Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2024 roku

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Justyna Pikulik
Protokolant:	Justyna Zarzecka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 kwietnia 2024 roku w S.

sprawy z powództwa E. S.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powódki E. S. kwotę 7.084,80 złotych (siedem tysięcy osiemdziesiąt cztery złote osiemdziesiąt groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 czerwca 2022 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powódki E. S. kwotę 2.713,62 złotych (dwa tysiące siedemset trzynaście złotych sześćdziesiąt dwa grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt III C 303/23

UZASADNIENIE

Pozwem z 14 kwietnia 2023 roku powódka E. S. reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W. kwoty 7.084,80 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21 czerwca 2022 roku i kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu powódka podniosła, że w wyniku kolizji z dnia 6 kwietnia 2022 roku doszło do uszkodzenia należącego do W. G. pojazdu marki L. o numerze rejestracyjnym (...). Sprawca szkody był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej za szkody związane z ruchem pojazdu mechanicznego u pozwanego ubezpieczyciela (...) Spółka Akcyjna V. (...) w W.. W dniu 12 kwietnia 2022 roku poszkodowany P. G. – drugi współwłaściciel, zawarł z powódką umowę najmu pojazdu zastępczego marki T.. Strony ustaliły dobową stawkę najmu na kwotę 180 złotych netto. Poszkodowany P. G. wynajmował pojazd przez okres 32 dni. Koszt najmu wyniósł łącznie 7.084,80 złotych brutto. Również 12 kwietnia 2022 roku pomiędzy poszkodowanym W. G. a powódką prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą (...) doszło do zawarcia umowy cesji wierzytelności. Poszkodowany w drodze przelewu wierzytelności zbył powódce przysługującą mu wierzytelność z tytułu najmu pojazdu zastępczego. Pozwany ubezpieczyciel decyzją z 20 czerwca 2020 roku odmówił przyznania odszkodowania w zakresie najmu pojazdu zastępczego.

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) Spółka Akcyjna V. (...) w W. reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany wskazał, że odmówił przyjęcia odpowiedzialności w zakresie odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego ze względu na niewystarczające udokumentowanie roszczenia. Nadto zarzucił brak legitymacji czynnej powoda do wystąpienia z niniejszym pozwem oraz brak potrzeby wynajęcia pojazdu zastępczego przez poszkodowanego, z uwagi na posiadanie przez niego innych pojazdów.

Ponadto podniósł, że czas trwania najmu pojazdu zastępczego został zawyżony. Pozwany zakwestionował także wysokość dobowej stawki najmu pojazdu zastępczego.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

6 kwietnia 2022 roku doszło do kolizji, w której uszkodzony został pojazd marki L. o nr rejestracyjnym (...), stanowiący współwłasność W. G. i P. G..

Niesporne, a nadto dowód:

- zeznania świadka W. G. – k. 55-56;

- zeznania świadka P. G. – k. 73-74.

- przesłuchanie powódki E. S. – k. 68-69;

W dniu zdarzenia sprawca kolizji legitymował się umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody związane z ruchem pojazdu mechanicznego w (...) Spółce Akcyjnej V. (...) w W..

Niesporne, a nadto dowód:

-zeznania świadka P. G. k. 73-74.

-przesłuchanie powódki E. S. – k. 68-69;

Szkoda została zgłoszona ubezpieczycielowi w dniu 11 kwietnia 2022 r. i zarejestrowana pod nr (...). Ubezpieczyciel do pisma z 14 kwietnia 2022 roku, potwierdzającego przyjęcie zawiadomienia o szkodzie, dołączył informację o możliwości wynajmu od ubezpieczyciela pojazdu zastępczego na czas likwidacji szkody oraz dobowe stawki wynajmu dla pojazdów z poszczególnych segmentów.

Dowód:

- upoważnienie k. 9;

- umowa cesji k. 10;

- informacja o procesie likwidacji szkody k. 14-16;

- akta szkody k. 29a.

12 kwietnia 2022 roku P. G. zawarł z (...) Company – firmą (...), umowę najmu pojazdu zastępczego marki T. o numerze rejestracyjnym (...). Stawka najmu wynosiła 180 złotych netto za dobę. Najem pojazdu zastępczego ustalono od 12 kwietnia 2022 roku do 14 maja 2022 roku. Łączny koszt najmu pojazdu wyniósł 7.084,80 złotych. Pojazd zastępczy był niezbędny poszkodowanemu P. G. do dojazdów do pracy oraz do codziennego przemieszczania się.

Dowód:

- umowa najmu pojazdu wraz z protokołem zdawczo- odbiorczym k. 11-12;

- faktura nr (...) k.13;

- zeznania powódki E. S. k. 68-69;

- zeznania świadka P. G. k. 73-74

12 kwietnia 2022 roku W. G. zawarł z (...) Company umowę cesji wierzytelności, na mocy której przelał na (...) Company wierzytelność z tytułu najmu pojazdu zastępczego, związaną ze szkodą w pojeździe marki L. numer rejestracyjny (...) z 6 kwietnia 2022 roku, zarejestrowaną w zakładzie (...) pod numerem (...). Ponadto poszkodowany upoważnił firmę (...) do bezgotówkowego rozliczenia najmu pojazdu zastępczego w Towarzystwie (...) sprawcy, w tym upoważnił do wglądu w akta szkody, do ściągania akt szkodowych do otrzymywania wszelkich informacji w zakresie likwidacji szkody w pojeździe oraz do kontaktu z ubezpieczycielem.

Dowód:

- upoważnienie k. 9;

- umowa cesji wierzytelności k.10;

- zeznania powódki E. S. k. 68-69;

- zeznania świadka P. G. k. 73-74.

Pismem z 20 czerwca 2022 roku pozwany ubezpieczyciel C. kierując korespondencję do (...) Company E. S. poinformowała adresatkę, że na podstawie analizy dokumentacji szkody w pojeździe marki L. o numerze rejestracyjnym (...), z 6 kwietnia 2022 roku stwierdzono, że zasadność kosztów pojazdu zastępczego według faktury nr (...) nie została wykazana i wymaga dalszego dochodzenia ze strony firmy. W piśmie tym C. nie zanegował prawa poszkodowanego do najmu pojazdu na czas naprawy, jednakże zwrócił uwagę, że zasadność ponoszenia kosztów pojazdów zastępczego nie został wykazana. W konsekwencji pozwany C. odmówił (...) Company wypłaty odszkodowania z tytuły najmu pojazdu zastępczego.

Dowód:

- pismo z 20 czerwca 2022 roku.

P. G. wynajmował pojazd zastępczy w okresie od 12 kwietnia 2022 roku do 14 maja 2022 roku. Łączny koszt najmu pojazdu wyniósł 7.084,80 złotych. Poszkodowani z tytułu najmu pojazdu nie uiścili na rzecz wynajmującego kwoty w żadnej wysokości.

Poszkodowany w tym czasie nie dysponował żadnym innym pojazdem, z którego mógł korzystać, zatem wynajęcie pojazdu zastępczego było konieczne i niezbędne.

Dowód:

- zeznania świadka P. G. k. 73-74.

- przesłuchanie powódki E. S. k. 68-69;

Stawka najmu pojazdu zastępczego w kwocie 180 zł netto mieściła się w granicach stawek stosowanych przy najmie pojazdów tej samej klasy co uszkodzony pojazd poszkodowanego marki L. o nr rejestracyjnym (...) na lokalnym rynku.

Dobowa stawka najmu pojazdu zastępczego, odpowiadającego klasie pojazdu marki L. (...), z segmentu C, wynosiła średnio 206,25 złotych netto w okresie II kwartału 2022 roku, bez limitu kilometrów, z pełnym zakresem ubezpieczenia, bez wykupionego udziału własnego w szkodach, przy umowie na czas nieokreślony. Szkoda w pojeździe marki L. o nr rejestracyjnym (...) miała charakter tzw. szkody całkowitej, a uzasadniony okres wynajmu zastępczego przez poszkodowanego wynosił 35 dni.

Dowód:

-opinia biegłego sądowego M. M. k. 90 – 95.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

W przedmiotowej sprawie powódka E. S. reprezentowana przez domagała się zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W. kwoty 7.084,80 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21 czerwca 2022 roku

Podstawę prawną żądania pozwu stanowią przepisy art. 822 § 1 i 2 k.c., art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (teks jednolity: Dz. U. z 2018 roku, poz. 473 ze zmianami) oraz art. 436 § 1 k.c. i 415 k.c.

Przepis art. 822 § 1 i 2 k.c. stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (§ 1 ). Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Zgodnie natomiast z przepisem art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Stosownie zaś do treści przepisu art. 436 § 1 k.c. odpowiedzialność przewidzianą w przepisie art. 435 k.c. ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Jednakże gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny. Przepis art. 415 k.c. stanowi natomiast, że kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Pozwany ubezpieczyciel nie kwestionował zasady swojej odpowiedzialności za szkodę powstałą w pojeździe należącym do W. G. i P. G.. Przedmiotem sporu była natomiast kwestia wysokości dobowej stawki najmu pojazdu zastępczego, która w ocenie pozwanej nie została udowodniona, jej wysokość jak i okres najmu pojazdy były nieuzasadnione. Nadto pozwany ubezpieczyciel kwestionowała legitymację czynną powódki w niniejszej sprawie.

W pierwszej kolejności należało odnieść się do zarzutu pozwanej, że powódka nie posiada legitymacji czynnej do występowania w niniejszym procesie.

W ocenie Sądu, z powyższym zarzutem nie sposób się zgodzić.

Legitymacja czynna powódki wynika z umowy cesji, zgodnie z którą poszkodowany W. G.- współwłaściciel pojazdu, przeniósł na rzecz powódki wierzytelność wynikającą z odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego. Uprawnienie powyższe wynika z art. 509 kc. Do akt sprawy została przedłożona umowa cesji, z której wynika legitymacja czynna powódki do występowania w niniejszym procesie. W dokumencie tym znajdują się wszelkie dane związane ze szkodą, których rzetelność koresponduje z innymi dokumentami zgromadzonymi w aktach sprawy. Ponadto poszkodowany upoważnił powódkę do bezgotówkowego rozliczenia z tytułu najmu pojazdu zastępczego, co także jest nierozerwalnie powiązanie z umową cesji wierzytelności i tym samym możliwością dochodzenia od pozwanej przez powódkę odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego. Konkludując, powódka jest legitymowana czynnie do występowania z przedmiotowym roszczeniem.

W tym miejscu wskazać należy, że świadczenie ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia majątkowego ma charakter odszkodowawczy i ta funkcja kompensacyjna determinuje podstawową treść pojęciową, zakres i poziom odszkodowania. Odpowiedzialność natomiast zakładu ubezpieczeń jest szczególną postacią odpowiedzialności cywilnej, a prawo ubezpieczeń majątkowych jest częścią prawa odszkodowawczego. Pojęcie szkody w ubezpieczeniach jest zatem takie samo jak w innych działach prawa odszkodowawczego, zasada odszkodowania nie może być bowiem traktowana w oderwaniu od ogólnych zasad odszkodowawczych, które znalazły wyraz i zostały uregulowanie w kodeksie cywilnym. Dotyczy to samych pojęć szkody i odszkodowania. Wskazać przy tym należy, że zakład ubezpieczeń obowiązany jest do naprawienia szkody tylko w formie wypłaty odpowiedniej sumy pieniężnej, nie zaś wedle wyboru poszkodowanego także przez przywrócenie stanu poprzedniego, co wyłącza stosowanie w tych okolicznościach art. 363 § 1 k.c.

Podkreślić należy, że poszkodowany mógł swobodnie wybrać podmiot, od którego najmie pojazd zastępczy, który posłuży mu w czasie likwidacji szkody. Poszkodowany nie był w żadnym razie zobligowany do skorzystania z oferty najmu od ubezpieczyciela. Zatem sam wybór podmiotu innego niż ubezpieczyciel, z którym poszkodowany zawarł umowę najmu pojazdu zastępczego, nie może uzasadniać odmowy wypłaty przez ubezpieczyciela odszkodowania z tego tytułu.

Poszkodowany P. G. potrzebował pojazd do dojazdów do pracy oraz do codziennego przemieszczania się. Wbrew zarzutom pozwanej, nie był on w posiadaniu innego pojazdu, który umożliwiłby poszkodowanemu wykonywanie wyżej wskazanych czynności. Sąd powyższą okoliczność ustalił na podstawie zeznań poszkodowanego P. G., które Sąd uznał za wiarygodne, zaś pozwany w tym zakresie nie naprowadził przeciwdowodów.

W korespondencji znajdującej się w aktach szkody przesłanej do poszkodowanego, pozwany informuje, że na podstawie zebranej dokumentacji, w szczególności spisu pojazdów użytkowanych przez poszkodowanego pochodzącego z Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego, poszkodowany w momencie wynajmu posiadał inne pojazdy (R. (...), D. (...), R. (...), S. (...)). Pomimo powyższego, pozwany nie przedłożył żadnych dokumentów, które świadczyłyby o posiadaniu przez poszkodowanego innych pojazdów, wobec czego Sąd zarzut pozwanego o posiadaniu przez poszkodowanego innych pojazdów uznał za nieudowodniony.

Pozwany ubezpieczyciel nie zaproponował poszkodowanemu konkretnej oferty najmu pojazdu zastępczego. Co prawda Ubezpieczyciel do pisma z 14 kwietnia 2022 roku dołączył informację o możliwości wynajmu od ubezpieczyciela pojazdu zastępczego na czas likwidacji szkody oraz dobowe stawki wynajmu dla pojazdów z poszczególnych segmentów, jednak nie była to oferta zindywidualizowana, skierowana bezpośrednio do poszkodowanego. Oferta ta nie zawierała konkretnych jej warunków, stanowiła jedynie ogólną informację, druk, udostępniany każdorazowo poszkodowanym w sytuacji przyjęcia odpowiedzialności za szkodę, zatem trudno ją uznać za konkretną propozycję organizacji najmu pojazdu zastępczego.

Z wniosków opinii biegłego sądowego M. M. wynika dobowy koszt najmu pojazdu zastępczego oraz jego uzasadniony okres w przypadku przedmiotowej sprawy. Dobowa stawka najmu pojazdu zastępczego dla segmentu C, który odpowiadał klasie pojazdu marki L. (...), wynosiła średnio 206,25 złotych netto w okresie II kwartału 2022 roku, bez limitu kilometrów, z pełnym zakresem ubezpieczenia, bez wykupionego udziału własnego w szkodach, przy umowie na czas nieokreślony. Określona w umowie najmu pojazdu zastępczego zawartej pomiędzy poszkodowanym a powódką, stawka dobowa najmu pojazdu zastępczego wynosiła 180 złotych netto, zatem była niższa niż średnie stawki rynkowe we wskazanym okresie. Wobec powyższego nie sposób uznać za uzasadnione twierdzeń pozwanego ubezpieczyciela, że stawka określona w umowie najmu pojazdu zastępczego była zawyżona, skoro była to stawka niższa od średnich stawek rynkowych.

Odnosząc się do zasadności okresu najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego, nie można uznać, że okres 32 dni, w ciągu którego poszkodowany użytkował pojazd zastępczy, nie był konieczny i uzasadniony. Jak wynika z opinii biegłego, zakład ubezpieczeń wypłacił odszkodowanie 9 maja 2022 roku, zaś samochód zastępczy został wynajęty 12 kwietnia 2022 roku. Szkoda miała charakter tzw. szkody całkowitej. Zgodnie z wytycznymi (...), uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego powinien wynosić nie więcej niż 28 dni. Doliczając do tego zwyczajowy okres na zakup innego, podobnego pojazdu do uszkodzonego, w liczbie 7 dni, to okres wynajmu pojazdu zastępczego powinien wynosić 35 dni. Z uwagi na to, że poszkodowany najmował pojazd zastępczy przez okres 32 dni, czyli krócej niż okres ten ustalił biegły, nie sposób zgodzić się z zarzutami pozwanego ubezpieczyciela, że czas ten jest nadmierny i nieadekwatny do okresu naprawienia uszkodzonego pojazdu.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd uwzględnił powództwo w całości, zasądzając od pozwanego ubezpieczyciela na rzecz powódki kwotę 7.084,80 złotych. Kwota ta odzwierciedla najem pojazdu zastępczego przez okres 32 dni przy dobowej stawce 180 złotych netto, plus podatek VAT o wartości 23 %.

Od powyższej kwoty zasądzono odsetki ustawowe za opóźnienie od 21 czerwca 2022 roku do dnia zapłaty.

Roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego znajduje oparcie w treści art. art. 359 § 1 k.c., art. 481 § 1 i 2 k.c. (…). Zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r., sygn. II CK 146/02).

Decyzją z dnia 20 czerwca 2022 roku pozwany ubezpieczyciel odmówił wypłaty powódce odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego. Zatem do tego dnia niewątpliwie pozwany mógł dokonać likwidacji szkody w sposób prawidłowy, zwłaszcza, że szkoda została mu zgłoszona 11 kwietnia 2022 r. W związku z powyższym, uzasadnione było żądanie zasądzenia odsetek ustawowych od żądanej tytułem odszkodowania kwoty od dnia 21 czerwca 2022 roku.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych przez obydwie strony, co do prawdziwości i wiarygodności których nie powziął zastrzeżeń. Sąd uznał również za wiarygodne zeznania świadków oraz powódki, ponieważ nie naprowadzono wobec niego przeciwdowodów. Ustalenia natomiast co do okoliczności wymagających wiadomości specjalnych, tj. co do dobowej stawki najmu pojazdu zastępczego Sąd poczynił na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej. Żadna ze stron nie podważała prawdziwości ani wartości dowodowej dokumentów zawartych w aktach sprawy, na których biegły oparł swoje ustalenia, a i Sąd nie stwierdził okoliczności podważających ich wartość dowodową. Strony nie podnosiły zarzutów do opinii. Dlatego też Sąd, mając na uwadze, że opinia została sporządzona zgodnie ze zleceniem, a także że jej treść wskazuje, że twierdzenia i wnioski biegłego znajdują oparcie w materiale dowodowym sprawy i nie stoją w sprzeczności z zasadami logiki, uznał opinię za przydatną do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Przepis art. 98 § 1 k.p.c. stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Powódka poniosła koszty w postaci: opłaty od pozwu w kwocie 400 złotych, zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 500 złotych, wynagrodzenia pełnomocnika powódki, którego wysokość ustalono na podstawie § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie na kwotę 1800 złotych oraz opłaty skarbowej od złożonego dokumentu pełnomocnictwa procesowego w kwocie 17 złotych. Pozwana, jako przegrywająca proces w całości, obowiązana jest do zwrotu kosztów procesu na rzecz powódki w całości.

Sąd wskazuje, że obie strony wpłaciły zaliczkę na poczet sporządzenia opinii biegłego w kwocie po 500 złotych, zaś koszt sporządzenia opinii biegłego wyniósł 993,23 złotych. W związku z tym każdej ze stron Sąd zobowiązany jest zwrócić kwotę po 3,39 złotych, a koszt poniesiony przez powódkę z tytułu wpłaty zaliczki na poczet opinii biegłego wyniósł 496,62 złotych.

Mając powyższe na uwadze, Sąd w punkcie 2 wyroku zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 2.713.62 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu. Od zasądzonej kwoty przyznano powódce odsetki w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, zgodnie z art. 98 § 1 ¹ k.p.c.