Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia, 23 kwietnia 2024 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sebastian Otto

Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Brutkowska

po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2024r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) spółki akcyjnej w W.

przeciwko B. J., T. J.

o zapłatę

I.  umarza postępowanie w zakresie kwoty 42 659,90 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2.12.2023r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałej części oddala powództwo w zakresie żądania głównego i w zakresie żądania ewentualnego;

III.  zasądza od powoda na rzecz pozwanych po 5417 zł (pięć tysięcy czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygnatura akt III C 4/24

UZASADNIENIE

wyroku z 23.04.2024r.

Pozwem z dnia 21 grudnia 2023 r. (...) Bank (...) Spółka Akcyjna w W. wniósł przeciwko B. J. i T. J. pozew o:

1.  zasądzenie od pozwanych solidarnie kwoty 85 055,26 zł tytułem zwrotu korzyści majątkowej z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia na skutek skorzystania z kapitału udostępnionego przez bank wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 2 grudnia 2023 r. do dnia zapłaty,

a)  ewentualnie zasądzenie ww. kwoty od pozwanych in solidum,

b)  ewentualnie zasądzenie ww. kwoty od każdego z pozwanych w częściach równych, tj. po 42 527,63 zł od każdego z nich,

ewentualnie o:

2.  zmianę wysokości świadczenia powoda w postaci wypłaconego pozwanemu na podstawie umowy kredytu kapitału kredytu w związku z istotną zmianą siły nabywczej pieniądza w czasie i ukształtowanie go na poziomie 366 524,71 zł oraz

a)  zasądzenie od pozwanych solidarnie kwoty 46 524,71 zł tytułem zwrotu należnej powodowi ponad nominalną kwotę kapitału kredytu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od dnia następnego po dniu doręczenia odpisu pozwu do dnia zapłaty – na podstawie przepisów o waloryzacji sądowej,

b)  ewentualnie zasądzenie ww. kwoty od pozwanych in solidum,

c)  ewentualnie zasądzenie ww . kwoty od każdego z pozwanych w częściach równych, tj. po 23 262,35 zł od każdego,

ewentualnie, w przypadku nieuwzględnienia żądania zgłoszonego w punkcie 2,

3.  zasądzenie od pozwanych solidarnie kwoty 46 524,71 zł tytułem zwrotu należnej powodowi ponad nominalną kwotę kapitału kredytu w związku ze zmianą wartości pieniądza w czasie i tym samym zmianą wysokości świadczenia banku wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od dnia następnego po dniu doręczenia odpisu pozwu do dnia zapłaty – na podstawie art. 410 w zw. z art. 405 k.c. lub innych powszechnie obowiązujących przepisów prawa,

a)  ewentualnie zasądzenie ww. kwoty od pozwanych in solidum,

b)  ewentualnie zasądzenie ww . kwoty od każdego z pozwanych w częściach równych, tj. po 23 262,35 zł od każdego.

Powód wniósł nadto o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu powód podniósł, że 2 października 2008 r. jego poprzednik prawny zawarł z pozwanym umowę kredytu na cele mieszkaniowe, na podstawie którego postawił do dyspozycji kredytobiorcy kwotę 320 000 zł. Prawomocnym wyrokiem z dnia 22 listopada 2021 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie, stwierdzają przesłankowo nieważność ww. umowy i uwzględnił zgłoszone przez kredytobiorców żądanie zapłaty w zakresie kwoty po 72 917,45 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie i po 12 611,39 CHF wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie. Nominalna kwota kredytu została rozliczona na skutek potrącenia dokonanego przez pozwanych.

W ocenie strony powodowej dokonanych przez strony świadczeń w wykonaniu nieważnej umowy obejmuje nie tylko zwrot świadczenia w nominalnej kwocie ale również i zwrot korzyści majątkowej z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia na skutek skorzystania z kapitału udostępnionego przez bank na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu i nienależnym świadczeniu. Wartość tej korzyści odpowiada wartości rynkowej nienależnego świadczenia, czyli minimalnemu oprocentowaniu stosowanemu przez banki w przypadku kredytów udzielanych na zbliżonych warunkach i na podobny czaj jak unieważniona umowa kredytu. Właśnie taką kwotę kredytobiorca musiałby zapłacić, aby móc skorzystać z określonej kwoty środków pieniężnych przez oznaczony czas, ale zaoszczędził tego wydatku. Wartość ta wynosi 85 055,26 zł. W świetle przywołanych judykatów (...) żądanie to nie narusza praw konsumentów.

Na wypadek nieuwzględnienia powyższego żądanie powód wniósł o dokonanie waloryzacji świadczenia kredytobiorców z tytułu zwrotu świadczenia spełnionego z tytułu rozliczenia nieważnej umowy na podstawie art. 358 (1) par. 3 k.p.c., podnosząc, że zostały spełnione przesłanki do zastosowania tego przepisu. Dokonanie waloryzacji świadczenia, jest w ocenie powoda możliwe również na podstawie art. 405 i 410 k.c.

W odpowiedzi na pozew pozwani wnieśli o oddalenie powództwa w zakresie żądania głównego iw zakresie żądań ewentualnych oraz o zasądzenie na rzecz każdego z nich kosztów procesu według norm przepisanych.

W ocenie pozwanych żądanie pozwu nie znajduje uzasadnienia w przywołanych przez powoda przepisach o bezpodstawnym wzbogaceniu – nienależnym świadczeniu ani w przepisach o waloryzacji sądowej. Pozostaje również w sprzeczności z unijna dyrektywą 93/13 dotyczącą ochrony konsumentów. Przepisy prawa nie przewidują bowiem możliwości kreowania roszczeń na podstawie nieważnej umowy kredytu. Uwzględnienie natomiast żądania pozwu prowadziłoby do sytuacji, w której bank, stosujący niedozwolone postanowienia umowne, nie tylko nie odniósłby żadnych negatywnych skutków z posługiwaniem się w umowie postanowieniami abuzywnymi,, a wręcz przeciwnie, uzyskałby większa korzyść niż z wykonania umowy zawierającej klauzule niedozwolone.

W piśmie z 3 kwietnia 2024r. powódka cofnęła powództwo w zakresie pkt 1 pozwu co do kwoty 42 659,90 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie jak w pozwie, podtrzymując powództwo w zakresie kwoty 42 395,26 zł w związku z koniecznością urealnienia wysokości świadczenia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2.12.2023r. do dnia zapłaty.

W związku z powyższym powód wniósł o zasądzenie od pozwanych solidarnie kwoty 42 395,36 zł tytułem zwrotu kwoty należnej powodowi ponad nominalną kwotę kapitału kredytu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 2 grudnia 2023 r. do dnia zapłaty,

c)  ewentualnie zasądzenie ww. kwoty od pozwanych in solidum,

d)  ewentualnie zasądzenie ww. kwoty od każdego z pozwanych w częściach równych, od każdego z nich,

ewentualnie o:

zmianę wysokości świadczenia powoda w postaci wypłaconego pozwanemu na podstawie umowy kredytu kapitału kredytu w związku z istotną zmianą siły nabywczej pieniądza w czasie i ukształtowanie go na poziomie 366 524,71 zł oraz zasądzenie od pozwanych solidarnie kwoty 46 524,71 zł tytułem zwrotu należnej powodowi ponad nominalną kwotę kapitału kredytu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od dnia następnego po dniu doręczenia odpisu pozwu do dnia zapłaty – na podstawie przepisów o waloryzacji sądowej,

d)  ewentualnie zasądzenie ww. kwoty od pozwanych in solidum,

e)  ewentualnie zasądzenie ww . kwoty od każdego z pozwanych w częściach równych, tj. po 23 262,35 zł od każdego.

Ustalenia faktyczne.

2 października 2008 r. strony zawarły umowę kredytu na cele mieszkaniowe (...) nr (...), na podstawie której bank udzielił pozwanym kredytu w kwocie 320 000 zł denominowanego (waloryzowanego) w walucie (...) na okres od dnia 2 października 2008 r. do dnia 31 października 2033 r. na zakup opisanej w umowie nieruchomości.

Niesporne, a nadto dowód:

- umowa kredytu k.

Wyrokiem z dnia 22 listopada 2021 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie w sprawie o sygn. akt I C 851/20, zasądził od (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz B. J. i T. J. kwoty po 72 917,45 zł i po 12 611,39 CHF wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 lipca 2020 r. do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałym zakresie. Sąd uwzględnił powództwo B. J. i T. J. w powyższym zakresie, ustalając przesłankowo, że łącząca strony umowa kredytu z dnia 2 października 2008 r. była nieważna z tego powodu, że usunięcie z jej treści postanowień abuzywnych, czyniło jej dalsze wykonywanie niemożliwym. Zasądzona natomiast kwota, to różnica pomiędzy nominalna kwotą udostępnionego przez bank kapitału kredytu, a wpłatami dokonanymi przez kredytobiorców na poczet spłaty kredytu.

Wyrokiem z dnia 13 kwietnia 2023 r. Sąd Apelacyjny w Szczecinie oddalił apelację banku od ww. wyroku (sygn. akt I ACa 697/22).

Bank zapłacił na rzecz pozwanych kwoty wynikające z ww. wyroku.

Niesporne, a nadto dowód:

- wyrok SO w Szczecinie z dnia 22.11.2021 r. w sprawie I C 851/20,

- wyrok SA w Szczecinie z dnia 13.04.2023 r. w sprawie I ACa 697/22,

- potwierdzenie zlecenia płatniczego

Pismami z dnia 17 listopada 2023 r. bank wezwał każdego z pozwanych do zapłaty kwoty 85 055,26 zł tytułem zwrotu korzyści majątkowej z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia na skutek skorzystania z kapitału udostępnionego przez bank na podstawie umowy z dnia 2 października 2008 r. , w terminie do dnia 1 grudnia 2023 r.

W uzasadnieniu pisma wskazano, że wysokość korzyści majątkowej została skalkulowana jako potencjalne „odsetki” od udzielonego przez bank kredytu złotowego, za rzeczywisty okres, przez jaki pozwani korzystali z kapitału w kwocie 320 000 zł, tj. z uwzględnieniem rzeczywistego przebiegu obsługi kredytu (dokonywanych spłat, dat tych spłat oraz ich wysokości), biorąc przy tym pod uwagę zmienny w czasie wskaźnik WIBOR oraz minimalną marżę banku stosowaną dla kredytów złotowych, zabezpieczonych hipotecznie. Korzyść została wyliczona za okres od dnia uruchomienia kredytu do dnia, w którym została spłacona nominalna kwota kredytu.

Pozwani odmówili zapłaty.

Dowód:

- wezwania do zapłaty,

- oszacowanie korzyści majątkowej

- zwrotne potwierdzenia odbioru

- pismo z dnia 10.10.2022 r.

- pismo z dnia 27.11.2022 r.

Rozważania prawne.

W związku z tym, że powódka cofnęła powództwo w części, należało w tym zakresie postępowanie umorzyć na podstawie art. 355 k.p.c. Cofnięcie nastąpiło przed rozpoczęciem rozprawy i nie jest sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego, ani nie zmierza do obejścia prawa.

Powództwo okazało się nieuzasadnione, tak w zakresie żądania głównego, jak i żądań ewentualnych.

Powód wywodzi roszczenie, po sprecyzowaniu w piśmie z 3 kwietnia 2024r. o zwrot korzyści majątkowej z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia na skutek skorzystania z kapitału udostępnionego przez bank oraz roszczenie ewentualne o zasądzenie kwoty 46 524,71 zł tytułem zwrotu ponad nominalną kwotę kapitału kredytu w związku ze zmianą wartości pieniądza w czasie.

Przepis art. 405 k.c. stanowi, że kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Zgodnie natomiast z art. 410 § 1 i 2 k.c. przepisy artykułów poprzedzających stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego (par. 1). Świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia (par.2 ).

Niesporne pomiędzy stronami było, że na podstawie umowy kredytu, która to umowa została następnie uznana – przesłankowo – za nieważną z tego powodu, że zawierała postanowienia abuzywne, bank udostępnił pozwanym kwotę 320 000 zł. Nie było również sporne, że wynikające z tej umowy świadczenia zostały spełnione w wysokości kwot nominalnych.

Poza sporem było również, że pozwani, zawierając przedmiotową umowę mieli status konsumentów, a bank udzielił przedmiotowego kredytu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Pozwani podlegają zatem ochronie przewidzianej w dyrektywie Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich. Zgodnie z postanowieniem art. 6 ust. 1 i 2 państwa członkowskie stanowią, że na mocy prawa krajowego nieuczciwe warunki w umowach zawieranych przez sprzedawców lub dostawców z konsumentami nie będą wiążące dla konsumenta, a umowa w pozostałej części będzie nadal obowiązywała strony, jeżeli jest to możliwe po wyłączeniu z niej nieuczciwych warunków. Państwa Członkowskie podejmą niezbędne kroki do zapewnienia, iż konsument nie utraci ochrony przyznanej mu na mocy niniejszej dyrektywy, poprzez wybór prawa państwa trzeciego jako prawa obowiązującego w stosunku do danej umowy, jeśli ta ostatnia pozostaje w ścisłym związku z terytorium Państw Członkowskich. Zgodnie par. 7 ust. 1 – 3 zarówno w interesie konsumentów, jak i konkurentów Państwa Członkowskie zapewnią stosowne i skuteczne środki mające na celu zapobieganie dalszemu stosowaniu nieuczciwych warunków w umowach zawieranych przez sprzedawców lub dostawców z konsumentami. Środki określone w ust. 1 obejmują postanowienia, według których osoby i organizacje mające uzasadniony interes na mocy prawa krajowego, związany z ochroną konsumentów, będą mogły wszcząć postępowanie zgodnie z właściwym prawem krajowym przed sądami lub przed organami administracyjnymi mającymi odpowiednie kwalifikacje do decydowania, czy warunki umowy sporządzone do celów ogólnego wykorzystania są nieuczciwe; co umożliwi powyższym osobom i organizacjom podjęcie stosownych i skutecznych środków w celu zapobieżenia dalszemu stosowaniu takich warunków. W poszanowaniu przepisów prawa krajowego prawne środki zabezpieczające określone w ust. 2 można skierować oddzielnie lub łącznie przeciwko kilku sprzedawcom lub dostawcom z tego samego sektora gospodarki lub przeciwko ich stowarzyszeniom, które stosują lub zalecają stosowanie tych samych lub podobnych ogólnych warunków umowy.

W wyroku z dnia 15 czerwca 2023 roku w sprawie C-520/21 Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł, że w przypadku uznania, że umowa kredytu między bankiem a kredytobiorcą jest od początku nieważna z powodu zawarcia w niej nieuczciwych warunków umownych, dyrektywa 93/13 stoi na przeszkodzie temu, by bank miał prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot wypłaconego kapitału oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę. (...) wskazał nadto, że przyznanie prawa dochodzenia przez banki innych roszczeń poza zwrotem kwoty kapitału przyczyniłoby się do wyeliminowania efektu odstraszającego wywieranego na przedsiębiorców. Jednocześnie, ograniczałoby to skuteczność ochrony przyznanej konsumentom przez dyrektywę, gdyby byli oni narażeni na ryzyko zapłaty takiej rekompensaty. Taka wykładnia groziłaby stworzeniem sytuacji, w których bardziej korzystne dla konsumentów byłoby raczej kontynuowanie wykonania umowy zawierającej nieuczciwy warunek niż skorzystanie z praw, które wywodzą oni ze wspomnianej dyrektywy. W tym względzie, po pierwsze, zgodnie z zasadą nemo auditur propriam turpitudinem allegans (powołujący się na własny występek nie będzie wysłuchany) nie można dopuścić ani do tego, by strona czerpała korzyści gospodarcze ze swojego niezgodnego z prawem zachowania, ani do tego, by otrzymała odszkodowanie za niedogodności nim wywołane. Ewentualne uznanie umowy kredytu hipotecznego za nieważną jest bowiem skutkiem stosowania nieuczciwych warunków przez bank. W związku z tym nie może on uzyskać odszkodowania za utratę zysku analogicznego do tego, jaki zamierzał osiągnąć z umowy. Jednocześnie (...) podkreślił, że podnoszony argument o zagrożeniu stabilności rynków finansowych nie ma znaczenia w ramach wykładni dyrektywy, która ma na celu ochronę konsumentów. Ponadto, jak wskazał (...), nie można dopuścić ani do tego, by przedsiębiorca czerpał korzyści gospodarcze ze swojego niezgodnego z prawem zachowania, ani do tego, by otrzymał odszkodowanie za niedogodności nim wywołane. Trybunał wskazał ponadto, że przedsiębiorcy nie mogą obchodzić celów realizowanych przez dyrektywę ze względu na zachowanie stabilności rynków finansowych. Do instytucji bankowych należy bowiem organizacja działalności w sposób zgodny z tą dyrektywą. Następnie stanowisko to zostało podtrzymane w postanowieniu (...) z dnia 11 grudnia 2023 r. (sprawa C-756/22).

Treść powyższego orzeczenia stoi zatem na przeszkodzie uwzględnieniu roszczeń strony powodowej zarówno o zwrot korzyści majątkowej z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia na skutek korzystania z kapitału udostępnionego przez bank jak i o zwrot kwoty należnej ponad nominalną kwotę kapitału kredytu w związku ze zmianą wartości pieniądza i tym samym zmianą wysokości świadczenia w oparciu o przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu. Świadczenia z tego tytułu zmierzają bowiem do uzyskania przez bank rekompensaty świadczenia, które uzyskaliby w przypadku dalszego wykonywania umowy zawierającej niedozwolone klauzule umowne. A taki sposób wykładni przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu sprzeciwia się ochronie przysługującego konsumentom z mocy przywołanej dyrektywy nr 93/13.

Na uwzględnienie nie zasługuje również żądanie waloryzacji świadczenia i zasądzenia żądanej pozwem kwoty z tego tytułu.

Strona powodowa oparła roszczenie waloryzacyjne o treść art. 358 [1] § 3 k.c., który stanowi, że w razie istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza po powstaniu zobowiązania, sąd może po rozważeniu interesów stron, zgodnie z zasadami współżycia społecznego, zmienić wysokość lub sposób spełnienia świadczenia pieniężnego, chociażby były ustalone w orzeczeniu lub umowie. Paragraf 4 tego przepisu stanowi jednak, że z żądaniem zmiany wysokości lub sposobu spełnienia świadczenia pieniężnego nie może wystąpić strona prowadząca przedsiębiorstwo, jeżeli świadczenie pozostaje w związku z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa. Już zatem z tego względu uznać należy przedmiotowe żądanie za nieuzasadnione. Sąd orzekający podziela w tym zakresie pogląd wyrażony przez Sąd Apelacyjny w Katowicach z 20 sierpnia 2008 r. (sygn. akt V ACa 283/08), że „Nie można zgodzić się z twierdzeniem by zakaz waloryzacji świadczenia pieniężnego na rzecz strony prowadzącej przedsiębiorstwo, jeżeli świadczenie pozostaje w związku z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa, odnieść należało wyłącznie do świadczeń umownych i by hipotezą tego przepisu nie były objęte świadczenia wynikające z umowy nieważnej. Należy tu zważyć, iż zakres dopuszczalnej waloryzacji określa art. 358 (1) § 3 k.c., a z uregulowania tego przepisu wynika, że sądowa waloryzacja odnosi się do wszelkich zobowiązań, bez względu na źródło ich powstania. Mogą to być zatem zobowiązania do świadczenia pieniężnego powstałe zarówno z umów jak i z innych zdarzeń. Stąd też dopuszcza się możliwość waloryzacji także świadczenia pieniężnego podlegającego zwrotowi z nieważnej umowy. Nie ma racjonalnego powodu do przeprowadzenia zwężającej interpretacji art. 358 (1) § 4 k.c. i przyjęcia, iż zakaz waloryzacji w odniesieniu do stron prowadzących przedsiębiorstwo nie dotyczy innych świadczeń pieniężnych jak tylko tych, których źródłem jest umowa. Tym bardziej, iż przepis ten jedynie wskazuje, iż z żądaniem zmiany wysokości lub sposobu spełnienia świadczenia pieniężnego nie może wystąpić strona prowadząca przedsiębiorstwo, jeżeli świadczenie pozostaje w związku z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa, a wobec tego zakaz ten nie może być odnoszony do innego zakresu waloryzacji niż ten dopuszczony przepisem art. 358(1) § 3 k.c. skoro wprowadza jedynie kryterium podmiotowe, a nie przedmiotowe, wyłączenia możliwości żądania waloryzacji. Świadczenie pieniężne należne powódce aczkolwiek wynika z nieważnej umowy, to jednak uznać należy za pozostające w związku z prowadzeniem przez nią przedsiębiorstwa gdyż wystarczające jest tu to by świadczenie pozostawało w jakimkolwiek związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Nie ulega wątpliwości, iż sama umowa, która okazała się być czynnością nieważną, stanowiła przejaw działalności gospodarczej obu stron. Jeśli więc czynność taka podjęta została przez obie strony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej to następnie zwrot świadczenia z takiej czynności, w konsekwencji ustalenia, iż jest ona nieważna uznać należy za pozostające w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa gdyż także to świadczenie (wierzytelność) wchodzi w skład przedsiębiorstwa - jako składnik niematerialny przedsiębiorstwa przeznaczony do realizacji zadań gospodarczych (art. 551 k.c.).”

Nadto wskazać należy, że w wyroku z dnia 12 stycznia 2024 r. (C – 488/23) (...) stwierdził, że dokonywana przez sąd waloryzacja świadczenia banku stanowi tak naprawdę rekompensatę, a zatem już ze względu na sam charakter takiego świadczenia jego przyznanie oznaczałoby, że prawo przedsiębiorcy wykracza poza zwykłą spłatę kapitału i zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę. Jednocześnie Trybunał wskazał, że prawo unijne stoi na przeszkodzie takiej wykładni prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa miałaby prawo żądać od konsumenta rekompensaty polegającej na sądowej waloryzacji świadczenia wypłaconego kapitału w przypadku istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza. Artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że: w kontekście uznania za nieważną w całości umowy kredytu hipotecznego zawartej z konsumentem przez instytucję kredytową, a to ze względu na to, że umowa ta zawierała nieuczciwe warunki, bez których nie mogła dalej obowiązywać, przepisy te stoją na przeszkodzie wykładni sądowej prawa państwa członkowskiego, zgodnie z którą instytucja ta ma prawo żądać od tego konsumenta, poza zwrotem kwot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz ustawowych odsetek za opóźnienie od dnia wezwania do zapłaty, rekompensaty polegającej na sądowej waloryzacji świadczenia wypłaconego kapitału w przypadku istotnej zmiany siły nabywczej danego pieniądza po wypłaceniu tego kapitału rzeczonemu konsumentowi. Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że kredytodawca nie może czerpać zysków ze swoich nieuczciwych praktyk. Gdyby przedsiębiorca mógł osiągać jakikolwiek profity w związku z zawarciem umowy, która wprowadzała klienta w błąd i była dla niego niekorzystna, to zniweczyłoby to cel dyrektywy 93/13, która ma za zadanie chronić konsumentów.

Mając na uwadze powyższe nie buło konieczności dopuszczania dowodu z opinii biegłego z zakresu bankowości lub ekonomiki finansów i z tego powodu sąd pominął te dowody. Podobnie bezcelowe było dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron.

Z powyższych względów Sąd oddalił powództwo w całości.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z wyrażonymi w art. 98 § 1 k.p.c. zasadami odpowiedzialności za wynik procesu i zwrotu kosztów celowych. Powódka obowiązana jest zatem zwrócić każdemu z pozwanych poniesione przez niego koszty procesu, które zgodnie art. 98 par. 3 k.p.c. obejmują:

- kwotę 5 400 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika zawodowego, odpowiednio w osobie adwokata (T. J. ) i radcy prawnego (B. J.), ,

- kwotę 17 zł tytułem opłaty skarbowej od złożonego dokumentu pełnomocnictwa procesowego.