 9 grudnia 1991 r. do 31 sierpnia 1995 r. oraz
w (...) spółce z o.o. w W. od 2 stycznia 1998 r. do 31 grudnia 1998 r. wynosi 46 807,64 zł (wyliczenia organu rentowego w formie projektu decyzji – k. 45-45v akt sprawy).

Sąd Okręgowy następnie wskazał, że zgodnie z art. 174 ust. 1, 2 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art.53, z uwzględnieniem ust. 2-12. Przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:

1) okresy składkowe, o których mowa w art. 6;

2) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5;

3) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-3 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2.

Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust.1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 r.

Poza sporem jest, że ubezpieczona nie przedłożyła organowi rentowemu oryginałów świadectw pracy, ani zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu w w/w okresów zatrudnienia. Sąd Okręgowy ustalił, że firmy (...) spółce z o.o. w W. oraz (...) spółce z o.o. w W. nie istnieją i nieznane są miejsca przechowywania akt osobowych ich pracowników (pismo Archiwum Państwowego w W. Archiwum Dokumentacji Osobowej
i Płacowej z dnia 13 kwietnia 2022 r. – k. 23 akt sprawy). Sąd Okręgowy uznał, że przeprowadzone dowody z zachowanych dokumentów w postaci kopii świadectw pracy z dnia 31 sierpnia 1995 r. i z dnia 30 lipca 1999 r. (odpowiednio – k. 10 i 18 akt o ustalenie kapitału początkowego), potwierdzonej za zgodność z oryginałem kopii umowy o pracę z 2 stycznia 1998 r. (k. 17 akt o ustalenie kapitału początkowego), legitymacji ubezpieczeniowej (koperta – k. 33 akt sprawy), a ponadto z zeznań ubezpieczonej pozwoliły na stwierdzenie, że w okresie od 9 grudnia 1991 r. do 31 sierpnia 1995 r. ubezpieczona była zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) spółce z o.o. w W., natomiast w okresie od 2 stycznia 1998 r. do 30 lipca 1999 r. pracowała w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) spółce z o.o. w W..

Oceniając dowody z w/w dokumentów Sąd Okręgowy stwierdził, że stanowią one miarodajny i wiarygodny dowód w sprawie. Dokumenty te sporządzane były na bieżąco w czasie trwania zatrudnienia ubezpieczonej. Zeznania ubezpieczonej nie budzą wątpliwości co do ich wiarygodności, gdyż są spójne i logiczne. Zeznania te w pełni korespondują z dowodami z dokumentów. Reasumując, Sąd Okręgowy stwierdził, że okresy zatrudnienia ubezpieczonej w (...) spółce z o.o. w W. od 9 grudnia 1991 r. do 31 sierpnia 1995 r. oraz w (...) spółce z o.o. w W. od 2 stycznia 1998 r. do 31 grudnia 1998 r. podlegają uwzględnieniu przy obliczaniu wartości kapitału początkowego ubezpieczonej.

Mając to wszystko na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję poprzez ustalenie wysokości kapitału początkowego ubezpieczonej na dzień 1 stycznia 1999 r. (z uwzględnieniem powyższych okresów zatrudnienia – od 9 grudnia 1991 r. do 31 sierpnia 1995 r. oraz od 2 stycznia 1998 r. do 31 grudnia 1998 r.) wynosi 46 807,64 zł. Ta wartość kapitału początkowego ustalona została w oparciu o projekt sporządzony przez organ rentowy (k. 45-45v akt sprawy).

Apelację od powyższego wyroku wniósł Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.. Zaskarżając wyrok Sądu I instancji w całości, apelant zarzucił mu:

1/ naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na rozstrzygnięcie, a mianowicie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przypisanie wiarygodności zeznaniom ubezpieczonej, w sytuacji gdy jej zeznania jako osoby bezpośrednio zaangażowanej w sprawę nie stanowią wiarygodnego materiału dowodowego i nie zostały poparte dowodami w postaci zeznań innych bezstronnych świadków, oparcie rozstrzygnięcia na nieoryginalnych dokumentach przedłożonych przez ubezpieczoną, którym nie da się bezspornie przypisać waloru wiarygodności, m.in. ze względu na rozbieżności w okresach zatrudnienia oraz nie uwzględnienia stanowiska organu rentowego zawartego w opinii z dnia 18 maja 2022 r.;

2/ naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 116 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. 2022 r., poz. 504 ze zm.) w związku z § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz.U. 2011 r., Nr 237, poz.1412) poprzez ich błędne zastosowanie i uwzględnienie do ustalenia wartości kapitału początkowego ubezpieczonej okresów od dnia 9 grudnia 1991 r. do dnia 12 grudnia1994 r. oraz od dnia 2 października 1998 r. do dnia 31 grudnia 1998 r. na podstawie dokumentów nie wskazanych w w/w przepisach, na podstawie których nie można bezspornie ustalić okresu zatrudnienia, w tym okresów zwolnień lekarskich – informacji niezbędnej w stosunku do okresów zatrudnienia przypadających po dniu 15 listopada 1991 r.

W konsekwencji tych zarzutów pozwany organ rentowy wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie odwołania oraz o zasądzenie od ubezpieczonej na rzecz apelanta kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie, ponieważ nie zostały w niej przedstawione zarzuty skutkujące zmianą lub uchyleniem zaskarżonego wyroku.

Sąd Apelacyjny w pełni podziela i przyjmuje za własne, zarówno poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne, jak i rozważania prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, czyniąc je, stosownie do art. 387 § 2 ¹ k.p.c., podstawą własnego rozstrzygnięcia, wobec czego zbędne jest ponowne ich przedstawianie.

We wstępie do dalszych rozważań należy zauważyć, że organ rentowy w apelacji przedstawił jedynie zarzuty naruszenia przepisów postępowania, gdyż takimi są również przepisy art. 116 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (obecnie t.j. Dz.U. 2023 r., poz. 1251 ze zm.) w związku z § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz.U. 2011 r., Nr 237, poz.1412) regulujące postępowanie administracyjne przed organem rentowym. W związku z tym zarzut obrazy obu ostatnio powołanych przepisów, niezależnie od nazwania ich w apelacji przepisami prawa materialnego, zostanie oceniony łącznie z zarzutem naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c.

W pierwszej kolejności należało rozważyć zarzut obrazy przepisu art. 233 § 1 k.p.c., ponieważ ma on bezpośredni wpływ na prawidłowość dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych. Przepis ten dotyczy swobodnej oceny dowodów. Zasada ta uprawnia sąd orzekający z jednej strony do oceny tychże dowodów „według własnego przekonania", z drugiej natomiast strony zobowiązuje sąd do „wszechstronnego rozważenia zebranego materiału". Uprawnienie sądu do oceny dowodów według własnego przekonania nie oznacza oczywiście dowolności w tej ocenie, bowiem poza sporem winno być, że dokonując tej oceny sąd nie może ignorować zasad logiki, osiągnięć nauki, doświadczenia życiowego, czy też wyciągać wniosków nie wynikających z materiału dowodowego. Dopuszczenie się obrazy art. 233 § 1 k.p.c. przez sąd może więc polegać, albo na przekroczeniu granic swobody oceny wyznaczonej logiką, doświadczeniem życiowym, zasadami nauki, albo też na niedokonaniu przez sąd wszechstronnego rozważania sprawy. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, przepis art. 233 § 1 k.p.c. zawiera nakaz, aby wyrażona ocena w aspekcie wiarygodności dokonana była na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału w sprawie oraz uwzględniała wszystkie dowody przeprowadzone w toku postępowania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2000 r., III CKN 562/98 – LEX nr 5528132 oraz postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 18 lipca 2002 r., IV CKN 1256/00 – LEX nr 80267 oraz z dnia 23 stycznia 2002 r., II CKN 691/99 – LEX nr 54339). Za utrwalony w judykaturze należy również uznać pogląd, że zarzut obrazy art. 233 § 1 k.p.c. nie może polegać na zaprezentowaniu własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń faktycznych, a tym samym korzystnej dla niego oceny materiału dowodowego (por. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 572/99 – LEX nr 53136). W uzasadnieniu wyroku z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98 (OSNP 2000, nr 17, poz. 655) Sąd Najwyższy stwierdził, że granice swobodnej oceny dowodów wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Swobodna ocena dowodów nie może być rzecz jasna dowolna. Postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie może być uzasadnione odmienną interpretacją strony co do dowodów zebranych w sprawie, jeśli jednocześnie nie wykaże, iż ocena przyjęta przez sąd pierwszej instancji za podstawę rozstrzygnięcia przekracza granice swobodnej oceny dowodów (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/00 – LEX nr 40424).

Przedstawiony w apelacji pozwanego organu rentowego zarzut obrazy art. 233 § 1 k.p.c. nie mógł być za trafny. Sąd I instancji dokonał bowiem prawidłowej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, bez przekroczenia przy tym granic swobodnej oceny dowodów zakreślonych dyspozycją ostatnio powołanego przepisu.

Nie można zgodzić się z twierdzeniem, że Sąd I instancji oceniając zgromadzony w sprawie niniejszej materiał dowodowy przekroczył granice swobodnej oceny dowodów. Przede wszystkim Sąd Okręgowy stosownie do wniosków stron dopuścił dowody z osobowych źródeł dowodowych, jak i dowody z dokumentów. Ocena osobowych źródeł dowodowych nie polega wyłącznie na odtworzeniu treści relacji przedstawionych przez strony, lecz powinna być poddana ocenie z perspektywy wyżej wskazanych dyrektyw interpretacyjnych. Sąd Okręgowy w pisemnych motywach swojego rozstrzygnięcia wyjaśnił powody, dla których obdarzył wiarą zeznania ubezpieczonej D. S. w zakresie związanym ze świadczeniem przez nią pracy w obu spornych okresach. Argumenty użyte na uzasadnienie takiego stanowiska są prawidłowe, a formułowane wobec nich zarzuty sprowadzają się de facto do polemiki z oceną dowodów dokonaną przez Sąd I instancji.

Obrazy art. 233 § 1 k.p.c. apelant upatrywał głównie w dokonaniu przez Sąd I instancji ustaleń istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy niniejszej na podstawie kserokopii świadectw pracy z dnia 31 sierpnia 1995 r. oraz z dnia 30 września 1999 r. Organ rentowy odwołując się do stanowiska komórki merytorycznej ZUS z dnia 18 maja 2022 r. (k. 32), nazwanego w apelacji opinią, twierdził, że na podstawie kserokopii w/w dokumentów nie można ustalić bezspornie okresów zatrudnienia. W istocie więc apelant odmówił mocy dowodowej w/w kserokopiom świadectw pracy. Tego stanowiska organu rentowego nie można uznać za trafne. Co prawda, dowody z określonych dokumentów w formie niepoświadczonych kserokopii nie stanowią dowodów w rozumieniu art. 244 i 245 k.p.c., nie są jednak pozbawione mocy dowodowej na podstawie art. 232 k.p.c. w związku z art. 308 k.p.c. Kserokopia niepotwierdzona za zgodność z oryginałem co do zasady nie jest dokumentem, jednak stanowi część materiału dowodowego i może stanowić środek przydatny do ustalenia treści pisemnego dokumentu, w sytuacji, gdy z przyczyn faktycznych uzyskanie dostępu do oryginału, odpisu lub wypisu, zrównanego w skutkach z oryginałem, nie jest możliwe dla strony, a także dla sądu. W sytuacji braku możliwości przedstawienia oryginałów dokumentów posłużenie się niepotwierdzoną kopią nie stanowi obejścia przepisów regulujących przeprowadzenie dowodu z dokumentów, pozwoli bowiem na ustalenie, czy taki dokument istniał, od kogo pochodził i jaką miał treść (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 2021 r., II CSKP 25/21, LEX nr 3149302 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 2023 r., II CSKP 1886/22, LEX nr 3578463).

Mając to na uwadze należało uznać, że dokonanie przez Sąd I instancji ustaleń istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy również na podstawie w/w kserokopii świadectw pracy było w pełni uzasadnione. Dowody z w/w świadectw pracy, przedstawionych przez ubezpieczoną w formie niepoświadczonych kserokopii, znajdują w znacznej części potwierdzenie w dowodach z wpisów w legitymacji ubezpieczeniowej D. S. oraz z przesłuchania jej jako strony (art. 299 k.p.c.) i tworzą wraz z tymi dowodami logiczną, spójną całość. Obdarzenie tych dowodów przymiotem wiarygodności było w pełni uzasadnione. Należy zwrócić uwagę, że z pisma Archiwum Państwowego w W. Archiwum Dokumentacji Osobowej i Płacowej z dnia 13 kwietnia 2022 r. (k. 23) wynika, co miał na uwadze Sąd Okręgowy dokonując oceny zgromadzonego materiału dowodowego, że spółki (...) w W. i (...) nie istnieją i nieznane są miejsca przechowywania akt osobowych ich pracowników. W tej sytuacji dokonywanie istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności również na podstawie dowodów z kserokopii w/w świadectw pracy było w pełni uzasadnione.

Reasumując, należy stwierdzić, że dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodów przeprowadzonych w sprawie niniejszej nie nasuwa żadnych zastrzeżeń. Niewątpliwie została ona dokonana bez przekroczenia przy tym granic swobodnej oceny dowodów zakreślonych dyspozycją art. 233 § 1 k.p.c.

Na koniec pozostaje jeszcze dokonanie oceny zarzutu obrazy przepisów art. 116 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (obecnie t.j. Dz.U. 2023 r., poz. 1251 ze zm.) w związku z § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz.U. 2011 r., Nr 237, poz.1412). Należy z całą mocą podkreślić, że ostatnio powołane przepisy nie miały zastosowania w postępowaniu przed Sądem I instancji. Ich adresatem jest organ rentowy i mają one zastosowanie wyłącznie w postępowaniu administracyjnym przed tym organem. W postępowaniu odwoławczym wszczętym poprzez wniesienie odwołania od decyzji organu rentowego, sąd rozpoznający to odwołanie, zgodnie z art. 473 § 1 k.p.c., nie doznaje żadnych ograniczeń w dopuszczaniu dowodów niezbędnych dla prawidłowego rozpoznania sprawy. Z tych względów Sąd Okręgowy nie mógł się dopuścić obrazy obu wyżej powołanych przepisów regulujących postępowanie administracyjne przed organem rentowym.

Zgromadzony w sprawie niniejszej materiał dowodowy, oceniony z zastosowaniem kryteriów oceny dowodów określonych w art. 233 § 1 k.p.c., pozwolił Sądowi I instancji na prawidłowe, zgodne z art. 174 ust. 1-3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ustalenie wysokości kapitału początkowego ubezpieczonej D. S..

Zaskarżony wyrok odpowiada więc prawu, a apelacja pozwanego organu rentowego jako bezzasadna podlegała oddaleniu, czemu Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 385 k.p.c., dał wyraz w sentencji wyroku.